Dochter van vriend; op zoek naar tips!
Ik heb sinds 1,5 jaar een relatie met een man met een dochter van 6 jaar oud. Zijn vrouw en haar moeder is 3 jaar geleden overleden. Voor hen beiden heel verdrietig en natuurlijk een groot gemis. Maar het geluk is er aan de andere kant ook weer en ik merk dat hij hier ook helemaal voor openstaat. Onze relatie verloopt erg fijn en ook het contact met zijn dochter gaat goed.
Maar ik merk soms wel bepaalde dingen die ik lastig vind, maar ook dubbel omdat ik eigenlijk vind dat ik er niets van mag vinden. De dochter van mijn vriend is een aanwezig meisje, erg energiek.. wat natuurlijk erg leuk is! Ze is altijd in voor een spelletje of om lekker te kletsen. Maar daarnaast ook gewend aan veel aandacht. Ze wordt door mijn vriend overladen met complimenten, ook al heeft ze alleen een 'gewone' tekening gemaakt. Ik merk dat ik meer ben van het benoemen dat ik het mooi vind of een 'goed gedaan', maar dat is voor mij voldoende. Maar hij kan dit wel 5x herhalen. Of als ze bijvoorbeeld iets in huis doet in opdracht van hem daarna gecomplimenteerd wordt met dat ze het zo super goed heeft gedaan, of ze hoort een aantal keren dat ze zo'n topper is (ook al heeft ze bijv. alleen iets opgeruimd). En dit herhaalt zich dan een aantal keren per dag....
Of het feit dat ze op zoveel momenten een cadeautje mag uitzoeken. Toen we terugkwamen van een vakantie hadden we iets voor haar meegenomen. Nadat we dit hadden gegeven was de eerste vraag of dit het enige was of dat er nog meer cadeautjes waren. Altijd is er een reden voor een cadeautje....
Maar nu vind ik ook ergens dat ik geen recht van spreken heb, we wonen nu ook nog niet samen. Alleen denk ik wel eens aan de toekomst. We hebben allebei een kinderwens en ik heb ook bepaalde ideeën over opvoeden etc. Ik zie hoe het bij vrienden/familie gaat en die kinderen gaat daar toch anders mee om. Nu is deze situatie natuurlijk anders en zijn kinderen niet met elkaar te vergelijken, al helemaal in deze situatie niet. Zowel mijn vriend als zijn dochter hebben hele moeilijke en verdrietige jaren achter de rug... waar alle begrip voor moet zijn en wat ik ook zeker heb.
Ik hoop dat het niet te negatief is geschetst want ik voel ook enorm veel liefde voor haar en merk dat onze band steeds hechter wordt.
Ik ben meer benieuwd of er mensen zijn in zo'n soort situatie en hoe zij hier mee om zijn gegaan... op zoek naar tips dus!
Het probleem lijkt me hier eerder het gedrag van vriend. Ik begrijp dat het voort kan komen uit een soort compensatiedrang, kindje heeft haar moeder verloren, veel meegemaakt, groot gemis. Maar ook hier geldt dat overdaad schaadt.
Een compliment uitdelen is goed, maar dat hoeft niet vijf keer. Normaal gedrag als een jas aan de kapstok hangen of speelgoed opruimen hoeft niet uitgebreid bejubeld te worden. Je krijgt dan ook een soort devaluatie van complimenten. Op school heeft de juf ook geen tijd om elk kind vijf complimenten te geven over één tekening.
Cadeautjes zijn heel leuk, maar het moet in mijn ogen geen gewoonte worden waarbij een kind om het minste of geringste een cadeautje gaat verwachten. Het vragen naar meer cadeautjes vind ik verwend overkomen. Maar goed, dat zal ergens vandaan komen.
Jouw aanpak laat ook zien dat het meisje nog steeds graag een tekening aan jouw laat zien en spelletjes met speelt en komt kletsen. Ook al zeg je niet vijf keer hoe mooi ze iets gemaakt heeft of hoe goed ze wel niet is. Blijkbaar is dat helemaal niet nodig.
Als je samen een kind wil, dan zullen jullie beide kinderen gelijk moeten behandelen en dan is dit wel een thema om het over te hebben.
Ik vind wel dat je recht van spreken hebt. Jullie wonen samen in één huis en jij hebt een grote rol in het leven van dit meisje. Zeker als er in de toekomst sprake gaat zijn van een gezamenlijk kind, heeft dat ook invloed op jou.
Verdriet neem je niet weg met overdadig complimenten en cadeaus. Liefde, aandacht en het gevoel dat je er voor haar bent, dat is wat een kind nodig heeft. En uiteraard stimuleer je zelfvertrouwen en een cadeautje op zijn tijd kan best, maar laat dat iets speciaals blijven.
Wij hebben toen onze dochter prematuur werd geboren en een hele slechte start had vanuit het ziekenhuis meegekregen dat we haar vooral als een normaal kind moeten behandelen. Een kind dat vaak heel leuk, lief en gezellig is, maar soms ook vervelend is, brutaal is, niet luistert etc. Dat hoort bij kind zijn en is niet erg, maar het moet wel gecorrigeerd worden. Vaak zien ze in ziekenhuizen dat ouders uit een soort medelijden vanwege de heftige gebeurtenissen en omdat ze zo blij en dankbaar zijn dat hun kind er nog is te veel goedvinden en/of te beschermend zijn, waardoor bij die kinderen onnodig gedragsproblemen en/of een ontwikkelingsachterstand ontstaan. Ik vond dat een wijze les en denk er nog regelmatig aan terug.
Kan het zijn dat hij door het overlijden van zijn vrouw aan het overcompenseren is?
Ik zou het ook over de top vinden, die kado's en die complimenten, maar ja, als het zijn stijl is. Heb je het ooit eens benoemd?
Je schrijft dat je eigenlijk nergens iets van mag vinden, want zij hebben iets heel ergs mee gemaakt. Maar toch, jij bent er ook, en jouw mening is ook belangrijk. Je hoeft je niet steeds weg te cijferen omdat zij iets ergs hebben meegemaakt. Ik meen dat erg te proeven in je woorden. Denk om jezelf, en zorg dat je niet jezelf wegcijfert vanwege medelijden.
MamaE schreef op 18-09-2023 om 14:42:
Het probleem lijkt me hier eerder het gedrag van vriend. Ik begrijp dat het voort kan komen uit een soort compensatiedrang, kindje heeft haar moeder verloren, veel meegemaakt, groot gemis. Maar ook hier geldt dat overdaad schaadt.
Een compliment uitdelen is goed, maar dat hoeft niet vijf keer. Normaal gedrag als een jas aan de kapstok hangen of speelgoed opruimen hoeft niet uitgebreid bejubeld te worden. Je krijgt dan ook een soort devaluatie van complimenten. Op school heeft de juf ook geen tijd om elk kind vijf complimenten te geven over één tekening.
Cadeautjes zijn heel leuk, maar het moet in mijn ogen geen gewoonte worden waarbij een kind om het minste of geringste een cadeautje gaat verwachten. Het vragen naar meer cadeautjes vind ik verwend overkomen. Maar goed, dat zal ergens vandaan komen.
Jouw aanpak laat ook zien dat het meisje nog steeds graag een tekening aan jouw laat zien en spelletjes met speelt en komt kletsen. Ook al zeg je niet vijf keer hoe mooi ze iets gemaakt heeft of hoe goed ze wel niet is. Blijkbaar is dat helemaal niet nodig.
Als je samen een kind wil, dan zullen jullie beide kinderen gelijk moeten behandelen en dan is dit wel een thema om het over te hebben.
Ik vind wel dat je recht van spreken hebt. Jullie wonen samen in één huis en jij hebt een grote rol in het leven van dit meisje. Zeker als er in de toekomst sprake gaat zijn van een gezamenlijk kind, heeft dat ook invloed op jou.
Verdriet neem je niet weg met overdadig complimenten en cadeaus. Liefde, aandacht en het gevoel dat je er voor haar bent, dat is wat een kind nodig heeft. En uiteraard stimuleer je zelfvertrouwen en een cadeautje op zijn tijd kan best, maar laat dat iets speciaals blijven.
Wij hebben toen onze dochter prematuur werd geboren en een hele slechte start had vanuit het ziekenhuis meegekregen dat we haar vooral als een normaal kind moeten behandelen. Een kind dat vaak heel leuk, lief en gezellig is, maar soms ook vervelend is, brutaal is, niet luistert etc. Dat hoort bij kind zijn en is niet erg, maar het moet wel gecorrigeerd worden. Vaak zien ze in ziekenhuizen dat ouders uit een soort medelijden vanwege de heftige gebeurtenissen en omdat ze zo blij en dankbaar zijn dat hun kind er nog is te veel goedvinden en/of te beschermend zijn, waardoor bij die kinderen onnodig gedragsproblemen en/of een ontwikkelingsachterstand ontstaan. Ik vond dat een wijze les en denk er nog regelmatig aan terug.
Verdriet neem je niet weg met overdadig complimenten en cadeaus. Liefde, aandacht en het gevoel dat je er voor haar bent, dat is wat een kind nodig heeft. En uiteraard stimuleer je zelfvertrouwen en een cadeautje op zijn tijd kan best, maar laat dat iets speciaals blijven.
Ben het met je eens en met name in dit stukje kan ik mij goed vinden. We wonen trouwens nog niet samen, dat terzijde. Maar ik voel soms alsof ik geen recht van spreken heb, want wat weet ik er nu van? En dat bedoel ik niet persé heel negatief over mijzelf, maar het is niet mijn dochter én ik heb geen ervaring met opvoeden. Voordat ik mijn vriend ontmoette was ik single (ik ben 31 en hij 35 jaar) en zag mijn leven er deels anders uit. En ik heb hun verleden niet meegemaakt en dat heeft ook op haar natuurlijk een flinke impact gehad. Maar ik vind dat dit geen reden mag zijn om een kind te verwennen, ook omdat een kind daar (voor zover ik weet) uiteindelijk geen leuker kind van zal worden??
op basis van je post kan het of volledig doorgeschoten zijn en een dochter die enorm veel bevestiging nodig heeft. Of het valt allemaal wel mee en het valt jou vooral op dat hij het meisje enorm verwend waardoor zij dat ook verwacht
als deze relatie serieus blijft zal je geen stiefmoeder maar een echte moeder worden van dit meisje.
en als jullie samen kinderen willen dan is het ook belangrijk om op 1 lijn staan mbt opvoeding
kortom, ik zou gewoon eens met je vriend laagdrempelig praten over opvoedstijl. Je kan best vragen of hij open staat voor tips of observaties en dit eens noemen. Natuurlijk ligt enorm voor de hand dat hij gigantisch wil compenseren. En misschien ziet hij dat niet
is er echt meer aan de hand, meisje worstelt met de dood van haar moeder bijv. Dan zou ik weleens denken aan een speltherapeut oid om haar te helpen
Vrijevlinder schreef op 18-09-2023 om 14:47:
Kan het zijn dat hij door het overlijden van zijn vrouw aan het overcompenseren is?
Ik zou het ook over de top vinden, die kado's en die complimenten, maar ja, als het zijn stijl is. Heb je het ooit eens benoemd?
Je schrijft dat je eigenlijk nergens iets van mag vinden, want zij hebben iets heel ergs mee gemaakt. Maar toch, jij bent er ook, en jouw mening is ook belangrijk. Je hoeft je niet steeds weg te cijferen omdat zij iets ergs hebben meegemaakt. Ik meen dat erg te proeven in je woorden. Denk om jezelf, en zorg dat je niet jezelf wegcijfert vanwege medelijden.
Ik denk zeker dat het een soort overcompenseren is. En dat zegt hij zelf ook wel; en dat naast hijzelf ook mensen om hun heen haar natuurlijk veel aandacht gaven, ook uit medelijden. Hij ziet zelf ook wel in dat dit uiteindelijk niet het beste voor haar was/is, maar het veranderen is wel een ander verhaal. We kunnen er goed over praten, maar ik merk toch dat we er deels wel anders in staan. Maar dat ik mij er soms ook wel een beetje aan begin te ergeren... wat geen prettig gevoel is.
Maar ik vraag me ook af, moeten we hier wel helemaal hetzelfde in staan? En helemaal in dit punt van onze relatie? We wonen nog niet samen, dus dat maakt dat ik er ook van een afstandje naar kijk...
Torenstra schreef op 18-09-2023 om 15:20:
[..]
Ik denk zeker dat het een soort overcompenseren is. En dat zegt hij zelf ook wel; en dat naast hijzelf ook mensen om hun heen haar natuurlijk veel aandacht gaven, ook uit medelijden. Hij ziet zelf ook wel in dat dit uiteindelijk niet het beste voor haar was/is, maar het veranderen is wel een ander verhaal. We kunnen er goed over praten, maar ik merk toch dat we er deels wel anders in staan. Maar dat ik mij er soms ook wel een beetje aan begin te ergeren... wat geen prettig gevoel is.
Maar ik vraag me ook af, moeten we hier wel helemaal hetzelfde in staan? En helemaal in dit punt van onze relatie? We wonen nog niet samen, dus dat maakt dat ik er ook van een afstandje naar kijk...
Zolang je niet samenwoont hoef je het natuurlijk niet hetzelfde in te staan
Als je gaat samenwonen is dat wel een stuk fijner om ergernis te voorkomen
En als je samen kinderen krijgt dan is het nog belangrijker om grotendeels dezelfde lijn te volgen
Ik zou het er zeker over hebben. Als je idee is dat je op afzienbare termijn wel gaat samenwonen en zeker als je denkt dat jullie misschien ook samen kinderen zullen krijgen, moet je hierover toch wel meer op 1 lijn komen. Anders loop jij je straks de hele tijd van frustratie op te vreten en dat is op de langere termijn ook niet houdbaar.
En wat evenmin houdbaar is, is om éen opvoedingsstijl te hanteren voor de oudste en een hele andere stijl voor latere kinderen, niet op basis van wat het kind nodig heeft maar omdat de oudste maar 1 biologische ouder heeft en de latere kinderen een vader en een moeder hebben.
Ik zou met vader bespreken in hoeverre hij het overcompenseren langzamerhand kan afschalen in de komende periode. Zelf is hij er kennelijk ook niet alleen maar tevreden over. Wat er natuurlijk niet moet gebeuren is dat er pas wat verandert als jullie samenwonen of, nog erger, als jullie gezamenlijke kind geboren wordt, want dat is voor de oudste dan natuurlijk niet te verkroppen ('sinds mijn broertje is geboren krijg ik geen cadeautjes meer').
Torenstra schreef op 18-09-2023 om 15:20:
[..]
Maar ik vraag me ook af, moeten we hier wel helemaal hetzelfde in staan? En helemaal in dit punt van onze relatie? We wonen nog niet samen, dus dat maakt dat ik er ook van een afstandje naar kijk...
Je zegt hier al hetgeen ik wilde zeggen, dus volgens mij doen jullie het nu prima en zie jij misschien wel iets teveel beren op de weg. Ook lees ik dat hij het zelf ook deels wel inziet en jullie er samen goed over kunnen praten, mooi toch?
Soms vormen situaties zich ook vanzelf als er veranderingen komen, maar zo lang jullie hierover kunnen blijven communiceren zal ook dat vast goedkomen 😉
Van die kadootjes vind ik persoonlijk ook niet nodig. Maar hoe fijn is het wel niet dat vader zo positief is over zijn dochter en haar zo complimenteert. Weet je wel hoe het er in heel veel andere gezinnen aan toe gaat, ben blij met die man die het wel positief benoemt naar zijn dochter.
Kikki39 schreef op 18-09-2023 om 17:20:
Van die kadootjes vind ik persoonlijk ook niet nodig. Maar hoe fijn is het wel niet dat vader zo positief is over zijn dochter en haar zo complimenteert. Weet je wel hoe het er in heel veel andere gezinnen aan toe gaat, ben blij met die man die het wel positief benoemt naar zijn dochter.
Ik lees ook nergens dat TO niet blij is met hem….
Torenstra schreef op 18-09-2023 om 15:13:
[..]
Verdriet neem je niet weg met overdadig complimenten en cadeaus. Liefde, aandacht en het gevoel dat je er voor haar bent, dat is wat een kind nodig heeft. En uiteraard stimuleer je zelfvertrouwen en een cadeautje op zijn tijd kan best, maar laat dat iets speciaals blijven.
Ben het met je eens en met name in dit stukje kan ik mij goed vinden. We wonen trouwens nog niet samen, dat terzijde. Maar ik voel soms alsof ik geen recht van spreken heb, want wat weet ik er nu van? En dat bedoel ik niet persé heel negatief over mijzelf, maar het is niet mijn dochter én ik heb geen ervaring met opvoeden. Voordat ik mijn vriend ontmoette was ik single (ik ben 31 en hij 35 jaar) en zag mijn leven er deels anders uit. En ik heb hun verleden niet meegemaakt en dat heeft ook op haar natuurlijk een flinke impact gehad. Maar ik vind dat dit geen reden mag zijn om een kind te verwennen, ook omdat een kind daar (voor zover ik weet) uiteindelijk geen leuker kind van zal worden??
Verdriet neem je niet weg met complimenten maar een kind kan wel heel onzeker worden als haar moeder opeens wegvalt en kan aan alles gaan twijfelen. Je observatie is goed dus stel de vraag aan hem. Waarom doet hij dat zo.
Nu is het wel zo dat kinderen hun motivatie vaak halen uit externe factoren, zoals complimenten.
Je hebt nog geen recht van spreken, denk ik, maar je kan wel de situatie proberen te begrijpen.
Je zit deels in een bevoorrechte situatie: velen van ons weten niet welke opvoedstijl de vader van onze kinderen zou ontwikkelen. Jij hebt het voorbeeld bij de hand. Maar de keerzijde is dat je in een bestaande situatie komt, waar je voor lange tijd te gast bent. En wil je kinderen met deze man, dit is zijn blauwdruk. Is dit ook jouw stijl, als jij dadelijk een kind hebt?
Zij is zijn kleine prinses. Moet je haar van de troonstoten om een eigen positie te bemachtigen? Probeer in elk geval niet dit meisje te gebruiken als de weg naar zijn hart. Die basis is te dun om een gezin mee te vormen en daar wordt iedereen ongelukkig van.
Je staat voor een lastige vraag. Ik ken 1 succesverhaal van een vrouw die wat kreeg met een man met twee kinderen. Zij heeft nooit eigen kinderen gekregen. Ik weet niet of dat er iets mee te maken heeft. De stiefmoeder van een goede vriendin had alle stiefkinderen in haar hart gesloten tot ze zelf een kind kreeg. Daarmee veranderde haar liefde en ze kon haar stiefkinderen niet meer harden. Dat is een litteken door het hele gezin geworden.
Bloemenaandewaterkant schreef op 18-09-2023 om 17:40:
[..]
Verdriet neem je niet weg met complimenten maar een kind kan wel heel onzeker worden als haar moeder opeens wegvalt en kan aan alles gaan twijfelen. Je observatie is goed dus stel de vraag aan hem. Waarom doet hij dat zo.
Nu is het wel zo dat kinderen hun motivatie vaak halen uit externe factoren, zoals complimenten.
Je hebt nog geen recht van spreken, denk ik, maar je kan wel de situatie proberen te begrijpen.
Je zit deels in een bevoorrechte situatie: velen van ons weten niet welke opvoedstijl de vader van onze kinderen zou ontwikkelen. Jij hebt het voorbeeld bij de hand. Maar de keerzijde is dat je in een bestaande situatie komt, waar je voor lange tijd te gast bent. En wil je kinderen met deze man, dit is zijn blauwdruk. Is dit ook jouw stijl, als jij dadelijk een kind hebt?
Zij is zijn kleine prinses. Moet je haar van de troonstoten om een eigen positie te bemachtigen? Probeer in elk geval niet dit meisje te gebruiken als de weg naar zijn hart. Die basis is te dun om een gezin mee te vormen en daar wordt iedereen ongelukkig van.
Je staat voor een lastige vraag. Ik ken 1 succesverhaal van een vrouw die wat kreeg met een man met twee kinderen. Zij heeft nooit eigen kinderen gekregen. Ik weet niet of dat er iets mee te maken heeft. De stiefmoeder van een goede vriendin had alle stiefkinderen in haar hart gesloten tot ze zelf een kind kreeg. Daarmee veranderde haar liefde en ze kon haar stiefkinderen niet meer harden. Dat is een litteken door het hele gezin geworden.
Het is ook meer dat ik in dit alles onervaren en dus ook wat onwetend ben. Wat is normaal? Wie weet is dit helemaal niet zo vreemd en gaat het in veel gezinnen zo. Ik kom zelf uit een grote familie met veel neefjes en nichtjes, maar die zie ik ook vaak maar op bepaalde momenten en niet dagen achter elkaar zoals nu wel het geval is.
Dus ik weet ook niet goed of ik het wellicht allemaal wat te groot maak. Want op school etc. gaat het allemaal heel goed en zijn er geen bijzonderheden. Maar ik ben gewoon benieuwd hoe anderen hierin staan. Misschien ben ik van nature ook gewoon wat 'harder' en daar is denk ik ook niets mis mee, dat geeft mijn vriend ook wel aan. Misschien zijn we daarin ook juist wel een mooie aanvulling op elkaar....
Het is inderdaad zo dat ik nu in een bestaande situatie kom waarin mijn positie wat lastig is. Ik heb hele fijne momenten met haar en merk dat we erg naar elkaar toegroeien, dus ik geloof dat dit helemaal goed komt. Maar het 'verwennen' en veel complimenteren, daar heb ik wel echt mijn twijfels bij en hier begin ik mij dus wat aan te ergeren, wat ik helemaal niet fijn vind om bij mezelf op te merken. Als we dan een hele dag bij elkaar zijn en ik weinig momenten alleen heb, merk ik dat dit mij best wat energie kost...
Torenstra schreef op 18-09-2023 om 19:10:
[..]
Het is ook meer dat ik in dit alles onervaren en dus ook wat onwetend ben. Wat is normaal? Wie weet is dit helemaal niet zo vreemd en gaat het in veel gezinnen zo. Ik kom zelf uit een grote familie met veel neefjes en nichtjes, maar die zie ik ook vaak maar op bepaalde momenten en niet dagen achter elkaar zoals nu wel het geval is.Dus ik weet ook niet goed of ik het wellicht allemaal wat te groot maak. Want op school etc. gaat het allemaal heel goed en zijn er geen bijzonderheden. Maar ik ben gewoon benieuwd hoe anderen hierin staan. Misschien ben ik van nature ook gewoon wat 'harder' en daar is denk ik ook niets mis mee, dat geeft mijn vriend ook wel aan. Misschien zijn we daarin ook juist wel een mooie aanvulling op elkaar....
Het is inderdaad zo dat ik nu in een bestaande situatie kom waarin mijn positie wat lastig is. Ik heb hele fijne momenten met haar en merk dat we erg naar elkaar toegroeien, dus ik geloof dat dit helemaal goed komt. Maar het 'verwennen' en veel complimenteren, daar heb ik wel echt mijn twijfels bij en hier begin ik mij dus wat aan te ergeren, wat ik helemaal niet fijn vind om bij mezelf op te merken. Als we dan een hele dag bij elkaar zijn en ik weinig momenten alleen heb, merk ik dat dit mij best wat energie kost...
Het is alleen maar goed om oprechte vragen te hebben en je innerlijke motieven helder te krijgen. Ik ken het alleen vanuit het kinds blik (ook mijn ouders zijn gescheiden en zijn nieuwe relaties aangegaan maar daar zijn geen kinderen bij gekomen. Voor mijn zus en mij waren deze relaties verre van succesvol. Wij werden het derde wiel, “een van de partners van” die om de haverklap sist dat we niet gewenst waren en zijn, tot op vandaag toe). Dus, wat zou ik doen? Ik denk dat ik hulp zou willen. En me stuk zou lezen over samengestelde gezinnen. Die twee hebben een band, hoe kom je daarbij zonder ertussen te komen. Das best ingewikkeld, denk ik.
Denk je wel eens na over het volgende? Stel, over een paar jaar raakt het uit en er zijn geen brusjes, alleen dochter is er. Kan je je voorstellen dat je dan om een bezoekregeling met dochter vraagt en in stand zou willen houden? Het antwoord daarop zou evenredig kunnen zijn aan de investering van de band die jij met haar aangaat en zij met jou.
Wat mij betreft maak je het veel te ingewikkeld. Laat hem gewoon zichzelf zijn, en wees jij jezelf. Je kunt er wel allemaal koude grond psychologie op loslaten (hij is aan het overcompenseren etc), maar je hebt dus gewoon een leuke stiefdochter die het prima doet. Ik verwen mijn kind ook, en ben gul met complimentjes. Mijn man is wat strenger en benoemt positief gedrag minder. Dat gaat prima samen hoor, als je dat gewoon van elkaar laat zijn.
Bloemenaandewaterkant schreef op 18-09-2023 om 19:30:
[..]
Het is alleen maar goed om oprechte vragen te hebben en je innerlijke motieven helder te krijgen. Ik ken het alleen vanuit het kinds blik (ook mijn ouders zijn gescheiden en zijn nieuwe relaties aangegaan maar daar zijn geen kinderen bij gekomen. Voor mijn zus en mij waren deze relaties verre van succesvol. Wij werden het derde wiel, “een van de partners van” die om de haverklap sist dat we niet gewenst waren en zijn, tot op vandaag toe). Dus, wat zou ik doen? Ik denk dat ik hulp zou willen. En me stuk zou lezen over samengestelde gezinnen. Die twee hebben een band, hoe kom je daarbij zonder ertussen te komen. Das best ingewikkeld, denk ik.
Denk je wel eens na over het volgende? Stel, over een paar jaar raakt het uit en er zijn geen brusjes, alleen dochter is er. Kan je je voorstellen dat je dan om een bezoekregeling met dochter vraagt en in stand zou willen houden? Het antwoord daarop zou evenredig kunnen zijn aan de investering van de band die jij met haar aangaat en zij met jou.
Maar dat is ook niet wat ik wil, want de band die zij met zijn tweeën delen is heel bijzonder en dat zal zo blijven. Zij is de dochter van zijn eerste vrouw en zal nooit mijn dochter worden, haar moeder kan ik nooit vervangen. Maar ik kan mijn best doen om er als een moeder voor haar te zijn en ik merk dat ik met haar al hele mooie gesprekken heb, óók over haar moeder. Mochten mijn vriend en ik samen kinderen krijgen.... ja... ik denk nu dat dit wel anders zal voelen. Dat is eigen en ik denk dat de band met haar anders is en misschien ook zal blijven. Maar ik denk dat mijn band met haar zich heel mooi en goed kan gaan ontwikkelen, mét de hobbels die hierbij horen. Daar maak ik mij dan nu ook helemaal geen zorgen over. In de toekomst zal dit mogelijk vast lastige momenten gaan brengen, maar daar wil ik mij nu niet druk om maken. Wie weet gaat dit juist helemaal goed en maak ik mij nu druk om niets...
Het gaat mij in dit geval om de manier van opvoeden. Daar vind ik iets van en dat vind ik lastig. Want waar baseer ik dit precies op? En misschien zit ik er wel volledig naast en doet hij het juist op een hele 'normale' manier, maar goed, wat is normaal? 
Ik hoop op dit forum wat meer herkenning te vinden, hoe gaat dit in andere gezinnen in mogelijk een zelfde soort situatie?
