Was het maar altijd 'de jaren 80'.
Herkennen jullie dit.....
Dat je de 'tijd van nu' met al die 'vooruitgang qua technologie onder andere' en het 'snelle leven', dat je dan bij jezelf denkt dat je dit juist 'achteruitgang' vindt?
Dat je de tijdsgeest mist van de jaren 80 en vooruit, ook de jaren 90. De gezelligheid, de kneuterigheid, de kleding, de muziek, niet zo gehaast, de tv programma's, het buitenspelen, gezelschapsspellen. Eigenlijk het gehele sentiment. Opgroeien in die tijd was gewoon anders door de tijdsgeest van toen
Wat missen jullie uit deze tijd?
Bedankt voor de uitleg. Ik ben zelf ook gestopt met werken toen ik moeder werd maar nooit gescheiden. Als mijn huwelijk fout was gelopen dan had ik weer moeten gaan werken. Ik had echt weer wel aan een baan kunnen komen. Er is me zelfs een aantal keren een baan aangeboden maar daar ben ik nooit op in gegaan. Ik vond het veel te fijn thuis.
Annaniem2023 schreef op 07-02-2024 om 13:10:
[..]
In 1974 is het ontslagverbod bij zwangerschap in de wet ingesteld, dus de moeders die in de jaren tachtig niet werkten, deden dat waarschijnlijk vanwege de slechte economie, weinig banen en de sluitingen van grote bedrijven.
En vergeet niet dat partime werken, ook nog niet zo gebruikelijk was. Dat is pas in 2000 een wettelijk recht geworden
EmmaT schreef op 10-02-2024 om 14:57:
[..]
Was het maar vrijheid blijheid en dat iedereen zelf mag weten wat ie doet, en jouw kennissen ken ik natuurlijk niet. Maar die tradwives zijn juist tegen zelfbeschikkingsrecht voor vrouwen.
En net als wat Ginevra zegf: het kost de belastingbetaler een hoop geld al die vrijheid blijheid-bijstanduitkeringen. Nog maar te zwijgen over het nut van studies van veel vrouwen waar niets mee gedaan wordt. Dat is echt weggegooid geld.
En ik ben er vanavond zelf ook niet
Ik vind sommige argumenten echt niet valide. Vooropgesteld: ik ben er voorstander van dat vrouwen blijven werken (en parttime vind ik in dit verband helemaal prima, als je maar in het arbeidsproces blijft).
Ik ben zelf nu 66, had toen ik kinderen kreeg (begin jaren 80) een parttimebaan op het gemeentehuis (administratief) maar ben hiermee gestopt omdat er geen oppas beschikbaar was. Kinderdagverblijven waren hier in de omgeving ver te zoeken en mijn moeder wilde niet. ("ik heb mijn tijd gehad, het zijn jouw kinderen") wat ik trouwens haar goed recht vond. Tegenwoordig worden grootouders bijna moreel verplicht om op te passen.
Toen de kinderen schoolgaand werden ben ik weer gaan werken in de thuiszorg omdat dit de enige mogelijkheid was binnen de schooltijden. Dit heb ik dertig jaar gedaan. En met mij ken ik zo nog aardig wat vrouwen van mijn leeftijd met dezelfde arbeidsgeschiedenis. Vooral met alleen middelbare school of mbo. Bij vrouwen die academisch geschoold waren liep het meestal iets anders.
Je opmerking over studies die weggegooid geld zijn klopt wel maar dat geldt ook voor vrouwen (en mannen trouwens) die jaren studeren in een bepaalde richting en dan uiteindelijk toch iets totaal anders gaan doen. Daar hoef je niet eens voor te stoppen met werken.
En lang niet alle vrouwen die ervoor kiezen te stoppen komen na een scheiding in de bijstand hoor. Er zijn er genoeg die gewoon gaan werken voor de kost,
Watertoren is kapster geweest, ik kan me goed voorstellen dat ze, als ze zou willen, hiermee direct weer aan de slag zou kunnen.
Daarbij vind ik ook nog dat je niet je hele leven kunt inrichten op basis van "wat als" scenario's.
Je bent natuurlijk niet meteen een tradwife als je de keuze maakt om (tijdelijk) te stoppen met werken.
Er is wel een beweging gaande met een complete ideologie waarin de autonomie van zowel vrouwen als mannen wordt ondermijnd. En dan niet alleen in financieel of economisch opzicht, maar het gaat ook over het recht op abortus, seksuele voorlichting op school, niet-traditionele gezinsvorming, mannen moeten dit, vrouwen moeten dat want 'zo zijn ze nou eenmaal'. Daar gaan die tiktokfilmpjes over en daar moeten we ver vandaan blijven.
Als kapster had ik niet meer aan de slag kunnen komen hoor want dat is wel een vak wat je bij moet houden.
watertoren schreef op 11-02-2024 om 09:28:
Als kapster had ik niet meer aan de slag kunnen komen hoor want dat is wel een vak wat je bij moet houden.
Opfriscursus?
Herfstappeltaart schreef op 11-02-2024 om 13:37:
[..]
Opfriscursus?
Ik ben er mee gestopt omdat ik het verkeerde vak had gekozen. Ik heb 5,5 jaar met tegenzin in een kapsalon gewerkt. Ik was daar op mijn 17de begonnen als leerling kapster. Daarna ben ik gaan werken als telefoniste/receptioniste. Dat beviel me veel beter en verdiende ook veel beter.
watertoren schreef op 11-02-2024 om 13:55:
[..]
Ik ben er mee gestopt omdat ik het verkeerde vak had gekozen. Ik heb 5,5 jaar met tegenzin in een kapsalon gewerkt. Ik was daar op mijn 17de begonnen als leerling kapster. Daarna ben ik gaan werken als telefoniste/receptioniste. Dat beviel me veel beter en verdiende ook veel beter.
Aha, dat verandert de zaak. Nou ja, het was ook maar een voorbeeld 😉
watertoren schreef op 11-02-2024 om 05:48:
Bedankt voor de uitleg. Ik ben zelf ook gestopt met werken toen ik moeder werd maar nooit gescheiden. Als mijn huwelijk fout was gelopen dan had ik weer moeten gaan werken. Ik had echt weer wel aan een baan kunnen komen. Er is me zelfs een aantal keren een baan aangeboden maar daar ben ik nooit op in gegaan. Ik vond het veel te fijn thuis.
Nu de laatste 8 jaren is de werkgelegenheid buiten Corona om goed tot heel goed.
Er zijn ook mindere periodes geweest denk aan bijvoorbeeld 2001-2003 en met name de kredietcrisis vanaf 2008 tot ongeveer 2012-2014.
Redelijk veel mensen verloren toen hun baan en zelfs met ervaring kwam je toen moeilijk aan de bak. Ook als je aan de eisen voldeed was er altijd wel iemand die toch weer net wat meer ervaring had. De concurrentie was een stuk groter dan deze nu is.Dit stellen vind ik zelf wat kort door de bocht.
Genoeg mensen die nog jarenlang hier last van hebben gehad. Al helemaal als je in een scheiding lag op dat moment. Die schulden bij het verkopen van een huis onderwater moesten mensen nog jarenlang terugbetalen.
watertoren schreef op 11-02-2024 om 13:55:
[..]
Ik ben er mee gestopt omdat ik het verkeerde vak had gekozen. Ik heb 5,5 jaar met tegenzin in een kapsalon gewerkt. Ik was daar op mijn 17de begonnen als leerling kapster. Daarna ben ik gaan werken als telefoniste/receptioniste. Dat beviel me veel beter en verdiende ook veel beter.
Dat zijn o.a banen die in crisistijd onder druk komen te staan en waarop concurrentie groter is.
MidasWolf schreef op 11-02-2024 om 14:06:
[..]
Dat zijn o.a banen die in crisistijd onder druk komen te staan en waarop concurrentie groter is.
Maar moet je dan altijd leven naar "wat als" scenario's? Ik ben toch blij dat wij hebben gekozen voor leven zoals we dat fijn vonden en niet bij elke keuze alle mogelijke pech-scenario's hebben meegewogen hoor.
Ik denk dat veel mensen ook huizen hebben gekocht met in hun hoofd de huidige situatie. Mensen kunnen ziek worden, dood gaan, werkloos worden, scheiden, alles is mogelijk, maar het leven is niet 100% te plannen naar mijn mening. Naïef zijn is niet goed maar overdreven alles proberen voor te zijn ook niet. Durf een beetje te leven.
Herfstappeltaart schreef op 11-02-2024 om 14:39:
[..]
Maar moet je dan altijd leven naar "wat als" scenario's? Ik ben toch blij dat wij hebben gekozen voor leven zoals we dat fijn vonden en niet bij elke keuze alle mogelijke pech-scenario's hebben meegewogen hoor.
Ik denk dat veel mensen ook huizen hebben gekocht met in hun hoofd de huidige situatie. Mensen kunnen ziek worden, dood gaan, werkloos worden, scheiden, alles is mogelijk, maar het leven is niet 100% te plannen naar mijn mening. Naïef zijn is niet goed maar overdreven alles proberen voor te zijn ook niet. Durf een beetje te leven.
Elke dag in een soort angst leven is natuurlijk niet de bedoeling. Maar er is niks mis met rekening houden met mogelijke scenario's in plaats van altijd maar te gokken dat jou nooit iets zal overkomen. Wij durven absoluut te leven maar willen ook niet afhankelijk zijn van anderen mocht er iets gebeuren; iets wat veel mensen dus wel doen en dan mag een ander het weer oplossen. Keuzes hebben consequenties dat vergeten veel mensen nog weleens. Alleen maar in het hier en nu denken is niet verstandig.
Gingergirl schreef op 11-02-2024 om 15:14:
[..]
Elke dag in een soort angst leven is natuurlijk niet de bedoeling. Maar er is niks mis met rekening houden met mogelijke scenario's in plaats van altijd maar te gokken dat jou nooit iets zal overkomen. Wij durven absoluut te leven maar willen ook niet afhankelijk zijn van anderen mocht er iets gebeuren; iets wat veel mensen dus wel doen en dan mag een ander het weer oplossen. Keuzes hebben consequenties dat vergeten veel mensen nog weleens. Alleen maar in het hier en nu denken is niet verstandig.
Gokken dat jou nooit iets zal overkomen is natuurlijk het andere uiterste. Wij zijn ook gewoon verzekerd en je probeert je zo veel mogelijk in te dekken. Maar alleen fulltime blijven werken omdat je man wel eens zou kunnen weglopen vind ik te ver gaan. (man/vrouw is overigens inwisselbaar wat mij betreft). Je komt tot een gezamenlijk gekozen gezinsvorm en kiest wat voor beiden prettig voelt. Dat zal misschien een keer anders uitpakken. So be it. Dan komt er ook wel weer een oplossing. Ik vind dit te prefereren boven een leven lang leven zoals je eigenlijk niet wilt.
Herfstappeltaart schreef op 11-02-2024 om 15:37:
[..]
Gokken dat jou nooit iets zal overkomen is natuurlijk het andere uiterste. Wij zijn ook gewoon verzekerd en je probeert je zo veel mogelijk in te dekken. Maar alleen fulltime blijven werken omdat je man wel eens zou kunnen weglopen vind ik te ver gaan. (man/vrouw is overigens inwisselbaar wat mij betreft). Je komt tot een gezamenlijk gekozen gezinsvorm en kiest wat voor beiden prettig voelt. Dat zal misschien een keer anders uitpakken. So be it. Dan komt er ook wel weer een oplossing. Ik vind dit te prefereren boven een leven lang leven zoals je eigenlijk niet wilt.
Hier heel bewust dus wel voor gekozen om beiden evenveel te werken omdat we beiden niet financieel afhankelijk willen zijn van elkaar; niet tijdens onze relatie maar ook niet als die zou eindigen. Man en ik zitten daarin gelukkig wel op 1 lijn en delen ook de zorg voor de kinderen.
Wat je schrijft van " je kiest samen voor een gezinsvorm "; ik heb veelvuldig meegemaakt dat die gezinsvorm met niet of nauwelijks werken vooral de keus van de een was ( een enkele uitzondering daar gelaten) en als het misliep waren er ineens allerlei verwachtingen of zijn er ineens allerlei verwijten. Dat er dan wel weer een oplossing komt ligt dan wel vaak bij de andere partij. In die zin om het on topic te houden hebben we in de jaren 80 goed kunnen zien hoe sommige dingen niet wenselijk waren. Enorm veel klasgenootjes / buurtkinderen van mij vroeger groeide in grote armoede op door dat hun moeder in de bijstand zat. De meiden van nu zijn beter op hun toekomst voorbereid.
Herfstappeltaart schreef op 11-02-2024 om 14:39:
[..]
Maar moet je dan altijd leven naar "wat als" scenario's? Ik ben toch blij dat wij hebben gekozen voor leven zoals we dat fijn vonden en niet bij elke keuze alle mogelijke pech-scenario's hebben meegewogen hoor.
Ik denk dat veel mensen ook huizen hebben gekocht met in hun hoofd de huidige situatie. Mensen kunnen ziek worden, dood gaan, werkloos worden, scheiden, alles is mogelijk, maar het leven is niet 100% te plannen naar mijn mening. Naïef zijn is niet goed maar overdreven alles proberen voor te zijn ook niet. Durf een beetje te leven.
Dat ligt er wat mij betreft aan hoe groot het risico is, waarbij risico = kans x ernst van het gevolg. Als iets wat ik heel graag wil een kans van 1 op 1000 heeft om mis te lopen en het gevolg daarvan is klein, dan zou ik het gewoon nog doen. Als iets of een grote kans heeft om mis te lopen, of een heftig gevolg, of beide, dan lijkt het mij verstandig om meer in 'wat als' te denken. De kans op een scheiding (1 op de 3, ook mensen die dachten 'dat overkomt ons niet'), of dat een van de partners zijn baan kwijtraakt, ziek wordt, overlijdt, arbeidsongeschikt wordt, een eigen bedrijf wil beginnen met alle risico's en magere opstartjaren/investeringen vandien, etc etc is behoorlijk groot. Daarnaast is beiden werken wat mij betreft niet alleen voor de economische zelfstandigheid van belang, maar ook voor de kansen voor vaders om hun kinderen veel te zien, het rolmodel dat je meegeeft aan je kinderen en het behouden van flexibiliteit als op een gegeven moment de een of de ander liever meer/minder wil werken of van baan wil wisselen (bij een kostwinner/thuisblijfouder is het enorm lastig om die verdeling ooit nog om te gooien wegens alleen al verschil in salaris). Ik zou wat dat betreft niet terugwillen naar de jaren '80 waar de druk op de vaders voor brood op de plank heel hoog was en moeders enkel (een beetje in een niet al te veeleisende baan) konden werken als ze de zorg voor de kinderen zelf op de een of andere manier hadden weten uit te besteden. Voor mij zou dat als heel benauwend voelen.
