Dochter van vriend; op zoek naar tips!

Renmuis schreef op 18-09-2023 om 19:32:

Wat mij betreft maak je het veel te ingewikkeld. Laat hem gewoon zichzelf zijn, en wees jij jezelf. Je kunt er wel allemaal koude grond psychologie op loslaten (hij is aan het overcompenseren etc), maar je hebt dus gewoon een leuke stiefdochter die het prima doet. Ik verwen mijn kind ook, en ben gul met complimentjes. Mijn man is wat strenger en benoemt positief gedrag minder. Dat gaat prima samen hoor, als je dat gewoon van elkaar laat zijn.

Ja, misschien ook wel.... maar als ik dan een hele dag samen met hun ben dan merk ik dat ik me er wel eens aan kan ergeren. Ik moet het op de een of andere manier soms misschien ook een beetje los laten, maar aan de andere kant er denk ik ergens toch ook wel een mening over hebben? Helemaal omdat onze relatie steeds serieuzer voelt en we soms voorzichtig praten over samenwonen, etc.

Wat fijn dat je band met dit meisje goed is en dat je er zo over nadenkt.
Ik zit niet in een vergelijkbare situatie dus ik weet niet of je hier iets aan hebt, maar hier mijn duit in het zakje:
Naar mijn mening is het heel moeilijk om een goed beeld te hebben van de intensiteit van het opvoeden van kinderen als je het zelf niet hebt gedaan. Ik heb voor ik kinderen kreeg altijd veel contact gehad met kinderen van anderen. Ik paste zelfs hele weekenden op, vond dat superleuk maar ook wel uitputtend. Toen ik zelf kinderen kreeg, vond ik het ondanks al mijn ervaring behoorlijk heftig dat ze er altijd zijn, en dat het zo intensief is.
Ik ken veel mensen die nogal goed wisten hoe zij het allemaal gingen doen. Loopt  meestal anders als er kinderen zijn.

Het kan zijn dat je vriend zijn dochter verwent. Het kan ook zijn, en ik vind dat eigenlijk waarschijnlijker, dat ze zoals de meeste 6-jarigen veel aandacht nodig heeft en nog erg op zichzelf gericht is, en dat hij daarmee omgaat met veel positieve aandacht en complimenten. Er zijn slechtere manieren. Goede kans dat ze heel leuk opdroogt. Klinkt als een leuke man en vader.

Trijsje schreef op 18-09-2023 om 20:01:

Wat fijn dat je band met dit meisje goed is en dat je er zo over nadenkt.
Ik zit niet in een vergelijkbare situatie dus ik weet niet of je hier iets aan hebt, maar hier mijn duit in het zakje:
Naar mijn mening is het heel moeilijk om een goed beeld te hebben van de intensiteit van het opvoeden van kinderen als je het zelf niet hebt gedaan. Ik heb voor ik kinderen kreeg altijd veel contact gehad met kinderen van anderen. Ik paste zelfs hele weekenden op, vond dat superleuk maar ook wel uitputtend. Toen ik zelf kinderen kreeg, vond ik het ondanks al mijn ervaring behoorlijk heftig dat ze er altijd zijn, en dat het zo intensief is.
Ik ken veel mensen die nogal goed wisten hoe zij het allemaal gingen doen. Loopt meestal anders als er kinderen zijn.

Het kan zijn dat je vriend zijn dochter verwent. Het kan ook zijn, en ik vind dat eigenlijk waarschijnlijker, dat ze zoals de meeste 6-jarigen veel aandacht nodig heeft en nog erg op zichzelf gericht is, en dat hij daarmee omgaat met veel positieve aandacht en complimenten. Er zijn slechtere manieren. Goede kans dat ze heel leuk opdroogt. Klinkt als een leuke man en vader.

Een leuke man is hij!  En een leuke vader zeker ook! En fijn om dit soort berichten te lezen... kan me soms zo onhandig voelen. 

En misschien is dat het ook en zie ik het ook wat te negatief. Ben ook erg op zoek naar mijn rol en positie, die is ook voor haar erg onduidelijk. Ik ben er alle weekenden en eet doordeweeks vaak één avond mee en moet dan de volgende ochtend weer op tijd naar mijn werk (we wonen op ruim een uur afstand rijden van elkaar). Als ik haar op zondagavond wel eens naar bed breng komt elke week de vraag: 'maar waarom moet je nu morgen weer weg? Als jullie gaan trouwen blijf je toch altijd bij ons wonen?' 

Dit soort vragen doen mij aan de andere kant heel erg veel... ik merk dat zij zich heel erg aan mij hecht. En ik denk daarbij ook dat als ik er in de weekenden ben mijn vriend dit ook ziet, dat zij haar weg daar in aan het vinden is. En wellicht daarom ook veel positieve aandacht geeft? Want het is in de basis natuurlijke een hele verdrietige situatie, een meisje van 6 die haar moeder mist... en nu weer geconfronteerd wordt met een nieuwe vriendin van haar vader. Ik denk dat ik mij ook goed mag beseffen dat er heel veel goed gaat en mij daar meer aan moet vasthouden... alleen is dit niet altijd zo makkelijk. 

RoodVruchtje schreef op 18-09-2023 om 17:31:

[..]

Ik lees ook nergens dat TO niet blij is met hem….

Nee, dat ze blij moet zijn met een man die veel positieve punten benoemt.

Torenstra schreef We kunnen er goed over praten, maar ik merk toch dat we er deels wel anders in staan. Maar dat ik mij er soms ook wel een beetje aan begin te ergeren. 

Wat maakt dat jij dit als ergerlijk ervaart?
Hoe ben je zelf opgevoed, waardoor dit gedrag zo in je allergie zit?

BritgetJones007 schreef op 18-09-2023 om 22:03:

[..]

Wat maakt dat jij dit als ergerlijk ervaart?
Hoe ben je zelf opgevoed, waardoor dit gedrag zo in je allergie zit?

Ik ben denk ik meer met 'harde' hand opgevoed. Zelf nooit als negatief of vervelend ervaren overigens! Maar dat zal wellicht ook mee spelen, want dat neem ik natuurlijk wel mee als voorbeeld. 

Heb je dit als eens besproken met je vriend? Is hij zich hiervan van bewust? 

Het valt mij op dat... wat maakt dat ...  (vul maar in) en dan een open gesprek aangaan

Ik ben ook niet opgegroeid met zoveel complimenten, maar als je er eentje kreeg dan voelde die extra waardevol.  Misschien ook niet goed, want ik blink niet uit van zelfvertrouwen.  Een middenweg was misschien fijn geweest. 

Het komt op mij nogal zuinigjes over.  Waarom gun je het kind dit niet? Ze is 6, haar moeder is dood. Dan kun je toch alle liefde en steun van je vader gebruiken. Als hij het niet doet is er niemand.

Jij bent niet opgegroeid met zoveel complimenten, maar je hebt ook niet meegemaakt dat je moeder op zo jonge leeftijd is overleden. Dat is een aardverschuiving. Wat extra complimentjes zijn een druppel op een gloeiende plaat om te proberen te voorkomen dat het kind compleet door het ijs zakt denk ik. Praat daar maar eens met je vriend over. Hoeveel zorgen hij zich maakt over zijn kind nu haar moeder er niet meer is en dat hij eigenlijk niets kan doen om dat te verzachten. En er komen voor het kind als het groter wordt ook nog genoeg tijden van kritiek, teleurstellingen en tegenslagen en het gemis van haar moeder aan. Dit gaat niet over opvoedstijl maar over rouw.

Ik vind niet dat je je hiermee kunt bemoeien. Je kunt de vader en het kind niet ontzeggen om op hun eigen manier met de dood van de moeder van dat meisje om te gaan. Dat jij het irritant vindt, is jammer dan voor jou. Ik denk dat je beter in kunt zetten op zelf meer begrip krijgen dan dat je er iets van moet vinden.

Heel veel mensen geven trouwens hun kinderen op die leeftijd veel complimenten en vinden elke tekening mooi. Let maar op als je straks zelf een kind hebt, dan vind je ook elke krasje mooi. Maar dat verandert vanzelf als het kind groter wordt en zelf meer besef krijgt van wat het wel en niet goed kan. Dat het kind vraagt of er nog meer cadeautjes zijn is ook niet zo bijzonder, dat doen volgens mij bijna alle 6-jarigen .

Ik voed een kind op dat niet van mij is. Ik ben peettante en woon samen met het kind en zijn ouders: al zes jaar lang. Dat is toevallig zo gelopen, geen nare verhalen. Zijn vader is super geduldig en kan uren met hem in de tuin samen pielen maar kan ook heel veeleisend zijn qua schoolwerk bijvoorbeeld. Zijn moeder geeft hem duizend knuffels en complimenten maar kan soms ook een heel kort lontje hebben. Ik ben altijd in voor avontuur of dat nu samen door de beek klimmen is of een week weg in een tent maar ben nogal streng als hij niet luistert. Er zijn gelukkig nog veel meer opvoeders in zijn leven. De overbuurman die soms appelsap met hem maakt, de juf op school en opa en oma. Het is heel normaal dat iedereen dat anders doet en dat een opvoeder zich af en toe aan een andere opvoeder ergert. 

Ik erger me bijvoorbeeld wel eens aan petekind zijn vader als hij vindt dat er om 1915 op zondagavond nog schoolwerk bekeken moet worden terwijl petekind dreinend aan tafel zit. Ik erger me aan zijn moeder als die zes dingen op een middag na school plant en dan uit haar sloft schiet als het niet gaat zoals zij had bedacht. Zijn moeder ergert zich aan mij als wij tien minuten na bedtijd met een kapotte broek en modder overal thuiskomen omdat wij nog 'even' met de hond gingen wandelen. Lijkt me ook heel normaal; die ergernissen. 

Om discussie te ontwijken is er bij ons in huis dus wel een lijst met wat wij non-negotiables noemen. Bij ons alle drie moet hij expliciet alsjeblieft en dank je wel zeggen (is hier in de omgeving nogal belangrijk, ik vind het zelf niet belangrijk maar doe wel mee). Er wordt aan tafel gegeten (dus niet voor de tv om meerdere redenen, vindt zijn vader niet belangrijk maar hij doet wel mee). En bij een kanootje bedank je vriendelijk en vraag je niet om iets anders of meer (vind ik zelf wel grappig als hij dat doet maar zijn moeder absoluut niet). 

Lang verhaal om aan te geven dat mede opvoeders zich echt wel eens aan elkaar ergeren. Je moet daar je weg in vinden en aan gaan geven wat je echt belangrijk vindt. Ikzelf zou over de complimenten niet gaan praten. Ik kan je je ergernis wel wat voorstellen maar het lijkt me de moeite niet. Over de kadootjes zou ik wel eerst samen praten en dan rustig aan haar uitleggen als zo iets nog eens voorkomt dat kanootjes met zorg uitgezocht worden en dat het dan jammer is als er geen aandacht voor het kadootje is maar alleen maar interesse in meer kanootjes. 

Er zijn trouwens ook wel grotere dingen die wel handig zijn om eens theoretisch door te spreken of je op een lijn staat. Wat vertel je een kind over God (wij als drie opvoeders zijn alle drie Christelijk en gelovig maar van nogal een verschillende achtergrond), oorlog en sex bijvoorbeeld?

Met veel liefde, veel praten en misschien eens een keer samen een professional bezoeken voordat dit soort issues groter worden gaat het echt samen lukken!

Veel deskundigen hebben zich hier al over gebogen, dus je bent zeker niet de enige die zich hiermee bezig houdt nu je er mee geconfronteerd wordt. Als je op google intikt: "kun je een kind ook teveel complimenten geven", kun je hier veel informatie over vinden. Het antwoord kan ik je alvast verklappen: complimenten geven is een positieve manier van opvoeden, waarbij je onder andere gewenst gedrag kan stimuleren en een kind zelfvertrouwen kan mee geven...maar er zijn ook zeker valkuilen. Sterker nog, 1 van die valkuilen is juist dat een kind onzeker kan worden.
Of jij daar nu iets mee "moet" is natuurlijk een tweede. Dat zou ik zo ook niet durven zeggen. Uiteindelijk zal je steeds meer betrokken worden in de opvoeding en zal je ook vaker gesprekken gaan voeren over opvoeden. Zeker als je gaat samenwonen. Dus ik zou erop vertrouwen dat ook dit wel aan bod zal komen op het juiste moment. 

'Want het is in de basis natuurlijke een hele verdrietige situatie, een meisje van 6 die haar moeder mist... '
Ik wil hier toch een kanttekening bij maken: frame het meisje niet steeds als het meisje in de verdrietige situatie dat zij haar moeder moet missen. Dat bedoel ik niet alleen voor jou, maar voor meer reacties in dit draadje. Ik zeg dat ook als iemand die als kind heel jong haar vader verloor. Ik vond het heerlijk dat ik als 'gewoon' kind werd behandelden niet als zielig kind en dat ik de kans kreeg om zelf te ontdekken wat rouw was en wat 'missen' was. In de loop van mijn leven heeft dat heel veel kleuren gekregen op verschillende momenten.
Het in mijn ogen overdadig complimenteren en bewonderen en positief benaderen herken ik dan weer wel bij mijn schoondochter en haar benaderwijze van haar dochter. Ik heb wel eens gedacht: je bent niet haar moeder maar haar bewonderaar of fan. Ik moet zeggen dat het bij het tweede kind wat beter gaat, gelukkig. Wel veel liefde en veel plezier om wat hij doet, maar niet dat eindeloos de hemel in prijzen.

Tsjor

Torenstra schreef op 18-09-2023 om 22:56:

[..]

Ik ben denk ik meer met 'harde' hand opgevoed. Zelf nooit als negatief of vervelend ervaren overigens! Maar dat zal wellicht ook mee spelen, want dat neem ik natuurlijk wel mee als voorbeeld.

En helaas is dit voorbeeld niet meer hoe er anno nu tegen opvoeden wordt aangekeken. 

Je vriend doet het zo slecht nog niet namelijk....

BritgetJones007 schreef op 19-09-2023 om 09:47:

[..]

En helaas is dit voorbeeld niet meer hoe er anno nu tegen opvoeden wordt aangekeken.

Je vriend doet het zo slecht nog niet namelijk....

Er zit nog wel wat tussen een harde aanpak en eindeloos complimenteren. Dat laatste lijkt me ook niet perse geweldig, een kind loopt dan toch steeds op de tenen om complimenten te blijven krijgen of het kan straks totaal niet tegen kritiek. Er is helemaal niks mis met een lelijke tekening of een mislukt project, maar als alles geweldig is heeft inspanning geen zin en zijn er geen verschillen. Het komt op mij erg ongemakkelijk over. Doe gewoon normaal, het kind is niet zielig, en is ook niet verantwoordelijk om vader gelukkig te houden door het leukste en liefste en knapste kind van de wereld te zijn. Wat een last.

Ik sta helemaal naast Tsjor in dit geval, het is heel naar als je er steeds uitgepikt wordt als zielig of apart omdat je een ouder mist. Terwijl je als kind gewoon kind wil zijn.