Wat doen jullie mannen met/voor de kinderen qua verplichtingen en afspraken?
Een vraag wat jullie mannen doen met/voor de kinderen qua verplichtingen en afspraken?
Denk aan dokters afspraken, ziekenhuis afspraken, tien-minuten gesprekken op school, cadeautjes regelen voor kinderfeestjes e.d.
Wat doen zij, Zijn ze daar bij? Nemen ze daar dan vrij voor?
Mijn man werkt fulltime, ik werk 25 uur onregelmatig en doe eigenlijk alles. Logischerwijs omdat ik minder werk. Maar ik merk soms dat het me stoort dat hij niet aanbiedt vrij te nemen of eerder naar huis te gaan om zo mee te kunnen naar een school gesprek of zoals wij morgen hebben; een afspraak bij de KNO arts.
Tuurlijk hebben wij (ik was diegene met die beroerde ex) het er uitgebreid over gehad voor er een kind kwam. Ex had een romantisch beeld van een schattig kindje waarover hij kon vaderen. Ik heb hem heus verteld dat er ook poepluiers, driftbuien, zwemlessen en andere minder leuke dingen bij hoorden. Dat begreep hij... zei hij. Dat hij minder kon uitgaan begreep hij ook... zei hij. En dat ik tijdens een zwangerschap misschien moest worden ondersteund ook... zei hij.
De realiteit: Een vuilnisbak uit een flatkelder tillen kon ik toch wel met 8 maanden? En een hongerige peuter kan toch best even wachten tot papa klaar is met computeren? Als er bezoek was en ik het kind na haar slaapje uit bed had gehaald, een schone luier had gegeven en leuke kleertjes had aangetrokken, kwam hij op dat moment om het kind uit mijn handen te grissen om het trots aan het bezoek te tonen. Kijk eens wat een leuke papa ik ben? En soms schopte hij expres een enorme scene om vervolgens boos het huis uit te kunnen stormen en naar de kroeg te gaan.
Natuurlijk wees ik hem op de gesprekken die we hadden gevoerd, nog voor ik zwanger werd. Het viel hem gewoon allemaal zwaar tegen. Achteraf denk ik dat hij ergens een klein stoornisje moet hebben. Voordat we een kind hadden, viel dat niet zo op omdat er niemand echt afhankelijk van hem was. Toen het kind er eenmaal was, bleek ze van alles nodig te hebben en kon hij niet meer zijn eigen gang gaan. Dat deed hij alsnog en toen liep dat natuurlijk verkeerd af. Het is ook niet voor niks bij één kind gebleven bij mij.
"Los van dat het naar is om te lezen vraag ik me wel oprecht af, hebben mensen het nooit over dit soort zaken gehad voirdat er kinderen kwamen."
Nee, hooguit over de eerste tijd en slapeloze nachten hoe die aan te vliegen. De rest is een veel te ver van mijn bedshow toen en nu nog. Bovendien vertrouw ik op mezelf, ik heb sowieso geen man nodig voor de zorg. Kan het prima alleen.
SuzyQFive schreef op 11-10-2024 om 08:52:
[..]
Hoe laag leg je de lat? Precies, jij legt die lat, als vrouw. Dat hij een andere lat heeft betekent niet dat die lat niet goed is. Die lat is enkel niet goed in jouw ogen.
Voorbeeld van mijn vriend en zijn ex:
Als hij ging schoonmaken was het nooit goed genoeg volgens zijn ex. Ze ging er dan nog zelf met een lapje achterna om alles wat hij deed over doen. Zo ging dat met alles (muv koken). Op een gegeven moment heeft ie gezegd dat ze het dan zelf maar moet doen. Overigens was ze echt geen schoonmaakheld hoor. Het was gewoon niet haar manier.
Ze was een week weg. De was was bij hen altijd een dikke puinhoop. Dus toen zij weg was dacht hij: ik zal alle was eens even wegwerken. Alles in de kasten gelegd, verder het huis helemaal netjes gemaakt en schoongemaakt. Toen ze thuiskwam ging ze binnen tien minuten alles inspecteren en gooide ze kwaad alle kleding uit de kasten omdat hij het niet zoals zij had opgevouwen.
En dit zijn echt geen opzichzelfstaande verhalen, als ik mijn mannelijke collega’s hoor komt dit vaak voor.
Je kan wel weer zo’n voorbeeld geven, maar in zowel het geval waar op gereageerd is en in mijn beschreven geval ging het dus écht niet om zeikerig met een doekje achter je man aan lopen en ik ga er maar vanuit dat je die posts gewoon gelezen hebt, dus het is een beetje flauw om met zo’n tutvoorbeeld te komen.
Ik vraag het me nl echt af: hoe laag leg je de lat en wanneer ben je niet de zeikerd van wie het ‘toch echt eigen schuld dikke bult’ is.
SuzyQFive schreef op 11-10-2024 om 10:03:
[..]
Nogmaals: jouw standaard hè. Die man vindt dat blijkbaar prima. Het zijn ook zijn kinderen.
Dat wil niet zeggen dat ‘de vrouw’ het dan op de andere dagen maar moet oplossen. Dat is interpretatie van ‘de vrouw’. Want als ze vindt dat zij het moet oplossen vindt ze het blijkbaar ook niet zo erg om zelf eens een keer groenteloos te koken.
Vind hij dat prima? Hij kookt 1x in de week en legt daar een consequentie voor zijn partner neer. Ik heb hem al eens beschreven met, trouwens.
alhambra schreef op 11-10-2024 om 10:24:
[..]
Ik merk aan mijn man dat hij qua zorgtaken zich inzet voor gelijkheid en daar naar handelt. Qua huishouden voelt hij zich niet verantwoordelijk voor schoonmaken en wassen en dat is volgens mijn dus iets onbewusts. Hij pakt de zaken op die traditioneel gezien bij de man "hoort "+ boodschappen en voorraadbeheer.
Zoals onderhoud aan ons huis en die van (schoon)ouders, meubels en apparaten. Alle it-geralateerde zaken zoals backups en homeautomation.Beleggingen en vermogensbeheer (wel in goed overleg) etc. Dus maandelijks besteden we denk ik wel allebei evenveel tijd hieraan.
Hier idem. Een deel van mij zou het minder traditioneel willen, maar puntje bij paaltje vouw ik gewoon liever de was dan dat ik het gras maai of een lamp ophang.
Toen ze kleiner waren leken de rollen netter verdeeld. Hij verschonen, voeden etc. was ongeveer 50/50 verdeeld. Nu ze groter zijn merk ik dat er meer bij mij komt. Al die dingen voor school, clubjes op mijn vrije dag, orthodontisten etc. Hij wilde best cadeautjes kopen voor feestjes, maar de vaders werden gewoon niet in de appgroep gezet. Daar zien we nu een cultuurverandering in 😉.
Bij ziekte is man altijd de sjaak om thuis te werken/vrij te nemen.
Het enige punt waar ik zelf niet helemaal tevreden over ben is koken. Ik kook altijd. Ook als ik om half 7 eens binnen kom zetten kan ik direct achter de pannen. Nou vind ik mijn eigen gerechten beter te pruimen. Maar een keer aardappelen schillen en spinazie uit de diepvries moet toch te realiseren zijn zou je denken. Aaaah, uit je werk komen, even op de bank ploffen en daarna kunnen aanschuiven. Lijkt me zalig.
Lieveheersbeest schreef op 11-10-2024 om 10:10:
[..]
Met zo'n instelling is het linksom of rechtsom toch de schuld van de vrouw.
Echt hoor, wat nou lat. Als ouder (vader of moeder) hoor je je kinderen de juiste nutriënten aan te bieden.
Precies. Ik vind het heel erg flauw ook.
"Ik vraag het me nl echt af: hoe laag leg je de lat en wanneer ben je niet de zeikerd van wie het ‘toch echt eigen schuld dikke bult’ is."
Gewoon gezond verstand dat weet suzy zelf ook wel. Ik denk dat mijn man iig denkt vrouwtje pakt het wel weer op en het komt goed en geeft daarom als ik even paar uur weg ben uit laksheid de kinderen melk drop kaas tv aan en alle speelgoed uit de kast. Als ik dood ben gaat hij vast ook zeggen smiddags tv uit, geen drop maar een appel en naar buiten.
Onuitgesproken verwachtingen eindigen 99% van de tijd in teleurstelling. Ik kan simpelweg niet anticiperen op aannames en 'ik denk dat jij denkt dat ik denk' en meer van zulke gedachtenkronkels.
Maar als iemand niet communiceert en als puntje bij paaltje komt simpelweg niks blijkt te kunnen of het gewoon niet doet, dan is dat wel heel vervelend.
Ik vraag me dan wel af hoe dergelijke mensen het doen als hun partner ziek wordt of in het ergste geval overlijdt. Natuurlijk is een paar dagen fastfood als mama ziek is geen ramp, maar in een emotioneel hele zware situatie hebben mensen vaak weinig ruimte om nieuwe dingen te leren als koken of een agenda bijhouden van wat kinderen allemaal te doen hebben. Ik vind het ook bizar dat er volwassen mensen bestaan die blijkbaar zelf niet kunnen bedenken dat als er een feestje is, er dan een cadeautje mee moet, dat er spullen mee moeten naar een sportclub of zwemles. Dat je op je werk tijdig moet melden of regelen dat er een afspraak bij een tandarts of zo is.
En dat kinderen ook iets gezonds moeten eten op een dag en dat ze het vast heel leuk vinden als altijd alles maar mag, maar goed ouderschap is niet altijd maar ja zeggen voor de lieve vrede. Daar bewijs je je kinderen uiteindelijk ook geen dienst mee.
Hoe triest ook denk ik dat het vaak geen onkunde is maar onwil. Dit soort types vinden hun partner en kinderen niet belangrijk genoeg. Het is leuk dat ze er zijn maar niet hun verantwoordelijkheid.
De meeste van dit soort mensen kunnen namelijk prima functioneren in hun baan. En als ze dat kunnen is het ook niet zo moeilijk om elke maandag een stofzuiger door je huis te halen, een recept te volgen of met je kind naar de huisarts. Die o zo belangrijke meeting onthouden ze namelijk ook heus wel.
MamaE schreef op 11-10-2024 om 13:04:
Onuitgesproken verwachtingen eindigen 99% van de tijd in teleurstelling. Ik kan simpelweg niet anticiperen op aannames en 'ik denk dat jij denkt dat ik denk' en meer van zulke gedachtenkronkels.
Maar als iemand niet communiceert en als puntje bij paaltje komt simpelweg niks blijkt te kunnen of het gewoon niet doet, dan is dat wel heel vervelend.
En ook dat werkt 2 kanten op toch.. want als die luie vaders vooraf expliciet zouden communiceren dat ze Max 20% van de zorg uit willen voeren en dat aan game tijd niet te tornen valt, zouden sommige moeders er met die man wellicht niet aan beginnen.
Lieveheersbeest schreef op 11-10-2024 om 13:16:
[..]
En ook dat werkt 2 kanten op toch.. want als die luie vaders vooraf expliciet zouden communiceren dat ze Max 20% van de zorg uit willen voeren en dat aan game tijd niet te tornen valt, zouden sommige moeders er met die man wellicht niet aan beginnen.
Dat klopt. Mijn exemplaar valt ook niet in die categorie en ons kind is zijn alles.
Maar zoals Dymo al schreef; de vader van haar kind beweerde vooraf te begrijpen dat een kind allerlei zorg nodig heeft, maar puntje bij paaltje liet hij kind uren in een volle luier lopen en gaf het geen eten want 'hij was bezig'.
Ik vind overigens dat je beter überhaupt niet aan kinderen kunt beginnen als je max 20% van de zorg wil doen. Dan kun je beter af en toe oppassen of neefjes en nichtjes of kinderen van vrienden een middagje mee uit nemen. Een kind betekent ook de verantwoordelijkheid. Een partner kan tijdelijk, langdurig of geheel wegvallen. Dat gun je niemand, maar het kan wel.
Lieveheersbeest schreef op 11-10-2024 om 13:16:
[..]
En ook dat werkt 2 kanten op toch.. want als die luie vaders vooraf expliciet zouden communiceren dat ze Max 20% van de zorg uit willen voeren en dat aan game tijd niet te tornen valt, zouden sommige moeders er met die man wellicht niet aan beginnen.
Een slimme luiaard gaat dat toch niet vooraf communiceren? Daar is ie waarschijnlijk nog te lui voor ook.
Naast zwijgen, ontlopen en hopen op overname van het werk zit er verder in de gereedschapskist der zorgvermijding nog procrastineren, traineren en marchanderen.
Twinski schreef op 11-10-2024 om 13:56:
[..]
Een slimme luiaard gaat dat toch niet vooraf communiceren? Daar is ie waarschijnlijk nog te lui voor ook.
Naast zwijgen, ontlopen en hopen op overname van het werk zit er verder in de gereedschapskist der zorgvermijding nog procrastineren, traineren en marchanderen.
Nee, daar heb je natuurlijk helemaal gelijk in.
En dus komt het dan weer op de vrouw neer. Die moet dan maar vooraf duidelijk communiceren wat het inhoud als je een kind krijgt (want die weet dat wel, en de man niet, ofzo).
Lieveheersbeest schreef op 11-10-2024 om 14:16:
[..]
Nee, daar heb je natuurlijk helemaal gelijk in.
En dus komt het dan weer op de vrouw neer. Die moet dan maar vooraf duidelijk communiceren wat het inhoud als je een kind krijgt (want die weet dat wel, en de man niet, ofzo).
Andersom komt net zo goed voor natuurlijk. Voor we gaan zeggen dat het allemaal alleen maar mannen zijn die verantwoordelijkheden thuis ontlopen.
troelahoep schreef op 11-10-2024 om 14:54:
[..]
Andersom komt net zo goed voor natuurlijk. Voor we gaan zeggen dat het allemaal alleen maar mannen zijn die verantwoordelijkheden thuis ontlopen.
Ja natuurlijk maar dan zouden cijfers handig zijn. Het zou zomaar kunnen zijn dat het uitzonderingen op een regel zijn.
