Twijfels over sociale vaardigheden kind 10 jaar

Hehe, eindelijk tijd om weer even te reageren. Ik ga hieronder even wat reacties op diverse vragen geven.

Izza schreef op 04-12-2023 om 21:49:

Dit zijn echt signalen dat er flink wat mis is. Zeker gezien zijn leeftijd waar toch enige basis behoort te zitten van goed en fout. Oorzaak en gevolg kan hij nog lang niet goed overzien. Maar de basis van empathie voor een ander hoort er wel te zitten.

Hoe is hij in de omgang met dieren (zwakkere wezens), jongere kinderen? En hoe is zijn algemene niveau? Is het een kind dat moeilijk leert en richting onderkant vmbo gaat (en wellicht echt zaken niet kan overzien). Of is er sprake van een normaal tot hoog niveau (havo+) en maakt hij dus bewuste afwegingen in zijn gedrag en zou slim genoeg moeten zijn om uit de problemen te blijven.

Bij veel stoornissen komen de eerste signalen op jonge leeftijd naar voren (anti sociaal, narcisme etc). Niet dat hij dat heeft maar wees hier allert op. En er bestaat niet zoiets als foute vrienden. Vrienden kies je namelijk zelf. En iemand die sterk genoeg is haakt af bij foute vrienden. En foute types kiezen elkaar ook uit. Er zit dus iets dat ze elkaar aanspreken

Hij is slim, krijgt Havo/VWO advies, zit in de plusklas etc. Hij is lief voor dieren en kleine kinderen. Ik heb me dit ook allemaal af zitten vragen, of er ergens een fout klikje in zijn hoofd zit, maar dat lijkt echt niet zo te zijn. Alleen hij maakt de laatste maanden echt fouten in de omgang met anderen. Zo kennen wij hem eigenlijk niet en daarom vind ik het ook lastig om daarop in te spelen.

Waterfles schreef op 05-12-2023 om 02:50:

Ik denk, wat anderen ook zeggen, dat je het gedrag goed in de gaten moet houden. Jullie kunnen thuis misschien ook wat dingen doen als gezin, wat wellicht kan helpen om hem te veranderen. Empathie is iets wat je zeker ook thuis moet leren, als je opgroeit.
Je zou kunnen beginnen met hem te praten over zijn dag. Gewoon dagelijks even tijd vrijmaken en zitten met elkaar, jij of zijn vader, en vragen hoe zijn dag was. Zo kun je hem leren stimuleren over zijn gevoel te praten en ook over andere dingen praten.
Het idee daarbij is dat je hem ook stimuleert om te vragen hoe jouw dag was? Zodat hij leert te vragen en in te denken over een ander.

Als gezin kunnen jullie ook samen communiceren, bijv aan de eettafel, tijdens eten. Vragen aan alle kinderen, naar hun dag. Zo komen ook z’n broer/zus aan het woord en luistert hij ernaar.
Het delen en communiceren, in het gezin, is iets heel belangrijks voor opgroeiende kinderen. Ze leren luisteren naar wat er speelt, van degene die het dichtsbij hun staan en via dat leren ze vertalen naar de buitenwereld.

Praten over zijn dag doen we altijd al. We eten altijd samen als gezin en dan wordt er ook van alles verteld en gekletst. Hij is thuis een lief knuffeldiertje, die altijd wel even op schoot komt zitten om te vertellen wat hij gedaan heeft etc. Maar dat soort dingen vertelt hij dan dus niet!

Ik ben er sinds een paar weken wel erg mee bezig om hem meer te begeleiden. Ik vraag bijvoorbeeld soms of er vandaag toevallig iets gebeurd is dat hij eigenlijk niet wil vertellen. Maar daar zegt hij natuurlijk nee op.

Ik kom er pas achter wanneer er weer een boze moeder aan de lijn hangt, of zoals in dit geval de politie voor de deur staat.

En ik probeer hem voor te bereiden op bepaalde sociale situaties, waarvan ik inmiddels weet dat hij ze lastig vindt. Bv. gisteren met de surprises, dat was vorig jaar niet helemaal lekker gegaan. Hij had zelf enorm zijn best gedaan op zijn surprise en kreeg er zelf eentje die een beetje in elkaar geflanst was met een cadeau waar hij niet om had gevraagd (sokken). Daar had hij niet zo handig op gereageerd vorig jaar, wat mij weer op een boos telefoontje van die andere moeder was komen te staan. Dus afgelopen week al een paar keer met hem doorgenomen hoe je met dat soort situaties kunt omgaan en 's ochtends nog even gevraagd hoe hij het ging aanpakken als het weer tegenviel etc. Gelukkig had hij nu een prachtige surprise met precies het cadeau dat hij gevraagd had.

En ik zit er wat meer bovenop wat hij precies doet na schooltijd. Hij is sinds kort van de NSO af, dus hij heeft meer mogelijkheden om buiten te spelen/rond te hangen (en van alles uit te spoken). Eerst liet ik dat best wel gaan, ik speelde vroeger zelf ook uren buiten zonder dat iemand wist waar ik was en wat ik deed, maar ik gebruik nu toch wel Life360 en hij moet mij bellen/appen wat hij gaat doen en met wie etc. Ik kijk ook wat vaker in zijn telefoon wat er in de whatsappgroepjes allemaal gebeurt. Valt gelukkig allemaal wel mee. 

Ik probeer hem ook te leren dat als hij iets wil gaan doen, wat hij niet aan mij zou durven vertellen, dat hij het dan maar beter niet kan doen. Maar ja, met andere kinderen onderling denkt hij daar natuurlijk echt niet de hele tijd aan en gebeuren er alsnog dingen die niet door de beugel kunnen. En om eerlijk te zijn: zijn vader was ook een enorme kwajongen, die heeft in zijn eentje meer uitgespookt als kind dan die drie van ons bij elkaar. En dat is helemaal goedgekomen, haha, maar ja, dat is geen excuus voor nu natuurlijk. 

Dat met de politie was een vorm van vandalisme. We wonen in een klein dorp, dus uiteindelijk hebben we wel gehoord wie het slachtoffer ervan was geworden. We zijn naar die mensen toegegaan met hem, hij heeft zijn excuses gemaakt en we hebben een afspraak gemaakt hoe hij dat gaat goedmaken daar. Ik hoop dat hij daarvan leert. Hij vond het heel naar dat we er naar toe moesten (ik ook, schaamde me rot) en was blij met de oplossing die ervoor gevonden is. 

Dus we proberen er wel aan te werken met hem, maar ik maak me er wel zorgen over. 

Temet schreef op 05-12-2023 om 15:16:

Het woord dat Tsjor noemt, gewetensontwikkeling, kwam ook bij mij op. Ik zou met de huisarts overleggen bij wat voor soort behandelaar/hulpverlener dit thuishoort. Je wil inderdaad helder hebben wat er nog normaal (hoewel ongewenst) kinderlijk gedrag is, en wat een signaal is van een mogelijk gebrekkige gewetensontwikkeling, zodat er zo nodig op dat laatste punt kan worden bijgestuurd/ingegrepen.

En ik zou dat geheel in eigen hand houden (als het financieel enigszins kan) en niet naar iets als een ouder-kindteam gaan, want straks ligt er ineens een melding bij Veilig Thuis. En daar zijn de wachtlijsten wel erg lang, maar je zal toch zien dat ze daar op enig moment ook aan je hoofd gaan zeuren. En aangezien ze daar vziw niets te bieden hebben dat je niet ook zelf kan regelen, kan je dat missen als kiespijn.

Nou dat is dus waar ik ook bang voor ben. Ik heb al wel eens op het punt gestaan om bv het CJG te bellen om zo'n opvoedvraag te bespreken. Maar dan ben ik zo bang dat er ergens een dossier ontstaat en dat we dan ineens een probleemgezin zijn etc. 

Maar ik weet ook niet zo goed waar je los van het CJG dit soort dingen kunt bespreken. Op zich hebben we wel de financiële mogelijkheden om zelf hulp in te schakelen, maar ik weet niet goed wat voor soort hulp. 

Zebra04 schreef op 07-12-2023 om 13:45:

Mijn tip is om er toch wat mee te doen, nu hij nog jong genoeg is. Ik herken best wat van jouw omschrijving in mijn zoon (hoewel hij gelukkig nog nooit met de politie in aanraking is geweest). Zoon is inmiddels 15, en staat op dit moment totaal niet open voor hulp, in welke zin dan ook.
Ik heb het steeds voor me uitgeschoven, het ging ook vaak met ups en downs, dus ik dacht: komt vast goed. En sommige dingen kwamen ook goed maar hij blijft soms bijzonder in gedrag, en lijkt een hoop frustraties te hebben.
Ik heb nu af en toe spijt dat ik op jongere leeftijd niet om hulp heb gevraagd (iets van coaching oid)

Dank je wel voor je reactie. Wij hebben gisteren besloten inderdaad iets van hulp te gaan zoeken.

Gisteren was er weer iets gebeurd. Hij heeft het uit zichzelf verteld en had er ook veel spijt van. Heeft vandaag ook excuses gemaakt aan de betrokkenen op school. Hij was echt wel overstuur, huilde dat hij een fout mens was. Een kind had tegen hem gezegd dat hij raar was. Daarop had hij gezegd dat zij lelijk was. En iemand anders had zich er toen mee bemoeid en die had hij geschopt uit boosheid. 

Maar ja, dit is weer het zoveelste incident. Hij kwam er zelf mee dat er op school een mevrouw is met wie je kunt praten als je dingen moeilijk vindt. Volgens mij is het een maatschappelijk werker of zo. Ik vroeg of hij misschien wilde dat we eens met haar gingen kennismaken, maar dat vond hij toch wel eng, omdat het ook op school is. Hij is bang dat iedereen er dan achter komt dat hij bij haar komt en dat ze hem dan als gek of dom beschouwen. 

Dus ik heb gezegd, dat ik ga zoeken naar iemand met wie we kunnen oefenen hoe je beter met elkaar om kunt gaan. En natuurlijk dat hij geen fout mens is, maar dat hij soms iets fout aanpakt. 

Hij moet volgend schooljaar ook naar de middelbare en ik wil gewoon heel graag dat hij dan stevig in zijn schoenen staat en niet vanaf het begin constant bij ruzies betrokken raakt, omdat hij niet weet hoe hij in situaties hoort te handelen.