Ervaringen met obesitascentrum voor kinderen?
Mijn zoon van 15 kampt met overgewicht. Ik heb er al eerder over geschreven.
Gisteren gingen we naar de dokter, niet voor zijn gewicht, en de dokter sprak zijn ongerustheid uit over zijn gewicht en de impact daarvan op zijn gezondheid.
Eerder kreeg ik al telefoon van de schoolarts die me opbelde met dezelfde bezorgdheid.
Hij weegt 20 tot 30 kg te veel. Gisteren zei hij na het bezoek aan de dokter, "nu ga ik er echt iets aan doen". Daarna moest ik weg en toen ging hij een diepvriespizza kopen terwijl hier gezond eten klaar stond. 😢
We zijn een tijd naar de diëtist gegaan, maar dat weerhield hem niet van snoep te kopen en veel te eten.
De dokter suggereerde nu om naar een obesitascentrum voor kinderen te gaan.
Heeft iemand ervaring met zulke begeleiding?
@Jonagold, nee dat is niet algemeen bekend?
Waarom zouden er dan minder mensen last hebben van overgewicht? Want mensen staan er om bekend dat ze genoeg bewegen? Dat is juist een groot probleem, mensen bewegen niet meer en eten troep.
TheWu schreef op 02-06-2023 om 12:03:
@absor, nee klopt, waarschijnlijk wel door een ongezonde levensstijl en slecht dieet.
Een 14jarige heeft zo goed als geen invloed op zijn levensstijl en dieet natuurlijk
Ja zeker bepaald moment is het een puber die van zijn eigen geld ongezond eten koopt en eetbuien heeft maar daar ligt al een jeugd ten grondslag natuurlijk het kind is al verslaafd gemaakt aan voedsel en in de hersenen zijn bepaalde wegen al lang gelegd
Zo kan eten trouwens ook heel goed een copingsmechanisme zijn na traumatische ervaringen.
en je hebt al 1 collega: absor, gespecialiseerd in onontdekte onderliggende trauma's. die zijn natuurlijk het leukste, omdat ze onontdekt zijn en alleen bekend zijn bij de specialist. Wat een heerlijk werkgebied! Ik zie ik zie wat jij niet ziet. Een trauma!
Tsjor
Hoi
Ik heb geen ervaring met obesitascentra maar wel met overgewicht op de leeftijd van je zoon. Die van die pizza is herkenbaar. Ik wou alleen vertellen dat hij steun nodig heeft, alleen gaat het hem niet lukken. 20 à 30 kilos overgewicht is fors. Ik woog op mijn 15de bijna tachtig kilos waar ik eigenlijk rond de 60 had moeten wegen. De tijdens waren anders, ik werd er enorm mee gepest. Als het hem lukt om een sport te vinden wat hij met plezier kan beoefenen en een goede diëtist zou het hem moeten lukken.
ik wens je sterkte!
Sini
TheWu schreef op 02-06-2023 om 12:01:
@Ginerva, die Dr. zegt dus precies wat ik ook zeg.... Aan de basis ligt altijd een gezonde levensstijl (sport, beweging, goed eten) en dat er natuurlijk andere oorzaken en symptomen aan vooraf kunnen gaan. Dus ik zie niet in wat onjuist is aan wat ik zeg.
Omdat wat jij zegt impliceert dat gezond eten en bewegen genoeg is om een gezond gewicht te bereiken. En dan heb je het over mensen die troep eten etc. En dat is bij veel mensen aantoonbaar niet het geval. Dat is wat van Rossum zegt.
Van Rossum heeft het (als je meer van haar artikelen leest) over mensen die aantoonbaar, meetbaar, in een gecontroleerde omgeving, minder eten dan slanke mensen en toch dik blijven.
Zie ook het verhaal van Index224. Het verschil is alleen dat slanke mensen wel geloofd worden, en dikke mensen worden bij voorbaat niet geloofd. Zie jouw eigen reacties over troep eten en niet bewegen. Dik=lui en troep.
Het kan zijn dat het kind van TO te weinig beweegt en troep eet. Kan. Maar intussen is aangetoond, niet door kwakzalvers maar door gewone wetenschappers, dat bij veel dikke mensen er meer aan de hand is en dat ze wel degelijk dik kunnen zijn bij een gewoon normaal eetpatroon. Dat mensen op voorhand een oordeel hebben over troep eten, en dat dikke mensen tot luie leugenaars worden verklaard, dát is juist wat obesitas zo'n beladen probleem maakt. Zelfs in de sportschool krijg je nog op je donder als je dik bent.
Dat is waar zo'n obesitaskliniek bij kan helpen. Het zou bijvoorbeeld al een stuk schelen als je kunt sporten of sportadvies of voedingsadvies kunt krijgen zonder op je kop te krijgen dat je dik bent.
Geen ervaring met zulke begeleiding, maar wel ervaring met overgewicht gehad terwijl ik sportte en volgens de richtlijnen gezond at, maar ook constant honger had.
Weet je hoe dat zit bij jouw zoon? Heeft hij echt honger, of eet hij om andere redenen, zoals bijvoorbeeld verveling? Ik had echt honger, en dan is het risico op snoepen veel groter. Bij mij bleek een aanpassing van mijn eetpatroon wonderen te doen, toen pas merkte ik dat ik eerder nooit echt verzadigd raakte van het eten. Wel vol, maar niet verzadigd en weer snel honger...
Misschien speelt zoiets ook bij jouw zoon en dat zullen ze vast wel onderzoeken in zo'n centrum.
Ginevra schreef op 02-06-2023 om 12:40:
[..]
Omdat wat jij zegt impliceert dat gezond eten en bewegen genoeg is om een gezond gewicht te bereiken. En dan heb je het over mensen die troep eten etc. En dat is bij veel mensen aantoonbaar niet het geval. Dat is wat van Rossum zegt.
Van Rossum heeft het (als je meer van haar artikelen leest) over mensen die aantoonbaar, meetbaar, in een gecontroleerde omgeving, minder eten dan slanke mensen en toch dik blijven.
Zie ook het verhaal van Index224. Het verschil is alleen dat slanke mensen wel geloofd worden, en dikke mensen worden bij voorbaat niet geloofd. Zie jouw eigen reacties over troep eten en niet bewegen. Dik=lui en troep.
Het kan zijn dat het kind van TO te weinig beweegt en troep eet. Kan. Maar intussen is aangetoond, niet door kwakzalvers maar door gewone wetenschappers, dat bij veel dikke mensen er meer aan de hand is en dat ze wel degelijk dik kunnen zijn bij een gewoon normaal eetpatroon. Dat mensen op voorhand een oordeel hebben over troep eten, en dat dikke mensen tot luie leugenaars worden verklaard, dát is juist wat obesitas zo'n beladen probleem maakt. Zelfs in de sportschool krijg je nog op je donder als je dik bent.
Dat is waar zo'n obesitaskliniek bij kan helpen. Het zou bijvoorbeeld al een stuk schelen als je kunt sporten of sportadvies of voedingsadvies kunt krijgen zonder op je kop te krijgen dat je dik bent.
Dan zou ik toch een andere sportschool zoeken. Op je donder krijgen omdat je op dag 1 niet droog en afgetraind binnen komt is echt te zot voor woorden.
Hoe dan ook, voor je zoon is het prettig hier begeleiding bij te krijgen van buitenaf in plaats van een moeder die steeds corrigeert en het in de ogen van een puber maar moeilijk goed kan doen. Alleen al daarom zou ik ervoor gaan, zodat jij weer een beetje moeder kan zijn of wat meer afstand hebt. .
Ik heb een familielid dat al vanaf zijn babytijd stevig was. Toen hij vier was, ging hij ‘s nachts stiekem uit bed om dingen uit de koelkast te eten. Ideaal om hem te eten te hebben want hij lust alles en eet altijd zijn bord leeg en stopt niet voor er niets meer is. Inmiddels (20 jaar oud) heeft hij dus ook zeker 30 kilo overgewicht, en al de nodige bezoeken aan diëtisten en speciale programma’s achter de rug. Datzelfde geldt voor zijn moeder, die ook al als kleuter voor het eerst bij een diëtiste kwam. Voor mijn gevoel is het een combinatie van aanleg en ‘iets’ wat kennelijk niet goed is aangelegd waardoor ze geen gevoel van verzadiging krijgen.
Aan de andere kant ken ik een gezin waarvan alle leden overgewicht hadden, bmi van 35+, zelfs de kinderen onder de 10. Twee uit dat gezin hebben dat overwonnen, een met een maagverkleining, een ander door heel hard sporten en diëten. De moeder van het gezin heeft ook een maagverkleining gehad, maar weegt nu weer meer dan 130 kilo. Je kiest er niet voor, als je er echt invloed op zou hebben, zou het niet zo uitpakken. Het is echt een heel complex probleem.
Op zijn 15de zou het voornaamste voor mij zijn dat hij zelf wil. En proberen gaat mee.
Wordt het uiteindelijk alsnog niets hebben jullie het op zijn minst geprobeerd.
Hier een kennis voor wie als 13-jarige een zwaar systeem niet gewerkt heeft. Hij viel een paar kilo af (terwijl de verwachting 20+ kilo was) en die paar kilo waren er eens uit het systeem in no time terug bij.
27 keer medisch binnenste buiten gekeerd, gezond eten wat je wil, maar intussen is hij als 20-jarige nog altijd te zwaar.
TheWu schreef op 02-06-2023 om 11:32:
Obesitas en overgewicht is nog steeds heel simpel hoor, je eet meer dan je verbrand.
Natuurlijk kunnen daar oorzaken aan vooraf liggen zoals zeldzame ziektes of verkeerde hormoonhuishouding. Maar laten we nou niet doen alsof Obesitas een of ander raar mysterie is wat alleen bij het obesitas centrum opgelost kan worden.
Gewoon meer verbranden dan je eet.
Werkt zijn schildklier wel voldoende en zijn andere oorzaken uitgesloten? Zo ja, dan zeker begeleiding zoeken want dit is voor hem wel erg moeilijk.
Nick90 schreef op 02-06-2023 om 13:47:
[..]
Dan zou ik toch een andere sportschool zoeken. Op je donder krijgen omdat je op dag 1 niet droog en afgetraind binnen komt is echt te zot voor woorden.
Wel erg vreemd inderdaad als ze je zo beoordelen als je eindelijk de moed bij elkaar hebt geschraapt om te gaan sporten. Ik gaf zelf bij de intake al aan dat ik best wist dat ik veel te zwaar was (ben) maar werd met alle respect behandeld.
Ik ben ook veel te zwaar maar ik weet dat het vooral komt door teveel ongezonde dingen eten uit verveling of verkeerde gewoontes op momenten waarop ik te moe ben om iets gezonds in elkaar te draaien voor de lunch. Ik had verder als excuus dat het op den duur lastig is om af te vallen als je eenmaal op een bepaalde leeftijd bent (overgang maar dat is bij de zoon van TO natuurlijk niet aan de orde). Maar mijn zus is wat ouder en die is intussen best wel wat afgevallen door op haar voeding te letten én meer te bewegen. Dat is voor mij zeker een stimulans geweest om ook aan de slag te gaan met mezelf, al is het nog maar sinds kort.
Ik heb gehoord van een kind in mijn omgeving. Die ging daarheen rond zijn 11de jaar zoiets of misschien iets ouder. Er werd superveel aandacht besteedt aan allerlei zaken; psychisch en fysiek. Ook van de ouders werd veel gevraagd, zij kwamen in een soort praatgroep hoe om te gaan met bepaalde zaken. Echt heel intensief.
Je moet dus bereid zijn om heel veel te investeren.
Maar helaas heeft zelfs deze jongen het niet gered (hij is nauwelijks afgevallen en wat hij afviel kwam er al snel weer bij na het traject).
Het werd wel grotendeels vergoed maar het eist wel echt veel van kind en ouders.
ik ben zelf pas afgevallen toen ik er de motivatie voor kreeg (lees: ik begon jongens leuk te vinden). Het aspect gezondheid is voor tieners minder belangrijk: ze hebben het eeuwig leven, denken ze, en dingen als diabetes en te hoge bloeddruk spreken ze niet aan. Daarom denk ik dat een peer groep de meeste kans van slagen heeft.
Sini
Vandaag in de krant een artikel over scholen die de strijd aangaan met obesitas, met als kop: 'Hier zie je geen witte boterham met chocoladepasta'. Als ik dat lees, dan denk ik: waar dan wel? Nu zal iedereen wel iemand kennen die inderdaad witte boterhammen met chocoladepasta meegeeft aan zijn/haar kind, maar ik denk dat iedereen ook zal zeggen: maar ik niet. Ik in elk geval niet. Ik vind het een vreemde insteek: zo worden ouders (algemeen) geframed als mensen die niet goed weten (dom,dom,dom) wat ze hun kind te eten moeten geven.
Dan de school, die weet het wel. Het lunchmenu bestaat uit: volkoren brood en crackers, zalm, 30+ kaas, kipfilet, ijsbergsla, pastinaak, paprika, tomaatjes, yoghurt met muesli en als drinken water en melk. Dat is geen gewone lunch, dat is de lunch van een ambtenaar in Den Haag in een goed-voorziene kantine. Wat leer je kinderen daarmee? Of anders: bereken eens wat zo'n lunch kost per kind en reken dan uit hoeveel geld ouders zouden moeten uitgeven om zo'n lunch te betalen: 7 x aantal kinderen x dat bedrag. Maak dat over uit de pot die nu naar scholen gaat. Voordeel: misschien kunnen de ouders dan een graantje meepikken van de restjes en hoeven ze niet meer naar de voedselbank.
Tsjor
