Dochter van 12 pubert - hoe gaan andere ouders ermee om?
Dag ouders,
Ik had met onderstaande tekst gereageerd in een ander topic, maar mij werd aangeraden om een nieuw topic te openen. Bij deze dus. Zal de tekst hier en daar even aanpassen.
We hebben een meisje van net 12 die begonnen is aan de puberteit. Ze is de oudste van 2. Lichamelijk én geestelijk lijkt ze verder te zijn dan gemiddeld, ik zou haar minimaal 13 schatten als ik haar niet kende. Dit vooral in het willen dragen van make-up (meer dan wat mascara en lipgloss), non-verbale communicatie, attitude en zo af en toe iets willen wat nog niet bij haar leeftijd past, zoals bijvoorbeeld 's avonds na het eten nog naar buiten terwijl het donker is. Allemaal niet wereldschokkend hoor, maar haar grote nieuwsgierigheid naar de rest van de wereld maakt me weleens bang. Ze heeft hordes vriendjes en vriendinnetjes en ze is een geliefd meisje. Laat de kaas niet van haar brood eten en heeft haar bekkie bij.
Ik zelf heb veel moeite met haar losser te laten. Te laten ontdekken en fouten te maken. Wil graag de controle houden maar die heb je niet altijd en dat vind ik moeilijk. Komt bij mij voort uit onzekerheid die diep in mijzelf zit. Altijd bang voor wat anderen denken en vinden. Bang dat ze volledig ontspoort straks. Ik weet het, niet goed. In het belang van onze band en het vertrouwen werk ik daar hard aan maar ik merk dat ik het heel moeilijk vind. We praten heel veel met haar, in de hoop haar wijzer en krachtiger te maken. Ze weet ergens wel goed wat de grenzen zijn en houdt zich daar over het algemeen wel aan.
Nu bekende ze vorige dat ze pas een keer een trekje van een vape geprobeerd had. Ze was heel eerlijk en we hebben er samen goed over gesproken. Ergens snap ik wel dat ze er nieuwsgierig naar is, hoewel ik daar uiteraard niet blij mee ben. Maaarrrr hoe gaan jullie als ouders nu met dit soort dingen om. Ze heeft t eerlijk bekend, we hebben erover gesproken en nu hopen wij dat ze zo snugger is het niet meer te doen. Verbieden doen we het niet, want dit werkt averechts. Maar hoe werkt dat bij jullie met vertrouwen. Hoe gaan jullie om met 'angsten' rondom je puber (bang dat ze domme dingen doen, uit de bocht vliegen, met verkeerde mensen om gaan, etc.). En hoe stellen jullie je grenzen. Wat sta je bijvoorbeeld toe en hoe 'straf' je.
Lieve groetjes
Vind het moeilijk en ze heeft hier geen schermtijd meer. S avonds moet de telefoon op tijd uit, onder luid protest overigens, en in het weekend mag ie niet voor 9u aan want anders is ze vroeg wakker omdat dat rotding dan weer lokt.
Privacy...tja lastig. Tuurlijk hoeven we niet alles te weten maar uit t oogpunt van bescherming zou ik zo af en toe wel graag even willen kijken. Het hebben van haar codes was idd ook een voorwaarde voor een telefoon, maar zodra ze ook maar het idee heeft dat ik wil kijken wordt ze kwaad. Ze zijn nog zo naief en ze zien nergens gevaar in maar ik vind die telefoons en apps zo ongrijpbaar en de wereld is zo lelijk.
Frikandelspeciaal schreef op 18-02-2023 om 11:59:
de wereld is zo lelijk.
Niet lelijker dan vroeger, wel anders lelijk.
Maar zoon (17) kwam gister thuis met de mededeling: de mensen zijn toch gewoon goed hoor mam, ik kreeg net niet eens de gelegenheid om iemand te helpen met uitstappen er waren allemaal jongens van mijn leeftijd die hielpen. En dat gebeurt zo vaak.
Frikandelspeciaal schreef op 18-02-2023 om 11:59:
Vind het moeilijk en ze heeft hier geen schermtijd meer. S avonds moet de telefoon op tijd uit, onder luid protest overigens, en in het weekend mag ie niet voor 9u aan want anders is ze vroeg wakker omdat dat rotding dan weer lokt.
Privacy...tja lastig. Tuurlijk hoeven we niet alles te weten maar uit t oogpunt van bescherming zou ik zo af en toe wel graag even willen kijken. Het hebben van haar codes was idd ook een voorwaarde voor een telefoon, maar zodra ze ook maar het idee heeft dat ik wil kijken wordt ze kwaad. Ze zijn nog zo naief en ze zien nergens gevaar in maar ik vind die telefoons en apps zo ongrijpbaar en de wereld is zo lelijk.
Mijn kinderen waren in het begin ook boos, maar dat vond ik niet zo erg. Ik ben ook weleens boos. Ik heb altijd uitgelegd waarom ik die regel had. Daarbij betaalde ik hun telefoon en abbo. Ik vond ze met 12 en 13 jaar echt te jong om ongelimiteerd berichtjes enz. te plaatsen waar ik geen weet van had. Vertrouwen moet je verdienen en dat vertrouwen kreeg ik toen ze rond de 14 waren.
Pubers zijn volgens mij altijd wel ergens boos over. En zeker als ze merken dat mama daar gevoelig voor is, is het een fijn middel om je zin door te drukken.
Ysenda, daar heb je absoluut een punt, dat het anders lelijk is! Vroeger was het echt niet allemaal beter en mijn ouders zullen ook zo hun zorgen gehad hebben om wat er destijds speelde. En fatsoenlijke mensen zijn er zeker en er gebeuren ook goede dingen.
Klopt Koko, ze mogen best boos zijn. Het is ook niet dat ik haar niet vertrouw en ik wil haar ook niet het idee geven dat we dat niet doen, maar zoals ik in de OP schreef heb ik moeite met het feit dat ik de controle niet heb en dat ik dat lastig vind. Ik werk eraan en samen met mijn man zijn we denk ik goed in balans, want hij maakt zich niet zo druk als ik, zolang ze maar niet over de grens gaat.
Ik zou niet zelf in de telefoon gaan neuzen, maar bijvoorbeeld af en toe samen met haar kijken wat er besproken wordt in bijvoorbeeld groepsapps of op sociale media.
Omdat het leven zich tegenwoordig ook deels online afspeelt, hoort daar ook een online opvoeding bij. Als er dan dingen voorbij komen waar je niet zo van gecharmeerd bent, kun je daar vragen bij stellen. Wat vindt je dochter van dergelijk gedrag? Waarom zegt ze bepaalde dingen op een bepaalde manier? Zou ze dat in het echte leven ook zo zeggen? Dat kan dan gaan over dingen die zij zelf stuurt of dingen die andere kinderen sturen.
Op deze leeftijd kun je best nog voorwaarden verbinden aan bepaalde vrijheden, boos of niet. Het moet niet zo zijn dat ze met boos worden alles wat ze wil voor elkaar kan krijgen.
Er is hier vanochtend een bommetje gebarsten en ik ben even heel verdrietig.
Gisteravond hebben we toch de telefoon gepakt om eens te zien wat er nu de hele tijd gebeurt op Snapchat. An sich was het meeste onschuldig, maar wel met de kanttekening dat foto's etc natuurlijk direct na het openen verdwijnen, dus wat daar over en weer gestuurd wordt weten we niet.
Nu was er kortgeleden een jongen die een oogje had op mijn dochter. Een vriendje van mijn dochter had het grappig gevonden om een groepsapp aan te maken op Snap waar mijn dochter en die andere jongen aan toegevoegd waren. Zijn doel was kennelijk om te koppelen ofzo, maar mijn dochter gaf meteen aan dat zij die jongen niet leuk vond. Tegelijkertijd heeft die jongen die mijn dochter dus wel ziet zitten haar een prive-bericht gestuurd waarin hij haar vertelt dat hij haar leuk vindt en dat ze mooi is. Dochterlief anwoord daarop ik vind jou niet leuk sorry. Jongen probeert haar ondertussen nog een soort van te vleien met praatjes dat ze mooi is etc, waarop dochter nogmaals antwoord dat ze hem niet leuk vindt. Verder gaat ze nergens op in en kapt ze het af. Mijn man was behoorlijk over de pis en ik vond het ook 'eng' dat zo'n jongen aanhoudt. Wel krachtig van onze dochter dat ze voet bij stuk houdt en nergens op in is gegaan. Ze had hem echter wel beter meteen kunnnen blokken, want ze kent hem verder niet en de afspraak is dat er geen onbekenden worden toegelaten op haar accounts.
Afijn, vanochtend ontstond er ruzie thuis door iets wat ze deed. Ze wilde voor grote boodschap naar de wc met telefoon, man verbood dat, dochter werd boos en manlief gooide meteen op tafel wat we gezien hadden. Poef, boel in de fik. Dochter op haar achterste benen en de chaos was compleet. ik ben rustig gebleven en heb haar geprobeerd duidelijk te maken wat wij er van vonden met die jongen en nog een aantal dingen. Dat we haar willen beschermen etc. Mijn man heeft haar telefoon nu afgepakt (hadden dit weekend ook een discussie over de hoeveelheid tijd die ze erop doorbrengt, maar ze lijkt er niet aan te willen), om haar even terug op de rit te krijgen.
Nu moest ze naar school en wij naar werk, dus we zouden er vanavond verder over praten als we allemaal weer rustig zijn. Maar wie heeft er tips om zo'n gesprek in te gaan. Wat zeggen we wel, wat zeggen we niet. Zij zal nu op haar hoede gaan zijn nu ze weet dat de kans er is dat pa en ma snuffelen in haar telefoon. Dus hoe zetten wij dit 'recht' om te zorgen dat ze niet (meer) dingen gaat verbergen. Wil hier benadrukken dat er ook heel veel is dat goed gaat en dat ze echt heel erg haar best doet en dat weet ze ook. Op haar manier doet ze ook haar best om te voldoen aan wat wij als ouders van haar vragen in een situatie als deze, maar ik snap ook dat het moeilijk is voor haar omdat 'de wereld' ook aan haar trekt.
Ben echt even totaal van slag door dit alles en hoop op fijne reacties.
jezelf doodschamen dat je stiekem in haar telefoon bent gegaan?? Zou je ook haar dagboek stiekem lezen ofzo???
ik zou als ik puber was ook laaiend zijn en dat is geheel terecht
Iinatuurlijk kan je de regel afspreken dat je graag af en toe mee wil kijken en dat ze jou dan laat zien hoe en wat maar kom op zeg!
Ik zou dan ook beginnen met Je excuses maken en beloven dat je nooit meer achter haar rug om stiekem in haar telefoon zit. Daarna vertellen waar je je bezorgd om maakt en daarna samen een plan maken hoe je dit samen kan aanpakken
en kom op heb jij nooit op de middelbare een aanhoudende jongen gehad?? Die maar briefjes bleef sturen? Tjongejonge
Mijn dochter is net 12 he, net 12. De jongen die achter haar aan zat was 17. Moet je dat dan laten gebeuren in de tijd van online afpersing en dat soort ongein. Ik probeer haar te beschermen he.
Frikandelspeciaal schreef op 20-02-2023 om 10:03:
Mijn dochter is net 12 he, net 12. De jongen die achter haar aan zat was 17. Moet je dat dan laten gebeuren in de tijd van online afpersing en dat soort ongein. Ik probeer haar te beschermen he.
Gaat om dat je niet STIEKEM in iemands telefoon leest!! Je kan gewoon afspraken maken dat ze je laat zien wat ze allemaal doet
je vertrouwt je dochter niet dat is wat je zegt
weet je, verplaats je gewoon in de dochter en ga met haar om hoe je dat zelf zou willen. Je bent toch ook puber geweest?
En ja ze had die jongen beter kunnen blokkeren maar je kan haar beter een compliment geven hoe standvastig ze ermee is omgegaan en daarna als tip joh volgende keer blokkeer je meteen ipv haar afbranden
Zij weet dat wij toegang hebben en dat we in haar telefoon kunnen kijken. Aan die afspraken wil ze niet, want ze wil ons geen inzage geven in wat ze doet.
En nee, we vertrouwen haar niet 100% maar dat komt ook omdat ze niet altijd eerlijk is. Daar hebben we het vaak met haar over en daar proberen we een weg in te vinden om mee om te gaan en haar ook vertrouwen te geven, maar als ze steeds afspraken blijft breken is dat ook lastig.
Het is gewoon niet zo handig gelopen. Dat kan gebeuren. Maar misschien moet je man leren dat hij beter dingen kan aanspreken als er ook tijd is om het met rust uit te klaren. Waarschijnlijk is het straks wel allemaal wat bekoeld en is een gesprek dan makkelijker.
Ik zou wel niet alles op een hoop gooien, maar het houden bij de hoofdzaken:
1. ze zit volgens jullie teveel op de telefoon
2. ze houdt zich niet de afspraak van geen onbekenden toevoegen
Ga hier gewoon samen over in gesprek. Leg jullie standpunten uit en luister ook naar haar. Probeer waar mogelijk een compromis te bereiken (1) maar wees ook hard op de dingen die jullie echt niet willen hebben (2).
Daarnaast zou ik haar wel complimenteren met het feit dat ze zo standvastig bleef. Pubers hebben ook positieve feedback nodig en niet alleen wat misgaat.
Verder zou ik er maar gaan aan wennen dat er de komende tijd af en toe conflicten zullen zijn - dat is een natuurlijke evolutie. Die had je waarschijnlijk zelf ook wel met jouw ouders toen je die leeftijd had.
Poekewiki schreef op 20-02-2023 om 10:11:
Het is gewoon niet zo handig gelopen. Dat kan gebeuren. Maar misschien moet je man leren dat hij beter dingen kan aanspreken als er ook tijd is om het met rust uit te klaren. Waarschijnlijk is het straks wel allemaal wat bekoeld en is een gesprek dan makkelijker.
Ik zou wel niet alles op een hoop gooien, maar het houden bij de hoofdzaken:
1. ze zit volgens jullie teveel op de telefoon
2. ze houdt zich niet de afspraak van geen onbekenden toevoegen
Ga hier gewoon samen over in gesprek. Leg jullie standpunten uit en luister ook naar haar. Probeer waar mogelijk een compromis te bereiken (1) maar wees ook hard op de dingen die jullie echt niet willen hebben (2).
Daarnaast zou ik haar wel complimenteren met het feit dat ze zo standvastig bleef. Pubers hebben ook positieve feedback nodig en niet alleen wat misgaat.
Verder zou ik er maar gaan aan wennen dat er de komende tijd af en toe conflicten zullen zijn - dat is een natuurlijke evolutie. Die had je waarschijnlijk zelf ook wel met jouw ouders toen je die leeftijd had.
Eens, dat was niet handig en we hadden het inderdaad op een heel ander moment moeten en willen bespreken, maar het liep ineens zo en dat had anders gemoeten.
De punten die jij aanhaalt en het positieve benadrukken was inderdaad wat ik ook in gedachten had. Vanochtend heb ik haar ook meteen gezegd dat ze het heel goed gedaan had door die jongen af te wijzen en dat ik trots op haar ben. Man en ik moeten ook samen goed bedenken wat we verwachten in het toestaan van onbekenden, want wat voor haar een bekende is, wil niet zeggen dat wij diegene ook kennen en ik wil haar ook niet in ongemakkelijke posities brengen ten aanzien van haar vrienden en vriendinnen. Dus schipperen tussen wat wij willen en vinden en wat zij wil en vindt en daar een weg in vinden.
En ik ben me erg bewust ook van hoe ik in elkaar steek en hoe moeilijk ik het vind om mijn dochter groot te laten worden en los te laten. Dat ik het misschien helemaal niet goed doe, maar de liefde voor dit meisje is zo groot en de angst dat ze ontspoort ook. En tel daar mijn controledwang bij op en dan is het best lastig.
zoek bij dat laatste wat je schrijft zelf hulp. Er zijn een boel goede boeken over geschreven en ook worden er cursussen in gegeven. Ticha neeve bijv
Als je vanuit controledrang gaat reageren, bestaat het risico dat je juist creëert waar je bang voor bent. Dat deden mijn ouders en ik ben juist daardoor me extra gaan afzetten. Door gefaseerd los te laten en vooral te proberen je in te leven in haar denkwereld en haar behoeftes, kan je hier en daar gericht bijsturen. Probeer er van uit te gaan dat je haar 12 jaar lang alle tools hebt gegeven en dat ze heus niet in twintig sloten tegelijk gaat lopen. En hou de communicatie/de dialoog open zodat ze in elk geval met je deelt waarmee ze bezig is.
Dat is ook een proces met vallen en opstaan, dus een wonderoplossing is er niet voor de pubertijd. De workshop en/of boeken van Ticha Neeve is/zijn inderdaad een aanrader.
