Dochter van vriend; op zoek naar tips!
Ik heb sinds 1,5 jaar een relatie met een man met een dochter van 6 jaar oud. Zijn vrouw en haar moeder is 3 jaar geleden overleden. Voor hen beiden heel verdrietig en natuurlijk een groot gemis. Maar het geluk is er aan de andere kant ook weer en ik merk dat hij hier ook helemaal voor openstaat. Onze relatie verloopt erg fijn en ook het contact met zijn dochter gaat goed.
Maar ik merk soms wel bepaalde dingen die ik lastig vind, maar ook dubbel omdat ik eigenlijk vind dat ik er niets van mag vinden. De dochter van mijn vriend is een aanwezig meisje, erg energiek.. wat natuurlijk erg leuk is! Ze is altijd in voor een spelletje of om lekker te kletsen. Maar daarnaast ook gewend aan veel aandacht. Ze wordt door mijn vriend overladen met complimenten, ook al heeft ze alleen een 'gewone' tekening gemaakt. Ik merk dat ik meer ben van het benoemen dat ik het mooi vind of een 'goed gedaan', maar dat is voor mij voldoende. Maar hij kan dit wel 5x herhalen. Of als ze bijvoorbeeld iets in huis doet in opdracht van hem daarna gecomplimenteerd wordt met dat ze het zo super goed heeft gedaan, of ze hoort een aantal keren dat ze zo'n topper is (ook al heeft ze bijv. alleen iets opgeruimd). En dit herhaalt zich dan een aantal keren per dag....
Of het feit dat ze op zoveel momenten een cadeautje mag uitzoeken. Toen we terugkwamen van een vakantie hadden we iets voor haar meegenomen. Nadat we dit hadden gegeven was de eerste vraag of dit het enige was of dat er nog meer cadeautjes waren. Altijd is er een reden voor een cadeautje....
Maar nu vind ik ook ergens dat ik geen recht van spreken heb, we wonen nu ook nog niet samen. Alleen denk ik wel eens aan de toekomst. We hebben allebei een kinderwens en ik heb ook bepaalde ideeën over opvoeden etc. Ik zie hoe het bij vrienden/familie gaat en die kinderen gaat daar toch anders mee om. Nu is deze situatie natuurlijk anders en zijn kinderen niet met elkaar te vergelijken, al helemaal in deze situatie niet. Zowel mijn vriend als zijn dochter hebben hele moeilijke en verdrietige jaren achter de rug... waar alle begrip voor moet zijn en wat ik ook zeker heb.
Ik hoop dat het niet te negatief is geschetst want ik voel ook enorm veel liefde voor haar en merk dat onze band steeds hechter wordt.
Ik ben meer benieuwd of er mensen zijn in zo'n soort situatie en hoe zij hier mee om zijn gegaan... op zoek naar tips dus!
joky schreef op 21-09-2023 om 13:25:
Kinderen worden tegenwoordig te veel gepamperd .ze krijgen de hele dag te horen hoe goed ze het doen en hoe goed ze zijn en dat dag in dag uit . een kind mag ook wel eens horen dat iets niet zo geweldig is dat hoort er gewoon bij .dat kun je ook n n normale manier kenbaar maken .
BritgetJones007 schreef op 21-09-2023 om 13:44:
en ik ben meer voorstander van positieve opvoeding. Ook binnen een positieve opvoeding kan je grenzen en kaders aangeven...
BritgetJones007 schreef op 21-09-2023 om 13:42:
[..]
Met een ‘meer harde hand’ opvoeding kan er nog steeds sprake zijn van een positieve opvoeding, jij interpreteert dit enkel als negatief wat dus niet per definitie het geval is.
Je trekt haar woorden enorm uit zn verband.
Een positieve opvoeding is ook als een kind ‘slechts’ 1 compliment voor het opruimen van haar/zijn eigen troep krijgt, daarvoor hoeven niet per definitie 6 complimenten voor gegeven te worden.
RoodVruchtje schreef op 21-09-2023 om 14:36:
[..]
[..]
Met een ‘meer harde hand’ opvoeding kan er nog steeds sprake zijn van een positieve opvoeding, jij interpreteert dit enkel als negatief wat dus niet per definitie het geval is.
Je trekt haar woorden enorm uit zn verband.
Ik 'lees' dat inderdaad als een zeer autoritaire opvoedingsstijl, dat klopt ja...
Dan interpreteer ik het schijnbaar verkeerd
BritgetJones007 schreef op 21-09-2023 om 14:39:
[..]
Ik 'lees' dat inderdaad als een zeer autoritaire opvoedingsstijl, dat klopt ja...
Dan interpreteer ik het schijnbaar verkeerd
Ik had mijn post nog aangevuld met een voorbeeld 🙂
Zeer autoritair is echt heel wat anders, waar lees je dat terug in wat TO schrijft? Enkel uit de woorden ‘meer hardere’?
RoodVruchtje schreef op 21-09-2023 om 14:42:
[..]
Ik had mijn post nog aangevuld met een voorbeeld 🙂
Zeer autoritair is echt heel wat anders.
Ik bedoelde ook niet jou voorbeeld 
BritgetJones007 schreef op 21-09-2023 om 14:44:
[..]
Ik bedoelde ook niet jou voorbeeld
Misschien mijn post .ik bedoel zeker niet dat n kind nooit n compliment mag krijgen zeker leuk zelfs .
Maar n kind mag ook leren dat eens n keer ietsctegdnzit wat niet zo goed uitpakt .
B.T.W . Ik heb zelf geen kindrren wel kleinkinderen .En die zijn dol op mij en hun opa .
Nee ook niet jou voorbeeld, maar de term ' met harde hand opvoeden' interpreteer ik als zeer autoritair....
Jullie zijn nog maar 1,5 jaar samen. Ik begrijp daarom ook echt niet waarom je je hiermee denkt te kunnen bemoeien. Jullie wonen niet samen, de relatie is nog pril.
Ik zou je een pas op de plaats aanraden.
Je hebt, mijns inziens, voorlopig echt geen recht van spreken en ik vind het echt heel bijzonder dat je hier zoveel van vindt allemaal.
Dweedledee schreef op 22-09-2023 om 04:53:
Jullie zijn nog maar 1,5 jaar samen. Ik begrijp daarom ook echt niet waarom je je hiermee denkt te kunnen bemoeien. Jullie wonen niet samen, de relatie is nog pril.
Ik zou je een pas op de plaats aanraden.
Je hebt, mijns inziens, voorlopig echt geen recht van spreken en ik vind het echt heel bijzonder dat je hier zoveel van vindt allemaal.
En dit
Dweedledee schreef op 22-09-2023 om 04:53:
Jullie zijn nog maar 1,5 jaar samen. Ik begrijp daarom ook echt niet waarom je je hiermee denkt te kunnen bemoeien. Jullie wonen niet samen, de relatie is nog pril.
Ik zou je een pas op de plaats aanraden.
Je hebt, mijns inziens, voorlopig echt geen recht van spreken en ik vind het echt heel bijzonder dat je hier zoveel van vindt allemaal.
Mee eens. Moeder overlijdt, na 1,5 jaar komt TO binnen wandelen die nog geen 1,5 jaar later ineens meent zich met de opvoeding te kijken bemoeien.
Ik vond het al enorm pijnlijk en verdrietig om te lezen dat TO en vriend samen op vakantie gaan, zonder dit meisje, die bij een oppas gedumpt wordt.
Als je zo graag gezinnetje wilt spelen dan hoort zij er ook bij als je op vakantie gaat.
Ik heb vannacht gereageerd nadat ik vluchtig het topic heb gelezen. Nu ik via het loepje al jouw berichten nog een keer gelezen heb, gaan mijn haren overeind staan. Ik word gewoon plaatsvervangend boos.
Wie denk je dat je bent? Ongelooflijk wat jij allemaal uit je toetsenbord krijgt.
Maar zoals jezelf al zegt; jij bent onervaren, je hebt geen verstand van opvoeden en het is jouw kind niet. Dus ken je plaats.
Torenstra schreef op 19-09-2023 om 11:02:
[..]
Hij geeft ook wel aan dat hij het niet altijd zo door heeft, maar ergens ook wel een beetje zo is. En ik denk dat hij het in zijn eigen opvoeding ook meer op deze manier heeft meegekregen en ik ben wat dat betreft denk ik wat harder opgevoed.
Maar inderdaad, ik ben het eens met dat zij niet altijd in die speciale positie hoeft worden gezet. Deels mag dit misschien en is dit allemaal heel logisch en begrijpbaar. Maar dat kan natuurlijk niet altijd zo blijven, ook niet als wij met elkaar door willen en er misschien kinderen bij gaan komen. En ik zie de opvoeding voor mijn kinderen in de toekomst denk ik wel anders dan de manier waarop zij nu wordt opgevoed. Misschien moet ik dit meer loslaten, omdat mijn vriend het nu ook allemaal alleen moet doen en ook datgene doet waarvan hij denkt dat het goed is.
Zoals vaak voor de TV eten, etc. Ik hoop hier later als wij samen een gezin hebben dat hier meer orde en structuur in zit. Maar wat ik al zei; misschien is dit in hun situatie allemaal niet zo vreemd en neemt dit als wij samenwonen vanzelf weer andere vormen aan....
Maak eens een lijst met dingen die jij anders zou doen en kijk dan eens samen met iemand die heel kritisch naar jou is wat er (niet) liefdevol aan is.
Is (altijd of vaak) eten voor de televisie (niet) liefdevol? Nee. Dat heeft niets met liefde te maken maar ik kan me wel voorstellen dat de reden is dat de vader moe uit het werk komt, gaat koken (vaak een moment dat de televisie aangaat om je kind -met lage suikerspiegel- bezig te houden terwijl jij bezig bent) en, om niet heel saai op elkaar gericht te zijn icm vermoeidheid dus, samen voor de televisie eet. Niets zo vermoeiend om aan het eind van de dag, uit werk, te moeten koken. [Terzijde, maar ik vond het huilen van pijn of lage suikerspiegel.. zo vreselijk. Dat gaat door merg en been. Ik ben meteen alert. En dat zal te maken hebben met de hormonen na de bevalling waar je lichaam voorbereid wordt om op afroep (huilen) meteen voeding te produceren (dat merk je aan de borsten die meteen toeschieten, met natte plekke in je t-shirt). En ook vaders maken hun eigen hormonen aan na de geboorte van hun kind.]
En als je met z’n twee in een gezin zit, ben je vreselijk op elkaar gericht. Het is niet anders. Dus dan is afleiding wel fijn om even samen op iets anders gericht te zijn. Is het eten voor de tv de norm, is het wenselijk? Nee. Groei je verderfelijk op en komt het nooit meer goed? Nee, ook niet.
Had ik ooit gedacht dat als ik kinderen zou hebben, ze wel eens voor de tv zouden eten? Nee. Maar dat is wat het moederschap mij geleerd heeft: soms kies je iets waar je hart niet 100% naar uitgaat maar is het een tussenoplossing om de vermoeidheid dragelijk te houden, de sfeer goed te houden.. noem maar op. Gewoon om de dag een beetje behoorlijk door te komen want morgen is ook een dag, die moet ook dragelijk zijn. Er is niets zo wanhopig en verslijtend en zuur als op je tenen lopen met je kaak van vermoeidheid achter je aan slepend en dan nog vanalles moeten. Tenzij je natuurlijk een ijzeren gestel hebt en na jaren slecht slapen nog vrolijk een marathon rent. Helaas, heb ik zo’n gestel niet.
Torenstra schreef op 19-09-2023 om 11:02:
[..]
Maar inderdaad, ik ben het eens met dat zij niet altijd in die speciale positie hoeft worden gezet. Deels mag dit misschien en is dit allemaal heel logisch en begrijpbaar. Maar dat kan natuurlijk niet altijd zo blijven, ook niet als wij met elkaar door willen en er misschien kinderen bij gaan komen. En ik zie de opvoeding voor mijn kinderen in de toekomst denk ik wel anders dan de manier waarop zij nu wordt opgevoed. Misschien moet ik dit meer loslaten, omdat mijn vriend het nu ook allemaal alleen moet doen en ook datgene doet waarvan hij denkt dat het goed is.
Toen ik nog geen kinderen had, zag ik overal dingen die ik of net zo zou doen of helemaal anders. En toen ik kinderen had, leerde ik pas om moeder te zijn. Je bent niet meteen moeder zodra je een kind hebt. Een deel leer je van je omgeving, een deel door te ontdekken en een deel van je kind. En hormonen helpen daar enorm bij, die sturen je de juiste richting op. En dan gebeurt het dus dat je een andere moeder blijkt dan je je voorgenomen had. Dat is een inzicht dat jij ooit ook zal meemaken, zoals alle moeders die verandering meemaken.
Wat mij alarmeert aan jouw bericht is het vet gemaakte deel, je zegt niet dat ze met hun twee zij waardoor ze op elkaar gericht zijn, nee dochter zit op een positie en daar hoort zij niet, daar hoor jij (staat er voor mij). Om eerlijk te zijn, de band tussen vader en dochter kan je niet meer verbreken.
Dat klinkt als mogelijk toekomstige jalousie. Ik denk dat je eerst moet gaan zoeken wat je innerlijke motieven zijn want, stel he, je bent je binnen wurmen in haar leven want je vindt hem leuk om, eenmaal binnen, haar van haar troon (in jouw optiek) te stoten, dan ben je ongezond bezig. En dan krijg je je eigen kinderen met hem die in zo’n situatie een betere positie mogen innemen dan je stief. En dat zou niet zo gek zijn, want een deel van ons vrouwen is zo geprogrammeerd dat die vooral voor hun eigen kroost zorgen.
Een herkenbare situatie.
Ik heb destijds, 12 jaar geleden, hetzelfde meegemaakt.
Je moet voorzichtig zijn met het bespreekbaar maken, maar wel eerlijk.
Ik heb het het eigenlijk in kleine stapjes bespreekbaar gemaakt.
En hij vond het eerst niet herkenbaar.
Na een aantal gesprekken waarbij ik niet verder kwam, ben ik zijn gedrag gaan kopiëren.
Als hij op zaterdag de auto had gewassen, gaf ik tot maandagmorgen complimenten.
Op een gegeven ogenblik begon hem dit op te vallen.
En vroeg hij of het wat minder kon.
Ik zei niets maar na luttele seconden hebben we er samen heel hard om gelachen.
NataliaLint schreef op 25-09-2023 om 14:59:
Een herkenbare situatie.
Ik heb destijds, 12 jaar geleden, hetzelfde meegemaakt.
Je moet voorzichtig zijn met het bespreekbaar maken, maar wel eerlijk.
Ik heb het het eigenlijk in kleine stapjes bespreekbaar gemaakt.
En hij vond het eerst niet herkenbaar.
Na een aantal gesprekken waarbij ik niet verder kwam, ben ik zijn gedrag gaan kopiëren.
Als hij op zaterdag de auto had gewassen, gaf ik tot maandagmorgen complimenten.
Op een gegeven ogenblik begon hem dit op te vallen.
En vroeg hij of het wat minder kon.
Ik zei niets maar na luttele seconden hebben we er samen heel hard om gelachen.
Wat bizar. Echt bizar gewoon. Het gaat hier om een kind he? Wat een akelig gedrag. Waar bemoeide je mee?
