Onterecht boos geworden op kind
Zijn jullie wel eens onterecht enorm uitgevallen tegen je kind? En hoe hebben jullie dit weer hersteld toen?
Ik heb me zojuist namelijk behoorlijk misdragen tegen mijn dochter. Ik had enigszins haast vanwege afspraken en zei dat ze op moest schieten en sneller moest eten (wat ze niet kan want ze heeft amper kiezen). Vervolgens stootte dochter ook nog per ongeluk een glas melk om en toen ze dat ze dat netjes wilde opruimen viel ook nog het pak hagelslag om dat open stond. Dochter bood gelijk haar excuses aan en zei dat het echt per ongeluk ging. Op de een of andere manier knapte er iets in mij en ben ik gigantisch tegen dochter uitgevallen waarbij ik dingen heb gezegd die ik niet meen. Dat ze altijd vreselijk traag is, dat ze niks kan, dat ze er altijd een puinhoop van maakt en, het allerergste, dat ze misbruik maakt van haar oogafwijking als excuus om te kunnen knoeien. Ik schreeuwen, dochter in tranen. Mijn man was nog boven op de badkamer maar is onmiddellijk naar benden gekomen, heeft dochter meegenomen naar die afspraken en mij opgedragen de zooi op te ruimen en mijn zonden te overdenken.
Op dit moment kan ik alleen maar huilen. Ik begrijp echt niet wat me bezielde en waar dit vandaan kwam opeens. Ik weet wel dat ik mijn dochter ontzettend slecht heb behandeld en dat ze dit niet verdiende. Maar ik heb geen idee hoe ik dit goed moet maken. Ja, mijn excuses aanbieden natuurlijk, maar voor mijn gevoel is dat niet genoeg. Alsof je iedereen zo kan behandelen als je daarna maar sorry zegt. Ik schaam me enorm voor mijn eigen gedrag en ben bang dat ik bij dochter in haar vertrouwen in mij iets heel erg beschadigd heb.
Julali, maar het kan toch ook zijn dat iemand het probleem zelf kan oplossen? Niet overal heb je hulp bij nodig. Jij gaat hulp nu indiceren op basis van een aanname: dit gaat vaker gebeuren en je hebt het niet in de hand. Het kan heel goed zijn dat het niet vaker gaat gebeuren en dat ze het wel goed in de hand heeft.
De huisarts zou ik alleen eventueel raadplegen als je zelf vermoedt dat er een hormonale kwestie is, andere pil, overgang etc.
Tsjor
Wat een gedram om naar een huisarts te gaan zeg werkelijk.... die gaat idd na 1x echt geen grote stappen ondernemen voor TO.
Huisarts zal een luisterend oor bieden, tips geven en zeggen bij een volgende escalatie terug te komen.
Echt, we zijn allemaal maar mens en we doen allemaal wel eens iets wat over de schreef gaat.
Daarnaast ben ik het wederom eens met Diyer dat het hebben over zware schade toebrengen aan kind en kindermishandeling te noemen te ver gaat.
Als ik mijn kind dus een keer stevig bij z'n arm vast pak en duidelijk toespreekt om iets duidelijk te maken (gedrag wat ik niet wil hebben bijv) mishandel ik dan ook meteen?
TO geniet van jullie vakantie en neem daar de tijd weer tot elkaar te komen! 
Julali schreef op 16-08-2021 om 07:36:
[..]
Nee, natuurijk niet. Wat denk je nou zelf dat de huisarts doet in zo'n geval? Ik denk doorverwijzen naar een therapeut die hierin gespecialiseerd is. TO is echt de enige niet.
De huisarts doet hier niks aan en in het ergste geval doet hij een melding bij veilig thuis. Daar is ze niks mee geholpen.
Zoals ik eerder al schreef had ik als kind wel woede uitbarstingen om hele kleine dingen, achteraf opgestapelde frustratie die ik niet kon uiten. Vanaf mijn zestiende is het nog maar een keer gebeurd toen ik rond de twintig was. Ik ben nu 38. Als ik wist dat het de komende achttien jaar goed gaat teken ik ervoor.
Hormonaal ben ik erg stabiel. Ik heb een koperspiraal en heb nooit last van mijn menstruatie/cyclus en heb dat ook nooit gehad. Dus ik denk niet dat het daar aan ligt.
Als dit vaker gaat gebeuren of dat ik het gevoel heb dat het bijna gebeurt zal ik zeker een afspraak maken bij de huisarts . Maar eerst ga ik het zelf proberen om te werken aan mezelf en mijn acceptatie van dochters ogen en gebit. En natuurlijk de band met mijn kind herstellen.
Krullen-bol schreef op 16-08-2021 om 10:25:
Wat een gedram om naar een huisarts te gaan zeg werkelijk.... die gaat idd na 1x echt geen grote stappen ondernemen voor TO.
Huisarts zal een luisterend oor bieden, tips geven en zeggen bij een volgende escalatie terug te komen.
Echt, we zijn allemaal maar mens en we doen allemaal wel eens iets wat over de schreef gaat.
Daarnaast ben ik het wederom eens met Diyer dat het hebben over zware schade toebrengen aan kind en kindermishandeling te noemen te ver gaat.
Als ik mijn kind dus een keer stevig bij z'n arm vast pak en duidelijk toespreekt om iets duidelijk te maken (gedrag wat ik niet wil hebben bijv) mishandel ik dan ook meteen?
TO geniet van jullie vakantie en neem daar de tijd weer tot elkaar te komen!
Helemaal mee eens, shit happens, ze weet dat ze fout zit.
Ik dram niet. Ik krijg reacties op mijn advies om naar de huisarts te gaan en daarop probeer ik te verduidelijken waarom ik zeg wat ik zeg. Ik vind de toon erg vervelend van de reacties die ik krijg. Ik denk niet dat TO hierbij gebaat is.
Ik hoop alleen maar dat zij zichzelf in de hand kan houden voortaan, want hoe je het ook wendt of keert, dit is schadelijk voor een kind. Zelfs één zo'n uitbarsting kan al zoveel doen met een kind haar zelfvertrouwen en zelfbeeld. Dit zijn vormende jaren.
Sterkte TO, ik hoop dat je met jezelf aan de slag gaat, of dat nu met professionele hulp is, of zelfstandig, dat moet je uiteraard zelf inschatten wat het beste voor je is.
Al heeft je man hier ook iets over te zeggen lijkt me, wat vindt hij? Het kan ook nog zijn dat je man met iemand wil praten hierover? Of vindt hij dit niet nodig?
Julali schreef op 16-08-2021 om 09:48:
[..]
Lees de tweede zin. Psychische mishandeling bestaat uit een aantal dingen, waaronder het maken van denigrerende kwetsbare opmerkingen naar het kind zelf. Ik denk niet dat we er een discussie over hoeven te voeren dat dit is gebeurd.
Of het vaker gaat gebeuren weten we niet...
Je negeert voor het gemak wat daarop volgt: dat het chronisch en escalerend is. Dat is hier absoluut niet het geval!
MamaE, mijn complimenten over je zelfreflectie. Nu in liefde en rust verder. Fijne vakantie!
Mishandeling is dan misschien niet de beste term voor wat er aan de hand is. Mijn excuses. Ik denk dat geestelijk geweld het beter omschrijft:
Geestelijk geweld is niet lichamelijk, dus slaan valt daar niet onder. Met geestelijk geweld beperk je iemand in zijn vrijheid, ontwikkeling en zelfontplooiing.
Met onderstaande voorbeelden wordt het vast wat duidelijker:
- Iemands lichaam, houding of figuur beledigen of belachelijk maken;
- Iemands persoonlijke activiteiten niet accepteren;
- Iemand negatieve kritiek geven op alles wat hij of zij doet, denkt of zegt en de ander vernederen en beschuldigen. Bijvoorbeeld zeggen dat die persoon waardeloos, dom en gek is;
Julali schreef op 16-08-2021 om 10:39:
Ik dram niet. Ik krijg reacties op mijn advies om naar de huisarts te gaan en daarop probeer ik te verduidelijken waarom ik zeg wat ik zeg. Ik vind de toon erg vervelend van de reacties die ik krijg. Ik denk niet dat TO hierbij gebaat is.
Je dramt wél, enorm zelfs en niet alleen hier, je hebt het zelf alleen nooit door! Als je de toon op jouw reacties vervelend vindt, kun je eens nagaan hoe vervelend jouw reacties vaak overkomen bij anderen, het is nou niet dat het je nooit wordt verteld. Misschien zou je zelf eens wat vaker in die spiegel kunnen kijken die je anderen vaak denkt voor te houden. Je hebt een enorme tunnelvisie en ook daar valt nog heel veel in te leren!
Het lijkt nu een beetje spijkers op laag water zoeken hoor. Het is gebeurd en klaar! To weet het en gaat al door het stof. Ja het is verkeerd maar kom op alsof wij nooit eens een uitbarsting hebben. Niet leuk voor kind maar het moet ook geen ellenlang verhaal worden met excuses en tranen hoor. Beetje harde huid kweken voor kind is ook niet verkeerd in de maatschappij waar wij in leven. Naar mijn idee heeft de moeder hier al meer gedaan dan nodig is. Ze is ook maar eens mens. Kinderen zijn flexibel en het is gerust niet zo dat het kind en moeder meteen bij psychiater of wat dan ook moeten aanschuiven!
Nose schreef op 16-08-2021 om 11:05:
Het lijkt nu een beetje spijkers op laag water zoeken hoor. Het is gebeurd en klaar! To weet het en gaat al door het stof. Ja het is verkeerd maar kom op alsof wij nooit eens een uitbarsting hebben. Niet leuk voor kind maar het moet ook geen ellenlang verhaal worden met excuses en tranen hoor. Beetje harde huid kweken voor kind is ook niet verkeerd in de maatschappij waar wij in leven. Naar mijn idee heeft de moeder hier al meer gedaan dan nodig is. Ze is ook maar eens mens. Kinderen zijn flexibel en het is gerust niet zo dat het kind en moeder meteen bij psychiater of wat dan ook moeten aanschuiven!
Ik wil mezelf niet opwerpen als heilige, maar het klopt niet wat je zegt. Ik heb nog nooit een uitbarsting gehad, waarbij ik mijn kind met de grond gelijk maakte.
En ik ben ervan overtuigd dat dit niet goed is voor een kind en dat we als ouders niet op deze manier moeten proberen om een harde huid te kweken bij onze kinderen 
Dit is niet bedoeld om het TO in te wrijven, want ik vind het bewonderenswaardig hoe goed ze reflecteert op zichzelf en haar eigen gedrag, maar laten we het alsjeblieft niet gaan goedpraten, of zelfs doen alsof dit soort gedrag wenselijk is.
Ik denk dat To zelf zo geschrokken is van haar eigen reactie dat dit niet zo maar nog een keer gaat gebeuren. Ze weet dat ze fout zat. Zwaar overdreven om te zeggen dat ze naar de huisarts moet. Onnodig en misselijk om iemand nog een groter schuldgevoel aan te praten dan ze al heeft.
Ik zeg ook niet dat iedereen het heeft gehad maar ik vind het zwaar overtrokken hoe er gereageerd word. Als dergelijk gedrag heel vaak voorkomt vind ik het een ander verhaal. Dit vind ik niet van toepassing op deze situatie. Je kan jezelf ook gek maken en schuldig praten. Het helpt helemaal niemand op dit moment om door te gaan en het helpt dochter ook niet om continu er over te blijven praten.
Ze kan nu eenmaal niet meer doen dan ze tot nu toe heeft gedaan. En hulp zoeken voor dit is voor nu echt te ver gezocht.
watertoren schreef op 16-08-2021 om 11:15:
Ik denk dat To zelf zo geschrokken is van haar eigen reactie dat dit niet zo maar nog een keer gaat gebeuren. Ze weet dat ze fout zat. Zwaar overdreven om te zeggen dat ze naar de huisarts moet. Onnodig en misselijk om iemand nog een groter schuldgevoel aan te praten dan ze al heeft.
Zo verschrikkelijk is het toch niet om naar je huisarts te gaan? Het laatste wat ik wil is TO een schuldgevoel aanpraten, ik hoop dat ze de hulp krijgt die ze op dit punt nodig heeft om verdere escalaties in de toekomst te voorkomen.
To ik weet niet of je nog mee leest maar er zijn echt wel meer moeders hoor die niet perfect zijn. Ik heb ooit omdat ik zo boos was op mijn man een pak pasta op de grond gesmeten uit kwaadheid en ja daar was mijn kind ook bij mij. Misschien niet helemaal te vergelijken met jouw verhaal maar ik denk dat je meer hebt aan eerlijke verhalen dan een hoop geneuzel over hulp moeten zoeken. En als mijn kinderen weleens door gaan met discussiëren of wat dan ook en ik ben er klaar mee omdat ik moe ben of wat dan ook dan zeg ik weleens: nu je kop dicht en anders donder je maar op naar je kamer. En door dit eerlijk neer te zetten krijg ik vast de moeder maffia over me heen maar dat wij als moeders altijd maar overal om moeten denken en vooral onze bloedjes niet mogen kwetsen daar word ik kriebelig van.
