Dochter verzint mishandeling, ouders in de problemen?
Ik ben benieuwd naar de meningen hier en wil graag (anoniem) even mijn verhaal kwijt.
Onze dochter van 9 heeft al vanaf haar 6e wat extra aandacht in de vorm van jeugdhulp nodig. Dit is echter de laatste maand(en) telkens tot grotere problemen gekomen, waardoor mijn vrouw en ik nu echt ons zorgen beginnen te maken. In het kort maken wij ons zorgen dat wij onterecht in een Veilig Thuis traject komen.
Onze dochter is een lieve, zorgzame meid, die voor de buitenwereld ook leuk overkomt: geeft complimentjes, durft van alles, praat met iedereen. Vanaf haar 6e is daar overdenken bij gekomen, vaak over volwassen onderwerpen als veiligheid, planning, geld. Ze heeft het vaak over een ‘vol hoofd’, wat haar vooral op de rustige momenten dwars zit.
Verder merkten wij dat ze totaal onaanraakbaar was voor autoriteit en straffen. Zoals elk kind, moet ze wel eens bijgestuurd worden. Maar ze is dermate mondig, dat ze in iedere discussie het laatste woord wil hebben. Als wij haar waarschuwen met iets als ‘twee dagen je tablet inleveren’, zoekt ze zelf direct naar manieren om het te escaleren. ‘Ik gooi mijn tablet zelf wel in de prullenbak’ of ‘kun je niet beter mij gaan slaan om mij te straffen?’.
Vanaf dat moment zijn wij een GGZ traject gestart. Zij heeft wekelijks speltherapie (=de behandelaar zit solo met haar in een spelkamer en observeert het speelgedrag). Dit loopt nu al een jaar, maar er is nog geen harde indicatie, enkel flarden als ‘masker ophebben, disharmonie in gedrag, vol hoofd, verborgen angsten’. Onze dochter geeft ook aan dat ze met voorbedachten rade haar acties en woorden gaat verbergen tijdens de therapie, omdat ze de behandelaar niet vertrouwd. Dit is ook als feedback gegeven bij de GGZ instelling, maar hoort blijkbaar bij het proces.
Daarbij is er ook een proef gedaan met Citalopram druppels, om haar pieken en dalen wat in te perken. Zonder resultaat, dus de arts heeft dit na de proefperiode stop gezet. Ook zijn er regelmatig gesprekken zonder haar erbij, waarin wij als ouders tips kunnen krijgen over het omgaan met haar wisselende gedrag. De meeste van de tips ‘probeer eens het gesprek zo en zo aan te pakken als ze boos is’, werken averechts omdat onze dochter direct doorheeft dat het van de GGZ komt.
Ondertussen is ze nog feller geworden. Van vrolijk stoeien met papa, naar complete meltdown zonder aanwijsbare oorzaak, naar weer blij en zorgzaam een half uur later. Dit uit zich inmiddels ook in dreigen met weglopen (waardoor wij haar fysiek de toegang tot de deur moeten onthouden, door haar daar weg te tillen) en slaan en schoppen van haar kant als wij in de buurt zouden komen tijdens haar woede. Niet enkel bij ons, maar op visite bij oma stond ze klaar om oma te slaan (omdat ze haar knutselschaar op moest ruimen).
Ze geeft, ook op rustige momenten zonder ruzie, aan dat ze zich niet meer veilig voelt thuis. Ze wil graag ‘naar huis’, ook als ze op de bank zit. Wat haar definitie is van thuis, hebben wij nog niet kunnen achterhalen. Ze geeft aan ook bang voor ons te zijn geworden en geeft aan dat ze denkt dat wij haar het liefst dood hebben. Dat weerspreken wij natuurlijk direct, maar dat dringt niet tot haar door.
Toen wij recent op bezoek moesten komen bij de school IB’er, bleek dat tot onze schrik te zijn om te evalueren of wij bij diensten als Veilig Thuis aangemeld moeten worden. Onze dochter heeft blijkbaar op school, bij de opvang en bij de IB’er verteld haar ouders altijd ontzettend boos op haar zijn, fysiek geweld gebruiken en dat ze zich niet meer veilig thuis voelt. Wij vermoeden dat ze dit ook in de wijk verteld heeft. Dit weet ze blijkbaar zo overtuigend te vertellen, dat volwassen haar geloven – en als ouder sta je dan direct 1-0 achter.
Klinkt goed toch? Een kind geeft signalen af en het systeem werkt. Maar…wij hebben haar nog nooit geslagen, geschopt of ook maar iets in die richting. Wij zijn juist ontzettend voorzichtig met haar. Vooral ik, haar vader, ben (over)beschermend. Natuurlijk zijn wij niet perfect, maar nemen vaak tijd voor haar en ze heeft naar ons weten nog nooit iets ergs (traumatisch) meegemaakt.
Als wij vragen of zou willen of kunnen vertellen waarom ze deze dingen zegt, kan ze daarop niet echt antwoorden. Ze geeft aan dat de stemmen in haar hoofd dit roepen. Binnenkort start een test met een ander type medicatie: Dipiperon. Wij zijn geen voorstander van medicatie bij zo’n jong kind, maar welke andere opties heb je?
En al deze uitspraken en woede van haar, zijn in schril contrast met de vrolijkheid die ze op de rest van de dagen uit. Wij, maar vooral ik, heb moeite met snel schakelen. Hoe kun je nou vrolijk blij knuffelen of samen een bordspel met haar doen – als ze 15min daarvoor nog zei dat ze ons niet meer vertrouwd en weg wil lopen?
NC-X schreef op 23-01-2024 om 10:56:
[..]
Bedankt, dit is inderdaad precies zoals wij als ouders er in staan.
Wat haar tegen staat om de kamer op te ruimen? Niet heel duidelijk, dat kan of wil ze niet aangeven. Ze komt dan vaak met verhalen van 'ja maar 2 dagen geleden deed die vriendin onaardig tegen mij, en nu net plots begon ik daar over te denken'.
Wij focussen ons nu vooral op het niet aangaan van de discussie, als ze eenmaal over een bepaald punt is. Het laatste woord als ouders hebben, een kind dat inbind en daarmee de discussie afsluiten - dat zit er eerst (en wellicht nooit) in.
Achteraf gezien, zal dit hele gebeuren een combinatie van haar persoonlijkheid met onze opvoeding zijn. Enig kind, dus veel aandacht en inspraak gekregen, zij ziet zichzelf echt als een derde volwassene met evenveel inspraak. In het begin is dat best leuk, zo'n klein meisje van 5 die meepraat met volwassenen. Niet aan zien komen dat autoriteit daarmee ook een issue wordt. Op school heeft ze dat trouwens niet: meester/jufs wil is wet.:
Dit valt mij op in je laatste bericht: Je verwacht van een kind van 9 dus eigenlijk dat ze weet waarom het haar niet lukt. En als ze zegt dat ze aan een ruzie met een vriendin denkt, zien jullie dat als manipulatie of ergens onderuit komen. Ik denk echt dat je haar overschat. Misschien juist wel omdat ze verbaal sterk en slim is. Dus ja, jullie behandelen haar inderdaad misschien teveel als een kleine volwassene die in staat is te doen wat jullie zeggen, en anders onder woorden te brengen waarom iets haar niet lukt.
Het uitgangspunt dat jullie dochter manipuleert en dingen naar haar hand zet is een motie van wantrouwen. Die is echt funest. Dit kan ertoe leiden dat zij het gevoel ontwikkelt dat zij niet gezien of begrepen wordt, dat zij faalt en dat ze het toch nooit goed kan doen.
Daarnaast beschrijf je ook dingen die tot een machtsstrijd horen. Als je gericht bent op het laatste woord krijgen bij een temperamentvol kind met een sterke autonomie dan richt je je op de verkeerde dingen. Kinderen grootbrengen (mooi alternatief voor opvoeden dat in een ander draadje naar boven kwam) gaat het erom dat je je kinderen begeleid naar betere vaardigheden, niet om wie de baas is. Dan ben je gericht op het kind africhten. Kinderen groot brengen gaat niet over kinderen die zogenaamd "goed opgevoed' zijn en die doen wat jij of de juf zegt (en dus vooral goed leren te luisteren naar wat anderen verwachten, want dat worden later leeftijdgenoten, of hun dominante partner of baas). Kinderen groot brengen gaat over kinderen leren hun emoties te reguleren, zichzelf te zijn en keuzes te maken die goed voor hen zijn.
Ik hoop dat jullie de sterke wil van jullie dochter kunnen omarmen, het als een sterke kant kunnen gaan zien, en haar gedrag vanuit vertrouwen dat ze het goed wil doen kunnen bekijken. Dat zij bepaalde dingen gewoon nog niet weet en kan. Dat wens ik haar en jullie van harte toe. De sleutel ligt bij jullie als ouders: door met een andere bril naar haar te gaan kijken.
Ik krijg hieruit de indruk dat het kind wel gezien wordt als een gelijke qua capaciteiten en motivatie, maar dan een gelijke die onderdanig hoort te zijn vanwege haar leeftijd en positie in het gezin (kind). En dat vind ik wel een betje verdrietig. Kinderen van 9 zijn nog ontzettend klein en hebben heel veel zorg nodig, en ze hebben hun ouders heel hard nodig. Als een kind van die leeftijd liegt en manipuleert is dat niet omdat het weloverwogen verkeerd bezig is, maar uit lijfsbehoud. Het kan niet anders.
NC-X schreef op 23-01-2024 om 10:56:
[..]
Bedankt, dit is inderdaad precies zoals wij als ouders er in staan.
Wat haar tegen staat om de kamer op te ruimen? Niet heel duidelijk, dat kan of wil ze niet aangeven. Ze komt dan vaak met verhalen van 'ja maar 2 dagen geleden deed die vriendin onaardig tegen mij, en nu net plots begon ik daar over te denken'.
Wij focussen ons nu vooral op het niet aangaan van de discussie, als ze eenmaal over een bepaald punt is. Het laatste woord als ouders hebben, een kind dat inbind en daarmee de discussie afsluiten - dat zit er eerst (en wellicht nooit) in. Nouja, prima, het gaat ook niet altijd om ons gelijk te kunnen krijgen. Maar die balans er in krijgen dat wij wel onze grenzen aan kunnen geven, maar ook haar leren om goede richting aan haar gevoelens te geven, of ons te laten helpen. Dat zou mooi zijn.
Achteraf gezien, zal dit hele gebeuren een combinatie van haar persoonlijkheid met onze opvoeding zijn. Enig kind, dus veel aandacht en inspraak gekregen, zij ziet zichzelf echt als een derde volwassene met evenveel inspraak. In het begin is dat best leuk, zo'n klein meisje van 5 die meepraat met volwassenen. Niet aan zien komen dat autoriteit daarmee ook een issue wordt. Op school heeft ze dat trouwens niet: meester/jufs wil is wet.
Wij staan nu vooral ongeduldig te wachten. De school heeft alweer een afspraak afgezegd. De sociaal ondersteuner van school is blijkbaar toch weer op eigen houtje gesprekken met onze dochter begonnen (afgesproken dat we dat niet zouden doen). De mensen van de GGZ praktijk lijken zich heel anders te gedragen, nadat wij de speltherapie stop hebben gezet. Niet meer in de meewerkende modus, zeg maar. Er worden geen afspraken meer gepland en mailtjes krijgen botte reacties. Frustrerend.
Het valt me op dat je alleen reageert op posts die in jouw/jullie straatje passen. Een kind van 9 kun je niet vergelijken met een volwassene, zeker niet als het gaat om onder woorden brengen van haar emoties en problemen. Zeer waarschijnlijk is dat onvermogen nou precies waaróm ze zulke heftige buien heeft. Jullie verwachten denk ik gewoon teveel van haar, zeker van haar communicatieve vaardigheden.
Als je nou eens naast je kind gaat staan, in plaats van er tegenover? Probeer eens om met haar samen die kamer op te ruimen in plaats van het in woorden aan haar te vragen (op te dragen). Ik doe dat nog steeds met mijn intussen volwassen kinderen, zeker met de oudste met ASS en ADD, die komt zelf tot maar bedroevend weinig. Als we samen een begin maken (dat is altijd het ingewikkeldst) dan pakt hij uiteindelijk het zelf wel over en gaat in zijn eentje verder. Ik denk dat dat probleem ook wel eens bij je dochter kan spelen. Dat jullie verwachten dat ze heel veel zelfstandig kan, maar dat dat niet zo is. Misschien ook dat ze daarom op school ander gedrag laat zien. Daar wordt uitgelegd wat er van haar verwacht wordt, ze ziet klasgenoten aan het werk gaan en lukt het niet, dan komt de leerkracht nog even wat extra uitleg geven zodat ze het wel kan.
Een kind, zeker zo jong, is er niet op uit om ruzie te maken. Een kind wil lief gevonden worden. Tenzij er echt iets heel erg mis is qua karakter of het ontbreken van een geweten of zoiets. Maar dan zou je dat denk ik al eerder hebben gemerkt. Geef haar de kans om lief gevonden te worden. Complimenteer haar met wat er wél lukt. En in plaats van opdrachten geven, zou ik dus even alles samen met haar doen. 'Kom, dan ruimen we samen even de vaatwasser uit, gaan we daarna een spelletje doen'. Dat klinkt heel anders dan 'Ruim de vaatwasser uit'. Ik denk dat jullie veel behoefte hebben aan 'kwalitijd'. En verweef dat vooral in het dagelijks leven, niet alleen in leuke dingen doen in het weekend.
kaatjecato schreef op 23-01-2024 om 11:16:
[..]
Dit valt mij op in je laatste bericht: Je verwacht van een kind van 9 dus eigenlijk dat ze weet waarom het haar niet lukt. En als ze zegt dat ze aan een ruzie met een vriendin denkt, zien jullie dat als manipulatie of ergens onderuit komen. Ik denk echt dat je haar overschat. Misschien juist wel omdat ze verbaal sterk en slim is. Dus ja, jullie behandelen haar inderdaad misschien teveel als een kleine volwassene die in staat is te doen wat jullie zeggen, en anders onder woorden te brengen waarom iets haar niet lukt.
Het uitgangspunt dat jullie dochter manipuleert en dingen naar haar hand zet is een motie van wantrouwen. Die is echt funest. Dit kan ertoe leiden dat zij het gevoel ontwikkelt dat zij niet gezien of begrepen wordt, dat zij faalt en dat ze het toch nooit goed kan doen.
Daarnaast beschrijf je ook dingen die tot een machtsstrijd horen. Als je gericht bent op het laatste woord krijgen bij een temperamentvol kind met een sterke autonomie dan richt je je op de verkeerde dingen. Kinderen grootbrengen (mooi alternatief voor opvoeden dat in een ander draadje naar boven kwam) gaat het erom dat je je kinderen begeleid naar betere vaardigheden, niet om wie de baas is. Dan ben je gericht op het kind africhten. Kinderen groot brengen gaat niet over kinderen die zogenaamd "goed opgevoed' zijn en die doen wat jij of de juf zegt (en dus vooral goed leren te luisteren naar wat anderen verwachten, want dat worden later leeftijdgenoten, of hun dominante partner of baas). Kinderen groot brengen gaat over kinderen leren hun emoties te reguleren, zichzelf te zijn en keuzes te maken die goed voor hen zijn.
Ik hoop dat jullie de sterke wil van jullie dochter kunnen omarmen, het als een sterke kant kunnen gaan zien, en haar gedrag vanuit vertrouwen dat ze het goed wil doen kunnen bekijken. Dat zij bepaalde dingen gewoon nog niet weet en kan. Dat wens ik haar en jullie van harte toe. De sleutel ligt bij jullie als ouders: door met een andere bril naar haar te gaan kijken.
We verwachten in het geval met de kamer opruimen niet dat zij het precies weet. Wij hebben wel bij wat incidenten, achteraf gevraagd. Ze weet het gewoon niet en dat accepteren wij ook. Ze is gewoon een kind. Ik vond het wel opvallend dat ze met de ruzie (dat was het nog niet eens, er werd om één grapje niet gelachen door de vriendin) aan kwam en ze zich daardoor rot voelde, juist op het moment dat de 'deadline' er was. Dat zien wij meerdere malen per week gebeuren.
Hoe was je dag? Goed! Nog problemen op school? Nee hoor, was een leuke dag. Oke, nou wij zijn er als je over je dag wil praten, de leuke en de niet leuke dingen. Oke.
Eenmaal op bed, komen de één na de andere problemen toch naar boven. Onverwachte toets, jeuk aan een teen, etc. Wij luisteren dit altijd aan, maar waarschuwen haar ook voor 'the boy who cried wolf' (maar dan op haar niveau).
Ik denk niet dat wij haar overschatten, misschien komt dat voor anderen wel zo over. Ze is al vaker voor 3-4-5 jaar ouder aangezien door haar woordenschat, haar snelle nadenken en dus eigenlijk een zeer goed cognitief vermogen. Combineer dat met het punt dat ze ook flink langer is dan leeftijdsgenoten (9 jaar en bijna 150cm). Hebben we te maken met ouders die denken dat hun kind een genie is? Nee niet echt, ze heeft genoeg vlakken waar ze ook flink achter loopt. Vandaar ook de diagnose 'disharmonie in intellect'.
Dat wij haar hierdoor misschien ouder behandelen dan ze daadwerkelijk is: zeker. Daar zit ook echt voor ons een leercurve in, het is zo gemakkelijk om mee te gaan in haar 'oudere' gedrag ipv af te remmen en 'wees maar gewoon een kind van x jaar'.
Je schrijf "Daarnaast beschrijf je ook dingen die tot een machtsstrijd horen. Als je
gericht bent op het laatste woord krijgen bij een temperamentvol kind
met een sterke autonomie dan richt je je op de verkeerde dingen"
Ik dacht juist dat ik omschreven had, dat wij dat meer en meer hebben laten vallen? Wij hebben keer op keer gemerkt dat het geen zin heeft om mee te gaan in haar discussie en zijn hier ook grotendeels mee gestopt. Als zij er van overtuigd is dat er geen boten op rivieren kunnen varen (daadwerkelijke discussie geweest) omdat de leerkracht dat heeft verteld...dan eeh..prima! De tijd van bewijzen dan ze ongelijk heeft, is het meestal niet waard en sterker nog, dat komt op zo'n moment toch niet binnen.
Dat gezegd hebbende, denk ik wel dat ze er baat bij heeft om soms ook gewoon de gelden autoriteit te volgen. Je hebt niets aan een opvoeding waarin je niet leert om te luisteren naar je docent, de politie en ja ook je ouders. Want ze is per slot van rekening nog maar een kind, die wij niet als een volwassene mogen behandelen. Volwassenen worden geacht om zelf keuzes te maken en verantwoording af te dragen. Kinderen mogen vaak gewoon lekker kind zijn en er op vertrouwen dat de ouders bepaalde zaken regelen, zoals financiën/planning.
Jonagold schreef op 23-01-2024 om 12:11:
[..]
Het valt me op dat je alleen reageert op posts die in jouw/jullie straatje passen. Een kind van 9 kun je niet vergelijken met een volwassene, zeker niet als het gaat om onder woorden brengen van haar emoties en problemen. Zeer waarschijnlijk is dat onvermogen nou precies waaróm ze zulke heftige buien heeft. Jullie verwachten denk ik gewoon teveel van haar, zeker van haar communicatieve vaardigheden.
Als je nou eens naast je kind gaat staan, in plaats van er tegenover? Probeer eens om met haar samen die kamer op te ruimen in plaats van het in woorden aan haar te vragen (op te dragen). Ik doe dat nog steeds met mijn intussen volwassen kinderen, zeker met de oudste met ASS en ADD, die komt zelf tot maar bedroevend weinig. Als we samen een begin maken (dat is altijd het ingewikkeldst) dan pakt hij uiteindelijk het zelf wel over en gaat in zijn eentje verder. Ik denk dat dat probleem ook wel eens bij je dochter kan spelen. Dat jullie verwachten dat ze heel veel zelfstandig kan, maar dat dat niet zo is. Misschien ook dat ze daarom op school ander gedrag laat zien. Daar wordt uitgelegd wat er van haar verwacht wordt, ze ziet klasgenoten aan het werk gaan en lukt het niet, dan komt de leerkracht nog even wat extra uitleg geven zodat ze het wel kan.
Een kind, zeker zo jong, is er niet op uit om ruzie te maken. Een kind wil lief gevonden worden. Tenzij er echt iets heel erg mis is qua karakter of het ontbreken van een geweten of zoiets. Maar dan zou je dat denk ik al eerder hebben gemerkt. Geef haar de kans om lief gevonden te worden. Complimenteer haar met wat er wél lukt. En in plaats van opdrachten geven, zou ik dus even alles samen met haar doen. 'Kom, dan ruimen we samen even de vaatwasser uit, gaan we daarna een spelletje doen'. Dat klinkt heel anders dan 'Ruim de vaatwasser uit'. Ik denk dat jullie veel behoefte hebben aan 'kwalitijd'. En verweef dat vooral in het dagelijks leven, niet alleen in leuke dingen doen in het weekend.
Als je de pagina's terug kijkt, zal je zien dat ik probeer op iedereen te reageren.
Maar ja, afgelopen pagina's pagina's is er wel iets te zien van twee kampen. Wij waren het erg eens met de kijk van MamaE en dat mag toch ook wel gezegd worden? Mijn vrouw riep vanaf de bank 'dankje, die MamaE heeft het door!' toen ze het bericht las.
Ik heb ook gisteravond bij mijn vrouw gezegd 'wedden dat ik flink wat kritische reacties ga krijgen, als ik aan geef dat wij met het standpunt van MamaE de meeste overeenkomsten zien?' Maar dat wil niet zeggen dat ik de andere reacties niet waardeer! Ik leer daarmee dat er nog een hele andere manier is om hier tegenaan te kijken. Een manier met gevoel en emotie, die de psychiater ook al voorstelde om in te zetten. En die vind ik lastig, simpel. Wij zijn zelf ook niet zo opgevoed, in tegendeel. Dat was mond houden als je ouders praten en anders krijg je een schop onder je kont.
Met het punt "Een kind, zeker zo jong, is er niet op uit om ruzie te maken." ben ik het helemaal mee eens.
Wij krijgen wekelijks ondersteuning van de psychologe om A. haar minder als volwassene te laten voelen, B. een methode met gevoel en emotie C. discussies af te breken voordat ze escaleren, ook al betekend dat, dat wij niet het laatste woord hebben.
Ik dacht ook te lezen dat jullie oprecht aan het zoeken zijn naar een goede manier om met haar om te gaan.
Hoe je met het volgende om moet gaan zou ik niet zo direct weten, maar ik maak me zorgen over het een bepaalde dynamiek.
Een vriendin die om een grapje niet lacht, daarmee ineens zitten als je ouders je in een situatie brengen waarin je het gevoel hebt dat jouw waardigheid wordt aangetast als je je kamer moet opruimen, doet denken aan een overgevoeligheid in je ego geraakt te worden.
En dan lijkt ze ook hulpverleners om haar vingers te kunnen winden als ze misschien aanvoelt dat zij aangesproken zou kunnen worden op iets. Het kan ook zijn dat ze zich gewoon niet de mindere wìl voelen van haar ouders, dus wel verhalen moet aandikken (op z’n minst) om die ouders de slechterikken te laten lijken. Het kan daarbij zo zijn dat school en hulpverleners op het moment vast zitten in een reddersyndroom.
NC-X schreef op 23-01-2024 om 12:41:
[..]
Als je de pagina's terug kijkt, zal je zien dat ik probeer op iedereen te reageren.
Maar ja, afgelopen pagina's pagina's is er wel iets te zien van twee kampen. Wij waren het erg eens met de kijk van MamaE en dat mag toch ook wel gezegd worden? Mijn vrouw riep vanaf de bank 'dankje, die MamaE heeft het door!' toen ze het bericht las.
Ik heb ook gisteravond bij mijn vrouw gezegd 'wedden dat ik flink wat kritische reacties ga krijgen, als ik aan geef dat wij met het standpunt van MamaE de meeste overeenkomsten zien?' Maar dat wil niet zeggen dat ik de andere reacties niet waardeer! Ik leer daarmee dat er nog een hele andere manier is om hier tegenaan te kijken. Een manier met gevoel en emotie, die de psychiater ook al voorstelde om in te zetten. En die vind ik lastig, simpel. Wij zijn zelf ook niet zo opgevoed, in tegendeel. Dat was mond houden als je ouders praten en anders krijg je een schop onder je kont.
Met het punt "Een kind, zeker zo jong, is er niet op uit om ruzie te maken." ben ik het helemaal mee eens.
Wij krijgen wekelijks ondersteuning van de psychologe om A. haar minder als volwassene te laten voelen, B. een methode met gevoel en emotie C. discussies af te breken voordat ze escaleren, ook al betekend dat, dat wij niet het laatste woord hebben.
Bijna elke ouder heeft wel eens de gedachte: "ze moeten gewoon luisteren." Of " ik ben de ouder" of de angst "als ik hier niet tegen optreedt, leren ze het nooit". En dat was ooit de heersende moraal en opvoedtactiek: leer ze luisteren, autoriteit respecteren, want anders groeien ze op voor galg en rad. En nog steeds is dat bij veel mensen de heersende gedachte
En eerlijk gezegd, het zou natuurlijk ook af en toe heel makkelijk zijn voor ouders als het zo zou werken. Dat ze gewoon doen wat je zegt. En het verraderlijke is: bij sommige kinderen lijkt het ook nog te werken. Die hebben vaak de vaardigheden om te doe wat er gevraagd wordt. Of komen niet in opstand. Maar die komen soms later in opstand of ontwikkelen zich tot volwassenen die vooral bezig zijn met hoe het hoort, wat andere van hen verwachten en hebben niet goed geleerd om voor zichzelf te denken.
De kunst is om die oude gedachten over opvoeding uit te dagen. Gaat het erom dat je kind leert luisteren? Of gaat het erom dat ze vaardigheden ontwikkelt die haar een evenwichtige persoon maken? Dat ze in staat is om keuzes te maken die niet perse gericht zijn op goedkeuring van anderen te krijgen.
En onderzoek je gedachten over wat een kind van haar leeftijd zou moeten kunnen. Kloppen die wel? Dat sommigen of misschien veel kinderen iets kunnen, betekent niet dat jouw kind dat ook (al) kan. En zelfs als je kind iets in sommige situaties kan, betekent niet dat het in alle situaties kan. Vaak wordt dat dan als onwil gezien, maar dat is precies wat het betekent om in ontwikkeling te zijn: je kan het soms maar hebt het niet voldoende onder de knie om het altijd te laten zien.
NC-X schreef op 23-01-2024 om 12:20:
[..]
We verwachten in het geval met de kamer opruimen niet dat zij het precies weet. Wij hebben wel bij wat incidenten, achteraf gevraagd. Ze weet het gewoon niet en dat accepteren wij ook. Ze is gewoon een kind. Ik vond het wel opvallend dat ze met de ruzie (dat was het nog niet eens, er werd om één grapje niet gelachen door de vriendin) aan kwam en ze zich daardoor rot voelde, juist op het moment dat de 'deadline' er was. Dat zien wij meerdere malen per week gebeuren.
Hoe was je dag? Goed! Nog problemen op school? Nee hoor, was een leuke dag. Oke, nou wij zijn er als je over je dag wil praten, de leuke en de niet leuke dingen. Oke.
Eenmaal op bed, komen de één na de andere problemen toch naar boven. Onverwachte toets, jeuk aan een teen, etc. Wij luisteren dit altijd aan, maar waarschuwen haar ook voor 'the boy who cried wolf' (maar dan op haar niveau).
Ik denk niet dat wij haar overschatten, misschien komt dat voor anderen wel zo over. Ze is al vaker voor 3-4-5 jaar ouder aangezien door haar woordenschat, haar snelle nadenken en dus eigenlijk een zeer goed cognitief vermogen. Combineer dat met het punt dat ze ook flink langer is dan leeftijdsgenoten (9 jaar en bijna 150cm). Hebben we te maken met ouders die denken dat hun kind een genie is? Nee niet echt, ze heeft genoeg vlakken waar ze ook flink achter loopt. Vandaar ook de diagnose 'disharmonie in intellect'.
Dat wij haar hierdoor misschien ouder behandelen dan ze daadwerkelijk is: zeker. Daar zit ook echt voor ons een leercurve in, het is zo gemakkelijk om mee te gaan in haar 'oudere' gedrag ipv af te remmen en 'wees maar gewoon een kind van x jaar'.
Je schrijf "Daarnaast beschrijf je ook dingen die tot een machtsstrijd horen. Als je
gericht bent op het laatste woord krijgen bij een temperamentvol kind
met een sterke autonomie dan richt je je op de verkeerde dingen"Ik dacht juist dat ik omschreven had, dat wij dat meer en meer hebben laten vallen? Wij hebben keer op keer gemerkt dat het geen zin heeft om mee te gaan in haar discussie en zijn hier ook grotendeels mee gestopt. Als zij er van overtuigd is dat er geen boten op rivieren kunnen varen (daadwerkelijke discussie geweest) omdat de leerkracht dat heeft verteld...dan eeh..prima! De tijd van bewijzen dan ze ongelijk heeft, is het meestal niet waard en sterker nog, dat komt op zo'n moment toch niet binnen.
Dat gezegd hebbende, denk ik wel dat ze er baat bij heeft om soms ook gewoon de gelden autoriteit te volgen. Je hebt niets aan een opvoeding waarin je niet leert om te luisteren naar je docent, de politie en ja ook je ouders. Want ze is per slot van rekening nog maar een kind, die wij niet als een volwassene mogen behandelen. Volwassenen worden geacht om zelf keuzes te maken en verantwoording af te dragen. Kinderen mogen vaak gewoon lekker kind zijn en er op vertrouwen dat de ouders bepaalde zaken regelen, zoals financiën/planning.
Ik zal aan de hand van twee voorbeelden van mijn eigen kinderen aangeven wat ik bedoel.
De oudste heeft een vertraging in de verwerking, een disharmonisch profiel. Bij hem was het met alles heel erg duidelijk dat je hem de tijd moet geven om dingen te laten bezinken. Hij kon niets met een werkinstructie op school als hij daar direct mee aan de slag moest. Één leerkracht, die dat echt begreep, liet hem na de instructie eerst met Lego of Kapla spelen, en daarna ging het prima. Thuis werkte dat ook zo. Wij merkten ook dat hij met spelen 's middags of 's avonds in bed alles verwerkte wat overdag voorbij was gekomen. Dat kan dus ook prima bij jouw dochter het geval zijn. Op het moment dat je stil in bed ligt heeft je hoofd de rust om alles nog eens te herkauwen en 'in het goede laatje op te slaan' zoals zoon dat noemde.
De oma waar onze kinderen bijna dagelijks waren en waar ze stapelgek op waren, is overleden toen onze dochter 5 was. Nog tot in de puberteit had ze huilbuien om oma, volgens haar eigen zeggen. Wij hebben daarvoor een keer hulp gezocht bij een speltherapeut omdat wij dat zorgelijk vonden. De therapeut legde ons uit dat er iets anders de trigger was voor haar verdriet (dat kon van alles zijn, ruzie met een vriendinnetje, iets dat niet lukt, straf voor iets dat ze gedaan had, iets niet mogen) maar dat ze die frustratie of dat verdriet (nog) niet onder woorden kon brengen maar dat ze een voor haar herkenbare emotie als reden aangaf. In haar geval dus het missen van oma. Als ik dat vertaal naar jouw dochter heeft ze dus moeite met de deadline (waarom? Kan ze niet in actie komen? Snapt ze de opdracht niet?) en gebruikt ze als uitleg de ruzie met het vriendinnetje, omdat ze dat zelf beter begrijpt. Dat is duidelijk voor haar, het was niet leuk. Wat er precies niet leuk is aan die deadline kan ze niet goed verwoorden.
Wat ik je hiermee wil laten zien is dat het niet lachen van het vriendinnetje a. pas veel later naar boven kan komen en b. symbool kan staan voor iets anders, of opgeteld is bij iets anders. Hersenen werken zelden of nooit heel rechtlijnig en duidelijk, en zeker bij kinderen in ontwikkeling. En al helemaal bij een kind dat blijkbaar op sommige vlakken juist achterloopt in haar ontwikkeling. Een disharmonisch profiel kan leiden tot ontzettend veel frustraties. Ik zou me daar eens in verdiepen als ik jou was. En kijk ook eens naar executieve functies. Ik vind dat je dochter laat zien dat er bij haar in ieder geval een aantal daarvan niet goed ontwikkeld zijn.
En terugkomend op het laatste stuk van je post (is ook al eerder hier benoemd): als je als ouder kijkt naar wat je kind nodig heeft, heeft dat niets te maken met opvoeden zonder gezag (of dat nou voor jou is, de buurvrouw of een latere baas). Dat idee moet je echt loslaten. Sterker nog, als je dmv 'streng' opvoeden je gezag moet laten gelden denk ik dat je dat als je kind eenmaal volwassen is heel snel kwijt bent. En het contact met je kind ook. Respect dwing je niet af, dat verdien je.
NC-X schreef op 23-01-2024 om 12:41:
[..]
Als je de pagina's terug kijkt, zal je zien dat ik probeer op iedereen te reageren.
Maar ja, afgelopen pagina's pagina's is er wel iets te zien van twee kampen. Wij waren het erg eens met de kijk van MamaE en dat mag toch ook wel gezegd worden? Mijn vrouw riep vanaf de bank 'dankje, die MamaE heeft het door!' toen ze het bericht las.
Ik heb ook gisteravond bij mijn vrouw gezegd 'wedden dat ik flink wat kritische reacties ga krijgen, als ik aan geef dat wij met het standpunt van MamaE de meeste overeenkomsten zien?' Maar dat wil niet zeggen dat ik de andere reacties niet waardeer! Ik leer daarmee dat er nog een hele andere manier is om hier tegenaan te kijken. Een manier met gevoel en emotie, die de psychiater ook al voorstelde om in te zetten. En die vind ik lastig, simpel. Wij zijn zelf ook niet zo opgevoed, in tegendeel. Dat was mond houden als je ouders praten en anders krijg je een schop onder je kont.
Met het punt "Een kind, zeker zo jong, is er niet op uit om ruzie te maken." ben ik het helemaal mee eens.
Wij krijgen wekelijks ondersteuning van de psychologe om A. haar minder als volwassene te laten voelen, B. een methode met gevoel en emotie C. discussies af te breken voordat ze escaleren, ook al betekend dat, dat wij niet het laatste woord hebben.
Ik herfraseer even: het valt me op dat je alleen positief reageert op posts die jullie denkwijze volgen. De suggesties in andere posts, waar je je niet in kunt vinden, wuif je weg. En wat de psychiater voorstelt vind je 'lastig'. Je geeft aan dat je zelf anders bent opgevoed. Maar, was je zelf ook altijd al blij met die opvoeding? Heb je zelf nooit eens gedacht dat je ouders het beter anders hadden kunnen aanpakken? Met gevoel en emotie, in plaats van met harde hand gezag afdwingen? Ik heb me heilig voorgenomen het anders te doen dan mijn ouders, want ik ben op mijn 18e na jarenlange ruzies vertrokken. En tot nu toe verblijven mijn beide kinderen (24 en 21) nog altijd met veel plezier bij hun ouders. Dus ik doe ergens wel iets beter dan het voorbeeld dat ik heb gekregen...
Gelukkig is er door de jaren heen sprake van voortschrijdend inzicht op een heleboel vlakken. Zo ook in de 'opvoedkunde', als er al zoiets bestaat. En natuurlijk is dit voor jou en je vrouw ook een leerproces. En daardoor komen boodschappen ook pas binnen als je hersenen er 'rijp' voor zijn. Misschien goed om het hele draadje nog eens door te lezen. Wellicht zitten er berichten bij die je nu wel kunt 'plaatsen' en die nu wel een belletje doen rinkelen.
Ik wil hier nog even op reageren. Want 'die MamaE', die worstelt zich met regelmaat ook door het leven, het ouderschap, verwachtingen van zichzelf en haar kind en dat gaat steeds vaker goed, maar soms ook helemaal mis. Ik ben dus echt niet iemand die dé wijsheid en dé waarheid in pacht heeft.
Dat een kind op bepaalde fronten haar leeftijd 'vooruit' is en lang is voor haar leeftijd, is geen reden om haar op alle fronten al volwassene te behandelen. Ons meisje is ook enig kind, maar ze is wel het kind en niet een derde volwassene. En dat weet ze. Soms zijn of gaan dingen op een bepaalde manier omdat ouders dat beslissen. Maar ik herken wel een paar valkuilen: ik analyseer heel mijn leven als overlevingsmechanisme, maar ik val mijn kind er soms te veel mee lastig. Niet elke ruzie hoeft tot in detail uitgepraat te worden of ontleed te worden tot de kern. Soms is gewoon een 'sorry, het lukte even niet en nu gaan we weer samen verder en elkaar laten zien dat we beter kunnen' ook voldoende.
Ons meisje is juist klein voor haar leeftijd, maar wel heel zelfbewust en taalvaardig. Toch loopt ze op sommige gebieden ook wel wat achter (ze heeft autisme), zoals emotieregulatie. Die dishamonie in het functioneren, zeg maar.
Onze dochter heeft veel behoefte aan autonomie en regie. Vooral op lichamelijk gebied (vanwege medische trauma's waarbij ze dat al zeer regelmatig niet had/heeft). En ze dwingt dat soms op een hele nare manier af. Toch helpt het wel om haar de regie te geven, vaak over het hoe. Dan maakt ze soms bijzondere keuzes, maar het zijn wel haar keuzes. Dat zet haar in haar kracht.
Soms gaat het niet over gelijk krijgen of het laatste woord hebben. Soms moet je een kind ook begrenzen in emoties. Er is een verschil tussen verdriet omdat je geen ijsje mag en verdriet omdat je veel pijn hebt.
Op school gaat het wel goed. Dan zou je kunnen kijken wat er daar wel is wat er thuis blijkbaar mist. Dat kan bijvoorbeeld zijn dat ze daar heel duidelijk een kind is en niet de leerkracht. En dat daar een bepaalde rol bij hoort. Blijkbaar is er thuis een bepaalde ruimte die ze claimt, maar waar ze te ver in gaat omdat onduidelijk is hoe groot die ruimte is en dat botst dan blijkbaar regelmatig.
Thera schreef op 23-01-2024 om 12:45:
Ik dacht ook te lezen dat jullie oprecht aan het zoeken zijn naar een goede manier om met haar om te gaan.
Hoe je met het volgende om moet gaan zou ik niet zo direct weten, maar ik maak me zorgen over het een bepaalde dynamiek.
Een vriendin die om een grapje niet lacht, daarmee ineens zitten als je ouders je in een situatie brengen waarin je het gevoel hebt dat jouw waardigheid wordt aangetast als je je kamer moet opruimen, doet denken aan een overgevoeligheid in je ego geraakt te worden.
En dan lijkt ze ook hulpverleners om haar vingers te kunnen winden als ze misschien aanvoelt dat zij aangesproken zou kunnen worden op iets. Het kan ook zijn dat ze zich gewoon niet de mindere wìl voelen van haar ouders, dus wel verhalen moet aandikken (op z’n minst) om die ouders de slechterikken te laten lijken. Het kan daarbij zo zijn dat school en hulpverleners op het moment vast zitten in een reddersyndroom.
Hoe het precies in elkaar zit, weet ik ook nog niet.
Over het algemeen probeerde ik zo min mogelijk bezig te zijn met 'wat voor bedoeling zit er achter?'. Nu iets meer mee bezig. Zoiets als het boos omdat er niet om haar grapje gelachen wordt: ik vermoed dat ze zich over het geheel niet happy voelde, en als er dan naar je gevoel gevraagd wordt, dan komt alles er uit. Ook ogenschijnlijk kleine zaken zoals dit.
Hoe ze op school is, krijgen wij weinig van mee. Daar wil ze meestal niks over kwijt. Haar twee leerkrachten hebben veel langdurige ziektes gehad dit jaar al, dus volgende week hebben wij (eindelijk) een gesprek.
kaatjecato schreef op 23-01-2024 om 13:02:
[..]
Bijna elke ouder heeft wel eens de gedachte: "ze moeten gewoon luisteren." Of " ik ben de ouder" of de angst "als ik hier niet tegen optreedt, leren ze het nooit". En dat was ooit de heersende moraal en opvoedtactiek: leer ze luisteren, autoriteit respecteren, want anders groeien ze op voor galg en rad. En nog steeds is dat bij veel mensen de heersende gedachte
En eerlijk gezegd, het zou natuurlijk ook af en toe heel makkelijk zijn voor ouders als het zo zou werken. Dat ze gewoon doen wat je zegt. En het verraderlijke is: bij sommige kinderen lijkt het ook nog te werken. Die hebben vaak de vaardigheden om te doe wat er gevraagd wordt. Of komen niet in opstand. Maar die komen soms later in opstand of ontwikkelen zich tot volwassenen die vooral bezig zijn met hoe het hoort, wat andere van hen verwachten en hebben niet goed geleerd om voor zichzelf te denken.
De kunst is om die oude gedachten over opvoeding uit te dagen. Gaat het erom dat je kind leert luisteren? Of gaat het erom dat ze vaardigheden ontwikkelt die haar een evenwichtige persoon maken? Dat ze in staat is om keuzes te maken die niet perse gericht zijn op goedkeuring van anderen te krijgen.
En onderzoek je gedachten over wat een kind van haar leeftijd zou moeten kunnen. Kloppen die wel? Dat sommigen of misschien veel kinderen iets kunnen, betekent niet dat jouw kind dat ook (al) kan. En zelfs als je kind iets in sommige situaties kan, betekent niet dat het in alle situaties kan. Vaak wordt dat dan als onwil gezien, maar dat is precies wat het betekent om in ontwikkeling te zijn: je kan het soms maar hebt het niet voldoende onder de knie om het altijd te laten zien.
"leer ze luisteren, autoriteit respecteren, want anders groeien ze op
voor galg en rad. En nog steeds is dat bij veel mensen de heersende
gedachte".
Klopt, dat is ook hoe wij er in de basis naar kijken. Dat is nog wat anders dan met ijzeren vuist regeren. Misschien zit daar ook wel een lastig punt: wij verwachten autoriteit, maar in de praktijk zijn wij behoorlijk behulpzaam en luisterend. Daar is de psychologe ook mee bezig: onze dochter heeft zo vaak haar mening mogen geven in gesprekken, dat ze nu geen autoriteit meer herkent. De psychologe helpt ons nu om een zekere mate van hiërarchie terug te krijgen.
"je kan het soms maar hebt het niet voldoende onder de knie om het altijd te laten zien."
Is denk ik ook wel een belangrijke, ja. Na een paar keer zelfstandig iets te hebben gedaan, is het gemakkelijk om er van uit te gaan dat ze het altijd kan. Maar ze wisselt wel veel tussen het 'ik kan alles, ik ben al 9' en 'ik kan dit nog niet, ik ben pas 9'. Die laatste moeten wij helpen.
Jonagold schreef op 23-01-2024 om 13:50:
[..]
Ik zal aan de hand van twee voorbeelden van mijn eigen kinderen aangeven wat ik bedoel.
De oudste heeft een vertraging in de verwerking, een disharmonisch profiel. Bij hem was het met alles heel erg duidelijk dat je hem de tijd moet geven om dingen te laten bezinken. Hij kon niets met een werkinstructie op school als hij daar direct mee aan de slag moest. Één leerkracht, die dat echt begreep, liet hem na de instructie eerst met Lego of Kapla spelen, en daarna ging het prima. Thuis werkte dat ook zo. Wij merkten ook dat hij met spelen 's middags of 's avonds in bed alles verwerkte wat overdag voorbij was gekomen. Dat kan dus ook prima bij jouw dochter het geval zijn. Op het moment dat je stil in bed ligt heeft je hoofd de rust om alles nog eens te herkauwen en 'in het goede laatje op te slaan' zoals zoon dat noemde.
De oma waar onze kinderen bijna dagelijks waren en waar ze stapelgek op waren, is overleden toen onze dochter 5 was. Nog tot in de puberteit had ze huilbuien om oma, volgens haar eigen zeggen. Wij hebben daarvoor een keer hulp gezocht bij een speltherapeut omdat wij dat zorgelijk vonden. De therapeut legde ons uit dat er iets anders de trigger was voor haar verdriet (dat kon van alles zijn, ruzie met een vriendinnetje, iets dat niet lukt, straf voor iets dat ze gedaan had, iets niet mogen) maar dat ze die frustratie of dat verdriet (nog) niet onder woorden kon brengen maar dat ze een voor haar herkenbare emotie als reden aangaf. In haar geval dus het missen van oma. Als ik dat vertaal naar jouw dochter heeft ze dus moeite met de deadline (waarom? Kan ze niet in actie komen? Snapt ze de opdracht niet?) en gebruikt ze als uitleg de ruzie met het vriendinnetje, omdat ze dat zelf beter begrijpt. Dat is duidelijk voor haar, het was niet leuk. Wat er precies niet leuk is aan die deadline kan ze niet goed verwoorden.
Wat ik je hiermee wil laten zien is dat het niet lachen van het vriendinnetje a. pas veel later naar boven kan komen en b. symbool kan staan voor iets anders, of opgeteld is bij iets anders. Hersenen werken zelden of nooit heel rechtlijnig en duidelijk, en zeker bij kinderen in ontwikkeling. En al helemaal bij een kind dat blijkbaar op sommige vlakken juist achterloopt in haar ontwikkeling. Een disharmonisch profiel kan leiden tot ontzettend veel frustraties. Ik zou me daar eens in verdiepen als ik jou was. En kijk ook eens naar executieve functies. Ik vind dat je dochter laat zien dat er bij haar in ieder geval een aantal daarvan niet goed ontwikkeld zijn.
En terugkomend op het laatste stuk van je post (is ook al eerder hier benoemd): als je als ouder kijkt naar wat je kind nodig heeft, heeft dat niets te maken met opvoeden zonder gezag (of dat nou voor jou is, de buurvrouw of een latere baas). Dat idee moet je echt loslaten. Sterker nog, als je dmv 'streng' opvoeden je gezag moet laten gelden denk ik dat je dat als je kind eenmaal volwassen is heel snel kwijt bent. En het contact met je kind ook. Respect dwing je niet af, dat verdien je.
Bedankt voor de voorbeelden. Als ze op school een instructie krijgt, lijkt ze daar ook wel eens een drempel bij te hebben. Niet zo zeer op het verwerken, maar een klein beetje persoonlijke aandacht helpt haar dan op weg. Ze zou helemaal vast kunnen lopen op een som, totdat de juf naast haar gaat staan en mee kijkt: dan kan ze het wel. De juf heeft echter nog zo'n 20 andere kinderen.
Wat haar precies dwars zat bij de deadline van kamer opruimen, weet ik niet. We zien wel vaker dat ze, als ze ergens mee zit, tientallen kleine dingen van irritatie aan kan geven. Misschien om aan te geven dat ze niet lekker in haar vel zit die dag, en dat dat al een tijdje aan het opstapelen is?
NC-X schreef op 27-01-2024 om 19:37:
[..]
"leer ze luisteren, autoriteit respecteren, want anders groeien ze op
voor galg en rad. En nog steeds is dat bij veel mensen de heersende
gedachte".
Is denk ik ook wel een belangrijke, ja. Na een paar keer zelfstandig iets te hebben gedaan, is het gemakkelijk om er van uit te gaan dat ze het altijd kan. Maar ze wisselt wel veel tussen het 'ik kan alles, ik ben al 9' en 'ik kan dit nog niet, ik ben pas 9'. Die laatste moeten wij helpen.
Ik vind het bijzonder dat je zo weinig vertrouwen in je kind hebt dat je nu al bezig bent met voorzorgen dat ze niet voor galg en rad opgroeit. Ze is geen blanke lei, ze is een mens en ze vindt haar pad wel. Aan jullie om voor te leven, niet om te kneden en te vormen.
Wat vetgedrukte betreft: het is een kind. Dat hoort erbij.
Zitten jullie er niet gewoon veel te veel bovenop? Liefdevolle verwaarlozing is ook een goede aanpak.
Voor een andere kijk (altijd goed om ook eens iets te lezen waar je het razend mee oneens bent) is misschien het boek “lastige kinderen, heb jij even geluk” iets voor jullie.
Jonagold schreef op 23-01-2024 om 14:05:
[..]
Ik herfraseer even: het valt me op dat je alleen positief reageert op posts die jullie denkwijze volgen. De suggesties in andere posts, waar je je niet in kunt vinden, wuif je weg. En wat de psychiater voorstelt vind je 'lastig'. Je geeft aan dat je zelf anders bent opgevoed. Maar, was je zelf ook altijd al blij met die opvoeding? Heb je zelf nooit eens gedacht dat je ouders het beter anders hadden kunnen aanpakken? Met gevoel en emotie, in plaats van met harde hand gezag afdwingen? Ik heb me heilig voorgenomen het anders te doen dan mijn ouders, want ik ben op mijn 18e na jarenlange ruzies vertrokken. En tot nu toe verblijven mijn beide kinderen (24 en 21) nog altijd met veel plezier bij hun ouders. Dus ik doe ergens wel iets beter dan het voorbeeld dat ik heb gekregen...
Gelukkig is er door de jaren heen sprake van voortschrijdend inzicht op een heleboel vlakken. Zo ook in de 'opvoedkunde', als er al zoiets bestaat. En natuurlijk is dit voor jou en je vrouw ook een leerproces. En daardoor komen boodschappen ook pas binnen als je hersenen er 'rijp' voor zijn. Misschien goed om het hele draadje nog eens door te lezen. Wellicht zitten er berichten bij die je nu wel kunt 'plaatsen' en die nu wel een belletje doen rinkelen.
Wat de psychiater voorstelt, vind ik lastig. Natuurlijk! Anders hadden wij het ook wel zonder de psychiater gekund. De hele situatie met onze dochter vinden wij lastig. Onze kop in het zand steken zou veel makkelijker zijn, hopen dat de problematiek vanzelf stopt bij onze dochter. De stap maken om je dochter in te schrijven bij de GGZ, is lastig. Het toe moeten geven op je werk, bij familie, bij vrienden, dat het niet lekker loopt thuis, dat is ook lastig. Sommige delen van het opvoeden over een andere boeg gooien, is ook lastig. En toch doen wij het, voor haar. Wij willen echter dat ze gebalanceerd opgroeit, zich minder zorgen maakt over volwassen zaken, de juiste hoeveelheid zelfvertrouwen, etc.
Wij hebben ook niet zozeer het idee dat zij verkeerd zit, of dat zij moet veranderen. Het hele proces bij de psychiater is er vooral om ons als ouders te leren hoe wij haar beter kunnen helpen. Bij voorkeur door de slechte situaties helemaal te voorkomen, maar ook hoe te acteren als het wel escaleert.
En mijn eigen opvoeding was streng maar rechtvaardig. Vooral kenmerkend was dat mijn vader eigenlijk niet veel tijd had voor ons. Ze hadden het niet breed, dus werken werken werken en eenmaal thuis was hij moe, dus niet lastig vallen. Niet altijd leuk, maar ik heb ze het ook nooit kwalijk genomen. Er werd nooit geslagen, maar je had wel het idee dat je het ook niet te veel uit moest dagen. Als vader probeer ik het anders, vooral qua tijd. Ik werk veel vanuit huis, dus ben veel beschikbaar voor haar. Samen hond uitlaten, boodschappen doen, naar een trampolinepark, weekendje weg, gamen, tekenen, klussen etc. Eigenlijk wordt iedere activiteit leuker met haar erbij, dus ik betrek haar overal bij (als ze dat wil).
