Bijna 11 jaar en genderdysofoor?
Ik ben nu sinds een week heel hard op zoek naar (h)erkenning en ervaringen en adviezen.
Nu hier aanbeland en ik gooi er toch even een topic tegenaan. Ik twijfelde of ik hem hier neer moest zetten of in een andere groep gezien de puberteit waar ze nu in zit.
Vorige week kwam mijn dochter met een brief naar beneden en hierop de mededeling dat ze zich geen meisje voelt en dat het voor haar fijn zou zijn als ze aangesproken gaat worden met hij/hem. Daarbij stond geschreven dat het misschien over 3 /4 jaar wel anders voelt, maar nu is het zo.
Oke slik. Deze zag ik niet aankomen. Ze schreef dat ze zich al zo voelt sinds ze 7 of 8 is, maar daar heb ik mijn twijfels bij. Ik zal zo even verder uitleggen waarom ik sowieso twijfel, maar ik wil eerst duidelijk hebben dat ik haar absoluut serieus wil nemen.Het maakt mij echt niet uit wie of wat ze is. Ze is mijn kind en ik hou hoe dan ook zielsveel van haar. Afgelopen dagen voeren we veel gesprekken samen. Ik heb haar verwezen naar Jong&Out om daar te kunnen chatten/schrijven met andere gelijkgestemden. Ik heb al gebeld met het steunpunt van het VUMC, een afspraak gemaakt voor morgen bij de huisarts samen met mijn dochter voor een verwijzing voor professionele begeleiding, ook al een praktijk gevonden waar ik dan met haar naartoe wil gaan.
Op school heeft ze het ook verkondigd, eerst aan wat vrienden en ook aan de juf, maar aangezien er wat nare opmerkingen kwamen, had de juf besloten (zonder mij even in te lichten, niet erg handig) om het gesprek in de klas aan te gaan en te vertellen dat mijn dochter dus nu als jongen door het leven wil, met hem/hij aangesproken wil worden en ook met de zo ineens bedachte jongensnaam. Woensdag hebben we een gesprek op school, want ik vind het niet erg prettig dat er zo ineens allerlei acties worden uitgezet terwijl ik daar rustig met mijn dochter naartoe wil werken en daar echt wel professionele hulp bij wil hebben.
Dat gezegd hebbende.....
Mijn meisje, ik denk dat ze tot ca haar 5e/6e jaar alleen maar jurkjes en rokjes wilde dragen. Daarna was een broek ook wel oke. Vorig jaar voorjaar wilde ze vooral crop-tops aan en in de zomer liep ze met fleurige bucket-hats, leuke jurkjes en wilde ze perse van die korte stoffen jumpsuits. Toen ze 8 was wilde ze haar haar iets korter (ze had zulke mooie lange dikke lokken), maar ze was daarna helemaal overstuur omdat het in haar beleving te kort was en zoals ze huilend zei "Ik lijk wel een jongen"
Sinds een jaar of 2 is (zoals ongeveer alle meiden tegenwoordig) bi of lesbisch. Geen probleem daarmee, ik heb er nog eentje van bijna 22 die samenwoont met haar vriendin. Ze heeft allemaal meisjes-vrienden, geen jongens-vrienden
Al sinds kleine dreumes was ze al heel verlegen en onzeker en dat is altijd gebleven. Wat dat betreft een kopie van mijn man. Het werd echter steeds erger/meer en bepaalde dingen in hoe ze is/doet laat me vermoeden dat er iets in zit van het ASS. Ze trekt zich steeds meer terug, is enorm gevoelig voor drukte/veel prikkels en mijdt dit dus ook.
Daarvoor hebben we hulp ingeschakeld, ze gaat starten met een jongerencoach om haar te helpen assertiever en meer zelfvertrouwen te krijgen.
Het afgelopen jaar is ze enorm gegroeid in lichamelijk opzicht. Ze is behoorlijk lang en krijgt al borsten en heeft al veel haargroei. Haar oksels scheert ze al en haar benen wilde ze afgelopen zomer eigenlijk ook al scheren, want "dat is toch geen gezicht bij een meisje"
In haar klas waren er al 2 meiden die zeiden Non-binair te zijn en ik heb afgelopen zomer wel eens een app gesprek gelezen tussen haar en haar vriendin waarbij ze allebei zeiden dat ze Non binair waren. Ik heb dat zo gelaten, geen aandacht aan besteed verder.
Sinds een paar weken heeft ze haar haar kort en sinds de zomer wil ze ineens wat andere kleding, meer een beetje Baggy en stoer. Roze/rokjes/jurkjes zijn uit den boze. Voor het eerst dat ik in dat opzicht verandering zie.
Ik twijfel dus. Ligt er niet compleet wat anders aan ten grondslag? De verlegenheid/onzekerheid en de faalangst die er als dreumes/peutertje al was. Alle veranderingen, ze is nu 8ste groeper, druk met keuzes maken voor het voortgezet onderwijs. De ontdekkingstocht wat betreft identiteit, de hormonen, de puberteit. Ze was al mega-onzeker en deze elementen maken het nou niet meteen makkelijker.
Dan komt er nog even bij dat het lijkt alsof het tegenwoordig bijna gehyped wordt. Het is dagelijks wel te vinden op social media en zodra je op je jonge leeftijd met jezelf overhoop ligt dan wordt dat meteen van stal gehaald. Als je dan al wat onzeker bent en mega beinvloedbaar dan ben je hier wellicht nog gevoeliger voor?
Nou, zoals ik in mijn eerste zin al schrijf ben ik dus op zoek naar (h)erkenning, adviezen en ervaringen
alhambra schreef op 09-10-2023 om 22:22:
Verder zou ik afwachtend zijn want een meisje zijn als je +/- 10 t/m 14 bent is gewoon niet altijd leuk. Je lijf verandert terwijl je geest er nog niet aan toe is. Menstruatiepijn kan erg zijn. Meisjes vinden zichzelf vaak onnodig lelijk etc. De kans bestaat dat ze zich wel een meisje voelt maar dat niet wil zijn.
Die optie heb ik zeker wel in mijn achterhoofd. Ze vindt zichzelf sowieso al heel lange tijd niet leuk of knap
Ik lees nu pas de actie van de juf. Hoewel ik er erg voor ben kinderen die zich anders identificeren de ruimte te geven vind ik haar acties schandalig prematuur. Ik zou pislink zijn.
-knip-
Joanjett schreef op 09-10-2023 om 23:51:
-quote verwijderd-
Dit vind ik echt een zwaar ongepaste opmerking. Blijkbaar ben jij op volwassen leeftijd nog steeds een kabouter, misschien moet je ook eens een verandertraject overwegen.
Hi Arrow, ik denk dat je het prima aanpakt.
Toen mijn zoon (geboren dochter) zich naar ons toe uitte wist hij het al 2 jaar.
Ik moest het eerst ff op me in laten werken.
Daarna volgde een gesprek bij de huisarts (waarom? Ik ben toch niet ziek!! Nee maar ik weet de weg hoe nu verder niet en hij wel)
Toen was het goed 
Daarna volgde een gesprek met de praktijkbegeleider en een gesprek bij een instantie om te kijken of hij problemen had met emoties en gevoelens.Toen een doorverwijzing naar de genderpoli. Op de wachtlijst..... maar ondertussen al een poosje geregeld voor gesprekken en onderzoeken naar de poli.
Het is ondertussen wel overduidelijk dat zoon het verkeerde jasje bij de geboorte heeft gehad.
Er is hier ook een groep met allemaal ouders van lgbtqi-kinderen.
We zijn niet heel actief maar als iemand iets post wordt er altijd snel gereageerd 
https://www.viafora.nl/forum/algemeen-ouderschap/ouders-van-lgbtqi-kinderen-verzamelen?page=37#564
Die twijfel of genderidentiteit komt vaker voor bij jongeren met een vorm van autisme, dit is onderzocht. Het kan soms moeilijk zijn om te voelen of dit ‘anders voelen’ komt door ASS of genderdysforie. Ik zou hier wel scherp op blijven, niet wetende hoeveel kennis hierover is bij specialistische hulpverleners.
Het zou een stuk eenvoudiger zijn als we gaan afspreken dat zij/haar/hem niets meer zegt over hoe we ons voelen, maar dat het slechts aansluit bij hoe ons lichaam er op dat moment uitziet.
Labyrinth schreef op 10-10-2023 om 07:51:
Die twijfel of genderidentiteit komt vaker voor bij jongeren met een vorm van autisme, dit is onderzocht. Het kan soms moeilijk zijn om te voelen of dit ‘anders voelen’ komt door ASS of genderdysforie. Ik zou hier wel scherp op blijven, niet wetende hoeveel kennis hierover is bij specialistische hulpverleners.
Het zou een stuk eenvoudiger zijn als we gaan afspreken dat zij/haar/hem niets meer zegt over hoe we ons voelen, maar dat het slechts aansluit bij hoe ons lichaam er op dat moment uitziet.
Juist. Het is onderzocht. Door specialisten. Dus maak je geen zorgen. Specialistische hulpverleners beschikken over meer kennis dan je als ouders bij elkaar kan verzamelen. Er zijn specialisten van allerlei disciplines betrokken bij een mogelijke transitie en bij elk volgend stapje, moeten al die mensen het elke keer weer met elkaar eens zijn. Ze gaan echt niet over een nacht ijs. Het is een traject van járen. Aanvankelijk is het vooral heel veel praten met de gespecialiseerde psychologen en psychiaters voordat er andere specialismen bij worden betrokken. Per cliënt wordt bekeken waar hij/zij het beste mee geholpen is - en dat is niet altijd een volledige geslachtsverandering zoals sommigen onterecht denken.
Onze zoon (22) wordt binnenkort op papier een man, staat op de wachtlijst voor een mastectomie en gaat hormonen slikken. Daarna is hij klaar.
Ik voelde me ook grover en minder sierlijk dan mijn vriendinnen hoor. Daardoor vond ik dat ik weinig overeenkomsten had. Overigens is dat later bijgetrokken.
Nooit echt als optie gezien om een jongetje te worden. Dan werden de omgangsvormen toch wat ruw naar mijn smaak. 
Natuurlijk moet je alle uitingen serieus nemen.
rionyriony schreef op 10-10-2023 om 09:37:
Ik voelde me ook grover en minder sierlijk dan mijn vriendinnen hoor. Daardoor vond ik dat ik weinig overeenkomsten had.
Nooit echt als optie gezien om een jongetje te worden. Dan werden de omgangsvormen toch wat ruw naar mijn smaak.
Deze opmerking horen mensen met genderdysforie vaker. Helaas. Want daarmee bagatelliseer je (onbedoeld?) hun probleem. Genderdysforie heeft namelijk helemaal niks te maken met interesses en lichaamsbouw.
Labyrinth schreef op 10-10-2023 om 07:51:
Die twijfel of genderidentiteit komt vaker voor bij jongeren met een vorm van autisme, dit is onderzocht. Het kan soms moeilijk zijn om te voelen of dit ‘anders voelen’ komt door ASS of genderdysforie. Ik zou hier wel scherp op blijven, niet wetende hoeveel kennis hierover is bij specialistische hulpverleners.
Het zou een stuk eenvoudiger zijn als we gaan afspreken dat zij/haar/hem niets meer zegt over hoe we ons voelen, maar dat het slechts aansluit bij hoe ons lichaam er op dat moment uitziet.
Dat lijkt me vrij vervelend, als je je niet thuis voelt bij hoe je lichaam eruit ziet en iedereen wijst je daar toch steeds op. Niks zo vervelend als steeds aangesproken worden op uiterlijke kenmerken waar je zelf niet blij van wordt.
Wij hebben een kind (20) thuis dat inmiddels al een paar jaar onderweg is met sociale transitie (en nu na 2,5 jaar wachtlijst aan de echte transitie begint, ook nog een langdurig traject).
en ik vond het knap moeilijk wennen maar ik ga niet expres iemand pijn doen door de verkeerde naam en pronouns te gebruiken (ja, dat is modieus Engels, maar persoonlijke voornaamwoorden is toch wel echt een mond vol steeds). Ik heb niet staan juichen, ik heb veel weerstand geboden en ik loop nog steeds niet voorop. Maar dingen vinden hun weg ook bij weerstand.
Zoals mijn oudste dochter een keer zei “maar mam, zou jij al die tijd naar het herentoilet gaan en al die moeite ondergaan enzo?”. En nee, ik heb wel een opleiding en beroep tussen de mannen en weet soms even niet wie die ene vrouw in het gezelschap dan is (ik dus) maar nee, ik zou niet als hij aangeduid willen en al helemaal niet naar het herentoilet. Bovendien ben ik wel blij met mijn borsten, al vanaf dat ze kwamen, en met mijn lijf en leven als vrouw, al had ik ook als kind voorkeur voor jongenskleren en stoere dingen. Mijn transzoon houdt consistent vol, ook bij tegenstand, ook in de wetenschap dat er overal in de wereld steeds meer stemmen opgaan om transmensen maar gewoon af te maken, zo niet fysiek dan toch maatschappelijk. Ik denk niet dat een tiener fase dat allemaal zou weerstaan. Geef het tijd, ga er in mee voor zover je het kunt opbrengen, en geef het kind de ruimte om zijn of haar weg te vinden. Experimenten met make-up etc heb ik hier trouwens ook gezien, iedereen wil toch liever normaal zijn en dan is het niet raar om je best te doen op wat daar kennelijk bij hoort tot je merkt dat het echt niet bij je past.
Eerlijk gezegd snap ik de maatschappelijke weerstand niet zo, wat is er erg aan dat mensen hun leven zelf bepalen? Ik vind het veel erger dat allerlei lui vinden dat ze het leven van anderen mogen bepalen.
Ben ik er als moeder blij mee? Nee, niet perse. Maar dat ben ik met heel veel dingen niet, en het leven is nou eenmaal geen reclame video. Toen mijn oudste dochter haar rolstoel kreeg was ik daar ook niet blij mee, en haar vriend trouwens ook niet. Maar ze heeft hem nodig en hij geeft haar vrijheid die ze anders niet had. Vinden we het stom dat het nodig is? Ja. Maar de realiteit ontkennen maakt hem niet anders. Je maakt het alleen maar lastiger voor de mensen die het betreft.
Ik begrijp je twijfels en ik vind ook dat je kind behoorlijk hard en radicaal van stapel loopt. Het wordt medegedeeld en binnen een week is het op school al aangepast, zonder dat jullie daarin betrokken worden en zonder dat er nog maar één gesprek met een huisarts of andere hulpverlener heeft plaatsgevonden.
Als Truusje morgen op school meldt dat ze toch liever als Marietje door het leven gaat, gaat de juf daar dan ook zo makkelijk in mee? Of alleen als Truusje toch liever als Jantje door het leven gaat?
Ik denk ook wel dat er een verschil bestaat tussen kinderen die al vanaf dat ze kunnen praten aangeven dat ze eigen een jongen/meisje zijn en van kinds af aan al liever omgaan met kinderen van het wensgeslacht en daarmee interesses delen etc. en kinderen die als puber moeite hebben met allerlei veranderingen en dan zich opeens niet meer thuis lijken te voelen in hun lichaam. Wat wel echt zo kan zijn, want als je nooit borsten en vormen hebt gehad en die groeien er opeens ongevraagd terwijl je daar mentaal nog niet klaar voor bent (kinderen met autisme lopen in sommige opzichten vaak een beetje achter, dat heet disharmonisch ontwikkelingsprofiel), dan is dat gewoon vervelend.
Maar de oplossing lijkt me dat niet per se om jongen of non-binair te worden.
Het kan uiteraard wel dat iemand daar in de puberteit of als volwassene pas achter komt, maar in jouw geval begrijp ik de twijfels.
Ik was lichamelijk vrij vroeg in mijn ontwikkeling, terwijl ik sociaal-emotioneel echt wel wat achterliep. Dat zorgde in zekere zin toch wel voor ongemak, maar ik wist toen niet dat geen meisje zijn ook een optie was. En nu ik volwassen ben, ben ik best blij met mezelf.
Voor dit soort veranderingen en processen moet je de tijd nemen. Niet over één nacht ijs gaan. Ook op school. Er komen nu via de ouder-app allemaal vragen bij jou terecht. Dat zou ik niet zo fijn vinden als ik er niet op voorbereid was.
vroeger was je skater gothic noem maar op, nu is t dit heb ik t idee. Het word zo opgeblazen op social media, die kinderen van nu worden er constant mee geconfronteerd, al die popsterren zijn ook opeens helemaal into dit dus ja ze nemen t gwn over, volgens mij moet je t niet al te serieus nemen maar er juist heel neutraal over doen naar haar toe.11 is nog zooo jong...
yette schreef op 10-10-2023 om 09:50:
[..]
Deze opmerking horen mensen met genderdysforie vaker. Helaas. Want daarmee bagatelliseer je (onbedoeld?) hun probleem. Genderdysforie heeft namelijk helemaal niks te maken met interesses en lichaamsbouw.
Nee, want er staat ook onder dat je het serieus moet nemen, zoals elke uiting van elk kind, totdat je weet hoe je het op moet vatten. Waarom zou ik iets bedoelen te bagatelliseren. Mijn opmerking was eerder een soort zelfspot achteraf. Liever had ik wat vragen en antwoorden gehad toen maar daar was het de tijdsgeest niet naar. Ik denk wel dat de meerderheid van dergelijke kindergevoelens en -gedachten zich oplossen zonder aanpassingen.
Het kan zij dat het bij dit meisje echt zo is dat ze zich van binnen een jongen voelt, maar het kan ook komen door een andere oorzaak of door de hype die het tegenwoordig is. Dat laatste kan ook verwarrend werken voor kinderen. Ik vind het gek dat de school er zo snel zo in meegaat. Hopelijk is het een fase, want anders zal het niet gemakkelijk gaan worden. Veel sterkte.
Wel wat herkenning hier. Dochter (20) heeft sinds haar 15e de diagnose ASS. En viel uit op regulier onderwijs (door overprikkeling maar ook pesten). Dat was een heftige periode. Als kind ben je ineens nergens meer welkom: school trok zijn handen ervan af en dochter zat thuis, terwijl speciaal onderwijs geen plek had. Na een jaar toch een plek op het SVO.
Op het SVO veel herkenning bij lotgenoten. Maar op die school ook veel kinderen die heel erg op zoek waren naar hun genderidentiteit.
Dus dochter ging ook nadenken over haar gender.
Nu draagt ze binders om haar borsten te verbergen, heeft een vriendin, maar ook een vriendje (ze weten van elkaar). Kleedt zich als jongen en maakt zich ook op soms. En af en toe draagt ze een jurk.
Nu zou je dat genderfluide kunnen noemen, maar dochter stelt dat ze bij het hele gender idee eigenlijk niks voelt. Ze voelt zich geen vrouw, maar ook geen man.
Maar eigenlijk boeit het haar niet zo. Ze is gewoon wie ze is. Maar heeft wel moeite met haar lichaam (zou liever geen borsten hebben).
We zijn hier niet mee naar een arts/psycholoog gegaan, want dat vindt ze niet nodig. Ze was ook al 16 toen we het voor het eerst erover hadden. Ze krijgt wel begeleiding vanwege haar ASS. Die weet wel wat er speelt op dat gebied maar het is niet zo'n issue.
Het grootste probleem is voor haar eigenlijk alle haat naar lhbtiqa+ mensen. Dat trekt ze zich persoonlijk aan.
