Bizarre vragen en eisen bij speelafspraak
Bij een eerder topic gaat het over speelafspraakjes en wat daar gangbaar is. Ik vond het grappig te lezen wat ouders allemaal voor vragen of eisen stellen aan de ouders waar het kind gaat spelen. Zoals:
- manier waarop fruit klaargemaakt wordt
- wanneer welk fruit gegeven wordt
- billen controleren na toiletbezoek
-kind moet op bepaalde tijd voorgelezen worden
Maar ook ongevraagd: kinderen 'dumpen' bij ouders die als gratis oppas mogen dienen.
Zelf ook gemaakt dat een moeder kind ruim anderhalf uur te laat kwam halen, niet bereikbaar was. Kinderen zijn dus ondertussen weer gaan spelen. Toen moeder eindelijk op de stoep stond, vond ze het belachelijk dat ik vond dat haar zoon nog even mee op moest ruimen. Normaal vind ik het geen probleem om dat bij tijdnood zelf te doen. Maar niet bereikbaar, zelf niks laten weten en dan vervolgens zeggen geen tijd te hebben om zoon op te laten ruimen: dat gaat er bij mij níet in. Voelde trouwens ook beetje als overwinning voor mezelf want liet nogal gauw over me heen lopen. Maar had die moeder al eerder in de smiezen en had wel aangevoeld dat ik die niet teveel ruimte moest geven. Ging overigens puur om de moeder, kind was prima knul.
Heb jij nog bizarre vragen/eisen/situaties met speelafspraakjes?
Verwachten jullie echt dat een kind (we hebben het over spelen, maar ook over alleen naar huis kunnen, dus ik gok ergens tussen de 8 en 12 jaar oud) dat je niet goed kent zelfstandig je woonkamer/keuken in komt om gedag te zeggen? Ik vind dat best veel gevraagd eigenlijk, ik had dat waarschijnlijk ook heel spannend gevonden als kind. Ik snap dat je gedag zegt tegen iemand die in de ruimte is, maar volgens mij gingen wij vroeger niet actief de ouders gedag zeggen toen we oud genoeg waren om zelfstandig te vertrekken. Of in ieder geval niet zonder het kind des huizes. Dat heeft wat mij betreft niet veel met beleefdheid te maken.
niet_rechts schreef op 16-01-2022 om 00:10:
[..]
Dat ben ik hartgrondig met je eens. Het klinkt gemakzuchtig, je kind leren zichzelf te vermaken, maar iedereen heeft er toch lol van om in z'n eentje pret te kunnen hebben? En in mijn (wellicht ontaarde) ogen begint dat al ver voor de eerste verjaardag in de box en op het speelkleed.
Mij lukte dat niet hoor, ver voor de eerste verjaardag. Het is na 7 jaar ruimschoots goed gekomen trouwens.
De pubers die met mijn pubers meekomen, lopen even de kamer in. Als ik ze nog nooit gezien heb, geven ze een hand (elleboog) en stellen ze zich voor. Mijn pubers geven aan dat zelf ook te doen als ze bij anderen zijn, "want dat zijn gewoon beleefdheidsvormen, mama". Ik heb ze op de basisschool wel geleerd te bedanken aan het eind van hun speelafspraak en ik merk nu dat ze op puberleeftijd doen wat de rest ook doet en dat is in ons geval best beleefd. Bij weggaan wordt er ook altijd netjes bedankt voor de gastvrijheid, waardoor ik me soms zelfs bezwaard voel, want ik heb niet eens iets aangeboden. (Aannemende dat de kinderen dat zelf al doen...)
--- schreef op 16-01-2022 om 22:20:
[..]
maar het is ook weer raar als het eigen kind niet komt vertellen dat Pietje weg is. Als Pietje gaat kan mijn kind ook even komen zeggen dat Pietje al weg is. Daar zat het ook fout in dit verhaal. Moeder wist niet dat Pietje weg was maar eigen kind had ook niks gezegd. Die kan toch ook even de kamer inlopen?
Daar heb je een punt hoor en ik heb hem daar ook zeker op aangesproken. Uitgelegd dat ik verantwoordelijk ben voor haar als haar ouders verwachten dat ze bij ons is. Als ik niet weet waar ze is en er gebeurt iets, dan vergeef ik mezelf nooit.
De kinderen zelf verwijt ik niets. Kinderen zijn een reflectie van hun ouders.
Dat jochie die z'n jas aan hield zei ook niet veel, maar daar ken ik de thuissituatie ook van. Die krijgt 2 euro mee zodat hij iets in de supermarkt kan kopen na schooltijd. Omdat er niemand thuis is om hem op te vangen.
Ik ben geen vreemde voor de kinderen die hij meebrengt en deze dame heeft altijd een grote mond (al vermoed ik dat dat onzekerheid is)
Ik heb vroeger als kind geleerd dat je altijd bedankt zei tegen vriendje én ouder(s). Ik heb dat mijn kind ook geleerd. Mijn kind moet ook dankjewel zeggen als ze iets krijgt van iemand. Wij vinden dat bij fatsoen horen en belangrijk. Inmiddels doet ze dat uit zichzelf al automatisch.
Ik ben vast de enige die een beetje kriegel wordt van een opmerking als ‘bedankt voor de gastvrijheid’ uit de mond van een kind. Ik vind dat zo raar klinken.
Ik snap dat het heel beleefd is maar ik heb altijd t gevoel dat kinderen die echt graag bij ons komen, dat niet hoeven te zeggen. Juist omdat als ze het fijn hebben, ze zich vrij voelen bij ons en je dat ook ziet.
Beetje hetzelfde als plichtmatig zeggen bedankt voor de gezelligheid. Als het echt gezellig was hoef je dat niet te zeggen imo. Ik zeg dat echt nooit als ik bij vrienden weg ga en als ik het wel zeg vond ik t eigenlijk niet zo leuk 🙈 en spreek ik vaak niet weer af. Het is dan meer een afsluiting. Maar hier ben ik vast heel raar in
Ik vind je niet raar, ik deel die mening. Ik snap 'bedankt voor het spelen' vanuit de ouders gezien wel, maar ik vind het met kleuters ook altijd een beetje ongemakkelijk. Het is altijd geforceerd, gesouffleerd door de ouders en mijn eigen kleuter kijkt er ook bij van: uhm, wat moet ik met dit bedankje, waarom is dit ineens zo'n Moment.
Poehee, eindelijk wat nuancering. Ik kreeg echt jeuk van dit draadje. Die verheerlijking van je eigen opvoeding en kinderen tov kinderen en ouders die het anders doen.
Het gedrag van een kind is niet altijd 1 op 1 te herleiden naar de opvoeding. Is het dat wel dan kun je een kind ook laten zien dat het er bij jullie anders aan toe gaat ipv het buiten te sluiten. Iets met ‘it takes a village..’.
Fidodido schreef op 16-01-2022 om 23:54:
Ik ben vast de enige die een beetje kriegel wordt van een opmerking als ‘bedankt voor de gastvrijheid’ uit de mond van een kind. Ik vind dat zo raar klinken.
Ik snap dat het heel beleefd is maar ik heb altijd t gevoel dat kinderen die echt graag bij ons komen, dat niet hoeven te zeggen. Juist omdat als ze het fijn hebben, ze zich vrij voelen bij ons en je dat ook ziet.
Beetje hetzelfde als plichtmatig zeggen bedankt voor de gezelligheid. Als het echt gezellig was hoef je dat niet te zeggen imo. Ik zeg dat echt nooit als ik bij vrienden weg ga en als ik het wel zeg vond ik t eigenlijk niet zo leuk 🙈 en spreek ik vaak niet weer af. Het is dan meer een afsluiting. Maar hier ben ik vast heel raar in
Oh nee hoor. Ik vind het ook vreemd dat een kind dat regelmatig komt spelen dat nog steeds elke keer zegt. Als je voor het eerst ergens gaat spelen is het wel netjes om dat te doen. Ik weet zelf ook niet zo goed hoe ik er op moet reageren. Meestal zeg ik "Leuk dat je er was", maar dat is niet altijd gemeend of heb ik het kind nauwelijks gezien, omdat er alleen op de kamer van mijn kind werd gespeeld.
Ik denk dat sommige ouders, die zelf misschien nooit verlegen zijn geweest, niet goed begrijpen hoe 'eng' het kan zijn om zelfstandig een kamer binnen te lopen, als het eigen kind gelijk naar boven stuift. Maar aan de wat stevige mening die een paar mensen hier hebben, snap ik juist zo'n kind wel. Want ook al spreek je het niet uit, een kind voelt een heleboel aan. Vergeet niet dat de relatie niet gelijkwaardig is en zoiets als kind heel eng aan kan voelen.
Ik ben zeker opgegroeid met begroeten, en ook bedanken. Maar dat is iets wat je een keertje doet, maar niet als je wekelijks of dagelijks bij iemand speelt.
Junio schreef op 17-01-2022 om 05:50:
Poehee, eindelijk wat nuancering. Ik kreeg echt jeuk van dit draadje. Die verheerlijking van je eigen opvoeding en kinderen tov kinderen en ouders die het anders doen.
Het gedrag van een kind is niet altijd 1 op 1 te herleiden naar de opvoeding. Is het dat wel dan kun je een kind ook laten zien dat het er bij jullie anders aan toe gaat ipv het buiten te sluiten. Iets met ‘it takes a village..’.
Nou, inderdaad.
'Het kind is een spiegel van de ouders', 'als je adhd hebt hoef je nog niet zo lastig te doen' en dan triomfantelijk zeggen dat het kind niks meer zei (!) en dat gezeur over wel/ geen dag zeggen.
Jeetje wat plempen jullie een berg verwachtingen op andere kinderen (en ook op je eigen kinderen?). Dat is nou het soort ouder waar ik mijn kinderen liever niet liet spelen. Onzekere kinderen maak je zo nog onzekerder.
Alle kinderen waren bij ons welkom en als ze iets doen wat je niet prettig vindt dan zeg je daar op een positieve manier wat van. En zijn ze de volgende keer gewoon weer welkom. Je gaat toch geen kinderen weigeren omdat ze zich en keertje niet zo perfect gedragen.
Bijtje82 schreef op 16-01-2022 om 00:34:
Zoon heeft één echt goed vriendinnetje, kunnen vaak heel leuk met elkaar. Maar soms zijn ze elkaar een poos zat. Ik kan ook goed met haar ouders en kunnen over en weer goed afspraken maken. Meisje is hier kind aan huis.
Maar heel soms neemt hij eens een ander klasgenootje mee. Die staan dan ineens aan de deur, prima kom binnen wees welkom. Als mijn zoon zelf open doet nemen die kinderen zelf niet eens de moeite om even gedag te zeggen. Dat vind ik ronduit asociaal.
Dan kom je vervolgens langs de kamer waar ze zitten en dan heeft dat joch z'n jas nog aan. 🤷♀️
Of dan het andere kind. Meisje is nogal brutaal (ouders ook trouwens) en heeft nogal een temperament.
Was hier 2 jaar terug op zijn kinderfeestje bij. Continu driftig, boos om niks. Janken schelden tieren.
Ja ik heb adhd roept ze dan.
Nu ben ik nogal bot aangelegd en zei dus tegen haar: Het kan me niet schelen wat je hebt, maar adhd is geen vrijbrief om je hier zo te misdragen dat doe je thuis maar. Ze keek me aan 😮 en heb er verder geen last meer van gehad.
Een keer kwam ze hier op een vooraf aangekondigd na schooltijd speeldate.
Ben wel bot, maar ook de rotste niet.
Dus ik ging wat drinken en iets te snoepen brengen. Dat lust ik niet, heb je niet wat anders!
Zulke grappen moet je bij mij niet uithalen...
Ik zeg haar dat we niks anders hebben, neem haar lekkers weer mee en vertrek.
Ze moest een bepaalde tijd thuis zijn en dan hou ik altijd even de tijd in de gaten. Vaak stuur ik mijn zoon dan ook even met ze mee omdat ik dat netjes vind. Ook al is het 100m verderop.
Dus ik weer naar waar ze zaten. Waar is ze? Vraag ik. Ze is weggegaan net.
Niks gezegd, geen gedag... Gewoon ineens verdwenen.
Dus ik die moeder geappt.. Wilde haar naar huis sturen, maar ze blijkt een half uur geleden ineens te zijn vertrokken. Heb geen idee waar ze is.
Oh ze is thuis...
Ja ze was ineens weg en aangezien ze bij mij in huis is ben ik verantwoordelijk voor haar indien er wat gebeurt.
Zou het toch wel fijn vinden als ze volgende keer even laat weten als ze vertrekt.
OK.. zei ze.
En toen wist ik het. Dat kind weet gewoon niet beter. Je dochter mankeert niks, ze heeft gewoon kut ouders. (slechte gedachte, maar op zo'n moment....! @ grrr!)
Daarna zoon bij me geroepen en gezegd dat ik liever niet meer heb dat ze bij ons komt spelen.
Waarom is het erg dat een kind zijn jas nog aan heeft? Blijkbaar konden ze niet wachten om te spelen.
En denk nog eens na over dat stukje van adhd. Je bent nogal bot schrijf je. Vind je het normaal om zo bot te zijn tegen een kind? Lijkt net of je er trots op bent. Verdiep je eens een beetje in kinderen met adhd en bedenk hoe je op een positieve manier een kind kan corrigeren. Wat jij doet is schadelijk.
En echt? Omdat een kind en keer een fout maakt mag het niet meer komen spelen? Wil je dat voorbeeld geven aan jouw kind? Een fout en je ligt eruit?
Vroeger dacht ik: ik kom voor het kind, wat moet ik met die ouder? niks.
Fiorah schreef op 16-01-2022 om 23:07:
Verwachten jullie echt dat een kind (we hebben het over spelen, maar ook over alleen naar huis kunnen, dus ik gok ergens tussen de 8 en 12 jaar oud) dat je niet goed kent zelfstandig je woonkamer/keuken in komt om gedag te zeggen? Ik vind dat best veel gevraagd eigenlijk, ik had dat waarschijnlijk ook heel spannend gevonden als kind. Ik snap dat je gedag zegt tegen iemand die in de ruimte is, maar volgens mij gingen wij vroeger niet actief de ouders gedag zeggen toen we oud genoeg waren om zelfstandig te vertrekken. Of in ieder geval niet zonder het kind des huizes. Dat heeft wat mij betreft niet veel met beleefdheid te maken.
Nee precies, wel als je er toevallig zit maar toch niet als je elders in huis bent?
Je zit toch niet altijd in de woonkamer?
