Beroepskeuze
Mijn zoon zit in Havo 4, dus het nadenken over "wat daarna" is in volle gang. Wij ouders denken nog heel erg in de trant van een vervolgopleiding, mijn zoon denkt vooral aan "wat wil ik later voor beroep uitoefenen". Zijn droom is treinmachinist worden en heeft daar al een opleiding voor bezocht op de open dag. Er is wel een strenge selectie voor, dus ik vond dat hij ook een plan-B moet hebben.
Die heeft hij bedacht: touringcarchauffeur. Ik heb hem gevraagd of je daar ook opleidingen voor hebt. Maar dat weet hij niet. Persoonlijk kan ik me bij treinmachinist me wel iets voorstellen, de opleiding leek me interessant, de grote kans op een baan ook. Verder reis ik heel veel met de trein en zou trots zijn als mijn zoon daar voorin zit (hoewel er natuurlijk ook legio nadelen zijn).
Met touringcars heb ik niets en de 2x dat we met een touringcar naar onze vakantiebestemming zijn gereden was zoon kotsmisselijk en erg humeurig. Dus ik heb gevraagd hoe hij zo op dat idee kwam.
Het probleem is, dat zodra ik zoiets vraag, mijn zoon gelijk in het defensief schiet en hij vindt dat ik hem niet serieus neem. Het zal wel komen omdat zijn vader en ik nogal de nadruk hebben gelegd over vervolgopleidingen, terwijl mijn zoon denkt aan "werken en wat van de wereld zien".
Hoe kan ik mijn zoon zo ver serieus op deze vragen in te gaan zonder hem het gevoel te geven dat ik "tegen" ben? Als ouder mag je toch ook wel even moeten wennen aan een idee hoe een kind dat richting volwassen worden gaat zijn leven denkt vorm te geven? Dat je mag dromen over wat je later gaat doen, maar dat er ook haken en ogen aan zitten (opleidingen, wat is de kans op een baan e.d.).
Hoe pakken jullie dat aan?
Speciaal voor piloten-in-spe is er een garantiefonds waardoor ze een dergelijk bedrag kunnen lenen. Ouders hoeven daar niet voor te tekenen en ze hoeven ook niet garant te staan. De student moet uiteraard wel zelf meerderjarig zijn.
Los laten
Aanhoren, meedenken en vooral loslaten.
Ik stimuleer de kinderen om een vervolgopleiding te gaan doen. (direct aan het werk vind ik jammer; ze hebben nu de kans om een opleiding te doen die hen trekt).
Verder laat ik het los.
Profielkeuzes hebben ze ook zelfstandig gemaakt. Natuurlijk hebben we meegelezen, nagedacht, gespiegeld. En vooral gestimuleerd te doen wat ze leuk lijkt.
Natuurlijk hoop ik dat ze wat kiezen waar werk in te vinden is. Anderzijds vind ik het belangrijk dat ze wat gaan doen waar hun hart ligt, waar ze enthousiast van worden.
Bij een hoop beroepen is het zo dat je wel aan de bak komt als je er echt goed in bent en kunt netwerken.
Dus adviseer ik ze te zorgen dat ze 'eruit' springen (kennis, houding, ambitie, enthousiasme) en dat ze contacten leggen en daar gebruik van maken.
En hoe erg is het als ze een opleiding doen en later blijkt dat ze toch wat anders gaan doen? Het leven is een weg van vallen en opstaan; ontwikkeling door wat je meemaakt. Ervaring die je opdoet is niet voor niets.
Ik moet er dan eerlijk gezegd weer niet aan denken dat zoon bijv. accountancy gaat doen en z'n leven lang bij hetzelfde kantoor accountant gaat zijn. Lijkt mij een saai bestaan.
Maar als hij er gelukkig van wordt moet hij het vooral doen.
Treinmachinist of buschauffeur; mooi dat hij al een idee heeft. Hoe de weg er naar toe ook loopt en of hij dat doel bereikt is maar de vraag. Laten gaan.
Piloot idem; als het de droom zou zijn voor zoon zou ik hem steunen. (dat betekent niet ; betalen. Kunnen we ook niet). Maar als hij er gelukkig van wordt zal ik , desgewenst, met hem meedenken.
Ik zou 'm laten gaan. Kunstacademie of iets anders creatiefs idem dito. Ik zou wel het gesprek aan gaan; hoe zie je je toekomst voor je? Mogelijk financieel niet breed. Wil je dat? In onze familie zijn meerdere kunstaars/ toneelspelers. Geen vetpot, soms op een houtje bijten. Maar gelukkig met wat ze doen. Dat is toch waar het leven om draait?
Eh, docent en vertaler
Laat ik het nou allebei zijn. Vertaler, leuk beroep maar juist voor iemand die sociaal niet zo handig is lijkt het me niks, veel te eenzaam. Dan kun je heel snel vereenzamen, zo achter je schermpje.
Er is eerlijk gezegd heel veel behoefte aan goede (!!!) vertalers. Iedereen kan wel een beetje marketing teksten vertalen, maar technisch diepgravende teksten, of financiële en juridische teksten, naar vertalers voor dat soort werk is veel vraag. Nu met de zakkende euro stroomt het werk zelfs toe, want uiteindelijk hebben bedrijven toch liever goede vertalers uit Europa, dan alleen goedkope vertalers uit India...
En, als 1e graads docent kan ik eerlijk gezegd geen werk krijgen, omdat ze in het onderwijs liever tijdelijke contracten en goedkope mensen bieden en zoeken. En dus geen toekomstmogelijkheden bieden, omdat ze liever blijven werken met goedkope tijdelijke contracten!
Maar daar gaat het natuurlijk niet om. Het gaat erom dat de jongere zelf moet kiezen. Hij/zij moet zelf de opleiding en het werk gaan doen, dus die motivatie moet van binnen komen, en niet van de ouders.
Tuurlijk kun je praten en spiegelen, maar pretendeer niet je kinderen beter te kennen dan zij zichzelf kennen. En geef ze de kans om zelf ergens achter te komen, zichzelf te ontdekken, maar ook, zichzelf te ontwikkelen. Een bleue puber blijft heus geen bleue puber.
Dat gebeurt heus, als je een beetje vertrouwen hebt en ze de kans geeft.
Enne, wie doet nu werkelijk precies datgene waarvoor je bent opgeleid? Vooral wetenschappelijke opleidingen zijn m.i. vooral bedoeld als algemene ontwikkeling van jezelf, en maken je breed inzetbaar. Nu natuurlijk minder, met die instantopleidingen van 3 a 4 jaar, maar dan nog.
Verder ken ik een treinmachinist, en het houdt niet over. In het kader van de efficiëntie worden de ritten steeds korter bij gehouden, de tijd dat je kriskras door het land reed en elke dag een ander rooster had zijn wel voorbij. Ook voor treinmachinisten wordt het steeds vaker een 'rondje om de kerk'. Daar is heftig tegen geprotesteerd...
