Brutale tienerzoon doet en laat wat hij wil

vanzelfsprekendheden

Ja maar Anne, als je sommige dingen invoert en volhoudt dan wordt dat ook een vanzelfsprekendheid. Als vanaf nu altijd de wifi om 23.00 uur uitgaat en zoon weet waarom dat is, dan zou dat op een gegeven moment de vanzelfsprekendheid kunnen zijn. Ergens moet je wel een grens stellen. Zoon van 15 gaat nu rond 1.00 uur naar bed, straks wordt het 2.00 uur? Of 3.00 uur? Ergens moet -iemand- een grens trekken toch?

Eten is bij ons altijd rond 18.00 uur en we eten beneden aan tafel, niet om 17.00 uur en niet om 20.00 uur en ook niet boven op je eigen kamer. Dit is altijd zo geweest en niemand die er een drama van maakt. Sommige, voorspelbare dingen maken dat je samen kunt leven in een huis. En ja, soms moet een routine (zoals wifi permanent aan en om 1.00 uur naar bed) toch omgezet worden omdat die routine nu eenmaal niet echt werkt voor de rest van het gezin.

Ik speel thuis niet de baas, maar met uitleg en overleg kom je een heel eind.

grenzen

"Inderdaad loopt hij waarschijnlijk tegen zijn grenzen aan. De kans dat je daar iets mee kunt als je iets meer begrip opbrengt is groter dan als je 'grenzen stelt'."

Sorry hoor, maar "je scheldt niet tegen je moeder en je duwt en trekt niet fysiek aan haar" is zeker een grens die je wél moet stellen.

Wat voor zwaar leven die zielige jongen overdag ook heeft. Wat voor begrip moet je opbrengen voor iemand die zijn moeder fysiek intimideert?

hè?

Jeumig, wat haal je er veel drama bij.

Autisme

Een van mijn kinderen heeft ook autisme. Juist daarom is de voorspelbaarheid van de regels belangrijk. Dat kan zonder straf, ik kan me niet herinneren dat we ooit echt hebben gestraft. Dat kan wel met duidelijkheid en logische gevolgen. De regel is dat alle telefoons beneden aan de lading liggen. Vergeet iemand dat een keer, al dan niet expres? “Je bent je telefoon vergeten aan de lading te leggen, doe je dat nog even?” Natuurlijk pas je de regels aan naarmate het kind ouder wordt en laat zien(!) dat het meer vrijheid aan kan. Deze jongen laat zien dat hij de vrijheid juist niet aan kan.

Ja Allison

Ik heb zelf altijd huiswerkbegeleiding gegeven aan mijn kinderen, al vanaf groep 3. Vanwege moeite om te begrijpen wat er van ze gevraagd werd. Dat zouden alle ouders moeten doen want dan zie je vanzelf aankomen wanneer een kind tegen zijn grenzen aanloopt.
En dan kun je daar op tijd op bijsturen.
Dat is toch onzin met een sterretje? Niet dat ik het zo gedaan heb, want dat was zo in mijn gezin, maar om dat dan als 'regel' te stellen voor alle ouders?
Het werken met 'grenzen' alsof er een soort vanzelfsprekendheid is in wat je aanvankelijk 'beperkt' en dan langzaam loslaat is geen wiskunde dat is ook maar een constructie van gewoonte en natte vingerwerk.

Het is altijd zo flauw om ouders daarop aan te spreken. Had je maar dit of dat dan was dit nu niet gebeurt. Het is geen wiskunde en het helpt niet, ja om een ouder die toch al aan het worstelen is, want dat kun je beslist zijn met dit soort situaties nog even verder een schuldgevoel te bezorgen, wat helemaal niet helpt en ook helemaal niet waar hoeft te zijn.

Als het zo makkelijk was dan hadden we nu niet al die afstromers en vooral jongens die blijven zitten of uitvallen op school. Je doet wat je kunt en juist op een manier waarop het henzelf lukt om er greep op te krijgen. Beperken legt de energie verkeerd. Namelijk bij strijd.

Vind ik ook

'Dat niet elk kind geschikt is om onder beperkingen te staan is zo, maar kom op, je taak als ouder is grenzen stellen!'

Precies. Als ouder heb je, naast liefde geven en de feitelijke verzorging, ook de taak om je kind klaar te 'stomen' voor de maatschappij. Dat betekent dat je je kind (zo veel als mogelijk) leert met geld om te gaan, elke dag schoon ondergoed aan te trekken, een boterham te smeren, maar ook hoe hij zich hoort te gedragen en welke regels er in de maatschappij gelden. Daar hoort rekening houden met je huisgenoten gewoon bij. Van wie moet hij het anders leren als het niet thuis is?

AnneJ

Onder de duim houden is niet hetzelfde als leren om rekening te houden met anderen.

Autisme

Waarom lijken bijna alle discussies over probleemkinderen uiteindelijk te gaan over autisme en de manier waarop je kinderen met autisme moet begeleiden? Vooral niet straffen volgens Anne J. Ja, we weten het inmiddels.
Autisme komt voor bij een heel klein deel van de bevolking. Je zou het niet denken als je OO volgt, maar hee, het is zo.
Bij zoon van TS is geen diagnose autisme gesteld. Hij zal het stellen van grenzen en ook het onderwerp "straf" dus echt wel begrijpen en er niet van in de war raken. De vraag is meer of hij grenzen accepteert. Daar lijkt het nu niet op. Hij doet wat hij zelf wil, is al gameverslaafd misschien en gedraagt zich fysiek agressief. Ik heb nog steeds niet gelezen waar vader is.

Pubers

Pubers hebben soms, ook niet altijd, een moeilijke fase, vanwege een niet uitgerijpt brein, impulsiviteit, moeite met organiseren en plannen, meer behoefte aan rust en slaap, lichamelijk en geestelijk veel te groeien en te verwerken, terwijl ze in de ochtend niet vooruit te karren zijn.

Dat wil niet zeggen dat ze niet weten hoe 'het hoort'. Of dat ze tot dan toe verwaarloosd zijn door hun ouders, maar dat lukt even niet om diverse redenen.

Ga eens met deze zoon naar de Jellinek, wedden dat hij niet gameverslaafd is. Dat is ook weer zoiets. Je wil dat graag voorkomen, maar dan zet je in op het normaliseren van zijn dag en zijn school en je begint niet te targeten op het gamen, wat ze zelf vreselijk leuk vinden en wat je kunt vervangen door elke 'vlucht' uit de werkelijheid.

https://www.universiteitleiden.nl/wetenschapsdossiers/brein-en-gedrag-in-ontwikkeling/themas
Lees eens wat en probeer eens wat.

Bovendien is de wijze van omgaan met kinderen met autisme vaak ook heel geschikt voor alle kinderen. Vooral omdat je er zelf kalmer onder moet blijven, meer moet nadenken en meer samen met je kind puzzelen om tot een oplossing te komen.

Hoogoplopende woorden, achterna lopen tot in de eigen kamer en eisen en beperken en grenzen stellen klinkt wel goed, bevredigt je eigen gevoel van rechtvaardigheid, maar of het helpt is een tweede.

Ken je kind

Bij mijn niet-autistische kind hanteer ik ook ongeveer de methode Anne J. Met nog meer vrijheden overigens en minder structuur. Dat is wat hier werkt. Maar dat is wel een kwestie van wisselwerking tussen haar en mij, en ook een kwestie van karakter, en dan óók nog een kwestie van mazzel hebben, uitproberen, aanmodderen, vallen en opstaan. Ik weet zeker dat er heel andere kinderen zijn, met heel andere ouders, die beter gedijen bij heel andere methoden.

Dat gezegd hebbende, is het naar mijn mening wel altijd goed om na te denken hoe zinvol straffen is: helpt het je doel te bereiken of is het eigenlijk meer een goed gevoel bij jezelf dat je niet over je laat lopen?

Dus ik ben benieuwd hoe TS erover denkt nu.

AnneJ

Het jongere kind is nu de dupe. Dat is blijkbaar geen probleem, zolang de 15-jarige zich maar lekker kan uiten?

Eerlijk Sydney

Je zoekt juist een oplossing zodat het jongere kind, en jezelf maar ook zoon, rust heeft.
Het is soms echt zoeken in een gezin om zaken op te lossen. Als het makkelijk was, met een toverstokje tover je de puber weg of snoert de mond, dan was het geen probleem.
Flauw om dan te zeggen dat als je niet 'ingrijpt' dat je dan de puber zich maar lekker laat uiten.
Je kunt mensen niet uitvlakken, ook niet als ze zich niet altijd goed gedragen. Ze hebben een eigen wil en eigen benen, en tenzij er strafbare zaken zijn kun je een gevangenisstraf wel vergeten. Het is de keuze tussen diplomatie en oorlog, soms is het gewoon oorlog, maar de kunst is om terug te gaan naar diplomatie.
En ja, het leven is niet eerlijk, er vallen altijd slachtoffers, de kunst is juist om dat te gaan beperken, maar het paradijs hebben we hier nou eenmaal niet.

Nou

Die diplomatie werkt niet in dit geval.

Er zijn nog heel veel stappen vóór die oorlog hoor. Geen enkele reden om maar af te zien van iets ingrijpenders dan een vriendelijk verzoek.

Kind is pas 15!

Gut

Ik heb mijn puber (ja, lichte ASS) toch echt een paar keer stevig de oren gewassen wegens geluidsoverlast na (normale) bedtijd. Geloof me, dat hielp best. Gecombineerd met jarenlange gesprekken over gezonde nachtrust, dat wel. Nu op zijn 17e begint hij dat laatste langzaam te snappen, lijkt het.

Jeetje AnneJ

Van een kind tot de orde roepen in één klap door naar met geweld het huis uit trappen en in de gevangenis opsluiten. Normaal denken is niet jouw sterkste kant.

Consequenties Sydney

Ik heb daar de consequenties van gezien. Ja, kinderen opvoeden valt soms niet mee. Daar is een hele industrie op gebouwd. En ja, dat kan ook de doorvoerroute van je eigen kind worden.
Bij een kind waar het al zo uit de hand loopt ben je er niet met 'tot de orde roepen'. Die fase ben je al gepasseerd en dat hielp dus niet.

Oren wassen

Kun je ook kalm en vasthoudend en emotieneutraal doen. En dan noem je het niet 'oren wassen' maar bijsturen of zoiets.
Je wil, ondanks het gedoe, laten zien dat je gelooft dat ze het kunnen, zich goed gedragen, en dat je gelooft dat school hun toekomst kan zijn en dat ze dat kunnen. Zelf twijfelen ze daar soms juist aan. Dat kun je met respect bijsturen.

Dus?

'Bij een kind waar het al zo uit de hand loopt ben je er niet met 'tot de orde roepen'. Die fase ben je al gepasseerd en dat hielp dus niet.'

En dat is dan een reden om hem zijn gang te laten gaan?

Nee Sydney

Maar je doet een beroep op je eigen creativiteit, intelligentie en verstand en de relatie met je kind, en je doet iets meer moeite, met respect, om de zaak weer goed op de rails te krijgen. Je haalt iets meer gesprekstechniek en geduld uit je tenen en blijft er bij zonder op te geven, ook als het allemaal niet direct lukt.
Dat heeft niets te maken met 'zijn gang laten gaan'. Dat vraagt juist meer van ouders dan die 'oorlogstaal' van 'tot de orde roepen', 'oren wassen', 'ingrijpen , 'niet accepteren', 'begrenzen' en wat je verder nog kunt bedenken om jezelf op te peppen en te denken dat het dan wel goed komt, terwijl je kind zich steeds verder van je verwijdert.

Vaag

Sorry AnneJ, maar je bent zo vaag dat ik geen flauw idee heb wat je nou bedoelt. Hoe kan TS nou er voor zorgen dat haar zoon rekening gaat houden met de rest van het gezin? Wat adviseer je concreet?

Ja Sydney

Dat is de goede vraag. Er is geen eenvoudig antwoord. En dat doet een groot beroep op jou vaardigheden en de relatie met je zoon. Zonder garanties op de uitkomst. Dat is opvoeden.
'Hij moet zich maar gedragen' volstaat helaas niet, hoe graag je dat ook zou wensen.

Vraag

Die vraag kun je misschien ook stellen aan deze zoon: wat zou jij doen als je in mijn schoenen stond en je zoon blijft maar lawaai maken in de nacht waardoor moeder en zusje moeilijk kunnen slapen?

Nee AnneJ

Met oren wassen bedoel ik stevig de oren wassen. Ik ben niet op mijn liefst als ik uit mijn slaap word gerukt. Ik vind dat asociaal gedrag. Wie 's nachts herrie wil maken gaat maar in zijn uppie in een hutje op de hei wonen.
En nee mijn kind is hierna niet bij jeugdzorg terecht gekomen.

Natuurlijk Pirata

Als je nachtelijk gedoe meteen de kop indrukt met een schrikreactie, kan best effectief zijn. En heeft uiteraard de voorkeur. Je wil gedoe voorzijn. Als er al maandenlang gedoe is betwijfel ik of dat nog werkt.

Ja maar AnneJ

Waarom vind jij jezelf een expert in kinderen opboeden als jouw kind(eren) 'van de rails' zijn geraakt? Dat geeft je dan toch absoluut geen recht van spreken? Jij kon je kind niet opvoeden blijkbaar en nu geef je iemand het advies om het net zo te doen als jij.

Hoezo expert

We zijn hier geen van allen expert Susa. En mijn kinderen zijn, met wat deskundige hulp, prima opgevoed, dank je. En nee, hun pubertijd was een eitje vergeleken met hun basisschooltijd. Voor mij gaat het om ervaringen en argumenten. En natuurlijk, daarover kun je van mening verschillen. Zou raar zijn als het anders was.
En je hoopt dat de topicstarter er voor haarzelf soep van kan koken. Je kunt alleen de ervaringen en argumenten weergeven, maar zij gaat er zelf over.

AnneJ

Je hebt dus feitelijk geen enkel serieus advies. En je reageert negatief op alle adviezen die wel gegeven worden. Wat wil je nou? Behalve aandacht voor hoe zwaar jij het gehad hebt en hoe anders dan de rest van de wereld jij en jouw kinderen zijn?

Ik blijf bij mijn adviezen. Ze hebben hier geholpen, en mijn kinderen zitten nog steeds niet in de gevangenis en wij ouders ook niet. Zonder deskundige hulp overigens.

Hier ook zo een

Toen mijn oudste zoon 14, 15 jaar was begon mij ook op te vallen dat elk verzoek en elke aanwijzing van mij op boos gegrom etc kon rekenen. Op een gegeven moment betrapte ik me erop dat ik dingen maar liet zitten omdat ik bang was voor een negatieve reactie. Daar werd ik zo beu van dan ik tegen hem heb staan schreeuwen dat ik er klaar mee was om bang voor hem te zijn en dat hij kon kiezen om zijn gedrag sterk aan te passen of gewoon op te hoepelen omdat ik niet iemand in huis wil hebben waar ik me onveilig door voel, net zo min als hij dat zou willen.
Dat heeft een stuk geholpen want iedere keer als hij wel weer wilde beginnen hoefde ik maar waarschuwend te kijken.
Nou heb ik hier thuis er meestal wel de wind onder maar dat gaat niet vanzelf en soms is het dus ook nodig geweest om weer even duidelijk te maken wie de baas is.
Een 14, 15-jarige jongen is fysiek misschien wel sterk genoeg om het roer over te nemen maar geestelijk helemaal niet, want hij kan geen verantwoording dragen en dan mag je gewoon nog niet de baas zijn, klaar.
Dezelfde strijd had hij overigens ook met zijn vader, en ook die moest wel eens flink op zijn strepen gaan staan.

Het is net als bij een hond (ja die vergelijking maak ik vaker, ik voed mijn kinderen niet op alsof het honden zijn maar de hond wel alsof hij een puber is...), die wil ook wel de baas zijn maar kan dat helemaal niet dus dan moet je daar de leiding terugpakken. En als je terug deinst als hij bijt of gromt heb je verloren, dus dan is bluffen en de regie terugpakken het devies.
Het gaat er niet om of je fysiek kan winnen, het gaat erom dat je innerlijk overtuigd bent dat jij de baas bent en niemand anders. En daar handel je naar.

Voor wie dat nou allemaal veel te akelig en streng vindt klinken: je kunt daarnaast prima een liefdevolle en vrolijke ouder zijn. Als maar duidelijk is wie er aan het roer staat.

Boos worden

Boos worden werkt bij een van mijn puberzoons prima bij de ander juist helemaal niet.

Wat bij hem dan weer wel werkt is het zeggen en indien nodig hem laten ondervinden hoe irritsnt het is als iemand geen rekening met je houdt. Nu wil ik altijd rekening houden met mijn pubers maar soms vind ik het opeens heel erg nodig om al om 8 uur s ochtend vlak voor zijn slaapkamer te gaan stofzuigen. De was wat rumoerig op te hangen. Hardop te praten tegen de katten. Etc. Meestal valt het kwartje dan wel weer. Wij wonen samen in huis en wij houden rekening met elkaar. Dus niet om 23.30 nog in bad gaan en je telefoon hard op de speakers aan zetten en niet nog luidkeels met je vrienden gamen .

Dat hij vakantie heeft betekent niet dat wij als ouders opeens wakker gehouden kunnen worden tot na middernacht. Wij moeten immers werken. En zijn jongste broertje van 10 wakker maken is helemaal uit den boze.

Bij mijn tweede werkt even een keer goed boos worden juist wel weer goed.

Wifi eraf gooien is bij ons nooit nodig geweest.