Hoe krijg ik zoon in beweging?

uitstelgedrag

het uitstelgedrag is heel bekend bij ADD en wordt vaak veroorzaakt door een te onduidelijke taakstelling.

Je weet dat je iets moet doen, maar kunt het begin niet vinden en hij moet nog leren (ik heb dat pas op mijn 45e geleerd!) om door te vragen net zo lang je wel dat begin kunt vinden. En omdat je dat begin niet kunt vinden en iedereen steeds harder gaat duwen ipv je te helpen doe je maar helemaal niets meer.

Schop onder zijn kont gaat niet helpen, wel er naast zitten, lijstje maken en daar samen aan werken. Niet hem laten vragen of je moet helpen, maar hem concreet aanbieden: Ik ga je helpen, we gaan het SAMEN doen.

Je kind heeft een beperking, is lastig, maar dat verander je niet. Qua ontwikkeling is hij op dit punt nog geen 18, dat gaat ook nog wel een tijd duren en op sommige punten komt dat punt mischien helemaal niet.

Typisch gedrag

Ik ben geen professionele deskundige, dus uit de losse pols. Wat je omschrijft is inderdaad týpisch ADD gedrag. Heeft hij ook nooit belangstelling gehad voor een vereniging? Mijn dochter is bijvoorbeeld op haar tiende bij scouting terechtgekomen, daar zit ze 18 jaar later nog steeds. Haar hele vrienden'bestand' hangt daaraan vast en zelfs de enige die dat niet deed, komt er volgens mij nu ook als er iets leuks is. Mijn moeder riep het vroeger ook altijd naar mij "zoek een clubje!". Ik deed dat ook. Knutselclub, zelfs zondagsschool op eigen initiatief, koortjes en Youth for Christ. De invloed van mijn achtergrond was in mijn jeugd dus nog aanwezig, maar toen ik eenmaal op mijzelf woonde is dat best vlot verdwenen.

Ik herken het gedrag van je zoon wel, maar ik zou zelf diep ongelukkig worden van zoveel apathie. Dat kan kort duren, of langer, maar op een gegeven moment krijg ik gil-neigingen. Het lijkt erop dat je zoon dat ook inwendig voelt, maar zich machteloos voelt over zijn eigen gedrag. Gebruikt hij medicatie?

Druk opvoeren helpt niet, in tegendeel. "Moeten" werkt als een rode lap op een stier. Uitstelgedrag is echt lastig uit te roeien. Je zou af kunnen spreken dat hij verplichtingen in zijn agenda gaat zetten, met herinneringen ervoor. Morgen moet ik dit doen! Vrijdag dat! Als hij het er zelf in zet, zou het zijn eigen wens moeten zijn om dat te doen en dus niet een opgelegde opdracht.

Ik vind dat het inderdaad tijd kan zijn voor professionele hulp. Vraag bij de plaatselijke ggz (bijvoorbeeld) of er trainingen gegeven worden. Om heel eerlijk te zijn is de inhoud van de training bij mij een beetje het ene oor in en het andere uit gegaan, maar ik heb al een veel langer leven achter de rug dan mensen die jonger zijn. Ik heb door de jaren heen al wel wat verbeterd aan mijn gedrag. Door wat mijn man van mij 'verlangt', heb ik ook gemerkt dat ik op bepaalde punten iets meer structuur ingebakken heb gekregen. Of ik dat nu echt heel erg belangrijk vind, is soms de vraag, maar goed, omdat ik me daaraan heb leren aanpassen, kan ik meer op de klok werken dan als ik altijd alleen was gebleven. Ik zou zelf misschien om tien uur eten (bij wijze van spreken), maar nu eten we zes uur. Deze aanpassing voelde ook als 'moeten' dus ik vond het soms vervelend, maar ik zie wel dat het voordelen kan hebben. Je zoon moet dus eigenlijk een bepaalde routine aanleren. Ik merk zelf dat afwijken voor die routine als ongemakkelijk gaat aanvoelen. Dat kan ook doorslaan. Je bent niet 'stout' als je het eens anders doet. Maar omdat mijn man weer een ander probleem heeft met zijn hersens, krijg ik helaas weleens het gevoel dat ik 'stout' bén. Ik hou me zomaar niet aan die vaste structuur, foei! Maar dat terzijde.

Soms rolt iets gewoon zoals het rolt, toeval zou je het kunnen noemen. Dat mijn dochter zo goed binnen scouting gedijt, is door toeval ontstaan. Op turnen bleek ze geen talent te hebben, dus wat dan? Dat werd aanvankelijk twirlen (met stokjes zwaaien en draaien achter de fanfare aan). Wij vonden dat echt een vreselijke keuze, maar ach... als de kinderen maar gelukkig zijn, nietwaar? (jongste had ook geen turntalent). Dat hebben ze een dik jaar volgehouden. Oudste is toen omdat wij met haar nagedacht hebben over 'wat dan?' bij scouting gegaan en met succes dus. Jongste heeft langer over een nieuwe hobby na moeten denken, maar is na een paar jaar bij voetbal terechtgekomen.

Mijn advies: ga eens met hem aan tafel zitten om te bespreken dat hij gewoon eens ergens kan gaan kijken. Het hoeft niet gelijk een succes te zijn. Daar is ook moed voor nodig als je faalangstig bent en misschien verlegen. Hij moet meer zelfvertrouwen leren krijgen. Ik heb die ervaring eigenlijk pas goed opgedaan toen ik in 2013 ergens kwam te werken. Ik zat daar zó goed in mijn vel. Dat gun je iedereen. Ze werkten daar ook met een flexibel rooster. Ideaal voor mensen als ik. De grap was dat ik daar juist standaard te vroeg binnen was, terwijl ik met vaste tijden vaak te laat kwam. Met dat flexibele rooster was het geen 'dwang'. Voor dit jaar heb ik met mezelf besloten dat ik meer moet gaan durven. Je bent nooit te oud om daar mee te beginnen, maar het is zo zonde als je daar zo laat nog mee gaat beginnen. Ik denk dus oprecht dat je zoon gestimuleerd moet worden om over zijn grenzen heen te stappen. Dat hoeven geen grote stappen te zijn. Maar ik denk nu dus bij bepaalde beslissingen 'je hebt je voorgenomen dat... dus gaan!'. Ik heb dit jaar meegevaren met de Grachtenparade (gay pride) hier ter plaatse en het was zó leuk! Dansen voor Jan en Alleman en zwaaien naar de kant... weer iets 'gedurfd'!

Wat zijn verplichtingen betreft die nu eenmaal bij het volwassen leven horen: het ziet ernaar uit dat hij dit nog niet op eigen kracht gaat kunnen. Overleg met hem welke hulp hij prettig vindt. Laat hem nog niet zwemmen. Maar voor alles: hij moet het willen. En daar mag je hem dan ook aan herinneren. Jouw keus, je was het ermee eens.

Geef je zoon ergens de verantwoordelijkheid voor. Zijn taak, zie maar hoe je het doet. De tuin?

Kaaskopje

Zoon is gek van voetbal en heeft dat ook gedaan tot zijn 14e ongeveer. Toen was het niet meer leuk op de club en ik snapte dat hij er geen zin meer in had. Maar dat was zo ongeveer de enige sociale activiteit die hij ondernam, dus wat dat betreft wel jammer.
Het is geen kind wat lekker functioneert in grote groepen, meer in 1-op-1 contact, waar natuurlijk niks mis mee is.
Ik denk inderdaad dat wat meer zelfvertrouwen en wat meer "stevigheid" hem zouden helpen. En dat het daarom goed zou zijn om een baantje te zoeken (al is het maar omdat je van dat rondhangen steeds lamlendiger wordt). Het punt is; dat wil ie zelf ook. Maar wel met een heleboel mitsen en maren, wat er op neerkomt dat ie eigenlijk alleen iets wil doen waarbij ie zo min mogelijk andere mensen tegenkomt. Iets als magazijn- of fietskoerierwerk blijft dan over (waarbij de volgende vraag dan is; hoe vind je zoiets? Fysieke uitzendbureaus lijken wel van de aardbodem verdwenen. En via internet vind ik alleen maar banen voor 40 uur per week, geen bijbaantjes).
Oh, en ja, hij gebruikt methylfenidaat. Maar minder als hij niet op school zit en hoeft te leren, zoals op dit moment.

Lastig

het is lastig, want je ziet het niet terwijl de beperking er wel is.
Blind, doof, invalide zijn in dat opzicht 'makkelijker' want zichtbaar voor de omgeving. AD(H)D is in dat opzicht nog veel lastiger want het ene kun je prima en het andere niet en dat onvoorspelbare is heel lastig uit te leggen en al helemaal voor de omgeving.

En je er wel iets van aantrekken is heel menselijk, volledige acceptatie is heel lastig.
Het is niet leuk om te zien dat anderen het makkelijker hebben, dat is iets wat je jouw zoon ook gunt.
Het grappige is echter dat jij denkt te weten wat de omgeving denkt maar niet zegt. Maar is dat wel zo? Vul je nu niet ook in voor een ander?

18 is een mijlpaal in het leven, logisch dat het dan ook meer opvalt. Dat was bij mijn zus ook zo, toen moesten we naar de rechtbank etc. Terwijl ze al 18 jaar het ontwikkelingsniveau van een kind van 18 maanden had.

Accepteren en er naar handelen gaat de ene keer beter als de andere keer. Net hoe je zelf ook in je vel zit. Gaat dat goed gaat het accepteren en handelen beter dan wanneer je zelf ook even minder in je vel zit, het druk hebt op je werk etc.

aanvulling Kaaskopje

ik zie dat je nog iets schrijft over het inschakelen van professionele hulp.
Na zijn diagnose hebben we psycho-educatie gehad en regelmatig medicatiecontrole bij de Juttters (specialistische jeugdzorg hier in de omgeving). Maar omdat er eigenlijk verder geen noemenswaardige problemen waren, is dat vorige jaar op ons verzoek overgedragen aan de huisarts. Tja, misschien moeten we weer terug.

inschrijven bij uitzendbureau's

Je zoon kan zich (of jullie doen het samen) inschrijven bij verschillende uitzendbureaus, ik kwam er inderdaad ook achter dat langsgaan niet meer bestaat (had mijn zoon er langs gestuurd, die kwam onverrichter zake terug) Na inschrijving bij allerlei uitzendbureau/s ging hij online zoeken naar werk, maar hij vond niets leuk, of hij was er niet geschikt voor, en hij had gewoon een enorme drempelvrees. Mijn zoon heeft geen ADD, maar is wel extreem verlegen en faalangstig en schuift het liefst ook alles voor zich uit. Maar ja, toen werd hij ineens gebeld door zo'n recruiter, of hij een tijdelijk baantje als postbezorger wilde aannemen, en dezelfde dag (na weken niets gehoord te hebben) voor een baantje bij een callcenter. Hij heeft toen het callcenter gedaan, een maand of 8, toen vond hij het niet meer leuk en is weer actiever gaan mailen met de recruiter, of ze niet wat anders hadden en zo kwam hij bij een heel leuk bedrijf terecht waar hij ook een maand of 8 heeft gewerkt en nu studeert hij weer. Dus ik zou proberen of hij zich in ieder geval overal en nergens wil gaan inschrijven en voor sommige banen is een rijbewijs handig dus dat zou ik dan zelf voor hem regelen. Vraag even bij vrienden na waar hun kinderen zijn gaan lessen en schrijf hem (als het hen bevallen is) gewoon in voor een eerste proefles, daarna gaat dat eigenlijk 'vanzelf' die lessen worden over het algemeen strak doorgepland door de instructeur.
Bij mijn zoon is dus het regelen een probleem, maar als iets ingepland is, (al is het door mij) dan komt hij wel in actie (over het algemeen)

Kleine stapjes

Ik snap helemaal hoe je je voelt. Ik maakte me ook regelmatig flinke zorgen over zoon. En terecht, hij heeft een enorm lastige periode achter de rug, liep vast op het reguliere VWO en kwam depressief en overspannen thuis te zitten. Een bijkomende diagnose ASS volgde (ADD -etiketje heeft hij al sinds groep 4). Wij hebben heel veel tijd en energie gestoken in hem weer 'vlot' trekken. Daarbij zijn een aantal zaken belangrijk geweest. De eerste was school. Hij is overgestapt naar het speciaal onderwijs, waar hij verder ging op de havo. Dat hield in dat hij in ieder daarvoor niet op zijn tenen hoefde te lopen. Hij kon daardoor op alle andere vlakken een inhaalslag maken. Verder is zijn zelfbeeld enorm opgeknapt van zijn vrijwilligerswerk en zijn bijbaan.

Toen hij depressief thuis zat moest hij toch wat te doen hebben. Hij is toen met mijn vader mee gegaan die als vrijwilliger de techniek doet in een klein theater. Dat vond hij ontzettend leuk om te doen. Hij werd (en wordt; hij is er nu ook vrijwilliger) erg gewaardeerd en dat doet hem goed.

Ik heb het relaas over hoe zoon aan zijn baan kwam hier op OO al eens uitgebreid uit de doeken gedaan. Dat was ontzettend moeilijk voor hem. Ook eindeloos veel mitsen en maren. Wij hebben hem bij de hand genomen, en het stapje voor stapje gedaan. Het duurde daardoor wel erg lang: samen eerst bedacht wat hij zou willen, bedrijven en winkels bezocht en uiteindelijk ontdekt dat hij graag bij een autodealer wilde werken; toen geholpen met brief en CV (wat hij vreselijk moeilijk vond omdat hij dan zwart op wit moest zeggen dat hij pas in 4 havo zat met zijn 18 jaar); en tot slot geholpen met de strategische keuze welke dealer hij eerst aan zou schrijven. Het proces heeft letterlijk maanden in beslag genomen, maar hij is aangenomen bij zijn eerste sollicitatie bij een kleine dealer waar hij zeer op zijn plaats is. Hij heeft zijn rijbewijs gehaald toen hij net 17 was, en werd aangenomen vlak voor zijn 18e. Dat was natuurlijk een enorm pluspunt voor zijn werkgever. Hij is er helemaal op zijn plaats. Hij krijgt er alle ruimte, leert er veel, en heeft het erg naar zijn zin.

Kortom, zeker als je kind onzeker is, is het belangrijk om iets te vinden waar hij echt blij van wordt. Ik kan me voorstellen dat tussen (veel) leeftijdsgenoten voor hem inderdaad juist geen pluspunt is, is het voor mijn zoon ook niet, die zit liever tussen de oudere werkplaatsmannen waar ze het heerlijk tot in details over de techniek kunnen hebben.

Als hij voetballen zo leuk vindt, is er dan niet een andere club waar hij heen kan? Hij kan nu wat makkelijker zelfstandig reizen, dus iets verder weg is nu minder een bezwaar.
Mijn zoon is vanwege zijn ADD nooit echt aan een teamsport begonnen. Als jonkie heeft hij eerst gekorfbald, daarna is hij overgestapt op badminton. Eerst een tijd alleen maar getraind, tot hij zelf het gevoel had dat hij een beetje met die shuttle overweg kon. Daarna mee gaan doen met de competitie. Het leuke is dat je dan wel een team hebt, maar hoogstens met 2 tegelijk speelt. Dus best of both worlds. Mijn lekenidee is dat er daar ook meer mensen met etiketjes rondlopen, die daardoor minder geschikt zijn voor teamsporten .

Maar, just to be sure, zou ik ook even met hem langs de huisarts gaan. Een kind dat vooral op zijn kamer zit en daar ongelukkig onder is, zou ook een (verborgen) depressie kunnen hebben/ontwikkelen. Zeker iets om goed in de gaten te houden.
Overigens gebruikt zoon hier medikinet, ook in weekenden en vakanties, zodat hij ook op die dagen niet 'wegzakt'. Ook het overwegen waard. Betekent wel dat hij iedere dag een pilletje moet slikken.

Ik wens je veel geduld en doorzettingsvermogen. En ook een flinke dosis geluk. Ik hoop dat het jullie lukt om wat leuks te vinden. En als het een beetje werkt zoals ook bij zoon, dan kan hij vanaf dat keerpunt ook op andere vlakken weer gaan ontwikkelen.

Rijles

Ik weet niet of je dat moet pushen. Mijn zoon is auto-gek, dus die kon niet wachten. Dat is toch anders dan wanneer je het eng vindt of er gewoon geen zin in hebt. Probeer dat dus eerst helder te krijgen. Als het hem zit in niet durven of niet weten hoe te regelen, dan kun je hem daarbij wel begeleiden. Onze zoon heeft bij een enorm aardige instructeur gezeten, die ook gek is van auto's, dus daarmee voerde zoon gesprekken op niveau . Je kunt googlen op rijlessen en beperking. Dat wil niet zeggen dat hij echt een beperking heeft, maar een instructeur met feeling voor mensen die wat onzeker zijn is misschien wel fijn.

Pennestreek

'Mijn lekenidee is dat er daar ook meer mensen met etiketjes rondlopen, die daardoor minder geschikt zijn voor teamsporten .'

Dat denk ik ook. Precies wat je zegt: het team is er wel, maar klein en overzichtelijk. Kunnen ze nog steeds bloedfanatiek zijn.
En een ander voordeel: er zijn heel veel niveaus, bij een wat grotere vereniging is er dan altijd wel een team wat past bij leeftijd en niveau. (Tot mijn schrik moet mijn 13 jarige volgend seizoen de U19 in......)

Rijles en sporten

Ik wil ervoor waken om teveel in de "ja maar" stand te gaan. Maar ... er zijn zoveel dingen die hij niet wil. Compleet met argumenten, want bij ons kan hij praten als Brugman.
Rijles? Neuh, ziet hij het nut niet van in, hij fietst liever en voorlopig kan hij toch niet zelf een auto kopen. Andere voetbalvereniging? Neuh, dat was toen leuk, maar op zijn leeftijd komt ie er toch niet meer tussen, al die teams zijn al gevormd. En dan is ie wéér ergens het buitenbeentje, net als op school. Andere sport? Mwoah. Zijn vader, fervent beoefenaar van klimsport, heeft hem een paar keer meegenomen om te boulderen. Dat vindt ie dan een paar keer leuk, en vervolgens heeft ie er "geen zin meer in". Terwijl dat ideaal zou zijn; Zou ideaal zijn; prettige sfeer, individueel ingericht terwijl je toch 1-op-1 samenwerkt. Maar alle risico's en nieuwe dingen gaat ie bij voorbaat uit de weg.

@Pennestreek, je schrijft "En als het een beetje werkt zoals ook bij zoon, dan kan hij vanaf dat keerpunt ook op andere vlakken weer gaan ontwikkelen". Ja, daar hoop ik ook heel erg op. Dat er ergens, hoe klein ook, een begin mee gemaakt kan worden.
Zoon is hier trouwens ook een tijdje overgestapt op Medikinet omdat hij van de gewone methylfenidaat last kreeg van rebounds. Het is me een beetje ontglipt waarom dat weer is veranderd, maar misschien is dat toch beter inderdaad.

In elk geval dank voor al jullie reacties, doet me goed!

Flavia

Je schrijft eerder "Het grappige is echter dat jij denkt te weten wat de omgeving denkt maar niet zegt. Maar is dat wel zo? Vul je nu niet ook in voor een ander?".
Gelukkig geldt het niet voor iedereen in mijn omgeving. Maar een deel van mijn familie vindt diagnoses als AD(H)D maar aanstelleritus en ik heb het opgegeven om ze te overtuigen. Gaat niet gebeuren. In mijn vriendenkring speelt dat gelukkig niet, maar toch, het blijft lastig uit te leggen. Wat jij ook zegt, het is een moeilijk zichtbare beperking. Je krijgt dus (goedbedoelde) adviezen die variëren van "heeft ie niet gewoon een flinke schop onder zijn kont nodig" tot "ja, je moet het hem ook zelf eens laten uitzoeken, want anders leert ie het nooit".

Puberteit is niet leuk

Vreselijke tijd he, die puberteit. Het is niet goed of het deugt niet, nergens zin in, maar wel schoppen tegen je ouders .

Bij zoon precies hetzelfde als bij jullie. Bij alles wat je voorstel lijsten met mitsen en maren. Wij zijn daar toen wel tegen opgetreden. Bij ons werd het doel het baantje. Zoon gaf (en geeft) niks uit, dus voor hem hoefde het niet. Daarom hebben wij daar zelf het initiatief voor genomen en doorgeduwd. Ging ook echt niet allemaal vanzelf. Wat ik al schreef, het was een proces van maanden. Maar de aanhouder wint!

Ik zou in het geval van jouw zoon denk ik inzetten op sporten. En dan denk ik aan bijvoorbeeld elke week een andere sport uitproberen. Of twee of drie weken achter elkaar, zodat hij echt kan 'proeven'. Bij de meeste clubs kun je wel een paar keer gratis meedraaien. Samen achter de computer, en uitzoeken wat er allemaal bij jullie in de buurt te doen is. Badminton vind ik echt een aanrader, omdat het relatief korte spelletjes zijn en omdat je het alleen doet. Je moet er echt je aandacht bij houden, en dat is bij een spel met meerdere spelers (en waarbij je dus ook tijden niets staat te doen) voor iemand met ADD heel lastig. Zoon had daar totaal geen last van bij badminton. Hetzelfde geldt natuurlijk voor tennis en squash. Zwemmen kan ook heel goed, atletiek ook. Schermen, judo en aanverwante dingen, het is allemaal geschikt voor mensen met ADD.

Maar ik zou, in overleg met je zoon natuurlijk, toch zelf de regie pakken en houden. Zo ook voor het aanvragen van DigiD, zorgverzekering, aanvragen zorgtoeslag, inschrijven woningbouw en al dat soort dingen.

Pennestreek

"Bij ons werd het doel het baantje. Zoon gaf (en geeft) niks uit, dus voor hem hoefde het niet".
Heb jij mijn zoon?
Hier precies hetzelfde. Zoon krijgt 40 euro zakgeld per maand en doet daar alles van (behalve kleding dan, maar dat boeit hem ook nauwelijks). Spaart ie dan ook nog van (en dan krijg je nog tips als "als ik jullie was zou ik de geldkraan dichtdraaien", haha)

de rijlessen nog een keer

Oké, hij ziet nu het nut er nog niet van in, van rijlessen. Maar hij heeft een aanbod van opa en oma om het te betalen en hoe langer hij wacht, hoe duurder de lessen worden én nu heeft hij er tijd genoeg voor om op dit moment te lessen. Ook het argument van geen auto; mijn zoon heeft nog geen auto, maar mag die van mij soms lenen, of hij kan mij ook eens ontlasten om bijvoorbeeld mijn dochter van het station te halen, of even te rijden naar de vuilstort. Nou ja, dat zijn wat argumentjes. Trouwens, ook mijn zoon werkt op dit moment niet. Hij studeert en heeft tijd genoeg om er nog bij te werken,maar heeft geen geld nodig, dus waarom zou hij (hij leeft heel zuinig, geeft eigenlijk niets uit)

Laura

Eens hoor. Redenen genoeg om het wél te doen. En volgens mij weet ie zelf ook best dat zijn argumenten niet valide zijn. Maar ik denk dat ie het gewoon niet durft, zoals zoveel dingen. Bang dat ie het niet kan.
En over werken; zoals ik al zei geeft zoon hier ook bijna niets uit, dus dat is de drijfveer niet. Een baantje zou hem denk ik wel helpen met wat structuur, dagvulling (zeker nu hij tot begin september vakantie heeft) en (hopelijk) om wat levenservaring en zelfvertrouwen op te doen. Of ie dat dan straks, op de VAVO nog steeds kan en wil combineren zien we dan wel weer.

Rijles?

Laat hem eerst zijn theorie halen?

Verder idd postbezorger als bijbaan?

Erik Scherder

Toevallig bekeek ik gisteren het hoorcollege van Erik Scherder, waarin hij het heeft over de aanknop van ons brein.

Ik weet het natuurlijk niet, maar dit soort algemene informatie kan soms ook erg helpen. Ik vond het in elk geval toch weer verhelderend en motiverend om in beweging te blijven. (Ik heb verschillende filmpjes bekeken, weet niet meer of dit nou de meest aansprekende was). Misschien vind je zoon het ook interessant?

Nut zien

Het is vooral belangrijk dat hij het nut van een activiteit voelt. Mijn dochter had tot haar 18de niet echt een constant inkomen. Omdat we toen haar zakgeld stopzetten, had ze dus eigenlijk niets. Dat vond ze niet erg, zei ze, kleren interesseerden haar niet zoveel. Maar toen ze eenmaal wel geld verdiende, zag je dat ze ook meer kleren ging kopen. Die behoefte had ze 'natuurlijk' wel, maar ze onderdrukte dat. Om zichzelf voor de gek te houden en daarmee anderen ook. Ze liep gewoon vast in niet weten wat te doen. Ik voelde me wel ontaard door dat stopzetten van het zakgeld, maar ik dacht anders leert ze het nooit. De andere dochter had al lang zonder die paar tientjes per maand gekund voor haar 18de, maar dat hebben we uit principe ook tot die tijd aangehouden.

Heeft hij weleens beroepskeuzetesten gedaan? Je hebt ook 'meet en greet' bijeenkomsten met werkgevers. Misschien kan hij eens kijken wat er mogelijk is in de omgeving?

Wat medicatie betreft, vraag ik me echt af of het verstandig is om minder in te nemen op tijden dat hij geen verplichtingen als school of werk heeft. Ik snap de gedachte wel, maar door zijn gedrag lijkt hij behoefte te hebben aan een meer constant gebruik. Ik stond vorige week in de tuin met mijn dochter en ik was verschrikkelijk besluiteloos en daardoor initiatiefloos. 's Avonds keek ik in mijn medicijnpotje (ik doe elke dag het juiste aantal in een glaasje) en zag dat ik de pilletjes van de middag niet had ingenomen, vergeten. Dat verklaarde veel.

fijne tips weer

@Trivia; eerst zijn theorie halen, da's een goeie. Dat maakt de drempel wat minder hoog idd.
Ga het eens opgooien.
@Kaaskopje; tja, het probleem is eigenlijk al zijn hele schoolcarriere lang dat ie niet weet wat ie wil. Hij is daarom, bij wijze van uitstel, ook HAVO gaan doen nadat hij zijn VMBO-t diploma had gehaald. Plan is om daar het komend jaar, naast de deelcertificaten op de VAVO, ook meer aandacht aan te besteden. Maar dat zijn meer langetermijndoelen.
Gisteren alvast een klein stapje gemaakt. Samen achter de laptop gaan zitten en hem zich in laten schrijven bij scholierenwerk.nl. Motivatiebrief gemaakt, cv bijgewerkt. En hij heeft gesolliciteerd als postbezorger bij Post.nl (met een elektrische bakfiets .
En daarnaast nog een los klusje (een week magazijnwerk hier vlakbij, begin juli).
Dus het begin is er. Vanavond weer verder kijken...
Trouwens, Kaaskopje, wat je zegt over zijn medicatie is wel treffend. Gebruik jij methylfenidaat? Zoon ook, 3 keer per dag, maar de laatste tijd voelde hij zich daar niet helemaal senang meer bij, kreeg last van rebounds. Misschien is het wel slim om hem weer eens aan de Medikinet te zetten.
En @ Emmawee; interessant, die colleges. Zoon zit de halve dag op YouTube allerlei docu's etc. te kijken, dus ik stuur het door

Goed zeg!

Het begin is het moeilijkste, dus dat heeft hij gehad! Hopelijk heeft hij succes met zijn sollicitaties, want dat geeft een enorme boost.
Zoon is nu hartstikke blij met zijn baan en dus blij dat wij hem hebben 'gedwongen'. Hij gaat er fluitend heen en komt (erg moe maar) fluitend weer thuis. Daar hebben we veel geluk mee gehad natuurlijk, dat realiseer ik me maar al te goed. Hij is dan ook met zijn passie bezig, dat helpt. Bij jouw zoon zie ik dat minder, met post en magazijnwerk. Heeft hij niet een hobby waarin hij werk zou kunnen zoeken, al is het maar eraan gerelateerd?

Nog een tip voor het theorie halen: dat kan natuurlijk van tevoren, maar de instructeur van mijn zoon gaf aan dat het veel beter is om dat tijdens de lessen te doen. Omdat het anders droge theorie blijft en dus minder goed blijft hangen en het ook moeilijker is om te begrijpen. Bij halen tijdens de praktijklessen heb je meer kruisbestuiving. Ik vond dat wel hout snijden . Zoon hier heeft zijn theorie gehaald bij gelijkgeslaagd.com. Ik heb geen aandelen maar kan het wel aanraden. Hier krijgen ze een dagdeel examentraining en doen dan met zijn allen tegelijk examen. Die training is echt in zo'n hokje met de rode en groene knop en in het tempo zoals bij het examen, zodat ze alvast kunnen wennen. En verder krijgen ze heel veel praktische tips. Het is wel de bedoeling dat je zelf de theorie al hebt geleerd. Onze zoon is midden in zijn depressieve periode en met enorme stress omdat hij zijn paspoort was vergeten en dus als enige van zijn groep moest wachten tot er nog ergens een plek vrij was, toch in 1 keer geslaagd.

Ik zou inderdaad in gesprek gaan met de behandelaar of de huisarts over medikinet. Het is gewoon ook een stuk fijner om maar 1x per dag een pilletje te slikken bij het ontbijt en verder nergens meer over na te hoeven denken. Dus los van de rebound.

Update

Nouja, dit geloof je toch niet? Zoon is vanmiddag al gebeld en uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek Op de functie van postbezorger bij Post.nl.
Uiteraard vindt ie het allemaal vreselijk spannend en doodeng volgens mij (en liep meteen te mopperen over dat ie "helemaal naar Rotterdam moet voor dat gesprek" - wij wonen vlak bij Den Haag). Maar daarnaast is ie stiekem toch ook wel blij dat ie nu al een gesprek heeft. Ik heb hem ook al gezegd dat, ook al wordt-ie niet aangenomen, het in elk geval weer een goeie ervaring is. En dat het dus hoe dan ook niet voor niks is.
Babysteps...

Oja, en Pennestreek; natuurlijk zou het mooi zijn als hij uiteindelijk een baantje heeft wat iets meer aansluit bij wat ie echt leuk vindt. Maar weet je, dit is echt de eerste stap. Al doet ie het maar een paar weken. En dan zien we van daaruit wel weer verder....

Cool!

Wat goed zeg! Ik ga duimen voor hem!

En over eng

Het is helemaal niet gek als je hem brengt. Wel buiten wachten natuurlijk 😉. Maar voor de morele support wel goed. Dochter van 16 hier verdwaalde op weg naar een intakegesprek. Niet bekend in de stad waar ze heen moest, en zenuwachtig... Dus voor de zekerheid zou ik meegaan.

Meegaan

Nee, dat gaat jammer genoeg niet lukken. Zowel vriend als ik moeten werken en om er nu op het laatste moment vrij voor te nemen en afspraken af te zeggen, vind ik te ver gaan. Bovendien wil hij echt graag alleen gaan. Op zich is ie treinreizen en de grote stad (Den Haag) wel gewend, gelukkig. Uiteraard gaan we wel goed voorbereiden waar ie precies moet zijn en zorg ik dat ik telefonisch bereikbaar ben uiteraard

Streetview

Wat ik nog wel eens doe is via google maps in de streetview de route al een keer lopen, dan heb je wat herkenningspunten als je er echt loopt.

herkenning

Veel herkenbare dingen. Zoon 18 ook ADD slikt Methylfenidaat 1x daags. Als hij ze een keer te laat inneemt omdat hij te lui/moe is om naar beneden te komen dan merkt hij dat direct. Vandaar hebben we gekozen om hem gewoon iedere dag te laten slikken. Huisarts had met hem afgesproken dat hij op vrije dagen de medicatie ook achterwege zou mogen laten maar dat was dus geen goed idee.
Over de rijlessen. Bedenk dat als hij eerst zijn theorie gaat balen, hij wel binnen 1.5 jaar zijn praktijk gehaald moet hebben. Dat kan voor dit type kinderen wel eens lastig zijn, vooral als hij net als mijn zoon onverwachts in de medische CBR mallemolen terecht komt en daardoor werd alles flink gerekt. Ik zou aan praktijk beginnen en dan meteen met theorie starten.
Wat betreft dingen regelen, dat gaat hier ook nog grotendeels met ons ernaast en ook nog vaak alleen door ons als het haast betreft en zoon heeft al 5 keer gezegd dat hij het vanavond zal regelen. Zoon voelt zich daar goed bij. Babysteps, wat je zelf ook al schrijft. Die baan, wat gaaf. Die kan wel eens voor verandering gaan zorgen. Dat is bij mijn zoon in ieder geval gebeurd. En door die baan ging hij toch meer geld uitgeven aan muziek, waardoor hij toch iets meer in aanraking kwam met gelijkgestemden. Dit zijn veelal ook iets oudere jongens dan hij, dat klikt beter. Hij is nog steeds een lonely wolf maar gaat er tegenwoordig wel gemakkelijker alleen op uit. De verveling begint steeds minder een rol te spelen. Dit komt dan wel echt door het rijbewijs en auto.

Je eigen acceptatie, die speelt ook nog wel een rol. Ik vond het ook altijd wij tegen de buitenwereld. Op een gegeven moment ben ik gestopt sommige dingen uit te willen leggen. Omdat zoon toch niet erg sociaal is zien mijn vrienden hem ook niet vaak en ook bij de familie laat hij zich niet vaak zien. Hoef ik ook niks uit te leggen.

Succes met alles

Werk

Zou fijn zijn zeg als hij bij de post mag beginnen.

Ja methylfenidaat. Ik functioneer goed op 3 x 15 mg. Op lange dagen neem ik héél soms 10 mg extra.

Flavia (google maps)

Goeie tip! Google maps hadden we al aangeslingerd, maar zeker handig.
Zo te zien is het vanaf het station 15 minuten lopen in een zo goed als rechte lijn.
Zou moeten lukken

Chunta

Bedankt voor je verhaal! Op de een of andere manier altijd fijn om herkenning te vinden, ook in de minder leuke dingen. Fijn dat het met je zoon, langzaam maar zeker, beter gaat.

Ik citeer even het laatste stukje van je bericht;
"Je eigen acceptatie, die speelt ook nog wel een rol. Ik vond het ook altijd wij tegen de buitenwereld. Op een gegeven moment ben ik gestopt sommige dingen uit te willen leggen. Omdat zoon toch niet erg sociaal is zien mijn vrienden hem ook niet vaak en ook bij de familie laat hij zich niet vaak zien. Hoef ik ook niks uit te leggen".

Ja, dat is hier ook zo. Maar dat vind ik ook wel weer lastig. Het lijkt wel alsof zoon een soort olifant in de kamer is; familie en vrienden vragen er maar niet meer naar omdat ik toch nooit iets leuks over hem kan vertellen.
Dit draadje heeft me wel weer de ogen geopend dat ik qua acceptatie er zelf toch ook nog niet ben. Stof tot nadenken.