Wij weten het niet meer. Zoon 9 jaar, ontspoort

'enige wat hij leuk vind is zijn telefoon en buiten met vrienden zijn.' Weet je ook wat hij dan doet op zijn telefoon? Of buiten met zijn vrienden?
Ik begin altijd over vitamine B bij boosheid en ongelukkig zijn zonder reden. Maar zoals je het beschrijft lijkt het allemaal wel ernstiger te zijn. Vreemd dat er niets uitgekomen is uit alle onderzoeken, dan blijf je toch zitten met een probleem. Is de term ODD ooit gepasseerd?

Tsjor

Heb je wel eens iets gelezen over kinderen die hooggevoelig zijn mét een sterke wil? Die gevoelige kant, maar ook een ijzeren wil hebben. Prikkels op blijven zoeken, moeite hebben met autoritair gedrag, zelf regie willen hebben. Janneke van Olphen heeft een boek geschreven. Echte aanrader. Of google haar, ook filmpjes op YouTube. Misschien herken je er iets in. 

'Maar na al die testen en onderzoeken werd er gezegd dat hij daar iets van had, maar te weinig om hem dat stickertje te geven.' Gelukkig maar. Alleen: het probleem blijft dan nog steeds staan. Ook al heeft hi het stickertje niet, zijn er dan toch mogelijke therapieën in die richting die iets voor hem zouden kunnen betekenen?
Appen met vriendjes en vriendinnetjes, buiten fietsen, dat klinkt allemaal onschuldig en bij zijn leeftijd passend. Ik vreesde even dat hij op zijn telefoon een heel eigen wereld had geschapen, waarin alles groter en geweldiger is dan in het echte leven.
Ik hoop dat je iets hebt aan de vele adviezen hier. En anders zou ik met je man afspreken dat je op enkele dagen in de week gewoon 'opvoedingsverlof' neemt: geen reactie, niet nadenken over wat er nu moet. Morgen gaan we weer opvoeden.

Tsjor

Gezinvan4 schreef op 12-07-2021 om 17:15:

[..]

[..]

Nee geen confrontatie, maar meer evalueren wat er gisteren nou mis ging, wat hij niet leuk vond wat papa zei, en andersom. Meer dat dus... Ik vraag nu ook weer wat hij leuk vind om te doen, dan zegt hij... Niks... Hij vind niks leuk.

Ik heb ook gezegd dat ik graag weer een vrolijke jongen wil zien, dan zegt hij dat hij 't ook wilt.

en dat wordt dan een confrontatie van papa en mama samen tegen zoon?

Hij heeft vast dat gevoel al 2 tegen 1. 

Er zijn, als het praten niet echt lukt, ook vragenspelletjes. met vragen over wat zou jij doen als? en dan een paar antwoordmogelijkheden, waar je dan de ene keer wel de andere keer niet over doorgaat.

Erg moeilijk. Het is gemakkelijk oordelen over vader maar als je worstelt in zo'n gespannen situatie is het niet gemakkelijk om je stress de baas te blijven. 
Bij mijn zoon, nu vijftien en bijzonder lastig in de omgang, hadden ze destijds ook (net) niet voldoende vinkjes voor de diagnose AD(H)D. Maar ze zagen wel dat de kenmerken die er waren serieuze probleem opleverden. Dat werd toen Aandachtstekortstoornis NAO. Ik ben daar wel blij mee geweest anders blijf je met niks achter en is medicatie en begeleiding een stuk moeilijker. Is zo'n NAO diagnose bij jullie kind ook overwogen? De problematiek is er toch serieus genoeg voor, lijkt me. 

Ik lees best wat ingangspuntjes.
- Hij is lief voor de eigen dieren schrijf je. Heeft hij al een rol in de verzorging? (En is dat mogelijk, geen idee om wat voor soort huisdieren het gaat). Al 'aait' hij maar 1x de week de hond met een borstel, is toch een mogelijkheid om te complimenteren. Niet van 'Zoooooo wat knap/fijn van jou' maar meer 'Maar hoe krijg jij Fikkies vacht zo glanzend? Laat eens zien'. 
- Hij heeft vriendjes waarmee hij buiten speelt (fietsen). Ik denk (mijn zoon en zijn vriendjes in gedachten) dat ze een beetje stunten op de fiets. Misschien is een go pro cameraatje iets voor hem. Stunts filmen en het materiaal zelf bewerken. 
- Hij geeft zelf aan 'weer een vrolijk mannetje te willen worden'. Hij voelt zichzelf dus ook niet zo happy in zijn vel, die bewustwording is er. Hij weet alleen niet hoe dit voor elkaar te krijgen. 
Het afschieten van ieder voorstel om iets leuks te gaan doen herken ik helemaal. Het 50 seconden van iedere minuut vertellen hoe achterlijk, saai, stom, suf, ruk een gezinsactiviteit is ook. Ook de wrijving die dat oproept tussen vader en zoon. Ik heb daar niet echt een standaard aanpak in, noch een doordacht plan. Ik dein een beetje mee op de golven. Soms neem ik hem gewoon mee voor een activiteit (en hoor ik via anderen dat hij het best wel oké vond), soms kap ik hem af (door te side-eyen naar zijn iPad of lader). Een andere keer leg ik een enveloppe met geld op tafel en laat ik hem iets bedenken (de eerste keer weigerde hij dat want ook weer suf, stom saai. Oké, als je morgen nog niets weet dan bestel ik lekker sushi. En dat ook gedaan, sindsdien weet hij wel dingen te verzinnen). 
Het om de tafel gaan zitten om de waarheid boven tafel te krijgen zou ik niet doen. Erg heftig voor een jongetje van 9, zeker nadat pa recent nog zo uit de bocht is gevlogen. Mijn 10-jarige zou er alleen als een Sfinx bij gaan zitten om pa na een uur een veeg uit de pan te geven ('Wat ga je doen dan?'). Als hij al uit zijn 'ik praat nooit meer met jou' fase zou zijn na een week als zijn pa zoiets had gezegd. De harde kop herken ik dus ook helemaal.

Ik hoop dat jullie snel iets horen van de hulpverlening en ik wens je veel sterkte. 

wat vervelend dat je zolang moet wachten voor hulp. Is er via de huisarts niet een andere instantie te krijgen  die je erbij kan helpen?
Ik heb zelf een zoon van 8 met adhd/odd die de laatste tijd ook erg vaak in de problemen kwam met buiten spelen.
Ik merk zelf dat het er heel erg aan ligt met wie hij is. hij heeft een paar vriendjes, waar er bijna nooit problemen mee zijn.
Maar ook een groepje en als hij daar mee afspreekt  is het altijd raak. En komen er altijd verhalen dat die heeft gevochten. 
Bij deze kinderen wil hij ook heel graag stoer doen hij wilt erg graag leuk gevonden worden. 
Is dat nog mogelijk dat de combinatie van vrienden hem nog iets triggert?

En met dat hij het gevoel heeft dat hij alles fout doet en alles door hem komt herken ook. Ik heb hem elke keer rustig uitgelegd dat hij echt niet alles fout doet en dingen benoemd die hij erg goed kan. Ook heb ik de leraressen gevraagd of ze dit gesprek met hem willen voeren. En sindsdien heeft het wel iets geholpen.  Mischien dat je school daar nog in kan betrekken?

Ik ben zelf ook niet snel enthousiast voor iets te krijgen, dus herken een beetje het 'geen zin, stom' als reaktie. Als ik er eenmaal ben is het vaak leuker dan dat ik in gedachten had. Ik ben een keer gaan kanoën met een vriendin, ik weet zeker dat ik 'geen zin, stom' had gezegd, maar ja, ze had een verjaardagsverrassing voor mij, dus ik had geen idee.
Achteraf was het dus harstikke leuk om te doen. (vond het wel een eind kanoën, maar de algehele ervaring was leuk). Dus soms maar niet laten kiezen maar gewoon gaan. Ik ben ook een keer gaan abseilen, toen had ik ook geen idee wat het uitje inhield, maar ook erg leuk, weer achteraf, want ik zou dat ook afgeschoten hebben vooraf.
Jij weet zelf denk ik wel goed wat er redelijk bij je zoon pas, dus verras hem zo nu en dan, er zijn zoveel dingen te bedenken en voor hem om te ervaren, ik denk dat hij vaak niet weet waarom het hem niets lijkt. (klimbos, mountainbiken, taart bakken, koe-knuffelen, karten enz.) doe dingen in workshop achtige setting, dan is er een beetje 'de groep' waardoor je al sneller toch maar meedoet. Wie weet waar zijn talent/passie ineens naar boven komt, en dat zijn dan ook meteen momenten waarop hij uit kan blinken/trots kan zijn op zichzelf, positieve gevoelens.

TrefleQ schreef op 12-07-2021 om 16:45:

'De waarheid boven tafel krijgen'

Wat ik na die ene poging (altijd) heb gedaan: mijn kinderen geloofd. Ook als ik wist dat ze niet (helemaal) de waarheid spraken. En dat ook uitgesproken: ik vind wat je nu zegt moeilijk te geloven, maar ik geloof je toch. Ik vind het belangrijk dat we elkaar in dit gezin geloven en vertrouwen. Als jij er voor kiest toch een keer iets te vertellen wat niet klopt, tja, dan moet je dat doen. Je loopt dan wel het risico dat je mijn vertrouwen in jou schaadt. Maar ik wil jou, mijn kind, kunnen vertrouwen, dus daar kies ik voor. Jij kunt mij ook vertrouwen. Punt. Einde gesprek. Door met waar ik mee bezig was.

Ja ik vind dit een heel mooi punt. Je kan met controle, macht en overheersing een kind willen dwingen en een pittig kind duwt dan nog verder zijn hakken in de grond. Maar diep van binnen houden kinderen van hun ouders en als je ze heel veel vertrouwen geeft, willen ze dat niet beschamen.

Maar waarom moet hij het leuk hebben/ vinden?
Ik zou dat lekker even laten zitten. 
En dus juist niet (meer) vanalles hierin proberen. Niet 'zijn' ding zoeken. Ook niet  het ding waar hij in uit kan blinken/ zelfvertrouwen in op kan doen. 
Maar hij mag er gewoon zijn. (Is al goed genoeg) 
Natuurlijk mag je eisen dat hij mee gaat naar activiteiten. (Al doe ik dat zelf niet zo snel) maar geef hem dan ook gewoon de ruimte dat stom te vinden. Dat mag hij. 
Zorg liever dat het voor jou leuk is. 
Het boek Het explosieve kind (Ross Greene) vond ik echt zinnig, al ben ik verder niet zo vd opvoedboeken. Kan je een hoop echt goede handvaten geven. 

Het klinkt als een vicieuze cirkel van verveling en frustratie. Als je gevoelig bent met een flink temperament, heb je extra hard een uitlaatklep nodig. Als je nergens zin in hebt, komt er die nooit en word je lamlendig en nog gefrustreerder. Dat komt er dan op een gegeven moment in een impuls op een rottige manier uit en dat brengt weer nieuwe frustratie voort. 
Je kunt een kind niet dwingen zich over te geven aan een activiteit. Een kind met veel weerstand, dat blijft zeuren en drammen en zich niet op een gegeven moment neerlegt bij de situatie zuigt je helemaal leeg. Ik heb dat in ieder geval helemaal opgegeven want het draait altijd op ruzie uit. 
Het enige wat hier iets gedaan heeft voor de sfeer in huis is interacties die de verkeerde kant opgaan, zo snel mogelijk beëindigen en er later op terugkomen. En grenzen stellen aan de manier waarop ik bereid ben met hem te praten (drammen, zeuren, roepen, klagen, eisen = einde gesprek). Ik leg dat dan niet meer verder uit. 
Maar ik realiseer me dat mijn situatie anders is. Mijn zoon haalt buiten de deur geen rottigheid uit. Hij ontploft alleen binnenshuis.

Ik heb ook wat gelezen over geweldloos verzet in gezinnen. Daar heb ik uit meegenomen dat je moet zorgen dat je het positieve niet laat meezuigen door het negatieve. Ik ben toen bewust mijn grieven gaan parkeren om iets fijns te kunnen doen met zoon. Dat voelde eerst heel raar omdat ik dacht dat ik hem dan het signaal gaf hij dan met dingen wegkwam, dat het allemaal niet zo erg was wat hij deed, en dat ik hem daarmee in zekere zin verwaarloosde. Maar ik ontdekte dat ik daar onnodig zwart-wit tegenaan keek. Het positieve en de (forse) afwijzing van bepaald gedrag kunnen naast elkaar bestaan. Misschien heeft je man daar ook moeite mee? 

Weet je wel wat de waarheid is?
Als in: Je weet dat zijn verhaal niet klopt en je weet wat wel de waarheid is?
Hier helpt het om te zeggen ik weet wat de waarheid is, alleen ik wil het van jou horen.
En dan net zo lang met elkaar in gesprek tot dat de waarheid boventafel komt.
In het begin een hele klus maar gaat steeds beter.
Ook heel vaak  benoemen Ik heb liever dat je "een foutje" maakt maar wel eerlijk bent dan dat je liegt.
Het kost een lange adem maar heeft uiteindelijk gewerkt