Aangerand?
Ik ben even heel erg van de kaart. Onze dochter heeft ons vandaag verteld dat er kortgeleden iets heeft plaatsgevonden met een jongen dat wij als ouders zouden omschrijven als aanranding.
Hoewel dochter op het oog niet heel erg onder de indruk leek, was wel duidelijk dat ze op het moment zelf niet wist wat ze moest doen en is ze denk ik bevroren.
Inmiddels heb ik begrepen dat de betreffende jongen het verhaal verdraaid heeft en zijn moeder nu erg boos is op mijn dochter.
Wij twijfelen wat we moeten doen, omdat we bang zijn dat dit zich tegen dochter gaat keren, zeker in een tijd waarin social media een grote rol speelt. Gezin van jongen is geen fijn gezin en daar zit een groot deel van de angst bij ons.
Wie heeft raad?
Heb ik gedaan. Heb haar een screenshot gestuurd van de pagina van slachtofferhulp, zodat ze dat ook aan haar vriendje kan laten zien en overweeg om zelf met hem te praten maar ik weet niet of zij dat wil.
https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Vecht-of-vluchtreactie
Hier staat het kort uitgelegd. Ze kan ook doorklikken naar het filmpje. En stuur het ook door naar haar vriendje!!
Dank je, ik heb haar screenshots van de site van Slachtofferhulp gestuurd, daar stond dit ook.
Edjekroketje schreef op 03-03-2025 om 09:58:
Dank je, ik heb haar screenshots van de site van Slachtofferhulp gestuurd, daar stond dit ook.
Hopelijk dringt het tot haar en haar vriendje door
wat verdrietig voor je dochter. En dat vriendje is een eikel. Dat hij haar niet gelooft, dat zegt iets over zijn karakter.
Beseffen jullie trouwens dat je nu ook samen een ‘freeze’ reactie vertoont? Niet vertellen aan de politie, niet confronteren want gezin is eng, bang afwachten tot er misschien iets online komt.
Voor je dochter; de aanrander is fout. Niet zij hoeft zich te schamen, dat moet hij. Niet zij moet leren beter te reageren, hij moet leren zijn driften te bedwingen.
Al lijkt je dochter nog zo’n harde, ik denk dat jullie uit de freeze moeten komen. Slachtofferhulp inschakelen, de wijkagent benaderen en als het op een club is gebeurt, contact zoeken met de vertrouwenspersoon. Zit hij bij haar op school; idem dito.
Waarom wijkagent? Als het niet zo’n fijne familie is, zijn ze ongetwijfeld bij haar/hem bekend. En kunnen ze je dochter en jullie adviseren wat de juiste stappen zijn.
Biebel schreef op 03-03-2025 om 12:20:
wat verdrietig voor je dochter. En dat vriendje is een eikel. Dat hij haar niet gelooft, dat zegt iets over zijn karakter.
Beseffen jullie trouwens dat je nu ook samen een ‘freeze’ reactie vertoont? Niet vertellen aan de politie, niet confronteren want gezin is eng, bang afwachten tot er misschien iets online komt.
Voor je dochter; de aanrander is fout. Niet zij hoeft zich te schamen, dat moet hij. Niet zij moet leren beter te reageren, hij moet leren zijn driften te bedwingen.
Al lijkt je dochter nog zo’n harde, ik denk dat jullie uit de freeze moeten komen. Slachtofferhulp inschakelen, de wijkagent benaderen en als het op een club is gebeurt, contact zoeken met de vertrouwenspersoon. Zit hij bij haar op school; idem dito.
Waarom wijkagent? Als het niet zo’n fijne familie is, zijn ze ongetwijfeld bij haar/hem bekend. En kunnen ze je dochter en jullie adviseren wat de juiste stappen zijn.
Dochter heeft 'n reden om dat niet te willen, daar heb je als ouders in mee te gaan.
Ze hoeft zich niet te schamen, maar de gevolgen van stappen ondernemen kunnen vervelend zijn. Alleen dochter en Edje kunnen inschatten hoeveel last ze eventueel krijgt, en of ze daar tegen kan? Bovendien geeft dat een flinke deuk in het vertrouwen dat ze heeft in haar ouders.
Voor mij was dit destijds een reden om mijn mond erover te houden, geen zin in een vader die verhaal zou gaan halen.
Als je geen aangifte doet, maar alleen een melding doet, komt de politie niet in actie. Dan zijn er geen nare gevolgen. Dan stopt het daar voor je dochter.
Als ze zich later bedenkt, kan ze er alsnog een aangifte van maken.
Als hij zoiets nog eens doet, of zelfs iemand verkracht, staan de slachtoffers daarna samen wel veel sterker en is het minder moeilijk om hem veroordeeld te krijgen. Dan is het namelijk geen eenmalig geval meer.
Als je twijfelt, kun je ook als moeder contact opnemen met slachtofferhulp. Zij kunnen je vertellen hoe ontzettend belangrijk het voor de verwerking door je dochter is dat dit goed afgewikkeld wordt.
Ze heeft inmiddels zelf aan de bel getrokken op school en ik wacht nu een telefoontje af van de mentor, die zou mij terugbellen.
Edjekroketje schreef op 02-03-2025 om 21:11:
[..]
Ach...ik krijg er tranen van in mijn ogen.
Zolang jongens van huis uit niet meekrijgen dat ze met respect met meisjes moeten omgaan, zolang zal dit ook blijven bestaan. Want deze jongens worden mannen en blijven dit doen.
Laatst zelf ook: ik was op stap en er ging ongevraagd een man tegen me aan staan rijden. Zijn handen over mijn buik. Ik heb hem van me afgeduwd en even schoot het door mijn hoofd om hem een klap in zijn smoel te geven, maar de angst dat de hele club (spreekwoordelijk) op zn kop zou staan heeft me ervan weerhouden. Angst dus bij ons al vrouwen terwijl zij ongestoord hun gang kunnen gaan.
En weet je, we leren onze dochter dat ze op seksueel gebied nooit over haar grenzen moet laten gaan. Nooit dingen moet doen omdat een jongen die van haar vraagt of om erbij te horen, want zoiets kan je een naar gevoel geven en je je leven lang bij je blijven. Maar dit mannetje heeft al wat bij haar gedaan zonder dat ze zelf een keus had of een grens kon stellen. Want door zijn actie was zij bevroren en was het geen keus meer. En dat maakt me boos.
Laat ik vooropstellen dat ik het echt vreselijk voor jou en je dochter vindt en dat ik je 110.000% volg in dat dit gewoon niet kan en als mede-ouder me heel goed de tweedeling kan voorstellen waar je nu in zit mbt wat voor keuze je maakt en hoe boos je je voelt.
Maar zullen we stoppen met "Jongens" en "angst bij ons als vrouwen" maar het wat algemener trekken? Ik ben barman geweest in de grootste kroeg hier in de buurt 3 jaar lang en kan het aantal handen dat ik op onbehoorlijke plekken heb gehad in de keren dat ik me even tussen het dansende publiek moest begeven, niet op 100 handen tellen gok ik. En als je daar als man wat van zegt, wordt je voor gek verklaart.
Voor elke idioot met een leuter, is er ook eentje zonder.
Edjekroketje schreef op 03-03-2025 om 13:30:
Ze heeft inmiddels zelf aan de bel getrokken op school en ik wacht nu een telefoontje af van de mentor, die zou mij terugbellen.
Goed gedaan! De eerste stappen om die knul te laten stoppen zijn gezet. Heel veel succes ermee en sterkte gewenst!
Biebel schreef op 03-03-2025 om 12:20:
wat verdrietig voor je dochter. En dat vriendje is een eikel. Dat hij haar niet gelooft, dat zegt iets over zijn karakter.
Beseffen jullie trouwens dat je nu ook samen een ‘freeze’ reactie vertoont? Niet vertellen aan de politie, niet confronteren want gezin is eng, bang afwachten tot er misschien iets online komt.
Voor je dochter; de aanrander is fout. Niet zij hoeft zich te schamen, dat moet hij. Niet zij moet leren beter te reageren, hij moet leren zijn driften te bedwingen.
Al lijkt je dochter nog zo’n harde, ik denk dat jullie uit de freeze moeten komen. Slachtofferhulp inschakelen, de wijkagent benaderen en als het op een club is gebeurt, contact zoeken met de vertrouwenspersoon. Zit hij bij haar op school; idem dito.
Waarom wijkagent? Als het niet zo’n fijne familie is, zijn ze ongetwijfeld bij haar/hem bekend. En kunnen ze je dochter en jullie adviseren wat de juiste stappen zijn.
Ja, klopt. Maar ja, ook hij is een puber en heeft misschien nog wel nooit van de term aanranden gehoord. Ik weet het niet.
Dat hebben we haar continue verteld: haar treft geen blaam.
Kan inderdaad dat we in die stand zitten ja.
En voor wat betreft de wijkagent: ik durf er vergif op in te nemen dat die hen kent.
Elpisto schreef op 03-03-2025 om 13:46:
[..]
Laat ik vooropstellen dat ik het echt vreselijk voor jou en je dochter vindt en dat ik je 110.000% volg in dat dit gewoon niet kan en als mede-ouder me heel goed de tweedeling kan voorstellen waar je nu in zit mbt wat voor keuze je maakt en hoe boos je je voelt.
Maar zullen we stoppen met "Jongens" en "angst bij ons als vrouwen" maar het wat algemener trekken? Ik ben barman geweest in de grootste kroeg hier in de buurt 3 jaar lang en kan het aantal handen dat ik op onbehoorlijke plekken heb gehad in de keren dat ik me even tussen het dansende publiek moest begeven, niet op 100 handen tellen gok ik. En als je daar als man wat van zegt, wordt je voor gek verklaart.
Voor elke idioot met een leuter, is er ook eentje zonder.
En toch denk ik dat we meer voor de vrouwen moeten opkomen dan voor de mannen. Veel vrouwen delven fysiek namelijk het onderspit als het tot een confrontatie met een man komt.
Met mijn 1.65 meter en een bijbehorend gezond gewicht ben ik fysiek altijd de mindere als het aankomt op afweren van een man. Een man die betast wordt kan in een greep de hand van de vrouw grijpen en op haar rug draaien. Dat krijg ik met mijn lengte bij een man niet voor elkaar, zeker niet bij de mannen op mijn werk die weleens over de schreef gingen, 1.8 meter lang en 85 kilo zwaar. Daar kon ik echt niet tegenop. Het is mij 1 keer gelukt een man op zijn kwetsbare plek te raken. Het was algemeen bekend dat hij makkelijk een bloedneus kreeg, soms al als hij bukte, die heb ik een keer op zijn neus geslagen maar verder heb ik nooit succesvol kunnen afweren.
Elpisto schreef op 03-03-2025 om 13:46:
[..]
Laat ik vooropstellen dat ik het echt vreselijk voor jou en je dochter vindt en dat ik je 110.000% volg in dat dit gewoon niet kan en als mede-ouder me heel goed de tweedeling kan voorstellen waar je nu in zit mbt wat voor keuze je maakt en hoe boos je je voelt.
Maar zullen we stoppen met "Jongens" en "angst bij ons als vrouwen" maar het wat algemener trekken? Ik ben barman geweest in de grootste kroeg hier in de buurt 3 jaar lang en kan het aantal handen dat ik op onbehoorlijke plekken heb gehad in de keren dat ik me even tussen het dansende publiek moest begeven, niet op 100 handen tellen gok ik. En als je daar als man wat van zegt, wordt je voor gek verklaart.
Voor elke idioot met een leuter, is er ook eentje zonder.
Wat een flauwekul! kijk naar de zedenzaken van de afgelopen jaren: alleen maar mannen en jongens als dader. Ja er zijn vrouwen die de fout in gaan, de uitzonderingen die de regel bevestigen en dat hele kleine percentage wordt meestal gebruikt om te doen of het 50/50% is. Dat is het niet! Het is eerder 97/3% maar men komt niet met cijfers over daderschap maar kijkt alleen naar de slachtoffers (en ik denk dat het tijd wordt eens wel te gaan kijken waarom zoveel daders mannen zijn) Mannen zijn verreweg het overgrote deel van misbruikers. Dat ontkennen is seksueel geweld in stand houden!
Edjekroketje schreef op 03-03-2025 om 13:30:
Ze heeft inmiddels zelf aan de bel getrokken op school en ik wacht nu een telefoontje af van de mentor, die zou mij terugbellen.
Goed van haar! Zelf de stap gezet en idd, zelf de controle gehouden.
(Overigens boeit het niet of die jongen de term aanranden niet kent. Hij zal denken dat er niets gebeurd is want zijn leuter zat in zijn broek, maar hij heeft wél iets gedaan terwijl de ander nee zei. En is toen doorgegaan).
Als de wijkagent ze kent, is een keer raad vragen in mijn ogen iets anders dan met pek, veren en scherpe bijl op de jongeman afstormen.
Al is dat natuurlijk wel leuk om te verzinnen, is het logisch dat je daarmee wacht tot je dochter je daar toestemming voor geeft.
Biebel schreef op 03-03-2025 om 14:39:
[..]
Goed van haar! Zelf de stap gezet en idd, zelf de controle gehouden.
(Overigens boeit het niet of die jongen de term aanranden niet kent. Hij zal denken dat er niets gebeurd is want zijn leuter zat in zijn broek, maar hij heeft wél iets gedaan terwijl de ander nee zei. En is toen doorgegaan).
Als de wijkagent ze kent, is een keer raad vragen in mijn ogen iets anders dan met pek, veren en scherpe bijl op de jongeman afstormen.
Al is dat natuurlijk wel leuk om te verzinnen, is het logisch dat je daarmee wacht tot je dochter je daar toestemming voor geeft.
Die jongen die misschien niet weet wat aanranding is, is haar vriendje. Daar is wat verwarring over denk ik. Geeft niets 
Inmiddels de school gesproken en zij geven aan niets te zullen doen wat dochter niet wil. Ze hebben haar enorm geprezen dat ze zo dapper was het te vertellen. Ze waren heel blij dat ze het verteld heeft en dat ze ook weten wat er gespeeld heeft, mocht het in de toekomst nog eens gebeuren met deze jongen.
Als dochter wil kan ze hulp krijgen van school. Heel fijn.
