Als je denkt dat je kind geld wegneemt...
Vandaag bleek er 20 euro verdwenen te zijn, uit een doosje op de kamer van mijn dochter van 15.
Er zat 100 euro in, die voor het goede doel bestemd was.
Ik heb een sterk vermoeden dat mijn zoon van 13 dit weggenomen heeft. Het is al eerder gebeurd dat hij geld had gestolen. Maar ik kan het niet hard maken. In principe kan het ook mijn dochter geweest zijn. Maar ik ben geneigd om naar mijn zoon te kijken omdat hij al eerder mijn vertrouwen beschadigd heeft.
Ik heb hem erop aangesproken, en gezegd dat het geld weg is. Dat ik een vermoeden heb dat hij het geweest is, maar dat ik het niet kan bewijzen. Hij ontkent. Ik vermoed dat hij liegt maar ik kan er niet zeker van zijn.
Het is ook pijnlijk, want ik vertrouw mijn eigen kind niet meer op dit vlak.
Dit is heel moeilijk om mee om te gaan. Heeft iemand hier ervaring mee?
Als je een onschuldige op deze manier straft ondermijn je het vertrouwen dat het kind in de ouders heeft. Lijkt me heel slecht om te doen.
TrefleQ schreef op 04-01-2022 om 19:45:
[..]
Ik zou dit wel laten rusten. Iets boven water willen halen als de 'dader' niet wil toegeven lijkt me een recept voor gedoe en ruzie, mogelijk zonder resultaat.
...
Voor zoiets als stelen heb ik wel wat gedoe en ruzie over. Het lijkt mij een zeer belangrijke les om mee te geven aan je kinderen.
En dan zou ik het liever doen over een een bedrag van twintig euro, dan op het moment dat ze je creditkaart hebben gepakt en een veel groter bedrag hebben uitgegeven.
Bij een eerder vergelijkbaar vermoeden heb ik voor allebei mijn kinderen een lopende rekening geopend met pinpas. Zo kunnen ze niet meer bij elkaars geld en heb ik als ouder zicht op waar het geld wordt uitgegeven
Valeria schreef op 05-01-2022 om 12:33:
[..]
Maar als het goed is, weet de dader dat toch allang? En heeft er schijt aan blijkbaar.
Nou... 'heeft er schijt aan'... Als dát het is, dan heb je een groter probleem.
Zoals ik het lees zijn er hier twee jonge pubers die verder geen probleemgedrag hebben. Mogelijk heeft hij of zij na lang dubben de verleiding niet kunnen weerstaan. Mogelijk is hij of zij iemand geld schuldig en wil je je kind liever helpen dan straffen. Wie weet heeft hij of zij een schuldgevoel.
En ja, natuurlijk weten ze dat je geen geld weg mag pakken. En tóch kun je wel eens iets doen wat niet mag. Kun je als ouder de boel op zijn kop zetten om de waarheid proberen te achterhalen (mogelijk zonder succes) óf samen aan tafel en doen wat Zonne2017 hierboven schrijft, in het bericht van 09.43 uur.
Ik blijf graag in verbinding met mijn kinderen, een open relatie met onderling vertrouwen, waarin er soms iets fout mag gaan en ik er dan niet meteen bovenop spring.
Maar dan moet het hier wel bij blijven natuurlijk, als er nog een keer geld verdwijnt, na een goed en open gesprek waarin geen schuld bekend hoeft te worden, dan zou ik wel verder gaan zoeken naar hoe, wat, wie en waar.
Valeria schreef op 05-01-2022 om 12:40:
[..]
Ik zou dan eigenlijk hopen dat de onschuldige hevig protesteert en de schuldige inziet dat het niet kan dat de onschuldige moet betalen. (Dat je dus via deze omweg alsnog een bekentenis krijgt.)
Maar als er iets mis is met zijn/haar geweten dan werkt dat misschien niet.
Helaas deed mijn moeder dat vroeger ook. Mijn oudste zus jatte alles. Elke keer was het weer raak. En ik en mijn andere zus moesten ook steeds op het matje komen. Zus die jatte liet dat gewoon gebeuren, terwijl ik steeds het gevoel had dat mijn moeder mij niet vertrouwde en ik kon niet bewijzen dat ik het níet gedaan had. Tot op de dag van vandaag heb ik een schurfthekel aan mensen die liegen en bedriegen. Denk iedereen wel natuurlijk. Maar het geniepige, achterbakse, je eigen gewin boven dat van een ander stellen: ik kan er niks mee. Dus laat het als ouder zelf oplossen en maak er een ander niet verantwoordelijk voor.
TrefleQ schreef op 05-01-2022 om 14:37:
[..]
Nou... 'heeft er schijt aan'... Als dát het is, dan heb je een groter probleem.
Zoals ik het lees zijn er hier twee jonge pubers die verder geen probleemgedrag hebben.
Behalve dat de zoon al eerder geld heeft gestolen. Dan zou een tweede keer toch niet 'wel eens iets doen dat niet mag' zijn, vind ik dan. Of het moet de eerste keer zijn voor het andere kind....
Maar dan moet het hier wel bij blijven natuurlijk, als er nog een keer geld verdwijnt, na een goed en open gesprek waarin geen schuld bekend hoeft te worden, dan zou ik wel verder gaan zoeken naar hoe, wat, wie en waar.
Maar dat is voor jou pas na 3 keer dan?
En waarom hoeft schuld bekennen dan niet? Wat leren ze dan van dat ze geen schuld hoeven te bekennen?
En die verbinding, tja, die kun je dan wel willen, maar als een kind geld steelt om iets te doen waar jij niets van mag weten, dan is die verbinding er om te beginnen al niet.
Ik kan heel slecht tegen onrechtvaardigheid. Als ik straf had gekregen voor iets wat ik niet had gedaan was ik daar echt heel erg boos om geworden en waarschijnlijk ook heel lang boos gebleven. Dan had ik volgende ruzies over totaal andere dingen er steeds weer bijgehaald. Als mensen mij onterecht beschuldigen en onterecht niet vertrouwen zou dat mijn vertrouwen in die mensen ook beschadigen.
Als ik het wel gedaan zou hebben zou ik veel rustiger blijven en minder moeite hebben met straf/terugbetalen.
Weet je ook waarom je zoon de vorige keer had gestolen?
Want het vertrouwen is nu eenmaal al beschadigd. Dus bij een volgende keer is het niet heel gek dat je hem dan als eerste verdenkt. Als je heel vaak liegt geloven mensen je op een gegeven moment ook niet meer als je een keer wel eerlijk bent.
Valeria schreef op 05-01-2022 om 08:17:
[..]
Dan doet een dief het toch gewoon nog een keer? Misschien wel bij iemand anders thuis.
En wat is er mis met ruzie en gedoe bij diefstal?
Misschien kun je ze allebei dwingen 10 euro terug te geven, als niemand bekent.
Eigenlijk ben ik het hier wel mee eens. In de veronderstelling dat ze beide zakgeld krijgen, zou ik bij beide het zakgeld inhouden tot ze elk tien euro hebben terugbetaald. Hiermee vergroot je automatisch de druk op diegene die het geld heeft weggehaald.
Geld terug moeten betalen terwijl je onschuldig bent? Dat zou mij echt tot op het bot raken. Ik zou me zo onrechtvaardig behandeld voelen. Onterecht gestraft, afschuwelijk! En een flinke vertrouwensbreuk met je ouder(s) en misschien zelfs nadelig voor toekomstige relaties. De schuldige ervaart hoogstwaarschijnlijk helemaal geen druk om op te biechten en denkt alleen: zo, daar kom ik mooi mee weg! (Zie bericht van ApieJapie)
Nee, deze oplossing zou ik niet kiezen.
Valdemar schreef op 05-01-2022 om 15:18:
[..]
Eigenlijk ben ik het hier wel mee eens. In de veronderstelling dat ze beide zakgeld krijgen, zou ik bij beide het zakgeld inhouden tot ze elk tien euro hebben terugbetaald. Hiermee vergroot je automatisch de druk op diegene die het geld heeft weggehaald.
Ik neem aan dat jij dan ook je loon aan het goede doel stort? Of hoeven alleen kinderen te lijden onder de geniepigheid van broer of zus? Echt té belachelijk voor woorden dat je zeker weet dat je één onschuldig kind straft omdat je zelf niet weet te handelen. Maar je weet in ieder geval dat je één kind onnodig straft, je band onnodig op het spel zet en je kind je niet vertrouwt.
Bewust onschuldige mensen straffen zodat je zeker geen schuldige laat lopen...precies dat is waaruit de toeslagenaffaire is voortgekomen.
Apiejapie schreef op 05-01-2022 om 15:50:
[..]
Ik neem aan dat jij dan ook je loon aan het goede doel stort? Of hoeven alleen kinderen te lijden onder de geniepigheid van broer of zus? Echt té belachelijk voor woorden dat je zeker weet dat je één onschuldig kind straft omdat je zelf niet weet te handelen. Maar je weet in ieder geval dat je één kind onnodig straft, je band onnodig op het spel zet en je kind je niet vertrouwt.
Ik verwacht met het straffen van beiden er sneller achter te komen wie de echte dader is. En als dit niet werkt zit je volgens mij met een groter probleem, want dan heb je een kind dat ongevoelig is voor de gevoelens van anderen.
Valdemar schreef op 05-01-2022 om 15:59:
[..]
Ik verwacht met het straffen van beiden er sneller achter te komen wie de echte dader is. En als dit niet werkt zit je volgens mij met een groter probleem, want dan heb je een kind dat ongevoelig is voor de gevoelens van anderen.
Waarom zet je een onschuldige in om dit op te lossen? Enig idee wat dit met de verstandhouding doet? Zowel tussen onschuldig kind en schuldig kind, als tussen onschuldig kind en ouder. Geloof me, ik heb dit zovaak meegemaakt als kind en vertrouw mijn zus nog steeds niet. Mijn ouders hadden mij hierbuiten moeten houden. Ik werd altijd ingezet als pion om mijn zus die jatte aan te pakken. Ik was er eigenlijk geen partij in maar werd er keer op keer in betrokken. Dat heeft de relatie met zus en ouder zeker geschaad.
Hoe kun je als onschuldige aantonen dat je onschuldig bent? Dat gaat niet. Betrek dus ook niet iemand erbij die er niet bij hoort. Kun je net zo goed ook alle vriendjes/vriendinnetjes erbij betrekken. Die zouden het héél zwart/wit gezien toch ook gedaan hebben als die zijn komen spelen/chillen? Verwacht je van hen ook geld? Natuurlijk niet! Waarom dan wel van beide kinderen?
Apiejapie schreef op 05-01-2022 om 16:11:
[..]
Verwacht je van hen ook geld? Natuurlijk niet! Waarom dan wel van beide kinderen?
Maar ook zonder geld of straf ligt er nog een verdenking op de onschuldige nu, toch? Tenminste, moeder denkt dat zoon het heeft gedaan, maar weet het niet zeker. Dochter weet dan dus dat ze nog niet helemaal vrijgepleit is totdat de schuldige bekent. Ik ben wel benieuwd wat die dochter dan te zeggen heeft over de zaak. Ik zou mezelf dan toch graag vrij willen pleiten en mijn broer zeggen dat hij moet bekennen.
Valeria schreef op 05-01-2022 om 16:29:
[..]
Maar ook zonder geld of straf ligt er nog een verdenking op de onschuldige nu, toch? Tenminste, moeder denkt dat zoon het heeft gedaan, maar weet het niet zeker. Dochter weet dan dus dat ze nog niet helemaal vrijgepleit is totdat de schuldige bekent. Ik ben wel benieuwd wat die dochter dan te zeggen heeft over de zaak. Ik zou mezelf dan toch graag vrij willen pleiten en mijn broer zeggen dat hij moet bekennen.
Maar dan kom je op het stuk: hoe pleit je jezelf vrij? En hoe vertrouw je je broer (in mijn geval mijn zus) nog als die blijft ontkennen en je ouders jou daardoor nog steeds als mogelijke schuldige blijven zien? Dat doet echt wel wat met je. En nee, er zijn zat kinderen die niet zo in elkaar zitten dat ze denken "ik weet dat ik onschuldig ben, dus hop en dóór". Bij mij bleef het altijd knagen. Dit ging zo tegen mijn rechtvaardigheidsgevoel in. Maar wat kun je ertegen doen?
