Wat doen jullie mannen met/voor de kinderen qua verplichtingen en afspraken?

Twinski schreef op 10-10-2024 om 10:51:

[..]

Deze 'zorgverwachting' heb je bijvoorbeeld ook bij ouders. Iedereen kijkt naar mij voor het regelen van thuiszorg, schoonmaakhulp, administratie en ziekenhuisbezoek voor mijn moeder.

Mijn broer krijgt zelden vragen of ongevraagde adviezen. Het valt mij altijd op dat het vaker andere vrouwen zijn. Mannen nemen andere mensen gemiddeld minder 'de maat' op zorggebied.

Ja maar is dat niet een soort van logisch: het is minder 'hun ding'. Zij nemen elkaar ws meer de maat op werkgebied.

Vriend werkt als ZZP'er en werkt fulltime. Hij begint altijd vroeg waardoor ik voor het ontbijt / lunch van zoon zorg en ervoor zorg dat hij op tijd op school komt. Daarintegen is vriend vaak redelijk op tijd klaar waardoor hij op de drie BSO dagen zoon van de BSO haalt en vast begint met koken zodat het eten op tafel staat zodra ik thuis kom.

Ik werk 24u op kantoor en daarnaast wisselende uren als ZZP'er. Mijn ZZP werk doe ik vanuit huis, dus combineer ik zo dat ik in de avonden werk of woe/vrij ochtend, of eventueel op zaterdag. 

Zwemles: is om 15u, dat haalt vriend vaak niet dus doe ik. Is op mijn vrije middag.
Voetbal: hij traint 2x per week, vriend gaat mee met een training en ik ga mee met een training. Wedstrijd gaan we vaak samen naartoe.
Oudergesprekken school: is eigenlijk nooit 's avonds in te plannen, dus doe ik. Plus dat ik dat ook graag zelf doe.
Kinderfeestje zoon: doen we samen. Daar zorgt vriend voor dat hij erbij is.
Kinderfeestje anderen: is vaak meteen vanuit school, en kinderen worden vaak thuis gebracht. Anders kijken we qua tijd wie zoon brengt/haalt. 
Tandarts: doe ik
Kapper: doet vriend meestal 
Huisarts/CB: doe ik
Ziekenhuis: is gelukkig nog niet voorgekomen, maar indien spoed zorgt vriend zeker dat hij erbij is. Dan laat hij alles vallen en komt naar ons toe.
Cadeautjes: bestel ik vaak online, dus weinig werk aan
Kleding: idem dito, bestel ik vaak online. Maar vriend vind het ook best leuk om kleding/schoenen uit te zoeken dus als hij wat leuks tegenkomt koopt/besteld hij dat ook.

Temet schreef op 10-10-2024 om 13:10:

[..]

Dit speelde een jaar of 10 geleden. Het zou mooi zijn als het inmiddels veranderd was. Maar ik betwijfel dat, eerlijk gezegd.

Het zal per omgeving misschien ook verschillend zijn maar er is echt wel een flinke verandering hoor. Maar draai het ook om; er zijn ook veel vrouwen die veel taken naar zich toe trekken en perse zelf willen ( blijven) doen waardoor man aan de zij - lijn staat bij veel dingen, om achteraf te gaan klagen "ik moet zoveel doen, hij doet niet veel". Verandering gaat natuurlijk ook twee kanten op. 

Meesje schreef op 10-10-2024 om 14:18:

[..]

Is dat zo? Ik (vrouw) heb meer met mijn werk dan met mijn huishouden. Ben er ook veel beter in dan in mijn huishouden. Ik zou graag hebben dat men mij meer de maat zou nemen op werkgebied. Toch vraagt men zich af 'hoe ik het doe' als ik 4 dagen werk. En hoe dat voor mijn kind(eren) is, 4 dagen naar de opvang. Mijn mannelijke collega met jonge kinderen werkt ook 4 dagen, ik heb nog nooit gehoord dat iemand zich afvroeg hoe hij dat deed. Zijn kinderen gaan ook 4 dagen naar de opvang, hij wordt vooral geprezen om zijn papa-dag, niet veroordeeld om het wegbrengen.

Oh maar ik zeg ook niet dat ik goedkeur hoor, ik schets alleen wat ik als een traditionele verdeling vermoed. Omdat vrouwen oorspronkelijk (en nog steeds) meer de zorgers zijn, projecteren ze dat op andere vrouwen Ik baalde ook van het feit dat ik altijd op de zorgtaken werd aangesproken  en niet de vader voor mijn kind of broer voor mijn ouders en heb het graag over mijn werk met anderen. 

Mevrouw75 schreef op 10-10-2024 om 13:38:

Wij hadden vroeger wel een redelijk onevenredige verdeling, maar na behoorlijk wat strijd is het wel rechtgetrokken.

Jammere is wel dat iedereen ziet wat man doet, maar welke strijd ik heb moeten voeren én wat ik eerder dus allemaal deed op de een of andere manier niet zichtbaar was. Ik wil ook eer van mijn werk.

Toen wij voor de eerste keer een kind op leven en dood in het ziekenhuis hadden was iedereen vol lof dat man zorgverlof had geregeld en bij kind in het ziekenhuis was. 

Dat ik thuis de niet stoppende stroom wasgoed wegwerkte voor het andere kind zorgde, boodschappen haalde,  nadat ik oppas voor andere kind had geregeld,  maaltijden bereidde en zorgde dat het kind thuis niet teveel mee kreeg van de spanning en gewoon naar school kon dat zag niemand als bijzonder. 

Vooral schoonmoeder was er een kei in om dan tijdens familiefeestjes te pochen over wat haar zoon allemaal had gedaan toen kind zo ziek was. Terwijl het een wettelijk recht is als je kind ernstig ziek is. Bij je kind zijn in het ziekenhuis is een redelijk makkelijke taak, wat ik thuis deed was veel intensiever. 

" Maar draai het ook om; er zijn ook veel vrouwen die veel taken naar zich toe trekken en perse zelf willen ( blijven) doen waardoor man aan de zij - lijn staat bij veel dingen, om achteraf te gaan klagen "ik moet zoveel doen, hij doet niet veel". Verandering gaat natuurlijk ook twee kanten op."

Ik heb de gekke neiging dat als ik dezelfde bewering maar vaak genoeg hoor, ik me op een gegeven moment ga afvragen of het eigenlijk wel klopt. En dat geldt hier ook. Ik zou weleens onderzoek willen zien: hoeveel komt dit nu werkelijk voor? En dan nog: in hoeveel van die gevallen bakt de man er gewoon echt niks van, al dan niet bewust? Hoe vaak wil zo'n vrouw echt het werk niet overdragen en hoe vaak roept meneer bij de eerste suggestie van een andere aanpak dat zij het dan maar zelf moet doen als ze zo loopt te gatekeepen? 

Is dit niet net zo'n cliché als dat van die vrouwen die elkaar op het werk niets zouden gunnen en elkaar omlaag zouden halen, waarvoor bij nader onderzoek eigenlijk ook geen bewijs kon worden gevonden? 

Zelf heb ik geprobeerd mijn partner aan het koken te krijgen (hij kookte ook niet voor zichzelf toen ik hem leerde kennen). Eén dag per week, in de hoop dat het vanuit daar beter zou worden. Dat werd het niet, zijn idee van koken was rijst (hij is Aziatisch) met vlees. Groente moest ik er zelf nog bij regelen. Van dat weinige koken maakte hij dan ook nog een toestand alsof hij een restaurantkeuken aan het runnen was. Als het aan hem had gelegen hadden we gewoon altijd afgehaald of kant en klaar eten gegeten (of eten dat we van zijn moeder hadden gekregen; die overigens uitstekend kookt, dus dat vond ik iha prima). Ben ik dan overdreven veeleisend en belet ik zijn vooruitgang als ik dan de rest van de week maar voor het eten zorg omdat ik graag zie dat mijn bloedjes en ikzelf ook nog op regelmatige basis groenten te eten krijgen? En af en toe een ander soort koolhydraat? 

En als die bloedjes van mij nooit groenten hadden gezien, wie was er dan op aangekeken, denk je, hun vader of hun moeder?

Mijn ex deed niks. Ook niet als hij alleen thuis was met zijn dochter en eigenlijk wel moest. Dan kwam ik na een paar uur thuis en hing de doordrenkte luier op de knietjes van het kind, had ze honger en had ze haar vader gebeten om aandacht te krijgen. Vervolgens kreeg ik haar in mijn handen geduwd met de mededeling dat ze onhandelbaar was. Na een boterham, een bad, een schone luier en wat positieve aandacht was ze ineens weer heel gezeglijk. 
Na de scheiding veranderde er voor mij dus eigenlijk niks, behalve dat dochter geen schrale billen of honger meer had. 
Iets met school, sport of gezondheidszorg zou niet eens bij hem opkomen. 

Heel herkenbaar dat er wordt gedaan alsof het normaal is dat de moeder altijd zorgt en regelt. In mijn beleving is er wel een positieve ontwikkeling en wordt het langzaam maar zeker steeds meer de norm dat 2 ouders = 2 verzorgers. 
Maar ik ben pas op vakantie geweest met vriendinnen en dat is dus nog lang niet geaccepteerd. Alle zes hebben we opmerkingen gekregen als 'maar hoe doet je man dat dan?', 'kan je wel zo lang weg thuis?' etc. (Ook de vrouwen zonder kinderen trouwens, blijkbaar 'moeten' die voor hun vent zorgen.) Onze mannen gaan al tijden regelmatig met elkaar op vakantie en daar kraait echt geen haan naar.

Mijn zoon heeft vorig schooljaar een flinke discussie gehad op school over welke ouder er gebeld moest worden.
 Ik werk nachtdiensten en slaap dus overdag. Mijn man heeft een baan die hij makkelijk even kan pauzeren en het later weer oppakken. Onze kinderen weten dus dat overdag papa het aanspreekpunt is. Wij hebben op de scholen ook mijn man al eerste telefoonnummer.
Maar mijn zoon had wat uitgevreten en de docent zei tegen mijn zoon "Ik ga je moeder bellen". Daarop reageerde mijn zoon dat overdag zijn vader de eerste persoon was die gebeld moest worden. De docent vond van niet, waarop mijn zoon gezegd heeft dat als hij mij belde, dat hij mijn dan wakker belde en dat dat voor niemand leuk is en op eigen risico van de docent, hij was gewaarschuwd.

Toen heeft de docent toch maar mijn man gebeld

Kind is nog niet zo oud dat het naar school gaat maar de grote dingen als consultatiebureau, dokter etc. doen we eigenlijk altijd samen. We vinden het fijn om samen te gaan zodat we beiden vragen kunnen stellen en twee onthouden meer als één. Qua opvang wisselen we af wie brengt en haalt, maar partner doet dit wel vaker.

mana_sutiyuq schreef op 10-10-2024 om 11:27:

[..]

scholen zijn er bijvoorbeeld heel hardnekkig in. In ons lijstje contact personen in noodgevallen stond mijn ex altijd boven aan, maar wie werd er gebeld: eerst ik (2e op het lijstje), daarna stiefma (3 op het lijstje) en daarna vader pas. Waarom lever je dan zo'n lijstje in.

Zelfde met sport, terwijl vader kind bracht en ergens in de kantine zat te werken, werd ik gebeld toen kind een blessure kreeg. Kind zei nog: vader is er gewoon, waarom bel je mama? O, maar die hebben we niet gezien.

Dat zou voor mij een goed gesprek met de school waard zijn. En hen vragen welk jaartal het is. En dan vragen of ze dat écht heel zeker weten? En als ze dan vragen waarom je die vraag stelt, uitleggen dat de laatste keer dat je checkte het toch doodnormaal was dat kinderen vaak 2 werkende ouders hebben en dat degene met tieten niet de automatische persoon van voorkeur is die moet worden gestoord tijdens het werk. Dat je heus begrijpt dat het íemand moet zijn, maar dat er meerdere mensen op dat lijstje staan en ze misschien eens een piemel kunnen bellen. En dan heet je ze welkom in 2024. Jaja, dat is wat hé, zomaar in 2 minuten een tijdreis maken van 30 jaar.

Kinderen zijn nu volwassen....   5 stuks,waarvan 1 licht gehandicapt.Ik heb jarenlang  in de nacht gewerkt,en man liep overdag zijn co-schappen en studeerde daarnaast.
Ik ging met kind naar de therapieen 2 keer in de week,en deed de clubjes. En man ging naar de ouderavonden en ouder gesprekken van de 2 waar het af een toe minder ging.( Hij heeft een duidelijk dikkere huid).

En ja ,wat ben  ik blij dat iedereen volwassen is,en studeert. 

En zelfs als ze volwassen zijn en studeren moet er nog weleens acuut "zorg" geleverd worden en dan meestal op zeer incourante tijden
Een kind dat belt dat ze gestrand is op 10 km van huis laat je niet in een bushokje overnachten die gaat man dan halen. Ik rij geen auto maar doe de regeldingen daarvoor.  Dus rij ik soms wel mee om het contact te onderhouden en de exacte plek waar we elkaar kunnen ontmoeten af te stemmen als dochter probeert zo dicht mogelijk bij huis te komen. 

Temet schreef op 10-10-2024 om 15:08:

" Maar draai het ook om; er zijn ook veel vrouwen die veel taken naar zich toe trekken en perse zelf willen ( blijven) doen waardoor man aan de zij - lijn staat bij veel dingen, om achteraf te gaan klagen "ik moet zoveel doen, hij doet niet veel". Verandering gaat natuurlijk ook twee kanten op."

Ik heb de gekke neiging dat als ik dezelfde bewering maar vaak genoeg hoor, ik me op een gegeven moment ga afvragen of het eigenlijk wel klopt. En dat geldt hier ook. Ik zou weleens onderzoek willen zien: hoeveel komt dit nu werkelijk voor? En dan nog: in hoeveel van die gevallen bakt de man er gewoon echt niks van, al dan niet bewust? Hoe vaak wil zo'n vrouw echt het werk niet overdragen en hoe vaak roept meneer bij de eerste suggestie van een andere aanpak dat zij het dan maar zelf moet doen als ze zo loopt te gatekeepen?

Is dit niet net zo'n cliché als dat van die vrouwen die elkaar op het werk niets zouden gunnen en elkaar omlaag zouden halen, waarvoor bij nader onderzoek eigenlijk ook geen bewijs kon worden gevonden?

Zelf heb ik geprobeerd mijn partner aan het koken te krijgen (hij kookte ook niet voor zichzelf toen ik hem leerde kennen). Eén dag per week, in de hoop dat het vanuit daar beter zou worden. Dat werd het niet, zijn idee van koken was rijst (hij is Aziatisch) met vlees. Groente moest ik er zelf nog bij regelen. Van dat weinige koken maakte hij dan ook nog een toestand alsof hij een restaurantkeuken aan het runnen was. Als het aan hem had gelegen hadden we gewoon altijd afgehaald of kant en klaar eten gegeten (of eten dat we van zijn moeder hadden gekregen; die overigens uitstekend kookt, dus dat vond ik iha prima). Ben ik dan overdreven veeleisend en belet ik zijn vooruitgang als ik dan de rest van de week maar voor het eten zorg omdat ik graag zie dat mijn bloedjes en ikzelf ook nog op regelmatige basis groenten te eten krijgen? En af en toe een ander soort koolhydraat?

En als die bloedjes van mij nooit groenten hadden gezien, wie was er dan op aangekeken, denk je, hun vader of hun moeder?

Tja dat zou best eens interessant zijn als dat onderzocht zou worden, al vraag ik me af of dat te doen is. Ik denk eerder dat het omgevings afhankelijk is en wat je dus meemaakt en ziet en dat dat je beeld vormt. En je beeld kan dan ook weer gedateerd zijn; jij gaf een voorbeeld wat 10 jaar geleden speelde; wellicht gaat het er nu heel anders aan toe op die school. Net zoals dat het er in het dorp van mijn schoonfamilie weer heel anders aan toe gaat dan in onze omgeving. Ik zie veel om mij heen dat vrouwen weinig uit handen willen geven of alleen als het van A tot Z op hun manier gaat, dat werkt niet.

Wat betreft klusjes en taken; waarom zou je een suggestie doen hoe iets anders kan? Je kunt het ook gewoon loslaten en de ander het op zijn manier laten doen. Zoals met het koken; ja als het 7 dagen per week zo gaat is dat niet wenselijk maar 1 dag per week is geen drama om daar een rijstdag van te maken en dan eet je je groente op een ander moment bv bij de lunch, groente is geen verplichting bij het avondeten, hoeft toch allemaal niet zo erg te zijn en als hij daar de hele keuken bij gebruikt is ook niet erg zolang hij het maar zelf opruimt. Juist als je met zn tweeen bent kun je de taken verdelen kijkend naar elkaars kwaliteiten; de een is beter in dit en de ander beter in dat. Als je kinderen nooit groente hadden gekregen zijn van die " wat als " situaties waar je niet op voorhand kunt invullen of jij daar commentaar op zou hebben gekregen.

Ik lees in dit topic best wel schrijnende voorbeelden van vaders die een kind de hele dag geen eten geven of een luier verschonen of bij wie het nooit opkomt om naar een gesprek op school te gaan, dat is natuurlijk fout maar ik vraag me dan wel oprecht af; is voordat kind kwam er nooit gesproken over " hoe gaan we het doen als we kinderen hebben"?. Deden al die mannen loze beloften die ze niet nakwamen of zijn beiden misschien teveel gaan invullen van; hij zal wel / zij zal wel...