(Gedwongen) opname, hoe werkt dat, ervaringen (15 jaar)

lieve Ciska,
Wat leef ik met jullie mee!
Soms is het echt nodig omdat het thuis niet meer gaat en in jullie geval komt daarbij dat jullie op zijn. Zo herkenbaar!
Vraag in de kliniek alles wat je weten wilt als het zover zou zijn.
Blijf er boven op zitten!
Ik wens jullie alle sterkte toe, ook voor je dochter. Ik denk aan jullie.
Liefs,
♥️♥️

De dochter van een vriendin en de zoon van andere vrienden zijn zo opgenomen, een neefje trouwens ook. Vaak mogen ze de eerste dagen geen contact met thuis trouwens. 
Wat is een gedwongen opname? Meestal vindt een opname plaats op vrijwillige basis, dat betekent dat je het er zelf mee eens bent dat je opgenomen en behandelt moet worden. Heel soms is een gedwongen opname nodig. Een gedwongen opname wil zeggen jezelf niet wil maar door anderen verplicht wordt om naar een instelling te gaan.

Als je nog geen 18 bent, kun je tegen je wil of tegen de wil van je ouders worden opgenomen. Een gedwongen opname van kinderen onder de 12 jaar is zeldzaam. Meestal gaat het om jongeren van 12 jaar of ouder.

De rechten van patiënten bij gedwongen opname worden beschermd door middel van de Wet Verplichte ggz.

Een gedwongen opname gebeurt niet zomaar. Het mag alleen als:
• Je een geestesstoornis hebt, bijvoorbeeld een psychiatrische stoornis;
• Je door deze stoornis gevaar veroorzaakt voor jezelf of voor de veiligheid van andere personen of goederen;
• Het gevaar kan alleen worden afgewend door opname in een psychiatrisch ziekenhuis;
• Je wilt zelf niet /of je ouders willen geen opname op vrijwillige basis;
• Een psychiater moet een geneeskundige verklaring opstellen waaruit blijkt dat er sprake is van een stoornis en gevaar.
Een gedwongen opname kan op twee manieren plaatsvinden: opname via een zorgmachtiging of, als er sprake is van acuut gevaar, spoedopname via een crisismaatregel.

Wil je een schema zien over de zorgachtiging en wat je zelf kunt doen om verplichte zorg te verkomen? Bekijk dan dezefolder.
Wie beslist over het gebruik van middelen of maatregelen of dwangbehandeling? Je psychiater of zijn/haar waarnemer beslist of het nodig is om middelen of maatregelen te gebruiken of dat met dwangbehandeling wordt begonnen. Het kan voorkomen dat er geen tijd is om onmiddellijk de psychiater in te schakelen. In dat geval beslist de teamleider of zijn vervanger.
De psychiater moet zo snel mogelijk de verantwoordelijkheid overnemen.

Allereerst wat heftig voor jullie allemaal, Ciska. 
Ik ben werkzaam in de geestelijke gezondheidszorg op een opnameafdeling (in mijn geval voor ouderen). Maar een gedwongen opname betekent dat de rechter bepaalt dat er verplicht zorg geleverd zal gaan worden met verblijf. Dit kan vanuit de Wet verplichte ggz middels een zorgmachtiging of crisismaatregel. Bij een crisismaatregel is er echt enorme crisis en kan er niet gewacht worden op een zorgmachtiging.
In beide gevallen is er dus vastgelegd dat bepaalde zorg verplicht is, dit kan van alles zijn en is helemaal afhankelijk van de situatie en wat er is besloten met betrekking tot je dochter. 

Ook hoe de opname eruit zal gaan zien en welke therapieën er wel of niet ingezet gaan worden is individueel bepaald en daarin heb je niet zoveel aan ervaringen van anderen. 

Informatie over de zorgmachtiging vind je via de website dwang in de zorg en dan wet verplichte ggz en dan zorgmachtiging

ik wens jullie veel liefde en kracht toe. Het is heftig als dit nodig is…

Ciska78 schreef op 12-11-2022 om 08:16:

Bedankt voor de info, ik ben nu bezig de website, dwang in de zorg, aan het lezen, daar staat erg nuttige info.
Wie beslist er uiteindelijk waar iemand geplaatst word, is dat wel in overleg met ouders?

Dat gaat zoveel mogelijk in overleg. helaas is er enorm tekort aan (passende) plekken, dus als de nood enorm hoog is kan daar niet altijd rekening mee gehouden worden. 

Bij dochter ging opname via de crisisdienst. Er werd wel gekeken naar woonplaats/ voorkeur maar het was toen, en dat zal nu niet veel anders zijn, moeilijk om ook maar een plekje te vinden. De echte behandel plek hoeft niet op de plaats van de crisisopvang te zijn, dat is wel in overleg gegaan. Niet elke kliniek/ locatie is voor elke behandeling/stoornis even geschikt.

Er zal gekeken worden naar voorkeur, maar zoals al gezegd helaas zijn er nogal wachtlijsten en moeilijk te krijgen plekken. 
Hoe gaat het nu? Al meer duidelijkheid? En met je dochter? Hoe gaat het met haar? ♥️

Ciska78 schreef op 15-11-2022 om 21:34:

[..]

De bedoeling is dat ze 4 weken in de kliniek gaat in de hoop dat dat voor een kentering gaat zorgen en ook dat wij even lucht krijgen. Zal ergens binnen nu en 2 weken plaatsvinden.

Wat gebeurt er na die vier weken? Ik zou heel duidelijk zijn dat jullie haar niet zomaar ‘terugnemen’. Jullie kunnen haar veiligheid en haar gezondheid niet garanderen en ze ontwikkelt zich in de thuissituatie volstrekt niet in een positieve richting. Ik zou klip en klaar mededelen dat als er geen heel erg goed plan ligt, je dochter niet kan terugkomen. En als je er geen vertrouwen in hebt dat er een goed plan kan komen (waar ik nu toe zou neigen) dat ze simpelweg niet kan terugkomen zonder intensief behandeld te zijn en flinke vooruitgang te hebben geboekt. Dat zou ik trouwens wel pas zeggen als ze daar eenmaal is. En je moet heel duidelijk tegen je dochter zeggen waarom het is, dat jullie zielsveel van haar houden maar onder deze omstandigheden niet voor haar kunnen doen wat nodig is. 

Mija schreef op 15-11-2022 om 22:02:

[..]

Wat gebeurt er na die vier weken? Ik zou heel duidelijk zijn dat jullie haar niet zomaar ‘terugnemen’. Jullie kunnen haar veiligheid en haar gezondheid niet garanderen en ze ontwikkelt zich in de thuissituatie volstrekt niet in een positieve richting. Ik zou klip en klaar mededelen dat als er geen heel erg goed plan ligt, je dochter niet kan terugkomen. En als je er geen vertrouwen in hebt dat er een goed plan kan komen (waar ik nu toe zou neigen) dat ze simpelweg niet kan terugkomen zonder intensief behandeld te zijn en flinke vooruitgang te hebben geboekt. Dat zou ik trouwens wel pas zeggen als ze daar eenmaal is. En je moet heel duidelijk tegen je dochter zeggen waarom het is, dat jullie zielsveel van haar houden maar onder deze omstandigheden niet voor haar kunnen doen wat nodig is.

Dat is aan het behandeld team, de regiebehandelaren en de psychiater om te bepalen. Zij maken in de kliniek een professionele inschatting. Je kunt geen langer verblijf als ouders eisen helaas. Daarnaast hoeft herstel niet perse helemaal in een klinische setting plaats te vinden. Ook ambulant kan er intensief behandeld worden. 

Fijn ciska, dat er een opname komt en behandeling zal starten. Dat zal zeker wat lucht geven voor jullie.  Veel sterkte! 

Libertine schreef op 15-11-2022 om 23:07:

[..]

Dat is aan het behandeld team, de regiebehandelaren en de psychiater om te bepalen. Zij maken in de kliniek een professionele inschatting. Je kunt geen langer verblijf als ouders eisen helaas. Daarnaast hoeft herstel niet perse helemaal in een klinische setting plaats te vinden. Ook ambulant kan er intensief behandeld worden.

Fijn ciska, dat er een opname komt en behandeling zal starten. Dat zal zeker wat lucht geven voor jullie. Veel sterkte!

Deze ouders wonen nu in de kliniek. Als professionals onder de arbeidsomstandigheden moesten werken waaronder deze ouders nu leven, zaten ze binnen de kortste keren wanhopig en verontwaardigd bij de bedrijfsarts, de vertrouwenspersoon of de pers. Ouders hebben geen enkele positie en geen enkele manier om zichzelf en hun kind te beschermen. Ik snap best dat je niet zomaar een langer verblijf kunt eisen maar behandelaars zouden zich bij beslissingen over opname en ontslag zorgvuldig moeten afvragen of ze zelf de opdracht op zich zouden nemen die ze de ouders vragen te doen als ze het kind thuis laten cq weer naar huis sturen. Als ze daar zelf nee tegen zouden zeggen, moeten ze een goede, beschermde plek zoeken voor hun patiënt. Ouders gaan namelijk aan zo’n leven kapot. En als die andere plek er niet is en je moet ouders toch dwingen om hun ernstig zieke kind weer in huis te nemen terwijl je eigenlijk best weet dat het voor die ouders een te zware belasting is, dan zou het de professionals sieren om dat toe te geven. In plaats van de ouders een schuldgevoel aan te praten of ze van dwingend gedrag te beschuldigen. 

Ik snap best dat herstel in de thuissituatie voor de patiënt vaak prettiger is, als dat kan. Maar als dat kind thuis woont, is de veilige, ontspannen eigen plek van de ouders in rook opgegaan, vaak al langere tijd. Als de ouders een kopje thee drinken bij de tv, mediteren, een hobby uitvoeren of seks hebben, kan de patiënt ieder moment tussenbeide komen en een crisis meebrengen. Die ouders staan altijd aan. En de pijn je kind zo te zien, vreet energie en zuigt het levensplezier uit je. Het is belangrijk dat te laten zien aan professionals. Anders blijven ze ervan uitgaan dat het allemaal moet kunnen. Daarom zeg ik tegen Ciska: laat duidelijk weten wat de grens van je mogelijkheden is. En dan maar hopen en bidden dat professionals je wanhoop als ouder serieus nemen. Dat is bepaald niet vanzelfsprekend, zoals jij ook laat zien. 

Hi Ciska, 
Ik heb je topic gelezen, wat een zware tijd maken jullie door. Goed dat een opname is besproken. Dat is heel zwaar (zowel voor je dochter als voor jullie), maar kan echt even de ademruimte geven die zo hard nodig is. 

Ik ben zowel vrijwillig als gedwongen opgenomen geweest in verschillende klinieken. Het voelt een beetje gek om hier random ervaringen neer te pennen, maar als je vragen hebt beantwoord ik die heel graag voor je in een pb  

Mija schreef op 16-11-2022 om 00:17:

[..]

Deze ouders wonen nu in de kliniek. Als professionals onder de arbeidsomstandigheden moesten werken waaronder deze ouders nu leven, zaten ze binnen de kortste keren wanhopig en verontwaardigd bij de bedrijfsarts, de vertrouwenspersoon of de pers. Ouders hebben geen enkele positie en geen enkele manier om zichzelf en hun kind te beschermen. Ik snap best dat je niet zomaar een langer verblijf kunt eisen maar behandelaars zouden zich bij beslissingen over opname en ontslag zorgvuldig moeten afvragen of ze zelf de opdracht op zich zouden nemen die ze de ouders vragen te doen als ze het kind thuis laten cq weer naar huis sturen. Als ze daar zelf nee tegen zouden zeggen, moeten ze een goede, beschermde plek zoeken voor hun patiënt. Ouders gaan namelijk aan zo’n leven kapot. En als die andere plek er niet is en je moet ouders toch dwingen om hun ernstig zieke kind weer in huis te nemen terwijl je eigenlijk best weet dat het voor die ouders een te zware belasting is, dan zou het de professionals sieren om dat toe te geven. In plaats van de ouders een schuldgevoel aan te praten of ze van dwingend gedrag te beschuldigen.

Ik snap best dat herstel in de thuissituatie voor de patiënt vaak prettiger is, als dat kan. Maar als dat kind thuis woont, is de veilige, ontspannen eigen plek van de ouders in rook opgegaan, vaak al langere tijd. Als de ouders een kopje thee drinken bij de tv, mediteren, een hobby uitvoeren of seks hebben, kan de patiënt ieder moment tussenbeide komen en een crisis meebrengen. Die ouders staan altijd aan. En de pijn je kind zo te zien, vreet energie en zuigt het levensplezier uit je. Het is belangrijk dat te laten zien aan professionals. Anders blijven ze ervan uitgaan dat het allemaal moet kunnen. Daarom zeg ik tegen Ciska: laat duidelijk weten wat de grens van je mogelijkheden is. En dan maar hopen en bidden dat professionals je wanhoop als ouder serieus nemen. Dat is bepaald niet vanzelfsprekend, zoals jij ook laat zien.

Ik neem ouders zeer serieus en hun wanhoop ook. Gekke veronderstelling dat ik dat niet zou doen? Ik onderstreep direct dat het voor ouders verschrikkelijk is je kind te zien lijden, angst te hebben en niet de juiste zorg te kunnen bieden. Maar wat verwachtingsmanagement leek me wel op z’n plaats.

Als ggz, ouders en cliënt wil je een team vormen. Geen zorg op elkaar afschuiven. Rekening houdend met elkaar grenzen en mogelijkheden. Maar afspraken maken over wie wat doet. Tuurlijk is grenzen aangeven als ouder heel belangrijk. Maar de ggz kent die grenzen óók. Verken die met elkaar, en constateer wat door alle belanghebbenden niet gedaan kan/mag/wil worden. Wat is daar dan wel voor nodig? Wie kunnen er nog meer een rol spelen? Andere familieleden? Een mentor? Een indicatie voor een woonplek? Een clientondersteuner? School? Dagbehandelimg? 

Als een kind niet naar huis kan terwijl er in de kliniek behandeld is wat kon en een opname geen bijdrage meer levert aan verder herstel, is een plek in een kliniek dan de juiste plek om te verblijven? Of zijn er alternatieven? Daar kijk je dan samen naar. 

Ik snap dat het naar klinkt maar een kliniek is er niet voor om cliënten langer in zorg te houden omdat de ouders “dat niet zit zitten”. Dan lopen de wachtlijsten enkel op en wachten er nog meer mensen nog langer op een juiste behandeling. Om nog maar te zwijgen over hoe zwaar het is om (gedwongen) opgenomen te zijn.

Maar goed. We lopen op de zaken vooruit. Zover is het nog lang niet en bovendien hypothetisch. Een opname van 4 weken is lang en laten we hopen op een voorspoedig herstel. 

Libertine schreef op 16-11-2022 om 08:00:

[..]

Als een kind niet naar huis kan terwijl er in de kliniek behandeld is wat kon en een opname geen bijdrage meer levert aan verder herstel, is een plek in een kliniek dan de juiste plek om te verblijven? Of zijn er alternatieven? Daar kijk je dan samen naar.

Ik snap dat het naar klinkt maar een kliniek is er niet voor om cliënten langer in zorg te houden omdat de ouders “dat niet zit zitten”. 

Maar waarom frame je het als dat de kliniek een cliënt langer in zorg moet houden omdat ouders “het niet zien zitten”? De problemen van ouders gaan heel erg veel verder dan dat. Ouders met een kind dat zo diep zit, zitten in een permanente crisissituatie! Hun leven draait om hun kind en er is nauwelijks ruimte voor iets anders. 

Ik zeg niet dat de kliniek de cliënt maar moet houden. Maar als de problematiek zo ernstig is dat de amateurs in de thuissituatie eraan onderdoor dreigen te gaan, zou er gekeken moeten worden naar een vervolgplek waar een professioneel team verantwoordelijkheid kan dragen, in plaats van twee uitgeputte en leeggezogen mantelzorgers.

Er wordt heel gemakkelijk vanuit gegaan dat de ouders het kind weer in huis moeten nemen, dat het haalbaar moet zijn. Zo is het systeem nou eenmaal. Ouders ondervinden weerstand, krijgen een schuldgevoel aangepraat en zijn hardvochtig als ze aangeven dat ze hun kind niet meer in de thuissituatie kunnen begeleiden. Ik heb nooit gezegd dat de ouders een kind in alle gevallen moet weigeren. Ik heb aangegeven: er moet flinke vooruitgang zijn geboekt. En geef duidelijk je eigen belastbaarheid en grenzen aan. En als je vervolgens ondanks de nood van cliënt en ouders die cliënt toch naar huis moet sturen met problemen die maar matig onder controle zijn, is het alleen maar fair om de realiteit waarin ouders al lange tijd onder enorme druk staan en zich maar nauwelijks staande kunnen houden, te erkennen. In plaats van dat af te doen als ‘het niet zien zitten’. Ben dan gewoon eerlijk tegen mensen: ik vind het erg dat ik niet meer voor u kan doen. Ik begrijp dat het water u aan de lippen staat. 

Maar laten we inderdaad hopen dat de vier weken in de kliniek voor Ciska’s dochter genoeg zijn om op een verantwoorde manier weer thuis te komen. En laten we hopen dat de draagkracht van Ciska en haar man/gezin in die periode voldoende is hersteld om dat dan weer aan te kunnen. Maar laten we wel wezen: er wordt ontzettend veel van deze ouders gevraagd. Ik zeg het nog maar een keer: als een professional onder die omstandigheden 24/7 zou moeten werken, zou die dat ronduit weigeren. En in feite terecht.