Een kind dat meer aandacht dan gemiddeld vraagt
Onze zoon van 11 is de oudste van onze 3 kinderen.
Waar zijn zusje en broertje redelijk makkelijk door het leven rollen, is dat voor hem niet altijd vanzelfsprekend. Hij kan niet goed tegen veel prikkels, dus het is voor hem continue de balans zoeken. Te weinig prikkels en uitdaging is ook niet goed - hij heeft de neiging moeilijke situaties uit de weg te gaan - uiteindelijk is dat voor zijn zelfvertrouwen niet goed. Sociaal gaat alles ook wat minder soepel; het is een schat van een jongen, slim, grappig, maar ook gevoelig, en in grote groepen gaat het niet altijd goed (teveel prikkels).
Motorisch is hij niet de sterkste, geen probleem, maar ook bij sporten moet hij meer moeite doen om aangehaakt te blijven.
Verder is hij 11, beginnend aan het puberen, dus dat begint nu ook.
Al met al kost het best wat moeite en denkwerk om te zorgen dat hij goed op zijn plaats is. En hebben we daar, omdat hij ouder wordt, ook steeds minder invloed op. Wij kunnen en willen met hem meedenken, maar de uitvoering ligt steeds meer bij hem.
Ik en mijn man doen het graag, maar in alle eerlijkheid vind ik het ook heel vermoeiend. En is het ook zaak om te letten dat de aandacht voor mijn zoon niet ten koste gaat van de aandacht voor zijn broer en zus.
Tegelijkertijd besef ik me ook dat hij ook zijn best doet, en hij het ook niet kan helpen dat alles wat lastiger gaat. En dat hij uiteraard ook heel veel dingen heeft die goed gaan en waar hij goed in is.
Positief is ook dat mijn man en ik goed op een lijn zitten. School denkt ook mee, dus dat is fijn.
Mijn vraag is aan jullie: zitten meer mensen in dezelfde situatie en hoe ga je ermee om? Is het herkenbaar dat ik wel eens klaar mee ben (terwijl ik weet dat dat niet fair is naar hem). Wat doen jullie dan en wat helpt jullie om te zorgen dat je zelf ook voldoende energie en vertrouwen houdt?
-
Verder bedankt voor jullie reacties allemaal. Het is heel fijn om te weten dat ik niet de enige ben die het af en toe een feestje vind (zoals jij zegt T@sje) om mijn zoon (en zijn broer en zus natuurlijk ook) op te voeden en te mogen hebben, maar dat het af en toe ook zwaar is, het voor frustratie en gedoe zorgt, en dat er veel vooruitdenken en plannen nodig is. Soms 1 stap vooruit, en 2 stappen terug. En soms juist andersom.
En nogmaals, er is ook heel veel wat wel goed gaat, en waarin mijn zoon al verder (en beter) is dan leeftijdsgenoten.
Middelbare school is inderdaad ook iets om rekening mee te houden. Gelukkig hebben we in de buurt goede scholen, waarvan 1 met blokuren - dus minder wisselingen en een minder zware tas. Met veel aandacht voor het sociaal emotionele aspect. We zijn er gaan kijken en we waren beiden (zoon en ik) enthousiast - goede kans dat die het gaat worden. Aan de ene kant vind ik de middelbare school spannend, maar ik kijk er ook wel naar uit.
Moirmel schreef op 02-06-2023 om 00:50:
[..]
Ben het met het vetgedrukte wel eens. Hij zal zelf al ervaren dat het moeilijker is, zorg er dan voor dat hij ook geen schuldgevoel krijgt, want dat blijft kleven.
Hier slechts één kind, co-ouderschap, dus andere situatie. Stiefzoon heeft ass, laag zelfbeeld, laag zelfvertrouwen, en in het algemeen zorgen wij ervoor dat in onze week alles een vaste structuur heeft. Huiswerk, eten, opstaan, ... alles op vaste momenten.
Dat ontlast hem al een deel.
Daarnaast denk ik dat het belangrijk is om goed te sparren met je partner. Mijn partner neemt een groot deel van de ochtend voor zich, ikzelf zorg dat ze 's avonds altijd eten hebben en speel dan vaak met stiefzoon terwijl mijn partner tijd voor zichzelf heeft.
Met meerdere kinderen is deze situatie natuurlijk complexer.
Daar mijn stiefzoon in het buitengewoon onderwijs zit, ontmoeten wij ook ouders die tegen dezelfde problemen lopen, en daar wordt toch regelmatig gesproken over het internaat.
Het is misschien wat taboe, maar je moet ook aan de invloed op je andere kinderen denken.
Moirmel, natuurlijk geven we hem geen schuldgevoel - het is niet zijn schuld dat het soms lastiger gaat. Maar verdriet even erkennen en er ruimte voor geven is wel belangrijk.
Nog over je stiefzoon. Je schrijft: internaat is taboe. Tja, als dat het beste is voor jullie situatie...het hem meer rust geeft en de rest van het gezin ook....waarom dan niet.
Elk gezin heeft weer andere behoeftes, het gaat erom wat voor jullie werkt. En dan maakt het niet zoveel uit wat 'men' daarover denkt.
