Onterecht boos geworden op kind
Zijn jullie wel eens onterecht enorm uitgevallen tegen je kind? En hoe hebben jullie dit weer hersteld toen?
Ik heb me zojuist namelijk behoorlijk misdragen tegen mijn dochter. Ik had enigszins haast vanwege afspraken en zei dat ze op moest schieten en sneller moest eten (wat ze niet kan want ze heeft amper kiezen). Vervolgens stootte dochter ook nog per ongeluk een glas melk om en toen ze dat ze dat netjes wilde opruimen viel ook nog het pak hagelslag om dat open stond. Dochter bood gelijk haar excuses aan en zei dat het echt per ongeluk ging. Op de een of andere manier knapte er iets in mij en ben ik gigantisch tegen dochter uitgevallen waarbij ik dingen heb gezegd die ik niet meen. Dat ze altijd vreselijk traag is, dat ze niks kan, dat ze er altijd een puinhoop van maakt en, het allerergste, dat ze misbruik maakt van haar oogafwijking als excuus om te kunnen knoeien. Ik schreeuwen, dochter in tranen. Mijn man was nog boven op de badkamer maar is onmiddellijk naar benden gekomen, heeft dochter meegenomen naar die afspraken en mij opgedragen de zooi op te ruimen en mijn zonden te overdenken.
Op dit moment kan ik alleen maar huilen. Ik begrijp echt niet wat me bezielde en waar dit vandaan kwam opeens. Ik weet wel dat ik mijn dochter ontzettend slecht heb behandeld en dat ze dit niet verdiende. Maar ik heb geen idee hoe ik dit goed moet maken. Ja, mijn excuses aanbieden natuurlijk, maar voor mijn gevoel is dat niet genoeg. Alsof je iedereen zo kan behandelen als je daarna maar sorry zegt. Ik schaam me enorm voor mijn eigen gedrag en ben bang dat ik bij dochter in haar vertrouwen in mij iets heel erg beschadigd heb.
Ik lees nog steeds alleen maar ‘perfectionisme’ in je hele post.
Pak dat bij jezelf aan (lees: zie het als een mooie eigenschap met valkuilen en keerzijdes) en je kunt een mooi voorbeeld zijn voor je perfectionistische dochter.
Je kunt dit luchtig en positief opnemen: waarom naar voor haar? (Zoals iemand schreef) Niet naar, maar leerzaam. En zo goed dat ze het onmiddellijk thuis aankaart. En verder zie post TrefleQ.
En voor mij was ‘thuis’ altijd ‘thuis’. Mijn maakt het niet uit waar een kind zijn ei kwijt kan. Voor mijn part bij de buurman.
Ook als daar een vertrouwensissue onder zit. Want ook dat hoort bij het echte leven en opgroeien. Mensen zijn niet altijd evenveel te vertrouwen en dat is ook niet iets vaststaands. Het wisselt, fluctueert.
Nee, niet altijd leuk. Wel echt.
Verder kozen kinderen hier altijd hun vertrouwenspersoon. Vaak waren vader en ik dat samen, en soms was het er 1 en dat wisselde regelmatig.
TrefleQ schreef op 01-10-2021 om 11:41:
Hoe je haar vertouwen kunt herstellen? Daar ben je al mee begonnen volgens mij.
Ik zou denken in dit geval: naar haar luisteren, begrip tonen voor het feit dat ze net als de anderen wil zijn, haar vragen hoe je haar nú kunt helpen: jullie informeren de juf of doet ze dat liever zelf? En zo ja, kun je haar daar mee helpen? Of doen jullie het samen? Voor schooltijd of via de mail?
Zo voelt ze zich gehoord, serieus genomen en gesteund. Daardoor voelt ze zich veilig en krijgt ze mogelijk weer wat meer vetrouwen.
Ze heeft zelf op school meteen toen ze merkte dat ze het niet zag dat aangegeven bij de juf. Wat ik echt heel goed van haar vindt en dat heb ik ook gezegd. Ze is toen ook direct gewisseld met een ander kindje.
Het is meer dat ik het stom van onszelf vond dat we daar niet bij na hadden gedacht om op school even te vragen haar niet achteraan te zetten.
Ze hoeft van mij echt niet perfect te zijn. En ik ook niet. Dat lukt toch niet. Maar ik wil wel dat ze zich veilig voelt om dingen te vertellen, ook aan mij. Tuurlijk mag ze zelf kiezen naar wie ze toe gaat als er wat is, maar als angst voor boosheid de reden is om iemand niet in vertrouwen te nemen vind ik dat ik daar aan moet werken. Maar goed, ik ben gisteren niet boos geworden dus dat is alweer één positieve ervaring.
MamaE schreef op 01-10-2021 om 11:29:Ik snap dat ze zich op dit vlak toch veiliger voelt bij papa maar tegelijkertijd wil ik heel graag dat ze zich bij mij ook weer veilig voelt. Want het deed me wel wat en ik wil gewoon laten zien dat ik wel normaal kan reageren. Maar als ik heel eerlijk ben, ligt dat stukje bij mezelf en niet bij mijn dochter.
Zo te lezen doe je het zo goed als nu kan. Je hebt verder dan dat geen invloed op hoe snel of langzaam het vertrouwen herstelt. Je dochter trouwens ook niet. Haar veiligheid te blijven bieden is wat jij kan doen en dat doe je. Het is fijn voor je dochter dat als ze zich niet veilig bij jou voelt hiermee, dat ze dan én bij haar vader terecht kan én dat haar moeder dat oké vindt. Dat laatste lijkt me best heel lastig voor je, omdat je zo graag wil dat ze zich bij jou net zo veilig voelt. Dat kun je niet ‘afdwingen’ door maar heel erg goed je best te doen. Het heeft tijd en fijne ervaringen met jou nodig en misschien blijft dit toch altijd net iets gemakkelijker met haar vader, ook als ze niet meer bang is dat jij boos wordt. Dat mag en gelukkig heeft ze twee fijne ouders en kan ze kiezen wat ze primair met wie deelt.
Ik vind het trouwens heel mooi hoe open je je ervaringen en twijfels hier deelt, daar spreekt zoveel zorg en liefde voor je dochter uit.
Ik weet niet exact natuurlijk wat je tegen je dochter hebt gezegd, en ook even geen tijd om alles terug te lezen.
Zelf ben ik opgegroeid met een moeder die zeer gemene dingen riep, we konden nooit iets goed doen in haar ogen. Ze heeft me echter nooit met een vinger aangeraakt. Maar wat ze zei in zo’n schreeuwbui van haar, dat voelde als emotioneel geslagen worden. Kinderen kunnen een heel goed geheugen hebben en wat er in je jeugd tegen je gezegd wordt , zowel positieve als negatieve dingen (zeker door je ouders/opvoeders) kan een zeer diepe impact hebben.
Ik ben nu bijna 40 , en hoor nog steeds af en toe de schreeuwerige stem van mijn moeder, en het heeft lang geduurd voordat ik andere volwassenen vertrouwde. Als iemand maar een klein beetje z’n stem verhefte , voelde ik me zeer klein worden en kroop ik m’n schulp.
Ik zal niet zeggen dat ik liever lichamelijk mishandeld , maar ik had met liefde af en toe een tik gehad, in plaats van kwetsende opmerkingen naar m’n hoofd als kind, van de persoon waar je je veilig bij zou moeten voelen. Want ik durfde op een gegeven moment niets meer te vragen of zeggen aan mijn moeder. Het ene moment kon ze boos reageren en het volgende moment reageerde ze vrolijk in een soortgelijke situatie. Ik wist niet wat ik aan mijn moeder had en ging dus ook altijd naar mijn vader, die wel stabiel was qua reageren. Mijn moeder had echt een zeer kort lontje en kon om elke scheet helemaal uit haar plaat gaan. En het volgende moment zat ze lachend en gierend met ons te dollen.
Ik had graag gehad dat mijn moeder haar verantwoordelijkheid had genomen en had geleerd zich te beheersen. Loop naar buiten, tel van mijn part tot 100 maar reageer je frustraties niet af open kind!
Sterkte.
Ik denk dat het misschien zelfs positief heeft uitgepakt voor dochter dat jullie dit niet voorbesproken hebben op school. Ja, daardoor kwam zo voor een probleem te staan. Maar ook; dat heeft ze vlot zelf opgelost en de juf reageerde goed. En toen kreeg ze ook nog begrip en steun thuis. Daar zal ze meer zelfvertrouwen én vertrouwen in anderen van hebben gekregen dan wanneer ze niet achteraan was gezet.
Je krijgt geen zelfvertrouwen doordat alles altijd goed gaat, maar juist door te ervaren dat je met tegenslag kunt omgaan en dat er dan mensen zijn die je steunen.
Hélemaal eens met Meesje!
Meesje schreef op 01-10-2021 om 14:29:
Ik denk dat het misschien zelfs positief heeft uitgepakt voor dochter dat jullie dit niet voorbesproken hebben op school. Ja, daardoor kwam zo voor een probleem te staan. Maar ook; dat heeft ze vlot zelf opgelost en de juf reageerde goed. En toen kreeg ze ook nog begrip en steun thuis. Daar zal ze meer zelfvertrouwen én vertrouwen in anderen van hebben gekregen dan wanneer ze niet achteraan was gezet.
Je krijgt geen zelfvertrouwen doordat alles altijd goed gaat, maar juist door te ervaren dat je met tegenslag kunt omgaan en dat er dan mensen zijn die je steunen.
Ik denk dat je hier wel eens ontzettend gelijk in kunt hebben. Ik ben ook echt wel heel trots op haar dat ze het meteen zelf aangaf bij de juf, ook al raakte ze even in paniek en waren er even wat tranen. Dat er begrip was en er meteen een oplossing werd gezocht is natuurlijk ook een positieve ervaring die haar het vertrouwen geeft dat mensen niet zomaar boos worden en dat het gewoon kan zeggen als er wat is.
Overigens staat mijn dochter over het algemeen sterk in haar schoenen. Ze ligt goed in de groep op school en heeft voldoende zelfvertrouwen, maar soms heeft ze ook wel even haar lastige momenten. Dat stukje 'niet anders willen zijn', ook al is dat op sommige punten wel een beetje zo.
Pinokkio schreef op 01-10-2021 om 12:17:
Ik lees nog steeds alleen maar ‘perfectionisme’ in je hele post.
Pak dat bij jezelf aan (lees: zie het als een mooie eigenschap met valkuilen en keerzijdes) en je kunt een mooi voorbeeld zijn voor je perfectionistische dochter.
Je kunt dit luchtig en positief opnemen: waarom naar voor haar? (Zoals iemand schreef) Niet naar, maar leerzaam. En zo goed dat ze het onmiddellijk thuis aankaart. En verder zie post TrefleQ.
En voor mij was ‘thuis’ altijd ‘thuis’. Mijn maakt het niet uit waar een kind zijn ei kwijt kan. Voor mijn part bij de buurman.
Ook als daar een vertrouwensissue onder zit. Want ook dat hoort bij het echte leven en opgroeien. Mensen zijn niet altijd evenveel te vertrouwen en dat is ook niet iets vaststaands. Het wisselt, fluctueert.
Nee, niet altijd leuk. Wel echt.
Verder kozen kinderen hier altijd hun vertrouwenspersoon. Vaak waren vader en ik dat samen, en soms was het er 1 en dat wisselde regelmatig.
Je ouders zou je toch wel moeten vertrouwen? Of vind je het echt prima als een kind onveilig opgroeit in een huis waar ze niet op de ouders kan rekenen?
Hiernaar is ontzettend veel onderzoek gedaan en een onbetrouwbare ouder is wel degelijk schadelijk voor een kind en niet iets wat erbij hoort.
Caramelzeezoutchocola schreef op 01-10-2021 om 13:00:
Ik weet niet exact natuurlijk wat je tegen je dochter hebt gezegd, en ook even geen tijd om alles terug te lezen.
Zelf ben ik opgegroeid met een moeder die zeer gemene dingen riep, we konden nooit iets goed doen in haar ogen. Ze heeft me echter nooit met een vinger aangeraakt. Maar wat ze zei in zo’n schreeuwbui van haar, dat voelde als emotioneel geslagen worden. Kinderen kunnen een heel goed geheugen hebben en wat er in je jeugd tegen je gezegd wordt , zowel positieve als negatieve dingen (zeker door je ouders/opvoeders) kan een zeer diepe impact hebben.
Ik ben nu bijna 40 , en hoor nog steeds af en toe de schreeuwerige stem van mijn moeder, en het heeft lang geduurd voordat ik andere volwassenen vertrouwde. Als iemand maar een klein beetje z’n stem verhefte , voelde ik me zeer klein worden en kroop ik m’n schulp.
Ik zal niet zeggen dat ik liever lichamelijk mishandeld , maar ik had met liefde af en toe een tik gehad, in plaats van kwetsende opmerkingen naar m’n hoofd als kind, van de persoon waar je je veilig bij zou moeten voelen. Want ik durfde op een gegeven moment niets meer te vragen of zeggen aan mijn moeder. Het ene moment kon ze boos reageren en het volgende moment reageerde ze vrolijk in een soortgelijke situatie. Ik wist niet wat ik aan mijn moeder had en ging dus ook altijd naar mijn vader, die wel stabiel was qua reageren. Mijn moeder had echt een zeer kort lontje en kon om elke scheet helemaal uit haar plaat gaan. En het volgende moment zat ze lachend en gierend met ons te dollen.
Ik had graag gehad dat mijn moeder haar verantwoordelijkheid had genomen en had geleerd zich te beheersen. Loop naar buiten, tel van mijn part tot 100 maar reageer je frustraties niet af open kind!
Sterkte.
Ik ben ook van mening dat je er veel en veel te veel gewicht aan hangt. Je kind loopt deuken en deukjes op en herstelt zich. Je kind kan ook voorkeuren hebben voor de ene dan wel de andere ouder, naar gelang het onderwerp en omstandigheden. Ik krijg het gevoel dat je het heel persoonlijk maakt. Jouw kind zou niet bezig moeten zijn met jouw gevoelens van falen, tekort doen etc.
Probeer er gewoon te staan, stevig, en niet zo onzeker. Zie het niet als een persoonlijk falen, gun je kind de leerervaring om het met beide ouders te kunnen bespreken op het moment dat ze liever de een danwel de ander heeft. Het is toch juist mooi dat ze het met je man bespreekt? Het is een goede zaak dat je kind de persoon kiest die op dat moment vertrouwt voelt. Dat is een kracht, iemand kiezen waar het verhaal voor haar op dat moment waarschijnlijk goed kan landen. Maar dan nog, het kan ook complete willekeur zijn, omdat ze er net aan dacht op het moment dat ze in de ruimte was met haar vader.
Nogmaals, werk aan je zelfzekerheid to. Want dat rammelt best wel. Er bestaat ook zoiets als hypersensitief. En weet je wat er gebeurt als je veel te sterk gefocust bent op een ander? Dan ga je vaak over eigen grenzen heen, waardoor je emmertje ongemerkt volraakt en je in een boze bui er ineens vanalles uitflapt. Als je meer tefal kweekt, zul je minder snel op je tenen hoeven lopen.
Deze tip geef ik overigens ook aan mezelf. Minder hard proberen het juiste te doen en te zijn (en voor jou om meer vertrouwen te hebben in je kind).
Ik vind het vooral raar dat ze achter in de klas gezet wordt, als ze duidelijk een afgeplakt oog heeft. De juf kan zelf ook verzinnen dat dat niet handig is.
En verder zou ik proberen om niet te veel te analyseren.
Dochter werd op woensdag achterin gezet. Toen was haar oog niet afgeplakt, dat hoeft niet meer elke dag. Op donderdag kwam ze erachter dat dit niet zo'n goed idee was. En de juf ook. Gelukkig werd het direct opgelost.
Wat jij zegt over onzekerheid Diyer, daar heb je wel een punt. Ik ben over het algemeen niet echt onzeker, maar op dit punt wel. Ik vind mezelf ook geen slechte moeder of zo, maar wat dit betreft heb ik een paar weken geleden echt wel even behoorlijk wat steken laten vallen en dat maakt me onzeker omdat ik niet nog meer fouten wil maken. Deukjes en krasjes, daar komt ze wel overheen, maar ik wil voorkomen dat het erger wordt. Ik denk dat ik misschien ook wel te snel verwacht dat alles weer koek en ei is voor mijn dochter. Dat ik te graag wil en misschien ook wel teveel lading er aan hang. Want ja, ze kon thuis haar verhaal kwijt en dat is heel fijn. Eigenlijk is het al heel wat dat ze het meteen vertelde. Ze praat niet graag over haar gevoelens. De laatste tijd lukt dat wel steeds beter, ik zie haar echt groeien en dat maakt me ook zeker wel trots.
