Au, gekwetst door dochter

Vragen

Wat een vervelende situatie en dat ook nog op vakantie. Niet leuk.

Ik heb de wijsheid niet in pacht, maar krijg uit wat je schrijft de indruk dat je vooral heel veel zegt (op boze toon ook nog?) tegen je dochter en weinig aan haar vraagt. En dat je weinig begrip voor haar toont.

Misschien werkt dat beter. Vragen wat haar dwars zit. En waarom haar broertje niet even bij hen op de kamer zou kunnen slapen, wat echt het probleem/hun bezwaar is.

Leef je in haar in, toon begrip.

En beter je frustratie niet op haar afreageren.

Ik zou het niet laten escaleren. Daar heb je niets aan, denk ik. Alleen meer rotgevoel.

Laat het nu even. Ga slapen. Als je morgen rustig bent kan je nog eens zeggen dat je het niet fijn vond en wat haar nou dwars zat over jouw verzoek en in het algemeen. Toon begrip en vraag rustig ook begrip voor jouw wens om vriendelijker met elkaar om te gaan.

En dan zand erover en kijken of het voortaan beter gaat.

P.s.

Dan ga ik er even vanuit dat dit niet normaal gedrag van haar is. Dus dat ze normaal gesproken zich wel oke gedraagt.

Maar

speelt het misschien een rol dat die vriendin in de buurt is? Vooral omdat ze normaal gesproken niet zo is.

Ik weet natuurlijk niet in hoeverre ze ook een beetje 'gelijk' heeft en jij haar meer leeftijds- adequaat zou kunnen benaderen. En of zij dat aan zou kunnen.

Je schrijft " ik gaf haar nogal een preek". Ik gaf mijn kinderen geen preken meer toen ze zestien waren. Dat had ook niet gewerkt. Op een rustig moment uitleggen wat ik niet fijn vond en wat ze er zelf van vonden en hoe we het -samen- beter aan zouden kunnen pakken, werkte wel. Maar goed, ik wil hier niet mee zeggen dat je het verkeerd hebt aangepakt, ieder kind is anders en bij de mijne kon dit zo.

Misschien moet je even wachten met het op te willen lossen tot vriendin uit zicht is.

sterkte

Mijn idee: een gebrek aan assertiviteit

Er zit een wezenlijk verschil tussen een verzoek en een bevel. In het geval van een verzoek dient er ruimte te zijn om te weigeren. Indien die ruimte er toch niet blijkt te zijn, gaat het kennelijk om een bevel.

Nu kan je in een noodsituatie natuurlijk best over gaan tot bevelen. Nood breekt wet tenslotte. Maar dan kun je daar het beste glashelder in zijn. Een bevel verpakken als verzoek lijkt misschien tactvol. Toch kan het ook juist woede oproepen. Al helemaal indien het wat al te vaak gebeurt.

Je hoeft er geen puber voor te zijn om dan in conflict te geraken met degene die de zogenaamde verzoeken doet, vanwege het gebrek aan respect dat uit dit handelen spreekt. Vrijwel niemand ervaart het als plezierig om op een dergelijke manipulatieve wijze te worden bejegend.

Rode krullenbol

Leeftijdsadequaat

Ik denk dat dat idd het punt is.
Ze wordt zo snel groot.
Het is onze oudste. Soms is ze echt nog een kind.
Blijkbaar wilde ze nu met vriendin ( die al 17 is, jaar ouder) als een volwassene behandel worden..

Best lastig. Wil haar best wat meer volwassen behandelen, maar ik wil zelf ook graag een respectvolle behandeling.
Ik ben tenslotte haar moeder niet haar werknemer

Maro

Goede tip.

Ik denk ook dat de aanwezigheid van vriendin ermee te maken heeft.

Gelijk

Natuurlijk heb je gelijk dat je respectvol behandeld wilt worden.

Maar er is een verschil tussen gelijk hebben en gelijk krijgen.

Zorg voor een goed moment zonder vriendin en probeer in gesprek te blijven, niet te eisen en de ‘baas’ uit te hangen. Dat gaat hem niet worden.

Pubers vliegen nou eenmaal wel eens uit de bocht. Dat hoort erbij. Niet opblazen. Daar wordt het echt niet beter van.

Herkenbaar

Helaas erg herkenbaar bij 16 jarige dochter..

Ik zie het als lerend assertief gedrag. Oefenen in opeisen gelijkwaardigere positie, en in dat oefenen gaat nogal eens iets mis.

Tegelijkertijd zit er ook wel een kern vaak in hetgeen mijn dochter mij teruggeeft, al uit ze dat dan niet altijd adequaat genoeg. Eerlijk gezegd kan mijn uiten ook nog wel bij geschaafd hier en daar.

Hmm ...

"Ik ben tenslotte haar moeder niet haar werknemer"

Accepteer je van een werkgever dan wèl een gebrek aan respect? En heb je daar misschien toevallig mee te maken (gehad)?

Rode krullenbol

Werkgever

Ik zocht naar een goede vergelijking
Als mijn baas me zo'n uitbrander zou geven zou ik daar ook niet mee akkoord gaan, dit gaf ik letterlijk terug aan mijn dochter
Feedback oké, boosheid mag ook, maar graag een beetje respectvol. Nu ik dit zo schrijf denk ik dat mijn dochter datzelfde wenst: niet meer als een kind behandeld te worden maar serieus genomen willen worden als een volwassene.
Wel helpend dit!

Puber

Dit is een puber. Pubers kunnen gigantisch uit de bocht vliegen en zich heel onheus bejegend voelen.
Ik adviseer om het erbij te laten. Met de waarschuwing dat als de aanwezigheid van een vriendin dit effect heeft, er dus niemand meer mee mag de volgende keer.
Hoe houden jullie 1,5m afstand nu eigenlijk?

16 versus 7

Heel eerlijk gezegd, als je niet snapt dat twee meiden van 16/17 die samen op een kamer mogen slapen geen jongetje van 7 (die moet slapen) erbij willen hebben, dan denk ik toch dat je iets gemist hebt. Wat is het leuke van twee 16/17-jarige meiden bij elkaar op de slaapkamer? En waarom past een jongetje van 7 daar niet bij? Ik had het niet eens in mijn hoofd gehaald om dat te vragen.
Er moet in het huisje minstens nog 1 andere slaapkamer zijn. Kon de jongste daar niet terecht?
Wat rode krullenbol al aangaf: een vraag waar geen 'nee' op mogelijk is, dat is geen vraag. Daarmee strijk je mij ook tegen de haren, ook als je mijn werkgever bent.
Je bent vervolgens gaan vechten met dingen die er niets mee te maken hebben: de telefoon. Je hebt het laten escaleren, in plaats van de-escaleren.
Dan zijn er een paar dingen uit de boekjes, die alleen in de boekjes helpen:
- met respect behandeld willen worden. Dat is zo vaag. Iemand een vraag stellen en dan geen 'nee' accepteren is geen respect, bijvoorbeeld. Je kunt wel andere concrete eisen stellen: niet schelden bijvoorbeeld. Maar in de hitte van de strijd moet je niet gaan strijden om 'de manier waarop'.
- uit willen praten. Oh help. Alles uit willen praten. Je weet op voorhand al wat de uitkomst zal worden, moeder heeft gelijk (ook al zal ze netjes op een paar kleine puntjes toegeven dat dat niet zo had mogen gebeuren). Wat had dochter, op een rustige toon uiteraard, tegen moeder moeten zeggen: sorry mam, wij willen niet gaan slapen, maar spannende filmpjes kijken op youtube, praten over jongens en seks en vertellen hoe stom onze ouders zijn. 'Oh, dan is het goed' zei mama. Natuurlijk gaat dat niet zo. De meiden hebben geen uitgewerkt plan. Ze staan met de mond vol tanden. \de inbreng van het gesprek zal geheel van moeder moeten komen: haar problemen, haar oplossingen, en hoe het niet anders kan.
In d epuberleeftijd moeten jongeren zelf gaan ontdekken welke waarheden ze tegen elkaar afzetten. De inbreng van ouders is één verhaal, maar echt niet het enige. Ze willen ontdekken welke andere verhalen er mogelijk zijn. alleen weten ze dat nog niet, ze hebben geen arsenaal als het om 'uitpraten' gaat. Ze kunnen alleen maar luisteren en ja en amen zeggen. Nog gefrustreerder, omdat er blijkbaar geen ruimte is voor hun verhaal.
De wensen en verlangens van de ouders zijn niet meer de allesbepalende factor in het leven van een puber. Tegelijk mag je wel je grenzen aangeven, maar je moet ook ruimte maken voor pubers om hun eigen verhaal te ontdekken. Daar is een gedeelde slaapkamer met een vriendin een heel goede plek voor.

Tsjor

Geen enkele reden

Er is geen enkele reden om de 'schuld' naar de aanwezigheid van de vriendin te verwijzen. Arm kind.

Tsjor

Arm kind

Inderdaad, arm kind. Maar dan broertje dat niet kan slapen, door de frontvorming van de meid(en), die in *gezins*verband mee zijn.
Niemand geeft de vriendin de schuld trouwens. M.i. komt het door de frontvorming van de dochter. Als vriendin er niet bij was, had ze zich vermoedelijk anders opgesteld.

Tja

Tja het was idd geen handige inschatting. En mijn kinderen weten heel goed dat ik altijd voor rede vatbaar ben. Ik vond het ook terecht dat ze aangaf dat haar broertje daar niet kon slapen ( overigens niet in de kamer, maar op het zoldertje van hun kamer, wel rechtstreekse verbinding.)
Ik snap dat ze dat geen goed plan vonden.
Maar Ik schrok erg van de smalende, denigrerende opmerkingen van dochter.
Als moeder kun je toch gewoon een x iets doms voorstellen zonder afgebrand te hoeven worden?
Vooral omdat onze dochter altijd haar mening mag geven en we ook echt niet zijn van het 'omdat ik het zeg'.
En nee vriendin treft helemaal geen blaam, ik snapte niet waarom dochter zich plots zo totaal ' out of character ' gedroeg. Bij nader inzien wellicht door aanwezigheid van vriendin.

Leeftijdsconform

Ik vind het gedrag helemaal leeftijdsconform trouwens. Heerlijk samen optrekken met soortgenoten. Alleen, dat is niet altijd even leuk voor de anderen. Vast de reden dat heel veel jongeren op een zeker moment met leeftijdgenoten naar Ameland of Lloret gaan.
Ik zou zeggen, zand er over, maar benadruk dat het toch een gezinsvakantie is.

Ik snap het niet

'M.i. komt het door de frontvorming van de dochter. Als vriendin er niet bij was, had ze zich vermoedelijk anders opgesteld.' Dan geef je de aanwezigheid van de vriendin toch de schuld? Zelfs met deze consequentie: 'Met de waarschuwing dat als de aanwezigheid van een vriendin dit effect heeft, er dus niemand meer mee mag de volgende keer.'
Ik vind dat onbegrijpelijk. Hoe kun je zo'n sanctie bedenken?
Dat dochter uit de bocht vliegt komt volgens mij, omdat ze onmachtig is om te zeggen: 'Nee mama, dat kan niet, want vriendin en ik willen niet gaan slapen, maar spannende filmpjes kijken op youtube, praten over jongens en seks, en over stomme ouders, leerkrachten belachelijk maken en roddelen over andere meiden.' Dat is de veronderstelling, dat moeder dan gezegd had: Oke.
Dochter voelde heel goed aan dat moeder geen 'nee' accepteerde. Het was geen vraag. Bovendien zou het niet geaccepteerd worden als ze een alternatief aan zou dragen: laat de jongste maar op jullie kamer slapen.
Met andere woorden: dochter stond met de rug tegen de muur.

Tsjor

Best

De *aanwezigheid* van de vriendin versus de vriendin, dat maakt wel degelijk verschil. Volgens mij snap je dat best, gezien je uitleg over een meidenavondje.

Tsjor

Ik snap je denk ik niet helemaal. De woorden die je citeert zijn mi niet door mij geschreven..
Ik geef vriendin niet de schuld. Ik vind dat ik het zelf anders had moeten aanpakken.
Ik was alleen van slag doordat ze echt heel erg naar communiceerde. Niet zoals ze normaal zou doen. Dan zou ze bijvoorbeeld zeggen: wat een k** streek van je, je bent echt de lompste moeder van de wereld oid
Nu zei ze iets van: ik vind je een slechte moeder en ik ben je al heel lang zat je maakt me gewoon bang met die idiote opvoedmanieren, nee je hoeft geen sorry te zeggen ik ben niet van plan verder nog maar iets van je aan te horen voorlopig, ik vind je een respectloos persoon'
Dat kwam keihard binnen

uit de bocht gevlogen

Dat je je keihard geraakt voelde, snap ik, TS. Het liep allemaal onverhoeds erg uit de hand op een onhandig tijdstip (als iedereen eigenlijk zou gaan slapen/chillen/rusten).

.Pubers van deze leeftijd kunnen het ene moment heel volwassen en weloverwogen handelen, en het andere moment (als je er als ouder helaas niet op bedacht bent) enorm uit de bocht vliegen. Achteraf denk je dan als moeder: tjonge dat ik dat niet beter heb ingeschat, maar het gebeurt gewoon. In TV-programma's en opvoedkundige artikelen gaat dat meestal anders

De jongste die niet kon slapen zou ik in mijn eigen bed hebben geparkeerd. Niet bij zus/vriendin. Maar goed, dat is achteraf praten.
Moeilijk misschien, maar trek het je niet te zeer aan. Zand erover.

incasseren

Als ze er over 10 jaar nog zo overdenkt heb je echt iets fout gedaan. Mijn ervaring is dat ze ergens tussen 20 en 30 behoorlijk bijdraaien.
Nu een groot probleem van maken zal het conflict verergeren en van iets tijdelijks naar iets permanents maken. Dan heb je echt de poppen aan het dansen.
Ik zou het beperken tot een opmerking de volgende dag: sorry, ik had het niet moeten vragen, maar jij moet niet zo'n grote mond tegen mij hebben. En er verder niet over praten.
Als je het nu heel hard op jezelf gaat betrekken maak je je eigen pijn groter dan haar probleem. Wat niet terecht is. Je bent keihard gewezen op haar grenzen en die grenzen heeft ze nodig om een eigen terrein te hebben waarin ze zichzelf gaat ontwikkelen, buiten haar ouders om.
'Je voedt je kinderen toch niet op tot dankbaarheid' zei iemand ooit tegen mij in mijn strijd met de pubers. Dat is ook zo. Ze zijn mij niets verschuldigd. Ik ben hen veel verplicht, o.a. en vooral de ruimte om zichzelf te ontwikkelen tot volwassen mensen.

Tsjor

ach

het gaat er toch niet om de vriendin of de aanwezigheid van de vriendin de schuld te geven? Het gaat er om dat dochter zich gesterkt voelde. En ja ze had ook gelijk wellicht.
Ik zou juist wel praten op een rustig moment maar niet vanuit eigen gekwetstheid maar haar oprecht willen horen in haar wensen. Met een lerende houding dus. Ik denk dat dat voor beiden veel kan opleveren.

Wensen

In het puberhoofd is alles nog zo onduidelijk, dat het wel bijzonder knap zou zijn als een puber op een ordentelijke wijze naar voren kan brengen hoe ze haar eigen ruimte om volwassen te worden graag zou zien.
'Later, als mijn hoofd weer normaal is....' zei mijn puberzoon ooit tegen mij. Schattig. Is goed gekomen.

Tsjor

Puberhoofd

"In het puberhoofd is alles nog zo onduidelijk, dat het wel bijzonder knap zou zijn als een puber op een ordentelijke wijze naar voren kan brengen hoe ze haar eigen ruimte om volwassen te worden graag zou zien." Dat hoef toch ook helemaal niet?
Het is juist aan de ouder om haar te valideren door te luisteren, haar wensen weer terug te geven in verschillende formuleringen en zo haar te stimuleren haar eigenheid te zoeken en te bevestigen hierin. Een bijzonder mooi proces tussen ouder en bijna volwassen kind.

Mwah ander geluid

Ik vind dat jullie wel heel makkelijk het plan van Moedervan3 om haar jongste 1 nacht in verband met geluidsoverlast (in de buurt) bij de grote dames neer te leggen als belachelijk bestempelen.
Eerlijk gezegd zou ik dat ook gedaan hebben. Voor die ene nacht in een overmachtsituatie moeten ze ook maar even inschikken hoor. En ik zou geen nee hebben willen horen. Puber zijn en jezelf als maat der dingen nemen, neemt niet weg dat ze ook aangesproken mocht worden zich een beetje sociaal te gedragen in een situatie waar broertje ook niet om gevraagd had. Bij wel een nee hadden de dames op de plek van zoon mogen gaan liggen. In de herrie. Nu ik er over nadenk zou dat misschien wel een goede eerste optie zijn geweest. Die meiden gingen toch niet slapen, schat ik in.

Ja, het zijn pubers en die hebben een eigen manier van reageren en communiceren. In die zin verbaast de reactie van dochter van ts me helemaal niets. Maar dat maakt het nog niet oké dat ze reageerde zoals ze deed. En ik denk ook dat de aanwezigheid van vriendin van dochter ook een versterkend effect had op haar gedrag. Niet omdat ze iets verkeerds deed of zei (weet ik niet) maar het feit dat ze er was, was waarschijnlijk al genoeg voor dochter om dit soort gedrag te vertonen. Manier om zich te profileren: dat ik ze vriendin liet zien dat ze ‘cool’ is.

Aagje

Medelijden met jou puber. Kom op zeg. Beetje inlevingsvermogen mag je best aan de dag leggen. Dochter denkt op dat moment dat ze eeuwig voor schut staat bij vriendin.

Waarom kan zoon niet bij moeder op de kamer?

nou

Maar is Moedervan3 niet het meest getroffen doordat er blijkbaar al veel langer iets speelt bij dochter? En dat dit vanuit haar tenen leek te komen? Dit vul ik in, dus kom er maar in Mv3

Maro

Jij: ‘ Maar is Moedervan3 niet het meest getroffen doordat er blijkbaar al veel langer iets speelt bij dochter?’

De vraag is of dat zo is, of dt dochter vanwege teleurstelling (had zich verheugd op nacht kletsen met vriendin) en schaamte tegenover vriendin (niet zo’n coole moeder en ja zeggen op broertje erbij was natuurlijk helemaal niet cool geweest), gewoon uit de bocht vloog.

En dan zeggen mensen, ook pubers ook dingen die ze achteraf helemaal niet zo menen, zeker niet zo erg.

Moeder kan natuurlijk wel vriendelijk vragen of haar echt iets dwars zit, los van dit incident. Dat is verstandig. Kan ze van leren.
Maar mijn ervaring is dat in boosheid dingen veel groter gemaakt worden en er veel groter uitkomen dan ze werkelijk zijn.

Getroffen

Nou ik begrijp dochter eigenlijk wel
Maar ik schrok van alle negatieve woorden
Normaal kan ik woede aanvallen van pubers wel hebben
Maar dit raakte me gewoon
Ze gaf later aan dat ze zich ook geraakt voelde en dat ze daarom zo woedend reageerde