Onterecht boos geworden op kind
Zijn jullie wel eens onterecht enorm uitgevallen tegen je kind? En hoe hebben jullie dit weer hersteld toen?
Ik heb me zojuist namelijk behoorlijk misdragen tegen mijn dochter. Ik had enigszins haast vanwege afspraken en zei dat ze op moest schieten en sneller moest eten (wat ze niet kan want ze heeft amper kiezen). Vervolgens stootte dochter ook nog per ongeluk een glas melk om en toen ze dat ze dat netjes wilde opruimen viel ook nog het pak hagelslag om dat open stond. Dochter bood gelijk haar excuses aan en zei dat het echt per ongeluk ging. Op de een of andere manier knapte er iets in mij en ben ik gigantisch tegen dochter uitgevallen waarbij ik dingen heb gezegd die ik niet meen. Dat ze altijd vreselijk traag is, dat ze niks kan, dat ze er altijd een puinhoop van maakt en, het allerergste, dat ze misbruik maakt van haar oogafwijking als excuus om te kunnen knoeien. Ik schreeuwen, dochter in tranen. Mijn man was nog boven op de badkamer maar is onmiddellijk naar benden gekomen, heeft dochter meegenomen naar die afspraken en mij opgedragen de zooi op te ruimen en mijn zonden te overdenken.
Op dit moment kan ik alleen maar huilen. Ik begrijp echt niet wat me bezielde en waar dit vandaan kwam opeens. Ik weet wel dat ik mijn dochter ontzettend slecht heb behandeld en dat ze dit niet verdiende. Maar ik heb geen idee hoe ik dit goed moet maken. Ja, mijn excuses aanbieden natuurlijk, maar voor mijn gevoel is dat niet genoeg. Alsof je iedereen zo kan behandelen als je daarna maar sorry zegt. Ik schaam me enorm voor mijn eigen gedrag en ben bang dat ik bij dochter in haar vertrouwen in mij iets heel erg beschadigd heb.
Kindermishandeling of niet - ik denk niet dat een soort meta discussie daarover helpt.
Toch wil ik to wel een gedachte meegeven. Blijkbaar loopt je stressemmer zo vol, dat hij ineens overloopt. En dan niet zo maar - maar met een grote knal. Dat is voor niemand fijn. Ook als je nu op vakantie bent uitgerust, kan het zinvol voor jezelf zijn om eens te kijken waarom dat gebeurt en je er toch niets van merkt of er over praat.
Het leest echt alsof je wel vindt dat je je dochters ogen en mond accepteert, maar diep van binnen niet. ALs je dan maar altijd volhoudt dat het allemaal goed gaat en daar niet eens tegenover jezelf of je man eerlijk over bent, kun je heel wat spanning opbouwen. Misschien zijn er zo wel meer zaken waarvan je vindt dat je ze accepteert of het goed gaat, maar het diep van binnen niet zo is.
Probeer de komende tijd eens niet te laten zien hoe geweldig het gaat. Maar sta voor jezelf eens stil bij wat er niet goed gaat en hoe je hulp kunt krijgen om daarmee om te gaan.
Niet om je nu te laten veranderen in een soppend en huilend mens, maar om bezig te zijn met een echte verandering waar man en kind ook wel bij varen.
Diyer schreef op 16-08-2021 om 01:01:
veel plezier op vakantie!
En Julali, doe normaal. Woorden als kindermishandeling in de mond nemen en dat to zich morgen bij de huisarts dient te melden. Ik kan je als vpk vertellen wat die huisarts zal zeggen en dat sluit niet aan bij wat jij vindt dat er moet gebeuren.
Ben je bekend met échte kindermishandeling? Ga je schamen zeg om dat in 1 woord met het topic van to te noemen.
Het gaat er niet om wat ik ervan vind, het is de officiële definitie die past bij deze situatie. De definitie zoals vermeld op nji (nationaal jeugd instituut):
Ouders kunnen het kind regelmatig uitschelden, opzettelijk bang maken of vertellen dat het niet gewenst is. Psychische mishandeling kan ook bestaan uit kleinerende of denigrerende uitspraken naar het kind zelf of tegenover anderen, waar het kind bij is. Ten slotte vallen opsluiten en vastbinden van het kind onder psychische mishandeling. Psychische mishandeling kenmerkt zich door een chronisch, ernstig en escalerend patroon in de negatieve manier van omgaan met een kind.
Waarom mag het gedrag van TO niet bij de naam worden genoemd, waaronder dit soort gedrag valt?
Mijn advies om naar de huisarts te gaan is bedoeld als eerste stap richting professionele hulp. Ik denk dat dit erg gewenst is in deze situatie, om escalaties in de toekomst te voorkomen.
Julali schreef op 16-08-2021 om 07:22:
[..]
Het gaat er niet om wat ik ervan vind, het is de officiële definitie die past bij deze situatie. De definitie zoals vermeld op nji (nationaal jeugd instituut):
Ouders kunnen het kind regelmatig uitschelden, opzettelijk bang maken of vertellen dat het niet gewenst is. Psychische mishandeling kan ook bestaan uit kleinerende of denigrerende uitspraken naar het kind zelf of tegenover anderen, waar het kind bij is. Ten slotte vallen opsluiten en vastbinden van het kind onder psychische mishandeling. Psychische mishandeling kenmerkt zich door een chronisch, ernstig en escalerend patroon in de negatieve manier van omgaan met een kind.
Waarom mag het gedrag van TO niet bij de naam worden genoemd, waaronder dit soort gedrag valt?
Mijn advies om naar de huisarts te gaan is bedoeld als eerste stap richting professionele hulp. Ik denk dat dit erg gewenst is in deze situatie, om escalaties in de toekomst te voorkomen.
En wat moet de huisarts doen dan? Foei zeggen ofzo?
TO weet dat ze fout zit maar om er nou maar meteen een label op te plakken vind ik niet helemaal terecht.
BlueHeart schreef op 16-08-2021 om 07:31:
[..]
En wat moet de huisarts doen dan? Foei zeggen ofzo?
TO weet dat ze fout zit maar om er nou maar meteen een label op te plakken vind ik niet helemaal terecht.
Nee, natuurijk niet. Wat denk je nou zelf dat de huisarts doet in zo'n geval? Ik denk doorverwijzen naar een therapeut die hierin gespecialiseerd is. TO is echt de enige niet.
Mijn gedrag was fout, heel erg fout. Dat weet ik. Als dit structureel zou gebeuren zou het wel mishandeling zijn. Misschien nu ook wel. Dat weet ik niet. Het klinkt heel zwaar en ik plak dat label niet graag op mezelf. Ik denk dat het aan mijn dochter is om te bepalen of ze dat vindt maar ik ga die vraag niet letterlijk stellen aan een kind van zes.
Ik zag mijn uitbarsting ook totaal niet aankomen, het gebeurde opeens en ik schrok er zelf ook enorm van. Alsof die emmer als door een tsunami overliep.
Wat biebel zegt over echt eerlijk zijn naar mezelf is wel waar. Ik ga er aan werken en mijn best doen om mezelf daar meer ruimte voor te geven.
Wat diyer zegt over dat je soms je kunt storen aan iemands aandoening en de gevolgen daarvan klopt op zich ook, maar mijn boosheid richtte zich in deze situatie niet op de ogen van dochter maar op dochter zelf en dat is wel een wezenlijk verschil naar mijn mening. Want ik deed alsof ze er wat aan kon doen, alsof ze het bewust deed.
En als dochter dan, zoals gistermorgen, tussen ons in in bed kruipt en ik kijk naar ons prachtige lieve meisje, dan overvalt me een gevoel van intense liefde en weet ik ook weer dat ik alles heb om dankbaar voor te zijn. En ik zal de komende tijd echt aan de slag gaan om dat te behouden, te blijven zien en mezelf te beheersen als mijn emmer even overloopt.
Ik zag mijn uitbarsting ook totaal niet aankomen, het gebeurde opeens en ik schrok er zelf ook enorm van. Alsof die emmer als door een tsunami overliep.
Dit is toch juist een reden om hulp te zoeken? Want als dit 1x kan gebeuren zonder dat je het aan zag komen, dan kan het nog een keer gebeuren. Het lijkt alsof je er zelf totaal geen invloed op hebt?
Heb je zoiets al eens eerder meegemaakt in een andere situatie?
Sta je onder grote druk? Heb je veel stress in je leven? Hoe kan het dat die tsunami ontstond? Zijn er mogelijkheden om je leven aan te passen?
Ga lekker van je vakantie genieten en laat de mensen hier hun discussie over definities in rondjes draaien. Alles is gezegd, jij hebt je bloot gegeven, bent door het stof gegaan, hebt bevestigd gekregen wat je al dacht, maar kunt niks veranderen aan wat gebeurd is. Je kunt alleen zorgen dat het niet meer gebeurt en nadenken over de impact die je dochters oog- en gebitsafwijking op jou heeft.
Rhonda schreef op 16-08-2021 om 08:39:
Ga lekker van je vakantie genieten en laat de mensen hier hun discussie over definities in rondjes draaien. Alles is gezegd, jij hebt je bloot gegeven, bent door het stof gegaan, hebt bevestigd gekregen wat je al dacht, maar kunt niks veranderen aan wat gebeurd is. Je kunt alleen zorgen dat het niet meer gebeurt en nadenken over de impact die je dochters oog- en gebitsafwijking op jou heeft.
Het is onduidelijk of ze kan zorgen dat het niet meer gebeurt in de toekomst. Het begon zo plotseling, als een tsunami. Ze had er geen controle over, dus dat zal ze de volgende keer hoogstwaarschijnlijk ook niet hebben als ze nu haar kop in het zand steekt.
Wat is er zo erg aan hulp zoeken? Zo'n uitval komt meestal niet uit het niets en zolang de achterliggende oorzaken niet worden aangepakt, kan het weer gebeuren.
Even een hart onder de riem voor MamaE. Ik vind het heel knap zoals je hiermee omgaat. Je bent heel eerlijk, ziet het onder ogen, spaart jezelf niet, bent in staat te accepteren dat je dochter nu even afstand neemt en bereid aan jezelf te werken. Je hebt ook alle reden om trots op jezelf te zijn, vergeet dat niet! Geniet even lekker van je vakantie met je mooie gezin en kom tot rust.
Julali schreef op 16-08-2021 om 07:36:
[..]
Nee, natuurijk niet. Wat denk je nou zelf dat de huisarts doet in zo'n geval? Ik denk doorverwijzen naar een therapeut die hierin gespecialiseerd is. TO is echt de enige niet.
Stel dat er een doorverwijzing komt, ben je twee jaar verder. En een pot kan niks, behalve luisteren en de standaard tips geven als tot tien tellen, kijken of je stress kunt verminderen. Etc.
Je maakt er veel teveel van bij een to die schrijft dit nooit eerder te hebben meegemaakt. En zelfs al gebeurt dit 3 x per jaar, wordt dit nog steeds niet onder kindermishandeling geschaard. Een huisarts komt vele ergere dingen tegen.
oeii nee, zo val ik niet uit tegen mn kind nee.
Zeker belangrijk dat je sorry tegen haar zegt en haar duidelijk maakt dat het helemaal niet waar is wat je tegen haar zei. Nog belangrijker... zeg niet alleen sorry maar zorg dat het de volgende keer niet meer gebeurd. Probeer je daarin te beheersen. Ze gaat onzeker worden zo.
Julali schreef op 16-08-2021 om 07:22:
[..]
Het gaat er niet om wat ik ervan vind, het is de officiële definitie die past bij deze situatie. De definitie zoals vermeld op nji (nationaal jeugd instituut):
Ouders kunnen het kind regelmatig uitschelden, opzettelijk bang maken of vertellen dat het niet gewenst is. Psychische mishandeling kan ook bestaan uit kleinerende of denigrerende uitspraken naar het kind zelf of tegenover anderen, waar het kind bij is. Ten slotte vallen opsluiten en vastbinden van het kind onder psychische mishandeling. Psychische mishandeling kenmerkt zich door een chronisch, ernstig en escalerend patroon in de negatieve manier van omgaan met een kind.
Waarom mag het gedrag van TO niet bij de naam worden genoemd, waaronder dit soort gedrag valt?
Waarom? Omdat het niet regelmatig is! Dus houd je grote mond hier en gebruik geen labels die onjuist zijn en bied je excuses aan.
--- schreef op 16-08-2021 om 09:45:
[..]
Waarom? Omdat het niet regelmatig is! Dus houd je grote mond hier en gebruik geen labels die onjuist zijn en bied je excuses aan.
Lees de tweede zin. Psychische mishandeling bestaat uit een aantal dingen, waaronder het maken van denigrerende kwetsbare opmerkingen naar het kind zelf. Ik denk niet dat we er een discussie over hoeven te voeren dat dit is gebeurd.
Of het vaker gaat gebeuren weten we niet...
Julali schreef op 16-08-2021 om 09:48:
[..]
Lees de tweede zin. Psychische mishandeling bestaat uit een aantal dingen, waaronder het maken van denigrerende kwetsbare opmerkingen naar het kind zelf. Ik denk niet dat we er een discussie over hoeven te voeren dat dit is gebeurd.
Of het vaker gaat gebeuren weten we niet...
Nog een keer dan. Door maar te blijven hameren op kindermishandeling bereik je
A) een to in de verdediging. Ipv naar zichzelf kijken, zoekt ze of dit waar is
Er wordt een heel ander circus opgetuigd (voorheen zou AnneJ je hiervoor waarschuwen), waarin de focus niet meer ligt op hoe moeder haar dochters afwijking kan accepteren en haar eigen stress herkennen maar Op Het Voorkomen Van Mishandeling. Lees wat Diyer erover schrijft
En C), ze gaat alles wat ze voelt aan woede en verdriet nog meer verstoppen, want stel je voor dat iemand denkt dat ze nog een keer mishandelt.
Je helpt dus niet. MamaE heeft hulp nodig om haar stress te handelen, niet om er nog een etiketje bij te krijgen wat niet helpt. En dat doet niets af aan dat het echt niet goed was, wat er is gebeurd. Maar dat weet to zelf ook wel.
En daarom adviseer ik om contact op te nemen met haar huisarts, dat is een goede eerste stap om iets te doen aan haar probleem. Je kunt toch niet ontkennen dat er een probleem is?
