Wij weten het niet meer. Zoon 9 jaar, ontspoort
Hallo
Wij zijn een gezin van 4 met een jongen van 14 jaar en een jongen van 9 jaar.
Met de jongste zitten we echt met de handen in 't haar.
Hij zit nu nog in Gr 6, maar gaat over naar Gr 7.
Vraag niet hoe, want zijn scores zijn er niet naar, maargoed dat is weer een ander "probleem" wat speelt, en waar we mee bezig zijn.
Eigenlijk zijn we al vanaf Gr 3 bezig een goede manier te vinden om met hem om te gaan.
Hij is heel pittig, had vanaf Gr 3 woedeaanvallen, hier hebben we hulp voor gekregen en hij is door "de molen" gegaan.
Hier kwam niks uit, geen enkele diagnose behalve dat hij erg pittig is.
Hierna ging het op zich erg goed thuis, tot een tijd terug, vaker politie aan de deur gehad, 1x was 't echt voor hem zelf, de andere keren was 't omdat hij ergens bij betrokken was.
Hij liegt veel, uit zich echt heel slecht.
Is niet meer vrolijk, enige wat hij leuk vind is zijn telefoon en buiten met vrienden zijn.
Het lijkt wel alsof hij 't hier thuis en op school niet meer leuk vind...
School zegt hij ook van dat hij dit echt vreselijk vind, maargoed dat is nou eenmaal een moetje...
Wij als ouders weten niet meer wat we moeten doen, en 't is dus ook echt geëscaleerd dat mijn man gezegd heeft ik ben er klaar mee. Ik weet 't niet meer. Het is hij eruit of ik eruit
Dat gevoel heb ik ook, van er klaar mee zijn, maar ook dat we iets moeten doen...
Dus vanmorgen jeugdhulp ingeschakeld, maar die hebben een enorme wachtlijst... Dat is dus wachten..
We lijden er alle 4 onder... Hijzelf 't eerste natuurlijk... Maar zijn broer ook...
Hij zegt ook altijd, ik krijg altijd de schuld, en grote broer nooit!
Tsja, dat is ook eigenlijk zo, omdat de jongste het ook altijd is... Hoe erg ik dat ook vind...
Hij voelt zich niet meer fijn hier, dat zegt hij ook...
We weten niet hoe we deze vakantie door moeten komen... Begint over 2 weken...
We willen gezellig samen leuke weken hebben, maar alles wat we aandragen vind hij saai en niet leuk... Wat moeten we dan.... Nog even een aanvulling, hij is ook nergens blij mee, hij draagt graag kleding van my brand bijvoorbeeld, nemen we hem een leuke broek mee, is er altijd wat mee... Nooit enthousiast over iets... Hij heeft altijd al gehad dat hij bepaalde kleding wilde omdat andere niet lekker zaten... Vandaar dat we met hem de molen in zijn gegaan ook, maar hier kwam niks uit zoals ik hierboven beschreef.
Pfff zie 't effe niet meer zitten, en kwam dit forum tegen... Dacht misschien zijn er mensen die 't herkennen?
Bedankt voor 't lezen.
Omnik schreef op 17-07-2021 om 16:21:
[..]
Ik snap wat je zegt. Wat dit niet zo gemakkelijk maakt is dat er wel in de buitenwereld 'gefunctioneerd' moet worden en dat dit eisen stelt aan een kind die je als ouder niet zomaar naast je neer kan leggen. Wat betekent het om 'gewoon van je kind te houden' als je geregeld door school op het matje wordt geroepen omdat er bijvoorbeeld gevochten of gepest zou zijn of politie aan de deur krijgt omdat er ergens iets vernield zou zijn? En nog dieper ingezoomd: hoe kijk je dan aan tegen grenzen stellen? Betekent 'gewoon van je kind houden' dat je alles goed moet vinden? En als dat niet zo is, hoe voorkom je dan dat 'nee' door een kind wordt opgevat als een afwijzing?
Ik heb ook zo'n temperamentvol kind. Die moet grip krijgen op zijn sterke emoties en zijn forse energie en leren beseffen dat andere mensen er ook nog zijn. Als dit een kwestie was van 'gewoon van je kind houden en hem accepteren zoals hij is' was dit een eitje maar ik vrees dat het iets ingewikkelder in elkaar zit.
Precies dit... Het zit iets ingewikkelder in elkaar...
Lizzyliz schreef op 17-07-2021 om 08:50:
Goed dat je naar hem luistert. En dat zijn vader iets leuks met hem heeft gedaan. Het zijn de kleine dingen die het verschil kunnen maken.
Ik zou op school ook zeker het gesprek aangaan met juf en/of IB'er. Dat een positieve benadering beter helpend is. Dat ze naar hem moeten luisteren. Dat niet alles uitgepraat hoeft te worden. Wat wel en niet geaccepteerd mag worden van hem (geen slaan/schoppen/schelden bijv en wel weglopen uit de situatie of niks zeggen, niet aankijken etc).
Helaas is de IBer op school ook niet echt positief... Vele gesprekken mee gehad, maar hij moet gewoon zsm door deze laatste 2 jaar heen, dan zijn hun van die "lastige jongen" af... Zo komt 't over tenminste... We hebben aan een andere school gedacht, maarja wie zegt ons dat 't dan beter gaat... Zo moeilijk
Gezinvan4 schreef op 18-07-2021 om 00:28:
[..]
Meer als we houden enorm veel van hem! Kan ik echt niet antwoorden... Sorry dan zeg ik misschien dingen die niet goed zijn... Je zult 't vast goed bedoelen denk ik maar.
Laat het hem ook merken dat je veel van hem houdt! Ipv constant op zijn hielen te zitten, hem te straffen, gesprekken willen voeren, de waarheid wil horen, streng te zijn etc. Behandel hem zoals je hem zou behandelen als hij een voorbeeldkind was.
Ma_Flodder schreef op 18-07-2021 om 01:06:
[..]
Laat het hem ook merken dat je veel van hem houdt! Ipv constant op zijn hielen te zitten, hem te straffen, gesprekken willen voeren, de waarheid wil horen, streng te zijn etc. Behandel hem zoals je hem zou behandelen als hij een voorbeeldkind was.
Geloof me, dat probeer ik ook echt... Gisteravond leuk gekaart met zijn 4en, eindelijk weer eens een lach op zijn gezicht omdat hij steeds won ☺️
bij wat ik lees vraag ik me af in wat voor vriendengroepjes je zoon zit
Het doel van opvoeden is natuurlijk zo goed mogelijk functioneren in de samenleving. De weg daar naar toe kan anders dan gemiddeld zijn. Bij mijn jongste werkt straffen bijvoorbeeld niet maar op een rustig moment een gesprek voeren wel. Sinds ik gestopt ben met straffen omdat het zo hoort gaat het veel beter thuis.
De behoeften van jouw zoon kunnen heel anders zijn.
Moeilijk hoor, heel moeiijk.
Ik herken het gevoel van machteloosheid wel. Onze oudste heeft ADHD en dit zorgt ook geregeld voor problemen.
Op advies van de kinderarts zijn mijn man en ik daarom samen naar een coach gegaan om beter te leren omgaan met de aandoeining. Wij wilden o.a. meer positiviteit in huis omwille van de oudste omdat er door de ADHD vaak boos gedaan wordt tegen elkaar en dit de sfeer allemaal niet ten goede komt. Nu zijn onze situaties niet vergelijkbaar, maar ken ik wel de machteloosheid van het niet meer weten wat je moet en wat er toch misgaat dat het niet volgens het boekje loopt.
Deze coach heeft ons in een paar gesprekken heel veel geleerd. Onder andere heb ik met haar een familie-opstelling gedaan. Confronterend en verdrietig, maar wel heel verhelderend.
Ik wil hier ivm herkenbaarheid geen woonplaats of naam van de coach neerzetten, maar als je wil mag je me een pb sturen.
Wasmachine schreef op 18-07-2021 om 18:18:
Het doel van opvoeden is natuurlijk zo goed mogelijk functioneren in de samenleving. De weg daar naar toe kan anders dan gemiddeld zijn. Bij mijn jongste werkt straffen bijvoorbeeld niet maar op een rustig moment een gesprek voeren wel. Sinds ik gestopt ben met straffen omdat het zo hoort gaat het veel beter thuis.
De behoeften van jouw zoon kunnen heel anders zijn.
Op zich waar, maar het doel van opvoeden is toch ook wel om je kind zich onbelemmerd te laten ontwikkelen. En hem ondertussen niet steeds het gevoel te geven dat hij niet goed genoeg is, niet waard om van gehouden te worden, dat alles mislukt etc. Want dat leidt ook niet tot goed functioneren in de samenleving, ook al weet hij dan wel wat het juiste handje is. Wij zijn er wel achtergekomen dat niet elke professional die met kinderen werkt, zo'n positieve invloed heeft. En dat het daarom belangrijk is dat je als ouders altijd vierkant achter je kind staat (maar niet altijd achter wat het doet, natuurlijk). Want wat je verteld wordt, is niet altijd hoe het gegaan is.
En soms kom je daar pas later achter (zo'n juf die een enorme bitch is als er geen ouders bij zijn, maar poeslief tegen de ouders bijvoorbeeld. Ja, ze bestaan. Of een juf die de hele klas tegen je kind opzet en dan doodleuk tegen jou zegt "ze vinden hem raar, ze moeten hem niet" terwijl het jaar daarvoor, bij een andere leerkracht, je kind geen enkel probleem had met klasgenoten. Zij vond hem raar, want hij kwam naar school met nagellak op, en dus was hij aangeschoten wild).
De juiste school vinden kan wonderen doen. De juiste aanpak vinden met de juiste coach kan wonderen doen. En dat zijn natuurlijk geen wonderen, dat is voor die mensen heel gewoon maar voor jou is het dan een zegen..
Wij zijn op een gegeven moment ook gestopt met straffen, eigenlijk had dat veel eerder gemoeten (en we kijken echt niet trots terug op hoe het ging toen onze zoon 9 was). Straf heeft alleen zin als iemand a) weet wat het niet mag b) zichzelf wel kan beheersen maar daar geen zin in heeft en dus c) het toch doet.
Straf is dan de prijs voor het toch doen, zodat hij de volgende keer hopelijk een andere afweging maakt. Maar als hij het niet snapt, of zijn impulsen gewoon niet kan beheersen, dan is straffen alleen maar wreed en maakt kopschuw en ongelukkig. En dan moet je praten, over hoe het anders zou moeten, hoe je daarbij zou kunnen helpen, wat een goede aanpak zou zijn. Hoe je dingen weer herstelt of goedmaakt, hoe je het voorkomt.
Daar is liefde voor nodig en veel vertrouwen. Dat toch af en toe beschaamd zal worden, over en weer, en dat moet je dan weer uitpraten.
