Dochter verzint mishandeling, ouders in de problemen?
Ik ben benieuwd naar de meningen hier en wil graag (anoniem) even mijn verhaal kwijt.
Onze dochter van 9 heeft al vanaf haar 6e wat extra aandacht in de vorm van jeugdhulp nodig. Dit is echter de laatste maand(en) telkens tot grotere problemen gekomen, waardoor mijn vrouw en ik nu echt ons zorgen beginnen te maken. In het kort maken wij ons zorgen dat wij onterecht in een Veilig Thuis traject komen.
Onze dochter is een lieve, zorgzame meid, die voor de buitenwereld ook leuk overkomt: geeft complimentjes, durft van alles, praat met iedereen. Vanaf haar 6e is daar overdenken bij gekomen, vaak over volwassen onderwerpen als veiligheid, planning, geld. Ze heeft het vaak over een ‘vol hoofd’, wat haar vooral op de rustige momenten dwars zit.
Verder merkten wij dat ze totaal onaanraakbaar was voor autoriteit en straffen. Zoals elk kind, moet ze wel eens bijgestuurd worden. Maar ze is dermate mondig, dat ze in iedere discussie het laatste woord wil hebben. Als wij haar waarschuwen met iets als ‘twee dagen je tablet inleveren’, zoekt ze zelf direct naar manieren om het te escaleren. ‘Ik gooi mijn tablet zelf wel in de prullenbak’ of ‘kun je niet beter mij gaan slaan om mij te straffen?’.
Vanaf dat moment zijn wij een GGZ traject gestart. Zij heeft wekelijks speltherapie (=de behandelaar zit solo met haar in een spelkamer en observeert het speelgedrag). Dit loopt nu al een jaar, maar er is nog geen harde indicatie, enkel flarden als ‘masker ophebben, disharmonie in gedrag, vol hoofd, verborgen angsten’. Onze dochter geeft ook aan dat ze met voorbedachten rade haar acties en woorden gaat verbergen tijdens de therapie, omdat ze de behandelaar niet vertrouwd. Dit is ook als feedback gegeven bij de GGZ instelling, maar hoort blijkbaar bij het proces.
Daarbij is er ook een proef gedaan met Citalopram druppels, om haar pieken en dalen wat in te perken. Zonder resultaat, dus de arts heeft dit na de proefperiode stop gezet. Ook zijn er regelmatig gesprekken zonder haar erbij, waarin wij als ouders tips kunnen krijgen over het omgaan met haar wisselende gedrag. De meeste van de tips ‘probeer eens het gesprek zo en zo aan te pakken als ze boos is’, werken averechts omdat onze dochter direct doorheeft dat het van de GGZ komt.
Ondertussen is ze nog feller geworden. Van vrolijk stoeien met papa, naar complete meltdown zonder aanwijsbare oorzaak, naar weer blij en zorgzaam een half uur later. Dit uit zich inmiddels ook in dreigen met weglopen (waardoor wij haar fysiek de toegang tot de deur moeten onthouden, door haar daar weg te tillen) en slaan en schoppen van haar kant als wij in de buurt zouden komen tijdens haar woede. Niet enkel bij ons, maar op visite bij oma stond ze klaar om oma te slaan (omdat ze haar knutselschaar op moest ruimen).
Ze geeft, ook op rustige momenten zonder ruzie, aan dat ze zich niet meer veilig voelt thuis. Ze wil graag ‘naar huis’, ook als ze op de bank zit. Wat haar definitie is van thuis, hebben wij nog niet kunnen achterhalen. Ze geeft aan ook bang voor ons te zijn geworden en geeft aan dat ze denkt dat wij haar het liefst dood hebben. Dat weerspreken wij natuurlijk direct, maar dat dringt niet tot haar door.
Toen wij recent op bezoek moesten komen bij de school IB’er, bleek dat tot onze schrik te zijn om te evalueren of wij bij diensten als Veilig Thuis aangemeld moeten worden. Onze dochter heeft blijkbaar op school, bij de opvang en bij de IB’er verteld haar ouders altijd ontzettend boos op haar zijn, fysiek geweld gebruiken en dat ze zich niet meer veilig thuis voelt. Wij vermoeden dat ze dit ook in de wijk verteld heeft. Dit weet ze blijkbaar zo overtuigend te vertellen, dat volwassen haar geloven – en als ouder sta je dan direct 1-0 achter.
Klinkt goed toch? Een kind geeft signalen af en het systeem werkt. Maar…wij hebben haar nog nooit geslagen, geschopt of ook maar iets in die richting. Wij zijn juist ontzettend voorzichtig met haar. Vooral ik, haar vader, ben (over)beschermend. Natuurlijk zijn wij niet perfect, maar nemen vaak tijd voor haar en ze heeft naar ons weten nog nooit iets ergs (traumatisch) meegemaakt.
Als wij vragen of zou willen of kunnen vertellen waarom ze deze dingen zegt, kan ze daarop niet echt antwoorden. Ze geeft aan dat de stemmen in haar hoofd dit roepen. Binnenkort start een test met een ander type medicatie: Dipiperon. Wij zijn geen voorstander van medicatie bij zo’n jong kind, maar welke andere opties heb je?
En al deze uitspraken en woede van haar, zijn in schril contrast met de vrolijkheid die ze op de rest van de dagen uit. Wij, maar vooral ik, heb moeite met snel schakelen. Hoe kun je nou vrolijk blij knuffelen of samen een bordspel met haar doen – als ze 15min daarvoor nog zei dat ze ons niet meer vertrouwd en weg wil lopen?
Jouw laatste berichten klinken liefdevol en betrokken, NC-X! En klinken open voor feedback.
En het is ook inderdaad niet zo simpel, dat weet ik uit eigen ervaring met ons temperamentvolle kind (lijkt in veel manieren op de omschrijving van jullie dochter). Wij hebben ook wat afgeworsteld, ons bij tijden machteloos gevoeld, een systeemtherapeut erbij betrokken.
En wat voor mij het belangrijkste ingrediënt is gebleken: met vertrouwen naar je kind kijken: vertrouwen dat het het goed wil doen, dat je kind vooral verbinding nodig heeft, vertrouwen dat het iets kan, dat het mag leren, dat ze zelf (flinke) fouten mogen maken, en dat ze goed terecht komen. Altijd van de goede intenties uitgaan, zelfs als het liegt of zich onhebbelijk gedraagt.
Zie het als een leerproces voor jullie als ouders, sta open voor nieuwe manieren van naar je kind kijken. Je zult versteld staan van wat je over jezelf leert via jullie dochter. Ik ben in elk geval een betere ouder/persoon geworden door mijn kinderen.
Ik weet niet meer wie het zei, maar een kind opvoeden is de kans krijgen om heel erg veel bij te leren. En een leerschool is het zeker.
Nou, leerschool, terwijl ik dat schrijf vraag ik me af of ik het nu dan eindelijk wel heel goed zou kunnen na alle ervaring, en dat zou ik niet durven zeggen. Maar ik heb in al die jaren wel veel over mezelf geleerd, en over mijn partner, we hebben veel moeten loslaten en veel nieuwe dingen opgepakt en aangereikt gekregen. We zijn er zeker erg door veranderd, anders in het leven komen te staan. Het geeft veel stress, veel twijfels, veel liefde en veel voldoening. Ik had er niks van willen missen. Ik had achteraf wel dingen sneller door willen hebben, en anders willen doen.
'Als vader probeer ik het anders, vooral qua tijd. Ik werk veel vanuit
huis, dus ben veel beschikbaar voor haar. Samen hond uitlaten,
boodschappen doen, naar een trampolinepark, weekendje weg, gamen,
tekenen, klussen etc. Eigenlijk wordt iedere activiteit leuker met haar
erbij, dus ik betrek haar overal bij (als ze dat wil). '
Doe je dat nog steeds? Eigenlijk altijd beschikbaar zijn voor haar?
Tsjor
tsjor schreef op 28-01-2024 om 07:49:
'Als vader probeer ik het anders, vooral qua tijd. Ik werk veel vanuit
huis, dus ben veel beschikbaar voor haar. Samen hond uitlaten,
boodschappen doen, naar een trampolinepark, weekendje weg, gamen,
tekenen, klussen etc. Eigenlijk wordt iedere activiteit leuker met haar
erbij, dus ik betrek haar overal bij (als ze dat wil). '
Doe je dat nog steeds? Eigenlijk altijd beschikbaar zijn voor haar?
Tsjor
Altijd beschikbaar zijn, dat is het niet. Ze krijgt ook genoeg tijd om zelf in te vullen.
Maar als mijn vrouw de boodschappen doet, doet ze dat graag alleen. Weinig gedoe, lekker snel. Als ik de boodschappen doe, neem ik 9 van de 10 keer onze dochter mee. Ze maakt het voor mij bijna altijd leuker: Bij bouwmarkten rent ze door de gangen (als het rustig is), bij de Ikea lacht ze om de vreemde namen van producten, bij de lokale supermarkt is ze inmiddels bekend bij het personeel omdat ze met iedereen een praatje maakt.
En verder is er iedere avond wel een kwartiertje om even bij te praten, te stoeien, etc.
Ik sta ook bijna iedere ochtend samen met haar op, dus ook een ochtendroutine met z'n tweeën. Geen onwil bij haar moeder trouwens, die moet gewoon vroeger beginnen en verder reizen.
Wij merken dat ze niet heel lang zelfstandig speelt, dus dat proberen wij ook wat te verbeteren. Wellicht hebben wij daar ook de deur voor open gezet?
NC-X schreef op 31-01-2024 om 14:25:
[..]
Altijd beschikbaar zijn, dat is het niet. Ze krijgt ook genoeg tijd om zelf in te vullen.
Maar als mijn vrouw de boodschappen doet, doet ze dat graag alleen. Weinig gedoe, lekker snel. Als ik de boodschappen doe, neem ik 9 van de 10 keer onze dochter mee. Ze maakt het voor mij bijna altijd leuker: Bij bouwmarkten rent ze door de gangen (als het rustig is), bij de Ikea lacht ze om de vreemde namen van producten, bij de lokale supermarkt is ze inmiddels bekend bij het personeel omdat ze met iedereen een praatje maakt.
En verder is er iedere avond wel een kwartiertje om even bij te praten, te stoeien, etc.
Ik sta ook bijna iedere ochtend samen met haar op, dus ook een ochtendroutine met z'n tweeën. Geen onwil bij haar moeder trouwens, die moet gewoon vroeger beginnen en verder reizen.
Wij merken dat ze niet heel lang zelfstandig speelt, dus dat proberen wij ook wat te verbeteren. Wellicht hebben wij daar ook de deur voor open gezet?
Als mijn vader zo zou schrijven over tijd doorbrengen met mij zou ik dat heel mooi vinden. Zoveel liefde. Weet je dochter dit? Dat je haar niet meeneemt omdat dat nu eenmaal moet, om haar moeder te ontlasten oid, maar omdat je haar zo een ontzettend leuk mens vindt om om je heen te hebben?
Ik merk dat ik gaandeweg een andere indruk heb gekregen van het verhaal waarmee je begon. Het verhaal over mishandeling is niet zozeer een fantasieverhaal (dat had mijn pleegdochter) maar haar eigen definitie van bepaalde situaties. Het is haar mening. Gelukkig/hopelijk klopt die mening niet met wat de rest van de samenleving onder mishandeling verstaat.
Verder moet ik wel denken aan een situatie van moeder/kind, waarbij ik dacht: ze aanbidt het kind, ze is niet de moeder, maar de grootste fan van het kind. Zeker bij een eerste (en enigste) kind is de valkuil groot dat alles geweldig is en heel interessant. Waarbij het kind eigenlijk de touwtjes in handen krijgt, en neemt. In de genoemde situatie veranderden er dingen toen er een tweede kind kwam, want dat kind was heel anders, maar ook net zo geweldig, alleen was moeder nu wel echt moeder en niet aanbiddende fan.
Ik vind het heel leuk hoe je beschrijft wat je doet met het kind, maar het roept bij mij toch wel een beetje die situatie op: het kind heeft eigenlijk het definiëren van de omgeving in handen, en daarmee ook de macht. Jij vindt het leuk en volgt haar dus.
Maar jij bent de ouder en zij is het kind. Ouders zijn degenen die uiteindelijk de beslissingen nemen, de termen bepalen, de grenzen aangeven, bepalen wat goed is voor een kind; en dat alles dynamisch: het verandert met de leeftijd en de ontwikkeling van een kind, maar ook daarin zijn ouders bepalend. Ik ben blij dat jullie een psycholoog hebben die jullie begeleidt bij het opnemen van de ouderrol.
Tsjor
Zo, ondertussen nog best veel gebeurd.
Wij merkten zelf dat de meest recente incidenten, minder lang door gaan. Ze weet verrassend snel kwaad te worden, maar is ook erg snel weer helemaal terug en aanspreekbaar. Dat was voorheen niet zo. Of dat door de medicatie komt, weten we niet. Die wordt ook nog steeds opgebouwd. Misschien ook enkel een momentopname en willen wij het graag positief zien?
Op school ook een gesprek gehad. In de klas is het voor de leerkracht een normale vrolijke meid. Wel één met faalangst, maar dat komt nou eenmaal voor op school. Geen echte problemen daar gemerkt in ieder geval.
Met bovenstaande twee dingen, gingen wij weer in gesprek met psycholoog en jeugdpsychiater. Nadat wij half december de speltherapie stopgezet hadden (eenzijdig van onze kant, was men het niet mee eens, maar onze keuze werd gerespecteerd), had men een pauze ingelast. Eerst 2 maanden rust, dan kijken welke vorm therapie haar wel kan helpen. Nou, dat was wel even schrikken...
Ze hebben besloten dat ze te complex is geworden, om daar nog geholpen te kunnen worden. Ze hebben het uitgelegd als dat je jeugdzorg kan zien op 3 niveaus van ernst.
1. is basis: huisarts + CJG
2. is voor ernstigere zaken: onze huidige JGGZ praktijk
3. is voor de meest complexe zaken: de grootste JGGZ praktijk in deze omgeving
Wij worden doorverwezen naar 3., omdat de analyse is dat er 5 regulatie stoornissen tegelijk spelen (psychisch, emotioneel, lichamelijk, etc). Te lastig voor een gewone praktijk dus. Hiervoor zijn de meest zware trajecten nodig, zoals opname. Dat was dan ook het advies en doorverwijzing: gezinsopname voor 6 weken. Natuurlijk wel pas als ook de praktijk van categorie 3 ook tot die conclusie komt. Op het moment van overdracht, wil men ook de huidige zorg stopzetten en overdragen aan de categorie 3 praktijk.
Nu wij dus tegen afronding (uitzetting?) aanzitten, wist men ook opeens de diagnose te vertellen: MCDD. Niet eerder over gehad. Wij hadden in december nog wel gevraagd naar scherpstelling van de diagnose, maar daar wist men nog niets over.
En inderdaad MCDD, zoals enkelen hier al aangegeven hadden.
tsjor schreef op 01-02-2024 om 15:47:
Ik merk dat ik gaandeweg een andere indruk heb gekregen van het verhaal waarmee je begon. Het verhaal over mishandeling is niet zozeer een fantasieverhaal (dat had mijn pleegdochter) maar haar eigen definitie van bepaalde situaties. Het is haar mening. Gelukkig/hopelijk klopt die mening niet met wat de rest van de samenleving onder mishandeling verstaat.
Verder moet ik wel denken aan een situatie van moeder/kind, waarbij ik dacht: ze aanbidt het kind, ze is niet de moeder, maar de grootste fan van het kind. Zeker bij een eerste (en enigste) kind is de valkuil groot dat alles geweldig is en heel interessant. Waarbij het kind eigenlijk de touwtjes in handen krijgt, en neemt. In de genoemde situatie veranderden er dingen toen er een tweede kind kwam, want dat kind was heel anders, maar ook net zo geweldig, alleen was moeder nu wel echt moeder en niet aanbiddende fan.
Ik vind het heel leuk hoe je beschrijft wat je doet met het kind, maar het roept bij mij toch wel een beetje die situatie op: het kind heeft eigenlijk het definiëren van de omgeving in handen, en daarmee ook de macht. Jij vindt het leuk en volgt haar dus.
Maar jij bent de ouder en zij is het kind. Ouders zijn degenen die uiteindelijk de beslissingen nemen, de termen bepalen, de grenzen aangeven, bepalen wat goed is voor een kind; en dat alles dynamisch: het verandert met de leeftijd en de ontwikkeling van een kind, maar ook daarin zijn ouders bepalend. Ik ben blij dat jullie een psycholoog hebben die jullie begeleidt bij het opnemen van de ouderrol.
Tsjor
Klopt helemaal. Ik 'stoor' mijzelf ook wel aan de topictitel van mishandeling. Dat was bij het aanmaken logisch, maar voelt niet meer passend bij de huidige situatie.
Het voelt niet echt alsof ik haar volg, maar het resultaat is inderdaad dat zij meer touwtjes in handen heeft, dan gezond is voor een functionerend gezin. En met leeftijd komt meer opstandigheid, het wat vroeger leuk en schattig was (dus toch teveel controle gegeven), begint voor de ouders nu ongewenst te zijn. Die ouders proberen dat aan te passen en voilà: dikke ruzie.
Meesje schreef op 31-01-2024 om 15:38:
[..]
Als mijn vader zo zou schrijven over tijd doorbrengen met mij zou ik dat heel mooi vinden. Zoveel liefde. Weet je dochter dit? Dat je haar niet meeneemt omdat dat nu eenmaal moet, om haar moeder te ontlasten oid, maar omdat je haar zo een ontzettend leuk mens vindt om om je heen te hebben?
Meestal benoem ik dat niet nee. Ik denk vooral omdat ik niet echt een type ben die zo over gevoel praat.
Na het vorige nieuws (advies tot 6 weken gezinsopname) emotioneel wat gezakt is, zijn wij bij de huisarts langs gegaan om er eens met een onafhankelijk persoon over te praten. Op zich een goed gesprek, maar hij kan er ook weinig mee. De beste optie is maar om gewoon de doorverwijzing naar de zwaarste vorm te accepteren - en vanuit daar verder zien. Het alternatief is vanaf 0 bij een andere praktijk te starten en dat gaat veel tijd kosten.
Onze huidige praktijk te confronteren met onvrede, zal waarschijnlijk niet nuttig zijn.
Maar door deze gang van zaken, in het kort, hebben wij er toch een naar gevoel aan over gehouden:
-Zij: Speltherapie is nu een jaar gaande - dit gaan wij met 6-12 maanden verlengen. Wij hebben een serie bevindingen, maar nog geen echte indicatie voor dochter.
-Wij: Dochter heeft (nog steeds) geen klik en vertrouwen met begeleider. Is er een andere begeleider voor haar beschikbaar?
-Zij: Geen klik hebben is onderdeel van het behandeling. Stel deze vraag trouwens NIET bij de hoofdbehandelaar.
-Wij: Toch gevraagd bij de hoofdbehandelaar.
-Zij: Hoofdbehandelaar wil hier niet op reageren.
-Wij: Zijn er ook andere vormen van therapie beschikbaar?
-Zij: Natuurlijk! Maar dat is pas onderwerp van bespreking, zodra speltherapie afgelopen of gestopt is.
Wij: Oke. Dan stoppen wij met de speltherapie wegens geen klik hebben + weinig resultaat.
Zij: Niet blij mee, maar wij accepteren het.
Wij: Oke, welke alternatieven kunnen jullie bieden waar jullie het over hadden?
Zij: Gaan we het over hebben. Maar eerst een pauze in behandeling van 2 maanden, anders zit het te dicht op elkaar.
-2 maanden-
Zij: Wij kunnen niks voor jullie betekenen. Dochter heeft dermate lastige problemen, dat wij met een team van psychiaters en psychologen er niets mee aan kunnen. Dit is zo ernstig, dat wij gezinsopname van 6 weken voorstellen. Wij verwijzen jullie door naar een praktijk die de meest zware behandelingen aan kan. Eenmaal daar binnen, nemen zij ook alle lopende zaken als medicatie over. Dat was het, fijne dag.
Zij: Oja. Ze heeft MCDD. Fijne dag.
Hier zit duidelijk (vind ik) de druk van jeugdzorg achter die weten dat ze de gang van zaken kunnen afdwingen bij de ouders. Ik voel weinig respect naar jullie toe en wil om jullie erbij te betrekken.
Wij waren ooit in de situatie dat er een voorstel lag om opname van ons als gezin met kinderen in de leeftijd van 17, 15 en 10. In een andere situatie maar het vergelijkbare was dat de hulpverleners niet meer wisten wat ze voor ons konden doen, maar zich wel zorgen maakten over de kinderen. Toen ik uitsprak dat ik dit geen goed idee vond en wel ambulante hulp zou willen die in ons gezin zou komen maar niet als gezin ergens op de stoep wilde komen staan, werd mij verteld dat jeugdzorg eerst drang mag uitoefenen maar bij niet meewerkende ouders ook dwang. Echt er op ingaan wat ik er verder van vond werd er niet.
Dit is gelukkig niet doorgegaan, ik denk doordat ik het ineens als een uitdaging ging zien te laten merken dat ik zelf de regie in handen ging nemen.
Ik hoop dat ik het te somber inzie voor jullie, maar het is wel een tip, ga zelf kijken wat je kan doen met deze diagnose. Probeer goed contact met school te houden. En nog een tip: laat niet merken dat je ermee omhoog zit, wordt vaak uitgelegd als labiel zijn.
Jeetje NC-X, als het zo gegaan is als jij weergeeft is er weinig gedaan om jullie als ouders mee te nemen in het proces en het waarom van bepaalde keuzes.
Waarom was het hebben van 'geen klik' onderdeel van de behandeling? Hebben zij dat uitgelegd?
Is uitgelegd waarom ze nu aan MCCD denken? En waar de overgang van speltherapie naar familie opname vandaan komt. Het klinkt als een erg grote stap.
Wat zouden de doelen van familie opname zijn? En kunnen jullie je daar in vinden? Misschien is het een kans op echt goede en afgestemde hulp?
Thera schreef op 08-02-2024 om 12:26:
Hier zit duidelijk (vind ik) de druk van jeugdzorg achter die weten dat ze de gang van zaken kunnen afdwingen bij de ouders. Ik voel weinig respect naar jullie toe en wil om jullie erbij te betrekken.
Wij waren ooit in de situatie dat er een voorstel lag om opname van ons als gezin met kinderen in de leeftijd van 17, 15 en 10. In een andere situatie maar het vergelijkbare was dat de hulpverleners niet meer wisten wat ze voor ons konden doen, maar zich wel zorgen maakten over de kinderen. Toen ik uitsprak dat ik dit geen goed idee vond en wel ambulante hulp zou willen die in ons gezin zou komen maar niet als gezin ergens op de stoep wilde komen staan, werd mij verteld dat jeugdzorg eerst drang mag uitoefenen maar bij niet meewerkende ouders ook dwang. Echt er op ingaan wat ik er verder van vond werd er niet.
Dit is gelukkig niet doorgegaan, ik denk doordat ik het ineens als een uitdaging ging zien te laten merken dat ik zelf de regie in handen ging nemen.
Ik hoop dat ik het te somber inzie voor jullie, maar het is wel een tip, ga zelf kijken wat je kan doen met deze diagnose. Probeer goed contact met school te houden. En nog een tip: laat niet merken dat je ermee omhoog zit, wordt vaak uitgelegd als labiel zijn.
Wauw, dat lijkt me echt schrikken, dat ze uit gaan leggen hoe ze met drang en dwang het door zouden zetten. Lijkt me lastig om daar rustig onder te blijven, als je ziet hoeveel impact dat zal hebben. Gelukkig kunnen voorkomen.
Ze hebben bij ons gelukkig niet dit soort dwang of drang benoemd.
Wij hebben de huisarts dus om advies gevraagd en hebben vandaag de doorverwijzing geaccepteerd. Maar dan wel onder onze voorwaarden: eerst komt de brief bij ons terecht. En geen advies tot opname erbij, gewoon melden dat het te complex is geworden. Dan hopen we dat we met de doorverwijzing niet van nul moeten beginnen op een wachtlijst. Beetje asociaal misschien tegenover al die andere gezinnen die met goede redenen op een wachtlijst staan? Maar een jaar wachten tot wij weer verder kunnen in dit alles zou wel erg lang voelen.
Uiteindelijk kwamen wij met ons kind vanwege geen klik met de eerste therapeut ook terecht bij een deel van de organisatie dat eigenlijk voor zwaardere gevallen bedoeld was. Ik was daar eerst sceptisch over, maar terugkijkend was het heel fijn om ergens te zijn waar op meer manieren hulp geboden kon worden.
kaatjecato schreef op 08-02-2024 om 15:11:
Jeetje NC-X, als het zo gegaan is als jij weergeeft is er weinig gedaan om jullie als ouders mee te nemen in het proces en het waarom van bepaalde keuzes.
Waarom was het hebben van 'geen klik' onderdeel van de behandeling? Hebben zij dat uitgelegd?
Is uitgelegd waarom ze nu aan MCCD denken? En waar de overgang van speltherapie naar familie opname vandaan komt. Het klinkt als een erg grote stap.
Wat zouden de doelen van familie opname zijn? En kunnen jullie je daar in vinden? Misschien is het een kans op echt goede en afgestemde hulp?
Geen klik: was logisch volgens de behandelaar. Het gaat om een bang kind, wat ook nog eens enorm sociaal is en dingen snel doorziet en overdenkt. Die kan daar best wat van vinden, zo'n speltherapie.
De speltherapie zou volgens de uitleg moeten zijn: Achterhalen waar de problematiek zit, maar met hetzelfde spel ook haar helpen haarzelf te zijn. Want met 45min per week spelen in een kamer vol speelgoed, zal ze zichzelf leren veiliger te voelen. Na verloop van tijd zou de vertrouwensband dan aan moeten sterken.
Realiteit is dat dochter voor de tijd aangeeft: 'ik vertrouw de behandelaar niet. Ik ga mijn best doen om de ware ik niet te laten zien, want die kant mag niemand zien. Ik merk dat ze vragen stelt als 'maar wáárom mag dat poppetje niet mee spelen?' en dat ze daarmee probeert dat ik meer ga vertellen. Dat doe ik niet. Ik vertrouw haar niet.'
Waarom ze MCDD denken: niet zo rechtstreeks benoemd. De diagnose was echt 2min voor het einde van het gesprek benoemd. Daarvoor heeft men wel uitgelegd dat ze zien dat een soort politieagentje-in-haar-hoofd heeft (=stemmen horen) en ook zichzelf knijpt bij boosheid (=fysiek probleem). Dat maakt het een multi probleem, dus complex. Als je dan de afkorting (en ook uitleg) van MCDD erbij haalt, ja dan snappen wij dat wel.
Doel van familie opname: hebben wij wel gevraagd. Om de situaties aandachtig te kunnen bekijken. Hoe de dynamiek in het gezin is, voor, tijdens en na een incident. Dat ze op zo'n manier nog beter een beeld kunnen krijgen van de problematiek en zo ook de juiste persoon de juiste tips mee konden geven. Daarnaast kon in deze tijd ook meteen getest worden met de tips. Het is geen echte behandeling an sich, maar een uitgebreide analyse.
Wij kunnen ons daar niet in vinden. Wij denken: als wij niet gevraagd hadden om een andere behandelaar, dat het balletje niet aan het rollen was geraakt en deze praktijk nog vrolijk een jaar verder was gegaan met de speltherapie. Best apart. En de opname (volgens de praktijk soms full time 2 maanden lang) is wel een overtreffende trap. Een gematigdere versie, zoals een behandelaar die een uurtje per week aan huis komt, zou veel meer passend zijn.
