Heel boze puber
Iemand tips wat te doen. Kind is 14 jaar en wil alleen maar gamen en niet leren voor school. Als hij iets moet leren is het huis te klein, ruziën, schreeuwen. En bij een onvoldoende ook en is het mijn schuld want ik had hem moeten zeggen te leren.
Verder heeft hij totaal geen respect meer, middelvinger opsteken, schreeuwen, schelden met ziektes, zeggen dat ik als moeder snel dood moet en hij me haat. Niet (nog niet) agressief, maar wel schoppen tegen dingen als hij boos is, deur dicht slaan, en schreeuwen.
Verder provocerend gedrag, zoals piemel uit broek halen soms en dan voor me gaan staan, en seks opmerkingen maken, etc
Elke dag strijd terwijl het zo makkelijk kan. Hij wil bepalen en lijkt wel een kind van twee, op alles nee.
Hij komt niks te kort qua alles, maar als er wordt gezegd dat hij moet leren en hij wil gamen weigert hij gewoon.
Die eeuwige strijd en boze woorden van hem maken me moe en erg verdrietig.
Probeer al zoveel mogelijk alles te negeren maar is soms heel erg moeilijk. Vooral als hij gaat lopen uitdagen, treiteren en aandacht vragen.
Een paar tips:
Gooi in geval van strijd hierover voorlopig voor een groot deel van de dag de wifi eraf en maak na een tijdje nieuwe afspraken over een verdeling in game-tijd, huiswerktijd, sport, baantje, sociale afspraken enz.
Loop zelf weg bij provocerend gedrag. Desnoods sluit je je op in je slaapkamer of ga je een eind wandelen. Kom er op een rustig moment op terug: geef duidelijk aan welk gedrag je niet accepteert.
Kun je het betalen, dan is huiswerkbegeleiding fijn. De strijd over schoolwerk 'besteed' je dan in feite uit. Scheelt veel gedoe!
Blijf vooral ook leuke dingen samen doen, echte aandacht aan hen besteden en interesse tonen in wat hem zoal bezig houdt.
Hopelijk heb je hier iets aan. Sterkte in ieder geval!
Bedankt voor je reactie en advies. Probeer al veel weg te lopen en te negeren maar als iemand recht voor je gaat staan, erg moeilijk. Is dit normaal gedrag van een puber of te vergaand?
Ik heb soms het gevoel de controle te hebben verloren, het overwicht, terwijl dat er nog wel is, maar de reactie op regels of gewoon het gedrag vind ik erg ver gaan.
Hoe krijg ik de controle weer terug? En dan niet meer het brave kleutertje van vroeger maar een kind dat luistert en niet overal tegenin gaat.
Ik zou op een rustig moment met hem gaan zitten en bespreken wat je wel en wat je niet accepteert van hem. Boos worden mag, piemel uit de broek trekken, seksistische opmerkingen en schelden met ziektes wordt niet geaccepteerd, spullen kapot maken ook niet. Bespreek ook dat jij het ingewikkeld vindt en of hij ideeën heeft om de situatie te veranderen. Geef hem de keuze om naar huiswerkbegeleiding te gaan (als je dat kan betalen) of om thuis te leren, maar dan zonder strijd.
Hoe zit hij verder in zijn vel? Heeft hij vrienden? Gamen kan een soort van vlucht zijn als je niet lekker in je vel zit.
Zoek hulp als je er niet uitkomt. Is er ook een vader in beeld? Wat vindt hij?
'Probeer al veel weg te lopen en te negeren maar als iemand recht voor je gaat staan, erg moeilijk.' Mijn advies zou toch zijn: wees niet bang. Zet jezelf op zo'n moment stevig neer, twee voeten uit elkaar, rug recht, en kijk hem aan.
En inderdaad, toch steeds je afvragen of dit 'normaal' pubergedrag is of dat het toch extremer is en waar dat dan van kan komen. Van een afstand is dat moeilijk te zeggen. Het lijkt alsof hij zijn eigen wereldje (games) heeft gebouwd en de confrontatie met de andere, reële wereld niet meer aankan of aandurft. In de game is hij (wellicht) koning en dat is nu ook zijn identiteit in de 'gewone' wereld. Is dit het gevolg van gamen? Of is er meer aan de hand?
De huisarts raadplegen kan daarom echt wel zinnig zijn. Eventueel houd je eerst een dagboek bij van 'incidenten'.
Tsjor
Ik vind dit zonder enige twijfel helemaal niet normaal. Het opstandige is natuurlijk wel normaal voor een puber maar de verbale en wel degelijk fysieke agressie vind ik extreem:
"Verder heeft hij totaal geen respect meer, middelvinger opsteken, schreeuwen, schelden met ziektes, zeggen dat ik als moeder snel dood moet en hij me haat. Niet (nog niet) agressief, maar wel schoppen tegen dingen als hij boos is, deur dicht slaan, en schreeuwen.
En de seksuele agressie lijkt mij uitzonderlijk. Ik kijk hier echt van op:
"Verder provocerend gedrag, zoals piemel uit broek halen soms en dan voor me gaan staan, en seks opmerkingen maken, etc"
En dit dus iedere dag:
"Elke dag strijd"
Ik zou zeker naar de huisarts gaan en daar het verhaal doen. Zijn er nog andere kinderen in huis? En vader, is die in huis? In beeld? Hoe gaat het daarmee?
Ik heb ook een zoon die soms enorme woede-aanvallen heeft en daarmee veel druk op de gezinssituatie legt, ook op het gevoel van veiligheid. Dat advies van Tsjor is denk ik een soort lakmoesproef. Bij ons werkt het triggerend. Er is al overprikkeling, hij heeft zelf het gevoel dat hem onrecht wordt aangedaan en dan gaat er ook nog iemand gezag over hem lopen uitoefenen! Dat stimuleert de machtsstrijd. Mijn zoon is groter en sterker dan ik en heeft zichzelf emotioneel helemaal niet onder controle op zo'n moment. Ik heb ook moeten leren met terug te trekken uit de interactie. Ik vond eerder dat ik dat niet kon doen, omdat ik hem dan geen grens stelde, en hem daarmee in de steek liet voor mijn gevoel. Maar ik heb inmiddels door schade en schande geleerd dat ik me écht beter kan terugtrekken. En dat doe ik liefst heel snel als ik merk dat hij opgewonden wordt. En dat doe ik dan overigens wel met rechte rug en ik neem mijn gezag. Voorheen vond ik nog dat ik hem moest helpen of hem moest bijsturen, dat ik het hem moest laten begrijpen etc en dan bleef ik het 'gesprek' gaande houden, wat natuurlijk op den duur alleen nog maar een schreeuwpartij is. Inmiddels ben ik veel meer van het daden stellen: als ik het niet accepteer hoe hij tegen mij praat, laat ik dat zien door het gesprek (liefst in een vroeg stadium) te beëindigen. Ik benoem het ongewenste gedrag, vertel wat ik in het normale van hem verwacht. Als hij gaat roepen, discussiëren, verwijten, kap ik het af. Als het nodig is, kom ik er dan later op terug.
Het vervelende is natuurlijk wel dat je daarbij het resultaat noodgewongen steeds meer moet gaan loslaten: hier gaat school heel slecht, zoon haakt steeds meer af. Dat is een taai proces als ouder. Maar als je merkt dat voet bij stuk houden alleen maar leidt tot meer stress en agressie, heb je op een gegeven moment geen keuze meer. Ik hecht er wel aan het normale te blijven benoemen, zodat hij in ieder geval niet in de verleiding komt om te denken dat het allemaal wel gewoon is.
Bij mijn zoon is het overduidelijk stress en psychische problematiek. Ik heb al een hoop hulp proberen in te schakelen. Maar hij wijst het bijna al het hulpaanbod af. Ik heb inmiddels wel geleerd hoe ik in de meeste gevallen kan voorkomen dat zijn pannetje overkookt. Een enkele keer lukt dat niet. Dan accepteert hij mijn terugtrekken niet en provoceert hij via 'dreiging' van bijvoorbeeld een raam inslaan of enorm veel lawaai maken 's nachts, dat zijn bijzonder moeilijke momenten waarin ik gaandeweg ook mijn zelfbeheersing verlies omdat ik me zo klemgezet voel. Gelukkig zijn ze zeldzaam. Maar met hemzelf gaat het nog steeds slecht(er) en hij wordt steeds depressiever, wat ook emotionele tol eist in het gezin. Het is pappen en nathouden. Ik heb me wel gerealiseerd dat het heel belangrijk is dat je als ouder gaat ingrijpen voor jezélf (en voor de andere kinderen!). Dat je gaat leren extreem gedrag minder ruimte te geven en jezelf eraan te onttrekken. Dit drama en deze agressie in huis zuigen je helemaal leeg en als je het niet kunt oplossen, zul je in ieder geval overeind moeten blijven.
Sterkte!
Omnik schreef op 15-03-2021 om 14:05:
Omnik, had jouw zoon dergelijk gedrag ook al als kind zijnde?
En Marie77, was jouw zoon ook al pittig als basisschoolkind? Mijn kind van 9 kan thuis ook erg pittig zijn, waarin ik zelfs al puberachtig gedrag terugzie. Zit nu op therapie hiervoor. Ben bang dat hij zich ook zo gaat gedragen als puber en zie daar enorm tegenop.
Huiswerkbegeleiding hoor ik ook bij mijn neef van 15! Dat werd ook een strijd en daarom ook uitbesteed.
Heeft hij nog hobby's / contacten buitenshuis?
De corona tijd zal ook zeker niet makkelijk voor hem zijn!
Bedankt voor alle reacties. Vooral de tips en jullie ervaringen.
Omnik, heel heftig om te lezen. Hoe oud is jouw zoon?
Lady1983, op de basisschool ging het wel. Pittig juist totaal niet. Stil en werd gepest. Nu wordt hij hoe ouder hoe erger.
Huiswerkbegeleiding is geprobeerd. Echter hij maakt huiswerk maar leren ho maar. Ook nu bij online lessen, hij volgt ze althans is digitaal aanwezig. Tevens maakt hij soms tijdens de les het huiswerk of direct daarna. Anders komt er niks meer van. Op de bijles moest hij leren samenvattingen maken, plannen, en hoe leren. Hij stond er niet voor open.
Nu lijkt het voor de buitenwereld redelijk goed. ik help met alles en daardoor glipt hij er doorheen. Maar het leren gaat altijd met ruzie en geschreeuw. Ook als ik weiger te helpen/overhoren geschreeuw. Toch maakt hij de toetsen nog goed en zijn de cijfers nog goed.
Heeft iemand dit ook met zijn puber dat hij alles zelf wil bepalen. Als ik zeg dat hij huiswerk moet doen of gaan leren dan wordt hij heel boos. Terwijl ik het huiswerk niet bepaal maar de school. Samen leren en ervoor gaan zitten heb ik geprobeerd, maar dan wordt hij na een tijdje boos en geïrriteerd en roept dat hij zelf wil leren. Prima, dan geef ik aan te overhoren later en dan zegt hij na een uur niks te weten en heeft dus niet geleerd.
Uit zichzelf doet hij dus niets, maar als ik er naast ga zitten als een schooljuf dan is het ook weer niet goed.
Ik weet van mijn destijds puber, met autisme akkoord maar dat is uitvergroot menselijk gedrag, dat zijn hoofd vol zat met emotionele en sociale ontwikkeling op het gebied van relaties en sexualiteit. Daar kon echt geen huiswerk maken meer bij.
Op dat moment. Hij is op het nippertje blijven zitten. Haalt binnenkort hopelijk zijn master.
Je kunt het ook op een goed moment aan hem vragen: hoe komt het dat het maken van huiswerk niet lukt? En dan niet het smalende geluid van leerkrachten of publiek herhalen maar serieus geïnteresseerd. En die ontwikkeling is legitiem.
marie77 schreef op 21-03-2021 om 11:39:Heeft iemand dit ook met zijn puber dat hij alles zelf wil bepalen. Als ik zeg dat hij huiswerk moet doen of gaan leren dan wordt hij heel boos. Terwijl ik het huiswerk niet bepaal maar de school. Samen leren en ervoor gaan zitten heb ik geprobeerd, maar dan wordt hij na een tijdje boos en geïrriteerd en roept dat hij zelf wil leren. Prima, dan geef ik aan te overhoren later en dan zegt hij na een uur niks te weten en heeft dus niet geleerd.
Uit zichzelf doet hij dus niets, maar als ik er naast ga zitten als een schooljuf dan is het ook weer niet goed.
Ja, dat gaat hier ook zo. Ik heb dus op een gegeven moment huiswerkbegeleiding geregeld maar daar zeurde hij ook de hele tijd over, deed evengoed het werk niet of hij ging er niet naartoe. Na ruim een jaar heb ik die handdoek dus ook maar in de ring gegooid.
Bij mijn zoon heb ik sterk de indruk dat het vermijdingsgedrag is. Huiswerk maken is uitputtend. Geen huiswerk maken is beschamend. Hij wil/kan niet praten over alternatieven. Hij weet niet wat hij wil, wat hij nodig heeft, wijst ideeën af. Hij wil niet falen maar normaal zijn. Doordat hij er alleen in die termen over kan denken faalt hij ‘de hele tijd’. Ik ben door mijn ideeën heen om hem aan het werk te krijgen. Ik heb de mentor ingeseind dat ik hier thuis het ‘samenleven’-stuk rechthoud en dat ik hoop dat hij met zoon het huiswerk/leren-stuk wil oppakken. Daar heeft die mentor positief op gereageerd. Het is allemaal heel wankel en het is de vraag of zoon zal overgaan. Maar als dat niet zo is, zien we dan wel weer.
Mijn zoon was overigens als kind ook al pittig maar wel veel toegankelijker voor mij. Als puber heeft hij zich, logisch, meer van mij losgemaakt en ‘draaft hij door’ in plaats van mij hem te laten helpen te kalmeren en zaken in perspectief te zetten. Erg jammer, maar het is niet anders.
Je vroeg nog naar zijn leeftijd Marie. Hij is net zo oud als jouw zoon.
Ben je trouwens al eens naar de huisarts geweest? Is school ook op de hoogte van hoe het thuis gaat? Doen die ook iets in de begeleiding?
Marie, hier is het ook drama. En het komt allemaal op mijn eigen begeleiding aan want mijn zoon volgt alleen maar online les vanwege mijn gezondheid. Anders ging hij direct 4 dagen per week naar huiswerkbegeleiding. Gelukkig kan hij na de meivakantie weer naar school, ik krijg volgende week eindelijk prik 1.
Het doel is nu om hem in 3 TL te krijgen, zittenblijven in de 2e betekent namelijk afstromen. Als hij doorgaat met zijn zesjes zou dat moeten lukken, maar niksen kan dan niet. Volgend jaar blijven zitten is minder erg.
Maar hier dus ook regelmatig geschreeuw en stakingen, gesmijt met deuren en gescheld. En het was zo'n lief (koppig) basisscholiertje...
De keuze is hier (momenteel) om hem stevig aan te pakken om hem door dit jaar heen te helpen. Volgend jaar zien we wel weer, vermoedelijk gaat hij dan hard zijn neus stoten. Dus hier wordt gameapparatuur en skateboard weggehaald als het huiswerk niet gedaan wordt.
PS wellicht is de mijne nu extra prikkelbaar door het thuis rondhangen, hoewel dat ogenschijnlijk wel meevalt.
Fijn te horen dat ik niet de enige ben met zo een dwarse puber.
Omnik, 5 dagen school zou voor die van mij nu het beste zijn. Ik heb ook op alle manieren geprobeerd hem aan het leren te krijgen. Huiswerkbegeleiding was ook geen optie omdat hij wel iets maakte maar het leren hoe je moet leren en plannen weigerde.
Ik begrijp ook echt niet waarom hij zo moeilijk doet. Het huiswerk is niet zoveel en het leren is oude stof en herhalen. Hier gaat hij dan als ik boos wordt en dwing te gaan leren, al zijn het maar woordjes, in bed liggen onder de deken, tv kijken, en dus schreeuwen en boeken weggooien. Geen idee waarom? Is het faalangst, is het ik haat school ? Terwijl hij zegt graag naar school te willen.
Mentor ziet het niet echt. Ik heb meerdere keren aangegeven dat het een drama is met leren en ik overal naast moet zitten. Niks begint hij aan uit zichzelf. Maar de school doet weinig. Op school is hij ook een voorbeeldig kind in de klas, let op, stelt vragen, begint aan werk tijdens de les. En thuis totaal een ramp.
Huisarts ook gesproken en die had het over weinig zelfvertrouwen, faalangst, andere onzekerheden.
Chrono, vervelend dat jij zelf ook rust wil en dan je kind niet naar school kan. Wel goed dat je hem stevig aanpakt, maar lukt dat ook? Luistert hij dan en gaat hij dan leren? Hier ook al allerlei straffen verzonnen en dreigementen maar hij zet de hakken in het zand en weigert.
En ik heb geen idee waarom en wat ik fout doe. Zoveel vraag ik toch niet? Alleen te doen wat de leraren vragen en zeggen.
Het lukt wel, maar we kunnen de strengheid geen moment loslaten, anders mogen we weer opnieuw beginnen. Elke zondag dus en aan het einde van elke vakantie. 😐
Vanmorgen hadden we de wekelijkse "clash" om 11:45, nu zit hij braaf (aan de eettafel) zijn 5 toetsen van komende week te leren. Aangezien mijn man hem vorige week had laten aanrommelen toen ik niet thuis was, ging het extra hevig. Ik heb hem letterlijk de woonkamer in geduwd (jaja, ik weet het, zo moet het niet).Vorige week heeft zoon dus uiteindelijk bijna geen klap uitgevoerd. Altijd het zelfde patroon van (te veel) loslaten en de teugels weer aantrekken. Het is een machtsstrijd, ook over andere zaken trouwens. Het is altijd al iemand geweest die andere mensen feilloos om zijn vingertjes wist te winden, met veel charme, maar bij mij werkt het niet om op die manier onder zaken uit te komen. Hij gaat zelf zijn neus nog eens hard stoten, maar dan ergens volgend jaar denk ik.
