Zoon 9 jaar op kamp

Mijn kinderen gingen/gaan ( jongste is nu 9 jaar) vanaf dezelfde leeftijd, wel heel ander soort kamp. En met superleiding, letten goed op en je kan van te voren aangeven als er bijzonderheden zijn. En de kinderen kennen ook niet altijd de anderen. Er is altijd genoeg mensen om wel met iemand een klik te hebben. Ook is er altijd goed nagedacht over bondingactiviteiten en sociale interactie om een leuk groepsgevoel en veiligheid te creëren.

Maar mijn kinderen hebben de problemen die jouw kind heeft niet. Ik had dan denk ik van te voren al gebeld met de organisatie over deze zaken, voor ik ging boeken.

Maar ik ben niet bang dat ze ze vergeten ofzo. Dat klinkt vooral als irreële angsten.
En mocht het vreselijk zijn voor je kind, spreek af dat kind je dan mag bellen en jij na overleg met leiding je kind anders gewoon gaat halen.

Mijn zoon wordt ook erg gepest en veel buitengesloten een van de redenen voor mij om hem niet op kamp te laten gaan.

Mijn kinderen zijn vanaf hun 8e meegegaan op Jong Nederland kampen. We stemden onze eigen vakanties er zelfs op af. Je moet toch al een beetje in de gaten hebben hoe de interactie met andere kinderen verloopt? Als het goed is hebben ze door het jaar heen elke week een bijeenkomst met activiteiten. Hoe verloopt dat? Ik neem aan dat de leiding op de hoogte is van zijn specifieke noden? Het kamp kan wel groot zijn, maar elk groepje had bij ons zeker 2 man/vrouw leiding, die daarvoor ook training hebben gekregen. Maar bepraat je angsten met de leiding ik weet zeker dat je bevredigende antwoorden krijgt.

Ik lees (een beetje) terechte en onterechte zorgen. Ze gaan echt je zoon niet vergeten. Zoals LiefsteFeetje al schrijft, daar zijn die kampen op ingericht. De leiding is daarop getraind. Ik kan me ook niet voorstellen dat ze je zoon niet 'zien'. Juist dit soort kampen is gericht op groepsvorming en acceptatie. Daar wordt veel aandacht aan besteedt.

Het lijkt me wel noodzakelijk dat je het met de leiding/organisatie hebt over je zoon en zijn 'gebruiksaanwijzing'. Dat is wel heel relevante informatie natuurlijk. Dus heel verstandig om te bellen. Ik had dat zelf al bij aanmelding gedaan denk ik, maar beter laat dan nooit. Heeft hij niet gedurende het jaar al mee gedaan bij Jong Nederland? Dan zou ik vragen naar een aanspreekpunt voor je zoon. Iemand die er voor hem is, waar hij naar toe kan als hij het moeilijk heeft, als hij merkt dat hij overprikkeld raakt. En bespreek de mogelijkheid met je zoon en met de leiding dat hij zich terug kan trekken als het nodig is. Maar als het goed is is hij bij de organisatie volgens mij al bekend.

Verder zou ik je zoon niet belasten met jouw angsten! Hij moet het naar zijn zin gaan hebben daar, en dat gaat natuurlijk niet lukken als jij al uitstraalt dat je 'er niet gerust op bent'. Je kunt wel met hem bespreken wat hij moet doen als hij heimwee heeft, of als hij ongelukkig is. Om te beginnen dus dat aanspreekpunt van de leiding. En geef hem een telefoon mee zodat hij jullie kan bellen. Mijn dochter had vroeger erge last van heimwee. Als ze op (scouting)kamp ging maakten wij altijd de afspraak met haar en de leiding dat ze op elk moment mocht bellen, om onze stem te horen of om opgehaald te worden. Het weten dat wij haar altijd op konden halen en dat ze altijd mocht bellen was al genoeg, eigenlijk nooit nodig geweest.

Heeft hij thuis een favoriete knuffel? Geef die dan mee. Dat kan ook al heel erg gerust stellen. Zijn eigen kussen mee kan ook helpen.

Ik hoop dat hij heel erg veel plezier heeft daar, ik zie het juist als een kans en een plek waar hij helemaal zichzelf kan zijn en zich lekker kan ontspannen na een heel jaar op zijn tenen lopen op school! Maar het moet niet zo zijn dat hij ook daar sociaal wenselijk gedrag moet laten zien. Dus druk hem en de leiding op het hart dat hij op tijd even op een rustig plekje ontprikkelt. Vandaar ook die knuffel en/of dat kussen, dat werkte bij mijn kinderen goed.

Mijn kind zit ook op jong nederland en gaat volgende week ook op kamp. Ze is zeven en gaat twee dagen en één nacht. Dat geldt voor alle kinderen van die leeftijd. Vanaf groep 7 gaan ze de hele week.
Het zijn als het goed is wel allemaal kinderen en leiding die hij kent, hij zit immers met ze samen op een clubje en op clubavonden gaat hij ook met ze om.
Ik zou wel met de leiding bespreken hoe ze met hem om kunnen gaan en hem kunnen helpen om beter te functioneren. Af en toe even terugtrekken als rustmoment kan heel goed werken. 
Een kind vergeten heb ik nog nooit meegemaakt. Ik ben vaak genoeg mee geweest als kampleiding en voordat er ergens vertrokken wordt, worden altijd alle kinderen geteld en gecheckt. Heb je die angst ook bij activiteiten van school, schoolreisje etc.?

Mijn dochter ging mee op kamp met scouting vanaf dat ze 8 was ofzo.  Nu is ze ondertussen zelf staflid.  Het verschil is denk ik wel dat zowel de leden als de staf mekaar heel goed kennen van het groep draaien gedurende het jaar.  Voor je zoon is zowel de staf als de kinderen die meegaan nieuw begrijp ik ? Dan snap ik dat dat spannend is voor jou en voor je zoon.  Maar niet alles is reëel - sowieso gaan ze hem nergens vergeten (tellen tellen tellen als vrijwilliger bij kinderen).  Wel zou ik er een telefoontje/mailtje aan wagen en uitleg geven over het feit dat je kind af en toe moet ontprikkelen en dat misschien niet goed genoeg zelf kan aangeven.  Je kan dan uitleggen waar ze moeten op letten.

Decembermamma schreef op 20-07-2022 om 09:10:

Mijn zoon wordt ook erg gepest en veel buitengesloten een van de redenen voor mij om hem niet op kamp te laten gaan.

Waarom zou je je kind niet met een clubje op kamp laten gaan als hij op school zo gepest wordt? Tenzij hij daar met dezelfde kinderen zit opgescheept, lijkt het me voor een kind juist fijn om in een andere omgeving met leeftijdsgenoten plezier te maken.

Ik denk dat je kind het heel leuk gaat hebben. 
Onze dochter gaat al jaren mee op scouting kamp. Dat is dan wel met de groep waar in ze het hele jaar mee draait. De kampen zijn zoals boven al aangegeven gericht op samenhorigheid. Sowieso de hele scouting is mijn ervaring is gericht op samenwerken en respect voor elkaar. Er zitten daar juist ook kinderen met iadh.
Laatst was haar groep hier om te eten en dan wat anders te doen, nadat ze al een draaidag hadden gehad.
Zie ik 2 kinderen apart zitten van elkaar in een kamer zitten met een stapel duckies. Dus ik naar mijn dochter wat is er aan de hand, is er ruzie? Nee hoor maar na een draaidag trekken X en Z zich even terug om te ontprikkelen. Zodat ze straks weer mee kunnen doen met het eten enzo. Doen ze ook altijd op kamp,, niets aan de hand.
Volledig geaccepteerd en gerespecteerd dat er mensen zijn die het nodig hebben om na meedraaien in een groep even alleen te zijn.
Ik zou alleen nog even leiding inlichten voor de zekerheid 

Mave84 schreef op 20-07-2022 om 11:41:

[..]

Ja, die angst heb ik altijd wel een beetje. Ben gewoon een overbezorgde moeder denk ik. Maar mijn kind is gewoon mijn alles, er moet me niks met hem gebeuren. Ik laat hem wel gewoon los en laat hem altijd gaan zonder dat hij wat van mijn bezorgdheid merkt.

Mijn kind is ook mijn alles, maar loslaten is echt wel belangrijk. Je angst dat hij kwijt raakt is irreëel. Kinderen hebben sowieso de neiging om bij de groep/hun vriendjes te blijven. Dus als er een kind nog mist, vragen we een vriendje waar die is en die kan dan vaak wel vertellen dat het betreffende kind nog even moest plassen, of nog wat moest pakken op de slaapzaal of zo. Kinderen worden ook echt wel geïnstrueerd dat ze niet zomaar weg moeten gaan van de groep. 
Een telefoon mee zou ik niet doen. Dat voegt qua veiligheid niks toe. Als er echt iets is, kan hij dat bij de leiding melden en indien nodig zal er dan gebeld worden.

Die constante lijn met thuis via de telefoon is ook niet noodzakelijk iets positiefs.  Vaak is het voldoende als de leiding verzekert dat ze altijd kunnen bellen via hen als er iets is.  Als ze de telefoon zelf in handen hebben en teveel gaan bellen, kan het juist leiden tot extra missen en extra heimwee.  Bij de kleintjes was het ook zo dat er vaak de hele week niets aan de hand was en de kinderen het erg leuk hadden, tot de ouderavond op donderdag.  Toen ze dan hun ouders terugzagen sloeg opeens het gemis toe.  Eerlijk gezegd, hadden wij liever geen ouderavond bij de jongsten, maar die ouderavond was dan ook eerder voor de ouders dan voor de kinderen.  De meeste ouders vinden het namelijk maar wat spannend dat hun allerliefste een hele week weg is.  Dus zo gek is het niet dat jij het er ook moeite mee hebt hoor - heel normaal allemaal.  En volgens mij pak je het prima aan, door het bij jezelf te houden.

Beetje een ander verhaal, maar toch even om te laten zien dat je zorgen ook onterecht kunnen zijn.
Wij zorgen voor een pleegkind met gedragsproblematiek. Hij kan heel heel lastig zijn en samenspelen met andere kinderen kan een enorme uitdaging zijn voor hem (hij kan echt gemeen, manipulatief en agressief doen). 
Toch is hij inmiddels 2 x op een 'gewoon' kamp meegeweest. Wij vonden dat superspannend en doodeng, maar het is beide keren ontzettend goed gegaan. Bij hem is het een beetje de combinatie van 'vreemde ogen dwingen' en het continu bezig gehouden worden denk ik waardoor het wonderwel goed ging en hij zich ook totaal anders gedroeg dan in wat meer 'normale' situaties. 
We hebben beide keren vooraf onze zorgen besproken met de leiding en ook aangegeven dat we hem meteen komen halen als er iets gebeurt waardoor dat nodig is. Dat hebben we ook aan hem uitgelegd.