Dochter met vriendinnenproblemen ( waar ik denk ik niet de goede oplossingen voor bied)
Ik heb echt even een paar meningen van anderen nodig om mn dochter het goede advies te geven, vandaar dat ik hier een account heb aangemaakt.
Mijn dochter van 17 zit op een internationale school, op de engelse afdeling. We wonen in het buitenland. Of dit nou echt van belang is weet ik niet, maar ze voelt zich toch wel anders. "nederlands' zeg maar. Maar goed, het 'probleem' is niet dat.
Ze heeft eigenlijk moeite met vriendinnen. Ze heeft vaak vriendinnen die haar laten zitten, die ineens niets meer tegen haar zeggen. En zij baalt daar van maar laat het ook gebeuren.
Ik ben iemand van: hup met gestrekt been erin en vraag! Confronteer die meiden met hun gedrag. Maar dat is niet haar manier.
Op dit moment is ze vriendinnen met een duo. En ze zegt zelf ook, er is altijd een 1-ling als je bevriend bent met een duo die al langer vriendin is. Maar op haar school zijn weinig meiden die ze leuk vind dus zit ze met deze twee.
En die twee hebben een rare manier van omgang. Allebei. We hebben een Emma en een Anna.
Emma is het meest bevriend met mn dochter en bespreekt vaan de grillen van Anna. Anna is een meisje dat out of the blue niets zegt. Een week lang, en dan ineens terug komt met: oh sorry ik heb mezelf even expres afgezonderd. Reden onbekend.
Dochter vind Emma ook leuker dus Emma en zij praten daarover hoe vervelend dat is blabla. Emma vind Anna ook stom, maar als Anna weer 'aan' gaat rent ze daar heen.
Anna is een meisje wat een beetje 'hysterisch' is. Heel erg over de top reageren met: Oooooh wat zie JIJ er GOED uit vandaag, echt geweldig, waar heb je dat van blabla. Ze socialised met iedereen en wil iedereen te vriend houden.
Emma is een erg onzeker meisje. Best wel leuk, maar ook een beetje raar.
Ze hebben nu al een week conact want ze gaan op excursie. Emma en dochter maken plannen, zouden samen in de bus, plezier maken in Barcelona etc etc. Anna laat al tijden niets van zich horen.
Maar dan vandaag. Emma heeft haar haar geknipt, en daar heeft ze spijt van. Ze video-belde met dochter in tranen. Dochter zei alleen iets van OOOOOH EMMA heb je dat echt gedaan?! en toen hing Emma op. Dochter belde haar terug, en ze nam op maar zette zichzelf buiten beeld. Dochter wilde praten, zei dat het helemaal niet zo erg was, en ze hing weer op.
Dochter stuurt allemaal berichtjes en Emma reageert niet.
Dochter zei al: die gaat natuurlijk met Anna praten en die reageert zo van: oooh dat staat he GEWELDIG blabla.
En zo geschiedde.
Ik zet dochter af voor de bus, en ze ziet Anna, die zegt alweer niets tegen haar. Emma komt later en Anna en Emma gaan hysterisch in elkaars armen ( terwijl Emma dus een week lang met dochter heeft gepraat dat ze Anna niet leuk vind hoe ze doet) en dochter staat weer alleen.
Natuurlijk is ze niet helemaal alleen, ze heeft ook ander meiden. Maar dit is elke keer weer. Een patroon van Emma die roddelt over Anna. Anna trekt naar een andere groep. Ineens gebeurd er iets en dan zijn Emma en Anna dikke vriendinnen en laten ze dochter echt zitten.
Ik heb geprobeerd het kort te houden haha, maar dat is niet gelukt. Ik wilde goed het gevoel overbrengen. Maar uiteindelijk is dit natuurlijk mijn gevoel hierover.
Maar hoe kan ik nou het beste mijn dochter adviseren?
Ik zeg dat ik het rot vind voor haar, maar dat dit iets is waar zij niet echt iets aan kan doen. Dit zijn in mijn ogen geen vriendinnen want ze laten haar zitten. Zelf als ze zien dat dochter huilt. Maar toch blijft dochter met ze omgaan. Omdat er niets anders is zegt ze. De andere meiden voelt ze al helemaal geen klik mee.
Wat is het beste? Om die meiden te confronteren met hun gedrag? Ik denk dat mn dochter zich daar niet happy bij voelt.
En als er op school niet echt anderen zijn waarmee jij een klik voelt... Dat vind ik het lastige hier aan.
Enfin, ik brei er een einde aan. Ik hoop dat iemand zin heeft om het verhaal door te ploegen en dat die een patroon ziet, of in haar gedrag, of ik het gedrag van die 2, of in mijn gedrag, misschien ben ik wel de foute raadgever! Please zeg het, ik kan alle hulp gebruiken!
Dank!
_Lente_ schreef op 25-06-2022 om 11:36:
De grootste zorgen gaan altijd over je kinderen 
niets kan zo hard binnenkomen als dat. Maar het komt echt goed!
Je dochter weet van binnen wie ze is en als dat anders is dan anderen, help je haar het beste (in mijn ogen) door niet te oordelen over de (school)vriendinnen en ook niet over je dochter.
Viva-amber schreef op 25-06-2022 om 12:03:
Niet wanneer je samen les volgt of met anderen een buitenrit maakt. Blijft zij nooit in de manage wat drinken of kletsen?
Nu niet meer, ze rijdt op een paard van vriendin, meestal bosritten en eigenlijk altijd alleen. Fitness heeft ze ook tijdje gedaan, daar ging ze later wel met iemand heen. Ze is absoluut geen contactgestoord meisje, maar misschien had een teamsport wel eens goed geweest.
ik denk nu weer in problemen en oplossingen trouwens...
ToetieToover schreef op 25-06-2022 om 12:20:
[..]
Ik denk wel eens dat nare gevoelens er niet mogen zijn voor sommige mensen. Die gevoelens horen erbij want je kunt geen verdriet voelen zonder te weten wat vrolijk zijn is. Yin en yang, het ene bestaat niet zonder het andere. Het lijkt wel het laatste taboe, dat je niet ongelukkig of verdrietig mag zijn (uiteraard alles met mate) en ook ik heb moeten zoeken naar een manier om dealen met gevoelens zonder ze te verdringen.
Dat “ik stond erbij en keek ernaar” gaat nadrukkelijk over de gebeurtenissen, niet over het gevoel dat het bij jou oproept. Daar kun je natuurlijk wél bij stilstaan, bij jezelf (schuldgevoel? angst?).
Op het gedrag van anderen heb je geen invloed, het is wel makkelijker om je daarover druk te maken dan stil te staan bij je eigen ongemakkelijkheid.
Echt deze post is zo'n openbaring voor me, het is waar. En ik ben het echt helemaal met je eens, alleen als ik mijn gedrag er naast leg, heb ik inderdaad constant commentaar.
Ze is nu op excursie met 3 klassen naar een grote stad en ik zou het liefste weten hoe het gaat. Maar ik heb nu besloten ( dankzij jullie) dat ze zelf maar moet komen als ze iets wil vertellen. En ik ga er gewoon van uit dat zij de goede beslissingen maakt. ( wat idioot als ik mezelf terug lees denk ik ook; pfff lekker moeilijk doen om niets. Ga iets voor jezelf doen...)
Maar ik moet nog wel even een manier vinden om voor mezelf er mee om te kunnen gaan dat ik alles voor haar steeds wil oplossen lijkt wel. Daar dacht ik juist goed mee bezig te zijn, en misschien wel op het praktische vlak, maar emotioneel maak ik denk ik verkeerde keuzes en projecteer ik op haar. Ik ga serieus maar eens praten met iemand, ik heb namelijk best een lastig karakter, en ik hang nu voor de menopauze, zit in een ander land waarvan ik de taal spreek maar niet echt vloeiend, misschien alles bij elkaar teveel focus op dochter.
Ik moet ook toegeven dat ik het dus geweldig vind om een tweede keer de pubertijd door te maken. Maar ik zie nu wel in dat dat niet eerlijk is, ik zit teveel in haar leven. Moet me echt op mezelf focussen, er is blijkbaar nog genoeg werk aan de winkel.
ToetieToover schreef op 25-06-2022 om 12:24:
[..]
De grootste zorgen gaan altijd over je kinderen
Je dochter weet van binnen wie ze is en als dat anders is dan anderen, help je haar het beste (in mijn ogen) door niet te oordelen over de (school)vriendinnen en ook niet over je dochter.
Dank! Heel erg dank voor dit. En bizar dat ik dit dus niet zelf kon bedenken en daar onbekenden online voor nodig had.
Allemaal bedankt, ook de harde trappen onder mn kont. Ik merk dat ik zelf lastig tegen kritiek kan maar zelf wel vooraan sta om te bekritiseren.
_Lente_ schreef op 25-06-2022 om 13:27:
[..]
Echt deze post is zo'n openbaring voor me, het is waar. En ik ben het echt helemaal met je eens, alleen als ik mijn gedrag er naast leg, heb ik inderdaad constant commentaar.
Ze is nu op excursie met 3 klassen naar een grote stad en ik zou het liefste weten hoe het gaat. Maar ik heb nu besloten ( dankzij jullie) dat ze zelf maar moet komen als ze iets wil vertellen. En ik ga er gewoon van uit dat zij de goede beslissingen maakt. ( wat idioot als ik mezelf terug lees denk ik ook; pfff lekker moeilijk doen om niets. Ga iets voor jezelf doen...)
Maar ik moet nog wel even een manier vinden om voor mezelf er mee om te kunnen gaan dat ik alles voor haar steeds wil oplossen lijkt wel. Daar dacht ik juist goed mee bezig te zijn, en misschien wel op het praktische vlak, maar emotioneel maak ik denk ik verkeerde keuzes en projecteer ik op haar. Ik ga serieus maar eens praten met iemand, ik heb namelijk best een lastig karakter, en ik hang nu voor de menopauze, zit in een ander land waarvan ik de taal spreek maar niet echt vloeiend, misschien alles bij elkaar teveel focus op dochter.Ik moet ook toegeven dat ik het dus geweldig vind om een tweede keer de pubertijd door te maken. Maar ik zie nu wel in dat dat niet eerlijk is, ik zit teveel in haar leven. Moet me echt op mezelf focussen, er is blijkbaar nog genoeg werk aan de winkel.
Kom ik weer.. lees eens ‘Luisteren naar kinderen’ over communicatie binnen het gezin van Gordon. Daar wordt ook uitgelegd waarom je kinderen/anderen niet helpt door oplossingen aan te dragen. Hummen is n grote tip en de juiste vragen stellen zodat ze zelf tot een conclusie komt.
En heb vertrouwen in je dochter en in jezelf!
Ja! Luisteren naar kinderen van Thomas Gordon. Als het kan: direct bestellen. Het heeft mij veel gebracht! Mijn kinderen waren jonger toen ik het las, maar het kan nog steeds.
Hoe onwaarschijnlijk ik sommige stukken in het boek ook vond, hier werkte het, soms dus tot mijn grote verbazing, écht zo!
Grappig ik heb net 2 boeken op mn kobo gezet; Pubers zijn leuk ( als je ze begrijpt) en "het puberende meisjesbrein ontrafelt'
Ik ga me hier eens doorheen lezen en daarna doe ik Thomas Gordon.
_Lente_ schreef op 25-06-2022 om 11:34:
[..]
Paardrijden. School is vrij zwaar dus ze heeft verder geen tijd voor veel dingen. Ze vertrekt om 07:15 en komt na 18:00 thuis
Maar paardrijden is ook een solo ding bedenk ik me nu.
Mijn puberale sociale leven speelde zich juist helemaal op de manege af.
Vanuit mij geen advies, maar wel een groot compliment voor je zelfreflectie! Gaat vast goed komen met jullie 🙏
_Lente_ schreef op 25-06-2022 om 13:19:
[..]
Nu niet meer, ze rijdt op een paard van vriendin, meestal bosritten en eigenlijk altijd alleen. Fitness heeft ze ook tijdje gedaan, daar ging ze later wel met iemand heen. Ze is absoluut geen contactgestoord meisje, maar misschien had een teamsport wel eens goed geweest.
ik denk nu weer in problemen en oplossingen trouwens...
Dat is een andere vriendin dan Emma en Anna? Kan ze daar dan niet meer mee afspreken en Emma en Anna op een lager pitje zetten?
redbulletje schreef op 25-06-2022 om 15:33:
[..]
Dat is een andere vriendin dan Emma en Anna? Kan ze daar dan niet meer mee afspreken en Emma en Anna op een lager pitje zetten?
Waarom? Daarbij waarom zou haar moeder iets bepalen overhaar vrienden?
Ik zou als ouder vooral meer steunend zijn. Luisteren ipv praten en aangeven dat zij het goed aanpakt. Sociaal zijn en sociale activiteiten stimuleren.
Het is niet de tweede puberteit van de moeder. Het is de 1e en enige puberteit van een meisje dat volwassen wordt. En zij is 17 en geen 7.
Vraag je weleens of zij die meiden mee naar huis neemt of een slaap feestje? Keer gezellig met zijn allen film kijken op haar kamer en pizza eten.
Omdat ik wist dat ze enig kind zou zijn heb ik haar juist ( naar mijn idee) heel los gelaten. Als ze als kind iets wilde moest ze er zelf op af. ( bijvoorbeeld een ijsje halen op het strand. Hield ik haar vanaf een afstand in de gaten)
Maar nu ik een stuk heb gelezen in een van de boeken zie ik al wel dat ik het emotioneel niet handig heb aangepakt. Ik heb haar veel te veel mijn visie laten horen. Misschien wel opgedrongen. Ik ben er zo mee bezig, en als ik nadenk over alles wat ik de laatste tijd haar als zgn 'raad' heb gegeven...
"nou je ziet je vriendje deze zomer wel erg vaak hoor, mij benieuwen of je dat volhoudt" " jemig praat ze nu alweer niet tegen je? Laat haar gewoon links liggen" "als je je laatste jaar op een andere school wilt doen dan regelen we dat voor je hoor"...
ik hoor het mezelf zeggen. En nu kijk ik er toch ineens anders naar, want ik geef haar daardoor helemaal geen ruimte om het ZELF op te lossen terwijl ik weet dat dat is waar zij juist echt ook goed in is.
Ik blijf ook maar vragen als ik 'pling pling pling' berichtjes hoor binnen komen: wie is dat? wat doe je? waar gaat het over?
Er is er een wakker. ik. En ik hoop dat ik het nog op tijd kan leren, want over een jaar is ze het huis uit. En dat gun ik haar van harte, en ik zie er echt niet tegenop, maar ik snap nog niet zo goed de basis van mijn gedrag. Ik was vroeger denk ik gek geworden van een moeder zoals ik.
Ik kreeg vandaag een smsje. Een foto van smurfijs wat ze al zo lang niet heeft gehad. Ik heb alleen iets gestuurd van: Ha eindelijk weer, geniet er van! en verder niets gevraagd. Ik ben nu nog wel op het punt dat ik dus met haar deze 'wake-up call' wil bespreken. Dat ik haar wil zeggen dat die bemoeienis van mij niet normaal is, en dat ik er van uit ga dat als ze iets met me wil bespreken, ze zelf naar me toe komt. Ik heb alleen nog niet gelezen of dat nou slim is, of dat ik dat juist niet moet doen. ( advies welkom 
)
Viva-amber schreef op 25-06-2022 om 17:39:
[..]
Waarom? Daarbij waarom zou haar moeder iets bepalen overhaar vrienden?
Ik zou als ouder vooral meer steunend zijn. Luisteren ipv praten en aangeven dat zij het goed aanpakt. Sociaal zijn en sociale activiteiten stimuleren.
Het is niet de tweede puberteit van de moeder. Het is de 1e en enige puberteit van een meisje dat volwassen wordt. En zij is 17 en geen 7.
Vraag je weleens of zij die meiden mee naar huis neemt of een slaap feestje? Keer gezellig met zijn allen film kijken op haar kamer en pizza eten.
We wonen vrij ver van de school, ( een uur met trein en bus) dus vriendinnen zien is al wel lastig. En omdat de dagen echt lang zijn, is er ook amper tijd voor ontspanning. Het gebeurd wel eens, niet heel vaak.Nu is het zomervakantie dus dan zie ik haar ook bijna 3 maanden niet. Dan heeft ze de tijd van haar leven ( en wil ik weer alles weten natuurlijk) maar goed, deze keer doe ik een stapje terug.
Wat goed van je dat je tot al deze inzichten komt! Neem de tijd hè, je moet de lat voor jezelf ook niet te hoog leggen. Je kan niet in één dag een hele andere moeder worden.
Het klinkt of je tot waardevolle inzichten komt. Als je je echt anders gaat gedragen daardoor, zou ik de inzichten en je voorgenomen gedrag wel bespreken met je dochter. Zoals je dat hierboven ook beschrijft. Ook nog wel aardig om van je dochter te horen hoe zij dit zag/ziet
