Aangerand?
Ik ben even heel erg van de kaart. Onze dochter heeft ons vandaag verteld dat er kortgeleden iets heeft plaatsgevonden met een jongen dat wij als ouders zouden omschrijven als aanranding.
Hoewel dochter op het oog niet heel erg onder de indruk leek, was wel duidelijk dat ze op het moment zelf niet wist wat ze moest doen en is ze denk ik bevroren.
Inmiddels heb ik begrepen dat de betreffende jongen het verhaal verdraaid heeft en zijn moeder nu erg boos is op mijn dochter.
Wij twijfelen wat we moeten doen, omdat we bang zijn dat dit zich tegen dochter gaat keren, zeker in een tijd waarin social media een grote rol speelt. Gezin van jongen is geen fijn gezin en daar zit een groot deel van de angst bij ons.
Wie heeft raad?
Skellar schreef op 04-03-2025 om 15:12:
[..]
Ik ken je dochter niet, maar ik ben zelfs trots op haar.
Het is niet haar schuld. Als 14-jarige ben ik verkracht door een jongen. Ik bevroor en daarna vond ik dat het me niet veel deed en dat ik nooit zou delen. Ik schaamde me en vond het mijn eigen schuld. Ik liet het toch gebeuren?
Nu, 20 jaar later, krijg ik eindelijk hulp om dat trauma te verwerken.
Ik had gewild dat ik zo’n lieve ouders had waar het veilig genoeg voelde om het te delen. En dat ze me hadden gezegd dat het niet mijn schuld was. Dat ze me wilden helpen. Je bent een super moeder die er zo voor haar dochter is TO!
Eens met de mensen die zeggen dat vluchten, bevriezen, vechten instinctieve reacties zijn. Dat je het laat gebeuren betekent nooit dat het je eigen schuld is! Je weet niet wat je doet in zo’n situatie.
Ook van jou heel erg lief! ♥️
Het spijt me dat je dit hebt moeten meemaken en dat je daar nu nog steeds last van hebt. Ik hoop heel erg dat de hulp die je krijgt je zal helpen, waardoor de wond eindelijk dicht kan.
Dank je wel voor ons compliment. We doen erg ons best en ik denk dat dat wel zijn vruchten afwerpt 😊
Wat fijn dat jullie dochter met jullie kan praten en wat doet ze het goed. Sterkte voor jullie allemaal 
Edjekroketje schreef op 04-03-2025 om 14:53:
Gister een hele zware dag gehad met veel verdriet bij dochter. Het is duidelijk dat ze heel erg aangedaan is door het gebeuren.
We hebben haar van school laten komen omdat het niet ging. Op van de spanning (ben even kwijt of ik dit al geschreven had, anders sorry), trillen, huilen, niet kunnen eten. Zoals ik aangaf kon ze vanuit school ook hulp krijgen, dus dat heb ik met haar besproken. Ze wilde er niets van weten, werd zelfs boos. Prima, we volgen haar wensen maar heb haar wel laten beloven dit niet alleen te dragen en met ons te blijven praten. Dat beloofde ze. Later op de avond gaf ze wederom aan dat ze zich niet goed voelde door het voorval.
Vanochtend maakte ik haar wakker en toen kon ze alleen maar huilen. Ze wilde niet naar school want dan zou ze de jongen tegenkomen. We hebben haar afgemeld voor het eerste uur, maar hebben haar uiteindelijk wel naar school laten gaan want die confrontatie komt toch.
Eerder vandaag kreeg ik van school de melding dat dochter, ondanks haar weerstand gister, toch op eigen verzoek het gesprek aan is gegaan met de hulpverlening daar en een paar minuten terug zelfs een mail dat ze de gesprekken daar graag wil voortzetten. Ik ben zo waanzinnig trots op haar.
Ach wat knap en wat stellen jullie je goed op: steunend maar ook begeleidend naar door kunnen pakken van haar leven. Zou EMDR misschien iets zijn? Dan hoeft ze niet te praten maar in mijn ervaring haalt het wel de ergste herinneringen weg.
