Was het maar altijd 'de jaren 80'.
Herkennen jullie dit.....
Dat je de 'tijd van nu' met al die 'vooruitgang qua technologie onder andere' en het 'snelle leven', dat je dan bij jezelf denkt dat je dit juist 'achteruitgang' vindt?
Dat je de tijdsgeest mist van de jaren 80 en vooruit, ook de jaren 90. De gezelligheid, de kneuterigheid, de kleding, de muziek, niet zo gehaast, de tv programma's, het buitenspelen, gezelschapsspellen. Eigenlijk het gehele sentiment. Opgroeien in die tijd was gewoon anders door de tijdsgeest van toen
Wat missen jullie uit deze tijd?
Herfstappeltaart schreef op 11-02-2024 om 15:37:
[..]
Gokken dat jou nooit iets zal overkomen is natuurlijk het andere uiterste. Wij zijn ook gewoon verzekerd en je probeert je zo veel mogelijk in te dekken. Maar alleen fulltime blijven werken omdat je man wel eens zou kunnen weglopen vind ik te ver gaan.
Dat is ook een uiterste.
Die tradwife trend, en daar reageerde ik op, dat gaat over vrouwen die zich in extreme mate van de arbeidsmarkt afkeren. Alleen maar thuis zijn, gehoorzamen aan hun man, en elk eigen initiatief opgeven als het niet over wecken en appeltaarten gaat.
Sorry, maar ik vind er wel wat van dat de maatschappij als vangnet mag fungeren voor als dat misgaat.
En ik ken geen énkele vrouw die getrouwd is met de gedachte dat ze wel eens zou kunnen gaan scheiden, maar toch eindigt 1 op de 3 huwelijken in een scheiding. Ben je dan een angsthazige neuroot als je daar rekening mee houdt?
Ik snap heel goed dat je niet fulltime wil werken als je kinderen hebt. Sterker nog, ik ben opgegroeid met een fulltime werkende moeder en zou dat niet aanraden.
Maar ik vind dat je best een beetje mag zorgen dat je iets van zelfstandigheid overhoudt. Door of een kleinere baan aan te houden, of je een beetje bij te blijven scholen, of anderszins in het maatschappelijk umfeld actief te blijven om aansluiting te houden.
Want ik geloof er niks van dat als er geen bijstand zou bestaan, dat vrouwen dan net zo makkelijk hun hele verdienvermogen overboord zouden gooien.
Nicole123 schreef op 11-02-2024 om 16:35:
[..]
Dat ligt er wat mij betreft aan hoe groot het risico is, waarbij risico = kans x ernst van het gevolg. Als iets wat ik heel graag wil een kans van 1 op 1000 heeft om mis te lopen en het gevolg daarvan is klein, dan zou ik het gewoon nog doen. Als iets of een grote kans heeft om mis te lopen, of een heftig gevolg, of beide, dan lijkt het mij verstandig om meer in 'wat als' te denken. De kans op een scheiding (1 op de 3, ook mensen die dachten 'dat overkomt ons niet'), of dat een van de partners zijn baan kwijtraakt, ziek wordt, overlijdt, arbeidsongeschikt wordt, een eigen bedrijf wil beginnen met alle risico's en magere opstartjaren/investeringen vandien, etc etc is behoorlijk groot. Daarnaast is beiden werken wat mij betreft niet alleen voor de economische zelfstandigheid van belang, maar ook voor de kansen voor vaders om hun kinderen veel te zien, het rolmodel dat je meegeeft aan je kinderen en het behouden van flexibiliteit als op een gegeven moment de een of de ander liever meer/minder wil werken of van baan wil wisselen (bij een kostwinner/thuisblijfouder is het enorm lastig om die verdeling ooit nog om te gooien wegens alleen al verschil in salaris). Ik zou wat dat betreft niet terugwillen naar de jaren '80 waar de druk op de vaders voor brood op de plank heel hoog was en moeders enkel (een beetje in een niet al te veeleisende baan) konden werken als ze de zorg voor de kinderen zelf op de een of andere manier hadden weten uit te besteden. Voor mij zou dat als heel benauwend voelen.
Daarnaast is de hele scheve verhouding ook niet een risico wat je wil nemen. Bij bijvoorbeeld het opstarten van een bedrijf heb je veel meer invloed m.b.t tot het richting geven aan. Bij een relatie ben je veel meer overgeleverd aan factoren waar je weinig tot geen invloed op hebt.
Honderd procent gelijkheid is lastig maar er moet na mijn mening wel balans zijn.
In een scheiding die netjes verloopt maakt dat iets minder uit, omdat je dan beiden nog kan geven en nemen. Je hebt helaas ook scheidingen waarbij men elkaar weinig tot niets gunt. En natuurlijk hoop je niet bij deze groepen te horen, maar (heel) soms leer je iemand ware karakter kennen in minder goede tijden. En dat gebeurd helaas ook nog wel eens.
Mijn spreuk op Viva
Karakter is wat je bent in het donker.
Daarnaast is wonen al jaren een punt hier in Nederland, duur en schaars het is nou niet bepaald het geval dat je bij een scheiding zo ergens terecht kan. Zelfs met allebei een baan is dat al lastig laat staan zonder of met heel weinig uren/10-12 uur bijvoorbeeld.
Wat in de thuisblijf variant nog wel zou kunnen is dat de thuis blijvende partner een bedrag mee krijgt om de eerste tijd particulier te huren en een opleiding te kunnen volgen. Niet de voorkeur, maar dit is op zich ook nog een alternatief.
Levina123 schreef op 09-02-2024 om 14:17:
Tip oor degenen die wel graag terug willen of die zich gewoon nog eens willen verbazen over toen: Opzij heeft een leuke special over de jaren '60, '70 en '80. Zelf nog niet gelezen maar wel vast gekocht!
Museum van de 20ste eeuw in Hoorn heeft daar ook een permanente expositie over, echt heel leuk!!
Ginevra schreef op 11-02-2024 om 16:43:
[..]
Dat is ook een uiterste.
Die tradwife trend, en daar reageerde ik op, dat gaat over vrouwen die zich in extreme mate van de arbeidsmarkt afkeren. Alleen maar thuis zijn, gehoorzamen aan hun man, en elk eigen initiatief opgeven als het niet over wecken en appeltaarten gaat.
Sorry, maar ik vind er wel wat van dat de maatschappij als vangnet mag fungeren voor als dat misgaat.
En ik ken geen énkele vrouw die getrouwd is met de gedachte dat ze wel eens zou kunnen gaan scheiden, maar toch eindigt 1 op de 3 huwelijken in een scheiding. Ben je dan een angsthazige neuroot als je daar rekening mee houdt?
Ik snap heel goed dat je niet fulltime wil werken als je kinderen hebt. Sterker nog, ik ben opgegroeid met een fulltime werkende moeder en zou dat niet aanraden.
Maar ik vind dat je best een beetje mag zorgen dat je iets van zelfstandigheid overhoudt. Door of een kleinere baan aan te houden, of je een beetje bij te blijven scholen, of anderszins in het maatschappelijk umfeld actief te blijven om aansluiting te houden.
Want ik geloof er niks van dat als er geen bijstand zou bestaan, dat vrouwen dan net zo makkelijk hun hele verdienvermogen overboord zouden gooien.
Nou als je mijn posts leest zijn we het dus eens.
Gingergirl schreef op 11-02-2024 om 16:03:
[..]
Hier heel bewust dus wel voor gekozen om beiden evenveel te werken omdat we beiden niet financieel afhankelijk willen zijn van elkaar; niet tijdens onze relatie maar ook niet als die zou eindigen. Man en ik zitten daarin gelukkig wel op 1 lijn en delen ook de zorg voor de kinderen.
Wat je schrijft van " je kiest samen voor een gezinsvorm "; ik heb veelvuldig meegemaakt dat die gezinsvorm met niet of nauwelijks werken vooral de keus van de een was ( een enkele uitzondering daar gelaten) en als het misliep waren er ineens allerlei verwachtingen of zijn er ineens allerlei verwijten. Dat er dan wel weer een oplossing komt ligt dan wel vaak bij de andere partij. In die zin om het on topic te houden hebben we in de jaren 80 goed kunnen zien hoe sommige dingen niet wenselijk waren. Enorm veel klasgenootjes / buurtkinderen van mij vroeger groeide in grote armoede op door dat hun moeder in de bijstand zat. De meiden van nu zijn beter op hun toekomst voorbereid.
Wat jij beschrijft, het beiden evenveel werken en evenveel zorgtaken thuis, dàt lijkt mij nou de ideale situatie. Dat moeder in de bijstand terecht kwam was natuurlijk ook net zo erg de keuze van de vader. Ik weet absoluut zeker dat er legio mannen waren ((en zijn!) die helemaal niet bereid zijn hun baan gedeeltelijk op te geven en zorgtaken ècht voor de helft over te nemen. Was het maar zo'n feest. De meeste mannen schermen nog steeds met: "nee dat is in mijn werk absolúut niet mogelijk hoor" .....
lientje69 schreef op 11-02-2024 om 17:57:
[..]
Museum van de 20ste eeuw in Hoorn heeft daar ook een permanente expositie over, echt heel leuk!!
Ik heb daar iets over op t.v. gezien. Lijkt me inderdaad erg leuk. Helaas is Hoorn voor mij precies aan het andere eind van NL 😉
Gingergirl schreef op 11-02-2024 om 16:03:
[..]
Hier heel bewust dus wel voor gekozen om beiden evenveel te werken omdat we beiden niet financieel afhankelijk willen zijn van elkaar; niet tijdens onze relatie maar ook niet als die zou eindigen. Man en ik zitten daarin gelukkig wel op 1 lijn en delen ook de zorg voor de kinderen.
Wat je schrijft van " je kiest samen voor een gezinsvorm "; ik heb veelvuldig meegemaakt dat die gezinsvorm met niet of nauwelijks werken vooral de keus van de een was ( een enkele uitzondering daar gelaten) en als het misliep waren er ineens allerlei verwachtingen of zijn er ineens allerlei verwijten. Dat er dan wel weer een oplossing komt ligt dan wel vaak bij de andere partij. In die zin om het on topic te houden hebben we in de jaren 80 goed kunnen zien hoe sommige dingen niet wenselijk waren. Enorm veel klasgenootjes / buurtkinderen van mij vroeger groeide in grote armoede op door dat hun moeder in de bijstand zat. De meiden van nu zijn beter op hun toekomst voorbereid.
Hier precies hetzelfde! Hoor veel ven gescheiden mensen dat het soms niet eens in overleg is geweest dat de partner minder gaat werken vaak is het een mededeling naar de andere partner toe "o ja voor mijn verlof heb ik nog even aangegeven dat ik voor xx uur terug kom". Zo is uiteindelijk de scheiding van mijn neef ook tot stand gekomen, zodra hij thuis kwam was hij in het huishouden bezig en de zorg voor de kinderen lag dan bij hem terwijl zij eenzijdig had besloten om 20 uit te gaan werken om er zo voor de kinderen te zijn.
Ik ben blij met onze verdeling, beiden zijn er 2 middagen in de week na school voor ons kind. En hij kan straks een opleiding kiezen die hij wilt, want of hij nou gewoon de standaard opleiding wil of tweetalig, danwel een "funklas" erbij wil doen (zoals sport, koken/muziek) dat is voor ons allemaal prima. We werken ervoor om hem die mogelijkheden ook te kunnen bieden.
Nicole123 schreef op 11-02-2024 om 16:35:
[..]
Dat ligt er wat mij betreft aan hoe groot het risico is, waarbij risico = kans x ernst van het gevolg. Als iets wat ik heel graag wil een kans van 1 op 1000 heeft om mis te lopen en het gevolg daarvan is klein, dan zou ik het gewoon nog doen. Als iets of een grote kans heeft om mis te lopen, of een heftig gevolg, of beide, dan lijkt het mij verstandig om meer in 'wat als' te denken. De kans op een scheiding (1 op de 3, ook mensen die dachten 'dat overkomt ons niet'), of dat een van de partners zijn baan kwijtraakt, ziek wordt, overlijdt, arbeidsongeschikt wordt, een eigen bedrijf wil beginnen met alle risico's en magere opstartjaren/investeringen vandien, etc etc is behoorlijk groot. Daarnaast is beiden werken wat mij betreft niet alleen voor de economische zelfstandigheid van belang, maar ook voor de kansen voor vaders om hun kinderen veel te zien, het rolmodel dat je meegeeft aan je kinderen en het behouden van flexibiliteit als op een gegeven moment de een of de ander liever meer/minder wil werken of van baan wil wisselen (bij een kostwinner/thuisblijfouder is het enorm lastig om die verdeling ooit nog om te gooien wegens alleen al verschil in salaris). Ik zou wat dat betreft niet terugwillen naar de jaren '80 waar de druk op de vaders voor brood op de plank heel hoog was en moeders enkel (een beetje in een niet al te veeleisende baan) konden werken als ze de zorg voor de kinderen zelf op de een of andere manier hadden weten uit te besteden. Voor mij zou dat als heel benauwend voelen.
Dat ben ik op zich met je eens hoor. Ik had toen niet de uitgebreide keus die vrouwen nu hebben (zie mijn eerste post hierover).
Decembermamma schreef op 11-02-2024 om 18:28:
[..]
Hier precies hetzelfde! Hoor veel ven gescheiden mensen dat het soms niet eens in overleg is geweest dat de partner minder gaat werken vaak is het een mededeling naar de andere partner toe "o ja voor mijn verlof heb ik nog even aangegeven dat ik voor xx uur terug kom". Zo is uiteindelijk de scheiding van mijn neef ook tot stand gekomen, zodra hij thuis kwam was hij in het huishouden bezig en de zorg voor de kinderen lag dan bij hem terwijl zij eenzijdig had besloten om 20 uit te gaan werken om er zo voor de kinderen te zijn.
Ik ben blij met onze verdeling, beiden zijn er 2 middagen in de week na school voor ons kind. En hij kan straks een opleiding kiezen die hij wilt, want of hij nou gewoon de standaard opleiding wil of tweetalig, danwel een "funklas" erbij wil doen (zoals sport, koken/muziek) dat is voor ons allemaal prima. We werken ervoor om hem die mogelijkheden ook te kunnen bieden.
Dat vind ik dan een vreemd soort relatie. Dat soort dingen horen in overleg en onderlinge overeenstemming te gebeuren.
Herfstappeltaart schreef op 11-02-2024 om 18:23:
[..]
Wat jij beschrijft, het beiden evenveel werken en evenveel zorgtaken thuis, dàt lijkt mij nou de ideale situatie. Dat moeder in de bijstand terecht kwam was natuurlijk ook net zo erg de keuze van de vader. Ik weet absoluut zeker dat er legio mannen waren ((en zijn!) die helemaal niet bereid zijn hun baan gedeeltelijk op te geven en zorgtaken ècht voor de helft over te nemen. Was het maar zo'n feest. De meeste mannen schermen nog steeds met: "nee dat is in mijn werk absolúut niet mogelijk hoor" .....
Dat is dan vooral in jouw omgeving zo, wellicht oudere generatie ( ik weet je leeftijd niet), hier hoor je dat echt nauwelijks nog. Wel dat sommige het niet mogelijk achten bij hun baan maar dat wil nog steeds niet zeggen dat de ander dan maar thuis moet gaan zitten.Vroeger was het voor vrouwen vaak noodzakelijker om thuis te blijven omdat er nauwelijks kinderopvang was, die tijden zijn al even achter ons.
Gingergirl schreef op 11-02-2024 om 19:02:
[..]
Dat is dan vooral in jouw omgeving zo, wellicht oudere generatie ( ik weet je leeftijd niet), hier hoor je dat echt nauwelijks nog. Wel dat sommige het niet mogelijk achten bij hun baan maar dat wil nog steeds niet zeggen dat de ander dan maar thuis moet gaan zitten.Vroeger was het voor vrouwen vaak noodzakelijker om thuis te blijven omdat er nauwelijks kinderopvang was, die tijden zijn al even achter ons.
Ik ben dus 66. En ik ken er legio voorbeelden van. Dat van dat gebrek aan kinderopvang klopt helemaal.
Mijn opa, vader van moeder, heeft altijd tegen haar gezegd "zorg dat je nooit afhankelijk wordt van een ander". Zij is na haar trouwen en kinderen, eerste in '66, altijd blijven werken. Eerst fulltime, na kinderen 4 dagen.
Mijn oma (bouwjaar 1908) hamerde er altijd op dat haar kleindochters goed moesten leren en een baan bij de overheid krijgen.
We mochten nooit afhankelijk worden van een man.
Gebruikersnaaminvullen schreef op 11-02-2024 om 21:40:
Mijn opa, vader van moeder, heeft altijd tegen haar gezegd "zorg dat je nooit afhankelijk wordt van een ander". Zij is na haar trouwen en kinderen, eerste in '66, altijd blijven werken. Eerst fulltime, na kinderen 4 dagen.
Dat hebben mijn ouders ook altijd tegen mij gezegd maar ik ben blij dat ik niet naar hen geluisterd heb en wel gestopt ben met werken toen ik moeder werd. Overigens als het moederschap mij niet gegund was geweest dan was ik ook gestopt. Ik heb er nooit spijt van gehad en mijn man ook niet.
