Een kind dat meer aandacht dan gemiddeld vraagt
Onze zoon van 11 is de oudste van onze 3 kinderen.
Waar zijn zusje en broertje redelijk makkelijk door het leven rollen, is dat voor hem niet altijd vanzelfsprekend. Hij kan niet goed tegen veel prikkels, dus het is voor hem continue de balans zoeken. Te weinig prikkels en uitdaging is ook niet goed - hij heeft de neiging moeilijke situaties uit de weg te gaan - uiteindelijk is dat voor zijn zelfvertrouwen niet goed. Sociaal gaat alles ook wat minder soepel; het is een schat van een jongen, slim, grappig, maar ook gevoelig, en in grote groepen gaat het niet altijd goed (teveel prikkels).
Motorisch is hij niet de sterkste, geen probleem, maar ook bij sporten moet hij meer moeite doen om aangehaakt te blijven.
Verder is hij 11, beginnend aan het puberen, dus dat begint nu ook.
Al met al kost het best wat moeite en denkwerk om te zorgen dat hij goed op zijn plaats is. En hebben we daar, omdat hij ouder wordt, ook steeds minder invloed op. Wij kunnen en willen met hem meedenken, maar de uitvoering ligt steeds meer bij hem.
Ik en mijn man doen het graag, maar in alle eerlijkheid vind ik het ook heel vermoeiend. En is het ook zaak om te letten dat de aandacht voor mijn zoon niet ten koste gaat van de aandacht voor zijn broer en zus.
Tegelijkertijd besef ik me ook dat hij ook zijn best doet, en hij het ook niet kan helpen dat alles wat lastiger gaat. En dat hij uiteraard ook heel veel dingen heeft die goed gaan en waar hij goed in is.
Positief is ook dat mijn man en ik goed op een lijn zitten. School denkt ook mee, dus dat is fijn.
Mijn vraag is aan jullie: zitten meer mensen in dezelfde situatie en hoe ga je ermee om? Is het herkenbaar dat ik wel eens klaar mee ben (terwijl ik weet dat dat niet fair is naar hem). Wat doen jullie dan en wat helpt jullie om te zorgen dat je zelf ook voldoende energie en vertrouwen houdt?
-
Wij hebben / hadden een kind met een ernstige psychiatrische aandoening.
De anderen hebben daar helaas onder geleden.
Wij zelf ook .
Ik heb geen tips . Ik denk dat het goed is om 1 op 1 wat met je andere kinderen te doen .
Is dat niet gewoon eigen aan de leeftijd ? Alle jonge kinderen die ik ken zijn een beetje "happy go lucky". Dat loopt nog allemaal een beetje vanzelf door zeg maar. Maar met 11 wordt er al wat meer van je verwacht en komen langzaam de aandachtspunten naar boven. En ja, een puber door de pubertijd loodsen kost veel energie soms. Het is makkelijker om een kind te leren veters strikken dan om een kind te leren doorzetten/ intiatief nemen /ontwikkelen / ... Dat gaat niet in een rechte leercurve namelijk. Soms lijken ze eerder achteruit te ontwikkelen dan vooruit 
Als jullie echt het gevoel hebben dat er grotere problemen onder zitten dan dat, kan je verdere hulp inschakelen. School kijkt ook mee schrijf je ... hebben die nog tips ?
Welke hulp is er nog meer beschikbaar om jullie te ondersteunen? Vanaf ongeveer het twaalfde jaar ben ik gestart met hulp zoeken, mede vanwege de puberteit. En daar ben ik blij mee, want als ze 18 zijn, veranderen de regels weer en krijgen ze meer zelf de regie. Dus ik zou aanraden om er nu mee te starten. Wat mij enorm heeft geholpen, is de erkenning dat dit niet ‘alleen maar’ opvoeden is, maar echt voor een deel ‘mantelzorg’. Dat hielp mij al om er op een andere manier naar te kijken en hulp te aanvaarden.
Ja, herkenning hier. Bij ons betreft het juist de jongste (van de 4 kinderen). Zij is nu 14 is hoogbegaafd en heeft ADHD. Liep dit jaar helemaal vast op school. Daar is nu van alle kanten hulp op gang gekomen dus gelukkig gaat dat weer de goede kant op.
Maar zij vraagt vanaf de geboorte al veel meer aandacht dan de andere 3. Dat is altijd wel een belasting geweest voor het hele gezin. Daarnaast sport ze op hoog niveau, waarvoor wij ook stad en land met haar afreizen. Dat kost allemaal veel tijd en geld.
We proberen heel bewust ook dingen apart met de andere kinderen te ondernemen. Maar zij komen er soms toch wel bekaaid vanaf.
Belangrijk is denk ik om dat steeds bespreekbaar te houden met het hele gezin. Laat merken dat je ziet dat de verdeling soms scheef is. Erken naar de andere kinderen dat de aandacht niet altijd even eerlijk verdeeld wordt en leg uit waarom dat is. Ik denk dat het belangrijk is dat de andere kinderen de ruimte voelen om het te zeggen als ze er ;ast van hebben/zich tekort gedaan voelen.
Ik herken ook je gevoel dat je er wel klaar mee bent. Heel goed zelfs. Mij helpt het om soms even echt afstand te nemen van alles (bijvoorbeeld door alleen een weekendje weg te gaan). En dan vooral proberen om er ook echt even niet mee bezig te zijn (wat mij zelden lukt, haha, maar toch knap ik wel op van zulke time-outs)
Hier een kind met ass en adhd
Daarnaast een broertje die wel kenmerken heeft van, maar het niet heeft.
We moeten er goed om denken dat beide genoeg aandacht krijgen
Oudste vraagt er niet om
En de jongste vraagt juist te veel om aandacht
Slurpt heel veel energie
Wij doen heel regelmatig iets 1 op 1,
Oudste met man mee, jongste blijft bij mij en dan de volgende keer wisselen
Poekewiki schreef op 31-05-2023 om 11:16:
Is dat niet gewoon eigen aan de leeftijd ? Alle jonge kinderen die ik ken zijn een beetje "happy go lucky". Dat loopt nog allemaal een beetje vanzelf door zeg maar. Maar met 11 wordt er al wat meer van je verwacht en komen langzaam de aandachtspunten naar boven. En ja, een puber door de pubertijd loodsen kost veel energie soms. Het is makkelijker om een kind te leren veters strikken dan om een kind te leren doorzetten/ intiatief nemen /ontwikkelen / ... Dat gaat niet in een rechte leercurve namelijk. Soms lijken ze eerder achteruit te ontwikkelen dan vooruit
Als jullie echt het gevoel hebben dat er grotere problemen onder zitten dan dat, kan je verdere hulp inschakelen. School kijkt ook mee schrijf je ... hebben die nog tips ?
Lang niet alle jonge kinderen zijn 'happy go lucky' hoor. Ik heb er 3 en degene met wie het tot nu toe allemaal makkelijk leek te gaan, begint nu ook vast te lopen. Is nu 6.
Mijn 'moeilijkste' kind heeft zo te horen wel wat dingen gemeen met de zoon van TO. Die heeft vanaf een jaar of 2 al meer aandacht nodig dan 'normaal' (maar wat is normaal? Het went). Altijd de vraag hoe we het gezellig en leuk houden, strijd thuis, gedoe met school, coaches, onderzoeken. Het kost gewoon veel energie.
Wij splitsen vaak op. Dus 1 ouder gaat met 1 of 2 kinderen ergens heen bijvoorbeeld, kind 3 blijft thuis met de andere ouder. Dan krijgen alle kinderen meer aandacht en rust.
Wat Roos zegt: Het is niet anders. En ja, het is herkenbaar dat je soms helemaal klaar bent met een zorgenkind en ook dat andere kinderen eronder lijden. Ik denk ook dat het belangrijk is daar eerlijk over te zijn, omdat het anders helemaal niet is vol te houden. Doen alsof het normaal, leuk en soepel is, voegt nog weer extra stress toe. En dan kun je ook geen hulp vragen.
Mijn eerste gedachte is: wat ontzettend fijn dat jullie als ouders met z'n tweeën zijn en op één lijn zitten. Ik zou heel nadrukkelijk met elkaar blijven doorspreken hoe het met jullie zélf gaat, waar je de meeste belasting ervaart en dan kijken hoe je elkaar daarin kan ondersteunen. Bepaalde dingen met z'n tweeën doen of juist dat één van beide het overneemt als de grens bereikt is of dat je precies dat doet met je kind waar jij goed in bent (bijvoorbeeld: jij gaat geregeld met kind een rondje op de mountainbike en man helpt met plannen van het huiswerk).
Je zou ook kunnen kijken naar steun buiten je gezin: zijn er mensen die een band hebben met je oudste, of juist met de andere kinderen, die wat lucht in de situatie kunnen brengen door af en toe iets te gaan doen met een kind? En dan zelf ook weer eens wat exclusieve aandacht besteden aan de andere kinderen en aan elkaar. Je kunt ook hulp 'inkopen': bijvoorbeeld in de vorm van huiswerkbegeleiding. Dat roept soms ook minder weerstand op dan zelf gaan zitten sturen.
Is er al hulpverlening betrokken? Als dat niet het geval is, zou je oriënterend eens een gesprek kunnen voeren met een opvoedondersteuner in je gemeente. Als je geluk hebt, voegen die ook wat toe. 
Stormvogel!
Bedankt voor jullie reacties tot zover.
Fijn, dat ik niet de enige ben die er af en toe klaar mee is, en ook bezig is met de balans te zoeken tussen stimuleren/coachen/ingrijpen, afstemmen met hockeycoaches, schooljuffen, strijd thuis etc, etc. Dus wat jij zegt Poekie.
Nu hij ouder wordt beseft hij zelf ook steeds meer dat het soms wat lastiger gaat dan bij anderen (laatst een huilbui omdat hij bijna nooit gevraagd wordt te spelen...ja, dat is ook niet leuk).
Verder herkenbaar wat jij schrijft Poekwiki over leren doorzetten, etc....wat een lange adem moet je daarvoor hebben.
Wat betreft hulp: we hebben zojuist een onderzoek met/naar hem afgerond. Hopelijk komen daar wat antwoorden uit. Mogelijk een label (autisme?), misschien ook niet. Het is mij om het even, zolang het maar richting geeft.
Verder denk ik dat de pubertijd een en ander wel versterkt. En is het ook fijn om te horen dat andere kinderen die vrij makkelijk zijn, gaan puberen en ook hetzelfde lastige gedrag hebben.
Opsplitsen en benoemen dat het soms lastig is, is een goed idee. Over een maand ga ik alleen met onze dochter een paar dagen weg en dat is goed en leuk. Dat gaan we ook met de jongste doen als hij wat ouder is.
Miijn man is onlangs met onze oudste een weekend weg geweest, voor hen heel leuk, en voor de achterblijvers (ik en onze zoon en dochter) ook fijn dat het rustiger was.
Stormvogel schreef op 31-05-2023 om 11:39:
Wat betreft hulp: we hebben zojuist een onderzoek met/naar hem afgerond. Hopelijk komen daar wat antwoorden uit. Mogelijk een label (autisme?), misschien ook niet. Het is mij om het even, zolang het maar richting geeft.
Vraag vanuit die uitkomst ook ondersteuning voor jullie als ouders: psycho-educatie en ouderbegeleiding. Je bent als ouders de belangrijkste factor in het gezin omdat je kind de verantwoordelijkheid voor de eigen problematiek nou eenmaal niet kan dragen. Als ouders moet je de basis leggen onder welke individuele en gezinsdynamiek je ook maar op je bordje krijgt. Als je een 'gecompliceerd' kind krijgt, vraagt dat veel van je opvoedvaardigheden en mentale veerkracht. Wees je ervan bewust dat het niet 'jullie schuld' is maar dat er niks anders opzit dan het geheel in een zo optimaal mogelijk evenwicht te houden: je zorgenkind, je andere kinderen, jezelf en je partner. Dat hoeft niet vanzelf goed te gaan. Je mag daar hulp bij nodig hebben.
Omnik schreef op 31-05-2023 om 11:51:
[..]
Vraag vanuit die uitkomst ook ondersteuning voor jullie als ouders: psycho-educatie en ouderbegeleiding. Je bent als ouders de belangrijkste factor in het gezin omdat je kind de verantwoordelijkheid voor de eigen problematiek nou eenmaal niet kan dragen. Als ouders moet je de basis leggen onder welke individuele en gezinsdynamiek je ook maar op je bordje krijgt. Als je een 'gecompliceerd' kind krijgt, vraagt dat veel van je opvoedvaardigheden en mentale veerkracht. Wees je ervan bewust dat het niet 'jullie schuld' is maar dat er niks anders opzit dan het geheel in een zo optimaal mogelijk evenwicht te houden: je zorgenkind, je andere kinderen, jezelf en je partner. Dat hoeft niet vanzelf goed te gaan. Je mag daar hulp bij nodig hebben.
Dat is een heel goed idee. Ik had natuurlijk wel aan de hulp voor ons kind gedacht, maar wij kunnen dat zelf ook wel gebruiken 
In de OP lees ik helemaal geen probleemkind. Dat hij minder makkelijk meekomt dan de rest binnen het gezin hoeft geen probleem te zijn, als hij zijn eigen succesverhalen maar mag maken en beleven. Je schrijft: "En dat hij uiteraard ook heel veel dingen heeft die goed gaan en waar hij goed in is." Deze zin vind ik heel belangrijk omdat het niet een en al minder goed meekomen is.
Zit hem niet zo op zijn nek, dat brengt alleen maar onzekerheid bij hem. En falen moet ook hè, dat hoort ook bij het leven en leer je veel van.
Edit: ik was ook zo'n zogenaamd probleemkind. Het is verstikkend als volwassenen zich met jouw wezen bemoeien en maakt dat je juist heel onzeker wordt. Vooral het vergelijken met anderen die iets beter kunnen dan jij.
Elk kind zal bij tijd en wijle energie slurpen, maar sommigen kunnen heel veel en heel vaak slurpen 
Wij zorgen voor een pleegkind dat behoorlijk (zorg)intensief is. En met liefde, maar soms is het ook erg veel. Volhouden doen wij door bewust tijd voor onszelf en voor ons samen (man en ik) te nemen. Tijd voor mezelf neem ik vooral door met regelmaat te sporten en door te wandelen met de hond en ook mijn werk voelt soms als tijd voor mezelf. Zeker als ik dat thuis doe (terwijl kind op school en bso is).
Kind gaat 1 keer per maand een weekend uit logeren (we slaan zo nu en dan wel eens een maandje over, maar proberen dat echt zoveel mogelijk wel door te laten gaan, zijn ook leuke weekenden voor kind) zodat man en ik het weekend voor onszelf hebben. Dat is voor ons enorm helpend en fijn.
Meerdere zorgenkinderen hier, allemaal volwassen inmiddels maar nog niet volledig op eigen benen.
De oudste was het meest belastend, merkten we toen ze niet meer mee ging op vakantie - we hadden ineens zoveel lucht omdat de andere drie eigenlijk samen minder aandacht en energie bleken te kosten dan zij in haar eentje. Sinds ze uit huis is redt ze zichzelf prima, maar haar fysieke situatie is helaas minder florissant Toch nog wat zorgen dus, en ook kosten voor de studie.
Over de 2e hebben we ons heel veel zorgen gemaakt en eindeloos veel strijd met elkaar gevoerd, omdat hij nergens zijn draai kon vinden en wij het nooit eens waren over een aanpak. Toch lijkt het nu ineens best goed te komen en hebben we goede hoop dat hij binnen een paar jaar op eigen benen kan staan. Nummer 3 had en heeft zijn eigen issues en drijft mij al zijn hele leven tot wanhoop omdat het me nog altijd niet lukt een goede moeder te zijn en echt contact te hebben zonder steeds te botsen of elkaar verkeerd te begrijpen. Zo passend als het moederschap voelt bij de andere drie, bij deze voel ik me wanhopig, onmachtig en volstrekt mislukt. Steeds weer opstaan en opnieuw beginnen, dus.
Nummer 4 is zo makkelijk in de omgang dat je hem bijna zou vergeten, maar lichamelijk gaat hij nu dezelfde kant op als zijn oudste zus. Dus dat is ook niet perse makkelijk, maar vooral voor hemzelf niet (al breekt het ook wel mijn hart, zijn toekomstbeeld wordt vrij drastisch bijgesteld de laatste maanden).
We hebben in de loop der jaren alle hulp aangenomen die we konden krijgen, elke diagnose laten stellen die gesteld kon worden, alle medicijnen aangegrepen die zinvol konden zijn. Dat hielp ons wel steeds een stuk verder en het hielp ook de kinderen om zichzelf beter te kunnen plaatsen en hun weg in het leven te vinden. Ik ben echt wel blij dat we op een gegeven moment niet meer alleen samen liepen te tobben maar hulp hadden van professionals, al moet je ook altijd nog zelf je kennis en inzicht blijven gebruiken.
We zijn een heel eind, de finish schuift steeds op en ik heb al vele malen gedacht het bijltje erbij neer te gaan gooien, maar niemand zei dat het makkelijk was.
En er valt ook ontzettend veel te lachen, te genieten, lief te hebben en te bewonderen. Ik had het voor geen goud willen missen. Maar ik ben wel moe.
WendelmoedM schreef op 31-05-2023 om 15:05:
Meerdere zorgenkinderen hier, allemaal volwassen inmiddels maar nog niet volledig op eigen benen.
De oudste was het meest belastend, merkten we toen ze niet meer mee ging op vakantie - we hadden ineens zoveel lucht omdat de andere drie eigenlijk samen minder aandacht en energie bleken te kosten dan zij in haar eentje. Sinds ze uit huis is redt ze zichzelf prima, maar haar fysieke situatie is helaas minder florissant Toch nog wat zorgen dus, en ook kosten voor de studie.
Over de 2e hebben we ons heel veel zorgen gemaakt en eindeloos veel strijd met elkaar gevoerd, omdat hij nergens zijn draai kon vinden en wij het nooit eens waren over een aanpak. Toch lijkt het nu ineens best goed te komen en hebben we goede hoop dat hij binnen een paar jaar op eigen benen kan staan. Nummer 3 had en heeft zijn eigen issues en drijft mij al zijn hele leven tot wanhoop omdat het me nog altijd niet lukt een goede moeder te zijn en echt contact te hebben zonder steeds te botsen of elkaar verkeerd te begrijpen. Zo passend als het moederschap voelt bij de andere drie, bij deze voel ik me wanhopig, onmachtig en volstrekt mislukt. Steeds weer opstaan en opnieuw beginnen, dus.
Nummer 4 is zo makkelijk in de omgang dat je hem bijna zou vergeten, maar lichamelijk gaat hij nu dezelfde kant op als zijn oudste zus. Dus dat is ook niet perse makkelijk, maar vooral voor hemzelf niet (al breekt het ook wel mijn hart, zijn toekomstbeeld wordt vrij drastisch bijgesteld de laatste maanden).
We hebben in de loop der jaren alle hulp aangenomen die we konden krijgen, elke diagnose laten stellen die gesteld kon worden, alle medicijnen aangegrepen die zinvol konden zijn. Dat hielp ons wel steeds een stuk verder en het hielp ook de kinderen om zichzelf beter te kunnen plaatsen en hun weg in het leven te vinden. Ik ben echt wel blij dat we op een gegeven moment niet meer alleen samen liepen te tobben maar hulp hadden van professionals, al moet je ook altijd nog zelf je kennis en inzicht blijven gebruiken.
We zijn een heel eind, de finish schuift steeds op en ik heb al vele malen gedacht het bijltje erbij neer te gaan gooien, maar niemand zei dat het makkelijk was.
En er valt ook ontzettend veel te lachen, te genieten, lief te hebben en te bewonderen. Ik had het voor geen goud willen missen. Maar ik ben wel moe.
Wendelmoed wat hebben jullie veel meegemaakt met zijn allen. Ik denk dat je laatste zinnen het wel samenvatten. Snap dat je moe bent. Goed dat je alle hulp hebt aangekomen. En ik hoop dat je bij nummer 4 een manier vindt om zijn moeder te zijn - en neem jezelf het ook niet kwalijk dat je het lastiger vindt dan bij de rest. Sterkte en liefs!
Poezie schreef op 31-05-2023 om 13:46:
In de OP lees ik helemaal geen probleemkind. Dat hij minder makkelijk meekomt dan de rest binnen het gezin hoeft geen probleem te zijn, als hij zijn eigen succesverhalen maar mag maken en beleven. Je schrijft: "En dat hij uiteraard ook heel veel dingen heeft die goed gaan en waar hij goed in is." Deze zin vind ik heel belangrijk omdat het niet een en al minder goed meekomen is.
Zit hem niet zo op zijn nek, dat brengt alleen maar onzekerheid bij hem. En falen moet ook hè, dat hoort ook bij het leven en leer je veel van.Edit: ik was ook zo'n zogenaamd probleemkind. Het is verstikkend als volwassenen zich met jouw wezen bemoeien en maakt dat je juist heel onzeker wordt. Vooral het vergelijken met anderen die iets beter kunnen dan jij.
Ik snap wat je zegt. Het is inderdaad goed dat hij mag zijn wie hij is, en van falen leer je. Wij proberen dat ook steeds meer toe te passen - hij is geen klein kind meer. Komt hij te laat bij zijn training? Dan hoort hij het wel van de trainer. Wij gaan hem niet meer achter de broek aanzitten en checken of hij alles heeft. Meer eigen verantwoordelijkheid, daar leer je van en groei je van.
Aan de andere kant is het toch echt wel zo dat het voor hem lastiger is om zijn draai te vinden. Een schoolreisje is niet zomaar iets leuks maar kan ook een bron van gedoe zijn. Wat doen we bij teveel prikkels? Kan hij zelf een groepje vormen...?
We proberen uit te gaan van wat hij wel kan, en daar de focus op te leggen. Hij hoeft niet hetzelfde te zijn als een ander. Maar waar het mij om gaat is dat hij gelukkig is. Als het voor hem geen probleem is om haast nooit te spelen, dan is het ok. Maar hij vindt het wel een probleem en heeft graag meer sociaal contact (zo maar even een voorbeeld).
Je schrijft: ik was ook zo'n 'probleemkind' (de haakjes want het klinkt alsof het probleem bij het kind ligt...dat is natuurlijk niet zo). Heb jij inmiddels je draai gevonden? Ik hoop het.
Ik hoop dat dat bij onze zoon ook zo zal zijn. We hebben goede hoop dat de middelbare school een positief effect heeft: wat meer gelijkgestemden en even loskomen van de vaste groepjes en patronen op de basisschool.
