Wij weten het niet meer. Zoon 9 jaar, ontspoort

Ik heb alleen de eerste paar pagina's gelezen, maar och wat heb ik te doen met dit ongelukkige kind😥 
Hopelijk komen jullie er met hulp van de hulpverlening eruit!

Is het niet sneller om je via de huisarts door te laten verwijzen naar een particuliere jeugdtherapeut/pedagoog?

 Wij zijn voor iets anders doorverwezen en hadden binnen een week de intake. De zorg is via de gemeente 100% vergoed. 

We hadden trouwens ook deels te maken met gedragsproblemen bij ons kind. Wat de therapie ons wel heeft laten inzien is dat wij als ouders de sleutel zijn voor kind zijn slechte/ goede gedrag.

 Hier ook een ouder zeer dominant, my way or the high way. Andere ouder probeerde dat weer te compenseren door te weinig te corrigeren. Echt een vicieuze cirkel die mede door de therapie is doorbroken. 

Een leestip die ik je alvast mee kan geven ( en zeker je man!) is het boek: ouders doen ertoe. Eigenlijk gericht op hoogsensitiviteit, maar wat ons betreft kan het het net zo goed "de goede opvoeding bijbel" genoemd worden 

'.... dus de juf kon niet met hem praten.' Je hoeft ook niet alles uit te praten. Soms is het beter als iemand zegt dat de ruzie afgelopen moet zijn. Uitpraten betekent: kijken naar wat er fout ging en wie daarvoor verantwoordelijk is (schuld). Ik kan me voorstellen dat het jongetje uitpraatmoe is.

Tsjor

Probeer het eens met gewoon heel veel van hem te houden. En laat los hoe het hoort of hoe het moet zijn. Het is niet altijd gezellig, niet iedereen is altijd vrolijk, er gaan soms dingen mis. Hij is pas 9, dan kun je niet verwachten dat hij nooit iets verkeerd doet.
Ik herken veel van de dingen, zeker ook van de autoritaire vader ("ja maar hij moet toch..." "waarom doet hij niet normaal?").
Laat het los en houd van hem. Leef voor hoe het moet. Kinderen luisteren niet naar wat je zegt maar kijken wel naar wat je doet. Opvoeden is geen puppytraining, en ook puppies moet je niet met harde hand trainen maar met veel liefde.
Als hij zich niks waard vindt, als hij weet dat iedereen hem afkeurt, waarom zou hij dan nog moeite doen?
Daarom: houd van hem. Onvoorwaardelijk.

Even over uitjes, is het een idee om een vriendje/vriendinnetje bij de uitjes te betrekken? Hij klinkt als sociaal en misschien maakt het voor hem de drempel wat lager. Mijn dochter is echt niet van de uitjes behalve als er een vriend/in meemag. Dit vraagt ze ook altijd meteen als ik met een idee aankom, ik vind dit prima (ze is enig kind) en dan heb je geen kind aan haar. Maar alleen meegaan, ze doet het wel maar voor haar hoeft het niet. Ik heb trouwens via het CJG (onderdeel van een therapie in het kader van hechtingsproblematiek (licht)) video training gehad en dat gaf (al snel) een heel goed resultaat. Ik denk dat elk gezin (ook zonder 'problemen') hier baat bij zou kunnen hebben. Je ziet heel goed je eigen gedrag en de reactie van je kind daarop en dat kan echt een eye opener zijn. Wel eng maar ze gingen er super respectvol mee om naar de ouder (ik dus). Misschien een idee, zeker gezien de houding van je man. Je krijgt ook veel handvatten hoe om te gaan met verschillende situaties. 

1. Is autisme uitgesloten?
2. Heb je hem met een psycholoog laten praten om (seksueel) misbruik uit te sluiten?

WendelmoedM schreef op 17-07-2021 om 08:47:

Probeer het eens met gewoon heel veel van hem te houden. En laat los hoe het hoort of hoe het moet zijn. Het is niet altijd gezellig, niet iedereen is altijd vrolijk, er gaan soms dingen mis. Hij is pas 9, dan kun je niet verwachten dat hij nooit iets verkeerd doet.
Ik herken veel van de dingen, zeker ook van de autoritaire vader ("ja maar hij moet toch..." "waarom doet hij niet normaal?").
Laat het los en houd van hem. Leef voor hoe het moet. Kinderen luisteren niet naar wat je zegt maar kijken wel naar wat je doet. Opvoeden is geen puppytraining, en ook puppies moet je niet met harde hand trainen maar met veel liefde.
Als hij zich niks waard vindt, als hij weet dat iedereen hem afkeurt, waarom zou hij dan nog moeite doen?
Daarom: houd van hem. Onvoorwaardelijk.

"Hoe het hoort" en "normaal" is zó ontzettend schadelijk voor kinderen. Er zijn ouders die jaar in jaar uit hun kind in het "normale" hokje proberen te proppen, wat natuurlijk nooit lukt en het kind diep ongelukkig maakt. Hem accepteren zoals hij is en houden van hem zoals hij is lijkt mij inderdaad een veel beter plan.

Ma_Flodder schreef op 17-07-2021 om 15:29:

[..]

"Hoe het hoort" en "normaal" is zó ontzettend schadelijk voor kinderen. Er zijn ouders die jaar in jaar uit hun kind in het "normale" hokje proberen te proppen, wat natuurlijk nooit lukt en het kind diep ongelukkig maakt. Hem accepteren zoals hij is en houden van hem zoals hij is lijkt mij inderdaad een veel beter plan.

Ik snap wat je zegt. Wat dit niet zo gemakkelijk maakt is dat er wel in de buitenwereld 'gefunctioneerd' moet worden en dat dit eisen stelt aan een kind die je als ouder niet zomaar naast je neer kan leggen. Wat betekent het om 'gewoon van je kind te houden' als je geregeld door school op het matje wordt geroepen omdat er bijvoorbeeld gevochten of gepest zou zijn of politie aan de deur krijgt omdat er ergens iets vernield zou zijn? En nog dieper ingezoomd: hoe kijk je dan aan tegen grenzen stellen? Betekent 'gewoon van je kind houden' dat je alles goed moet vinden? En als dat niet zo is, hoe voorkom je dan dat 'nee' door een kind wordt opgevat als een afwijzing? 

Ik heb ook zo'n temperamentvol kind. Die moet grip krijgen op zijn sterke emoties en zijn forse energie en leren beseffen dat andere mensen er ook nog zijn. Als dit een kwestie was van 'gewoon van je kind houden en hem accepteren zoals hij is' was dit een eitje maar ik vrees dat het iets ingewikkelder in elkaar zit. 

Ik zeg niet dat het simpel is. Maar keer het even om, als zijn ouders niet van hem houden, wie dan wel?
Het is heel makkelijk om afstand van je kind te nemen, en te bedenken hoeveel leuker hij zou zijn met ander gedrag, andere eigenschappen, ander karakter etc. Tot het moment dat je beseft dat je eigenlijk niks leuk vindt aan je kind.
Maar hoe vreselijk is dat, dat je niet onvoorwaardelijk van je kind houdt? En dat je niet onvoorwaardelijk zijn kant kiest?
Ga eerst achter je kind staan. Daarna kun je altijd nog met hem in gesprek over wat er nou precies gebeurd is, wat hij ervan vindt en of je hem kan helpen het de voglende keer eventueel anders te doen.
( en voor mensen mij onkunde gaan verwijten: ik heb er vier, en de jongste is nu 16, en nee, het was niet altijd makkelijk. Maar wij hebben geleerd. En ik zou graag zien dat anderen niet eerst al die fouten hoeven maken waar ik nu nog met buikpijn op terug kijk).

https://www.outbackexplorers.nl/
Ik weet niet waar je woont maar kijk hier eens naar! Jongenstherapie, vader en zoon therapie etc
Wij hebben dit gedaan met onze zoon en heel veel aan gehad, wij wonen in de buurt van Rotterdam en zijn in Zevenhuizen geweest. BUITENGEWOON goede ervaring.
Je kunt hiervoor een PGB aanvragen bij je gemeente, ik ken veel mensen bij wie dit gelukt is. Wij hebben het uiteindelijk zelf betaald, maar ja dat moet je ook kunnen. 
Uiteindelijk kon hij onze zoon ook niet helemaal verder helpen en heeft hij ons doorgestuurd voor EMDR.
Maar heel snel duidelijk gekregen wat er bij onze zoon allemaal speelde. Ook SOVA training bij hem gevolgd, wat onze zoon abnormaal leuk vond  
Er speelde bij onze zoon wel heel andere problematiek maar ik weet van anderen met  dreigende ontspoorde relaties zoals bij jullie gezin, ook goede ervaringen hebben gehad.
Sterkte!