Dochter 16 en automutilatie, tips en advies gezocht
Hallo,
Mijn man en ik zijn 10 dagen geleden erachter gekomen dat onze dochter zichzelf krast, op de binnenzijde van haar arm. Ze heeft dit onmiddellijk toegegeven en ze heeft ze spullen waarmee ze dit deed onmiddellijk weggegooid.
Ze heeft zich ook niet meer gekrast en wil er ook mee stoppen. Maar het is zo moeilijk voor haar. Ze slaapt niet, klaagt van hoofdpijn en heeft voortdurend de drang om 'het te doen....
Is hartverscheurend om haar zo te zien. Hoe kunnen we haar helpen?
Ze vraagt ook regelmatig wanneer dit gevoel zal verminderen/verdwijnen. Ik jen hier geen ervaring mee en kan haar ook geen antwoord bieden.
Hoe kunnen wij, als ouders, haar helpen???
Ten einde raad🥲
Zorg dat ze professionele hulp krijgt om te leren omgaan met haar emoties/problemen wat de drang om te snijden veroorzaakt. Als ouder ben je geen hulpverlener. Het enige wat jullie volgens mij kunnen doen is haar steunen en laten merken/horen dat jullie van haar houden.
ik zou echt zsm een afspraak maken bij de huisarts.
Zorg ervoor dat ze zo spoedig mogelijk professionele hulp krijgt.
En dat jullie ook begeleiding krijgen. Zoals hierboven al is gezegd, jullie zijn geen hulpverleners.
Heel veel sterkte. Het is niet makkelijk om je dochter zo te zien worstelen.
Maandag naar de huisarts. Dit kun je niet oplossen voor haar. Het is echt heel erg verdrietig dat ze dit als oplossing ziet voor haar gevoel, maar hoe vroeger je professionele hulp inschakelt hoe beter. Ze is 16, dus als ze jullie er liever niet bij heeft (hoe lastig ook), dan mag dat. Maar dit is te verdrietig en te groot om binnenshuis te willen oplossen.
De andere tips die wij kregen: bied ruimte aan haar emoties, maar ga niet peuteren. Probeer niet te achterhalen wat de reden is, want soms is er die niet. Of wil ze m niet delen. Laat haar in haar waarde en probeer niet te oordelen.
En, wat ik ooit op OO leerde, je kind is ziek. Dat betekent niet dat jij ziek bent. Betekent wel dat je ook goed voor jezelf moet zorgen, iemand kunt zoeken om tegen te praten, en af en toe even afstand moet nemen. Hoe pittig ook, je kind heeft er niets aan als jij er onderdoor gaat.
Ondertussen, terwijl je op hulpverlening wacht, kan je best op zoek gaan naar andere manieren om stress, paniek, nare gevoelens tegen te gaan. Ik zou een heleboel dingen van deze lijst (samen) proberen.
- wandelen
- hardlopen
- warm bad
- mindfulness oefening; dit kan je het beste elke dag een week of twee proberen voor je er iets van kan zeggen
- uitgebreid douchen
- iets leuks samen kijken of (voor)lezen
- stress bal
- nagels lakken
- heel hard op een kussen slaan of in een kussen gillen
- ipv krassen ijsblokjes, op jezelf schrijven of met een beetje elastiekje om je pols pingen (deze laatsten laten geen littekens achter maar zijn geen goede gewoontes)
Wat vervelend dat ze niet weet waar ze met haar gevoel heen moet. Tot er goede hulp is (en dat kan momenteel wel even duren) krassen met een pen of een elastiekje om haar pols laten kletsen.
Schakel de vertrouwenspersoon op school in (kan ze zelf om vragen).
wat zei de huisarts
Krassen, daar had ik als puber altijd zo'n enorme hekel aan. Ik 'kraste' niet, ik sneed mezelf letterlijk open en verbrandde mezelf. Maar goed.
Worstelt je dochter ergens mee Kaat?
luister naar de podcast “ stoorzender “ seizoen 1 aflevering 11. Daar wordt gepraat over wat ouders wel en en niet zouden kunnen doen en over de stichting Zebra.
ik ( werkzaam binnen de GGZ) vond het leerzaam om naar te luisteren
Dankjulliewel voor de reacties doet deugd. We gingen naar de huisarts, de school is ondertussen ook op de hoogte. Want ze kan geen 'scherpe dingen' zoals een passer, slijper,... in haar buurt verdragen.
Ze is nu ook enkele dagen thuis van school om tot rust te komen.
Maandag kan ze bij een psycholoog terecht.
AeonofWinter schreef op 20-11-2021 om 18:25:
Krassen, daar had ik als puber altijd zo'n enorme hekel aan. Ik 'kraste' niet, ik sneed mezelf letterlijk open en verbrandde mezelf. Maar goed.
Worstelt je dochter ergens mee Kaat?
Ze is heel erg gevoelig, komt vaak overprikkeld thuis van school. Ze legt de lat heel hoog voor haarzelf, perfectionistisch. In het verleden is ze wel buitengesloten, gepest geweest door haar vriendinnengroepje.
Ze laat haar wondjes verzorgen, en praat er vaak over met mij. We proberen haar af te leiden door leuke dingen te doen. Ze wil zelf graag stoppen, aanvaardt hulp en heeft nu 10 dagen niets meer gedaan, vertelt ze. Ze geeft aan dat het heel zwaar is, ondraaglijk. Ze beschrijft het als een niet- vol te houden - gevoelig. Ze zou graag willen weten wanneer dit gevoel vermindert, verdwijnt....
Kaat77 schreef op 20-11-2021 om 22:07:
[..]
Ze is heel erg gevoelig, komt vaak overprikkeld thuis van school. Ze legt de lat heel hoog voor haarzelf, perfectionistisch. In het verleden is ze wel buitengesloten, gepest geweest door haar vriendinnengroepje.
Ze laat haar wondjes verzorgen, en praat er vaak over met mij. We proberen haar af te leiden door leuke dingen te doen. Ze wil zelf graag stoppen, aanvaardt hulp en heeft nu 10 dagen niets meer gedaan, vertelt ze. Ze geeft aan dat het heel zwaar is, ondraaglijk. Ze beschrijft het als een niet- vol te houden - gevoelig. Ze zou graag willen weten wanneer dit gevoel vermindert, verdwijnt....
Bedoelt ze daarmee het gevoel van de drang om zichzelf te beschadigen of haar gevoeligheid?
De drang om te beschadigen wordt over het algemeen minder door twee dingen. Het ene is volhouden wat ze nu doet: niet zichzelf beschadigen. De stofjes die vrijkomen, werken namelijk behoorlijk verslavend. Met tijd kan de drang naar de achtergrond verdwijnen. Het andere is wat ze hopelijk met de psycholoog gaat doen: andere manieren ontdekken om te bereiken wat de zelfbeschadiging haar geeft, bijvoorbeeld rust in haar hoofd. En beide hangen samen. Als ze zichzelf beschadigt, verdwijnen de gevoelens die maken dat die drang ontstaat naar de achtergrond en is het lastiger om een gezondere en betere manier van ermee omgaan te vinden. Misschien ter geruststelling voor haar: die drang kan echt minder worden en verdwijnen. Ze doet het goed door hulp en zorg toe te laten.
Goed dat jullie hulp hebben gezocht en veel sterkte gewenst.
Piratenkoningin schreef op 20-11-2021 om 22:19:
[..]
Bedoelt ze daarmee het gevoel van de drang om zichzelf te beschadigen of haar gevoeligheid?
De drang om te beschadigen wordt over het algemeen minder door twee dingen. Het ene is volhouden wat ze nu doet: niet zichzelf beschadigen. De stofjes die vrijkomen, werken namelijk behoorlijk verslavend. Met tijd kan de drang naar de achtergrond verdwijnen. Het andere is wat ze hopelijk met de psycholoog gaat doen: andere manieren ontdekken om te bereiken wat de zelfbeschadiging haar geeft, bijvoorbeeld rust in haar hoofd. En beide hangen samen. Als ze zichzelf beschadigt, verdwijnen de gevoelens die maken dat die drang ontstaat naar de achtergrond en is het lastiger om een gezondere en betere manier van ermee omgaan te vinden. Misschien ter geruststelling voor haar: die drang kan echt minder worden en verdwijnen. Ze doet het goed door hulp en zorg toe te laten.
Goed dat jullie hulp hebben gezocht en veel sterkte gewenst.
Idd het gevoel van de drang om zichzelf te beschadigen. Ze zegt dan: ik kan het niet meer volhouden.
AeonofWinter schreef op 20-11-2021 om 18:25:
Krassen, daar had ik als puber altijd zo'n enorme hekel aan. Ik 'kraste' niet, ik sneed mezelf letterlijk open en verbrandde mezelf. Maar goed.
Worstelt je dochter ergens mee Kaat?
Herkenbaar.
@To: voor mij verdween het gevoel om dit te doen pas toen ik op de spoed zat om een wonde te laten naaien.
Kaat77 schreef op 20-11-2021 om 22:47:
[..]
Idd het gevoel van de drang om zichzelf te beschadigen. Ze zegt dan: ik kan het niet meer volhouden.
Ik was 15 toen het begon bij mij en ik ben nu in de 30. Mijn langste periode zonder zelfbeschadiging is een jaar. Ik weet dat er een forum is voor mensen waar ze positieve tips uitwisselen en een gigantische lijst hebben met wat je kan doen ipv zelfbeschadiging.
