Twijfels over sociale vaardigheden kind 10 jaar
Mijn zoon is 10 en zit in groep 8 (hele vroege leerling).
De laatste maanden hebben wij twijfels over zijn sociale ontwikkeling. Hij is een aantal keer betrokken geweest bij vervelende situaties: vechtpartijtjes, pestgedrag en onlangs iets dat echt de kroon spande waarbij de politie zelfs bij ons thuis is geweest. Hij wordt verder niet vervolgd, omdat hij te jong is, maar ik vind het vreselijk dat hij zoiets gedaan heeft.
Het rare is: iedereen die hiervan af weet, inclusief wijzelf, kan het haast niet geloven. Het is een hele vrolijke kleine spring in het veld, altijd lachen, altijd de clown, iedereen kon altijd goed met hem overweg. Ouders van vriendjes waren altijd erg op hem gesteld ook. Voor mij was hij altijd nog mijn kaboutertje, kleine knuffelbeer, die nog graag op schoot zit, houdt van kroelen, tekenen en knutselen.
De eerste keer dat er iets gebeurde, was ik dan ook erg geneigd om te zoeken of de schuld niet ergens anders lag. Wel met hem gepraat, niet direct zwaar gestraft, want ja, foutje maken kan, ze moeten het nog leren, blabla. Maar inmiddels zitten we er bovenop en voor dat akkefietje waar de politie hem met een gesprek liet wegkomen, heeft hij hier thuis wel flink straf gehad.
Het ergste is: ik heb het gevoel dat het hem allemaal niet zoveel kan schelen. Hij liegt er ook nooit over als er iets gebeurd is, geeft het allemaal onmiddellijk toe. Het lijkt of hij amper begrijpt waar wij ons druk over maken. Net of er ergens een schakeltje in zijn sociale bewustzijn niet goed staat. Ik heb het hem ook wel gevraagd, en hij geeft wel aan dat hij besefte dat hij iets verkeerd had gedaan in de periode van straf (waaronder huisarrest). Maar dat was meer omdat hij niet mocht buitenspelen en niet op zijn telefoon mocht etc., zodat hij er steeds mee geconfronteerd werd, dan dat hij zich nou zo vreselijk schuldig voelde over wat hij had gedaan.
Ik kan er niet over praten met mensen om ons heen, ik schaam me zo dat mijn kind zich zo ontzettend misdraagt tegenover anderen. Maar ik maak me ook heel erg zorgen dat er misschien iets mis met hem is. Ik heb nog meer kinderen, hij is de jongste. En natuurlijk doen de anderen ook wel eens dingen die niet mogen, maar die reageren heel anders als ze betrapt worden en straf krijgen. Daar merk je gewoon aan dat ze best beseffen dat ze iets hebben gedaan dat niet mag en zich daar ongemakkelijk bij voelen. Iets dat ik bij hem een beetje lijk te missen.
Ik heb een nieuw account aangemaakt voor dit bericht, omdat ik me er zo voor schaam. Ik weet gewoon niet goed wat ik hiermee aan moet, of ik er iets mee aan moet, of dat we gewoon goed bezig zijn met hem in de gaten houden, praten, straffen, bijsturen. Of dat we zwaarder geschut in moeten zetten, voordat hij straks als puber misschien helemaal de bocht uit gaat vliegen.....
Lijkt me sowieso iets om te onderzoeken.
Is dit echt iets van de laatste maanden? Of zie je (misschien terugkijkend) toch ook al eerder opvallende dingen in zijn gedrag?
Zeker als je het idee hebt dat jullie aanpak niet werkt, zou ik wel actie ondernemen. Misschien beginnen bij de huisarts, of cjg?
Ik moest denken aan mijn kind. Mijn kind wil er graag bijhoren, dus gaat mee in het gedrag van andere kinderen. Ook al gaat ten kostte van zichzelf. Hoe gaat dit bij jouw zoon TO?
Geloof jou gevoel
Als je denkt dat er wat mis is . Zet inderdaad zwaarder geschut in .
Begin met dit verhaal bij de huisarts of centrum voor jeugd en gezin .
Ooo en schamen is echt niet nodig
@prachtwacht: Ik weet het niet goed.
Hij heeft al zijn hele basisschoolleeftijd dezelfde vriendjes. Die hebben altijd een beetje de neiging gehad om hem soms buiten te sluiten. Vaak ging het ook wel goed, hadden ze de leukste tijd samen, maar soms ook niet en dan was hij meestal degene die niet mee mocht doen of buitengesloten werd bij het afspreken etc.
Dan huilde hij, was hij boos, bleef een tijdje thuis en daarna speelden ze weer samen. Gewoon kindergedrag, vond ik dat.
Ik vond die jongens nooit zo leuk, beetje stiekem soms, ze zijn ook allemaal wat ouder dan hij, doordat hij een vroege leerling was en ook nog kort gekleuterd heeft.
Dus toen het de eerste paar keer mis ging, gaf ik eigenlijk stiekem in mijn hoofd de schuld aan die vriendjes en zag ik mijn kind als meeloper. Ook niet goed, maar het voelde wat minder erg. Bij dit laatste dat mis is gegaan, was een van die andere jongens wel betrokken, maar mijn kind heeft ronduit toegegeven dat het ook zijn idee was. Dus niks meeloper, maar gewoon aanstichter. En ook bij andere akkefietjes was hij gewoon zelf de schuldige, een ruzie met zijn beste vriendinnetje waarbij hij een trap tegen haar fiets gaf, een incident waarbij hij iets af heeft gepakt van een ander kind, dat begon als grapje, maar zij vond het niet leuk en hij heeft het niet gelijk teruggegeven toen hij dat merkte. Dat heeft niks meer met andere kinderen te maken, maar doet hij zelf fout. Ik praat met hem, laat hem zijn excuses maken tegenover het andere kind en dat doet hij dan ook wel, maar het lijkt meer alsof hij dat doet omdat ik het zeg, dan omdat hij nou echt beseft dat hij een fout heeft gemaakt die hij goed moet maken.
En het nare is dat hij het niet echt lijkt in te zien. Alsof hij zich afvraagt waar wij ons nou zo druk over maken, wat een gedoe allemaal, lijkt hij wel te denken. En dat vind ik het meest zorgelijk. Kijk, een fout maken kan, ze moeten het nog leren, hij is nog jong/klein/de jongste thuis dus misschien altijd wat beschermder geweest/bla bla, smoesjes genoeg. Maar als je dan niet echt van binnen inziet dat je fout bezig bent, wanneer we er uitgebreid over gepraat hebben, wanneer de politie zelfs aan huis is geweest... dat vind ik gewoon raar en snap ik niet.
Of misschien is dat ook wel normaal kindergedrag, dat ze het een beetje wegduwen en niet willen toegeven dat ze fout zitten, maar ik ben het niet zo gewend. Mijn oudere kinderen spoken ook genoeg uit, maar die beseffen echt wel dat ze iets hebben gedaan wat niet mag, schamen zich daar soms ook voor en accepteren hun straf vervolgens.
Kan het ook zijn dat hij - door het leeftijdsverschil - zich net meer wil bewijzen naar zijn oudere klasgenoten?
En kennelijk is hij altijd de lachende klasclown, dus dan vind ik het niet heel gek dat hij zich zo ook thuis gedraagt. Ook al heeft hij weer eens de zoveelste apenstreek uitgehaald. Zijn hoofd werkt waarschijnlijk vrij simpel à la "ik beken*, ik krijg een donderpreek en / of straf en daar stopt het".
En tja, ik zou incalculeren dat als hij over een jaar of 2 nog een keer wat zou uithalen hij er de politie ook niet zomaar meer mee wegkomt. Ik zou dus hopen dat hij dan wat leert van een soort lik-op-stuk-beleid.
*Hij liegt er al niet over, dat zou ik ook al positief vinden.
Hoe is zijn gedrag naar jongere kinderen? Bijvoorbeeld vroeger op het kdv en de bso?
Was hij lief voor ze?
Marty1984 schreef op 04-12-2023 om 17:41:
Kan het ook zijn dat hij - door het leeftijdsverschil - zich net meer wil bewijzen naar zijn oudere klasgenoten?
En kennelijk is hij altijd de lachende klasclown, dus dan vind ik het niet heel gek dat hij zich zo ook thuis gedraagt. Ook al heeft hij weer eens de zoveelste apenstreek uitgehaald. Zijn hoofd werkt waarschijnlijk vrij simpel à la "ik beken*, ik krijg een donderpreek en / of straf en daar stopt het".
En tja, ik zou incalculeren dat als hij over een jaar of 2 nog een keer wat zou uithalen hij er de politie ook niet zomaar meer mee wegkomt. Ik zou dus hopen dat hij dan wat leert van een soort lik-op-stuk-beleid.
*Hij liegt er al niet over, dat zou ik ook al positief vinden.
Dat zou ik juist verontrustend vinden
Hebben jullie gevraagd waarom hij dergelijke dingen doet? En hoe hij het zou vinden als een ander dat bij hem zou doen? Ik vind het nogal wat hoor, tien jaar en dan al politie aan de deur. Dat is niet voor niks. Is hij daar wel van onder de indruk of vindt hij het juist wel stoer?
Dit zijn echt signalen dat er flink wat mis is. Zeker gezien zijn leeftijd waar toch enige basis behoort te zitten van goed en fout. Oorzaak en gevolg kan hij nog lang niet goed overzien. Maar de basis van empathie voor een ander hoort er wel te zitten.
Hoe is hij in de omgang met dieren (zwakkere wezens), jongere kinderen? En hoe is zijn algemene niveau? Is het een kind dat moeilijk leert en richting onderkant vmbo gaat (en wellicht echt zaken niet kan overzien). Of is er sprake van een normaal tot hoog niveau (havo+) en maakt hij dus bewuste afwegingen in zijn gedrag en zou slim genoeg moeten zijn om uit de problemen te blijven.
Bij veel stoornissen komen de eerste signalen op jonge leeftijd naar voren (anti sociaal, narcisme etc). Niet dat hij dat heeft maar wees hier allert op. En er bestaat niet zoiets als foute vrienden. Vrienden kies je namelijk zelf. En iemand die sterk genoeg is haakt af bij foute vrienden. En foute types kiezen elkaar ook uit. Er zit dus iets dat ze elkaar aanspreken
Ging het incident net politie ook om iets met pesterijen of vechtpartijtjes? Of iets anders?
Kan het zijn dat hij het gevoel heeft zich te moeten bewijzen tegenover grotere/oudere jongens? En daarom juist voorop gaat lopen?
Ik denk, wat anderen ook zeggen, dat je het gedrag goed in de gaten moet houden. Jullie kunnen thuis misschien ook wat dingen doen als gezin, wat wellicht kan helpen om hem te veranderen. Empathie is iets wat je zeker ook thuis moet leren, als je opgroeit.
Je zou kunnen beginnen met hem te praten over zijn dag. Gewoon dagelijks even tijd vrijmaken en zitten met elkaar, jij of zijn vader, en vragen hoe zijn dag was. Zo kun je hem leren stimuleren over zijn gevoel te praten en ook over andere dingen praten.
Het idee daarbij is dat je hem ook stimuleert om te vragen hoe jouw dag was? Zodat hij leert te vragen en in te denken over een ander.
Als gezin kunnen jullie ook samen communiceren, bijv aan de eettafel, tijdens eten. Vragen aan alle kinderen, naar hun dag. Zo komen ook z’n broer/zus aan het woord en luistert hij ernaar.
Het delen en communiceren, in het gezin, is iets heel belangrijks voor opgroeiende kinderen. Ze leren luisteren naar wat er speelt, van degene die het dichtsbij hun staan en via dat leren ze vertalen naar de buitenwereld.
ik denk ook dat als jij denkt dat iets niet helemaal klopt, je daar waarschijnlijk gelijk in hebt. En in dat geval zou ik zeker liever nu hulp inroepen dat later. Hoe jonger je dingen aanpakt hoe makkelijk volgens mij. Een puber laat zich waarschijnlijk veel moeilijker aan- en bijsturen.
En schamen is niet nodig, juist dapper: je denkt iets te zien en je wilt daar helpend bij zijn. Je kind en zijn omgeving van dienst zijn.
Wat goed van je dat je het nu niet meer zomaar wegschuift onder 'andere vriendjes' of 'elk kind heeft wel zoiets'. Ik vind het ook ernstiger klinken dan een akkefietje en ik denk niet dat het iets is wat je 'vergeten' bent om hem mee te geven (zoals empathie of zo).
Ik zou me oriënteren op 'gewetensontwikkeling', in plaats van sociale vaardigheden. Het bestaat dat iemand van jongs af aan daar een probleem mee heeft. Zoals er meer varianten van mensen zijn. Een eerste simpele link via google is deze bijvoorbeeld: https://www.normenenwaarden.org/morele-ontwikkeling/. Daarin wordt beschreven dat in het pre-concentionele stadium (0-12 jaar) kinderen leren door straffen en belonen. Dat werkt bij jouw kind niet. Ik heb niet verder gezocht of er ook tips zijn voor andere handvaten. Maar ik zou het zoeken in deze richting.
Tsjor
“En ook bij andere akkefietjes was hij gewoon zelf de schuldige, een ruzie met zijn beste vriendinnetje waarbij hij een trap tegen haar fiets gaf, een incident waarbij hij iets af heeft gepakt van een ander kind, dat begon als grapje, maar zij vond het niet leuk en hij heeft het niet gelijk teruggegeven toen hij dat merkte “.
Dit vind ik nog wel echt hele onschuldige kinderreacties. Niet te vergelijken met de politie die aan de deur komt.
Kan het zijn dat hij onzeker is en dat hij niet goed weet hoe hij moet reageren? En dan dus de verkeerde keuze maakt? Dan zou je het met hem daar over kunnen hebben.
