Dochter zegt tegen anderen dat ze ziek is
Goedemorgen allemaal,
Ons middelste kind is een lieve, maar ook een pittige puber van elf jaar die naast hoogbegaafd ook heel gevoelig is. De laatste jaren hebben we aardig wat te stellen met haar gehad. Door haar gevoeligheid voelde ze zich niet thuis op haar oude school en is daardoor een paar keer van school gewisseld. Ze heeft wat weerbaarheidscursussen gevolgd, maar volgde ook therapie om haar zelfbeeld op te krikken. Momenteel gaat ze al een jaar naar een nieuwe school, waar ze het eigenlijk heel goed naar haar zin heeft. Ze heeft veel vrienden en is elke dag de hort op. Haar onzekerheid steekt soms nog wel de kop op, maar haar juf is hier ook heel bewust mee bezig.
Ik controleer haar telefoon nog elke dag stiekem en ik zag een berichtje naar haar vriendje waarin ze hem uitlegt dat ze anorexia heeft. Het is niet iets wat ik herken; ze is wel slank, maar thuis eet ze iig behoorlijk goed. Ze houdt van lekkere dingen, is dol op chips en koopt elke ochtend voor school lekkere broodjes. Een aantal keer per week halen we samen een ijsje en ook deze eet ze met smaak. Met andere woorden; ik heb helemaal geen zorgen om haar eetgedrag.
Maar, blijkbaar zit ze toch nog steeds niet lekker in haar vel en is op zoek naar positieve aandacht. Is dit voor anderen herkenbaar? Hoe kan ik haar helpen?
Echt
Stiekem in haar telefoon kijken ?
Wat fout.
Dat gezegd hebbende
Anorexia kan heel goed
Ziekte wat eerst stiekem gebeurd .
Goed haar blijven observeren.
Ik zou inderdaad meteen stoppen met stiekem kijken. Of niet checken of in overleg met dochter af en toe in de telefoon kijken.
Het is niet helemaal stiekem. Ze weet dat ik het doe en ook waarom ik het doe. Maar ze weet niet wanneer ik kijk en hoe vaak.
De meningen zullen er vast over verdeeld zijn, maar ze is net elf en ik vind haar te jong om haar volledig los te laten daarin. Ik lees soms dingen en daar praten we dan later over. En dat werkt voor ons prima.
"Ik lees soms dingen en daar praten we dan later over. En dat werkt voor ons prima
Dan snap ik niet waarom je eerst stiekem noemt, maar goed. Dan kun je hier toch ook gewoon naar vragen? Goh, ik zie dat je naar Pietje schrijft dat... Hoe zit dat?
En net 11 en een vriendje?
En goh, meerdere keren per week een ijsje halen?
Als zij toch weet dat jij in haar telefoon kijkt, zou ik het gewoon op tafel gooien.
Ik las dat je aan pietje schreef dat je anorexia hebt. Daar schrik ik van. Ik herken het ook niet in je eetgedrag, maar ik wil het wel serieus nemen. Zijn er dingen waar je mee zit?
Het is echter niet aan haar zelf om een diagnose te stellen.
Ik zou toch eens een goed gesprek met haar aan gaan. Ik zou me geen zorgen maken om haar eetgewoonten maar wel om haar manier van aandacht vragen bij vrienden. Ze wil aandacht door zielig te doen. Ik denk dat ze nog steeds heel onzeker is en weinig zelfvertrouwen heeft.
Er wordt wel overal heel veel aandacht aan geschonken.
Ik zou als ik jou was zelf maar haar berichtjes typen als je het zo in de hand wil houden. Daarnaast: wel een vriendje, maar niet het beheer over je eigen correspondentie mogen voeren? Vreemd hoor.
Een puber die weleens een beetje liegt....ik vind het allemaal niet zo schokkend. Misschien zelf ook een keuze maken, waar je wel of geen aandacht aan schenkt. Overal waar je energie in stopt wordt groter. Stop je energie in controleren, liegen en negativiteit dan wordt dat groter. Geef je vertrouwen dan wordt zelfvertrouwen groter, schenk je aandacht aan positief gedrag dan wordt dat groter.
Kijk steelt je kind, vernielt zij de auto van de buren...dan pak je het natuurlijk aan, maar om nou echt op alle spijkers op laag water te reageren met zorgen is wel een beetje overdreven. Uiteindelijk ontdekt je kind zelf het leven en daar hoort fouten maken ook bij.
Grace51 schreef op 20-04-2022 om 11:01:
Het is niet helemaal stiekem. Ze weet dat ik het doe en ook waarom ik het doe. Maar ze weet niet wanneer ik kijk en hoe vaak.
De meningen zullen er vast over verdeeld zijn, maar ze is net elf en ik vind haar te jong om haar volledig los te laten daarin. Ik lees soms dingen en daar praten we dan later over. En dat werkt voor ons prima.
Wat is het nou, wel of niet stiekem? In je op schrijf je toch “ ik controleer nog elke dag haar telefoon stiekem”. Als jij over dit soort dingen liegt ( tegen je dochter maar ook hier op het forum) dan is het toch niet vreemd dat je dochter ook gaat liegen? En een beetje liegen(ouders hoeven niet alles te weten) hoort er op die leeftijd wel een beetje bij.
Viva-amber schreef op 20-04-2022 om 12:44:
Een puber die weleens een beetje liegt....ik vind het allemaal niet zo schokkend. Misschien zelf ook een keuze maken, waar je wel of geen aandacht aan schenkt. Overal waar je energie in stopt wordt groter. Stop je energie in controleren, liegen en negativiteit dan wordt dat groter. Geef je vertrouwen dan wordt zelfvertrouwen groter, schenk je aandacht aan positief gedrag dan wordt dat groter.
Kijk steelt je kind, vernielt zij de auto van de buren...dan pak je het natuurlijk aan, maar om nou echt op alle spijkers op laag water te reageren met zorgen is wel een beetje overdreven. Uiteindelijk ontdekt je kind zelf het leven en daar hoort fouten maken ook bij.
+1000
rond die leeftijd begon ik ook met “verhalen”. Rond mijn 15e was het (na veel ellende) weer afgelopen. Ik voel me er nog steeds wel eens schuldig over en ik geloof dat ik nu minder lieg dan de meesten en een enorme aversie tegen structurele leugenaars heb opgebouwd (en een heel goede radar).
ik heb veel nagedacht over wat de oorzaak zou kunnen zijn. Ik was net verhuisd van een best vrije sociale omgeving naar een zeer traditionele en gelovige omgeving. Ik ben hoogbegaafd, was een tomboy en ook nog eens erg vroeg in de puberteit (ongesteld rond mijn 10e verjaardag, borsten en beharing al aanwezig). Wist toen ook al dat ik biseksueel was en dat mensen dat daar maar niks vinden (generaliserend). En dan ook nog behoorlijk introvert, maar erg gestimuleerd om vrienden te maken.
Ik deed het niet voor aandacht, want daar hield ik eigenlijk helemaal niet van. Wees het ook af. Ik geloof eerder dat ik het deed om mijn “anders-zijn” te verkopen als iets dat niet in me zat, maar me was aangedaan. Als een verklaring dat ik een beetje vreemd was en mogelijk ook om mensen wat meer aan me te binden. Iemand die iets ergs doormaakt, laat je immers niet zo maar in de steek. Daarbij voelde ik me ook echt ongelukkig, maar vond dat ik daar geen “recht op had”, want lieve ouders, kon goed leren, geen geldproblemen, dus niet zeuren of aanstellen (erg calvinistische omgeving)
Het is best wel uit de hand gelopen. Therapeuten erbij en zo. Maar die hield ik buiten de deur. Heb later mijn dossier nog eens opgevraagd en had ze behoorlijk om mijn vinger gewonden.
Ik heb wel mezelf in de kraag gepakt. Want al die mensen die zich met je bemoeien, dat vond ik maar niks. Dus na mijn 15e was het wel voorbij.
ik heb geen advies voor je. Mijn ouders deden hun best maar konden me slecht bereiken. Uiteindelijk was de angst ze teleur te blijven stellen voor mij wel een drijfveer om er mee te stoppen. Ze maakten zich terecht zorgen, ik was erg depressief, maar ik moest dit echt zelf doen. Er zelf doorheen en mezelf oplappen.
ik ben best een leuk mens geworden, leuke en trouwe vriendschappen, prima relaties, goede baan en zit 90% van de tijd uitgesproken goed in mijn vel. En die 10% hoort gewoon bij het leven. Heb niet het idee dat ik daarin verschil van anderen.
Succes.
ps: Sorry voor het wegvallen van de witregels. Dat is bijna niet te doen hier, mobiel. Hoop dat het toch een beetje leesbaar is.
