Dochter is lui

Tijd voor een mooie vakantie samen, met wat beweging, gezelligheid, nieuwe smaken, natuur en tijd om te praten en eens te horen wat zij allemaal op haar hart heeft. En je hebt zelf ook vakantie, dus je bent vrij van opvoedkundige preken.

Tsjor

Hoe ze eruit ziet boeit haar niet. Ze gaat rustig met ongekamde haren en zonder deo de deur uit. Douchen doet ze ook liever niet.

Ik ben 25 en doe dit nog steeds.

Maar ja, dik zijn en onverzorgd is nou eenmaal niet de standaard in de maatschappij. En met deze cijfers gaat ze de mavo niet halen.

Ik vind het best wel heftig en confronterend om dit zo te lezen. Ze is nog maar 12/13 jaar denk ik? En het gaat op zich prima met haar. Heeft ze echt een BMI van hoger dan 30 nu?

Wat ik een beetje probeer te zeggen: ik draai ook gewoon mee in de maatschappij en ik ben ook niet perfect. Maar gelukkig hebben mijn ouders mij wel altijd gesteund en lichtelijk gestimuleerd. Kunnen jullie bijvoorbeeld niet samen sporten? Gelijk moeder-dochter moment.

Ik denk dat als je de omvang van een kind zo duidelijk afwijst dat je juist eetproblemen in stand houdt of kan bevorderen. En dat zal ze in de rest van de samenleving al meer dan genoeg meemaken, dat wil je thuis ook niet nog eens meemaken van je moeder.

Ik zou het loslaten en haar accepteren, dun of dik, en haar aanbieden dat je haar graag wil helpen als zij maar aangeeft hoe of wat en je houdt toch wel van haar.

AnneJ schreef op 05-07-2021 om 22:18:

Ik denk dat als je de omvang van een kind zo duidelijk afwijst dat je juist eetproblemen in stand houdt of kan bevorderen. En dat zal ze in de rest van de samenleving al meer dan genoeg meemaken, dat wil je thuis ook niet nog eens meemaken van je moeder.

Ik zou het loslaten en haar accepteren, dun of dik, en haar aanbieden dat je haar graag wil helpen als zij maar aangeeft hoe of wat en je houdt toch wel van haar.

Hier sluit ik me bij aan, en als je echt zoiets hebt van: nee het is echt een probleem dan zou ik zeggen wees een motivatie voor haar, doe het samen met haar, zo steun je haar ook.

Ps. Ik bedoel dat niet op een manier van je steunt haar niet. Toen ik het terug las vond ik het een beetje hard klinken.

Ik bedoel het meer als tip van doe het gewoon samen met haar, zo merkt ze dat je haar steunt want ik geloof ook absoluut dat je dat doet, maar ik kan me best voorstellen dat het nu alleen maar als constante harde kritiek overkomt bij haar. Terwijl jij uiteraard het beste met haar voor hebt, maar misschien ervaart zij dat nu niet zo op deze manier hoe het nu gaat.

En kijk inderdaad uit dat je haar niet teveel het gevoel geeft dat er wat mis met haar is, want nu kan dat zeker zo overkomen en dat kan averechts werken waardoor ze nog ongelukkiger wordt en nog minder voor haarzelf gaat zorgen, want waar doe je het voor? zijn de gedachten dan.

Wat fijn om te lezen dat ze gelukkig is. Dan hoef je er nu op korte termijn niet zo veel mee toch? Ze is nog zo jong. En jullie zijn al de hele basisschool beziggeweest met voeding? Misschien nu juist tijd om daarmee op te houden. Op te houden als in: het benadrukken. Wat je wel kunt doen: duidelijk maken dat je van haar houdt en voor haar klaar staat als ze je nodig heeft. De communicatie open houden. 

Op het gebied van voeding en beweging kun je nu even niet zo veel doen, want ze wordt boos bij elke suggestie. Laat het dan ook maar los. Nou ja, zorg natuurlijk wel dat er elke dag gezond eten op tafel staat. En je kunt laten zien dat fietsen en lopen heel gewoon en zelfs leuk is. Maar dat doe je vast al. 

Zit ze op een sport, of zou ze op een sport willen gaan, dan zou je dat kunnen stimuleren? Of jullie gaan samen leren hardlopen? 
Ik sportte nooit zoveel, vroeger wel op school, hockey, trefbal, basketbal, allemaal vond ik dat leuk, maar een verplichte sport op een club vond ik maar niets. Later ben ik wel eens naar een sportschool geweest om 'steps' te doen, maar ik vond het al gauw saai. 
Toen begon mijn dochter met hardlopen een schemaatje van een internetsite afgehaald, iets van 1 minuut rennen 1 minuut wandelen (de eerste dag) en dan 2 dagen later nog eens en vervolgens begonnen de minuutjes op te lopen. Nou echt, de eerste keer kwam ik nog niet tot de hoek van de straat, maar de keer erop wél en door die kleine verbeteringen te zien, begon ik het zelfs leuk te vinden! 
Ik doe dit nu al een paar jaar en onlangs wilde mijn niet sportieve broer een keertje mee en hij is ook om, het is namelijk, als je rustig opbouwt echt lekker om te doen, je maakt je hoofd leeg en je voelt je gewoon beter (zeker achteraf ) Ik heb geen hoge doelstellingen verder, ik loop een paar keer per week en max 5 km, soms 4, hoef niet meer dan dat.

Zou zoiets leuk zijn om samen te doen, jij met je dochter of nog een vriendinnetje erbij, het is leuk als ze progressie ziet, al is het maar 1% per keer!  (en goed voor de lijn, dat was eigenlijk mijn insteek)