Dochter 19 liegt en doet stiekem wat verboden was, ouders in scheiding en vader laat t gaan

maar ze is wel volwassen

Ik ben het met vorige reacties eens . Ze is volwassen en dus moet je afspraken maken maar dingen verbieden zoals een reis maken kan niet meer. Als ze nu de deur uit loopt en op wereldreis /trouwen etc hou je haar ook niet tegen.
Je kan wel afspraken maken over huisregels, als huisgenoten zeg maar.
Jij betaalt haar kost en inwoning en daar staat wat tegenover. Zoals je best doen op school.
Kamer niet mee bemoeien. Maar wel afspreken wordt het te erg (stank, ongedierte etc) . Dan komt er professionele schoonmaak en kosten zijn voor haar.
Zelf laten weten of ze thuis slaapt. maar wel bv voor 11 uur laten weten of ze thuis slaapt ivm nachtslot en anders staat ze voor een dichte deur.
Zelfde met eten. voor 5 uur laten weten of je thuis eet, anders is er niet op je gerekend.
En dit draai ik dus bewust zo om. verantwoording ligt bij haar .
Voor de rest dus niet echt regels, wel een bijdrage in het huishouden. Laat haar maar zeggen wat ze gaat doen en wanneer. Jullie zijn huisgenoten. Huishouden is dus ook een deel voor haar.
En zelf haar ziektekosten verzekering en bijdrage aansprakelijkheidsverzekering laten betalen.
Net zoals kleding etc.
Jij betaalt alleen kost en inwoning en de school.
voor de rest niets. zo krijgt ze ook meer financieel inzicht.
En natuurlijk zal je eens iets voor kopen. Maar dan zal ze het wel meer waarderen.

dank

Dankjewel Lotte, heel erg bedankt ook Paddington, en Wilmama, Koffiekop. Ik heb meerdere keren jullie berichten gelezen en zal het nog eens doen.

Wat ik besloten heb - ik laat het rusten, deze zaak met verboden reis. Heb wel aan mijn zoon en de ex laten weten dat ik er achter ben... that's it. Verder geen scene van gemaakt

Deze week zijn de kinderen bij vader en vandaag heft dochter theorie examen rijden. Ik heb aangeboden om met haar mee te gaan en ze vond t erg lief. Ook gisteravond belt ze mij dat ze met vriendin gestrand is in de trein die niet verder rijdt wegens aanrijding, en vraagt of ik ze kan ophalen. Zeer typerend verhaal. Ik doe dat, uiteraard. Maar denk altijd : waarom bel je je vader dan niet, het is zijn week... en, is het wel verstandig om naar de bios te gaan met vriendin als je morgen zo n belangrijke examen hebt? Ik heb haar trouwens nooit zien leren voor die examen uberhaupt. Ben benieuwd…. Maar oke, ik heb jullie gehoord. Zo moeilijk als het is - ik prober niet te oordelen. Ik zal maar door de fingers kijken (iets vaker) en iets vaker complimenten geven over positieve dingen wat ze doet. Zeggen dat ik trots ben...

en Sydney je bent zelf sneu (of jaloers misschien) Heb jij nooit mogen studeren of was je beneden niveau ofzo?? Studeren in een andere stad is heeeeeel normaal en zelfs prestigieus voor jongeren van 18\19 jaar die VWO gedaan hebben! ja echt)))) Daar had mijn dochter zelf van gedroomd en ik voor haar - al haar schoolvriendinnen studeren al ergens en velen zitten op kamers en zijn super trots op en blij, echt studenten leven ! los van ouders (die wel blijven helpen uiteraard) dus...zo sneu is t lang niet, geloof me. Ik heb ook gestudeerd , zelfs in t buitenland vanaf mn 19e. Tijd van mn leven was t. Misschien mocht jij t zelf nooit mee maken, en daarom projecteer je … Dan is t sneu voor jou, mijn spijt !

In zijn algemeenheid

Even los van het feit dat er gelogen is over de reis etc.

We hebben hier ook een jongvolwassene in huis en hij doet de dingen ook wel eens anders dan ik verstandig vindt. Wat ik altijd bij mezelf probeer te bedenken: hij had ook op kamers kunnen wonen en dan had ik het niet eens geweten. Dus hoe erg is het? Ik probeer hem dus zijn leven te laten leiden en keuzes maken alsof hij op kamers woont. Zolang hij met zijn beslissingen geen negatieve invloed heeft op de mensen hier in huis (financieel of qua omgang e.d.), laat ik het dus gaan en laat het hoogstens eens bij een opmerking dat een andere manier misschien beter zou kunnen zijn.
Dus als hij na het sporten met vreselijke stinkvoeten thuiskomt, willen we dat hij eerst doucht voordat hij bij ons komt zitten. Stinkt hij niet, dan mag hij dat zelf uitmaken. Hij kan natuurlijk ook met stinkvoeten op zijn eigen kamer gaan zitten en later douchen.
Wij betalen zijn studiekosten zolang hij de studie binnen de geplande tijd afrondt. Als hij door eigen domme keuzes langer over zijn studie doet, zijn de extra kosten voor hem. En hoe hij verder studeert, dat is zijn eigen pakkie an.

Dat soort dingen dus.

Oh grappig Lotte

Ik zie dat jij min of meer hetzelfde zei, die bijdrage zag ik zojuist nog niet.

Zorgen voor 18-jarigen

Met de opmerking: ze is 18 dus volwassen, wordt volgens mij niet bedoeld: dus laat je haar vallen. Als er iets is wat je kunt doen doe je dat, zoals je dat ook zou doen voor de buurman, of een vriend of zo.
Het wordt anders als je bepaalde dingen als ouder bij jezelf houdt (ik betaal nog....) en daar dan ook een bepaalde macht aan vastknoopt (dus moet jij je nog houden aan mijn regels).
Het is nu nog maar een paar maanden voordat de eindexamens afgelopen zijn, en daarna zal er een nieuwe fase aanbreken in haar leven.
Maar ik denk echt dat het goed is dat je 18-jarigen meer ruimte en meer verantwoordelijkheden geeft, om te beginnen op financieel gebied: zelf zorgen voor ziektekosten etc. En voor de dure uitgaven die jij (als ouder) van belang vindt en het kind niet kan betalen (rijlessen) afspreken hoe je dat ziet, bijvoorbeeld als een cadeau voor haar 18de verjaardag.
Anders wordt ongevraagde opoffering wel heel duur betaald, namelijk met andermans verlies van vrijheid.

Tsjor

Klein verschil

' ...vandaag heft dochter theorie examen rijden. Ik heb aangeboden om met haar mee te gaan en ze vond t erg lief.'
Wat ik bedoelde laat zich soms zien in heel kleine verschillen: ik heb aangeboden om.... alsof je haar een dienst wil leveren en alsof zij je daar dankbaar voor is (moet zijn). Je kunt ook zeggen: ik vind het leuk om mee te gaan. Dan hoeft ze je nergens dankbaar voor te zijn, hoeft ze het niet ' lief' te vinden, maar is zij degene die jou iets gunt: je mag mee.

Tsjor

Uiteraard

' Ook gisteravond belt ze mij dat ze met vriendin gestrand is in de trein die niet verder rijdt wegens aanrijding, en vraagt of ik ze kan ophalen. Zeer typerend verhaal. Ik doe dat, uiteraard. Maar denk altijd : waarom bel je je vader dan niet, het is zijn week.'

Waarom denk je dat dan altijd? Waarom zeg je dat niet gewoon? 'Heb je je vader al gebeld?' Of: 'Goed, ik zal je vader even bellen'.

Het is bijzonder complex, het 'uiteraard doe ik dat'. Nogmaals: voor de buurman zou je het ook doen, maar er zit bij jou iets meer aan vast, iets wat je niet uitspreekt, maar waarop je wel bepaalde oordelen baseert, enerzijds oordelen over jezelf (de goede, opofferende moeder), oordelen over de relatie dochter-vader (mijn relatie met haar is beter dan de relatie met haar vader), oordelen over de vader (het is nog wel in zijn tijd) etc.

Het is ook goed om eens te zeggen: sorry, ik kan niet, ik ben met andere dingen bezig. En dan het kind zelf laten uitzoeken hoe het verder moet. Vader bellen, wachten op de ingezette bussen of de volgende trein, naar het NS-personeel stappen: hoe moet dat nu, ouders van vriendin, etc. etc. Maar als jij altijd maar klaar blijft staan en altijd maar beschikbaar blijft, dan komt ze niet verder dan: moeder bellen.

Nog een paar maanden te gaan. Wie weet hoe het leven er dan uit ziet.

Tsjor

Afspraken

Wat betreft de afspraken die gemaakt zijn, bijvoorbeeld over de reis en de daaraan verbonden geen-onvoldoendes-eis: vraag je altijd af hoeveel ruimte de ander heeft gehad om deze afspraak te maken. Was er een afspraak mogelijk waarin ze zonder tegeneis kon gaan? Of heeft ze inbreng gehad, waarin ze eigen oplossingen kon aandragen voor jullie zorgen?

Tsjor

Tja die afspraken

Die afspraak over die reis en die onvoldoendes was natuurlijk geen afspraak. Dat was een straf voor onvoldoendes. Een afspraak komt van twee kanten.

Ik heb ook een jongvolwassen dochter (18) in huis wonen en wij hanteren eigenlijk geen regels meer van het soort waarbij de een de ouder is en de ander het kind. Althans, dat proberen we. Het valt niet altijd mee! De zorgen blijven, hét zorgen blijft ook.

Vanochtend was loslaten ineens fijn: ik had aangeboden tegelijk met dochter op te staan, akelig vroeg, om wat te helpen en samen even koffie te drinken voordat ze de hele dag op pad zou zijn. Ze nam het dankbaar aan, maar vanochtend kwam ze de slaapkamer binnen terwijl de wekker ging, om te zeggen dat ik eigenlijk ook best verder mocht slapen als ik dat wilde. Dat wilde ik erg graag, het voelde als een cadeautje

onvoldoendes en geen-vakantie-straf

Ik vind het ook niet echt een afspraak. Het oorzakelijk verband tussen onvoldoende en "voor straf geen vakantie" is hier sowieso geen optie. Dochter hier is ernstig dyslectisch, werkt zich het schompes en ik zou het nooit in mijn hoofd halen afspraken te maken mbt vakanties "verdienen" met voldoendes.
Maar ook met een kind bij wie schijnbaar alles vanzelf gaat zou ik me er niet aan wagen. Komop zeg, je baas doet dat toch ook niet als jij je vakantiedagen plant? Natuurlijk gaat ze!
Vakantie en school zijn echt verschillende dingen. De motivatie voor school moet echt ergens anders vandaan komen, helemaal als je 19 bent.

Als je voor het eerst op dit forum bent en dan pittige reacties krijgt is dan vast onaangenaam, maar om eerlijk te zijn vraag ik me juist door jouw reactiestijl af hoe de communicatie met je dochter klinkt. Kun je ontspannen met haar omgaan, je moederrol loslaten en ook lol maken, of staat alles in het teken van "doe dit, doe dat, je zou nu zus moeten doen ipv zo." Maar ook "je mag niet dit, omdat je dat niet doet".

Ik zeg dit omdat mij hetzelfde gevoel bekruipt als bij mijn ouders. Ik had altijd het gevoel dat er iets boven mijn hoofd hing. Straf die niets helpt, boosheid omdat niets hielp. Angst om betrapt te worden op "ongehoorzaamheid". Dat soort dingen. Het heeft ervoor gezorgd dat het een soort visieuze cirkel werd. Ik deed niet wat ze vonden wat ik hoorde te doen en was vervolgens constant ongerust of dat uit zou komen. Ik durfde gewoon niet tegen mijn ouders in te gaan, dus ik loog over mijn cijfers, over uitgaan, waar ik was geweest e.d. uit angst voor de reactie van mijn ouders (lees vader). De Kaaskopje van nu heeft de neiging om de 18-jarige en oudere Kaaskopje van toen te vertellen dat haar vader van alles kon vinden, maar dat ze het zelf mocht bepalen. En tegen haar vader zou ik zeggen: ze is 18 jaar, 20 jaar... Wat dacht je ervan??

Wat betreft het ophalen van de trein: fantastisch toch, dat ze kennelijk de voorkeur gaf aan jou? Ze koos voor jou! Is het niet ietwat triest dat ze in vader en moeder-schema's moet denken? Die keus hebben jullie gemaakt, zij niet.

zo moeilijk

ja Kaaskopje. Ik hoor wat je zegt. En ja, waarschijnlijk vaak ziet mijn dochter mij ook zo : die moeder die altijd maar iets te klagen heeft of altijd met wat taken of klusjes komt. Liever zou mijn dochter he-le-maal geen flikker doen in huis (werkelijk zo is t bij vader, er wordt niet schoongemaakt etc) en hier bij moeder - ellende, er moet schoongemaakt worden, en zelfs wel eens gestreken)))

Maar dat gevoel wat je beschrijft - dat je had tegenover je ouders... dat is rot, natuurlijk. Hoe is die dan te verbreken, dat visieuze cirkel , zonder dat ik ook het gevoel zou hebben van " dochter die ontspoord is en maar doet wat ze wilt zonder rekening te houden met wie dan ook" ?

Neem dit weekend bijvoorbeeld - net hadden we een fijne weekeinde, ze was geslaagd voor examen, ik heb haar een mooi cadeau gegeven, we hebben nichtje uit amerika op bezoek, gingen uit eten etc... Dan gaat dochter gister naar een feestje en komt helemaal niet thuis slapen zonder enig bericht !

ik vind dit absoluut niet kunnen, in de ochtend app ik haar of ze aub direct naar huis wilt komen. we hadden namelijk plannen om dagje weg te gaan met zn allen. Zij blijft daar echter gerust nog tot 12 uur |" ontbijten"

ik ervaar dit als volledig respectloze gedrag. Toen ik 18 was, kon ik nooit zoiets in mn hoodf halen !

dus nu wat ? we kunnen gewoon komen en gaan wanneer we willen en niet eens melden dat we niet thuis slapen?

mijn nijging nu is om te roepen : je bent volwassen ? dan mee betalen met t huishouden ! boodschappen, huur bijdragen en water/gas/electra !

wat nu

Eigenlijk is het eenvoudig, zij is er niet, je hebt geen idee wanneer ze er zal zijn, dan kunnen jullie gewoon gaan doen wat jullie van plan waren. Ik zou met het nichtje ook lekker uit eten gaan zonder je dochter. Het werkt twee kanten op.

Het is al eerder beschreven, zij houdt geen rekening met jullie, dan jullie ook niet met haar.

En nee, het is niet goed dat ze niet laat weten waar ze de nacht is en gewoon geen rekening houden met eerder gemaakte afspraken.

Respectloos

Dat klinkt toch allemaal als: het zou normaal moeten zijn dat 19 jarige............
En jij werpt je op om dat er op de valreep nog even in te hameren.
Maar het klinkt ook als een 19 jarige die het heeft opgegeven om haar moeder een plezier te doen en die altijd tekortschiet dus ze doet er ook geen moeite meer voor.

Jammer dit.

Je kunt er ook anders naar kijken. Ze woont nu nog thuis, je zou het nog gezellig kunnen hebben in die momenten dat jullie samen zijn. Straks is ze weg en begint voor zichzelf. Dan kun je alles netjes houden en je hoeft nooit meer te mopperen.

En het begint met vragen. Eisen hebben de meeste mensen een broertje aan dood.
Met stroop enzovoort.

Haar belang ligt niet bij jou thuis, ze is zich aan het orienteren op zelfstandigheid. Hoe meer jij je druk maakt hoe meer zij zich naar buiten richt.

Ik zou me sterk beperken in de zaken waar jij je nog druk over maakt. En al helemaal stoppen met je te ergeren. Dat is zinloos en jammer. Kan het zijn dat het ook te maken heeft met afstand nemen? Niet alleen je kinderen gaan steeds meer hun eigen gang, daar moet jij ook aan wennen en dat kan ook zo zijn dat je dat aan ziet komen en daar nog helemaal niet aan toe bent en dan je verzet?

Mmhh

Ik vind je echt erg negatief overkomen.
Wil je zo jullie laatste fase thuis in??
Ze is 19, jullie leven samen moeten jullie nu samen arrangeren, jij kunt nog wel de dienst uit willen maken maar zoals je merkt werkt dat dus niet meer zo.

En natuurlijk kun je haar mee laten betalen als je dat wilt.
Maar laat het niet een straf zijn, een manier om haar 'eronder te krijgen'.

Ik krijg net als AnneJ het gevoel dat je haar moeilijk los kunt laten.
Tijd om je op jezelf te gaan richten??

zoals ik al aangaf draai het om

Jij geeft nu het voorbeeld dat ze moet laten weten als ze thuis komt. Natuurlijk zou dat fijn zijn, maar ze is op een feestje weet niet hoe het gaat lopen. Misschien is met een scharrel mee etc
Voor haar geen noodzaak om het te laten weten.
Had ze specifiek aangegeven dat ze thuis sliep? Of ging jij daarvan uit?
Ik had haar die avond geappt en gezegd in de trant van . is het leuk? Slaap je hier ? Ik ga over een uurtje naar bed. Als je voor die tijd niet geappt heb, ga ik er vanuit dat je niet hier slaapt en doe ik het nachtslot er op. veel plezier x mam

Maar goed jij kwam er pas de volgende dag achter . Gewoon dus je eigen ding doen en hooguit een appje sturen wij gaan xxx zo laat de deur uit, als je mee wil zien we je dan .

Je kan niets verplichten , en hou het vooral gezellig.
Richt je aandacht niet zo op haar, maar doe gewoon je eigen ding.

Natuurlijk mag je verwachten dat ze appt als ze elders slaapt

maar verder kan ik de andere reacties wel volgen. Zij maakt haar keuzes.
Meld inderdaad wat jullie plannen zijn. En wacht niet op haar. En vertel ook niet dat ze thuis moet komen maar meld alleen jullie plannen waar ze wel of niet kan aansluiten

Vervang je uitroepteken door een vraagteken

Je bedoelt het vast goed en vol liefde, maar je komt komt op mij over als een koude controlefreak die niet snapt dat haar dochter volwassen is en haar daarom van zich af duwt.

Daarom; vervang je uitroepteken door een vraagteken. Niet ‘je was niet thuis vannacht. Hoe onverantwoordelijk van je! Je doet ook al niets thuis en ik kan je niet vertrouwen!!!’ Maar inderdaad, gedurende de avond; ‘ weet je al waar je slaapt?’ En in de ochtend ‘wij vertrekken om 11. Ga je nog mee?’ . Als ze er niet is - even goede vrienden, ze heeft de leeftijd dat ze niet meer altijd meegesleept hoeft te worden. En over meedoen in het huishouden; wassen wat in de wasmand zit, kanerdeur dichtdoen zodat je niets van de rommel ziet en ‘goh, als ik kook - kun jij dan even de hond uitlaten?’ Zorgt al voor een veel prettigere sfeer.

Je kunt nl niets meer voor haar bepalen. En met elke afkeurend bericht aan haar, neemt ze meer afscheid van je. Ik spreek uit ervaring, want ook ik was zo’n dochter die steeds van alles hoorde wat niet goed was en zich moest houden aan ongeschreven afspraken waar moeders dan heel boos over was als ik ze overtrad.

Ofwel; Laat. haar los en behandel haar als een volwassene. Met wie je overlegt, luistert (doe je dat wel eens, of ben je dan alleen aan het denken en oordelen?) en bespreekt.

Misschien kun je dan een goed gesprek over wiet hebben. Maar met jullie huidige manier van communiceren, loopt dat alleen maar uit de hand.

OKE

Oke jongens, ik lees jullie berichten allemaal , en alhoewel het eerst schockerend aanvoelde van " hoezo moet ik los laten en hoezo moet ik achter haar aan om te vragen of ze thuis komt en hoezo moet ik mij aanpassen" ...maar uiteindelijk zie ik dat mijn manier niet werkt, inderdaad. Het werkt gewoon niet (meer)

makkelijk is t niet want dit model ben ik gewend (autoritaire ouders) En het is voor mij heel wat om mij dusdanig aan te passen, in die richting wat jullie voorstellen. Alom, ik ga t doen. Mijn energie niet meer daar op richten en verspillen, sfeer verpesten. Maar meer laten inderdaad. wordt vervolgd...

Laten

Ik zou zeggen: met belangstelling volgen, haar vragen geven om over na te denken, maar haar inderdaad zelf beslissingen laten nemen en (helaas voor haar) ook daar zelf de gevolgen van dragen. En ondertussen mag je ook wel op het juiste moment je zorgen kenbaar maken, maar dan als een ik-boodschap: ik maak me zorgen als je 's nachts niet thuis komt, kunnen we daar niet iets voor afspreken, bijvoorbeeld dat ik je dan bel of dat je me een appje stuurt?

Tsjor

Hee

M, wat goed!
Zal niet 123 gaan of makkelijk worden, maar als de wil er is ben je al een heel eind. Succes!

Wat een mooie stap M

Natuurlijk voelt het onnatuurlijk. Want ze doet wat jij misschien minder deed, nl haar vrijheid claimen. En jij besluit nu tegen je eigen opvoeding (ze moeten doen wat ik zeg) in te gaan en dat valt niet altijd mee. Het is hier makkelijker geschreven dan gedaan, maar als je het jezelf voorneemt heb je al de eerste stap gezet.

Want je intentie is er. En wie weet, kun je haar ook vertellen dat je haar de vrijheid gunt die bij haar leeftijd past. Soms gaat het dan goed en soms gaat het dan totaal mis - en dan leert zij (of leer jij) wat.

Succes!

Wat goed M.

Heel knap dat je zo naar jezelf kunt kijken en stappen zetten, ook al gaan ze tegen je gevoel in.

Ik (wij) bespreek (bespreken) ook regelmatig met de kinderen hoe ik over dingen denk, en bespreek ook vaak mijn twijfels over wat een goede aanpak zou zijn. We benoemen dan waar wij problemen mee hebben, of wat we niet fijn vinden, wat we graag anders zouden willen zien. Gewoon vanuit onszelf. En dan gaan we in gesprek met de kinderen over hoe we dingen kunnen veranderen, wat ze er zelf van vinden. En dat levert vaak wel wat op. Natuurlijk loopt het niet allemaal van een leien dakje, en we ontploffen ook heus nog wel eens. Maar he, wij zijn ook maar mensen. En soms levert het toch (even) wat op. Maar de basis is dat we 4 (bijna) volwassenen in 1 huis zijn, en dat betekent aanpassen en rekening houden met. Ook van ons als ouders. Autoritair opvoeden kan op deze leeftijd echt niet meer.

En weet je wat ik er zo mooi aan vind? Dat wij ook nog altijd leren van dit soort gesprekken. Namelijk dat er andere manieren zijn om tegen dingen aan te kijken, en dat de kinderen soms eigen oplossingen hebben die óók prima werken. Of die voor hún prima werken. En soms willen ze gewoon de ruimte hebben om hun eigen fouten te maken. En dat recht hebben ze natuurlijk. Ook al omdat je van je eigen fouten het meeste leert....

Loslaten

is het moeilijkste wat een ouder moet doen, maar ook het belangrijkste.

Sommige dingen werken ook heel goed als je zelf een bepaald voorbeeld zet. Zo geef ik altijd in onze groepsapp aan als ik later thuiskom dan gepland. Dat doet mijn vriend ook. Mijn dochter gaat dat nu ook doen in die app, zo weten we het van elkaar.

Ik vind het erg sterk dat je het op een andere manier gaat proberen. Misschien helpt het als je voor jezelf (voordat je ergens op reageert) denkt, wat zou ik doen als het niet mijn dochter betrof, maar een huisgenoot? Tegen een huisgenoot die je dierbaar is zou je ook zeggen als je ongerust bent, maar je zou hem/haar niet vertellen dat het niet mag.

Heel veel succes! Je zult zien dat de band met je dochter een stuk beter zal worden.

Ja precies

Ik herken het wel. Een andere mindset omdat je kind groter wordt/tijden veranderen/nieuwe fase. Dat valt niet mee, maar belangrijk en goed dat je dat doet.
Misschien is je dochter oud genoeg om het met haar te bespreken?

Oh, en...

... ook heel belangrijk: we zeggen ook vaak waar we wél blij mee zijn. En soms is dat echt zoeken . Maar er is altijd wel iets positiefs te vinden. Dat werkt ook voor jezelf heel goed, jezelf dwingen om iets positiefs te vinden. Het verandert je 'filter', waardoor je gewoon ook minder heftig reageert op dingen die niet fijn zijn.
Afgelopen weekend was zoon chauffeur voor ons en zijn zus toen man en ik een avond weg waren en zus naar een feest. Heel erg fijn! Dat de tafel niet was afgeruimd was natuurlijk niet leuk, maar ach, hij had toch zijn zaterdagavond in onze dienst gesteld. Hij had ook naar zijn vriendin kunnen gaan tenslotte. Dus dan krijgt hij een dikke knuffel en ik ruim zonder mopperen op thuis. Ik benoem het na verloop van tijd wel, maar dan is de emotie er al lang uit en heb ik eerst laten merken hoe fijn het was dat hij ons op kwam halen. Zo proberen we toch steeds een goeie balans te vinden.

En nog even een opmerking die ik me herinneren van een therapiesessie lang geleden: er is niets zo moeilijk als NIET te doen wat je ouders deden. Ook al vond je dat toen zelf verschrikkelijk. Het is zo 'op je harde schijf' terecht gekomen, en dus is dat je automatisme. Dat vond ik een troostrijke gedachte. Afwijken van je eigen opvoeding, hoe graag je dat ook wil, is gewoon heel erg moeilijk. Het vraagt doorlopend aandacht en bewustzijn. Ik benoem dat ook naar de kinderen. Dat ik soms wel anders wíl, maar dat het af en toe gewoon lastig is omdat ik het zelf anders gewend was.

M, ik heb er veel bewondering voor hoe je onder het bombardement aan adviezen hier bereid bent je mening te herzien en met nieuwe moed aan de slag te gaan in een nieuwe richting.
Echt knap!
Niemand vindt het makkelijk om op te voeden. Maar je ideeën loslaten voor nieuwe ideeën dat is nog een stuk moeilijker. Chapeau en veel succes!
En vergeet niet te genieten van de goede momenten...

wat een moedige stap

M, wat knap dat je deze stap durft te zetten.
En wat lees ik hier veel mooie adviezen en bemoedigende woorden. Heel fijn om dat zo te zien.

Te snel loslaten kan ook

Heel zinvol om alle tips en adviezen aan M. te lezen. Het zet ook mij zeer aan het denken. Belangrijk vind ik ook dat iemand schreef dat het erg van de situatie en het kind zelf afhangt, hoeveel vrijheid het aankan.

Daarom wil ik ook mijn eigen verhaal laten horen. Ik denk dat ik mijn dochter juist TEVEEL heb losgelaten en dat het daardoor erg mis liep.
In goed overleg mochten mijn kinderen altijd behoorlijk veel. Echt gekke dingen hebben de oudsten gelukkig nooit gedaan. Tot mijn schrik ging de jongste (van toen 16, nu 17) opeens wel alle grenzen te buiten. Niet een beetje alcohol drinken, maar meteen half in coma. Niet een beetje blowen, maar meteen elke dag 3x. Spijbelen. Haar geld erdoor heen jagen. Niet een keer te laat thuiskomen, maar helemaal niet meer (of ’s nachts juist het huis uitsluipen).

Via vriendinnen en via opvoedwebsites kreeg ik adviezen dat ik niet zo beschermend moest zijn en haar los moest durven laten. Toen heb ik haar met pijn in het hart, de vrijheid gegeven die zij kennelijk zocht. Helaas werkte dat helemaal averechts. Haar gedrag bleef hetzelfde, maar ze kreeg steeds meer woedeaanvallen en huilbuiten en onze relatie werd ijs- en ijskoud (of erger). Ik was zo stom om te denken dat het meer aan mij lag dan aan haar, dat ik te overbezorgd was.

Gelukkig zagen huisarts/instanties/school na een tijd ook dat dochter geen ‘normale experimenterende tiener’ was. Was ik eerst te overbezorgd, nu kreeg ik kritiek (hoera!) dat ik dochter juist meer vrijheid gaf dan ze aankon. Loslaten goed is, het is ook goed de regels weer wat strakker te trekken als blijkt dat een kind er niet aan toe is. Ik was heel blij dat te horen.

Dochter vond het beslist niet leuk, nieuwe regels (die we in overleg met school hebben opgesteld). Ze houd zich er ook niet helemaal aan. Tegelijk merk ik duidelijk een soort opluchting bij haar. Al was het alleen maar omdat ze nu tegen haar vrienden kan zeggen: “Nee sorry, mag niet van mijn moeder.” Ook mij helpt het dat ik nu naar regels kan verwijzen. We zijn er nog lang niet, maar ik hoop dat we op de goede weg zijn – en dat we straks samen lossere afspraken kunnen maken.

(Ik moet er wel bij vertellen dat dochter een Iets Aan De Hand kind is met meerdere issues).