Aangerand?
Ik ben even heel erg van de kaart. Onze dochter heeft ons vandaag verteld dat er kortgeleden iets heeft plaatsgevonden met een jongen dat wij als ouders zouden omschrijven als aanranding.
Hoewel dochter op het oog niet heel erg onder de indruk leek, was wel duidelijk dat ze op het moment zelf niet wist wat ze moest doen en is ze denk ik bevroren.
Inmiddels heb ik begrepen dat de betreffende jongen het verhaal verdraaid heeft en zijn moeder nu erg boos is op mijn dochter.
Wij twijfelen wat we moeten doen, omdat we bang zijn dat dit zich tegen dochter gaat keren, zeker in een tijd waarin social media een grote rol speelt. Gezin van jongen is geen fijn gezin en daar zit een groot deel van de angst bij ons.
Wie heeft raad?
Skellar schreef op 04-03-2025 om 15:12:
[..]
Ik ken je dochter niet, maar ik ben zelfs trots op haar.
Het is niet haar schuld. Als 14-jarige ben ik verkracht door een jongen. Ik bevroor en daarna vond ik dat het me niet veel deed en dat ik nooit zou delen. Ik schaamde me en vond het mijn eigen schuld. Ik liet het toch gebeuren?
Nu, 20 jaar later, krijg ik eindelijk hulp om dat trauma te verwerken.
Ik had gewild dat ik zo’n lieve ouders had waar het veilig genoeg voelde om het te delen. En dat ze me hadden gezegd dat het niet mijn schuld was. Dat ze me wilden helpen. Je bent een super moeder die er zo voor haar dochter is TO!
Eens met de mensen die zeggen dat vluchten, bevriezen, vechten instinctieve reacties zijn. Dat je het laat gebeuren betekent nooit dat het je eigen schuld is! Je weet niet wat je doet in zo’n situatie.
Ook van jou heel erg lief! ♥️
Het spijt me dat je dit hebt moeten meemaken en dat je daar nu nog steeds last van hebt. Ik hoop heel erg dat de hulp die je krijgt je zal helpen, waardoor de wond eindelijk dicht kan.
Dank je wel voor ons compliment. We doen erg ons best en ik denk dat dat wel zijn vruchten afwerpt 😊
Wat fijn dat jullie dochter met jullie kan praten en wat doet ze het goed. Sterkte voor jullie allemaal 
Edjekroketje schreef op 04-03-2025 om 14:53:
Gister een hele zware dag gehad met veel verdriet bij dochter. Het is duidelijk dat ze heel erg aangedaan is door het gebeuren.
We hebben haar van school laten komen omdat het niet ging. Op van de spanning (ben even kwijt of ik dit al geschreven had, anders sorry), trillen, huilen, niet kunnen eten. Zoals ik aangaf kon ze vanuit school ook hulp krijgen, dus dat heb ik met haar besproken. Ze wilde er niets van weten, werd zelfs boos. Prima, we volgen haar wensen maar heb haar wel laten beloven dit niet alleen te dragen en met ons te blijven praten. Dat beloofde ze. Later op de avond gaf ze wederom aan dat ze zich niet goed voelde door het voorval.
Vanochtend maakte ik haar wakker en toen kon ze alleen maar huilen. Ze wilde niet naar school want dan zou ze de jongen tegenkomen. We hebben haar afgemeld voor het eerste uur, maar hebben haar uiteindelijk wel naar school laten gaan want die confrontatie komt toch.
Eerder vandaag kreeg ik van school de melding dat dochter, ondanks haar weerstand gister, toch op eigen verzoek het gesprek aan is gegaan met de hulpverlening daar en een paar minuten terug zelfs een mail dat ze de gesprekken daar graag wil voortzetten. Ik ben zo waanzinnig trots op haar.
Ach wat knap en wat stellen jullie je goed op: steunend maar ook begeleidend naar door kunnen pakken van haar leven. Zou EMDR misschien iets zijn? Dan hoeft ze niet te praten maar in mijn ervaring haalt het wel de ergste herinneringen weg.
Lexus schreef op 04-03-2025 om 17:47:
[..]
Ach wat knap en wat stellen jullie je goed op: steunend maar ook begeleidend naar door kunnen pakken van haar leven. Zou EMDR misschien iets zijn? Dan hoeft ze niet te praten maar in mijn ervaring haalt het wel de ergste herinneringen weg.
Dank je wel.
EMDR is ook al in me opgekomen, maar ik denk dat het beter is om eerst even af te wachten hoe ze op die gesprekken reageert en of het haar lukt om de gebeurtenis een plekje te geven.
Ze vertelde dat ze het telefoonnummer van die mevrouw gekregen heeft en haar te allen tijde mag bellen als ze dat nodig vindt.
Ik ben zo ontzettend blij dat school dit ook zo goed heeft opgepakt en dat iedereen haar steunt en duidelijk maakt dat het haar schuld niet is.
To is het een idee om haar een training zelfverdediging te laten volgen? Die heb je in bijna iedere stad wel bij de plaatselijke judo of vechtsportvereniging. Dan leren ze zowel wat ze kunnen doen in vervelende situaties maar ook hoe ze kunnen reageren (schreeuwen, praten, gedrag, hoe herken je onveilige situaties). Dus niet alleen maar praten ovet wat er nu is gebeurd maar ook met je lichaam bezig zijn en meer zelfvertrouwen krijgen. Hier worden die trainingen via school gegeven door een vrouwelijke docent.
Dat is een lief idee Izza en dat zou zeker goed zijn, ware het niet dat ze dit om gezondheidsredenen helaas niet kan.
Ik merk dat ik zelf nu even een tik krijg van de afgelopen dagen. Mijn nekspieren staan strak van de spanning en toen ik vanavond een wandeling maakte met een vriendin voelde het alsof de lasten van de hele wereld op mijn schouders rustten. Zelfs mijn halsspieren deden pijn. Ik weet dat het niet nodig is, maar ik voel me schuldig naar dochter omdat we haar niet hebben kunnen beschermen. Niet reeel, ik weet het, dat zal ook wel weer zakken. Ga nu snel te bed. Trusten en bedankt voor alle lieve woorden. Dat doet me goed.
Hoe gaat het met jullie, EK?
Lief dat je het vraagt Lexus.
Met dochter gaat het redelijk oke, maar ze heeft nog wel steeds gesprekken met de hulpverlening op school. Thuis wil ze er niet echt over praten maar geeft wel aan het heel moeilijk te vinden de jongen steeds tegen te komen en vooral bang te zijn voor de momenten dat ze alleen is en hem tegenkomt (kan komen).
Ondertussen begrepen dat er nog een meisje is waarbij hij iets geprobeerd heeft en waarop hij met dezelfde vriend op dezelfde manier te werk ging als bij onze dochter.
Dit vonden wij toch wel zorgwekkend en hebben contact opgenomen met de politie, maar omdat zij niet kunnen garanderen dat er geen actie ondernomen wordt n.a.v. onze melding en dat onze gegevens niet naar boven komen drijven, hebben we toch afgezien van het noemen van zijn naam.
Zelf merk ik dat ik er nog steeds boos om word, want wat voor hem misschien een onbezonnen puberale actie was (waar ik aan twijfel), is voor dochter misschien wel iets wat haar bij zal blijven. En vooral als ik dan denk aan dat ze bang is om hem tegen te komen, ja dan borrelt er wel woede ja.
Vorige week had ik een afspraak in het dorp waar hij woont en had mezelf wel voorgenomen dat mocht ik hem op dat moment tegen zijn gekomen, ik heb wel aangesproken zou hebben. Is overigens niet gebeurd.
Is het een idee om een Veilig Thuis melding te doen over deze jongen - en zijn vriend - vanwege dit zeer zorgwekkende gedrag? Volgens mij kan je daar anonimiteit bedingen.
To ik zou inderdaad echt melding maken. Weten zijn ouders hier wel van? Dit soort dingen wil je toch Weten over je kind. VTT is inderdaad een goede optie. En waarom geen melding met naam bij de politie? Als het daadwerkelijk serieus is wil je herhaling voorkomen. Want dit gedrag gaat niet zomaar over.
Edjekroketje schreef op 18-03-2025 om 09:26:
Lief dat je het vraagt Lexus.
Met dochter gaat het redelijk oke, maar ze heeft nog wel steeds gesprekken met de hulpverlening op school. Thuis wil ze er niet echt over praten maar geeft wel aan het heel moeilijk te vinden de jongen steeds tegen te komen en vooral bang te zijn voor de momenten dat ze alleen is en hem tegenkomt (kan komen).
Ondertussen begrepen dat er nog een meisje is waarbij hij iets geprobeerd heeft en waarop hij met dezelfde vriend op dezelfde manier te werk ging als bij onze dochter.
Dit vonden wij toch wel zorgwekkend en hebben contact opgenomen met de politie, maar omdat zij niet kunnen garanderen dat er geen actie ondernomen wordt n.a.v. onze melding en dat onze gegevens niet naar boven komen drijven, hebben we toch afgezien van het noemen van zijn naam.
Zelf merk ik dat ik er nog steeds boos om word, want wat voor hem misschien een onbezonnen puberale actie was (waar ik aan twijfel), is voor dochter misschien wel iets wat haar bij zal blijven. En vooral als ik dan denk aan dat ze bang is om hem tegen te komen, ja dan borrelt er wel woede ja.
Vorige week had ik een afspraak in het dorp waar hij woont en had mezelf wel voorgenomen dat mocht ik hem op dat moment tegen zijn gekomen, ik heb wel aangesproken zou hebben. Is overigens niet gebeurd.
Nou ik kan me je woede voorstellen zeg. Als er nog een meisje is waarbij het zo gegaan is, vermoed ik eigenlijk dat er nog meer meisjes zijn waarbij het zo gegaan is. Het wordt te toevallig om een onbezonnen puberactie te zijn inderdaad. En waarom zei de politie dat er misschien geen actie ondernomen wordt? En afgezien daarvan, zij kunnen toch ook de melding aannemen en op de plank laten liggen maar die ervan af halen mocht zich weer iemand melden? Zo wordt er een dossier opgebouwd. Ik weet alleen niet of jullie naam wel bij een melding vermeld staat. sterkte hoor.
Ik merk dat ik niet duidelijk ben, waarvoor sorry.
Ik heb in eerste instantie gesproken met instantie iemand van 0900-8844. Die hebben het neergelegd bij de zedenpolitie die mij belden en waar ik uitvoerig het verhaal heb kunnen neerleggen. Wat zij aangeven is dit: de melding wordt intern gedaan zodat zijn naam boven komt drijven mochten er meerdere meldingen komen. Tot daar kan zij aangeven dat onze naam niet genoemd mag worden. Maar...de melding gaat hoe dan ook naar de wijkagent. En aangezien dit gezin bekend is bij de instanties, zal de wijkagent dit als zorgwekkend (terecht) beschouwen en gaat daarop de benodigde actie ondernemen. En dat is het punt waarop onze 'anonimiteit' niet meer gewaarborgd kan worden, zéker niet als we de enigen zijn die een melding hebben gedaan want dan is het simpel terug te leiden naar ons. Toen ik over de situatie met die vader vertelde en onze angst daaromheen, zei de agent zelfs letterlijk dat onze veiligheid in het ergste geval niet gewaarborgd kan worden.
En los daarvan blijft dochter aangeven geen melding te willen doen.
Ik hoop dat het zo duidelijker is 😊
Edjekroketje schreef op 18-03-2025 om 12:40:
Ik merk dat ik niet duidelijk ben, waarvoor sorry.
Ik heb in eerste instantie gesproken met instantie iemand van 0900-8844. Die hebben het neergelegd bij de zedenpolitie die mij belden en waar ik uitvoerig het verhaal heb kunnen neerleggen. Wat zij aangeven is dit: de melding wordt intern gedaan zodat zijn naam boven komt drijven mochten er meerdere meldingen komen. Tot daar kan zij aangeven dat onze naam niet genoemd mag worden. Maar...de melding gaat hoe dan ook naar de wijkagent. En aangezien dit gezin bekend is bij de instanties, zal de wijkagent dit als zorgwekkend (terecht) beschouwen en gaat daarop de benodigde actie ondernemen. En dat is het punt waarop onze 'anonimiteit' niet meer gewaarborgd kan worden, zéker niet als we de enigen zijn die een melding hebben gedaan want dan is het simpel terug te leiden naar ons. Toen ik over de situatie met die vader vertelde en onze angst daaromheen, zei de agent zelfs letterlijk dat onze veiligheid in het ergste geval niet gewaarborgd kan worden.
En los daarvan blijft dochter aangeven geen melding te willen doen.
Ik hoop dat het zo duidelijker is 😊
Ja het is duidelijker, dank je wel. Wat erg trouwens dat een gezin zo'n terreur kan uitoefenen dat de politie er niets tegen kan doen. heel veel sterkte
Skellar schreef op 04-03-2025 om 15:12:
[..]
Ik ken je dochter niet, maar ik ben zelfs trots op haar.
Het is niet haar schuld. Als 14-jarige ben ik verkracht door een jongen. Ik bevroor en daarna vond ik dat het me niet veel deed en dat ik nooit zou delen. Ik schaamde me en vond het mijn eigen schuld. Ik liet het toch gebeuren?
Nu, 20 jaar later, krijg ik eindelijk hulp om dat trauma te verwerken.
Ik had gewild dat ik zo’n lieve ouders had waar het veilig genoeg voelde om het te delen. En dat ze me hadden gezegd dat het niet mijn schuld was. Dat ze me wilden helpen. Je bent een super moeder die er zo voor haar dochter is TO!
Eens met de mensen die zeggen dat vluchten, bevriezen, vechten instinctieve reacties zijn. Dat je het laat gebeuren betekent nooit dat het je eigen schuld is! Je weet niet wat je doet in zo’n situatie.
Zelfs met lieve ouders vertelde ik het niet, ik wilde niet dat ze boos zouden worden (niet op mij) maar vooral niet dat ze verdrietig zouden worden.
Lexus schreef op 18-03-2025 om 18:59:
[..]
Ja het is duidelijker, dank je wel. Wat erg trouwens dat een gezin zo'n terreur kan uitoefenen dat de politie er niets tegen kan doen. heel veel sterkte
Helaas zien we dit wel vaker… Ik werk op een vmbo en hier krijg je bovengemiddeld vaak met ernstige familiezaken te maken. Zelfs van dit soort families waarvan collega’s in het verleden het kind niet eens uit de les durfden te verwijderen omdat dan binnen een kwartier een aantal familieleden in de school verhaal stond te halen.
Bijna onnodig te vertellen dat we een soort van opgelucht waren dat deze jongen gesloten kwam te zitten.
