Eerste communie maar niet echt gelovig?
Mijn zoon is 7 jaar en zit nu in groep 4, dus hij zou in Mei volgend jaar zijn eerste communie kunnen doen. Enige probleem is alleen dat ik/wij vrijwel nooit naar de kerk gaan. Maar het wordt wel een beetje verwacht, van de 17 kinderen in zijn klas doen er 11 hun communie hoor ik. Dus we twijfelen nou enigszins of we hem niet toch op moeten geven.
Zoon zelf ziet het helemaal zitten maar heeft volgens mij geen idee wat het inhoudt.
Meer ouders van 4e groepers die komend jaar hun eerste communie doen maar die zelf niet erg gelovig leven?
Ben zelf niet zo thuis in de materie want woon niet in het zuiden. Als je zoon het wilt en hij wordt er niet slechter van zou ik denken; waarom niet, lekker doen!
Het argument dat je het niet moet doen als je als ouder niet gelooft vind ik dan bijzonder, volgens deze redenering zouden ook maar zeer weinig mensen Kerst of Pasen mogen vieren.
Phoebe1982 schreef op 16-09-2022 om 14:51:
[..]
Ik ben het hier mee eens. (Ben zelf 7 jaar terug katholiek geworden, omdat ik dat wilde) Dit doe je i.m.o enkel voor het geloof. Om het maar te doen omdat de meesten het doen terwijl je niks hebt met het Katholisisme vind ik echt echt een beetje raar… Daar is het niet voor bedoeld
Dat jij dat als bekeerling zegt, begrijp ik wel. Maar ik ben opgegroeid als katholiek en heb het vooral ervaren als iets wat je nou eenmaal met je familie en sociale kring deelde. Wij hadden daar niet voor gekozen. Het was nou eenmaal zo. Als kind was ik er helemaal niet bewust mee bezig. Het was vanzelfsprekend in ons leven. Ook mijn ouders waren helemaal niet 'overtuigd' katholiek. Ze waren gelovig genoeg hoor, en we gingen destijds echt wel wekelijks naar de kerk, zo ging dat toen, maar heel diep ging het allemaal niet. Ook zij hadden het weer van hún ouders meegekregen. Ze stelden het gewoon niet ter discussie en gingen er in mee. Toen mijn broer en ik in onze middelbare schooltijd afhaakten, zijn ze zelf ook afgehaakt. Althans: ze gingen niet meer wekelijks naar de mis. Mijn moeder heeft nog wel jaren vrijwilligerswerk gedaan in de kerk. En atheïstisch zijn/waren ze ook niet. Maar beiden wil(d)(l)en ze ook geen kerkelijke begrafenis. Wel hebben we een diaken gevraagd de uitvaart van mijn moeder te leiden en dat was erg passend en mooi. Als je dat doet, wordt zoals je weet ook de naam van de overledene een aantal keren in een mis genoemd. En die kerkdiensten hebben we allemaal bezocht, samen met een aantal andere familieleden, die anders ook nooit naar de kerk gaan. Mijn vader heeft al uitgesproken dat hij dat ook zo wil.
Juist voor mensen die erin zijn opgegroeid is het vaak niet zo zwart-wit dat je er helemaal wel of helemaal niet in gelooft. Battle is waarschijnlijk geboren in een katholiek nest en heeft zijn kind gedoopt, omdat het logischer leek om dat wel te doen dan om het niet te doen. En nu staat hij voor de vraag: wat met de volgende mijlpaal?
Ik zeg: gooi eens een muntje op. Niet op de manier dat je dat muntje laat bepalen maar om je gevoel te peilen. Stel, je neemt als beslispunt: hij gaat de communie doen. Kop is ja, munt is nee. Je gooit het muntje op en het is munt: nee. Wat voel je dan? Voel je opluchting, 'pfff gelukkig, zijn we daar vanaf' dan ga je het niet doen. Voel je teleurstelling, dan weet je in ieder geval dat het wel degelijk een bepaalde waarde voor je heeft en kun je overwegen om het wel te doen.
De kerk zal ieder kind wat ze iets kunnen leren over Jezus met open armen verwelkomen. Wat maakt het uit met wat voor motivatie hij en zijn ouders komen? Er is altijd een kans dat je het kind iets waardevols kan meegeven. In mijn ogen zouden ze gek zijn als ze kinderen zouden afwijzen omdat hun ouders niet katholiek genoeg zijn.
Hier in Limburg zijn bijna alle scholen in naam katholiek (want gesticht door geestelijken in de tijd dat de overheid het zelf niet deed). En zoveel doen ze er niet mee, eigenlijk zelfs zo weinig dat van mij dat hele predicaat best weg mag. Ik vind eigenlijk dat als je jezelf een bepaald predicaat geeft, dat je dat dan ook op een bepaalde manier moet invullen.
Meedoen 'omdat iedereen het doet' is niet iets wat ik mijn kind wil meegeven.
Een sacrament ontvangen vind ik ook wat anders dan een bepaald feest (kerst, pasen, suikerfeest, of weet ik het) mee vieren.
De lakmoesproef; vraag aan kinderen of ze ook communie willen doen als ze geen cadeautjes krijgen.
Wij hebben onze dochter niet laten dopen omdat we niet van dezelfde kerk zijn (man is protestants, ik ben katholiek) en we vinden dat dochter dat t.z.t. zelf mag beslissen. We gaan wel regelmatig naar verschillende kerken en geven toch wel actief invulling aan ons geloof. Dochter vindt het tot nu toe allemaal heel interessant en gelooft ook. Of dat zo blijft, mag ze uiteraard zelf beslissen later.
Aanvullend op de post van Mija. Ja, de meeste mensen hier zijn ook zogenaamd cultuurkatholiek. Ik ben ook zo opgevoed. We gingen niet wekelijks naar de kerk, daar waren mijn ouders al mee gestopt. Maar we hebben er wel wat van meegekregen en zijn gedoopt en hebben communie en vormsel gedaan.
Veel mensen weten ook niet precies of en wat ze geloven. Dat hoeft ook niet.
Ik heb wel eens gezegd dat mijn religieuze opvoeding gekenmerkt werd door rituele rijkdom en inhoudelijke armoede en voor mijn gevoel is dat bij protestanten juist precies andersom; veel inhoud en weinig rituelen. Beide hebben iets waardevols in zich.
MamaE schreef op 16-09-2022 om 15:34:
Aanvullend op de post van Mija. Ja, de meeste mensen hier zijn ook zogenaamd cultuurkatholiek. Ik ben ook zo opgevoed. We gingen niet wekelijks naar de kerk, daar waren mijn ouders al mee gestopt. Maar we hebben er wel wat van meegekregen en zijn gedoopt en hebben communie en vormsel gedaan.
Veel mensen weten ook niet precies of en wat ze geloven. Dat hoeft ook niet.
Ik heb wel eens gezegd dat mijn religieuze opvoeding gekenmerkt werd door rituele rijkdom en inhoudelijke armoede en voor mijn gevoel is dat bij protestanten juist precies andersom; veel inhoud en weinig rituelen. Beide hebben iets waardevols in zich.
Mooi gezegd! Ik herken het ook. In mijn studententijd in de Randstad heb ik veel bij het Studentenpastoraat rondgelopen en er ook vrijwilligerswerk gedaan en daar heeft mijn inhoudelijke religieuze/spirituele/filosofische kant veel voeding gekregen. En die kwam inderdaad overwegend niet van de katholieke pastores. Pas later ben ik de 'theatrale' gevoelskant van de katholieke kerk weer gaan waarderen. Dat geeft op een heel andere manier ook echt diepgang. Maar dat was door de herhaling in mijn jeugd een beetje sleets geworden. Ik kon dat later pas weer voelen.
En als we dan toch steeds verder afdwalen van de oorspronkelijke vraag: de boeken van Henri Nouwen vertegenwoordigen voor mij een christendom/katholicisme waar ik me heel diep mee kan verbinden. En ik ben ook nog steeds overtuigd ex-katholiek en feitelijk ook atheïst. Voor mij kan dat allemaal tegelijk.
Mija schreef op 16-09-2022 om 15:25:
[..]
Dat jij dat als bekeerling zegt, begrijp ik wel. Maar ik ben opgegroeid als katholiek en heb het vooral ervaren als iets wat je nou eenmaal met je familie en sociale kring deelde. Wij hadden daar niet voor gekozen. Het was nou eenmaal zo. Als kind was ik er helemaal niet bewust mee bezig. Het was vanzelfsprekend in ons leven. Ook mijn ouders waren helemaal niet 'overtuigd' katholiek. Ze waren gelovig genoeg hoor, en we gingen destijds echt wel wekelijks naar de kerk, zo ging dat toen, maar heel diep ging het allemaal niet. Ook zij hadden het weer van hún ouders meegekregen. Ze stelden het gewoon niet ter discussie en gingen er in mee. Toen mijn broer en ik in onze middelbare schooltijd afhaakten, zijn ze zelf ook afgehaakt. Althans: ze gingen niet meer wekelijks naar de mis. Mijn moeder heeft nog wel jaren vrijwilligerswerk gedaan in de kerk. En atheïstisch zijn/waren ze ook niet. Maar beiden wil(d)(l)en ze ook geen kerkelijke begrafenis. Wel hebben we een diaken gevraagd de uitvaart van mijn moeder te leiden en dat was erg passend en mooi. Als je dat doet, wordt zoals je weet ook de naam van de overledene een aantal keren in een mis genoemd. En die kerkdiensten hebben we allemaal bezocht, samen met een aantal andere familieleden, die anders ook nooit naar de kerk gaan. Mijn vader heeft al uitgesproken dat hij dat ook zo wil.
Juist voor mensen die erin zijn opgegroeid is het vaak niet zo zwart-wit dat je er helemaal wel of helemaal niet in gelooft. Battle is waarschijnlijk geboren in een katholiek nest en heeft zijn kind gedoopt, omdat het logischer leek om dat wel te doen dan om het niet te doen. En nu staat hij voor de vraag: wat met de volgende mijlpaal?
Ik zeg: gooi eens een muntje op. Niet op de manier dat je dat muntje laat bepalen maar om je gevoel te peilen. Stel, je neemt als beslispunt: hij gaat de communie doen. Kop is ja, munt is nee. Je gooit het muntje op en het is munt: nee. Wat voel je dan? Voel je opluchting, 'pfff gelukkig, zijn we daar vanaf' dan ga je het niet doen. Voel je teleurstelling, dan weet je in ieder geval dat het wel degelijk een bepaalde waarde voor je heeft en kun je overwegen om het wel te doen.
De kerk zal ieder kind wat ze iets kunnen leren over Jezus met open armen verwelkomen. Wat maakt het uit met wat voor motivatie hij en zijn ouders komen? Er is altijd een kans dat je het kind iets waardevols kan meegeven. In mijn ogen zouden ze gek zijn als ze kinderen zouden afwijzen omdat hun ouders niet katholiek genoeg zijn.
Ja klopt, ik kom uit een klein dorp in Brabant en volgens mij is het overgrote deel hier katholiek. Zoon inmiddels uitgelegd wat het inhoud en wat er van hem verwacht word en hij wil nog steeds (waarschijnlijk wel met de beloofde quad in zn achterhoofd) dus we gaan hem dan toch maar opgeven en om ste beurt mee naar de voorbereidingen.
Mija schreef op 16-09-2022 om 15:25:
[..]
Dat jij dat als bekeerling zegt, begrijp ik wel. Maar ik ben opgegroeid als katholiek en heb het vooral ervaren als iets wat je nou eenmaal met je familie en sociale kring deelde. Wij hadden daar niet voor gekozen. Het was nou eenmaal zo. Als kind was ik er helemaal niet bewust mee bezig. Het was vanzelfsprekend in ons leven. Ook mijn ouders waren helemaal niet 'overtuigd' katholiek. Ze waren gelovig genoeg hoor, en we gingen destijds echt wel wekelijks naar de kerk, zo ging dat toen, maar heel diep ging het allemaal niet. Ook zij hadden het weer van hún ouders meegekregen. Ze stelden het gewoon niet ter discussie en gingen er in mee. Toen mijn broer en ik in onze middelbare schooltijd afhaakten, zijn ze zelf ook afgehaakt. Althans: ze gingen niet meer wekelijks naar de mis. Mijn moeder heeft nog wel jaren vrijwilligerswerk gedaan in de kerk. En atheïstisch zijn/waren ze ook niet. Maar beiden wil(d)(l)en ze ook geen kerkelijke begrafenis. Wel hebben we een diaken gevraagd de uitvaart van mijn moeder te leiden en dat was erg passend en mooi. Als je dat doet, wordt zoals je weet ook de naam van de overledene een aantal keren in een mis genoemd. En die kerkdiensten hebben we allemaal bezocht, samen met een aantal andere familieleden, die anders ook nooit naar de kerk gaan. Mijn vader heeft al uitgesproken dat hij dat ook zo wil.
Juist voor mensen die erin zijn opgegroeid is het vaak niet zo zwart-wit dat je er helemaal wel of helemaal niet in gelooft. Battle is waarschijnlijk geboren in een katholiek nest en heeft zijn kind gedoopt, omdat het logischer leek om dat wel te doen dan om het niet te doen. En nu staat hij voor de vraag: wat met de volgende mijlpaal?
Ik zeg: gooi eens een muntje op. Niet op de manier dat je dat muntje laat bepalen maar om je gevoel te peilen. Stel, je neemt als beslispunt: hij gaat de communie doen. Kop is ja, munt is nee. Je gooit het muntje op en het is munt: nee. Wat voel je dan? Voel je opluchting, 'pfff gelukkig, zijn we daar vanaf' dan ga je het niet doen. Voel je teleurstelling, dan weet je in ieder geval dat het wel degelijk een bepaalde waarde voor je heeft en kun je overwegen om het wel te doen.
De kerk zal ieder kind wat ze iets kunnen leren over Jezus met open armen verwelkomen. Wat maakt het uit met wat voor motivatie hij en zijn ouders komen? Er is altijd een kans dat je het kind iets waardevols kan meegeven. In mijn ogen zouden ze gek zijn als ze kinderen zouden afwijzen omdat hun ouders niet katholiek genoeg zijn.
Dankjewel voor je reactie, zo zag ik het niet in eerste instantie want ik wist dit niet. Ik heb overigens vroeger wel wat meegekregen van de RKK, mijn moeder is thuis katholiek opgevoed en haar familie is nog katholiek maar goed dit dus niet. Bedankt voor je uitleg!
Zo te lezen ben je dus Katholieker dan ik uit de OP haalde, alleen niet heel actief beleidend. Dan snap ik de overweging om het wel te doen beter en moet je voora gaan voor wat voor jullie goed voelt. Het is namelijk niet aan anderen om te bepalen wanneer je Katholiek genoeg bent voor communie.
Battle-Royale schreef op 16-09-2022 om 15:50:
[..]
Ja klopt, ik kom uit een klein dorp in Brabant en volgens mij is het overgrote deel hier katholiek. Zoon inmiddels uitgelegd wat het inhoud en wat er van hem verwacht word en hij wil nog steeds (waarschijnlijk wel met de beloofde quad in zn achterhoofd) dus we gaan hem dan toch maar opgeven en om ste beurt mee naar de voorbereidingen.
Ff OT hè: jouw vader is wel totaal krankjorum dat hij je zevenjarige kind een quad belooft voor zijn communie 😂! Lief bedoeld natuurlijk maar totaal buiten proportie! Maar goed, opa’s en oma’s weten niet altijd de grenzen van de verwennerij te vinden, zullen we maar eufemistisch zeggen. Als het mijn vader was, zou ik hem wel streng toespreken: “Pa, dat flik je niet nog een keer!”
En waar heeft je pa of jij dan ook genoeg plek thuis waar je kind op zo'n ding kan rondcrossen? Want quads mogen niet op de openbare weg.
Overigens zou ik er grote moeite mee hebben als mijn ouders dergelijke cadeaus niet zouden overleggen. Het is nogal een ding, niet zonder risico's ook. En een kind daarmee overhalen om de communie te doen, gewoon nee. Als hij die quad graag wil geven, kan dat ook voor de verjaardag bijvoorbeeld.
Verder, als je jouw kind hebt uitgelegd wat het inhoudt en hij aangeeft dat hij het wil, zou ik hem daar in steunen. Ik zou dan wel consequent zijn met naar de lessen gaan.
Dus ook gaan als je een keer geen zin hebt en je maakt het ook af. Je moet er immers wat voor doen.
Logisch dat ie het nog steeds wil als ie dan een quad krijgt. Doe eens gek en stel hem de vraag die MamaE noemde: zou je ook communie willen doen zonder cadeaus, gewoon om lid van de kerk te worden?
Mija schreef op 16-09-2022 om 16:48:
[..]
Ff OT hè: jouw vader is wel totaal krankjorum dat hij je zevenjarige kind een quad belooft voor zijn communie 😂! Lief bedoeld natuurlijk maar totaal buiten proportie! Maar goed, opa’s en oma’s weten niet altijd de grenzen van de verwennerij te vinden, zullen we maar eufemistisch zeggen. Als het mijn vader was, zou ik hem wel streng toespreken: “Pa, dat flik je niet nog een keer!”
Uiteraard een klein quadje voor zijn formaat, een vriendje van hem heeft er ook een en die vind ie helemaal leuk, wel iets van gezegd maar te laat.
Een kind op een quad is levensgevaarlijk en illegaal, die comunie zou ik verbieden en gaat het wel helemaal goed met je vader?????
Lizzyliz schreef op 16-09-2022 om 17:02:
Logisch dat ie het nog steeds wil als ie dan een quad krijgt. Doe eens gek en stel hem de vraag die MamaE noemde: zou je ook communie willen doen zonder cadeaus, gewoon om lid van de kerk te worden?
Hij is al lid van de kerk, want hij is gedoopt. De vraag is dan 'wil je onderdeel zijn van de gemeenschap van Christus?'. Wel een grote, moeilijke vraag voor een kind van zeven.
Dat valt uiteraard best allemaal wel uit te leggen op het niveau van een kind, maar dan moet je het zelf ook een beetje begrijpen. Ik ben getrouwd met een theoloog, dus dat soort vragen en uitleg besteed ik met liefde uit.
Battle-Royale schreef op 16-09-2022 om 17:05:
[..]
Uiteraard een klein quadje voor zijn formaat, een vriendje van hem heeft er ook een en die vind ie helemaal leuk, wel iets van gezegd maar te laat.
Jij komt toch niet uit mijn dorp he? Hier gaat dat ook zo met grote cadeaus van opa en oma en liefst ook van papa en mama.
En hier rijden er ook veel op zo'n kinderquat achteraf op de akkers...
Ik heb ook mijn communie gedaan, en vormsel. Dat hoorde er destijds gewoon bij en ik vond het heerlijk om die jurk aan te trekken en het feest en de foto's. Maar had verder echt helemaal niks met de kerk. Ben ook niet in de kerk getrouwd verder.
