Dochter 13 is sociaal heel “slecht”
hallo allemaal,
Ik zit een beetje over mijn dochter in… Ze is 13 jaar en gaat naar de derde van middelbare. Op school heeft ze 2 vriendinnen waarvan ze er met 1 soms afspreekt. Op school zien ze haar maar een beetje als een raar kind, ze is misschien anders dan de gemiddelde puber op haar school want ze is echt zichzelf… ze draagt waar zij zich fijn in voelt, doet wat zij fijn vind en trekt zich daarbij niets aan van wat anderen van haar denken. Wat dat betreft ben ik mega trots op haar want er zijn maar weinig pubers die niet met de meute meelopen en zich laten beïnvloeden! Waar ik wel van baal is dat ze heel stil is (buitenshuis dan), zelfs als ze haar “pesten” zegt ze niets. En of het nou op school is of bij familie of kennissen, of bijvoorbeeld in winkels of ortho oid… ze durft niet te praten! Ze zegt dat ze gewoon zo is maar ik ga dit nu ze bijna 14 is wel als een serieus probleem zien. Ik had hier zelf vroeger ook last van en als ik naar mijn leven nu kijk dan zie ik wel hoe dat gedrag/stil zijn van toen mij heel erg tegen heeft gehouden in dingen die ik wilde in mijn leven, ook qua carrière. Hebben hier misschien mensen ervaring met een heel stil kind? En hebben die mensen misschien tips voor mij of mijn dochter?
De band tussen mij en mijn dochter is wel super goed, ze verteld me (bijna) alles! Ze noemt me zelfs haar bestie haha (wat ik dan stiekem leuk maar ook beetje triest vind voor zo’n leuke 13 jarige meid)
AnnaPollewop schreef op 31-07-2023 om 12:25:
Waarom laat je haar niet gewoon haar leven leiden? Als je alsmaar sleutelt en meet en vergelijkt en oordeelt dan snap ik wel dat ze verlegen en onzeker is. Je hoeft pas iets als zij aangeeft dat ze ergens last van heeft èn hier hulp bij wil.
Laat haar. Waardeer haar voor wie ze is.
Ik kan het hier niet meer mee eens zijn.. Ze is pas 13! Zoveel tijd nog om de wereld te ontdekken, interesses te ontwikkelen en uit haar schulp te komen.. En als dat niet gebeurt, is het toch ook prima? Zolang zij in zichzelf gelooft, komt het helemaal goed. Nu nog tijd dat jij in haar gaat geloven..
MamaE schreef op 31-07-2023 om 11:36:
Dat autonome, eigen plan trekken etc. vind ik een mooie eigenschap die helaas te vaak ondergewaardeerd wordt. Het niet durven praten vind ik wel zorgelijk.
Als jullie bijvoorbeeld naar een restaurant gaan, durft ze dan wel zelf haar drankje en eten te bestellen? Durft ze alleen naar de winkel om een boodschap te doen? Durft ze in de klas een vraag te stellen als ze het niet snapt?
Dit zijn dingen die ze wel op enig moment moet leren en ook niet pas als ze 18 is.
Het is mooi dat ze jou vertrouwt, maar ze zou ook wel meer op zichzelf en haar eigen kunnen mogen vertrouwen. Jij bent er immers niet altijd bij en haar spreekvermogen heeft ze niet voor niks gekregen.
Ik zou hier dus wel iets mee doen, maar daarvoor moet je eerst de oorzaak achterhalen.
Ik ben ook mega trots op haar dat ze gewoon zichzelf is en zich niets van meningen van anderen (pubers) aantrekt!
Als we in een winkel, restaurant oid zijn dan zegt ze tegen mij wat ze wil en probeert zo dat ik het voor haar regel. Hier trap ik niet altijd meer in en daar baalt ze van, maar als ze echt moet dat doet ze het dan wel (met zachte stem). Ze is heel haar leven al verlegen geweest, en omdat ik mezelf daarin herkende heb ik haar vaak geholpen… waar ik dan nu soms wel spijt van heb. En dat ze zulke dingen eng vind snap ik, maar dat ze bijna niets zegt als ze met een vriendin van me is (die ze haar hele leven al kent) vond ik erg zorgelijk. Als ik erbij ben dan praat ze wel gewoon met die vriendin (niet ineens mega veel maar ze praat wel), maar zonder mij valt ze ineens stil.
Ik wil idd heel graag de oorzaak achterhalen, maar dat lukt me helaas niet.
We leven nu eenmaal in een maatschappij waarin alles een oorzaak of label moet hebben. Het lijkt wel alsof we bang geworden zijn om kinderen zelf de wereld te laten ontdekken.
Niet alleen in dit topic, maar in velen. Er wordt binnen no-time zonder dat men de persoon kent geroepen over ASS, mutisme, autisme, ADD, narcisme.
Ik ben te nuchter voor die onzin. Als er echt wat met zo'n persoon is, dan zal een gekwalificeerde arts dat label wel plakken.
Als je tegenwoordig niet in het algemeen sociaal ritme meeloopt, dan mankeer je direct wat.
Twingo1979 schreef op 31-07-2023 om 20:32:
[..]
Ik ben ook mega trots op haar dat ze gewoon zichzelf is en zich niets van meningen van anderen (pubers) aantrekt!
Als we in een winkel, restaurant oid zijn dan zegt ze tegen mij wat ze wil en probeert zo dat ik het voor haar regel. Hier trap ik niet altijd meer in en daar baalt ze van, maar als ze echt moet dat doet ze het dan wel (met zachte stem). Ze is heel haar leven al verlegen geweest, en omdat ik mezelf daarin herkende heb ik haar vaak geholpen… waar ik dan nu soms wel spijt van heb. En dat ze zulke dingen eng vind snap ik, maar dat ze bijna niets zegt als ze met een vriendin van me is (die ze haar hele leven al kent) vond ik erg zorgelijk. Als ik erbij ben dan praat ze wel gewoon met die vriendin (niet ineens mega veel maar ze praat wel), maar zonder mij valt ze ineens stil.
Ik wil idd heel graag de oorzaak achterhalen, maar dat lukt me helaas niet.
Ik durfde vroeger niet eens mijn vinger op te steken in de klas. Iets te vragen in de super of te praten in gezelschap. Was super verlegen en kreeg zelfs een brok in mijn keel als ik een vraag moest stellen aan een leraar oid.
Maar ik heb het ook gewoon gered in de maatschappij. Je moet gewoon een beetje het vertrouwen krijgen in je omgeving. En dat lukt bar slecht als iedereen maar je handje vast wil houden.
Ze komt er wel.
Wobbelkont schreef op 31-07-2023 om 20:27:
[..]
Ik kan het hier niet meer mee eens zijn.. Ze is pas 13! Zoveel tijd nog om de wereld te ontdekken, interesses te ontwikkelen en uit haar schulp te komen.. En als dat niet gebeurt, is het toch ook prima? Zolang zij in zichzelf gelooft, komt het helemaal goed. Nu nog tijd dat jij in haar gaat geloven..
Ik geloof voor 100% in haar, maar ik zie ook dat het haar tegen houdt in veel dingen en dat wil ik niet voor haar!
Verlegen en stil is ze heel haar leven al, en ze is zeker niet onzeker, anders zou ze niet zo sterk zijn om zichzelf te blijven…
Het gaat er meer om dat ik niet altijd “haar handje vast kan blijven houden”, en alles voor haar kan blijven regelen en zeggen als we ergens zijn. We zijn twee handen op 1 buik, maar ze zit nu in de derde en zal toch echt ook moeten leren hoe ze het zelf moet kunnen redden in de grote mensenwereld
Bijtje82 schreef op 31-07-2023 om 20:38:
[..]
Ik durfde vroeger niet eens mijn vinger op te steken in de klas. Iets te vragen in de super of te praten in gezelschap. Was super verlegen en kreeg zelfs een brok in mijn keel als ik een vraag moest stellen aan een leraar oid.
Maar ik heb het ook gewoon gered in de maatschappij. Je moet gewoon een beetje het vertrouwen krijgen in je omgeving. En dat lukt bar slecht als iedereen maar je handje vast wil houden.
Ze komt er wel.
Dus is het misschien handig als ik haar gewoon alleen naar dingen stuur? Als ik namelijk nu zeg dat ze alleen moet dan wil ze niet en gaat ze niet…
Op school zegt ze niets of niet veel tegen klasgenoten ed omdat ze ze gewoon stom vind. Tegen leraren zegt ze gewoon wat nodig is, niet teveel en niet te weinig.
Ze hangt ook wel heel erg aan mij… Als ze bij haar vader is (ben gescheiden) dan belt ze me elke dag en appt me meerdere keren, tussendoor komt ze ook vaak even langs. Als ze bij mij is is ze het liefst altijd bij me, vind ze gezellig zegt ze.
Ik vind het super fijn dat we zo close zijn, maar vraag me ook echt weleens af of het wel gezond is voor een meid van 13 (bijna 14) dat ze het liefst altijd bij haar moeder is
Pippeltje schreef op 31-07-2023 om 10:12:
Oh, wat jammer dat je haar betiteld als 'sociaal heel slecht'. Ik zie juist een aantal hele sterke eigenschappen in het haar eigen gang gaan en zo.
De vraag is als zij gepest wordt en niet reageert; staat ze er boven of durft ze niet? Heeft ze er last van of denkt ze:'Laat ze maar; ik reageer mooi niet?
Dat ze haar eigen ding doet is super en ik hoop dat ze dat altijd blijft doen idd!
Ze zegt dat ze niet reageert op pesten omdat ze het idee heeft dat het dan het snelste stopt, plus woorden doen geen pijn zegt ze. Ook is ze bang dat als ze uiteindelijk toch iets doet dat ze dan al die “populaire” kinderen achter zich aan krijgt en daar heeft ze geen zin in.
Valeria schreef op 31-07-2023 om 08:43:
[..]
Waarom was ze daarmee op vakantie?!
Ze was bij haar vader en die ging door omstandigheden niet op vakantie. Mijn vriendin ging 2 dagen naar België en vroeg of ze zin had om mee te gaan, en dat vond ze wel leuk (even weg bij papa en broertje vond ze wel fijn).
Het is heel fijn dat ze zich bij jou veilig voelt en veel met je deelt, maar je bent er niet altijd en steeds minder, dus ze moet wel leren om dingen zelf te doen. Iets bestellen in een restaurant of iets vragen in een winkel bijvoorbeeld. Zelfstandig naar een winkel of een afspraak gaan. Dat heeft op zich niks met verlegen zijn te maken, maar met zelfstandigheid. Ze kan niet altijd op jou blijven leunen. Dus in die zin zou ik wel werk gaan maken van een bepaalde mate van zelfstandigheid.
Dat is ongetwijfeld een drempel, maar als je daar met haar over praat en ze vooraf mee kan denken over het 'hoe ga ik dit aanpakken', dan lukt het misschien wel.
Maar wat zou jou hebben geholpen? Je zegt dat je haar gedrag herkent.
Ik denk dat bij deze kwesties bijna altijd vertrouwen een grote rol speelt, dat maakt het kwetsbaar en in feite is juist vertrouwen geven het belangrijkste dat je voor haar kunt doen.
Denk ik dan. (Geen expert, wel ervaringsdeskundige)
Ik krijg het gevoel dat er bij jou flink wat (eigen) onzekerheid meespeelt.
Misschien kun je zelf eens gaan babbelen met een goede deskundige voor tips hoe hiermee om te gaan?
En verder zou je juist die goede relatie die je met haar hebt kunnen gebruiken als een soort van hefboom in dit hele gebeuren, haar ontwikkeling. Samen leuke, spannende dingen gaan doen. Waarbij plezier voorop staat, maar haar zelfvertrouwen secundair vergroot kan worden.
Geen druk, wel actief uitnodigen en prikkelen.
Ik moet ook mee naar de orthodontist met mijn 13-jarige als er een nieuwe afspraak gemaakt moet worden. We zijn nu op het punt dat hij het zelf moet zeggen en dat ik ernaast sta. Eerst stapte hij net zo hard mee achteruit als ik achteruit stapte.
Hij is pas 13. Ik vind het prima. Hij gaat zelf wel aangeven wanneer ik niet meer mee hoef, net als bij andere dingen.
Jij moet volgens mij je gedrag aanpassen. Stop met van alles voor haar te zeggen of te regelen. Als ze dan niet gaat of iets niet krijgt, laat haar dat dan ervaren. Juist die ervaring kan maken dat ze op een bepaald moment Of het zelf gaat doen Of gaat beseffen dat ze hulp nodig heeft. En dan het soort hulp waardoor ze leert zelf dingen op te pakken.
Verder vind ik haar reactie op het gepest geniaal. Volgens mij kan ze zichzelf heel goed redden.
Ik denk dat er een verschil zit tussen stil blijven als ze gepest wordt en niets durven zeggen in een winkel oid. Het eerste is haar strategie om ermee om te gaan. Daar zie ik op zich niet zoveel nadelen aan, al kan ik me voorstellen dat je als moeder liever zou zien dat ze meer voor zichzelf opkomt. Maar in normale situaties zelf iets vragen ipv dat vermijden, dat is wel iets wat ik met haar zou gaan oefenen of hulp voor zou inzetten, zodat ze aan die situaties meer gaat wennen. Het heeft ook zelfvertrouwen om dingen zelf te kunnen en te doen.
