Vader slaat kind
Chaos, verdriet en strijdvaardig, maar ook bang.
Voor de tweede keer dat kind terug komt dat ze is geslagen. Veel ruzie en vader kan zich dan niet in de hand houden en haalt uit. Ook psychisch niet oke, hij zegt jongere zusje leuker te vinden. Kind wil al langere tijd niet naar haar vader en komt altijd uitgeput terug.
Ik heb veilig thuis maar gebeld voor advies. Aangezien hier mensen zijn met kennis en ik de behoefte voel mijn verhaal te delen heb ik toch maar een topic geopend.
Helaas hebben we een voorgeschiedenis, ik heb eerder zorgen gehad, dingen gehoord van de kinderen die echt niet konden. Rechtszaken, onder toezicht stelling, heel veel gedoe en veel strijd vanuit vader, maar geen bewijs, dus ik kreeg de zwarte piet uitgedeeld.
Zomaar thuis houden kan niet, dat heb ik eerder gedaan en dat werd me niet in dank afgenomen door de rechter.
Het ligt nu bij het wijkteam, daar heeft vader ook grote stennis gemaakt en kennen ze hem goed. Ze gaan overleggen wat te doen / veilig thuis advies vragen.
Wie heeft ervaring, tips? Kind is bijna 11. Volgens veilig thuis is ze oud genoeg om serieus genomen te worden als ze niet wil, maar zou dat echt?? Ik kan het bijna niet geloven.
Nou, precies zo gaat dat inderdaad met dat terugbrengen. Verder maakt hij er ook een zooitje van hoor. Muzieklessen vergeet hij, of hij heeft iets belangrijks en meld niet af. Oefenen gebeurt sowieso niet. Vaccinatie, geen tijd. Op sporten heeft hij altijd kritiek, altijd bezig om ze ergens anders in te schrijven. Waar nooit iets uitkomt dus ik laat hem inmiddels lekker stekkeren. Maar het zorgt niet voor rust voor de kids natuurlijk.
Soms lijkt het inderdaad wel of ze een project nodig hebben, soms hoor ik weken niets van hem. Voor mijn gevoel is hij dan met een ander "project" bezig.
Oudste praat wel met de juf, maar ook voor haar een proces om alles te vertellen. En de volgende stap, om open naar haar vader te zijn. Met een volwassene, zodat er over verbeteren gesproken kan worden. Niet dat ik daar veel hoop op heb, maar dat is nu eenmaal het proces.
Kind is eigenlijk wel oud genoeg voor een telefoon en ze geeft aan whatsapp om contact te houden wel heel prettig te vinden. Ga die dus toch maar kopen.
Even stoom afblazen, vanmorgen dus contact gehad met nieuw contact persoon. Ze had in ieder geval niet het dossier gezien en begon weer heel algemeen van voor af aan.
Ik kan niet op gesprek komen, want dat valt onder de Jeugdwet en dan moet eerst vader toestemming geven. Telefonisch consult kan wel met de bureaudienst of ik wordt teruggebeld. Jemig, kind wordt geslagen en ik mag niet bij het wijkteam langs, kan daar zo boos om worden. Ze begon gelijk over waarheidsvinding, kinderen kunnen het anders beleven, blabla.
Het advies van veilig thuis maar verteld, om online in gesprek te gaan met vader met wijkteam erbij. Als dochter het nog voor de omgang in de vakantie wil bespreken met vader tenminste.
Oja, goed plan, ze zou het gaan overleggen met collega of dat dat kan.... Ze belt nog terug.
Pfff zo jammer dat alles weer opnieuw moet, omdat vader ons andere contactpersoon (ook al de derde in 4 jaar) verknalt heeft met zijn gedrag.
Deze (jonge) dame lijkt niet heel pittig en zomaar naar voren geschoven te zijn.
Misschien mijn teleurstelling en vooroordelen. Weet dat het zo gaat bij de hulpverlening, maar hoop toch telkens op iets meer doortastendheid.
Jammer weer...
Sprakeloos.
🤗🫣 Evaluna
Ik weet het.
Je doet al je best om alles zelf op te lossen. Vind dit ook heel naar, waar zijn ze als je ze nodig hebt. Wie ziet het kind door de problemen heen hè?
Van de ene kant afwachten en ja van de andere kant. Als niemand wil of kan wat moet je dan?
Hoe gaat het met je dochter?
Ik zit er doorheen. Eens in de maand wilde vader een telefoon gesprek om bij te praten. Dacht dat is prima en twee keer was dat ook zo. Alleen ben ik nu zo boos op hem, dat ik amper een goed gesprek kon voeren met hem.
Al dat gewouwel wat nergens op slaat voor de goede vrede, ik kan het niet meer hebben. Toen hij me op het laatst nog even klem dacht te zetten ben ik boos geworden. Rotstreek van hem. Toen moest hij werken en kon ik vanavond nog wel bellen. Hij bekijkt het maar, ik heb opgehangen.
Heb slecht geslapen, dochter is al 6 dagen ziek, heb nul tijd voor mezelf en ben voor oudste bezig met hulp, maar we kunnen niet meer bij de gemeente terecht omdat vader het verknalt heeft
Als we iets willen dan gaan ze een externe inhuren.
Het is zoveel en dan moet de kerstvakantie nog beginnen. Dochter ligt beneden ziek op de bank, maar die verdient ook geen moeder die er doorheen zit. Het was een slechte timing om te bellen, emoties zitten veel te hoog. Had mezelf dit niet aan moeten doen.
Kan wel janken.
Blijf positief over jezelf. Jij hebt alles gedaan wat je kon. Had je beter verwacht van je ex?
Al je energie gaat zitten in die negatieve toestanden. En ondertussen zie jij dag tot dag aan wat het met je kind doet. Hoe is het met haar? Kun je haar niet ziek melden voor de omgang? Dan lucht dat misschien even op voor komende week.
Tuurlijk voel je je rot. Je wil reactie en dat iemand meekijkt in deze situatie. Aandacht voor je kind. Maar besef ook dat er vaak eerst weer iets moet gebeuren voor je direct aandacht hebt van instanties die iets kunnen doen.
Een coach van mij gaf een keer de reactie op iets wat ik vertelde toen ik zo zat als jou, is de situatie levensbedreigend? Nee? Nou dan is er dus nu niets te beginnen. En zij had ook ervaring uit persoonlijke situatie met ex en kinderen en bureau jeugdzorg. Je zo druk maken voor nu kost je veel energie en levert niets op. Probeer dus er voor je dochter te zijn en ex bestaat even niet. Totdat er weer contact moet zijn. Sluit je even af voor die emoties.
Vind het heel naar voor je hoor. Maar anders ben je alleen maar een wrak en voel je je schuldig. Dat moet je nu niet willen. Je wilt het beste voor kind en dat lukt nu even niet.
Klopt wat je schrijft Eppos, we hebben een gezellige week gehad, daar moeite voor gedaan en dat is gelukt.
Kinderen zijn weer naar vader nu. De oudste is met telefoon, maar het gaat er niet echt denderend. Ze haalt veel steun uit contact, maar wel pittig om te lezen dat ze geslagen is en huilend op haar kamer zit.
Ik twijfel behoorlijk hoe het aan te vliegen met vader. Vind het nogal wat om dochter daar neer te zetten in een gesprek met hem, hulpverlener en mij. Ze vind dat echt heel eng.
Veilig thuis kan dat wel zo opperen, maar die ging ervan uit dat het wijkteam wat ons kent de regie zou nemen. Dat doen ze dus niet.
Zijn er ervaringen hoe dit aan te pakken? Eppos? Heb jij hier ervaring mee?
Zou ik zelf het gesprek met vader ( en hulpverlening) aangaan over dochter? Dat gesprek vind dan plaats als hij in Nederland is en dochter bij hem is, wat haar ook weer kwetsbaar maakt.
Of juist ervoor? Maar weet niet of ik dat gepland krijg?
Zekerheid over ophalen geeft hij ook niet, lijkt wel of hij geen noodzaak meer ziet zich aan de beschikking te houden.
Oei, dat vind ik heel lastig te beantwoorden specifiek in jouw situatie, of eigenlijk ivm jouw ex hoe hij het gaat opvatten, reageert etc.
Allereerst vind ik het ook naar, dit te lezen, wat je schrijft. Dat ze daar zit en eigenlijk onveilig is. En dus toch heel fijn dat ze nu tenminste die telefoon heeft. Nu ben je direct op de hoogte en kun je tenminste iets -als dat echt nodig is- doen op afstand. Ik zou dan dus in case of emergency veilig thuis op de hoogte stellen van en indien je gaat handelen.
Zo zie je maar, wijkteams verschillen weer erg in wat ze wel en niet doen. Ik zou daar nog wel aangeven dat je hun regie verwacht gezien jullie als ouders meer partijen zijn en er geen samenwerking in zit met deze vader, vanuit jou.
Afgaand op wat je schrijft, met name hierboven zou ik ook zelf dit niet doen. Dochter vind het niet prettig en jij voelt je er ook niet prettig bij. Onder stress en spanning zo’n gesprek voeren lijkt me ook niet ideaal. Als je het wel aandurft, zou ik ook een veilig thuis of het wijkteam op de hoogte stellen van te voren dat je dit plan hebt (ten minste) of schakel iemand in die snel bij dochter kan zijn eventueel. Zoiets.
Ik begrijp dat vader dus regelmatig in buitenland verblijft? Dan zou juist bij uitstek het moment zijn om hem voor een gesprek op te roepen (in ieder geval dat dochter bij jou is of elders maar niet bij pa). Ten eerste kan het gesprek dan gaan dat hij zich dus niet aan de beschikking houdt. Zolang iedereen dat oké vind, is er niets aan de hand maar dat is niet zo. Ik zou de rest van te voren dan niet allemaal aangeven, wel dat het een zeer belangrijk gesprek is. Dat is hopelijk wel te plannen 🙏.
Verder Evaluna goed dat jullie de week door gekomen zijn. Het zal zeker heel vervelend hebben gevoeld. Maar het is gelukt. En nu is straks de vakantie over dus tijd voor actie. Ik heb eerlijk gezegd niet de ervaring zoals je vraagt maar wel met een lastige ex. Die van mij woont gewoon 200km bij ons vandaan in ons land, maar afstand maakt ook moeilijk inschatten. Mijn kind had moeite met het reizen en hij zei altijd dat ik dan zolang alleen was. Ondanks dat ik aangaf dat mama een weekendje vrijaf gegeven ok fijn vond, denk ik dat hij het allemaal veel te lang vond. Thuis is hier, bij mij. Dat zegt al zoveel.
Ik hoop eerlijk gezegd dat het wijkteam aansluit, zodra je aangeeft dat je een gesprek aangaat en waarover. Misschien nemen ze je dan serieus. En ik zou toch nog keer hun wijzen op dat je hun nodig hebt, omdat je ten eerste nou eenmaal niet alles alleen kunt in het leven en ten tweede; je staat tegenover elkaar in dit geval. En het is voor je dochter zelf allemaal heel spannend.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt of mee kunt. En van mij krijg je in elk geval een dikke 🤗. Nee makkelijk is dit allemaal niet😔
en top wat welgelukt is he! Dat is ook heel knap onder deze omstandigheden dus wees daar trots op.
Toen onze oudste een jaar of zes was, beklaagde ze zich bij mij dat "papa zo snel boos werd". Wat in die tijd ook zeker zo was.
Ik meende daar een goede stok om mee te slaan aan te hebben en zei dus tijdens het avondeten tegen mijn man wat zij tegen mij gezegd had.
Dat pakte falikant verkeerd uit, man reageerde gebeten dat dochter dan maar niet zo vaak vervelend moest doen en beter luisteren, en dochter keek mij verraden aan en zei natuurlijk niks meer.
Mijn conclusie was a) dat ik dat compleet verkeerd had aangepakt in mijn arrogantie en b) dat het mijn taak was om mijn man bij te sturen, en dat ik dat zeker niet over de rug van de kinderen moest doen en ook niet waar ze bij waren.
Bij een ex waarmee de verhouding al lastig ligt, gaat dit dus al helemaal niet werken.
Laat het kind erbuiten en bespreek het rechtstreeks met de vader, of, als dat dus niet gaat vanwege de moeitelijke verhouding, bespreek het met veilig thuis en het wijkteam of wie het ook maar moet weten.
Ik vind het overigens te gek voor woorden dat kinderen wel een OTS krijgen als ze geslagen en vernederd worden, maar ineens niet meer als het om gescheiden ouders gaat? Dan is het recht van de vader om zijn kind te zien ineens veel belangrijker dan het kind zelf? Wat bezielt VT toch.
Dankjullie wel voor de reactie, fijn om er zo even over te kunnen nadenken.
Het wijkteam heeft ons wel geholpen, maar vader heeft het te bont gemaakt, ze willen alleen nog een externe regelen voor ons. Beetje jammer, maar daar ga ik wel gebruik van maken.
Ik denk dat ik toch eerst zelf met hulpverlening het gesprek aanga, zonder dochter. Als ze er bibberend van de zenuwen zit, omdat het mijn idee is, is ook niet zo'n goede start.
Hopelijk kan dat net voordat hij in Nederland komt om de kinderen te zien voor de omgang. Hij woont in het buitenland inderdaad.
Verder is hij bezig mij onder druk te zetten, dwingt overleg af. Hij wil schuiven met de omgangsregeling plus, hij wil de kinderen niet op het afgesproken tijdstip aan mij terug geven. Ik denk dat hij eerst zijn geschuif wil doorduwen en dan pas akkoord geven over het ophalen van de kinderen. Wel heel irritant, want het is een dag rijden om ze op te halen. Vanavond toch maar een telefoontje aan wagen, maar ik zie er verschrikkelijk tegen op.
Zijn plannen zal ik wel aanhoren, zonder akkoord te geven (hij kan zijn plannen op zijn buik schrijven). Dat ophalen kreeg ik zelf ook bijna niet meer geregeld, zoveel aan mijn hoofd, ik heb gewoon geen ruimte meer over voor dit soort praktisch gedoe waar er lang geen zekerheid over is. Ik wil ze dus wat later ophalen. Zo kan ik het voor mezelf regelen en heb ik bij ex wat speling in de onderhandeling.
Hoe vreselijk ik het ook vind voor de kinderen 😥 het voelt heel dubbel, kreeg het zelf bijna niet geregeld met auto enzo, maar de kinderen daar wat langer laten voelt ook niet ok. Het moet maar.
Het kost wel heel veel energie zo, de lange rij afstand naar vader, de onzekerheid wanneer ik de kinderen terug krijg, het gedram van vader.
Daarnaast nog de onveilige situatie daar en dochter willen helpen. Kost best moeite om overeind te blijven staan.
Wat jij zegt Wendelmoed zie ik ook nog wel gebeuren, vader zal alles wegwuiven, mij de schuld geven en net zolang op dochter inpraten tot ze knikt dat er eigenlijk niets aan de hand is. Weet het niet natuurlijk, maar dat zou best weleens kunnen.
Of een hulpverlener die het niet door heeft en met open ogen in de praatjes van vader trapt. Ben ik de overbezorgde moeder en kind durft niets meer te zeggen en voelt zich gefrustreerder dan ooit.
Veilig thuis kan het wel mooi bedenken maar de praktijk kan wel eens anders zijn.
Evaluna schreef op 05-01-2023 om 15:09:
Dankjullie wel voor de reactie, fijn om er zo even over te kunnen nadenken.
Het wijkteam heeft ons wel geholpen, maar vader heeft het te bont gemaakt, ze willen alleen nog een externe regelen voor ons. Beetje jammer, maar daar ga ik wel gebruik van maken.
Ik denk dat ik toch eerst zelf met hulpverlening het gesprek aanga, zonder dochter. Als ze er bibberend van de zenuwen zit, omdat het mijn idee is, is ook niet zo'n goede start.
Hopelijk kan dat net voordat hij in Nederland komt om de kinderen te zien voor de omgang. Hij woont in het buitenland inderdaad.
Verder is hij bezig mij onder druk te zetten, dwingt overleg af. Hij wil schuiven met de omgangsregeling plus, hij wil de kinderen niet op het afgesproken tijdstip aan mij terug geven. Ik denk dat hij eerst zijn geschuif wil doorduwen en dan pas akkoord geven over het ophalen van de kinderen. Wel heel irritant, want het is een dag rijden om ze op te halen. Vanavond toch maar een telefoontje aan wagen, maar ik zie er verschrikkelijk tegen op.
Zijn plannen zal ik wel aanhoren, zonder akkoord te geven (hij kan zijn plannen op zijn buik schrijven). Dat ophalen kreeg ik zelf ook bijna niet meer geregeld, zoveel aan mijn hoofd, ik heb gewoon geen ruimte meer over voor dit soort praktisch gedoe waar er lang geen zekerheid over is. Ik wil ze dus wat later ophalen. Zo kan ik het voor mezelf regelen en heb ik bij ex wat speling in de onderhandeling.
Hoe vreselijk ik het ook vind voor de kinderen 😥 het voelt heel dubbel, kreeg het zelf bijna niet geregeld met auto enzo, maar de kinderen daar wat langer laten voelt ook niet ok. Het moet maar.
Het kost wel heel veel energie zo, de lange rij afstand naar vader, de onzekerheid wanneer ik de kinderen terug krijg, het gedram van vader.
Daarnaast nog de onveilige situatie daar en dochter willen helpen. Kost best moeite om overeind te blijven staan.
Ik vind het een erg gecompliceerd verhaal waar ik niet altijd de lijn in kan vasthouden dus misschien sla ik de plank mis. Maar wat ik heel raar vind is dat Veilig Thuis verwijst naar de gemeente (wat ze moeten doen) en dat de gemeente zich er vervolgens expliciet aan onttrekt. Ik zou denken dat het feit dat ze geen grip krijgen op vader voor het wijkteam een reden is om terug te koppelen aan Veilig Thuis dat ze niet met vader kunnen werken en dat er dan een ander traject gaat spelen. Of is dat die 'externe' waar jij het over hebt?
De indruk die ik heb is dat jij nu in een soort niemandsland bent waar je het zelf maar moet zien uit te zoeken met die man. Terwijl jij buitenstaanders nodig hebt om mee te kijken en de gebeurtenissen bij vader te objectiveren en uiteindelijk eventueel stappen te kunnen zetten naar wijziging van de omgangsregeling. Als jij het idee hebt dat je VT kan 'managen' zou ik dus meer druk uitoefenen: wie kijkt hier nou serieus mee naar wat er aan de hand is en of de veiligheid van het kind in orde is? Als het wijkteam het niet kan, moeten ze dat maar aan VT rapporteren en dan moet VT de volgende stap zetten.
Een andere route: heb je al eens juridisch advies gevraagd wat er waarschijnlijk gebeurt als je kind zelf een brief schrijft aan de rechtbank me de vraag om de omgangsregeling te wijzigen?
https://www.rechtspraak.nl/Onderwerpen/Omgang-met-kinderen
" Ben jij het kind? Heb je een mening over wie er voor je zorgt? Of over hoe vaak je de ouder waar je niet woont ziet? Schrijf een brief naar de rechtbank en zeg wat je wilt. Toestemming van je ouders is hiervoor niet nodig. Zij reageren bij de rechter.
De rechter beslist in jouw belang, al kan hij dat anders zien dan jijzelf.
Als er een rechtszaak is, nodigt de rechter je uit voor een kindgesprek om je mening te geven. Dat is niet verplicht."
Ik heb geen idee of dit ook kan als er nog geen rechtszaak speelt. Het zou kunnen dat jij dan wel een zaak moet beginnen. Zorg dan voor een uitgebreid dossier van alles wat je hebt ondernomen en alle dichte deuren en verwijzingen van kastjes naar de muur. Ik heb geen idee hoe een rechter hier mee omgaat, of die hulpverlening kan toewijzen etc. Ik zou ook niet zelf die brief met je kind schrijven maar bijvoorbeeld informeren of die externe dat met kind zou kunnen oppakken. Of iemand anders die enigszins neutraal wordt gevonden. Maar goed, ik zou dus wel echt eerst juridisch advies inwinnen hoe dit in zijn werk gaat en of dit een kansrijke route is.
Her is ook een ingewikkeld verhaal, dat maakt het zo slopend. Aan de ene kant is vader onmogelijk voor mij, maar daar kon ik nog een soort van mee leven, beetje zoet houden, nog eens eens een gesprek, maar dit loopt dus vast.
Daarnaast dus de onveiligheid van dochter.
Bij de advocaat ben ik geweest, de voorkeur is om het via de hulpverlening te laten lopen, omdat vader zo graag de strijd aangaat en uit is op een rechtszaak.
Iemand voor dochter is sowieso fijn, maar vader geeft meestal geen toestemming dat ze met vreemden praat. Dit is wel een spoor wat ik in ga zetten / eisen, dank voor de tip.
Het wijkteam vind het maar ingewikkeld krijg ik het idee en schuift het dus door. Ik ga dat dus ingang zetten, na jullie berichten dus inderdaad zonder dochter, maar met vader en hulpverlening.
Hopelijk kan dat precies voordat hij de kinderen heeft. Ik hoop het wel, als dat hem niet uitkomt / hij weigert, dan mag veilig thuis aan de bak.
Wat sowieso goed is, los van dit traject, is om je dochter regelmatig te zeggen, dat het goed is als ze met andere mensen, ook vriendinnen, praat over wat haar vader haar aan doet. Je kunt dan ook zeggen dat jij dat voor haar graag wilt doen, maar dat veel mensen dan denken dat jij dat alleen maar zegt uit wraak naar haar vader toe. Dat het dus veel sterker is als je dochter het zelf vertelt.
Dan zal ze merken aan de reacties dat het niet goed en niet normaal is wat hij doet. En ze zal merken dan anderen ook vinden dat ze dat niet hoeft te accepteren. Het is belangrijk dat ze het open gooit, niet zelf ermee blijft rondlopen. Dat is nooit goed.
Dat zal haar sterken om evt. een brief aan de rechter te sturen of tegen hulpverleners duidelijker te vertellen wat hij doet en dat ze dat niet meer wil. Het kan een tijd duren voor ze daartoe in staat is, maar als jij het haar af en toe laat weten dat ze veel meer kans heeft om de omgangsregeling te veranderen als ze zelf het tegen mensen, hulpverleners, een rechter zegt, dan komt er vast een moment waarop ze dat wel tegen de juiste mensen gaat zeggen. En hoe meer ze het 'oefent' hoe duidelijker ze dat gaat zeggen waarschijnlijk. Heb het met iemand anders ook meegemaakt. Het duurde even maar uiteindelijk heeft de dochter zelf de dingen gezegd die de rechter over de streep trokken, zodat ze niet meer naar haar vader toe hoefde te gaan.
Sterkte, wat naar voor je dochter. En moeilijk voor jou.
