Au, gekwetst door dochter
Ik heb een dochter van 16.
Altijd al een pittig dametje geweest, maar ook hadden we altijd een goede band. Wel eens ruzie, maar dat werd altijd uitgepraat.
Momenteel zijn we op vakantie. Onze jongste kon niet slapen door geluidsoverlast op zijn kamertje ( lang verhaal). Kamer van dochter en vriendin ligt aan de stille kant van het huis én heeft een soort vliering/ vide.
Jongste is 7 en sliep om 10 uur nog niet. Ik wilde even overleggen of zoon tijdelijk bij hen op de vide kon slapen.
Dochter reageerde heel boos. Dat zij als meiden echt niet met een jongen op 1 kamer gingen slapen en dat zij het raar vond dat ik dit vroeg etc. Ik vond de hele toon echt onaardig. Ik nam haar even apart om het te bespreken en ik gaf haar nogal een preek over haar toon en dat ik gewoon even wilde overleggen en dat ik dan niet direct wil horen wat een raar idee het was etc. Dochter werd ontzettend boos, sloeg een toon tegen me aan die zelfs mijn baas niet tegen me bezigt. Of ik wel besefte dat het onmogelijk was als meiden van 16 en 17 om met een jongen te slapen op 1 kamer ( let wel hij zou op de vide/ zolder bij hen slapen). Dat ze alleen met me wenste te praten als ik haar met meer respect wenste te behandelen etc. Ze vond het ook respectloos dat ik zei dat ze haar kont tegen de krib gooide. Ze wenste niet met zulke woorden toegesproken te worden. Ik was echt woedend.
Vooral voor door haar toon. Ze draaide zich om om op haar telefoon te gaan, ik zei: geef je telefoon dan maar hier. Ze trok echter met een woedend gebaar hard haar hand weg. Ik had het helemaal gehad waardoor ik haar telefoon alsnog wilde grijpen ( stom natuurlijk) en we tegen elkaar aan botsten.
Ik ben later naar haar toe gegaan om het uit te praten. Ik heb excuses aangeboden voor het uit haar hand grissen van haar telefoon en zei dat ik ook excuses wenste voor haar boze toon en respectloze gedrag. Dit wenste ze niet te geven. Ik moest haar als een volwassene behandelen en ik had haar bang gemaakt kortom: ik was een slechte moeder en ze vind mijn gedrag al lang erg naar ( nb gisteren hebben we nog een uur gezellig samen film gekeken)
Ik voel me eerlijk gezegd echt enorm gekwetst, zelfs zo dat ik zin heb haar en vriendin in de auto te laden en haar bij oma te brengen en haar daar maar een tijd te laten.
We staan echt altijd voor haar klaar en doen echt alles om haar te helpen met bijv schoolwerk of wat ze maar nodig heeft en nu dit. Wat doe ik fout?
Geraakt
En weet je nu waardoor je dochter zich zo geraakt voelde?
Lana
'Moeder kan natuurlijk wel vriendelijk vragen of haar echt iets dwars zit, los van dit incident. Dat is verstandig. Kan ze van leren." ja helemaal mee eens, even beide partijen hun emoties uit laten woeden en er dan even rustig over praten
Jan
Hahaha, ik denk dat ik hier een verkeerd beeld van mezelf neerzet. In mijn omgeving sta ik bekend als een watje voor mijn pubers. Inleven is ongeveer mijn tweede natuur.
Maar in dit geval..... kijk ik snap heus wel dat het niet ideaal is dat broertje bij de dames (in de buurt) komt slapen. En ik zou ook de voorkeur hebben dat de pubers hun gezamenlijke niet-slaapfeestje niet met broertje in de buurt hoeven te vieren. Maar ja, geluidsoverlast aan de ene kant van het huisje was niet te voorzien en dan vind ik dat dochter niet het alleenrecht heeft en zich ook wel mag inleven in de situatie van broertje.
En ik snap ook dat pubers ineens exploderen en dan dingen zeggen die ongepolijst en zelfs kwetsend overkomen. Daar zijn natuurlijk ook grenzen aan (er zijn uitdrukkingen die ik niet wil horen) maar het meeste probeer ik maar met wat humor te bekijken en het niet te serieus te nemen.
Moeder van 3
Inmiddels zijn we een dag verder, hoe ging het vandaag?
Dag verder
Het gaat nu prima, blijkbaar moest ze ook ongesteld worden, dan is ze altijd nogal chagrijnig.
Ze doet nu weer normaal, tegen mij iig. Alleen vriendin vindt het nu saai omdat dochter de halve dag met buikpijn op bed ligt...
Tis altijd wat haha
Oh ja, het is soms niet te volgen 😀
Misschien is het nog wel een idee om er kort op terug te komen. Ze mag best weten dat ze niet zo uit haar dak hoort te gaan tegen jou. Geen preek van maken, maar gewoon " hé Marietje, fijn dat je nier meer boos bent. Ik ben ook niet meer boos. Zullen we een volgende keer proberen om rustig te blijven en te praten? Wel zo prettig toch?" Of zoiets.
Nu weer!
Nou ik dacht dat het was opgelost. Later nog even kort over gehad. Ook aangegeven dat ik haar reactie wel begrijp. Echter vandaag weer bal. We hadden, vanwege de oproep ook juist met koningsdag zoveel mogelijk thuis te blijven een dagje bij huis gepland. Beetje saai voor de tieners (Dochter en vriendin en zoon (14) en vriend. Maar het is even niets anders. Ze hebben leuke nieuwe games mee en ze kunnen buiten van alles doen er is ook een bubbelbad in het huis etc.
Man was weg voor een lange wandeling en ik wilde met de kids lunchen. De meiden waren leuk bezig met vilt oid. Ik gaf aan dat we gingen eten en dekte de tafel. Iedereen kwam aan tafel. Zoon enigszins geïrriteerd omdat hij nog wilde uitslapen (om 12.00) maar verder prima, behalve dochter, zij wilde niet aan tafel, ze wilden verder met het vilt en ze had laat gegeten en ze had geen honger. Ik zei: prima je hoeft ook niet te eten, kom je wel even aan tafel zitten? Ze wil niet samen ontbijten, niet samen lunchen, ze wil eigenlijk haar eigen ritme bepalen. We laten haar best vrij, zeker in de vakantie, ze hoeft haar telefoon niet in te leveren, ze mag zelf weten wanneer ze ontbijt etc. Maar we zijn nu eenmaal als gezin weg, dus lunch en avondeten doen we samen, dit was van te voren ook de afspraak. Dochter echter woedend. Let wel, ze blijft heel beleefd, maar de hele maaltijd keek ze smalend naar mij. Ze ruimde direct na het eten het vilt/ knutselspul op met de woorden 'ik ben er wel klaar mee'. Ook toen vriendin protesteerde. Nu ligt ze weer op bed. Vriendin is inmiddels maar met zoon van 7 aan het spelen. Ik vroeg haar wat er was, maar ze wil niet reageren, ik moet haar met rust laten. Ze klinkt enorm boos, denigrerend vooral, neerbuigend eigenlijk, zo ken ik haar niet, ik maak me nu wel zorgen. Dezelfde toon als bij het eerste akkefietje. Het verbaasd me dat ze zich zo opstelt ook richting vriendin, zij heeft haar zelf uitgenodigd en vriendin vindt dit echt niet leuk. Zelf ben ik het hautaine denigrerende toontje ook een beetje zat. Ze zegt niet echt iets gemeens, maar het is gewoon de hele houding die uit lijkt te stralen: 'laat me toch met rust, dom mens'.
Ik doe echt dingen fout als moeder, maar heb me ook gigiantisch voor haar ingezet. Zij wilde een speciale game mee met vakantie, van alles geregeld om die last minute wens nog in vervulling te laten gaan. Zij wilde last minute vriendin mee, kon ook zonder problemen. Ik snap dat je als tiener je moeder soms suf vindt, maar dit laat meer minachting zien.
Tja
Zes weken opgehokt met de familie heeft zo zijn weerslag. Ik zou me er echt niet te druk om maken. En over jouw inzet, dat is nu eenmaal zo. Je zet je tot het uiterste om het voor je kuikentjes zo goed en leuk mogelijk te maken, en als dank mag je de rommel opruimen. ‘Maar je krijgt er zoveel voor terug’, ze zeggen er alleen niet bij wanneer dat is.
Ik begrijp dat je graag de gezinssamendoedingen in stand wil houden. Echter, 16 jaar is wel een leeftijd dat jongeren op zoek zijn naar zelf besluiten en zelfstandigheid.
Je kunt dat blijven afdwingen maar dat zal de zaak er niet makkelijker op maken.
Ik stel je voor om het wat los te laten. Jij zorgt dat men aan tafel kan eten en men bepaalt zelf of dat ook gebeurt. En anders pakken ze zelf maar wat mits ze de zaak ook weer opruimen. Je kunt niet jou agenda blijven opleggen aan de rest.
En anders houd je met iedereen, inclusief vriendin, een bijeenkomst om af te spreken wat voor iedereen prettig is zonder dat het om dwang gaat van deze of gene. Het is vakantie! En maakt er een oefening in samenwerken en samen afspraken maken van. En als het niet blijkt te passen dan bespreek je dat weer, je dwingt niet eenmaal gemaakte 'afspraken af' maar je oefent en daarmee ondervind men de consequenties. Maar zeker in de vakantie ga je toch niet zaken zitten afdwingen op een leeftijd dat jongeren daar zelf over willen besluiten?
pffff lastig!
Ik zou er eerlijk gezegd zelf niet aan beginnen, vakantie met je gezin in deze tijd en dan ook nog voor dochter een vriendin mee en voor zoon een vriend. Is leuk als je van alles kan doen en de jongeren ook zelf op pad kunnen gaan, maar niet als je met z'n allen de hele dag in een huisje moet zitten. Waarom mag jouw man eigenlijk wel uit wandelen gaan en de meiden bijvoorbeeld niet? Dat zou wellicht al wat schelen als ze even naar buiten mogen. Een dure nieuwe game meenemen naar een huisje vind ik ook bijzonder. Maar goed, dat doet verder niet ter zake.
Je dochter lijkt niet lekker in haar vel te zitten. Het kan de corona-maatregelen zijn, spijt dat ze toch mee is gegaan, misschien had ze liever thuis gebleven etc.
Probeer erover te praten op een moment dat ze weer tot rust is gekomen. Wat speelt er? Het vorige voorval lijkt ook nog niet echt bijgelegd. Nu blijf jij er mee in je hoofd zitten maar zij waarschijnlijk ook.
Hoe lang zitten jullie nog in het huisje? Probeer met elkaar in gesprek te gaan om de laatste dagen gezellig te laten verlopen. Misschien de afspraken wat meer loslaten, alleen 's avonds samen eten, verder niet. Als pubers om 12.00 u. ontbijten is het toch logische dat ze niet om 13.00 u. o.i.d. alweer willen lunchen...
" Ik gaf aan dat we"
Jij wil graag 12.00 uur eten. Dochter had nog geen trek, zoon wilde langer slapen.
Niks voor mij om mijn energie te steken in pubers die helemaal geen zin hebben in de gedekte dis.
Ik vraag wie er wil lunchen en daar dek ik voor. In mijn eentje met een kop koffie vind ik ook prima
Wie eerder, later of niet wil eten mag dat zelf klaarmaken én opruimen. Vakantietijd is toch alles anders. Later naar bed, laat ontbijt, ik vind het heerlijk om het een beetje los te laten.
Ik heb mijn lunch net op, had om 12.00 uur ook geen trek, had net het oranjegebak achter de kiezen.
En je zegt dat jullie eten als gezin en dat dit de afspraak was. Maar....je man was toch ook niet op tijd terug van zijn wandeling?
libelle moederdochter relatie
Ik denk dat je teveel een happy family wil zijn en een soort libelle moederdochter relatie maar veel meisjes van 16 hebben daar echt geen zin (meer) in. Daar kan je beter zo min mogelijk afspraken mee maken, bv wel samen avondeten, maar lunchen als de een veel langer uitslaapt dan de ander is lastig. Laat het ze zelf bepalen, ze waren net lekker aan het knutselen.
Eigenlijk had je beter met je man kunnen wandelen. Ze zien je liever niet te vaak omdat je dan weer gezellig wil doen
Vrij laten
Misschien zit ik er helemaal naast (dus corrigeer me), maar wat jij bestempelt als vrij laten, ontbijten wanneer je wilt en niet je telefoon hoeven inleveren, zie ik als de normale doordeweekse gang van zaken en doen de kinderen hier al sinds ze een jaar of 12 zijn. We spreken wel eens iets af, maar eetafspraken voor een hele vakantie zouden die van mij echt niet maken (avondeten wel, maar lunch en ontbijt niet).
Kijk naar je eigen belang
Waarom wil je dat ze aan tafel komen zitten? Waarom doe je zo je best voor die game van haar? Misschien wil je er toch iets voor terug? Onderzoek je eigen drijfveren.
wat veel hierboven ook zeggen: laat die kinderen vrij, dan komt het vanzelf wel weer.
Je klinkt toch als een moeder van 12-jarigen en dat is je dochter en zelfs je zoon niet meer.
Laat ze een beetje los. Je kan ook vragen "heb je zin om zo samen te lunchen ?"
En als er dan een 'nee' komt, pak dat dan niet als afwijzing van jou maar probeer plezier te hebben in de groeiende zelfstandigheid van de ander.
Vertrouwen dat als je ze vrij laat, dat ze dan meer de neiging hebben zich met je te verbinden, kan een hoop doen.
Ik weet wel dat ik op 17e uit huis ging omdat dat er totaal niet was. Dat voelde als claimen, terwijl ik heus wel een fijne band wilde met mijn moeder maar daar kreeg ik de kans niet toe: zij was me altijd voor door dingen te eisen. werkt niet
Maro
12-jarigen? Ik denk 6-jarigen.
Ik ga mijn 10-jarige al niet eens meer dwingen aan tafel te zitten als hij net heeft gegeten, alleen maar omdat ik zelf moet eten.
Of je moet niet toestaan dat ze om bv 11 uur iets eten als je wil dat iedereen om 12 uur tegelijk eet....
Zonne
ja haha zo ver gaat mijn geheugen niet meer terug.
maaltijden
Het domme is, thuis laat ik dochter doorgaans zelf bepalen of en wanneer ze eet, lunch nodig ik haar voor uit, als het niet uitkomt slaat ze dit vaak over. Avondeten doen we wel gezamenlijk, is echt ons gezinsmoment.
Nu is vriendin mee en die heeft een eetstoornis gehad, zij moet op zeer regelmatige tijden eten. Ik dacht dat het een goed idee zou zijn om dat dan gezellig samen te doen. Ik dwing ze natuurlijk niet tot eten, maar vroeg gewoon of ze ook aan tafel wilde zitten.
Ik merk dat het ook een beetje zoeken is. Ouders in mijn omgeving vinden mij te makkelijk, dochter neemt altijd haar telefoon mee naar bed en ik controleer haar niet, ze mag alleen thuisblijven één a twee nachten, ze was de eerste in de klas die kleedgeld kreeg etc. Ik deed dit omdat mijn dochter al jong behoefte had aan het zelf de regie hebben. Ze moest een beugel, maar weigerde dat toen ze 13 was, ik heb toen, tot verbijstering van de tandarts, gezegd dat zij dit zelf moest weten, zo ook met de vacinatie voor hpv met 12 jaar etc.
Ik laat haar altijd behoorlijk vrij, iig met de mensen in onze omgeving. Ze heeft geen vaste bedtijd bijvoorbeeld (gaat gerust om half 2 slapen op een doordeweeksedag, en ervaart dan zelf dat dat toch niet heel handig is wanneer je door de wekker heen slaapt).
Ik krijg juist vaak verbaasde reacties dat ik haar zo vrij laat. Daarom had ik nu, met vriendin erbij, wellicht teveel de behoefte om het geheel wat meer te sturen..
Dat werkt niet
Als je ze altijd nogal de ruimte hebt gegeven, dan kun je niet verwachten dat je het opeens wel kunt beregelen.
Ik adviseer altijd om 3 prioriteiten te stellen. Wat vind jij echt noodzakelijk om voet bij stuk over te houden? Ga met de rest soepeler om.
Vriendin
'Nu is vriendin mee en die heeft een eetstoornis gehad, zij moet op zeer regelmatige tijden eten. Ik dacht dat het een goed idee zou zijn om dat dan gezellig samen te doen.'
Dit probleem heeft je parten gespeeld bij het uit de hand gelopen conflict rond het eten.
Het advies 'op regelmatige tijden eten' kwam dat van de ouders van de vriendin? Heb je het daarover gehad met de vriendin? Nu heb je zelf een oplossing bedacht (gezellig samen eten) , terwijl het probleem (voormalige eetstoornis van vriendin) vermoedelijk niet besproken is.
oplossingen werken pas als je het eens bent over het probleem.
Dat geldt ook voor het slaapprobleem: jij had een oplossing bedacht (zoon bij meiden op de kamer) terwijl de meiden niet mee hebben kunnen praten over wat het probleem is.
Tip voor vervolg: als je denkt dat iets belangrijk is, ga dan in je eigen hoofd na waarom je dat denkt, welk probleem wil je ermee oplossen? Communiceer dan over het probleem en laat toe dat er andere oplossingen worden aangedragen.
Tsjor
Verplaatsen van conflict
Een tweede opmerking: zoals ik het lees verplaats je de conflicten nogal. Het probleem van slapen wordt een conflict over de telefoon. Het probleem van eten wordt een conflict over afspraken, gezelligheid etc.: 'je hoeft ook niet te eten, kom je wel even aan tafel zitten'. Terwijl je zorg was dat vriendin regelmatig zou eten. Maar nu ging het niet meer over eten, maar over 'aan tafel zitten'.
Zoals anderen er al op wezen: ondertussen was het wel goed dat vader niet 'aan tafel' zat.
Je bent dus in je hoofd echt met iets anders bezig. Het beeld van een gezellige, zorgzame moeder? Of greep krijgen op het gedrag van je dochter? Of de bona-reclame? Ik weet het niet. Maar het is goed als je daarover nadenkt, want ik vermoed dat je een ideaalbeeld in je hoofd hebt dat niet overeen komt met de werkelijkheid. De opstandigheid van je dochter kan ermee te maken hebben dat ze zich niet wil voegen naar jouw ideaalbeeld. Ze wil zichzelf zijn, haar eigen problemen ontdekken, eigen oplossingen zoeken en ontdekken wat er niet kan. en daarbij ondersteund worden door iemand die begrijpt waar zij mee bezig is.
Dat 'begrijpen' hoeft niet gebaseerd te zijn op gesproken woorden. Je kunt opletten, kijken naar gedrag, letten op wat iemands interesse heeft, wat iemand probeert, waar iemand tegenaan loopt. Hee alert zijn dus, zonder dat je er veel woorden aan vuil hoeft te maken.
Als je dan toch een goed gesprek wil adviseer ik je om de stekker uit de vaatwasser te halen. Vaatwasser kapot: afwassen. Samen iets doen, zonder elkaar aan te kijken, iets waar (voor dochter gelukkig) ook snel een einde aan kan komen. Prima momenten voor een gesprek met een puber. Beginvraag: wat doe ik allemaal stom? Lekker laten uitrazen en ondertussen zelf nadenken: wat roept die irritatie op, is het iets wat ik anders kan doen, wil doen, of gewon maar accepteren dat het haar irriteert, pech voor haar.
Tsjor
Gezellig samen eten
Over samen ontbjjten/lunchen: ik zeg dan: IK zou het gezellig vinden om samen te eten. Dat werkt hier. Ze (14 en 17) willen mij graag een plezier doen (nog wel 😉). Slaan ze eens een keer over, dan zeg ik in alle eerlijkheid dat ik dat jammer vind, maar ik maak er geen drama van en er zitten geen consequenties aan vast.
Warm eten is anders, dan verwacht ik ze wel aan tafel. Daar steek ik tijd en moeite in, daar wil ik wat voor terug, namelijk samen eten (voor zover het praktisch mogelijk is). Als de kinderen koken, zorg ik ook dat ik op tijd aan tafel zit.
