Dochter verzint mishandeling, ouders in de problemen?
Ik ben benieuwd naar de meningen hier en wil graag (anoniem) even mijn verhaal kwijt.
Onze dochter van 9 heeft al vanaf haar 6e wat extra aandacht in de vorm van jeugdhulp nodig. Dit is echter de laatste maand(en) telkens tot grotere problemen gekomen, waardoor mijn vrouw en ik nu echt ons zorgen beginnen te maken. In het kort maken wij ons zorgen dat wij onterecht in een Veilig Thuis traject komen.
Onze dochter is een lieve, zorgzame meid, die voor de buitenwereld ook leuk overkomt: geeft complimentjes, durft van alles, praat met iedereen. Vanaf haar 6e is daar overdenken bij gekomen, vaak over volwassen onderwerpen als veiligheid, planning, geld. Ze heeft het vaak over een ‘vol hoofd’, wat haar vooral op de rustige momenten dwars zit.
Verder merkten wij dat ze totaal onaanraakbaar was voor autoriteit en straffen. Zoals elk kind, moet ze wel eens bijgestuurd worden. Maar ze is dermate mondig, dat ze in iedere discussie het laatste woord wil hebben. Als wij haar waarschuwen met iets als ‘twee dagen je tablet inleveren’, zoekt ze zelf direct naar manieren om het te escaleren. ‘Ik gooi mijn tablet zelf wel in de prullenbak’ of ‘kun je niet beter mij gaan slaan om mij te straffen?’.
Vanaf dat moment zijn wij een GGZ traject gestart. Zij heeft wekelijks speltherapie (=de behandelaar zit solo met haar in een spelkamer en observeert het speelgedrag). Dit loopt nu al een jaar, maar er is nog geen harde indicatie, enkel flarden als ‘masker ophebben, disharmonie in gedrag, vol hoofd, verborgen angsten’. Onze dochter geeft ook aan dat ze met voorbedachten rade haar acties en woorden gaat verbergen tijdens de therapie, omdat ze de behandelaar niet vertrouwd. Dit is ook als feedback gegeven bij de GGZ instelling, maar hoort blijkbaar bij het proces.
Daarbij is er ook een proef gedaan met Citalopram druppels, om haar pieken en dalen wat in te perken. Zonder resultaat, dus de arts heeft dit na de proefperiode stop gezet. Ook zijn er regelmatig gesprekken zonder haar erbij, waarin wij als ouders tips kunnen krijgen over het omgaan met haar wisselende gedrag. De meeste van de tips ‘probeer eens het gesprek zo en zo aan te pakken als ze boos is’, werken averechts omdat onze dochter direct doorheeft dat het van de GGZ komt.
Ondertussen is ze nog feller geworden. Van vrolijk stoeien met papa, naar complete meltdown zonder aanwijsbare oorzaak, naar weer blij en zorgzaam een half uur later. Dit uit zich inmiddels ook in dreigen met weglopen (waardoor wij haar fysiek de toegang tot de deur moeten onthouden, door haar daar weg te tillen) en slaan en schoppen van haar kant als wij in de buurt zouden komen tijdens haar woede. Niet enkel bij ons, maar op visite bij oma stond ze klaar om oma te slaan (omdat ze haar knutselschaar op moest ruimen).
Ze geeft, ook op rustige momenten zonder ruzie, aan dat ze zich niet meer veilig voelt thuis. Ze wil graag ‘naar huis’, ook als ze op de bank zit. Wat haar definitie is van thuis, hebben wij nog niet kunnen achterhalen. Ze geeft aan ook bang voor ons te zijn geworden en geeft aan dat ze denkt dat wij haar het liefst dood hebben. Dat weerspreken wij natuurlijk direct, maar dat dringt niet tot haar door.
Toen wij recent op bezoek moesten komen bij de school IB’er, bleek dat tot onze schrik te zijn om te evalueren of wij bij diensten als Veilig Thuis aangemeld moeten worden. Onze dochter heeft blijkbaar op school, bij de opvang en bij de IB’er verteld haar ouders altijd ontzettend boos op haar zijn, fysiek geweld gebruiken en dat ze zich niet meer veilig thuis voelt. Wij vermoeden dat ze dit ook in de wijk verteld heeft. Dit weet ze blijkbaar zo overtuigend te vertellen, dat volwassen haar geloven – en als ouder sta je dan direct 1-0 achter.
Klinkt goed toch? Een kind geeft signalen af en het systeem werkt. Maar…wij hebben haar nog nooit geslagen, geschopt of ook maar iets in die richting. Wij zijn juist ontzettend voorzichtig met haar. Vooral ik, haar vader, ben (over)beschermend. Natuurlijk zijn wij niet perfect, maar nemen vaak tijd voor haar en ze heeft naar ons weten nog nooit iets ergs (traumatisch) meegemaakt.
Als wij vragen of zou willen of kunnen vertellen waarom ze deze dingen zegt, kan ze daarop niet echt antwoorden. Ze geeft aan dat de stemmen in haar hoofd dit roepen. Binnenkort start een test met een ander type medicatie: Dipiperon. Wij zijn geen voorstander van medicatie bij zo’n jong kind, maar welke andere opties heb je?
En al deze uitspraken en woede van haar, zijn in schril contrast met de vrolijkheid die ze op de rest van de dagen uit. Wij, maar vooral ik, heb moeite met snel schakelen. Hoe kun je nou vrolijk blij knuffelen of samen een bordspel met haar doen – als ze 15min daarvoor nog zei dat ze ons niet meer vertrouwd en weg wil lopen?
'Met zakelijk bedoel ik vooral dat je feitelijk blijft: dus zonder oordeel (ik zie dit... Toen gebeurde er dat...).' Dit is zo belangrijk.
Het probleem is niet dat iemand dan boos is of zo. Het probleem is: verstrikt raken in een gefantaseerde identiteit en daarin anderen meeslepen en (en beschadigen). Zoiets. Dat is iets anders nog dan ODD.
Mijn dochter had een afschuwelijke brief geschreven aan een meisje in een ander dorp, dat ze kende van school. Heel bedreigend voor het meisje. De moeder kwam met die brief naar ons en confronteerde dochter. Dochter ontkende, maar ik herkende het handschrift, geen twijfel mogelijk. Uiteindelijk gaf dochter toe dat ze die brief geschreven had. Toen de vrouw dieper erop in wilde gaan, waarom ze dat deed, en therapie etc. noemde heb ik daar een stokje voor gestoken, om te verhinderen dat dochter op een slechte basis (het toegegeven verzonnen verhaal) een nieuwe identiteit zou opbouwen in de vorm van een slachtofferrol. Het was voor dochter al beladen genoeg at ze 'ontdekt' was. Dat moest openbaar worden om de veiligheid van het andere meisje te garanderen. Dat was straf genoeg.
Provocatieve interventie kan helpen. Bijvoorbeeld: dochter vertelt dat ze mishandelt wordt; reactie van ouder: ik heb gehoord dat je dat vertelde, dus ik ga me aangeven bij de politie, ga je mee? Dat is op een andere manier confronteren met de realiteit. Rustig, kalm, zelfbewust steeds weer de realiteit als ijkpunt naar voren halen is volgens mij het belangrijkste wat je kunt doen.
Tsjor
Bedankt voor alle reacties.
Ik denk zelf niet aan ODD, die indicatoren lijken niet gelijk.
Ik denk ook niet dat het bij onze dochter gaat om een fantasie, meer om overdrijven / escaleren. Ze gelooft er stellig in dat ouders hun kind niet bij moeten sturen, dat is kindermishandeling.
Nu wij er meer op letten, lijkt het er op dat ze veel meer sturing op haar boosheid heeft, dan wij voorheen dachten. Vooral als ze wordt aangesproken op ongewenst gedrag (bv. uitschelden), haar gevraagd wordt iets te doen (bv. kamer opruimen) of er een externe factor voor spanning zorgt (bv. toets op school) is de kans op een uitbarsting groot. Waarschijnlijk faalangst en een discutabel zelfbeeld - en dan is het 'handig' om dat te verbloemen met andere zaken. Andere zaken als boos worden, ruzie zoeken, escaleren, verhalen zo overdrijven dat het bijna verzonnen lijkt. Dat zorgt er voor dat wij alles uit onze handen laten vallen om haar te helpen. Dus een roep om aandacht..?
Het straffen deel wordt hier boven ook meervoudig besproken. Zoals gezegd is de uitspraak van de psycholoog 'waarom zou je willen straffen?'. Hebben wij het dan over dezelfde definitie van straffen? Wij doen natuurlijk niet aan fysieke straffen, maar wel aan consequenties. Die moeten er voor zorgen (hopelijk!) dat ze de volgende keer ook denkt aan de gevolgen van haar uitspraken en acties. Soms werkt dat, vaak ook niet. Maar om nou helemaal zonder consequenties te werken, lijkt mij lastig. Ik denk dat aan het spreekwoord (waar ik vroeger ook mee opgevoed ben): zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
Als zij leert dat kamer op moeten ruimen + extreem boos worden = papa en mama gaan lief doen, troosten etc...dan hoef je nooit meer je kamer op te ruimen. Misschien zijn mijn ouders dan wel zo slim om het gewoon niet meer te vragen..?
NC-X schreef op 22-01-2024 om 11:57:
Bedankt voor alle reacties.
Ik denk zelf niet aan ODD, die indicatoren lijken niet gelijk.
Ik denk ook niet dat het bij onze dochter gaat om een fantasie, meer om overdrijven / escaleren. Ze gelooft er stellig in dat ouders hun kind niet bij moeten sturen, dat is kindermishandeling.
Nu wij er meer op letten, lijkt het er op dat ze veel meer sturing op haar boosheid heeft, dan wij voorheen dachten. Vooral als ze wordt aangesproken op ongewenst gedrag (bv. uitschelden), haar gevraagd wordt iets te doen (bv. kamer opruimen) of er een externe factor voor spanning zorgt (bv. toets op school) is de kans op een uitbarsting groot. Waarschijnlijk faalangst en een discutabel zelfbeeld - en dan is het 'handig' om dat te verbloemen met andere zaken. Andere zaken als boos worden, ruzie zoeken, escaleren, verhalen zo overdrijven dat het bijna verzonnen lijkt. Dat zorgt er voor dat wij alles uit onze handen laten vallen om haar te helpen. Dus een roep om aandacht..?
Het straffen deel wordt hier boven ook meervoudig besproken. Zoals gezegd is de uitspraak van de psycholoog 'waarom zou je willen straffen?'. Hebben wij het dan over dezelfde definitie van straffen? Wij doen natuurlijk niet aan fysieke straffen, maar wel aan consequenties. Die moeten er voor zorgen (hopelijk!) dat ze de volgende keer ook denkt aan de gevolgen van haar uitspraken en acties. Soms werkt dat, vaak ook niet. Maar om nou helemaal zonder consequenties te werken, lijkt mij lastig. Ik denk dat aan het spreekwoord (waar ik vroeger ook mee opgevoed ben): zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
Als zij leert dat kamer op moeten ruimen + extreem boos worden = papa en mama gaan lief doen, troosten etc...dan hoef je nooit meer je kamer op te ruimen. Misschien zijn mijn ouders dan wel zo slim om het gewoon niet meer te vragen..?
Let op dat je daar vermogen om haar boosheid en gedrag te controleren niet overschat. Als kinderen lastig gedrag laten zien, kan het soms intentioneel lijken maar er zit altijd onder dat iets niet lukt (emoties reguleren, aan verwachtingen voldoen). Tenzij er een problematische persooonlijkheids- of gewetens ontwikkeling is, kan je er eigenlijk vanuit gaan dat onmacht het gedrag veroorzaakt, niet onwil.
En je kunt ook grenzen stellen zonder te straffen. Die kamer opruimen uit jouw voorbeeld kan ook op een later tijdstip weer opgepakt worden als ze weer gereguleerd is. Dat betekent niet dat je het gedrag accepteert. Je helpt haar haar emoties te reguleren, en komt op een later tijdstip terug op het kamer opruimen. Of kijkt wat ze nodig heeft omdat te kunnen, vraagt haar hoe en wanneer ze dat wil doen.
'Zachte heelmeesters maken stinkende wonden' klinkt inderdaad alsof jullie bang zijn dat haar helpen haar emoties te reguleren haar verwend maakt. Bij ons heeft straffen nooit gewerkt, want wij hebben ook erg temperamentvolle kinderen, die bepaalde vaardigheden misten. Straffen leidde alleen maar af van waar het daadwerkelijk om ging. Wij zijn daar dus ook volledig mee gestopt. Je kunt kinderen juist beter gedrag aanleren als ze zich kunnen reguleren, en het lijkt erop dat jullie dochter daar hulp bij nodig heeft. Want wat is er belangrijk: dat ze haar kamer opruimt, of dat ze dat doet als jullie dat zeggen of volgens jullie maatstaf? Heeft ze misschien hulp nodig, vraagt haar kamer opruimen iets van haar dat ze niet kan? Gaat het om de opdracht (het moet nu). Waardoor blokkeert ze op dat moment?
Ik vind het eerlijk gezegd wat zorgelijk klinken als je de boosheid van jullie dochter als opzettelijk lijkt te interpreteren en dat ze het toch moet leren (o.a. via straffen). Dat klinkt als een recept voor een verdere negatieve spiraal. Je komt met straffen al snel in escalaties terwijl je niet toekomt aan wat er onder ligt (angst, onvermogen, sterke behoefte aan autonomie?).
Ik lees het topic al een poosje mee. Sommige dingen herken ik van mijn oudste. Ze is ongevoelig voor straffen en consequenties. Kan erg boos worden, kan in de slachtofferrol kruipen en reflecteren op haar eigen gedrag is lastig. Vaak gaat ze dan in de aanval en kan het verhaal verdraaien. Lastig voor haar zusje.
Wat ik doe is melden wat ik zie, of als ik het niet gezien heb brengen als een mededeling dat er hier in huis niet geschopt wordt. De discussie of ze het wel of niet heeft gedaan kap ik dan af.
Dingen als kamer opruimen / douchen meld ik van tevoren. Het is weekend, dus.... Met een uiterlijk tijdstip erbij en de keuze om het alleen te doen of met mijn hulp.
Dit kan alsnog strijd geven, maar dan blijf ik rustig en consequent herhalen dat ik dat met haar heb afgesproken en dat we dat gaan doen. Smoesjes van morgen / vol hoofd / enz werken dan niet meer.
Wel lastig. Hoe beter ze in haar vel zit, hoe soepeler ze is en minder boosheid. Soms gaan we samen op pad, dat vind ze erg leuk en versterkt onze band.
kaatjecato schreef op 22-01-2024 om 12:27:
[..]
Let op dat je daar vermogen om haar boosheid en gedrag te controleren niet overschat. Als kinderen lastig gedrag laten zien, kan het soms intentioneel lijken maar er zit altijd onder dat iets niet lukt (emoties reguleren, aan verwachtingen voldoen). Tenzij er een problematische persooonlijkheids- of gewetens ontwikkeling is, kan je er eigenlijk vanuit gaan dat onmacht het gedrag veroorzaakt, niet onwil.
En je kunt ook grenzen stellen zonder te straffen. Die kamer opruimen uit jouw voorbeeld kan ook op een later tijdstip weer opgepakt worden als ze weer gereguleerd is. Dat betekent niet dat je het gedrag accepteert. Je helpt haar haar emoties te reguleren, en komt op een later tijdstip terug op het kamer opruimen. Of kijkt wat ze nodig heeft omdat te kunnen, vraagt haar hoe en wanneer ze dat wil doen.
'Zachte heelmeesters maken stinkende wonden' klinkt inderdaad alsof jullie bang zijn dat haar helpen haar emoties te reguleren haar verwend maakt. Bij ons heeft straffen nooit gewerkt, want wij hebben ook erg temperamentvolle kinderen, die bepaalde vaardigheden misten. Straffen leidde alleen maar af van waar het daadwerkelijk om ging. Wij zijn daar dus ook volledig mee gestopt. Je kunt kinderen juist beter gedrag aanleren als ze zich kunnen reguleren, en het lijkt erop dat jullie dochter daar hulp bij nodig heeft. Want wat is er belangrijk: dat ze haar kamer opruimt, of dat ze dat doet als jullie dat zeggen of volgens jullie maatstaf? Heeft ze misschien hulp nodig, vraagt haar kamer opruimen iets van haar dat ze niet kan? Gaat het om de opdracht (het moet nu). Waardoor blokkeert ze op dat moment?
Ik vind het eerlijk gezegd wat zorgelijk klinken als je de boosheid van jullie dochter als opzettelijk lijkt te interpreteren en dat ze het toch moet leren (o.a. via straffen). Dat klinkt als een recept voor een verdere negatieve spiraal. Je komt met straffen al snel in escalaties terwijl je niet toekomt aan wat er onder ligt (angst, onvermogen, sterke behoefte aan autonomie?).
De kamer opruimen uit het voorbeeld, was al een week aangekondigd. Eerste 3 dagen 'herinnering, deze week moet je kamer nog opgeruimd worden'. Daarna per dag even vragen 'zou je je kamer nog op willen ruimen, weet je nog over onze afspraak? Einde van de week komt er aan'. Op de laatste dag in de ochtend, middag en avond genoemd. Veel vrijheid voor haar om dat in te delen. In de avond, de afgesproken deadline, is ze vrolijk. Op het moment dat ze onze 'denk je ook nog aan het opruimen?' hoort, begint ze met haar meubilair te gooien.
Eerlijk gezegd, vraag ik mij af hoe je fatsoenlijk een kind op zou moeten kunnen voeden, zonder een 'Nu is het afgelopen, nog 1x en je gaat even op de trap zitten afkoelen'. Ik vind dat ook geen boosheid met boosheid beantwoorden, dat kan kan ook prima zakelijk gebracht worden. Grenzen stellen wij duidelijk van te voren, maar dat werkt alleen als je die ook handhaaft bij overtreding. Soms werkt dit ook erg goed.
Soms werkt dit totaal niet. Vooral als ze over een bepaalde grens heen is. En daar steunen wij haar volledig in met rust, er over praten, knuffel, veilig gevoel, etc. als dat voor komt. Ook hebben wij vaste momenten (tijdens avondeten) waarop zij over haar school, haar zorgen, etc mag praten.
Een deel van haar boosheid is inderdaad iets waar ze geen controle over heeft. Een deel is iets waar de personen die close met haar om gaan (ouders, opa's en oma's) inmiddels van geleerd hebben: ze is enorm slim en gehaaid. Prima in staat om een boosheid of huilbui te gebruiken.
Ik vind vertroetelen bij over grenzen gaan een hele vreemde reactie. Wat leert een kind daarvan? Als ik ontplof, dan krijg ik mijn zin en word ik vertroeteld. Des te meer reden om dat vaker te doen.
Daarnaast heb je als ouders ook een bepaalde waardigheid. Stel je kind noemt jullie kutouders. Moet je dat dan gaan bewijzen dat je dat niet bent door te vertroetelen? Want kutouders doen dat natuurlijk niet.
De stellige overtuiging dat ouders hun kinderen niet mogen corrigeren...tja, daar gaat ze het echt nog zwaar mee krijgen in het leven. Op school krijgt ze toch ook geen beloning als ze zich misdraagt? Mogen juffen en meesters kinderen wel corrigeren?
Wat staat haar tegen aan bijvoorbeeld kamer opruimen? Als ze het lastig vindt om het overzicht te houden, kun je haar daarmee helpen. Of is het meer het idee dat ze iets moet doen van jullie en dat ze vindt dat jullie dat niet te bepalen hebben?
MamaE schreef op 22-01-2024 om 15:16:
Ik vind vertroetelen bij over grenzen gaan een hele vreemde reactie. Wat leert een kind daarvan? Als ik ontplof, dan krijg ik mijn zin en word ik vertroeteld. Des te meer reden om dat vaker te doen.
Daarnaast heb je als ouders ook een bepaalde waardigheid. Stel je kind noemt jullie kutouders. Moet je dat dan gaan bewijzen dat je dat niet bent door te vertroetelen? Want kutouders doen dat natuurlijk niet.
De stellige overtuiging dat ouders hun kinderen niet mogen corrigeren...tja, daar gaat ze het echt nog zwaar mee krijgen in het leven. Op school krijgt ze toch ook geen beloning als ze zich misdraagt? Mogen juffen en meesters kinderen wel corrigeren?
Wat staat haar tegen aan bijvoorbeeld kamer opruimen? Als ze het lastig vindt om het overzicht te houden, kun je haar daarmee helpen. Of is het meer het idee dat ze iets moet doen van jullie en dat ze vindt dat jullie dat niet te bepalen hebben?
Maar hoe reageer jij als je dochter uit de bocht vliegt vanwege weer iets aan haar tanden of ogen? Dan knuffel je haar toch ook? Boos worden werkt dan niet, dat heb jij ook ervaren inmiddels. Ook al kan haar gedrag echt niet door de beugel, wat eronder zit is pijn, verdriet, frustratie. Het kan zomaar zo zijn dat dat ook bij dochter van TO zo is. Hoeft niet, maar kan wel. En dan is 'oog om oog' de totaal verkeerde reactie en zorg je alleen maar voor meer escalatie en uit verbinding gaan.
Het is lastig om in dit geval te beoordelen wat nou wat is. Maar ik denk dat zelf ook boos worden in dit geval (ook) niet de oplossing is. Vandaar mijn suggestie voor de methode Geweldloos verzet (of met andere benaming, maar hetzelfde principe).
Jonagold schreef op 22-01-2024 om 15:51:
[..]
Maar hoe reageer jij als je dochter uit de bocht vliegt vanwege weer iets aan haar tanden of ogen? Dan knuffel je haar toch ook? Boos worden werkt dan niet, dat heb jij ook ervaren inmiddels. Ook al kan haar gedrag echt niet door de beugel, wat eronder zit is pijn, verdriet, frustratie. Het kan zomaar zo zijn dat dat ook bij dochter van TO zo is. Hoeft niet, maar kan wel. En dan is 'oog om oog' de totaal verkeerde reactie en zorg je alleen maar voor meer escalatie en uit verbinding gaan.
Het is lastig om in dit geval te beoordelen wat nou wat is. Maar ik denk dat zelf ook boos worden in dit geval (ook) niet de oplossing is. Vandaar mijn suggestie voor de methode Geweldloos verzet (of met andere benaming, maar hetzelfde principe).
Er is wel een verschil tussen ontploffen omdat je voor de zoveelste keer een of andere nare behandeling moet ondergaan of omdat je iets moet opruimen of iets moet doen of iets niet mag wat je graag wil. En de mate van mildheid in mijn reacties hangt daar wel vanaf. Net zoals dat ze niet mag krijsen, omdat ze kan praten. Situaties van extreme pijn zoals hete thee over haar been of hele nare injecties in haar kaak uitgezonderd.
Boos tegen boos helpt vaak niet. Dat wordt hier vaak al heel snel heel lelijk en destructief. Maar een grens is wel een grens. Als iets een 'nee' is, wordt het niet opeens een 'ja' als dochter ontploft en al helemaal niet als ze ons daarbij uitscheldt of dingen gaat slopen.
Ik weet niet waar dit meisje haar wereldbeeld vandaan haalt, want alle kinderen worden wel eens gecorrigeerd. Door hun ouders, leerkrachten, trainers, ouders van vriendjes/vriendinnetjes.
Ik herken bepaalde gedachten experimenten wel van mezelf als puber. Ik kon dingen extreem ver doortrekken. Niet dat ik het daar altijd mee eens was hoor, gelukkig.
Als je bijvoorbeeld elke vorm van dwang ziet als een vorm van geweld, dan zou leerplicht ook een vorm van geweld zijn. En als je jezelf dan 'absoluut pacifist' verklaard, zou je niet meer naar school hoeven. Hetzelfde soort mensen wordt tegenwoordig 'autonoom' of 'soeverein' en doet niet meer aan belasting betalen, huur betalen, verzekeringen etc. Want dat zijn ook vormen van dwang. Met alle gevolgen van dien.
MamaE schreef op 22-01-2024 om 16:26:
[..]
Boos tegen boos helpt vaak niet. Dat wordt hier vaak al heel snel heel lelijk en destructief. Maar een grens is wel een grens. Als iets een 'nee' is, wordt het niet opeens een 'ja' als dochter ontploft en al helemaal niet als ze ons daarbij uitscheldt of dingen gaat slopen.
Er zit echt een hele grote wereld tussen 'vertroetelen' en een kind haar zin geven aan de ene kant, en straffen of boos worden aan de andere kant.
Niemand zegt dat TO haar dochter moet vertroetelen of haar zin moet geven. Het gaat om emoties reguleren. Een kind is helemaal niet in staat om iets te leren of een gesprek tot zich te nemen als het in een staat van dysregulatie is. Dus dan kies je ervoor om eerst de emoties te reguleren, door kalme nabijheid en eventueel troost. Want vaak voelen kinderen zich na zo'n ontploffing heel naar en verdrietig.
Vervolgens kun je nog steeds vasthouden aan de grens die gesteld moest worden, maar je moet ook bekijken waarom dit tot zo'n ontploffing leidt. Heeft het kind weinig frustratie tolerantie, zwakke executieve functies? Is de kamer opruimen misschien een onoverzichtelijke taak voor dit kind? Vraag je misschien teveel van dit kind, op dit moment? Ook met aankondiging van deadlines is niet elk kind geholpen, als het kind de vaardigheden niet heeft om de taak daadwerkelijk uit te voeren.
Je kunt nog zo willen dat een kind zich gedraagt 'zoals het hoort' en gewoon 'luistert naar wat gezegd wordt', maar echt: kinderen die temperamentvol zijn en moeite hebben met emotieregulatie ga je niet onder de duim krijgen met opgelegde consequenties, straf of uit verbinding gaan. Nogmaals, je kunt grenzen stellen zonder boos worden, zonder straf. En ik wil zeker niet beweren dat dat makkelijk is: deze kinderen vragen echt 'higher-level' opvoedvaardigheden en zelfregulatie van jou als ouder.
Dank voor je heldere uiteenzetting kaatjecato. Had het niet beter kunnen opschrijven.
Inderdaad, daar sluit ik me helemaal bij aan. Door aan principes vast te houden zal je eerder verwijdering krijgen dan vertrouwen.
Soms verbaasd het me in hoeveel dingen dochter nog hulp nodig heeft. Dingen die een kind van haar leeftijd eigenlijk zou moeten kunnen, razendslim maar de eenvoudigste dingen als douchen loopt ze op vast. Stap voor stap... Net zo lang tot ze het zelf oppikt.
Sommige kinderen kunnen grenzen stellen, dwang etc heel lastig hanteren. Er schepjes bovenop doen helpt dan niet
Bij mijn kinderen werkte bijv al van kleins af aan ‘uit de ruimte sturen’ absoluut niet.
Wat ik dan deed, als het echt nodig was, was zélf uit de ruimte gaan. Dat was net zo goed een grens aangeven en werkte super.
Maar het werkte vooral ook om mijn eigen emoties te reguleren. Die grens was helemaal niet zo nodig. Mijn kinderen wisten prima wat gewenst gedrag was en wilden daar ook naar toe, hadden daar soms wat tijd (proces) voor nodig. Naar mijn idee werkt dit voor veel kinderen zo.
Lastiger is het lijkt me als je voorop stelt dat een bepaalde machtsverhouding in stand gehouden moet worden.
Evaluna schreef op 22-01-2024 om 18:23:
Inderdaad, daar sluit ik me helemaal bij aan. Door aan principes vast te houden zal je eerder verwijdering krijgen dan vertrouwen.
Soms verbaasd het me in hoeveel dingen dochter nog hulp nodig heeft. Dingen die een kind van haar leeftijd eigenlijk zou moeten kunnen, razendslim maar de eenvoudigste dingen als douchen loopt ze op vast. Stap voor stap... Net zo lang tot ze het zelf oppikt.
Mijn oudste zoon (22) loopt al maanden vast in het opruimen van zijn kamer. Als hij dan toch weer wil beginnen, komt hij eerst even vragen wat ik nou precies wil, want met “ruim op” kan hij gewoon niet uit de voeten. Vroeger had ik een lijstje voor elk kind, dat gaf wat overzicht (was in de wasmand, prullenbak legen, bed verschonen, boeken in de boekenkast , dat werk) en de een hing dat op en streepte af en de ander bleef nog steeds in verwarring achter want het was vast veel te veel werk en dat zou hij nooit redden... Voor hem proberen we nu timeboxen: zet je wekker op een uur en ga aan de slag en daarna stop je.
Maar, opruimen blijft hier een uitdaging voor sommigen. Het is een opdracht die lang niet zo helder is in de uitvoering als we denken.
Pinokkio schreef op 22-01-2024 om 18:35:
Sommige kinderen kunnen grenzen stellen, dwang etc heel lastig hanteren. Er schepjes bovenop doen helpt dan niet
Bij mijn kinderen werkte bijv al van kleins af aan ‘uit de ruimte sturen’ absoluut niet.
Wat ik dan deed, als het echt nodig was, was zélf uit de ruimte gaan. Dat was net zo goed een grens aangeven en werkte super.
Maar het werkte vooral ook om mijn eigen emoties te reguleren. Die grens was helemaal niet zo nodig. Mijn kinderen wisten prima wat gewenst gedrag was en wilden daar ook naar toe, hadden daar soms wat tijd (proces) voor nodig. Naar mijn idee werkt dit voor veel kinderen zo.
Lastiger is het lijkt me als je voorop stelt dat een bepaalde machtsverhouding in stand gehouden moet worden.
Ik weet wel dat ik opvoeden knap lastig vind, en het werkt wel makkelijker als je erg soepel kan wisselen van aanpak als iets niet lekker blijkt te werken. Ik ben wel de baas, maar niet over alles. Dus ik bepaal niet wat ze nu en hier gaan doen, maar we vinden er wel wat van als iemand steeds laat thuis komt en dan niet op tijd op kan staan voor school of werk, bijvoorbeeld. En dat bespreken we dan ook wel. Consequenties verbinden vind ik een lastig ding, want als iemand zijn impulsen kan beheersen dan kan hij zelf afwegen of iets de straf waard is of niet, en dat was waarschijnlijk niet de bedoeling van ergens een sanctie op zetten (tip: kies wel sancties waar je zelf wat mee op schiet). Als een kind de impulsen niet kan beheersen of de opdracht niet kan uitvoeren zijn sancties alleen maar pesten.
Van de dochter van TO heb ik verder weinig beeld, hier zijn ze niet zo heel dwars al was oudste zoon wel altijd boos dat school eisen aan hem durft te stellen ipv hem iets te leren…
MamaE schreef op 22-01-2024 om 15:16:
Ik vind vertroetelen bij over grenzen gaan een hele vreemde reactie. Wat leert een kind daarvan? Als ik ontplof, dan krijg ik mijn zin en word ik vertroeteld. Des te meer reden om dat vaker te doen.
Daarnaast heb je als ouders ook een bepaalde waardigheid. Stel je kind noemt jullie kutouders. Moet je dat dan gaan bewijzen dat je dat niet bent door te vertroetelen? Want kutouders doen dat natuurlijk niet.
De stellige overtuiging dat ouders hun kinderen niet mogen corrigeren...tja, daar gaat ze het echt nog zwaar mee krijgen in het leven. Op school krijgt ze toch ook geen beloning als ze zich misdraagt? Mogen juffen en meesters kinderen wel corrigeren?
Wat staat haar tegen aan bijvoorbeeld kamer opruimen? Als ze het lastig vindt om het overzicht te houden, kun je haar daarmee helpen. Of is het meer het idee dat ze iets moet doen van jullie en dat ze vindt dat jullie dat niet te bepalen hebben?
Bedankt, dit is inderdaad precies zoals wij als ouders er in staan.
Wat haar tegen staat om de kamer op te ruimen? Niet heel duidelijk, dat kan of wil ze niet aangeven. Ze komt dan vaak met verhalen van 'ja maar 2 dagen geleden deed die vriendin onaardig tegen mij, en nu net plots begon ik daar over te denken'.
Wij focussen ons nu vooral op het niet aangaan van de discussie, als ze eenmaal over een bepaald punt is. Het laatste woord als ouders hebben, een kind dat inbind en daarmee de discussie afsluiten - dat zit er eerst (en wellicht nooit) in. Nouja, prima, het gaat ook niet altijd om ons gelijk te kunnen krijgen. Maar die balans er in krijgen dat wij wel onze grenzen aan kunnen geven, maar ook haar leren om goede richting aan haar gevoelens te geven, of ons te laten helpen. Dat zou mooi zijn.
Achteraf gezien, zal dit hele gebeuren een combinatie van haar persoonlijkheid met onze opvoeding zijn. Enig kind, dus veel aandacht en inspraak gekregen, zij ziet zichzelf echt als een derde volwassene met evenveel inspraak. In het begin is dat best leuk, zo'n klein meisje van 5 die meepraat met volwassenen. Niet aan zien komen dat autoriteit daarmee ook een issue wordt. Op school heeft ze dat trouwens niet: meester/jufs wil is wet.
Wij staan nu vooral ongeduldig te wachten. De school heeft alweer een afspraak afgezegd. De sociaal ondersteuner van school is blijkbaar toch weer op eigen houtje gesprekken met onze dochter begonnen (afgesproken dat we dat niet zouden doen). De mensen van de GGZ praktijk lijken zich heel anders te gedragen, nadat wij de speltherapie stop hebben gezet. Niet meer in de meewerkende modus, zeg maar. Er worden geen afspraken meer gepland en mailtjes krijgen botte reacties. Frustrerend.
