Brutale tienerzoon doet en laat wat hij wil
Pfff, ik zit even met de handen in het haar.
Zoon (15) is de afgelopen maanden behoorlijk opstandig en ik weet niet zo goed wat ik er mee aanmoet. Hij lapt alle regels aan zijn laars, heeft een grote mond en is soms wat fysiek. Zoon zit de hele dag achter zijn pc, om te gamen of op discord om met anderen te praten. Prima, zolang school, gezondheid en gezinsleden er niet onder lijden. Maar dit is wel zo.
Hij gaat bijna elke avond veel te laat naar bed (rond 1.00), komt dus regelmatig zijn bed niet uit en te laat op school, voelt zich de afgelopen weken een aantal keren niet lekker (slaaptekort?) en is dan niet naar school gegaan.Zijn cijfers hebben een dalende lijn en hij stond op zijn eerste rapport nog net niet op 'zitten blijven' als het zijn eindejaarsrapport zou zijn. Daarnaast is hij niet stil terwijl andere gezinsleden op bed liggen, lachen, hard praten met anderen online. Wij hebben er dus last van. Ik heb van alles geprobeerd, zonder resultaat.
Ik heb geprobeerd afspraken te maken: over wanneer het een acceptabele tijd is om naar bed te gaan, over zachtjes doen als anderen in bed liggen, over schoolcijfers en huiswerk maken etc. Als ik het rustig met hem bespreek dan gaat hij akkoord, maar als het zover is wordt het toch weer een discussie. Dan is het weer 1.00 volgt er veel lawaai en brutale boosheid en is het hele gezin wakker. Rustig blijven, boos worden het maakt niets uit. Hij schreeuwt, scheldt en duwt me soms zijn kamer uit. Soms pak ik zijn muis en telefoon weg en dan gaat hij bij de deur staan zodat ik zijn kamer niet uit kan.Pakt mijn pols vast zodat ik niet weg kan. Zolang hij zijn gang kan gaan doet hij 'normaal' (lees niet brutaal), maar als ik hem zijn gang laat gaan liggen wij wakker van zijn gelach en gepraat, blijft hij dit jaar zitten (4vwo) en heeft hij chronisch slaaptekort. Wat kan ik doen om de grenzen en regels van ons huis te bewaken?
Ik dacht zelf om geen zakgeld meer te geven. Ik ben eigenlijk niet van plan om iemand die mij respectloos behandeld, geld te geven zodat er snoep en gamespullen gekocht kunnen worden. Geld is niet iets vanzelfsprekends. Geld moet je verdienen door te werken (school) je netjes te gedragen en je aan bepaalde regels te houden. Zo gaat dat in een samenleving. Gratis geld bestaat niet. Daarnaast wil ik stoppen met het betalen van zijn abonnement van zijn mobiele telefoon en op een bepaalde tijd in de avond de wifi eraf halen zodat er niet meer op de pc gegamed of gechat kan worden als ik op bed lig en het mij en mijn jongere dochter uit de slaap houdt.
Nu lees ik overal dat je rustig moet praten, straffen niet helpt, duidelijke afspraken moet maken en moet negeren. Leuk bedacht allemaal, maar wat als dat allemaal niet helpt en wij echt last hebben van zijn gedrag?
Beetje offtopic
Weet je wat ik mooi vind? Van die struise Surinaamse moeders die hun kind geweldig de mantel kunnen uitvegen, waar de kinderen met een blik van moeder precies weten hoever ze kunnen gaan. Diezelfde moeders die hun kind ook enorm liefdevol aan hun borst drukken. Veel Surinaamse mannen spreken met veel respect over hun moeder, valt me op. En ze houden rekening met haar. Dat wens ik TS ook toe. Maar dan zul je je gezicht moeten laten zien, zoals Wendelmoed ook heel goed begrepen heeft. Je moet de leiding durven nemen.
Wendelmoed
Ik ben het helemaal met je eens. Het zou wat zijn, als drie mensen op hun tenen moeten lopen als nummer 4 de boel terroriseert, omdat anders zijn tere kinderzieltje wordt gekwetst. Kom op zeg.
Wij hebben hier ook wel eens een goed gesprek gehad, waarin we de puber erop wezen dat we met z'n allen een huishouden vormen waarin iedereen een (desnoods bescheiden) bijdrage levert. En dat als je daar deel van wilt uitmaken (mee-eten als een ander gekookt heeft, je was schoon in de kast terugvinden, je verhaal kwijt kunnen na een lastige schooldag) je zelf ook een rol hebt. Dus niet de hele dag op je kamer gamen en alleen naar beneden komen voor een bord eten. Vertikken om af te drogen of een pak melk te halen, maar wel een lift willen omdat het regent. We doen het samen.
Dat werkte heel goed.
Vierkant opstellen
Vierkant opstellen werkt soms wel soms niet. Ik denk ook dat het in deze situatie de zaak eerder zal laten escaleren. Het moet je passen om een machtsstrijd aan te gaan om hem te winnen. Je moet daarvoor heel zeker zijn van je zaak. Als je anders in elkaar steekt, ‘te’ genuanceerd bent, red je dat niet meer met een puber. Die kunnen zo compromisloos zijn dat je eindigt met allemaal verliezers.
Het agressieve gedrag zou mij als vrouw en moeder wel erg dwars zitten en ik zou dat daar zeker een grens aan willen stellen. Ik vroeg me ook af of vader hier een rol in zou kunnen spelen. Bijvoorbeeld dat hij naar vader toe kan (moet) om af te koelen en pas terug kan komen als hij zijn weer aanspreekbaar is. Om dat op een instrumentele manier te kunnen inzetten moet je die strategie wel met vader bespreken zodat jullie op een kalme manier op een lijn zitten.
Ik vind dat AnneJ heel veel goede adviezen geeft en ervaar het totaal niet als slap of laissez fair. Sterker nog: het is hard werken om zo met een ‘wild’ kind om te gaan. Het vraagt enorm veel zelfbeheersing en kracht. Ik breng dat niet altijd op en ik vraag dat ook niet van mezelf. Maar ik zou ook niet durven zeggen dat alle puberproblemen opgelost kunnen worden als ouders maar ‘gewoon’ grenzen zouden stellen aan hun kind. Juist het zoekende in AnneJ’s benadering ervaar ik als realistisch: grenzen stellen tot aan de grens van escalatie, op die grens voorzichtig opereren en tegelijkertijd consequent, stap voor stap toewerken naar een situatie waarin de belangen van alle huisgenoten optimaal worden gediend. Juist prioriteit geven aan het belang van dochter en moeder (rust en ontspanning in huis) en je minder verantwoordelijk voelen voor zoons problemen die veroorzaakt worden door zijn ongedisciplineerde levensstijl. Een puber die uit het lood is tot discipline proberen te dwingen is een mentale kamikaze!
Paradoxaal genoeg denk ik dus dat je in een situatie als deze eerder je kracht terugkrijgt door op bepaalde punten een stap terug te doen, heel goed te kiezen wat het belangrijkst voor je is en daar maximaal en kalm op in te zetten. En dat is dus precies het heel concrete advies van AnneJ om voorwaarden te verbinden aan het aanblijven van de WiFi, bij overschrijding direct en consequent in te grijpen en alle andere grieven vooralsnog te negeren.
Wat vindt hij zelf trouwens van zijn fysieke agressie? Gebeurt dat alleen als je ‘achter hem aan komt’ of komt hij ook echt naar je toe om je aan te vallen? Dat betekent nogal veel voor hoeveel invloed je hebt op het voorkomen van geweld!
Succes! Het is echt moeilijk. Zorg ook (eerst!) goed voor jezelf!
Groet,
Jo Hanna
Jutta en Sydney
Mijn zus had wel zulke Surinaamse moeders onder haar collega's, en die hebben inderdaad thuis de wind er goed onder. Maar je kind afranselen met de riem is dan weer niet ieders kopje thee.
Zelf pak ik het toch liever wat minder fysiek aan.
Door mijn kinderen tot op het bot te verwennen weten ze in ieder geval dat er heel wat te verliezen valt als ik eens zou besluiten dat niet meer te doen. Ik kies ook mijn "battles" wel hoor, je moet er maar net zin in hebben om ergens steeds strijd over te voeren.
En het voordeel hier thuis is dat ze al behoorlijk gedrilled zijn door creche, BSO en scouting: desgevraagd beaamden ze allemaal dat als je bij scouting je werk niet doet of een grote mond hebt, je heel wat harder door je medescouts gecorrigeerd wordt (bv. buitengesloten) dan een moeder of vader meestal doet. En ze leren daar dat je het samen doet, zowel lol maken als het werk.
Maar dat agressieve gedrag, dat kan ik dus niet tolereren. Dit is altijd nog mijn huis, en daar wil ik me veilig voelen, en het moet voor iedereen hier veilig zijn. Niet alleen voor degene met de grote mond.
Mijn man en ik voeden hier samen op, en we verdelen het ook wel. De een heeft meer klik met het ene kind, de ander meer met het andere. Soms wisselen we, dat geeft weer even een frisse blik en je zit het dan niet samen op de huid en je gaat niet door elkaar heen. Bovendien verandert die "klik" ook door de tijd als ze ouder worden.
Ik zou echt niet graag alleen moeten opvoeden, dat lijkt me heel zwaar.
Honden en Surinaamse moeders
Ik heb een hond van een ras dat niet als heel gehoorzaam bekend staat. Hij is geneigd dingen te eten, die eigenlijk niet goed voor hem zijn (of die gewoon ranzig zijn, laat ik het maar benoemen). Nou is één blik van mij genoeg, om het item onmiddellijk uit zijn bek te laten valllen en kruiperig en staartschuddend naar me toe te komen. Mooi toch? Heb ik de wind er goed onder.
Maar zo mooi is het natuurlijk helemaal niet. Zodra iemand anders met hond gaat lopen, ziet hij zijn kans schoon en eet hij weer allles wat hem lekker lijkt. En als hij doorheeft dat ik afgeleid ben en niet op hem let, gaat hij ook gewoon zijn gang.
Hij begrijpt natuurlijk niet dat zijn gedrag eigenlijk niet goed voor zijn gezondheid is en let alleen op de bevrediging op korte termijn. En ik heb niet de illusie dat ik hem dat ooit duidelijk zal kunnen maken. Maar voor een buitenstaander lijkt het, alsof ik de hond compleet onder controle heb. Krijg er vaak complimenten over.
Nu zijn kinderen natuurlijk geen honden, maar eigenlijk werkt dus de “ een blik is voldoende”- techniek bij honden ook al niet goed.
En hoe sommige Surinaamse moeder hun kinderen onder controle houden... daar is wel wat meer voor nodig dan een boze blik. Daar komt vaak ook, zoals hierboven beschreven, wat geweld bij kijken.
Nou heb ik mijn eigen kinderen nog nooit gestraft en ze zijn erg braaf en gezeglijk, maar ik weer ook dat dat een kwestie van geluk (voor mij) en temperament is. Ik ben het wel eens met Jo Hanna en AnneJ; niet de gemakkelijkste weg misschien, wel de constructiefste.
Wow Benikki
Wat een mooie beeldspraak.
Ik heb het genoegen om een Surinaamse buurvrouw te hebben. Die vindt overduidelijk dat wij onze ietwat ingewikkelde dochter veel te soft opvoeden. Nu vind ik ook wel iets van haar opvoedingsmethodes, maar al met al vind ik “de blik” toch niet verkeerd op z’n tijd.
Toch zou ik in dit geval ook voor de methode van AnneJ kiezen. Niemand wordt blij van nachtelijke schreeuwpartijen. De “ we zijn een gezin” en de “met privileges komen ook plichten” toespraken vind ik best okee. Maar dan op een rustig momen en niet op het heetst van de (game-)strijd.
Terwijl ik dit lees
... hoor ik van de andere verdieping de kreten en het keiharde gelach van mijn 14-jarige zoon, die met een van zijn klasgenoten een online spel aan het spelen is. En ik hoor m ook altijd keihard lachen als hij met zijn telefoon memes etc aan het uitwisselen is. Soms laat hij mij zien wat er zo grappig is, wat ik heel schattig vind, maar ik snap er nooit een biet van.
Dit is dezelfde puber die tegen ons, ouders, soms urenlang geen stom woord zegt, of op zijn hoogst nauwelijks verstaanbaar mompelt.
Waarmee ik maar wil zeggen: zoon gaat geheel op in zijn sociale contacten, dat gaat met veel lawaai gepaard, en vermaningen dat het zachter moet, helpen niks. En dan is mijn zoon nog relatief makkelijk in de omgang.
De zoon van TS zit veel te lang op zijn telefoon. Daardoor gaat hij te laat naar bed waardoor hij slaaptekort oploopt, en daar lijden zijn schoolresultaten onder. En hij kan niet stil blijven, en daar lijdt zijn zusje onder.
Ik denk dat je hem kunt uitleggen dat er niks anders opzit dan dat om 20.30 uur ofzo de Wi-Fi eraf gaat. Dan hoeft hij nog niet te gaan slapen, maar dan moet hij maar wat off-line gaan doen. Ik denk niet dat je kunt verwachten dat hij stil is bij het appen, je hoeft hem op dat punt ook niks te verwijten, maar hij zal wel snappen dat het niet eerlijk is dat zijn zusje nu met de gebakken peren zit. Verder kan je hem uitleggen dat slaaptekort leidt tot slechtere schoolprestaties en dat daarmee niet alleen de weg naar zijn gekozen opleiding gevaar loopt, maar dat hij ook het risico loopt op een extra lange schoolcarrière. Gaat het echt fout, dan komen op enig moment ook de hulpverleners in beeld en krijgt hij extra gezeur aan het hoofd. Kortom: sorry zoon, maar na tijdstip x ga je offline. Als hij uiteindelijk beter slaapt, wordt zijn gedrag misschien vanzelf wel beter.
Even doorbijten, denk ik toch. En ik zou benadrukken dat hij toch ook niet langer op school wil blijven dan strikt noodzakelijk. Zitten blijven is geen ramp, maar wel zonde van de tijd.
Groeten,
Temet
Hier ook
Zoon, 14, vertoont dit gedrag. Wij hebben bij hem sterk de indruk dat eea te maken heeft met een schermverslaving, korte aandachtsspanne en snel geïrriteerd. Hij leeft in zijn eigen wereld. Afspraken over het gebruik ervan daar hield hij zich niet aan. Bovendien moest ik om de haverklap als politieagent optreden en daar had ik na een tijdje weinig zin in.
Daarom hebben wij zijn laptop en telefoon afgepakt en krijgt hij die alleen nog als er een goede reden voor is (telefoon bijv als hij ‘s avonds laat naar sporten gaat of werkweek. Die moet hij de dag zelf gelijk weer inleveren. Op de laptop zit nu speciale software waarmee alles afgeschermd wordt (op de site van school na en zijn mail) en die mag hij alleen mee aan de keukentafel werken.
Nu zijn de rollen min of meer omgedraaid.
In het begin was het drama, wij waren vreselijke nazi’s, wij vernaggelden zijn sociale leven, wij vertrouwden hem niet (klopt). Maar uiteindelijk valt dat alles mee en hebben wij een zoon met een betere concentratie, luistert beter, leert beter, op school meer gemotiveerd (via de mentor gehoord), slaapt beter en is veel beter te harden 🙈😂 als puber..
Nick (ot)
Blijkbaar is er nu opeens ook iemand anders met de nick bloempot , ik vind het prima, verzin wel een andere naam !
