Dochter 19 liegt en doet stiekem wat verboden was, ouders in scheiding en vader laat t gaan

Loslaten, ze is volwassen!

Ik snap dat je je ergert aan je ex, maar serieus, wil jij een volwassen vrouw verbieden op reis te gaan? Laat haar los. Je projecteert volgens mij de boosheid op je ex op je dochter.

Dat verhaal over alimentatie: wat staat daarover in het convenant? Betaalt hij aan jou de alimentatie voor jullie dochter? Waarom? Dat zou hij aan haar moeten betalen, want ze is volwassen. En als hij haar niet betaalt wat hij zou moeten, dan moet ZIJ daarvoor naar het LBIO. Die kan de overeengekomen alimentatie innen voor haar. En/of voor jou, als hij ook voor je zoon niet (voldoende) betaalt.

Dus, het antwoord op je vraag is: je kunt (en vooral: moet) niks doen om de vader tot 'verantwoordelijk gedrag' op te roepen. Je moet je vooral realiseren dat jullie uit elkaar zijn, en dat ieder verantwoordelijk is voor de tijd dat de kinderen bij hem/haar zijn. En dat je dochter volwassen is, en je zoon ook bijna, dus dat je zo wie zo niet meer zo heel veel te zeggen hebt over ze.

volwassen?

dankjewel koffiekop voor je (nogal scherpe) reactie. Hoezo volwassen als ze bij mij (en haar vader) woont en ik betaal haar scholing, telefoon, internet, sport, rijlessen, kleding, uitjes etc? Ze eet uit mijn koelkast en is volledig nog afhankelijk. Ik denk niet dat ik boosheid op haar projecteer. Maar vaak ben ik boos op haar , dat wel. Ik vind haar erg lui - het kost veel moeite om haar zover te krijgen om in huis mee te helpen, hond uit te laten of op te ruimen. In tegenstelling tot haar broer, die veel meer behulpzaam is en uberhaupt contact zoekt met mij in de zin van kletsen samen etc. Zij komt thuis, eet hier, slaapt hier, en gaat veel uit, maakt weinig contact , is gesloten. Maar ze is nog onder mijn dak en mijn vleugels dus oh ja, natuurlijk bepaal ik (samen met haar vader overigens) toch wel de grote lijnen wat ze weg of niet mag toch?? lijkt me volkomen normaal.

ik wil t ook loslaten nu maar voel een breuk . een scheur in onze relatie. Ze kijkt me niet eens aan, doet de ogen steeds weg...omdat ze zich schaamt voor t liegen ofzo...

ik wil een betere relatie met mijn dochter. hoe ?

Loslaten

ze is meerderjarig en jij gaat daar niet meer over.

Dat jij / jullie alles betalen moet je anders gaan regelen. (eerlijk is eerlijk, dat hadden jullie ruim een jaar geleden al moeten doen)

Ze is meerderjarig dus het is NIET normaal dat jullie nog de grote lijnen bepalen voor haar.
Huisregels over hoe je samen in het huis leeft wel: denk aan zachtjes doen als je laat terug komt, laten weten of je mee-eet of niet. Was alleen gewassen als het in de wasmand ligt etc. Maar niet meer of ze wel of niet uit mag, op vakantie gaat en met wie. Die kans heb je tot ze 18 zijn.

tips?

bedankt Jan. Hoe dan wel?

Toch loslaten

De relatie met je kinderen verandert als ze ouder worden. Je dochter probeert zich los te maken van jou en van je ex. En dat gaat, zoals bij bijna alle pubers, op een voor jou niet zo prettige manier. Dat zegt niks over jou, of over je dochter, of over jullie latere relatie. Als je het tenminste nu goed aanpakt. Ze wil blijkbaar meer vrijheid, meer eigen regie. En als jij dan op de rem gaat staan, eisen stelt, regels oplegt, dan creëer je zelf die breuk die je voelt.

Ga met haar in gesprek, als volwassenen onder elkaar. Ze snapt echt wel dat er van haar ook een bijdrage in huis verwacht wordt, net zoals dat zij verwacht dat er voor haar natje en droogje gezorgd wordt. Maar die vanzelfsprekendheid is eraf. En dat zou voor beide kanten moeten gelden. Dus, ga om de tafel en maak afspraken (en dat is echt heel wat anders dan dat jij eenzijdig regels oplegt) over hoe jullie met elkaar omgaan en wat ieders verantwoordelijkheid is. Spreek verwachtingen uit naar elkaar. En maak haar verantwoordelijk voor haar eigen inkomsten en uitgaven. Daar hoort dus ook bij dat zij de bijdrage van haar vader zelf ontvangt. Vervolgens kunnen jullie kijken naar het totale financiële plaatje. Gaat zij dan kostgeld betalen aan jou? Of gieten jullie het in een ander vat, bijvoorbeeld dat zij een dag/paar dagen per week zorgt voor het eten? Alles kan, als je er maar samen (!) afspraken over maakt, waar je haar ook zelf over laat nadenken en verantwoordelijk voor maakt.

En hou in je achterhoofd dat ze jou en je ex tegen elkaar uitspeelt, of in ieder geval opportunistisch is. Dat hoort er ook bij, bij scheidingen, en zegt nog steeds niks over jouw band met haar. En bemoei je niet met wat er bij je ex gebeurt. Daar ga jij niet meer over, en al helemaal niet omdat ze volwassen is. Ze voelt zich betutteld als jij je daarmee wilt bemoeien, en terecht.

Natuurlijk is het moeilijk, dat is loslaten altijd. Maar dat kun je haar prima uitleggen. Als ze maar voelt dat je haar serieus neemt, en dat je haar als een volwassene benadert. En natuurlijk loopt het niet vanaf dag 1 dan ineens soepel, en natuurlijk is het niet zo dat er nooit meer onenigheid is, of dat ze nooit meer over een grens gaat, maar zorg dat je verstandhouding met haar die van 2 volwassenen met respect voor elkaar wordt en blijft. En dat lukt alleen maar als jij uit de rol van bemoederende moeder stapt.

Nog een rode vlag trouwens

Laat je vaak merken dat je haar broertje leuker/liever vindt? Niet doen! Ze zijn anders, en gelukkig maar. Ze hebben allebei hun leuke en minder leuke kanten. Misschien helpt het in de communicatie en in je gevoel naar haar als je wat vaker probeert haar leuke kanten te zien, en te benoemen. Negativiteit wordt beantwoord met negativiteit. Helpt trouwens vast ook in je communicatie met je ex.

tips please

dag Flavia! bedankt voor je reactie! JA !! ik had oprecht gehoopt dat ze intussen een studente was geworden ergens in Amsterdam of Leiden en op kamers ging maar nee... ze was blijven zitten dus vandaar. Heb jij ook pubers? van 18\19 in huis? Over de was - grappig dat je dat opmerkt... mijn dochter kan namelijk niks schelen blijkbaar of de kleding gewassen is))) ze draagt even goed kledingstukken die al stinken naar zweet... Zegt t niet te merken. Als ze soms binnenloopt dat stinkt de hele kamer. Ze had een jaar lang luizen, ging petje dragen om t te verbergen. Het is pas gestopt toen ik er echt bovenop ging zitten en om de dag behandelen. Dit alles frustreert me best wel. Ik ben zelf een verzorgde vrouw, hou van net en opgeruimd huis maar haar lijkt t niet te boeien allemaal. dus... als ik haar kleren niet was....loopt ze te stinken!! of ik moet iedere keer drie keer dwingen dat ze iets in de was gooit...

Hier ook twee pubers in huis. Twee tips, laat je frustraties over de alimentatieveplichtingen, levenshouding van je ex geen rol spelen in de afspraken die je met hem maakt over de kinderen. Dat leidt alleen maar tot ruis en verkeerde boosheid. Tweede tip, ga er niet van uit dat je kinderen net zo zijn als jij zelf. Niks frustrerender dan dat. Tuurlijk is een basale hygiene nodig, maar als ze niet zo verzorgd of opruimerig zijn als jij dan doe je daar weinig aan.

lastig hoor

Ik zou het toch ook loslaten, heb zelf kinderen van 21 en 23, dus deze fase is net voorbij.
Op hun 18e moesten ze toch echt veel zelf betalen, in ieder geval telefoon, rijlessen, sport, kleding en uitjes, internet is gewoon wifi hier thuis, daar kan ze natuurlijk gewoon op meeliften en scholing betalen wij als ouders wel.(wij zijn ook gescheiden)
Dus voor de zaken die ze zelf moet betalen moet ze een baantje gaan zoeken en anders heeft ze dus geen nieuwe kleding of uitjes en een heel karig pre-paid abonnementje op haar telefoon.
Wassen deed ik ook alleen de spullen die in de wasmand liggen, de vloer van mijn dochters kamer zag je trouwens op die leeftijd niet meer, die lag bezaaid met kleding, vies en schoon door elkaar.
Ze gaat vanzelf een keer commentaar krijgen dat ze stinkt, dat werkt niet zo goed als jij het zegt, maar veel beter als haar vrienden en klasgenoten het ook gaan zeggen (alhoewel ik haar er zelf denk ik ook wel regelmatig op zou wijzen)
Ze hoefden hier niet heel veel in het huishouden te doen, ik werk vanuit huis dus had daar zelf voldoende tijd voor, dat scheelde voor mij dan natuurlijk wel een strijdpunt. Ze moesten hier alleen iedere avond afruimen en alles in de vaatwasser zetten en de keuken fatsoeneren. En dat deden ze samen, soms mopperend, maar ze deden het wel.
V.w.b. je ex, je kunt de alimentatie laten herberekenen voor die laatste jaren, of het zo laten. Verder is het zijn pakkie an als de kinderen in zijn tijd bij hem zijn, alhoewel ik me je boosheid best kan voorstellen, zo worden je afspraken over het wel of niet op vakantie gaan wel ondermijnd, daar zou ik ook van balen.
Maar dus verder wat de anderen zeggen, loslaten, ze lijkt een late puber te zijn, en er met de pet naar gooien op school, dat hoor ik vaker, ook bij de kinderen van vrienden, daar heb ik niet echt een oplossing voor, ze moet het zelf zien en willen en soms komt dat een paar jaar later pas. Dan moet ze er dan nog maar hard aan trekken, blijf aangeven dat ze er zelf voor werken moet, dan heb jij in ieder geval je best gedaan, je kunt moeilijk haar tentamens of examens voor haar gaan doen, dus het is niet anders.

Sneu

Volgens mij lukt het je dochter allemaal niet zo.
Ze wil wel verzorgd zijn (draagt petje om luizen te verbergen) maar heeft (nog) geen idee hoe.

Ik krijg een beetje het gevoel dat je vanalles van haar verwacht en dat ze daar nog helemaal niet aan kan voldoen.

Ik zou vooral zorgen dat je weer een goede band met haar krijgt. Onderzoek je eigen negatieve gedachten, zorg dat je ze los kunt laten, investeer in haar en jullie relatie.
En wees blij voor haar dat ze, in een fase waarin ze het best moeilijk zal hebben, wie weet maakt ze zich ook veel zorgen om school etc, en ze kan daarbij niet bij jou terecht (!) toch een (hopenlijk leuke) reis heeft kunnen maken.

sneu ...?

ik lees graag jullie reacties. Beste Bas, opmerkelijk dat je schrijft - mn dochter kan niet bij mij terecht.... Ik vraag me af hoe je dat concludeert. Ik ben er namelijk altijd voor haar geweest. Bijles zoeken nog vorig schooljaar? mijn initiatief.. samen met haar altijd naar bijles instanties...vragen waar ze hulp nodig had... erg dure bijlessen betalen... probeer te praten met haar. Maar ze is moeilijk bereikbaar of zegt dat alles oke is (wat later blijkt niet zo te zijn.) als er een jurk gekocht moet worden voor eindjaars gala op school...wie gaat er met haar ? mama.. wie betaalt t ? mama. Ik geef naar mijn idee ook genoeg complimentjes over hoe mooi ze is etc. Als ze er leuk uit ziet. Ik geef haar genoeg vrijheid om uit te gaan, geen tijdgrens om thuis te komen etc. Maar heb idd last als de weinig regels die ik wel stel - niet nagekomen worden.. nu deze leugens nog. Ik wil alleen maar goede moeder zijn, en boven alles - goede relatie met mijn dochter. wat nu ver te zoeken is. wat kan ik nog doen? weekend weg met haar alleen? heeft iemand ervaring?

Aan afspraken houden, volwassen of niet

Het oorspronkelijke probleem dat M postte, gaat om afspraken maken en je daaraan houden. Het doet er niet toe of het meisje 19 of 9 en of de ouders wel of niet gescheiden zijn.
Zoals ik het lees, hebben moeder, vader en dochter een duidelijke afspraak gemaakt: dochter mag op reis, op voorwaarde dat ze géén onvoldoendes heeft.
Ze heeft wel onvoldoendes, dus mag ze niet op reis. Daar zijn moeder en haar ex-man het beiden over eens.
Met de vakantie in aantocht, blijkt ex-man toch te verslappen. Hij wil dochter wel laten reizen (mogelijk omdat dit hem goed uitkomt vanwege zijn eigen vakantieplannen). Moeder wil zich als enige aan de afspraak houden. Vader en dochter zeggen ja, maar doen ondertussen nee. Dochter gaat stiekem toch op reis.
M, ik begrijp dat je je nu bedrogen en in de steek gelaten voelt. Het heeft je veel energie gekost om de anderen twee zich aan de afspraken te laten houden en achter je rug om gaan ‘ze’ gewoon hun eigen gang.
Ik zou aan je ex-man verder geen energie verspillen. Boetes en rechter vind ik helemaal wanhoopspoging. Misschien wist de vader echt van niets en misschien wisten de grootouders niets van de afspraken. Bovendien kun je je man en je schoonouders niet heropvoeden.
Op je dochter heb je nog wel invloed. Ik zou met haar praten over je teleurstelling dat zij stiekem toch op reis is gegaan en zich niet aan de afspraak heeft gehouden. Geef daarbij wel aan dat je begrip hebt voor de spagaat waarin zij verkeerde. Als haar vader het al niet belangrijk vindt om zich aan afspraken te houden, dan wordt het voor haar wel extra moeilijk. Dat zij hierin haar verantwoordelijkheid beseft, is een stap in de richting van volwassenheid. Want volwassen, dat ben je echt niet vanzelfsprekend, alleen omdat de overheid bepaalt dat een kind dat met 18 jaar moet zijn.

De leeftijd bepaalt niet of een kind volwassen is

Ik vind dat er, in dit draadje en in het algemeen op dit forum, wel erg gemakkelijk gezegd wordt: je kind is volwassen en je hebt er niks meer over te zeggen. Dan gaat het om kinderen van 17, 18, 19 jaar. Hoezo moet je van hen verwachtten dat ze alles al zelf weten en kunnen bepalen zonder invloed van de ouders? Veel kinderen van die leeftijd zijn hartstikke onzeker, zitten geestelijk in de knoei, voelen de enorme druk van het (straks) op eigen benen moeten staan. En dan zouden hun ouders hen daar niet in mogen begeleiden? Waarom niet?

dank Wilmama !!

dankjewel Wilmama voor je begrip! Ik schrijf voor het eerst in mijn leven op een Forum en vewachtte eigenlijk een beetje begrijpend en luisterend oor en begrip maar het net eventjes net meer een aanval op mij als "foute moeder" )) inderdaad - zo voel ik nu. Verraden en belogen. Terwijl ik zo mijn best loop te doen voor haar... in alles. Werk me kapot namelijk. Ik zit nu met tranen in mijn ogen. Heeft verder idereen zo alles op een rij met pubers thuis?? zo lijkt t. Maar toch denk ik dat niet

yes

helemaal mee eens Wilmama ! overigens als ik rondkijk naar andere leefttijdsgenoten van mijn kenderen - veel drugs, drank, seks e.d. Bij mijn kinderen niet. Dan heb ik als moeder met mijn opvoeding toch niet zo slecht gedaan afgelopen 19 jaar bloed zweet en tranen. Om gelijk maar de oordeel te horen hier van voorbijgangers dat ik BLIJ moet zijn voor mn dochter dat ze leuke vakante (ook al stiekem) heeft gehad en gelogen naar mij? omdat ze blijkbaar "toch al niet terecht bij mij kan met haar zorgen"

Kletskoek, ik heb met mijn kinderen de wereld over gereisd - van Californië tot Rusland en Dubai , om maar niets te zeggen over europa. Het is niet dat mn dochter zo zielig is en nooit een reis mee maakt !! Het ging hier om achter de rug doen, en liegen. Hoezo moet ik er blij mee zijn

Als je alleen begrip wil, en mensen die je groot gelijk geven, dan moet je dat in je eerste bericht even duidelijk aangeven...

Natuurlijk snap ik dat je boos bent, zou ik ook zijn. Op je ex én op je dochter. En ja hoor, ik heb ook twee dwarsliggende pubers, van het type Ikke ikke en de rest kan stikke. Die wel graag de auto willen gebruiken om vriendinnetje te bezoeken, en het niet nodig vinden te vragen of ze kan blijven slapen en tegelijk te belazerd zijn om de tafel af te ruimen of de hond uit te laten. En daar baal ik ook van, en dat gaat hier ook best wel eens met ruzie en tranen, van beide kanten.

Maar het gaat erom hoe je probeert mee te bewegen met je groter wordende kinderen. En om wegen om uit die negatieve spiraal te komen. Ik had het idee dat je daar tips voor vroeg. Dan helpt het (kan het helpen) als buitenstaanders hun visie geven. En dat is echt wat anders dan meehuilen. Op een forum heb je ook geen invloed op de reacties van anderen. Je kunt negeren wat je niet aanstaat. Maar je kunt ook kijken of je er misschien toch iets aan kunt hebben, aan die andere visies. Misschien kun je met 'andere ogen' naar je eigen situatie en je eigen handelen kijken. Een van de wijsheden die hier vaak rondvliegen is dat je een ander niet kunt veranderen, alleen je eigen gedrag. En nog een mooie: als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg. En dat is allebei zo waar!!! Dus, als jij wil dat je dochter haar gedrag verandert, zul jij je eigen gedrag moeten veranderen.

Als je boosheid, frustratie en teleurstelling over je ex, dochter en de reacties hier wat afgenomen zijn, raad ik je aan alles nog een keer te lezen. En hou daarbij in je achterhoofd dat niemand zegt (of vindt) dat je een slechte moeder bent. Maar dat we je laten zien hoe je ook kan kijken naar de situatie, waar wij (vaak toch wel ervaringsdeskundigen) denken dat je winst kunt halen, en hoe.

Drank, drugs en sex

Drank drugs en sex worden doorgaans niet veroorzaakt door een slechte opvoeding. Je hebt gewoon geluk gehad.

Omarm haar!

Voor wat het waard is, hier een paar tips van een moeder die het zelf totaal verbruid heeft bij haar eigen dochter:
Hou je er aan vast dat je het al die tijd niet slecht gedaan hebt. Die basis die je gelegd hebt, blijft bestaan. Dat je dochter niet aan de drank en drugs is, biedt hoop. Behalve de 'leugen-reis' doet ze verder kennelijk niet veel fout.
Laat haar verder weten dat je trots bent op de dingen die ze goed doet. Die rommelige kamer is maar bijzaak. Niet die luizen, niet die ongewassen kleding, maar benoem dingen die vanzelfsprekend lijken, bijv als ze haar broertje helpt, de vaat inruimt, of wat je ook maar opvalt.
Probeer in ieder geval naar haar te luisteren en haar echt te 'horen'. (En toets of je goed hoort wat je denkt te horen - dat gaat bij mij fout).
Beloon ook kleine positieve zaken. Of ga gewoon samen naar de film of uit eten, niet als beloning, maar gewoon omdat het leuk is.
Probeer niet teveel te preken en te praten over moeilijke dingen(zoals ik in mijn wanhoop teveel doe).
Maar wat je ook doet en wat iedereen ook zegt: laat haar niet los. Omarm haar!

wet van de paradox

Ja je ziet dit in zoveel opvoedsituaties: de een is te makkelijk qua regels en daar wordt de ander strenger van waardoor de eerste weer makkelijker wordt/
Misschien kun je de wet van de paradox toepassen en in een aantal zaken makkelijker worden: dan maar vies, dan maar dronken, maar wel je school afmaken.

Overigens: iedereen zegt laat los ze is volwassen en dat dacht ik ook in eerste instantie. Maar toen ik las dat ze haar middelbare school nog af moest maken en bij je in huis woont, vond ik het toch wat genuanceerder liggen. Ja ze is volwassen, maar ze woont ook in huis met anderen, laat ze zich dan volwassen gedragen.

Wat ik versta onder loslaten

is niet dat je je handen ervan af trekt en het haar allemaal zelf uit laat zoeken. Maar wel dat je er minder bovenop moet zitten, bemoeien met, regels opleggen. En iemand gedraagt zich natuurlijk niet ineens volwassen alleen omdat ie 18 is geworden. Maar als je iemand klein houdt door jouw opstelling (zoals ik al zei, regels opleggen ipv in overleg dingen afspreken bijvoorbeeld) dan gaat een puber zich losworstelen. En dat gaat dan vaak op een wat minder prettige manier.

Ik laat mijn kinderen (17 en 20) heel erg los, maar ik omarm ze minstens net zo intens en vaak als vroeger. Er wordt hier ook nog genoeg geknuffeld. Ze liggen zelfs nog met regelmaat bij ons in bed om te kletsen en te stoeien. Dat kan heel goed samengaan met loslaten op andere vlakken.

Wij helpen ook nog met van alles. Ook de oudste van 20. We overleggen, dragen suggesties aan en helpen herinneren. Maar we doen dat wel steeds minder. Zeker omdat ze laten zien dat ze de verantwoordelijkheid aankunnen en oppakken. Het is een wisselwerking. En er zit zeker ook een groot stuk geluk hebben bij. Een gezellige vriendengroep waarin heel weinig wordt gerookt, gedronken en geblowd bijvoorbeeld.

Eens met Maro: pick your battles. Wat vind je echt belangrijk, ga daar dan ook voor. School afmaken lijkt mij inderdaad belangrijker dan schone kleren. Maar, dat gezegd hebbende, je kunt haar niet dwingen. Ze moet het zelf doen, dat leren. Het muntje moet bij haarzelf vallen. En hoe meer jij duwt en trekt (bijles) op haar leeftijd, hoe moeizamer het zal gaan. Omdat ze dan nog niet leert om zélf verantwoordelijkheid te nemen. Ze leunt dan nog steeds op jou.

Sneu

'ik had oprecht gehoopt dat ze intussen een studente was geworden ergens in Amsterdam of Leiden en op kamers ging maar nee... '

Het zal je moeder maar zijn.

En wat als het fout gaat?

"Wij helpen ook nog met van alles. Ook de oudste van 20. We overleggen, dragen suggesties aan en helpen herinneren. Maar we doen dat wel steeds minder. Zeker omdat ze laten zien dat ze de verantwoordelijkheid aankunnen en oppakken. Het is een wisselwerking. En er zit zeker ook een groot stuk geluk hebben bij. Een gezellige vriendengroep waarin heel weinig wordt gerookt, gedronken en geblowd bijvoorbeeld."

Ja, ik denk dat wij toch wel allebei hetzelfde bedoelen. Niet in één keer loslaten en plons in het diepe met 18, maar geleidelijk aan. Ik denk dat M. dat ook bedoelt en ook zo doet. Die afspraak dat dochter niet op reis mocht zolang haar schoolresultaten slecht zijn, zal toch in samenspraak met dochter zijn gemaakt. Hoewel er dan best dwang van de ouders aan te pas mag komen. Goede schoolresultaten mogen ze best eisen (zeker na zittenblijven!). Maar dochter wil natuurlijk best graag op reis als de resultaten slecht zijn dus enige dwang mag er dan

Maar dan komt de moeilijke fase. Wat als het ondanks overleg en verantwoordelijkheid geven fout gaat? Om het naar mijn eigen situatie te trekken: wat doe je als je kind die groeiende vrijheid en verantwoordelijkheid niet aankan. Geestelijk in nood raakt uit angst voor de toekomst. Gaat drinken en blowen door faalangst. Van school gestuurd wordt. Leerplichtig is maar ook spijbelt van de 'drop out klas' ? Geen baantje aan kan. Hoe hard moet je je kind dan loslaten? Of is het dan toch beter de regels weer wat aan te trekken en te voorkomen dat ze dagelijks stoned is bij voorbeeld?
Ik krijg wel de tips om haar los te laten, tot ze helemaal de bodem van de put heeft bereikt. Ik heb eerder het gevoel dat ik juist teveel vrijheid heb gegeven.

Sydney sneu?

"'ik had oprecht gehoopt dat ze intussen een studente was geworden ergens in Amsterdam of Leiden en op kamers ging maar nee... '

Het zal je moeder maar zijn."

Hoe bedoel je ? Wat is hier volgens jou mis met deze wens van moeder? Dat meisje zit op het vwo, dan is gaan studeren en op kamers gaan toch de logische stap? Dat is toch ook wat de bedoeling is met opgroeien? (En sluit toch aan bij wat hier geschreven wordt over zelfstandig worden en loslaten?)
Het klinkt niet alsof moeder het kind enorm onder druk zet. Als ze op de havo had gezeten had ze geschreven op een hbo, of op de mavo/vmbo op het mbo.

Soms

Doet het me hier op het Forum wel wat denken aan het programma Kitchen Nightmares, waarbij restauranthouders ervan uitgaan dat hun restaurant niet goed loopt omdat hun klanten te dom zijn.
Want aan hun eten kan het niet liggen. Dus nodigen ze een specialist (Gordon Ramsey) uit om te kijken wat eraan schort, waarna ze heel verontwaardigd zijn dat hij kritiek heeft op het eten, de service, de prijzen, de inrichting etc. Want wat weet hij er nou van?!
Als je hier iets post in de hoop dat iedereen je bijvalt dan kom je van een koude kermis thuis. Je krijgt diverse spiegels voorgehouden en die zijn allemaal weinig flatteus.
Anderzijds, je wordt wel aan het denken gezet en al hoef je het niet met alles eens te zijn, het levert hopelijk weer wat stof tot nadenken op.
En voor veel mensen die hier reageren op vragen geldt: been there, done that, won the t-shirt.
Maar iedereen doet het anders en elke situatie is anders. En we zijn geen van allen specialist, en ook geen van allen aantoonbaar succesvoller dan anderen. Dat maakt het misschien makkelijker om advies te aanvaarden.
Ik mis Lanza wel, de laatste tijd.

Overigens

Zou ik ook boos zijn als er een harde afspraak ligt "bij slechte cijfers gaat de reis niet door" en vervolgens wordt die afspraak achter je rug om door alle betrokken partijen geschonden en mag je daar zelf achter komen.
Maar goed, je bent niet voor niks gescheiden neem ik aan, dat zal niet zijn omdat je zo'n goede steun had aan je ex.

Als zich een probleem

voordoet en blijft aanhouden zoek dan een oplossing in een andere richting.

Dat je boos bent begrijp ik heel goed, zou ik ook zijn. Ik ben gescheiden en heb een dochter van 18.

Natuurlijk is het niet zo dat een kind vanaf het moment dat hij/zij 18 is meteen volwassen. Dat gaat in kleine stapjes en het 18 jaar worden geeft je als ouders de ruimte om wat extra stappen te zetten. Ze mogen dan b.v. zelf hun telefoonabonnement op hun naam zetten. Als ouders dus meer ruimte om de jongvolwassenen te leren van hun fouten.

Mijn dochter zei het afgelopen zaterdag nog. Mam als het van iemand anders afkomt is het heel anders dan dat jij het zegt. Dat probleem heb jij ook. Natuurlijk kun je vanalles blijven roepen en aangeven, maar het wordt pas 'echt' voor een kind als iemand anders dan mama of papa het zegt.

Wat zou je dus kunnen doen. Als eerste zou ik dochter vertellen dat je weet dat ze wel op reis is gegaan. Op die manier kun je die angel uit jullie relatie halen. Eerder schrijvers hebben al aangegeven wat je het beste zou kunnen zeggen. Zelf zou ik benadrukken dat ik niet boos ben en heel goed begrijp waarom ze het heeft gedaan.

Daarnaast schoot mij ook iets anders te binnen tijdens het lezen van je draadje. Je geeft aan dat je complimenten geeft over dat ze mooi is. Dat is heel goed bedoeld, maar weinig effectief. Probeer te complimenteren voor dingen die zij zelf in de hand heeft. Mooi zijn is iets waar jezelf niet veel aan kunt doen. Je kunt je te grote ogen nu eenmaal niet kleiner maken, enz. Geef dan een compliment dat ze de kleding leuk bij elkaar heeft gezocht en haar er leuk uit laten zien. Het lijkt iets kleins, maar het werkt vaak heel goed.

Wat je verder zou kunnen proberen is de zaken haar probleem te laten. Ja, ze stinkt als ze haar kleding niet laat wassen. Er zijn echt wel mensen die dat tegen haar zullen zeggen. Probeer dat voor verschillende dingen te bekijken en bespreek dat ook gewoon met haar. Het klinkt voor mij alsof je dochter behoefte heeft aan 'ondertiteling'. Dus als jij haar kleding alleen maar wast als het in de wasmand ligt vertel het haar letterlijk en geef ook de reden erbij.

Om je relatie beter te krijgen zou je kunnen kijken naar dingen die jullie beide leuk vinden om te doen. Niet iedereen vind het makkelijk om zomaar gezellig te kletsen, terwijl als je samen wat doet (koken, in de tuin werken, knutselen of wat dan ook) een gesprek vaak veel makkelijker op gang komt.
Ik heb mij mijn dochter gemerkt dat het door mij vertellen aan haar dat ik trots op haar ben omdat ze... of dat ik het fijn vind dat ze .... erg goed werkt.
Dat stukje 'ondertitelen' houdt voor mij ook in dat ik mijn dochter heb uitgelegd dat leeftijd een beetje hetzelfde werkt als groeien in de hoogte. Als je 3 jaar oud bent dan kun je nog niet zoveel zien, omdat er heelveel dingen in de weg staan. Als je 18/19 bent kun je nog niet overzien wat een beslissing voor gevolg heeft voor je latere leven. Daarbij meld ik ook vaak: Je hoeft mij niet te geloven, vraag het maar aan andere volwassenen.

Ik wens je heel veel strekte. Het sterker maken van jullie band lijkt mij voor jou en je dochter belangrijker dan je gelijk halen bij vader.

Wilmama

Ik bedoel dat ze haar dochter liever kwijt dan rijk is. Dat voelt voor het meisje vast niet fijn.

Ik adviseer je blij te zijn

voor haar omdat het allemaal zo enorm zwaar en negatief klinkt.

Natuurlijk hoef je een kind met 18 niet helemaal los te laten, ik help mijn kind ook nog met veel.
Maar ik vind dat zo rond de 18 de tijd van beslissingen nemen voor kind echt wel voorbij is.
En als je zelf teveel last heb van gedrag of keuzes van je kind dan moet je zelf andere keuzes gaan maken.
Je kapot werken voor je kind is doorgaans echt niet meer nodig als het 18 is en doe je dat wel wordt het de hoogste tijd daar verandering in te gaan brengen.

Zou ik je iig wel gunnen. En ja, sorry, ook je kind.
Mij klinkt het allemaal erg benauwend in de oren.

Reactie op Bas

Ik ben het wel met Bas eens, dat het niet nodig is (en nooit was) om je kapot te werken voor je kind. Goed is vaak al goed genoeg. Maar als ouder ga je vaak een stapje verder dan nodig is. En verwacht je daar dankbaarheid voor van je kind(eren). Dat proef ik bij jou ook een beetje. En dat moet je niet doen. Is moeilijk, ik trap er ook nog regelmatig in, maar dat moet je echt proberen af te leren. Je kinderen hebben namelijk nergens om gevraagd. Niet om geboren te worden, niet om de scheiding, maar ook niet om dat jij je kapot hebt gewerkt. Misschien had je dochter het wel prettiger gevonden als jij minder hard had gewerkt, jullie minder hadden gereisd, maar dat jij vaker thuis was geweest. Ik zeg maar wat, he.
Zo vond ik het vroeger juist heel beklemmend en een inbreuk op mijn privacy dat mijn moeder iedere dag thuis klaar zat met een kopje thee. Bedoelde ze natuurlijk heel erg goed, maar als kind had ik het heerlijk gevonden ook eens het rijk alleen te hebben en niet meteen te moeten vertellen hoe mijn dag was geweest. Mijn moeder begreep dat niet, ik kreeg dan naar mijn hoofd dat ik een ondankbaar wicht was en dat zij ook liever had gewerkt (want we hadden het verre van breed). Het gaf een hoop wrijving, die eigenlijk niet nodig was. We waren allebei gelukkiger geweest blijkbaar als ze wél was gaan werken.
Anyway, mijn punt is dus dat je dingen niet moet doen in de verwachting dat je kind je daar dankbaar voor is. Je doet iets omdat JIJ vindt dat het nodig is, of fijn, of wat dan ook.

Er is een mooie tekst van Khalil Gibran die je misschien wel aanspreekt:

Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van 's levens hunkering naar zichzelf.

Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.

Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.

Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,
want hun zielen toeven in het huis van morgen,

dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk hun te worden, maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken.

Want het leven gaat niet terug,
noch blijft het dralen bij gisteren.

Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten.
De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige,
en hij buigt je met zijn kracht opdat zijn pijlen snel en ver zullen gaan.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter
een vreugde voor je zijn:
want zoals hij de vliegende pijl liefheeft,
zo mint hij ook de boog die standvastig is