Wat doen jullie mannen met/voor de kinderen qua verplichtingen en afspraken?

Hier geen 50/50 verdeling. De ene keer doet man wat meer, de andere keer ik. Maar gemiddeld ziet het er als volgt uit;
Man kookt meestal, ik bestel de boodschappen. Vaatwasser pak ik in, man haalt een doekje over de keuken.

Ik doe de was behalve de werkkleding van man. Die broeken hebben 100 zakken en hij haalt ze nooit meteen leeg. Als man merkt dat de wasmand vol is op zijn vrije dag dan zet hij zelf even een was aan.

Kind gaat naar de opvang. Man is eerste contactpersoon. Wordt hij gebelt dan appt hij mij of ik tijd heb om te overleggen. Als hij binnen korte tijd geen reactie krijgt haalt hij op.
Ik verzorg/help kind in de ochtend en breng hem weg. Daarbij zorg ik er ook voor dat er reserve kleding meegaat richting opvang.
Man haalt op en als hij dit niet red dan blijft de verantwoordelijkheid voor een oplossing bij hem liggen. Meestal kan ik kind dan wel ophalen maar als ik op kantoor ben lukt dat niet ivm reistijd. 

Huisarts wordt gedaan door de ouder die de huisarts belt voor een afspraak. Cb is afhankelijk van op welke dag het wordt ingepland. Ik ben een dag meer vrij dus meestal ben ik het. Ziekenhuis afspraak is ook afhankelijk van wie vrij is of wie die dag het makkelijkst vrij kan nemen.
Ook bij ziekte overleggen wij wie die dag het makkelijkst vrij kan krijgen. 

Man gaat met kind mee naar de gym. Hij pakt straks ook de zwemlessen op.

Wij hebben een schoonmaakster die elke week komt. Daarnaast halen we beiden nog een keer ergens de stofzuiger door het huis.
Ik doe het toilet dagelijks en de kattenbakken.
Tuin doen we samen waarbij man het grootste gedeelte doet. Alle klussen in huis pakt man op, ik doe de administratie.
Verder heeft man geen weet van het bestaan van de 3e shift dus die pak ik op. Als man daarin iets moet doen dan overleg ik het met hem.

Temet schreef op 10-10-2024 om 15:08:

" Maar draai het ook om; er zijn ook veel vrouwen die veel taken naar zich toe trekken en perse zelf willen ( blijven) doen waardoor man aan de zij - lijn staat bij veel dingen, om achteraf te gaan klagen "ik moet zoveel doen, hij doet niet veel". Verandering gaat natuurlijk ook twee kanten op."

Ik heb de gekke neiging dat als ik dezelfde bewering maar vaak genoeg hoor, ik me op een gegeven moment ga afvragen of het eigenlijk wel klopt. En dat geldt hier ook. Ik zou weleens onderzoek willen zien: hoeveel komt dit nu werkelijk voor? En dan nog: in hoeveel van die gevallen bakt de man er gewoon echt niks van, al dan niet bewust? Hoe vaak wil zo'n vrouw echt het werk niet overdragen en hoe vaak roept meneer bij de eerste suggestie van een andere aanpak dat zij het dan maar zelf moet doen als ze zo loopt te gatekeepen?

Is dit niet net zo'n cliché als dat van die vrouwen die elkaar op het werk niets zouden gunnen en elkaar omlaag zouden halen, waarvoor bij nader onderzoek eigenlijk ook geen bewijs kon worden gevonden?

Zelf heb ik geprobeerd mijn partner aan het koken te krijgen (hij kookte ook niet voor zichzelf toen ik hem leerde kennen). Eén dag per week, in de hoop dat het vanuit daar beter zou worden. Dat werd het niet, zijn idee van koken was rijst (hij is Aziatisch) met vlees. Groente moest ik er zelf nog bij regelen. Van dat weinige koken maakte hij dan ook nog een toestand alsof hij een restaurantkeuken aan het runnen was. Als het aan hem had gelegen hadden we gewoon altijd afgehaald of kant en klaar eten gegeten (of eten dat we van zijn moeder hadden gekregen; die overigens uitstekend kookt, dus dat vond ik iha prima). Ben ik dan overdreven veeleisend en belet ik zijn vooruitgang als ik dan de rest van de week maar voor het eten zorg omdat ik graag zie dat mijn bloedjes en ikzelf ook nog op regelmatige basis groenten te eten krijgen? En af en toe een ander soort koolhydraat?

En als die bloedjes van mij nooit groenten hadden gezien, wie was er dan op aangekeken, denk je, hun vader of hun moeder?

In de ogen van wie? 
Jouw voorbeeld van het koken geeft al aan dat vooral jij de kritische noot bent in dit verhaal. Hij voldoet niet aan jouw standaard. 

Mevrouw75 schreef op 11-10-2024 om 08:39:

[..]

Maar hoe laag leg je de lat dan?
Zie ook mijn eerdere post hierover.
Nu ligt het wel weer aan de vrouw die te veel eisen stelt, terwijl hij blijkbaar kan doen waar ie zin in heeft.

Hoe laag leg je de lat? Precies, jij legt die lat, als vrouw. Dat hij een andere lat heeft betekent niet dat die lat niet goed is. Die lat is enkel niet goed in jouw ogen. 

Voorbeeld van mijn vriend en zijn ex: 

Als hij ging schoonmaken was het nooit goed genoeg volgens zijn ex. Ze ging er dan nog zelf met een lapje achterna om alles wat hij deed over doen. Zo ging dat met alles (muv koken). Op een gegeven moment heeft ie gezegd dat ze het dan zelf maar moet doen. Overigens was ze echt geen schoonmaakheld hoor. Het was gewoon niet haar manier. 
Ze was een week weg. De was was bij hen altijd een dikke puinhoop. Dus toen zij weg was dacht hij: ik zal alle was eens even wegwerken. Alles in de kasten gelegd, verder het huis helemaal netjes gemaakt en schoongemaakt. Toen ze thuiskwam ging ze binnen tien minuten alles inspecteren en gooide ze kwaad alle kleding uit de kasten omdat hij het niet zoals zij had opgevouwen. 

En dit zijn echt geen opzichzelfstaande verhalen, als ik mijn mannelijke collega’s hoor komt dit vaak voor. 

Wij probeerden alles zoveel mogelijk te verdelen. Dat deden mijn ouders trouwens ook. 
Met je partner bespreken wat je echt niet fijn vindt om te doen en wat je prima vindt om te doen en dan een beetje verdelen. 
Ziekte van de kinderen verdeelden we wel zoveel mogelijk maar omdat hij vaak veel eerder de deur uit moest kwam de eerste ziektedag wel vaak op mij neer (werkten beiden 4 dagen in het VO). We hadden het zo geregeld dat ik altijd het eerste uur vrij was om de kinderen weg te kunnen brengen, hij carpoolde dan of ging met het OV (hij had eerst nog geen rijbewijs). Toen we op dezelfde school werkten reden we wel vaak samen terug en haalden dan samen de kinderen. Anders diegene die als eerste thuis was. 
Boodschappen deed hij meestal, koken hij 70% en ik 30% (ik was toen al chronisch ziek dus rond die tijd was mijn energie op). 

De kinderen moesten al van jongs af aan meehelpen in huis dus na het eten hadden zij hun taakjes (wat ik dan aanstuurde want mijn ex ondook dan even de drukte en ging dan een half uur op de wc zitten). 
In het weekend vaak even de badkamer, dweilen enz. En in de vakanties deden we grote schoonmaak. 

Hij deed de tuin

Sporten van de kids deden we afwisselend

Naar bed brengen ook. De ochtenden deed ik dus meestal. 
Nu zijn we al even uit elkaar en de kinderen puber. Kids hebben lang niet de sport kunnen doen die ze graag wilden omdat papa zijn weekenden niet wilde opofferen om ze te moeten brengen. Nu zijn ze puber en kunnen ze zelf. Ik doe dan de kantinediensten en rijden. Hij doet de was. (2x per jaar). 
Ik doe de medische afspraken. 

MamaE schreef op 10-10-2024 om 23:16:

Meer dan genoeg, ik ben heel blij met mijn man. De geboorte van dochter was meteen al een situatie op leven en dood voor zowel haar als mij en toen stond mijn man er helemaal alleen voor. Ik kon echt helemaal niks op dat moment. Voor hem niet en voor dochter niet. Ook thuis moest hij nog een hele tijd alles doen. En dat deed hij, zonder ook maar één keer te zuchten of te klagen.

Wij werkten altijd beide 32 uur, tot vorig jaar, toen ben ik 28 uur gaan werken. Ons kind bleek wat zorgintensiever dan we dachten (lees; dan ik wilde erkennen) en mijn eigen belastbaarheid is minder groot dan die van mijn man.

Mijn man werkt in het onderwijs. Dus qua bereikbaarheid sta ik bovenaan, want hij kan niet zomaar weg. Maar als het nodig is, zoals bij een operatie van dochter, dan regelt en krijgt hij vrij om er voor haar te zijn. Ik kan soms ook thuiswerken.

Wij hebben vanaf het begin ingezet op zelfstandigheid van dochter, dus ze ging al vroeg zelf naar school en naar huis, maakt vanaf dag één op de basisschool zelf haar brood klaar, pakt haar tas in, en ook gym-/sporttas is haar eigen verantwoordelijkheid.

Kinderfeestje van dochter doen we samen. Cadeautjes voor feestjes van anderen net hoe het uitkomt en voor onszelf degene vanuit wie de uitnodiging komt.

Het huishouden en koken; afwisselend en in overleg. Op onze vrije dag doen we altijd wel iets, maar het hoeft niet gevraagd te worden, hooguit overlegd.

Medische afspraken; wie er die dag vrij heeft, maar toch wel vaker ik omdat ik flexibeler ben qua werk en indeling van mijn uren. De therapie van dochter valt op dagen/tijden dat mijn man werkt. Bij een evaluatiegesprek is hij er wel altijd bij.

Ik vind het wel storend dat vrouwen altijd verantwoordelijk worden gehouden voor alles rondom huishouden en kinderen. Ik merk bijvoorbeeld wel dat andere ouders vaak standaard mij contacten ipv man.
Op school weet ik niet zo goed, ik ben eerste contactpersoon omdat ik dus flexibeler ben qua werk. Maar als ze ergens 'hulpmoeders' voor vragen en geen vaders, dan ga ik uit principe al niet. Vaak zijn dat dingen als kerstversiering ophangen en zo, dat is toch al iets in de categorie 'bepaald niet mijn hobby en allerminst mijn grootste talent'.

Wat ik zeker wel kan aanraden is om je kind bij de geboorte al een mailadres te geven waar je als ouders beide toegang toe hebt, waardoor alle informatie van kdv, school, bso, clubjes etc. naar dat adres gaat en je niet afhankelijk bent van in welke eeuw de verzender leeft qua naar wie ze het sturen.

Oh, dat is een handige! Nu voor ons ruim te laat, maar het zou wel overzichtelijk zijn denk ik zo....

SuzyQFive schreef op 11-10-2024 om 08:52:

[..]

Hoe laag leg je de lat? Precies, jij legt die lat, als vrouw. Dat hij een andere lat heeft betekent niet dat die lat niet goed is. Die lat is enkel niet goed in jouw ogen.

Voorbeeld van mijn vriend en zijn ex:

Als hij ging schoonmaken was het nooit goed genoeg volgens zijn ex. Ze ging er dan nog zelf met een lapje achterna om alles wat hij deed over doen. Zo ging dat met alles (muv koken). Op een gegeven moment heeft ie gezegd dat ze het dan zelf maar moet doen. Overigens was ze echt geen schoonmaakheld hoor. Het was gewoon niet haar manier.
Ze was een week weg. De was was bij hen altijd een dikke puinhoop. Dus toen zij weg was dacht hij: ik zal alle was eens even wegwerken. Alles in de kasten gelegd, verder het huis helemaal netjes gemaakt en schoongemaakt. Toen ze thuiskwam ging ze binnen tien minuten alles inspecteren en gooide ze kwaad alle kleding uit de kasten omdat hij het niet zoals zij had opgevouwen.

En dit zijn echt geen opzichzelfstaande verhalen, als ik mijn mannelijke collega’s hoor komt dit vaak voor.

Hahahaha. Heel herkenbaar , alhoewel ik niet kwaad alle was uit de kast zou rukken. Wel meer dan eens kwaad geworden om een zelfgebreid wollen vest dat was vervilt en kledingstukken die verkleurd waren in de was. 

Maar man is inderdaad heel erg van het wegwerken en die zou ook denken dat het een dikke puinhoop is. Ik ben van het opsparen tot er genoeg was is in een categorie (bijvoorbeeld handdoeken, spijkerbroeken, rood/roze/oranje kleding) om de machine een beetje mee te vullen. 

Wij voldoen eerder niet aan elkaars standaard denk ik dan maar. 

Overigens vind ik het qua regelen van dingen voor de kinderen wel handig dat dat een beetje bij dezelfde persoon ligt, want dan blijft het wel overzichtelijk. Eerder veel thuis geweest voor de kinderen en toen kwam het meeste op mij neer, wat ik overigens prima vond en heel leuk bovendien. 
Maar later ben ik meer gaan werken en studeren en toen nam man ook meer van die dingen op zich en moesten we een beetje oppassen dat er geen dubbele dingen werden gepland en alles wel op de kalender werd gezet. 

Wij werken allebei 4 dagen en hebben allebei een papa/mamadag. Dingen als tandarts/consultatiebureau/ziekenhuis proberen we op zo'n dag te plannen. Als dat niet gaat kijken we naar de werkagenda: Als hij geen groot event heeft gaat hij, als ik niet met deadlines kamp, ga ik. Hetzelfde geldt voor ziek zijn. Ze bellen mij (ik ben beter bereikbaar), maar we kijken naar de werkagenda om samen te bepalen wie kind ophaalt. En dat is 50/50. Tien minuten gesprekken op school doen we samen. Wegbrengen/ophalen om en om. Cadeautjes voor kinderfeestjes regel ik, want ik vind dat leuk.

SuzyQFive schreef op 11-10-2024 om 08:52:

[..]

Hoe laag leg je de lat? Precies, jij legt die lat, als vrouw. Dat hij een andere lat heeft betekent niet dat die lat niet goed is. Die lat is enkel niet goed in jouw ogen.

 

Die lat van de partner is in sommige gevallen gewoon echt te laag, zoals juist in dat voorbeeld van koken. Als de man de taak om te koken op zich neemt maar hij doet nooit groente bij het avondeten (en zorgt ook zelf niet voor een alternatief door bijv soep of salade te maken voor de lunch) dan voldoet dat gewoon echt niet aan wat een mens dagelijks nodig heeft. Ja, je hebt situaties waarin vrouwen pietje precies zijn en achter hun man aanlopen om te zien of hij niet ergens een stofje vergeten is. Daar zou ik ook snel mee klaar zijn. Maar als man de taak op je nemen om te koken en dan pizza bestellen en je vrouw mag het compenseren en zelf doen als ze het beter weet? Dat is gewoon je gemakzuchtig er vanaf maken. Een keertje pizza bestellen is prima, maar niet dat de een dat altijd doet en de ander wel voor een gezonde maaltijd zorgt en dan denken dat je een gelijke bijdrage levert. Hoe hoog de lat in zoiets precies ligt zou je samen af moeten spreken. De een vindt bijv 1x per week pizza bestellen of een tosti eten prima, de ander hecht aan elke dag genoeg groente en daar moet je dan een middenweg in vinden. Waar de lat ligt zou niet eenzijdig besloten moeten worden door een heel hoge lat legger (‘we moeten minstens 5 verschillende groentes per week eten, nooit vaker dan 1x per maand hetzelfde en iedereen in het gezin moet het wel lekker vinden’) maar ook niet eenzijdig door een heel lage lat legger (‘pizza bestellen of dag in dag uit alleen maar rijst met vlees koken is ook voor eten zorgen, die groente komt wel weer als mijn vrouw kookt’).

Inderdaad, als iemand mij gaat lopen controleren en alles overdoen, doe het lekker zelf in het vervolg. Maar een bepaalde basis verwacht ik wel, zeker als je ook voor kinderen zorgt. Voor kinderen is hoe het bij hun thuis gaat ook hun referentiekader van wat normaal is. En nooit groenten eten zou ik niet graag in dat referentiekader van normaal hebben. 

MamaE schreef op 11-10-2024 om 09:54:

Inderdaad, als iemand mij gaat lopen controleren en alles overdoen, doe het lekker zelf in het vervolg. Maar een bepaalde basis verwacht ik wel, zeker als je ook voor kinderen zorgt. Voor kinderen is hoe het bij hun thuis gaat ook hun referentiekader van wat normaal is. En nooit groenten eten zou ik niet graag in dat referentiekader van normaal hebben.

Nogmaals: jouw standaard hè. Die man vindt dat blijkbaar prima. Het zijn ook zijn kinderen. 
Dat wil niet zeggen dat ‘de vrouw’ het dan op de andere dagen maar moet oplossen. Dat is interpretatie van ‘de vrouw’. Want als ze vindt dat zij het moet oplossen vindt ze het blijkbaar ook niet zo erg om zelf eens een keer groenteloos te koken. 

OnherkenbaarAnoniem schreef op 10-10-2024 om 20:22:

En zelfs als ze volwassen zijn en studeren moet er nog weleens acuut "zorg" geleverd worden en dan meestal op zeer incourante tijden
Een kind dat belt dat ze gestrand is op 10 km van huis laat je niet in een bushokje overnachten die gaat man dan halen. Ik rij geen auto maar doe de regeldingen daarvoor. Dus rij ik soms wel mee om het contact te onderhouden en de exacte plek waar we elkaar kunnen ontmoeten af te stemmen als dochter probeert zo dicht mogelijk bij huis te komen.

Ik moet wel lachen, mezelf terughalen en gniffelen. No way dat ik een beroep kon doen op mijn moeder. Die had geen auto. Bovendien ook geen mobieltjes back then.
Stranden op 10 km afstand van huis midden in de nacht? Hup, gewoon even doorstappen, binnen 1 uur en 45 minuten ben je thuis hoor. Heb je meteen die kater weggewandeld. Is wat anders als je de hele nacht moet wandelen, maar een student kan toch even goed doorlopen? Ik zou not amused zijn als ik daarvoor mijn bed uit wordt gebeld.

SuzyQFive schreef op 11-10-2024 om 10:03:

[..]

Nogmaals: jouw standaard hè. Die man vindt dat blijkbaar prima. Het zijn ook zijn kinderen.
Dat wil niet zeggen dat ‘de vrouw’ het dan op de andere dagen maar moet oplossen. Dat is interpretatie van ‘de vrouw’. Want als ze vindt dat zij het moet oplossen vindt ze het blijkbaar ook niet zo erg om zelf eens een keer groenteloos te koken.

Nou, groenten bevatten belangrijke vitamines die mensen gewoon nodig hebben. 
Een keer geen groente eten is niet zo erg, maar als je beeld van koken is dat er nooit groenten bij hoeven, dan is dat niet gezond.

Stel je gaat scheiden en je kinderen krijgen de helft van de tijd geen groenten en alleen maar afgehaald eten. Zou je dat echt oké vinden?

SuzyQFive schreef op 11-10-2024 om 10:03:

[..]

Nogmaals: jouw standaard hè. Die man vindt dat blijkbaar prima. Het zijn ook zijn kinderen.
Dat wil niet zeggen dat ‘de vrouw’ het dan op de andere dagen maar moet oplossen. Dat is interpretatie van ‘de vrouw’. Want als ze vindt dat zij het moet oplossen vindt ze het blijkbaar ook niet zo erg om zelf eens een keer groenteloos te koken.

Met zo'n instelling is het linksom of rechtsom toch de schuld van de vrouw. 

Echt hoor, wat nou lat. Als ouder (vader of moeder) hoor je je kinderen de juiste nutriënten aan te bieden.