Dochter van 10 helemaal panisch als het regent

Angsten zijn vaak ook lastig te begrijpen als je ze zelf niet hebt. Iemand die gek is op honden zal ook niet snel begrijpen dat een ander daar doodsbang voor kan zijn. 
Voor de ander is een angst reëel; het roept een bepaald gevoel op en zet je lichaam in de paniek- en vluchtmodus. In die modus kan je lichaam niet uitrusten en slapen. Eerst moet de paniek zakken en het 'gevaar' geweken zijn, het moet veilig zijn.
Niemand hier wil jou ervan betichten een slechte ouder te zijn. De meeste mensen op dit forum schrijven hier om elkaar te helpen, niet om elkaar af te fakkelen. Maar dat kan soms best even binnenkomen. Want je doet iets met de beste bedoelingen en dat pakt dan verkeerd uit. Is mij ook wel eens overkomen. De reacties van anderen hebben best wel eens geschuurd, pijn gedaan, weerstand opgeroepen en ik heb er zelfs wel eens om gehuild. Maar het 'probleem' lag dan meestal toch bij mij, niet bij de ander of bij mijn kind. Lees het op een rustig moment nog eens over, denk er over na en kijk dan wat van alle tips bij jou en je kind past en wat mogelijk is. 

Wolverg schreef op 04-11-2022 om 16:48:

Het hoeft inderdaad niet eens angst te zijn.
Maar echt panisch van het geluid.
Ik heb dit zelf ook met de regendruppels op de behuizing van het rolluik. Zeker op het eind als er onregelmatig druppels opvallen, vreselijk!
Klinkt gek maar ik voel mij dan ook echt paranoia worden, het geluid en weten niet te kunnen slapen zolang ik het hoor.
Nu ben ik sowieso erg gevoelig voor geluiden, snel overprikkeld.
Maar die avonden slaap ik ook in de logeerkamer (en ik ben volwassen, lig samen met mijn man in bed, dus ook niet eens alleen). Neem het alsjeblieft serieus.
En dat zeg ik niet omdat ik je een slechte moeder vind, maar omdat ik snap dat dit niet te snappen is als je hier zelf geen last van hebt.

Succes!

Oh wat herkenbaar, die onregelmatige druppels!! 

Ik word ook gek van bladblazers en dat soort dingen

Elke80 schreef op 04-11-2022 om 14:55:

Iedereen bedankt voor de reacties. Ik heb nog niet eerder kunnen reageren. Ons bed pas niet op deze kamer, anders hadden we dat zeker overwogen. Ik ga jullie reacties in overweging nemen en zal niets meer vragen hier, want de meeste reacties geven me wel het gevoel een zeer slechte moeder te zijn.
Bedankt voor de gegeven tips in ieder geval!

Het is niet de bedoeling om je te laten denken dat je een slechte moeder bent. Alleen al dat jij hier je probleem deelt betekent dat je er wel mee zit en het graag beter wil hebben voor je dochter. Het zou veel erger zijn als het je niet interesseert en alleen maar denkt "wanneer houdt mijn kind een keer op met zich aanstellen?" Elke ouder maakt fouten. Ik deelde mijn verhaal over mijn vroegere angst voor spoken omdat het een kindperspectief is. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om mijn ervaring met mijn ouders te delen, omdat zij mij niet expres bang lieten zijn en zelf veel harder zijn opgevoed en niet persé een fijne jeugd hebben gehad. Ik heb ook een vriendin, hartstikke lief mens verder, maar die laat vreselijke steken vallen bij de opvoeding, maar puur onvermogen. Die is zelf opgevoed met zeer strikte ideeën over hoe het hoort en dat past niet bij haar kinderen en die worden gecorrigeerd voor iets waarvan ik denk, was dat nou nodig, met onzekere kinderen als gevolg. Het kan zijn dat jij met onze reacties ook wordt geconfronteerd met je eigen jeugd of dat je gewend bent je eigen gevoelens of behoeften niet te uiten. Ik hoop dat je wel luistert naar wat hier gezegd is. Als jou dochter al liefst naar haar zusje gaat, kunnen ze dan niet misschien met zijn tweeën op 1 kamer slapen? Je zou ook kunnen zeggen dat je blijkbaar maar 2 geschikte slaapkamers in huis hebt. 

Misschien ook nog een idee: de meisjes samen op de slaapkamer van jongste laten slapen en de zolderkamer tot speelkamer bombarderen?
En ik zou ook de jongste niet te veel ruimte geven voor een weigering. Jullie huis, jullie beslissing wie waar gaat slapen en een ruimte krijgt.

Een ding niet handig aanpakken maakt je nog geen slechte moeder. Bij ieder stukje kritiek denken dat je in zijn geheel faalt als moeder, is voor kinderen wel vrij irritant. Je wil er later ook voor open staan als je kinderen wat feedback geven, zonder dat je dat dan in het “ik ben een slechte moeder”-gevoel trekt. 

Sowieso die focus tegenwoordig op een ‘goede moeder’ zijn. Dat geeft zoveel stress. Moeder zijn is geen wedstrijd waarin je moet slagen. Je bent een mens die haar kind zo goed mogelijk opvoedt. That’s it.  En iedereen laat daarbij steken vallen. 

Het lijkt erop dat jij deze niet zo effectief aanpakt. En dat voelde je zelf waarschijnlijk al aan, anders had je geen topic geopend. Dat is ook alleen maar hartstikke goed. Hier leer je van. Met deze input van anderen kan je het beter doen op een manier die bij jullie past. 

Ik hoop dat je dus dingen blijft vragen. Het maakt alleen maar dat je meer tools in je gereedschapskist krijgt om je kinderen nog beter naar stabiele volwassenen te begeleiden. Het is juist het openstellen voor ontwikkeling dat een heel waardevolle eigenschap is als moeder. 

Succes! 

Heb je haar wel eens gevraagd wat ze er zo eng aan vind en welk gevoel ze daarbij krijgt?
Misschien een idee om bij harde regen dan juist samen op zolder te slapen ipv zij bij jullie. Zodat ze zich veilig voelt en kan wennen of leren omgaan met het geluid.