Bizarre vragen en eisen bij speelafspraak
Bij een eerder topic gaat het over speelafspraakjes en wat daar gangbaar is. Ik vond het grappig te lezen wat ouders allemaal voor vragen of eisen stellen aan de ouders waar het kind gaat spelen. Zoals:
- manier waarop fruit klaargemaakt wordt
- wanneer welk fruit gegeven wordt
- billen controleren na toiletbezoek
-kind moet op bepaalde tijd voorgelezen worden
Maar ook ongevraagd: kinderen 'dumpen' bij ouders die als gratis oppas mogen dienen.
Zelf ook gemaakt dat een moeder kind ruim anderhalf uur te laat kwam halen, niet bereikbaar was. Kinderen zijn dus ondertussen weer gaan spelen. Toen moeder eindelijk op de stoep stond, vond ze het belachelijk dat ik vond dat haar zoon nog even mee op moest ruimen. Normaal vind ik het geen probleem om dat bij tijdnood zelf te doen. Maar niet bereikbaar, zelf niks laten weten en dan vervolgens zeggen geen tijd te hebben om zoon op te laten ruimen: dat gaat er bij mij níet in. Voelde trouwens ook beetje als overwinning voor mezelf want liet nogal gauw over me heen lopen. Maar had die moeder al eerder in de smiezen en had wel aangevoeld dat ik die niet teveel ruimte moest geven. Ging overigens puur om de moeder, kind was prima knul.
Heb jij nog bizarre vragen/eisen/situaties met speelafspraakjes?
Bakblik schreef op 17-01-2022 om 09:20:
[..]
Als je met zijn twee werkt dan regel je iets van opvang. Oma, de buurvrouw, de bso, moeder van een vriendje.
Een groep 6 kind laat je niet tussen 12 en 18 uur op straat zwerven en zijn eigen opvang verzorgen.
Mijn dochter had ook zo'n kind in de klas. Die moest elke dag zelf een speeldate regelen anders was ze alleen thuis, als ze de sleutel had meegenomen naar school. Als ze dat vergeten was dan zwierf ze dus op straat tot moeder thuis was.
En kind in groep 6 zelf naar school laten gaan als je als ouder net iets vroeger weg moest dan je kind dat kan. Maar wel als je kind die verantwoordelijkheid aan kan. Genoemd meisje vergat haar jas aan te doen waar de sleutel in de jaszak zat, of vergat haar tas mee te nemen.
Toen ik door kreeg hoe het daar thuis ging was dat meisje niet altijd meer welkom hier. Heb ik met dochter afgesproken dat ze gerust een keer met x mocht spelen maar niet iedere dag, omdat dat anders zo zielig was voor x. Dochter had ook andere vriendinnen waarvan ik het contact veel waardevoller vond. Ik moedigde dochter dus actief aan ook met die andere meisjes te spelen.
Wat sneu voor dat kind. Vind het tegen verwaarlozing aan, zo'n kind.
Eerlijk, ik zou zo'n kind juist extra opvangen. Al weet ik dat je het dan juist in stand houdt. Maar probleem zien de ouders blijkbaar toch niet. Maar kinderen die zich thuisloos voelen, ik vind het verschrikkelijk. Zou niet moeten mogen. Dan kom maar hier in de herberg....
Ik vind ook wel dat hier hard geoordeeld wordt en men soms erg uitgaat van eigen normen. Bij ons in huis was het nooit vanzelfsprekend dat de schoenen uit gingen bij thuiskomst bijv.
En ,jeetje: ieder kind is anders; iedere situatie is anders: is het zo erg dat een kind niet uit zichzelf gedag komt zeggen? Er kunnen zo veel psychische oorzaken zijn waarom dat heel lastig is.
Zelf werk ik met mensen met een beperking en mijn zoon zat op speciaal onderwijs: misschien ook dat ik daardoor wat meer gezien heb van wat voor soort sociale vaardigheden al heel moeilijk kunnen zijn voor anderen.
Apiejapie schreef op 17-01-2022 om 11:14:
[..]
Wat sneu voor dat kind. Vind het tegen verwaarlozing aan, zo'n kind.
Eerlijk, ik zou zo'n kind juist extra opvangen. Al weet ik dat je het dan juist in stand houdt. Maar probleem zien de ouders blijkbaar toch niet. Maar kinderen die zich thuisloos voelen, ik vind het verschrikkelijk. Zou niet moeten mogen. Dan kom maar hier in de herberg....
Heel sneu voor zo'n kind, echt maar ik was niet de gratis BSO.
Kind x een keer met mijn kind laten spelen, prima als mijn kind dat ook wil, desnoods 3x in de week. Mijn kind met x én y laten spelen alleen met instemming van alledrie de meisjes. X hier laten spelen als dochter liever met a wilde spelen dan niet.
Over dankjewel en dag zeggen: mijn dochter heeft een trauma. Daardoor vind ze het doodeng om mensen aan te kijken en aangekeken te worden. Daarom is verplicht Dankjewel zeggen moeilijk voor haar. Ik heb haar geleerd dat ze ook mag zwaaien. Daarnaast maak ik effe een opmerking zodat ouders weten dat dit haar manier is om toch te bedanken. Hoe ze dit over tijdje gaat doen als ik er niet meer ben met ophalen, weet ik niet. Hopelijk zien ouders van vriendinnen dan vooral haar leuke karakter, haar vrolijkheid en behulpzaamheid en wijzen ze haar niet af op zoiets als geen dankjewel durven zeggen.
Ik dacht bij onze zoon nog dat goede manieren vooral aangeleerd waren. We waren daar heel strikt in maar zoon heeft dat vooral in zich. Kreeg en krijg regelmatig te horen hoe netjes, behulpzaam en empathisch hij is. Maar nu met dochter weet ik dat niet alles te leren is.
Pippeltje schreef op 17-01-2022 om 11:27:
Ik vind ook wel dat hier hard geoordeeld wordt en men soms erg uitgaat van eigen normen. Bij ons in huis was het nooit vanzelfsprekend dat de schoenen uit gingen bij thuiskomst bijv.
En ,jeetje: ieder kind is anders; iedere situatie is anders: is het zo erg dat een kind niet uit zichzelf gedag komt zeggen? Er kunnen zo veel psychische oorzaken zijn waarom dat heel lastig is.
Zelf werk ik met mensen met een beperking en mijn zoon zat op speciaal onderwijs: misschien ook dat ik daardoor wat meer gezien heb van wat voor soort sociale vaardigheden al heel moeilijk kunnen zijn voor anderen.
Ik werk op een doodgewone school, zelfs met sociaal zeer handige types zeg maar, en daar zie ik ook van alles. Het is nou ook weer niet zo dat als je uit jezelf (actief dus) de juf of ouders niet begroet, dat je dan een beperking hebt, er psychisch iets aan de hand is of asociaal bent opgevoed.
Sommige kinderen zeggen niets, maar maak er niet altijd een probleem van natuurlijk. Maar als je een afgesproken speeldate hebt en het kind vertrekt ineens zonder iets te zeggen en de moeder vind dat OK.. Dan gaat er iets mis.
En dit kind is niet op haar bekkie gevallen. Ze is wel mondig genoeg om te vragen of we chips hebben.
Apiejapie, zwaaien vind ik ook beleefd hoor. Dat is ook een manier van afscheid nemen en dankjewel zeggen.
Schoenen uit hoeft niet overal, maar als iemand dat vraagt, dan doe je dat gewoon zonder commentaar van 'oh thuis hoef ik dat nooit'. Dat kan, hier wel. Zo'n opmerking insinueert dat je vindt dat je je overal kunt gedragen als thuis en dat je dezelfde rechten hebt als thuis. Net zoiets als dat je een snoepje krijgt en dan zegt 'oh thuis krijg ik er altijd twee'.
Ik denk dat ik van de zomer als ik gesetteld ben, maar een club van ontaarde moeders BBQ ga organiseren.
Volgens mij zijn we met genoeg 😜
oh MamaE, als een kind tegen mij zou zeggen ‘thuis hoef ik dat nooit’ dan zou ik denken dat kind , zoals kinderen nu eenmaal veel doen, hardop aan het denken is.
Misschien valt er net een kwartje dat elders andere regels kunnen zijn of is dat kwartje nog net niet gevallen.
Aanleiding juist voor leuke gesprekjes.
Kindjes kwamen hier zeker niet voor mij (maar voor mijn kind) maar soms was het gewoon erg gezellig en dan vond ik dat ongemakkelijke verplichte nummertje aan de deur altijd jammer, en afbreuk doen aan het vertrouwde gevoel. En als zo’n kind dan dankjewel eruit geperst kreeg (verplicht door ouder dus nooit gemeend) dan dankte ik het kind voor het gezellige bezoek.
Bakblik schreef op 17-01-2022 om 11:36:
[..]
Heel sneu voor zo'n kind, echt maar ik was niet de gratis BSO.
Kind x een keer met mijn kind laten spelen, prima als mijn kind dat ook wil, desnoods 3x in de week. Mijn kind met x én y laten spelen alleen met instemming van alledrie de meisjes. X hier laten spelen als dochter liever met a wilde spelen dan niet.
Maar je kunt dan toch op zn minst hulp van buitenaf inschakelen, via school bijv? Ik zou dat eerlijk gezegd heel zielig vinden, weten dat zo’n meisje nergens heen kan en ze dan weren uit je huis.
MamaE schreef op 17-01-2022 om 12:19:Schoenen uit hoeft niet overal, maar als iemand dat vraagt, dan doe je dat gewoon zonder commentaar van 'oh thuis hoef ik dat nooit'. Dat kan, hier wel. Zo'n opmerking insinueert dat je vindt dat je je overal kunt gedragen als thuis en dat je dezelfde rechten hebt als thuis.
tjonge dit zijn echt veel aannames hoor, en je kunt er ook echt naast zitten. Door dit topic realiseer ik me twee dingen: ten eerste dat ik me in de ogen van anderen vroeger ook onbeleefd heb gedragen, maar dat was vooral sociale onhandigheid, en ten tweede dat we (ikzelf ook) veel te makkelijk oordelen en interpreteren.
ik was het soort kind dat nooit om chips durfde te vragen, nog niet eens een glaasje water. ik zou op een warme dag liever met stekende hoofdpijn en een droge keel blijven zitten dan een glaasje water te vragen. Ik viste dan ook vaak achter het net omdat ik werd overgeslagen of bv net even naar de wc was als er iets werd uitgedeeld. Of gewoon uit de rij werd gedrukt als er iets te krijgen was en dan durfde ik niet voor mezelf op te komen. Ik heb er haast jeugdtrauma’s van 
maar toch, als iemand me had gezegd mijn schoenen uit te doen, had ik ook eruit kunnen flappen dat ik dat thuis niet hoefde. Uit pure verbazing, omdat ik dat helemaal niet gewend was. Net als wanneer iemand je zou vragen om een paarse hoed op te zetten of zo. Daarmee zou ik beslíst niet insinueren wat jij nu zegt MamaE, het zou alleen een uiting van verwarring zijn, dat ik niet helemaal snap wat er gebeurt.
Ik heb als kind een aantal sociale codes niet meegekregen. Dus ik was nogal eens verward over wat er gebeurde. Ik ben ook wel eens uitgekafferd door een volwassene voor iets wat kennelijk opgevat werd als brutaliteit, terwijl ik écht niks in de gaten had. En daar werd ik dan weer stiller en teruggetrokkener van, wat dan ook weer “onbeleefd” gedrag in de hand werkte.
Ik heb er lang niet aan teruggedacht aan dat soort ervaringen, maar het herinnert me er weer even aan om ook tegenover andere kinderen te proberen minder snel te oordelen. Er zijn ook echt wel vervelende en verwende kinderen, maar je weet niet wat er allemaal nog meer achter kan zitten.
Ik was echt niet het meest sociaal ontwikkelde kind vroeger, maar ik heb wel heel duidelijk meegekregen dat je bij andere mensen gewoon doet wat ze van je vragen zonder commentaar. Wel in het redelijke natuurlijk. Ik heb een keer een kind in de auto gehad met een schooluitje die de gordel niet om wilde doen omdat dat thuis nooit hoefde.
Kinderen passeren met iets uitdelen vind ik erg kwalijk van de volwassenen in dat verhaal. Ik was zelf ook zo'n kind dat altijd achteraan stond.
Ik zie echt wel het verschil tussen verlegen en ongemanierd. Vragen om iets te drinken als je dorst hebt is prima. Maar het staat of valt met de manier waarop. Zou ik misschien een glas drinken mogen? klinkt al heel anders dan 'geef eens wat te drinken, ik verga van de dorst. oh, en ik lust alleen cola'. Of als iemand een koekje aanbiedt zeggen 'heb je geen chips?'
BlueFawn schreef op 17-01-2022 om 12:38:
[..]
Maar je kunt dan toch op zn minst hulp van buitenaf inschakelen, via school bijv? Ik zou dat eerlijk gezegd heel zielig vinden, weten dat zo’n meisje nergens heen kan en ze dan weren uit je huis.
Nou echt 100% weren deed ik niet. Als mijn kind met x wilde spelen (dan altijd bij ons, daar zonder toezicht vond ik niet OK) was ze welkom. Ik stimuleerde dochter echter wel om ook met jaar andere vriendinnen af te spreken en niet 5 dagen achter elkaar met x.
Om mijn kind de kans te geven vriendschappen te sluiten met meerdere kinderen en niet exclusief beschikbaar te zijn voor x.
Edit: hulp inschakelen van buitenaf via school is geen handige route. Dan wordt veilig thuis al gauw erbij betrokken en dat is soms nog schadelijker voor een kind dan haar eigen opvang moeten regelen na schooltijd. Daarv wil je echt een andere ouder niet mee opzadelen.
Ginevra schreef op 17-01-2022 om 12:43:
[..]
tjonge dit zijn echt veel aannames hoor, en je kunt er ook echt naast zitten. Door dit topic realiseer ik me twee dingen: ten eerste dat ik me in de ogen van anderen vroeger ook onbeleefd heb gedragen, maar dat was vooral sociale onhandigheid, en ten tweede dat we (ikzelf ook) veel te makkelijk oordelen en interpreteren.
ik was het soort kind dat nooit om chips durfde te vragen, nog niet eens een glaasje water. ik zou op een warme dag liever met stekende hoofdpijn en een droge keel blijven zitten dan een glaasje water te vragen. Ik viste dan ook vaak achter het net omdat ik werd overgeslagen of bv net even naar de wc was als er iets werd uitgedeeld. Of gewoon uit de rij werd gedrukt als er iets te krijgen was en dan durfde ik niet voor mezelf op te komen. Ik heb er haast jeugdtrauma’s van
maar toch, als iemand me had gezegd mijn schoenen uit te doen, had ik ook eruit kunnen flappen dat ik dat thuis niet hoefde. Uit pure verbazing, omdat ik dat helemaal niet gewend was. Net als wanneer iemand je zou vragen om een paarse hoed op te zetten of zo. Daarmee zou ik beslíst niet insinueren wat jij nu zegt MamaE, het zou alleen een uiting van verwarring zijn, dat ik niet helemaal snap wat er gebeurt.
Ik heb als kind een aantal sociale codes niet meegekregen. Dus ik was nogal eens verward over wat er gebeurde. Ik ben ook wel eens uitgekafferd door een volwassene voor iets wat kennelijk opgevat werd als brutaliteit, terwijl ik écht niks in de gaten had. En daar werd ik dan weer stiller en teruggetrokkener van, wat dan ook weer “onbeleefd” gedrag in de hand werkte.
Ik heb er lang niet aan teruggedacht aan dat soort ervaringen, maar het herinnert me er weer even aan om ook tegenover andere kinderen te proberen minder snel te oordelen. Er zijn ook echt wel vervelende en verwende kinderen, maar je weet niet wat er allemaal nog meer achter kan zitten.
Heel herkenbaar, zo was ik ook. En ik zie het nu bij mijn dochter terug. Er zullen vast mensen denken dat ze onbeleefd is. En ik probeer er met haar aan te werken, maar op een rustige manier en door zelf dingen voor te leven. Zonder enorm de focus erop te leggen, want die vergrootglas die maakte alles (bij mij iig) een stuk groter. Bovendien oefenen we dit om aan haar sociale vaardigheden te werken niet omdat anders een ouder zich op de teentjes getrapt voelt omdat kind niet weet hoe het heurt. Een kind is work in progress.
Ik heb zelf tot en met mijn 25e mensen doorgaans geen gedag gezegd als ik wegging. Wel als ik op visite was natuurlijk, maar als ik ergens was bij een concert, uitgaan, festival, waar daar je mensen tegenkomt die je kent en een avondje mee optrekt... want wie was ik nou om aan te kondigen dat ik weg ging? Toch niet belangrijk genoeg om mensen daarvoor te storen? Pas veel later kreeg ik door dat dat echt heel onbeleefd was 
MamaE schreef op 17-01-2022 om 12:19:
Apiejapie, zwaaien vind ik ook beleefd hoor. Dat is ook een manier van afscheid nemen en dankjewel zeggen.
Schoenen uit hoeft niet overal, maar als iemand dat vraagt, dan doe je dat gewoon zonder commentaar van 'oh thuis hoef ik dat nooit'. Dat kan, hier wel. Zo'n opmerking insinueert dat je vindt dat je je overal kunt gedragen als thuis en dat je dezelfde rechten hebt als thuis. Net zoiets als dat je een snoepje krijgt en dan zegt 'oh thuis krijg ik er altijd twee'.
Die insinuatie hoor jij erin. Is gewoon een constatering.
