Lotgenoten gezocht voor als je kind(eren) misbruikt is/zijn

Als de ouders het niet geloven en ontkennen en ook weigeren hun kind seksueel op te voeden, zou ik die juridische stap zeker nemen. Anders leert hij het nooit en is de kans op herhaling groot. Want blijkbaar 'mag' het dan, het heeft immers geen gevolgen.
En hij heeft geen duidelijk beeld van wat er wel en niet kan in de omgang met andere kinderen.
Deze jongen verdient hulp en op vrijwillige basis gaat hij die duidelijk niet krijgen omdat zowel hij zelf als zijn ouders dat niet nodig vinden. Dat is het echter wel.
Op minderjarige leeftijd zijn de straffen nog gering. Als hij volwassen is, zijn de gevolgen veel groter.

Ginevra schreef op 27-09-2022 om 13:36:

[..]

Dat vind ik een heel ingewikkelde, wat je hier schrijft. Mijn ouders hebben, om precies die reden, altijd gedaan alsof het nauwelijks iets voorstelde. Ze wilden me geen trauma "aanpraten" en hebben aldus met goede bedoelingen veroorzaakt dat ik me dodelijk eenzaam heb gevoeld met mijn verdriet en pijn.

Er zal wel ergens een gulden middenweg zijn, en ik heb niet het juiste advies voor hoe het dan wél moet. Ik wil alleen meegeven: wat jou kennelijk had kunnen helpen, kan voor een ander schadelijk zijn.

In die zin kan ik me wel voorstellen dat het zinnig is om met andere ouders te praten, om die verschillende perspectieven te horen.

Dank je wel voor deze aanvulling, Ginevra. Ik zat al wel aan deze kant van de medaille te denken toen ik mijn post schreef. Dat is natuurlijk zéker ook niet hoe het moet gaan. 

Ons kind heeft onder druk van een iets ouder buurjongetje (onder 12) een aantal grensoverschrijdende dingen meegemaakt op 8-jarige leeftijd.  Ik heb melding gedaan bij politie en gesprekken gevoerd met de ouders van deze jongen, die er oprecht van leken te schrikken en me meermaals verzekerd hebben dat ze er mee aan de slag zouden gaan.  Wij gingen sowieso al verhuizen in die periode, dus we hebben het er toen bij gelaten omdat onze aandacht en energie toen vooral ging naar begeleiding voor ons eigen kind.  Achteraf gezien heb ik me wel nog afgevraagd of er in het algemeen belang niet nog wat betere opvolging had moeten zijn.

Ik had lang het idee dat een en ander permanent verwerkt was door mijn kind, maar zo werkt het helaas niet helemaal, want onlangs (jaren na de feiten) onder druk van andere externe factoren (pesten) was er weer een fase met extreme nachtmerries en herbelevingen.

In jullie geval, gezien de tijd tussen beide feiten, lijkt me dit een dader die al blijk heeft gegeven van recidive.  Dat in combinatie met ouders die hier niet mee aan de slag gaan, zou voor mij reden zijn om toch verder justitie in te schakelen.  De familiebanden lijken me toch al onherroepelijk beschadigd, gezien de houding van die ouders.  Ik weet niet wat de extra belasting op jullie kinderen zou zijn van de verhoren, want daar heb ik geen ervaring mee.  Hopelijk schrijft er nog iemand hier die jullie hierin wat meer kan adviseren.

Veel sterkte.

Ginevra schreef op 27-09-2022 om 13:36:

[..]

Dat vind ik een heel ingewikkelde, wat je hier schrijft. Mijn ouders hebben, om precies die reden, altijd gedaan alsof het nauwelijks iets voorstelde. Ze wilden me geen trauma "aanpraten" en hebben aldus met goede bedoelingen veroorzaakt dat ik me dodelijk eenzaam heb gevoeld met mijn verdriet en pijn.

Er zal wel ergens een gulden middenweg zijn, en ik heb niet het juiste advies voor hoe het dan wél moet. Ik wil alleen meegeven: wat jou kennelijk had kunnen helpen, kan voor een ander schadelijk zijn.

In die zin kan ik me wel voorstellen dat het zinnig is om met andere ouders te praten, om die verschillende perspectieven te horen.

Ik ken twee mensen die in hun jeugd (puberteit) misbruikt zijn. Eén binnen de familie en één door een buur. Zij hebben zich allebei heel beschadigd gevoeld door hun ouders die  niet voor ze zijn opgekomen, nauwelijks hebben opgetreden tegen de daders en het maar een beetje gladstreken als semi-wederkerig en min of meer vrijwillig, terwijl ze er gewoon keihard ingeluisd werden met cadeautjes en geld en smeekbeden en dreigementen. Ze hebben nog heel lang geworsteld met het gevoel 'het was eigenlijk ergens ook mijn eigen schuld'. 

Ik snap wel dat je als ouder niet óver je kind heen moet gaan met superlatieven hoe vreselijk het toch allemaal is en het er alsmaar inwrijven. Maar dat is wat anders dan wat je kind zelf zegt serieus nemen en je inspannen om te zorgen dat wangedrag passende consequenties krijgt. Zeker als ze nog jonger zijn hoeven ze daar ook niet steeds in te worden meegenomen. Maar ik denk dat het wel goed is dat je laat zien dat je 'het normale'  doet, namelijk duidelijk een grens trekken. Want dat zou ik toch in ieder geval wel aan mijn kind willen duidelijk maken en voorleven: het gedrag van de dader is níet de verantwoordelijkheid van het kind en als iemand stevig over je grens heen gaat, onderneem je daar passende actie op. 

Ik denk ook dat ik vooral wilde zeggen: luister écht goed naar je kinderen, naar wat zij ervaren hebben en voelen, en prober je eigen(zeer begrijpelijke) gevoel van afschuw daar een beetje buiten te houden. 

Dat is zo'n moeilijk evenwicht om te bewandelen als ouder.  We hebben gelukkig toen goede begeleiding gehad - zowel mijn kind individueel als ook wij als ouders.  Helaas is het nu de problematiek weer deels de kop opsteekt in de pubertijd veel lastiger om weer hulp te vinden (wachttijden). 

Gelukkig hebben we er wel altijd goed over kunnen praten.  Dus ik mag hopen dat onze aanpak ergens in het midden lag (geen beladenheid maar ook geen vergoelijking).  Wat ik wel moeilijk vond altijd is om af te wachten - tot kind met iets kwam.  Om open te staan maar niet te willen sturen of trekken.  Gelukkig gaat dit hier door de jaren heen steeds beter: kind kan er ook steeds beter over praten en ik heb wat meer rust gevonden dat kind zelf komt als het nodig is.

 

Ik heb veel aan de (Amerikaanse) site Mosac gehad. Mosac is de afkorting van mothers of sexually abused children. Degene achter de site, Mel Langston, heeft ook een boek geschreven met alle info over hoe te handelen als je ontdekt dat je kind seksueel misbruikt is. Je kunt het kopen via Amazon geloof ik. Er is ook een besloten Facebookpagina voor lotgenoten (je wordt toegelaten na een aantal vragen te beantwoorden, toen het mij niet snel genoeg ging heb ik Mel een mail gestuurd, dat werkte.) Sterkte!

Een hele moeilijke en uit de verhalen blijkt dat wat voor het ene slachtoffer werkt, juist verkeerd is voor het andere.

Ik kan jou, je man, jullie als gezin en de kinderen op zich (allemaal andere probleemsituaties zou ik denken omdat iedereen dingen anders ervaart) enkel veel steun toewensen en dat jullie dit trauma een plaats kunnen geven zodat iedereen toch nog (opnieuw) gelukkig is.

Ik heb hetzelfde meegemaakt, door meerdere personen op verschillende momenten in mijn leven. Meerder en minderjarige daders, stiefvader en een leiding van het tehuis waar ik zat. 

Heb het jaren voor me gehouden, het heeft me geschaad en gemaakt. Pas toen mijn ex het uit maakte na een aantal jaar en aangaf dat ik te gesloten was, flaptekst ik het er uit. Eigenlijk om de verkeerde reden en ik heb er nog steeds spijt van. 
Hij heeft mij gedwongen om mijn ouders in te lichten. Ik heb het ooit wel eens een soort van tegen mijn zusje verteld toen we jonger waren, of eigenlijk gevraagd of hij wel eens dingen bij haar deed. Naar mijn idee ontkende zij dat toen. 
Toen ik dus mijn verhaal moest doen kaam zij ook ineens met een bekentenis, waarvan ik nog altijd het vermoeden heb dat die gelogen is. 
Zij is toen aangifte gaan doen en ik moest ook een verklaring afleggen. 
Ik moest er dus weer helemaal doorheen en zij liep met een schadevergoeding weg. 
In de rechtbank zei hij niet te weten wat hem bezielde en wilde zijn excuses aanbieden. Ook zei hij tegen de rechter dat alleen mijn verklaring klopte. Ergens neig ik hem te geloven, omdat ik zelf het verhaal van mijn zusje niet plausibel vond. 

Het misbruik in het tehuis heb ik achter me gelaten. Heb later nog wel wat mensen opgezocht via Facebook. Een van de daders zit tegenwoordig bij de politie. Dat is best wel een naar idee. 

Ik ben iig blij dat ik zelf nog wel kan genieten van de liefde en aanrakingen. 

TO, je hebt het over grensoverschrijdend gedrag. Je hoeft verder natuurlijk niet in details te treden, maar voor mij is er wel een verschil tussen seksueel misbruik en grensoverschrijdend gedrag. 
Al vind ik wel dat beiden aangepakt moet worden. En zeker als de dader ruim minderjarig is, dan zou ik er werk van maken. Vaak zijn slachtoffers ook daders.

Ik heb hier wel ervaring mee met een van mijn dochters maar dat wil ik hier liever niet vertellen. Maar je mag me een PB sturen. Beetje vergelijkbaar verhaal als bij jullie. 
Daarnaast is mijn stiefdochter slachtoffer geworden van kinderporno. Foto’s zijn door haar biomoeder gemaakt. Ze was drie, sliep en weet daar helemaal niets van gelukkig. Mijn vriend en ik waren toen net samen (kenden elkaar al wel heel veel langer) en het heeft echt een stempel op onze relatie gedrukt. En heeft nog steeds veel invloed. 
Zo woonden we net samen en kwamen zijn kinderen fulltime bij ons wonen. Ik ben toen een tijdje primaire verzorger van ze geweest, mijn vriend werkte fulltime. Op mijn kinderen had het ook veel invloed. We konden daardoor ook niet samen blijven wonen, wat ook financieel een grote last werd. Uberhaupt heeft het bijna twee jaar geduurd voor er een veroordeling was. Moeder is eerst bij de forensische psychiatrie onderzocht en gediagnosticeerd. Hierdoor gedeeltelijk toerekeningsvatbaar verklaard.
Het heeft iig ontzettend veel energie gekost. Wat een emotionele rollercoaster.  

Mijn ervaring als moeder, buitenstaander en slachtoffer, is dat je de impact van het ene misbruik moeilijk kan vergelijken met het andere. Wat ik wèl zie, is dat het heel belangrijk is om als ouders naar je kind te luisteren. Vul niks in, laat ze zelf vertellen over wat het met ze doet. Neem ze serieus en handel daarnaar. En doe dat niet alleen, zoek hulp. Mijn kind had veel aan EMDR (kon overigens meteen terecht, ondanks wachtlijsten). Ook de aangifte, hoewel zwaar, heeft zeker geholpen. Het was een fijn team en ons kind heeft zich daar gehoord gevoeld. Iets dat ontzettend belangrijk is als je eigenwaarde, zelfvertrouwen en gevoel van veiligheid zo'n klap hebben gekregen. 

Wat het contact met familie betreft: misbruik maakt het onderlinge vertrouwen kapot. Niet alleen tussen de dader en het slachtoffer. Ook tussen iedereen die betrokken is en partij kiest. Da's waardeloos, maar geen enkele reden om milder te zijn naar de dader toe. De familieband die voor jullie kinderen het belangrijkste is, is namelijk die met jullie. En andersom. Wees er voor je kinderen. Zorg dat ze op je kunnen rekenen. Kom voor ze op. Dat betekent dat je de dader dus actief uit hun leven houdt. Jammer van de rest van de familie, maar je wil niet dat dit misbruik (ooit) tot een vertrouwensbreuk tussen jullie en je kinderen leidt omdat ze zich niet gehoord voelden.

ik heb niet alles gelezem, maar heb je al contact gehad met centrum seksueel geweld? Zij zijn het landelijk expertise centrum op seksueel geweld, kennen de procedures en het netwerk van zorg uitstekend. Ze kunnen advies geven en jullie doorverwijzen naar een lotgenotengroep.
Sterkte